Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα άρθρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα άρθρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018

10 ταινίες τρόμου για το 2018

10 - Slender Man
Στην ταινία παρακολουθούμε τέσσερις μαθήτριες γυμνασίου, που ζουν σε μία επαρχιακή πόλη της Μασαχουσέτης. Μία μέρα  αποφασίζουν, να οργανώσουν ένα τελετουργικό στο όνομα μίας υπερφυσικής παρουσίας, του Slender Man. Όλα φαίνονται φυσιολογικά, μέχρι που ένα μέλος της παρέας τους εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Σιγά, σιγά αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι έκαναν ένα τεράστιο λάθος. Δεν έχουν ιδέα τι είναι αυτό το πλάσμα που κάλεσαν στην πόλη τους και δεν έχουν επίσης ιδέα πως θα το διώξουν…
Σύμφωνα με τον μύθο ο Slender Man είναι μία ψηλόλιγνη και απρόσωπη τρομακτικής φιγούρας ντυμένης στα μαύρα, με μακρυά χέρια και πόδια. Η φιγούρα αυτή καταδιώκει και απαγάγει παιδιά, υποχρεώνοντας τα να κάνουν φρικιαστικά πράγματα χωρίς εκείνα να το θέλουν.
Πρωταγωνιστούν: Stars: Joey King, Julia Goldani Telles, Jaz Sinclair
9 - Truth or Dare
Ένα φαινομενικά ακίνδυνο παιχνίδι «Θάρρος ή Αλήθεια» μεταξύ φίλων καταλήγει αιματηρό, όταν κάποιος ή κάτι, απειλεί θανάσιμα όσους δεν αποφασίζουν να ακολουθήσουν τους κανόνες και να «τολμήσουν» ή να «πουν την αλήθεια»...
Πρωταγωνιστούν:  Lucy Hale, Tyler Posey, Violett Beane
8 - The Strangers: Prey at night
H Σίντι και ο Μάικ ξεκινούν οδικώς για την εξοχή μαζί με την ατίθαση έφηβη κόρη τους, Κίνσι, και τον μεγάλο τους γιο, Λουκ. Κανείς δεν φαντάζεται ότι αυτό που ξεκίνησε σαν μια συνηθισμένη οικογενειακή εκδρομή, θα καταλήξει στον μεγαλύτερο εφιάλτη τους… Κατά την άφιξή τους σε ένα απομονωμένο πάρκο για τροχόσπιτα, ένα χτύπημα στην εξώπορτα θα οδηγήσει σε μία νύχτα απερίγραπτου τρόμου. Τρεις άγνωστοι ψυχοπαθείς με μάσκες και θανατηφόρες προθέσεις θα αναγκάσουν τα μέλη της οικογένειας να παλέψουν για τη ζωή τους.
Πρωταγωνιστούν: Christina Hendricks, Martin Henderson, Bailee Madison, Lewis Pullman
7 - The Fisrt Purge
Για να μειώσουν το ποσοστό της εγκληματικότητας κάτω από το 1% για τον υπόλοιπο χρόνο, οι Νέοι Εθνοπατέρες της Αμερικής δοκιμάζουν μια κοινωνιολογική θεωρία που επιτρέπει την απρόσκοπτη εκτόνωση βίας για ένα βράδυ σε μια απομονωμένη κοινότητα. Όταν, όμως, η βία των τυράννων συναντά την οργή των κοινωνικά περιθωριοποιημένων, αυτό που ξεκίνησε σε μια κοινότητα, δοκιμαστικά, θα ξεχυθεί και θα εξαπλωθεί σε όλο το έθνος.
Πρωταγωνιστούν:  Y'lan Noel, Lex Scott Davis, Joivan Wade
6 - The Meg
Ένα βαθυσκάφος που παίρνει μέρος σ΄ ένα διεθνές πρόγραμμα υποθαλάσσιας παρατήρησης δέχεται επίθεση από ένα τεράστιο πλάσμα που θεωρούνταν εξαφανισμένο και ως αποτέλεσμα βρίσκεται ακινητοποιημένο στο βάθος του Ειρηνικού, με όλο το πλήρωμά του παγιδευμένο. Με το χρόνο να τελειώνει, ο εμπειρογνώμονας δύτης διάσωσης Τζόνας Τέιλορ (Τζέισον Στέιθαμ) προσλαμβάνεται από έναν οραματιστή Κινέζο ωκεανογράφο (Γουίνστον Τσάο), και ενάντια στην επιθυμία της της κόρης του,Σουγίν (Λι Μπινγκμπίνγκ), ξεκινά για να σώσει το πλήρωμα - και τον ίδιο τον ωκεανό - από την απειλή: ένα προϊστορικό καρχαρία μήκους 75 ποδιών που είναι γνωστός ως Megalodon. Αυτό που δεν περνά από το μυαλό κανενός είναι ότι πολλά χρόνια πριν, ο Τέιλορ είχε ξανασυναντήσει το ίδιο τρομακτικό πλάσμα. Τώρα, με τη βοήθεια της Σουγίν, πρέπει ν’ αντιμετωπίσει τους φόβους του να έρθει ξανά αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο αρπακτικό όλων των εποχών και να ρισκάρει τη ζωή του για να σώσει όλους τους παγιδευμένους στο βυθό.
Πρωταγωνιστούν:  Jason Statham, Bingbing Li, Rainn Wilson
5 - The Nun
Όταν μια νεαρή καλόγρια αυτοκτονεί σ΄ένα μοναστήρι της Ρουμανίας, ένας ιερέας με θολό παρελθόν και μία ασκούμενη μοναχή, στέλνονται από το Βατικανό για να διερευνήσουν το θάνατό της, όμως στην πορεία έρχονται αντιμέτωποι με μία σειρά από ένοχα μυστικά. Διακινδυνεύοντας όχι μόνο τη ζωή τους αλλά και την πίστη και τις ίδιες τις ψυχές τους, παλεύουν τις δαιμονικές δυνάμεις που εμφανίζονται στο διάβα τους παίρνοντας τη μορφή της δαιμονικής μοναχής που τρομοκράτησε το κοινό στο «The Conjuring 2». Την ίδια στιγμή, η μονή γίνεται ένα τρομακτικό πεδίο μάχης ανάμεσα στους ζωντανούς και των καταραμένους. 
Πρωταγωνιστούν:  Demián Bichir, Taissa Farmiga, Jonas Bloquet
4 - Unsane
Η Σόγιερ Βαλεντίνι της Κλερ Φόι μόλις μετακόμισε από την Βοστόνη στην Πενσιλβάνια για να κάνει μια νέα αρχή. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, οι ρυθμοί είναι απαιτητικοί και οι αγαπημένοι της άνθρωποι βρίσκονται μακριά, γεγονός που κάνει ακόμα πιο έντονες τις καθημερινές δυσκολίες. Όταν όμως βρεθεί – ενάντια στη θέλησή της – κλεισμένη σε μία ψυχιατρική κλινική, η Σόγιερ θα αναγκαστεί να καταφύγει σε όσα τελευταία αποθέματα δυνάμεων διαθέτει για να αντιμετωπίσει μετωπικά τον χειρότερό της φόβο και να αποδείξει πέραν κάθε αμφιβολίας πως τίποτα από όσο την κυνηγούν δεν είναι προϊόν της φαντασίας.
Πρωταγωνιστούν:  Claire Foy, Joshua Leonard, Jay Pharoah 
Πρεμιέρα 23/3/2018 στις ΗΠΑ
3 - A Quiet Place
Μια οικογένεια ζει σε ένα ήσυχο και απομονωμένο αγρόκτημα στο δάσος. Χρησιμοποιούν τη γλώσσα των κωφαλάλων, δεν κάνουν τον παραμικρό ήχο, αλλά όχι επειδή έχουν κάποιο σωματικό πρόβλημα. Και ο λόγος είναι τρομακτικά απλός: εάν δεν μπορούν να σε ακούσουν, δεν μπορούν να σε κυνηγήσουν.
Με τους: Emily Blunt, John Krasinski, Noah Jupe
2 - Annihilation
Μία βιολόγος παίρνει μέρος σε μια απόρρητη και επικύνδινη αποστολή, σε ένας μέρος όπου οι φυσικοί νόμοι δεν ισχύουν.
Είναι μια ταινία για τη δυαδικότητα, για την αυτοκαταστροφή, την εξέλιξη, τη βιολογία και για το αν μπορούμε να εμπιστευόμαστε το μυαλό ή το σώμα μας. 
Πρωταγωνιστούν: Natalie Portman, Jennifer Jason Leigh, Tessa Thompson
1 - Hereditary
Μια οικογένεια με τα μέλη της μάλλον αποστασιοποιημένα μεταξύ τους, αλλά όχι πολύ διαφορετική από εκείνη της διπλανής πόρτας, οι Γκρέιαμ συνέρχονται από τον πρόσφατο θάνατο της αινιγματικής γιαγιάς της οικογένειας. Μιας γυναίκας με την οποία κανείς τους δεν δείχνει να είχε πραγματικά ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, αλλά που ο χαμός της μοιάζει με κάποιον τρόπο να έχει ξεκλειδώσει κάτι ανομολόγητο, δοκιμάζοντας σταδιακά τα όρια της ανοχής τους στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις μεταξύ τους σχέσεις αλλά και τις καθημερινές τους συνήθειες. Όταν μια δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία χτυπά την οικογένεια, κινηματογραφημένη με έναν σχεδόν πρωτόγνωρα σοκαριστικό τρόπο, οι ισορροπίες εκτροχιάζονται χωρίς επιστροφή.
Με τους: Toni Collette, Milly Shapiro, Gabriel Byrne

Αφιερώματα στο 59ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης (1-11/11/2018)

Ο αγαπημένος του Φεστιβάλ Καννών Ισπανός Χάιμε Ροσάλες, η ήρεμη δύναμη από την Ολλανδία Νάνουκ Λέοπολντ και οι εικαστικοί και σκηνοθέτες Λεόν και Κοσίνια με φόρα από το Γκούγκενχαϊμ και τη Μπιενάλε Βενετίας, είναι οι προτάσεις του 59ου Φεστιβάλ για αφιερώματα που θα συζητηθούν.
Συστήνουμε δημιουργούς οι οποίοι αυτή τη στιγμή γράφουν ξανά τα όρια του διεθνούς σινεμά, ωστόσο παραμένουν σχετικά άγνωστοι στην Ελλάδα και στο Φεστιβάλ θα έχουμε τη σπάνια ευκαιρία να τους ανακαλύψουμε. Οι σκηνοθέτες θα βρεθούν στη Θεσσαλονίκη για να παρουσιάσουν το έργο τους στο κοινό.
Χάιμε Ροσάλες: Κοιτώντας πίσω από κλειστές πόρτες
Έχετε αισθανθεί ποτέ πως κάποιος σας παρακολουθεί από απόσταση; Κι ύστερα έχει ξαφνικά πλησιάσει χωρίς να το πάρετε είδηση; Ο 48χρονος Ισπανός Χάιμε Ροσάλες έχει ένα σπάνιο ταλέντο να παρατηρεί με μια ένταση μεταδοτική. Σα να μπαίνει κρυφά σε διαμερίσματα και να κλέβει στιγμές. Από τους πιο σημαντικούς εκπροσώπους του νέου ισπανικού κινηματογράφου, με σταθερή παρουσία στο Φεστιβάλ Καννών, επιρροές από Μπρεσόν και Όζου, κι ένα πολύ προσωπικό ύφος, ο Ροσάλες δημιουργεί υπέροχα κάδρα, φτιαγμένα με μοιρογνωμόνιο, που δίνουν έμφαση σ’ εκείνες τις στιγμές που δεν θέλουμε να μας βλέπει κανείς. Στο αφιέρωμα του 59ου Φεστιβάλ θα απολαύσουμε και θα ανακαλύψουμε τις έξι μεγάλου μήκους ταινίες του.
Petra (2018): Η πιο πρόσφατη ταινία του Ροσάλες και σίγουρα η πιο φιλόδοξη, είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ με απρόβλεπτη εξέλιξη. Η Πέτρα, ύστερα από τον θάνατο της μητέρας της ψάχνει να βρει τον πατέρα που δεν γνώρισε ποτέ. Η αναζήτηση θα την οδηγήσει σε έναν αναγνωρισμένο δύστροπο καλλιτέχνη που έχει χτίσει μια άλλη ζωή. Πυκνό, σαρωτικό σινεμά, μια σύγχρονη εκδοχή αρχαίας τραγωδίας που θα συναρπάσει το μεγάλο κοινό.
Όμορφη νιότη (2014): Η Ναταλία και ο Κάρλος, δυο φτωχοδιάβολοι που ονειρεύονται μια καλύτερη ζωή γυρίζοντας πορνό, αποκτούν μια κόρη, που θα μπορούσε να σημάνει την ψυχολογική τους ενηλικίωση, όμως επιβεβαιώνει πως κάποιοι φαύλοι κύκλοι δεν σπάνε ποτέ. Σχόλιο πάνω στην Ευρώπη των δυο ταχυτήτων που απέσπασε Ειδική Μνεία Οικουμενικής Επιτροπής στο Φεστιβάλ Καννών.
Dream and Silence (2012): Η τέλεια ζωή ενός ζευγαριού με δυο παιδιά διακόπτεται βίαια όταν ένα μοιραίο τροχαίο τους στερεί το ένα παιδί και μαζί τη μνήμη του πατέρα. Εκείνος δεν θυμάται τίποτα, όσο η μητέρα θρηνεί μόνη και απελπισμένη. Εγκεφαλικό, σύνθετο σινεμά για τον εύθραυστο ανθρώπινο συνδετικό ιστό.
Bullet in the Head (2008): Χωρίς διάλογο ο σκηνοθέτης παρατηρεί από απόσταση έναν καθημερινό άνθρωπο. Τρώει, ψωνίζει, συναντιέται με φίλους και ξαφνικά σκοτώνει. Ένα σχόλιο του Ροσάλες με φόντο την εκρηκτική χώρα των Βάσκων.
Η ξαφνική βία είναι βασικό συστατικό στο σινεμά του ισπανού δημιουργού. Είτε προέρχεται από έναν βαριεστημένο ανθρωπάκο που μετατρέπεται σε κατά συρροή δολοφόνο όπως στο The Hours of the Day, είτε από μια τρομοκρατική ενέργεια που στερεί από μια χωρισμένη μητέρα το μοναχοπαίδι της στο La Soledad. Όλοι οι ήρωές του ζουν ανάμεσά μας, κι έτσι αφού ο Ροσάλες αφηγηθεί την ιστορία τους, ανεβαίνει ψηλά στις ταράτσες της πόλης και τους ήχους της που καλύπτουν τις μικρές, τρυφερές ή ζοφερές ανθρώπινες στιγμές. 

Η Νάνουκ Λέοπολντ και το κυνήγι της ευτυχίας
Η ολλανδή σκηνοθέτιδα Νάνουκ Λέοπολντ προκαλεί και συχνά ενοχλεί, θέτει τις ερωτήσεις μόνο και μόνο για να κάνει «πάσα» στον θεατή που θα δώσει τις απαντήσεις στο τέλος. «Θέλω οι ταινίες μου να είναι περισσότερο για το τι πιστεύει και τι νιώθει αυτός που τις βλέπει, παρά για το τι λέει ή τι κάνει κάποιος στην οθόνη», σημειώνει η ίδια. Γεννημένη το 1968 στο Ρότερνταμ, η Λέοπολντ είναι από τις πιο καταξιωμένες δημιουργούς στην Ολλανδία, με εντυπωσιακή διεθνή φεστιβαλική πορεία μέσα από έξι ταινίες. Ο φακός της ζουμάρει στις οικογενειακές και ερωτικές σχέσεις: το απαγορευμένο σε διάφορες εκδοχές, όλα όσα μπορούν να τινάξουν τα πάντα στον αέρα μέσα σε μια στιγμή. Τα υλικά στο σινεμά της είναι απλά και τα διαχειρίζεται με αξιοθαύμαστη εκφραστική οικονομία, δίνοντας απόλυτη ελευθερία και προτεραιότητα στους χαρακτήρες της.
Cobain (2017): Η τελευταία ταινία της Λέοπολντ κέρδισε τις εντυπώσεις στο Φεστιβάλ Βερολίνου με τον ωμό/τρυφερό ρεαλισμό της. Ένας έφηβος είναι αποφασισμένος να σώσει την έγκυο μητέρα του από τα ναρκωτικά και το πεζοδρόμιο. Με πυγμή ενήλικα, θα φτάσει στα άκρα για να το πετύχει και θα ραγίσει καρδιές.
It’s All So Quiet (2013): Μια απαγορευμένη έλξη που ψάχνει διέξοδο. Ένας ερμητικά κλειστός άνδρας που έχει αφοσιωθεί στον κατάκοιτο πατέρα του. Και μια συγκινητική ελεγεία για τη μοναξιά, την αγάπη που ασφυκτιά, την ευκαιρία για προσωπική ευτυχία.
Brownian Movement (2010): Η Σάντρα Χίλερ (Τόνι Έρντμαν) στο ρόλο μιας γιατρού που υποκύπτει σε ανομολόγητες επιθυμίες και απατά κατά συρροή τον σύζυγό της με τους ασθενείς της. Αρκεί μια νέα αρχή στην Ινδία για να σωθεί ο γάμος τους;
Wolfsbergen (2007): Μια δυσλειτουργική οικογένεια σε αλλεπάλληλες κρίσεις που φλερτάρουν εξίσου με το δράμα και τη μαύρη κωμωδία. Αφορμή, η επιθυμία του πατριάρχη να δώσει τέλος στη ζωή του, ζητώντας τη βοήθεια των οικείων του.
Guernsey (2005): Η αυτοκτονία μιας συναδέλφου συγκλονίζει υπαρξιακά μια φαινομενικά ευτυχισμένη νεαρή γυναίκα που αναθεωρεί καθολικά τη σχέση της με την οικογένειά της. Πώς απομακρύνθηκαν τόσο; Τι σημαίνει η ίδια γι’ αυτούς;
Iles flottantes (2001): Το γεμάτο φρεσκάδα ντεμπούτο της Λέοπολντ εστιάζει σε ένα ερωτικό γαϊτανάκι με πρωταγωνίστριες τρεις κολλητές μπλεγμένες σε απιστίες και αμαρτίες, οι οποίες ψάχνουν τον έρωτα και τον εαυτό τους στην ηλικία των 30. 

Κριστομπάλ Λεόν & Χοακίν Κοσίνια: Μια φορά κι έναν σκοτεινό καιρό…

Είστε έτοιμοι για ένα παραισθησιογόνο ταξίδι στους πιο αλλόκοτους κόσμους που είδατε ποτέ; Οδηγοί, οι 38χρονοι χιλιανοί εικαστικοί και σκηνοθέτες Κριστομπάλ Λεόν και Χοακίν Κοσίνια που έχουν κάνει με τις σκοτεινές, σουρεαλιστικές stop motion animation ταινίες τους το γύρο του κόσμου σε διεθνή φεστιβάλ, μουσεία και γκαλερί. Μεταξύ αυτών, η Μπιενάλε της Βενετίας και το Γκούγκενχαϊμ της Νέας Υόρκης, αλλά και τα φεστιβάλ Ρότερνταμ, Λοκάρνο, IDFA, καθώς και το φετινό Φεστιβάλ Βερολίνου, όπου ενθουσίασαν με την τελευταία τους δουλειά –και πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους- The Wolf House. Η ταινία θα προβληθεί στη Θεσσαλονίκη μαζί με εννιά μικρού μήκους δημιουργίες τους: όλα δείγματα ενός πρωτοποριακού πειραματικού σινεμά που μας στοιχειώνει μπλέκοντας τα πιο όμορφα όνειρα με τους πιο δύστροπους εφιάλτες.
Οι δημιουργοί αφηγούνται ζοφερά παραμύθια -βασισμένα σε αλήθειες- για μεγάλα παιδιά, σε μια ντελιριακή κινηματογραφική εμπειρία που παίζει με το φαντασιακό και το υποσυνείδητο, φέρνοντας στο νου το σινεμά του Γιαν Σβανκμάγιερ και των αδελφών Κουέι. Οι ταινίες τους αγγίζουν θέματα-ταμπού όπως η χιλιανή δικτατορία, η θρησκεία αλλά και το σεξ, μέσα από μια εξωπραγματική μείξη τεχνικών που συνδυάζει το stop motion με φιγούρες από παπιέ μασέ, πραγματικά σκηνικά και αντικείμενα, σκίτσα και φωτογραφίες. Όπως το πρόσφατο έργο τους The Wolf House (2018), μια ενήλικη εκδοχή του παραμυθιού με τα τρία γουρουνάκια που επιστρέφει στη διαβόητη «αποικία της αξιοπρέπειας» που συγκλόνισε τη Χιλή, έργο των ναζί και κέντρο βασανιστηρίων του δικτάτορα Πινοσέτ. Ηρωίδα, η νεαρή Μαρία που δραπετεύει από εκεί, βρίσκει καταφύγιο σε ένα αγροτικό σπίτι και παλεύει με το φόβο της - τον «κακό λύκο».
Οι Λεόν και Κοσίνια είναι γνωστοί ωστόσο στον καλλιτεχνικό κόσμο για τα μικρού μήκους διαμάντια τους. Όπως τα φιλμ Nocturno de Chile (2008, συνσκηνοθεσία με Νάιλς Ατάλα) και The Witch and the Lover (2012) που ανατρέχουν στο παρελθόν της Χιλής, τα Father.Mother., The Arc (2011) και The Andes (2012), που αντλούν συμβολισμούς από τον μαγικό ρεαλισμό της Λατινικής Αμερικής, καθώς και τα The Smaller Room (2009, σκηνοθεσία: Κρ. Λεόν & Νίνα Βέρλε), Lucia (2007) και Luis (2008, συνσκηνοθεσία με Ν. Ατάλα), που αναπλάθουν μύθους που περνούν από την ομορφιά στο γκροτέσκο. Και ακόμη μια έκπληξη: το μικρού μήκους Weathervane (2010, σκην. Χοακίν Κοσίνια), μια σειρά από ζωγραφικές βινιέτες που απεικονίζουν κι ένα τραγούδι του ομώνυμου άλμπουμ της νεοϋορκέζικης indie μπάντας The Freelance Whales.

41o Φεστιβάλ Ελληνικών ταινιών μικρού μήκους Δράμας - Βραβεία

http://www.cinemagazine.gr
Η ταινία «Άβανος» του Παναγιώτη Χαραμή ήταν ο μεγάλος νικητής του 41ου Φεστιβάλ Ελληνικών ταινιών μικρού μήκους Δράμας
Ολοκληρώθηκε το 41ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας, με τον «Άβανο» του Παναγιώτη Χαραμή να κερδίζει τον Χρυσό Διόνυσο του φεστιβάλ.
Η κριτική επιτροπή του Φεστιβάλ, αποτελούμενη από τον Βασίλη Καρδάση (Πρόεδρο) και μέλη τους Βαγγέλη Λυμπερόπουλο, Έλενα Μαυρίδου, Άρη Σταύρου, Γιώργο Τελτζίδη ανέφερε σχετικά με τις βραβεύσεις πως «Πολλές ταινίες ξεχωρίσαμε και θα το δείτε στη συνέχεια. Έχουμε απόλυτη συνείδηση ότι υπήρχαν και άλλες πολύ καλές, ή έστω με ξεχωριστά χαρίσματα ταινίες, που δεν λαμβάνουν κάποιο βραβείο ή μια τιμητική διάκριση. Πώς θα ήταν δυνατόν άλλωστε από την πληθώρα των ταινιών! [...] Θα ακούσετε τις αποφάσεις της Επιτροπής. Ευχόμαστε να κινητοποιήσουν τις αισθήσεις σας και να σας παρακινήσουν, ώστε πολλοί από εσάς να ακολουθήσετε το Φεστιβάλ Δράμας στο ταξίδι του».
Αναλυτικά τα Βραβεία του 41ου Εθνικού τμήματος είναι:
Χρυσός Διόνυσος
«Για την πιστή αποτύπωση του αδιεξόδου των ηρώων της σε ένα περίκλειστο μη-αστικό περιβάλλον, με άρτια πολυεπίπεδη κινηματογράφηση».
Αργυρός Διόνυσος
«Για την ιδιαίτερη κινηματογραφική αφήγηση».
Βραβείο «Σωκράτης Δημητριάδης» για την καλύτερη ταινία της κατηγορίας Έλληνες του Κόσμου
«Σε μια ταινία που αγγίζοντας μια δύσκολη θεματική, αυτή μιας δυσλειτουργικής οικογένειας, καταφέρνει να αποδώσει υψηλά νοήματα».
Βραβείο Ντοκιμαντέρ
Βραβείο Καλύτερης Σπουδαστικής Ταινίας
Βραβείο Τώνια Μαρκετάκη για την καλύτερη γυναικεία σκηνοθετική παρουσία
Για το ρυθμό, την τόλμη και την αριστοτεχνική κατασκευή.
Ειδικό βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη. «Ντίνος Κατσουρίδης»,
«Για τη γεμάτη αυτοπεποίθηση 1η κινηματογραφική δημιουργία».
Στην μνήμη του μεγάλου Έλληνα κινηματογραφιστή, η  οικογένεια Κατσουρίδη συνεχίζει να χορηγεί το βραβείο που είχε αθλοθετήσει ο ίδιος πριν από 18 χρόνια και προσφέρει στο σκηνοθέτη πλήρη τεχνική κάλυψη για την παραγωγή της επόμενης ταινίας του.
Ειδικό Βραβείο Περιβάλλον & Κλιματική Αλλαγή
«Για την ευρεία αποτύπωση του περιβαλλοντικού ζητήματος».
Τιμητική Διάκριση Σεναρίου
Τιμητική διάκριση Φωτογραφίας
Στον Claudio Bolivar -GSC για την φωτογραφία στην ταινία «Άβανος», σε σκηνοθεσία του  Παναγιώτη Χαραμή.
Τιμητική Διάκριση Μοντάζ
Στην  Μυρσίνη Αριστείδου για το μοντάζ της ταινίας « Άρια» την οποία και σκηνοθέτησε.
Τιμητική Διάκριση Καλύτερης Γυναικείας Ερμηνείας
Στη Σοφία Κόκκαλη  για την ερμηνεία της στην ταινία «Μόλλυ 6-8» σε σκηνοθεσία του Ευθύμη Μιχελουδάκη.
Τιμητική Διάκριση Καλύτερης Ανδρικής Ερμηνείας 
Στον Κίμωνα Κουρή για την ερμηνεία του στην ταινία «Άβανος» σε σκηνοθεσία του  Παναγιώτη Χαραμή.
Τιμητική Διάκριση Ήχου
Στον Adriano Mantova  για την ταινία «Ave Eva» σε σκηνοθεσία της Oliwia Twardowska.
Τιμητική Διάκριση Σχεδιασμού Ήχου
Στον William Miller για την ταινία «The sound» σε σκηνοθεσία του Antony Petrou.
Τιμητική Διάκριση  Πρωτότυπης Μουσικής 
Στον Βασίλη Ζλατάνο για τη μουσική της ταινίας «Βουρβουρού» σε σκηνοθεσία της Καρίνας Λογοθέτη.
Τιμητική Διάκριση Σκηνικών
Στη Χρύσα Σερδάρη για την ταινία «Άβανος» σε σκηνοθεσία του  Παναγιώτη Χαραμή.
Τιμητική Διάκριση Κοστουμιών
Στη Μάρλι Αλειφέρη για την ταινία «Βουρβουρού» σε σκηνοθεσία της Καρίνας Λογοθέτη.
Ειδικό Βραβείο
To ειδικό Βραβείο απονέμεται στο Βασίλη Κεκάτο για την ταινία «Η Σιγή των Ψαριών όταν Πεθαίνουν».
«Για την ανατρεπτική ιδέα και τη σαρκαστική διάθεση έναντι στο θάνατο».
Εύφημο Μνεία
Εύφημος μνεία απονέμεται στην Νιόβη Χαραλάμπους για την ερμηνεία της  στην ταινία «Quidnunc» σε σκηνοθεσία του Χάρη Αγιώτη.
Εύφημο Μνεία
Εύφημος μνεία απονέμεται  στον Chris Scott για την ερμηνεία του  στην ταινία «Βeyond good & evil or (The exuberantly painful process of teething» σε σκηνοθεσία του Αλέξανδρου Παπαθανασόπουλου.
«Για τον εσωτερικό ρυθμό που ανέπτυξε στο ρόλο. Για την ισορροπημένη απόδοση ενός ακραίου χαρακτήρα».
Βραβείο PITCHING LAB Φίνος Φιλμ
Η Φίνος Φιλμ απένειμε το βραβείο PITCHING LAB στο πλαίσιο του 41ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας στο Θάνο Ψυχογιό για το project Scar. Το βραβείο συνοδεύεται με το χρηματικό ποσό των 1.500 ευρώ προσφορά της Φίνος Φιλμ.
Διακρίσεις κίνητρα Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
To Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου απένειμε χθες βράδυ και τρεις διακρίσεις ΚΙΝΗΤΡΑ στους εξής νέους κινηματογραφιστές. 
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου βραβεύει νέους δημιουργούς, οι οποίοι βρίσκονται στα πρώτα τους βήματα και τούς παρέχει το ΚΙΝΗΤΡΟ για να συνεχίσουν να δημιουργούν στον κινηματογράφο. Για το λόγο αυτό το ΕΚΚ αποφάσισε να απονείμει 6 ισότιμα βραβεία, χρηματικού ποσού ύψους 2.000€ το καθένα, ως ενίσχυση για την πραγματοποίηση της επόμενης ταινίας τους.
Τα βραβεία απονέμονται στους ακόλουθους δημιουργούς:
Βραβείο PITCHING LAB Ελληνικού Κέντρου Κινηματογράφου
Το Ελληνικό Κέντρο Κινηματογράφου απένειμε το βραβείο PITCHING LAB στο πλαίσιο του 41ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας στον  Michael Kam για το project Nursey Rhyme ως οικονομική ενίσχυση με το χρηματικό ποσό των 2.000€ για την παραγωγή της ταινίας.
Βραβείο Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών
Το GSC, η Ένωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών, είναι ουσιαστικά μία ένωση των διευθυντών φωτογραφίας του ελληνικού κινηματογράφου.
Οι διευθυντές φωτογραφίας σε ολόκληρο σχεδόν τον κόσμο αρέσκονται να τονίζουν ότι η διεύθυνση φωτογραφίας δεν είναι ένα απλό τεχνικό ακολούθημα της κινηματογραφικής ταινίας, αλλά αποτελεί μία θεμελιώδη όψη της ίδιας της αφήγησής της. Αποκαλούν δε αυτή την όψη ως «οπτική αφήγηση», η οποία, μολονότι εντάσσεται ολοκληρωτικά στο κυρίως σώμα της ταινίας, ακολουθεί παράλληλα του δικούς της κώδικες και υπακούει στους δικούς της κανόνες.
Συντασσόμενοι με αυτή την πεποίθηση, η Ένωση Ελλήνων Κινηματογραφιστών έχει ονομάσει το βραβείο της «βραβείο για την οπτική αφήγηση» και το απονέμει κάθε χρόνο σε έναν νέο Έλληνα διευθυντή φωτογραφίας.
Έτσι, στο πλαίσιο του 41ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους, η Επιτροπή της Ένωσης Ελλήνων Κινηματογραφιστών, αποτελούμενη από τους Χρ. Αλεξανδρή, Γ. Φρέντζο και Διον. Ευθυμιόπουλο, κρίνοντας ότι με την εικόνα του υπηρετεί με συνεπή και ουσιαστικό τρόπο την ταινία, απένειμε το «βραβείο για την οπτική αφήγηση» στον Γιάννη Σίμο, για την «Νάρκη» σε σκηνοθεσία του Δημήτρη Τσαλαπάτη.
Βραβείο Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας
Η Ομοσπονδία Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας απένειμε Βραβείο Καλύτερης Ταινίας του Εθνικού Διαγωνιστικού Τμήματος του 41ου Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας στην ταινία «37 Μέρες» της Νικολέτας Λεούση γιατί με «αμεσότητα, αφηγηματική αρτιότητα, κριτική ρεαλιστική ματιά, φαντασία, χιούμορ και ζωντανή αποτύπωση του κεντρικού γυναικείου χαρακτήρα, που ερμηνεύει δυναμικά η Έλλη Τρίγγου, αναδεικνύει την αγωνία των νέων για την εξασφάλιση του δικαιώματος στην εργασία και την ανάγκη δυναμικής διεκδίκησής του».
Βραβείο Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου
Πριν από την ανακοίνωση του βραβείου η ΠΕΚΚ υπενθύμισε πως στήριζε και εξακολουθεί να στηρίζει τον αποκεντρωμένο θεσμό, που γεννήθηκε εδώ στη Δράμα, την ώρα που πολλαπλασιάζονται οι συγγενείς διοργανώσεις και πως ο αριθμός των συμμετοχών στο εθνικό διαγωνιστικό πρόγραμμα παραμένει μεγάλος. Η δραστική μείωσή του είναι απαραίτητη, ώστε να μην αδικούνται οι αξιόλογες παρουσίες από τη μία και να μην υποχωρεί ο μέσος όρος της ποιότητας από την άλλη.
«Μέσα από 3-4 υποψηφιότητες που μας απασχόλησαν, καταλήξαμε στο βραβείο μας, το βραβείο της Π.Ε.Κ.Κ. για την καλύτερη ταινία του ελληνικού τμήματος, που συγκεντρώνει τα εξής χαρακτηριστικά: Συμπυκνώνει με επιτυχία ένα μυθιστόρημα, δίχως να προδίδει το πνεύμα του, καταφέρνει την ανασύσταση μιας ολόκληρης εποχής, επιμένοντας στη φωτογραφία και στην ατμόσφαιρα, υπογραμμίζει την ξεχωριστή ιδιότητα του σινεμά να συνδυάζει στο πέρασμα του χρόνου την οδύνη των χαμένων ευκαιριών με το καταφύγιο στην αναπόληση των χαμένων παραδείσων».
Το βραβείο κέρδισε η ταινία του Ευθύμη Μιχελουδάκη «Μόλλυ 6 με 8».
Βραβείο Τεχνικής Αρτιότητας της Ένωσης Τεχνικών Κινηματογράφου και Τηλεόρασης ΕΤΕΚΤ

Παρασκευή 14 Σεπτεμβρίου 2018

41ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας

Το Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους της Δράμας επιστρέφει για τη 41η διοργάνωση του, από τις 16 έως τις 22 Σεπτεμβρίου 2018, μαζί με το 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Ταινιών Μικρού Μήκους.
Το 41ο Φεστιβάλ Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους Δράμας θα διεξαχθεί στην αίθουσα «Ολύμπια» και το Δημοτικό Ωδείο, δίνοντας το καθιερωμένο του ραντεβού με το πιο ζωντανό κομμάτι της ελληνικής κινηματογραφίας: τους νέους Έλληνες μικρομηκάδες. Αλλά και αυτούς που επιμένουν στην μικρή φόρμα αντιμετωπίζοντας την μικρού μήκους ταινία όπως της αξίζει: ως ένα αυτόνομο έργο τέχνης.
Στη φετινή διοργάνωση θα προβληθούν συνολικά 195 ταινίες από 52 χώρες (σε όλα τα προγράμματά της).
Όπως σημειώνει ο Καλλιτεχνικός Διευθυντής του Φεστιβάλ, Αντώνης Παπαδόπουλος «Η ταινία μικρού μήκους αποδεικνύεται ο πλέον ώριμος χρονικογράφος του καιρού μας. Το μέγεθος και η διάρκεια βοηθούν στην ταχύτητα της αποτύπωσης. Η δημιουργική προσέγγιση όμως των σκηνοθετών, και το ταλέντο, προσδίδουν αυτή την γλυκιά, ουμανιστική ‘’γεύση’’ που αγκαλιάζει και τις πιο τραχιές συγκρούσεις της ζωής.Το σίγουρο είναι, ότι στην ελληνική ταινία μικρού μήκους, μπορούμε να ανιχνεύσουμε τάσεις και σχολές.
Αλλά κυρίως, μπορούμε να διαπιστώσουμε μια συγκροτημένη εθνική κινηματογραφία»
ΤΟ ΕΛΛΗΝΙΚΟ ΔΙΑΓΩΝΙΣΤΙΚΟ
Από τις συνολικά 227 αιτήσεις που τελικά κατατέθηκαν (αριθμός που ξεπερνά κάθε προηγούμενο), 67 ταινίες θα διεκδικήσουν τα βραβεία της 41ης διοργάνωσης.  Από αυτές οι 4 είναι ντοκιμαντέρ και οι 2 animation.
Συμμετέχουν αρκετοί παλιοί γνώριμοι του φεστιβάλ που έχουν διακριθεί στο παρελθόν αλλά και πολλοί πρωτοεμφανιζόμενοι. 
H οικονομική κρίση συνεχίζει να απασχολεί μια μερίδα των νεαρών δημιουργών: ανεργία, φτώχια, επαγγελματική κατάρρευση, ξενιτιά, χρέη, εξώσεις, κατασχέσεις και τζόγος.
Όμως πρωταγωνιστικό ρόλο φέτος έχουν οι εργασιακές σχέσεις: απλήρωτοι εργαζόμενοι που καταλήγουν στο δρόμο και το κρύβουν από το περιβάλλον τους, υπάλληλοι που δεν έχουν να φάνε, διεφθαρμένοι συνδικαλιστές που αποτελούν μέρος του προβλήματος, εργατικά ατυχήματα, αλλά και ταξικές ανισότητες, σχέση πολίτη-αστυνομίας, πολιτικές αλληγορίες. Ταυτόχρονα, νέες θεματικές ενότητες έχουν έρθει στο προσκήνιο: η γενιά των social media, η νέα γλώσσα των κοινωνικών μέσων δικτύωσης, ο εθισμός στο διαδίκτυο, η «σελφίτιδα» και η φρενίτιδα των live, οι ερωτικές γνωριμίες μέσω F/B, αλλά και τα fake news στην ανθρωποφάγα τηλεόραση που αναπαράγει τα στερεότυπα απέναντι στους ξένους.
Τα γηρατειά, η μοναξιά, το αλτσχάϊμερ, η κακοποίηση γυναικών, η εγκατάλειψη παιδιών, οι αυτοκτονίες, οι δυσκολίες που αντιμετωπίζουν τα ΑΜΕΑ, η σχέση εγγονών και παππούδων συνεχίζουν να απασχολούν μια σημαντική μερίδα δημιουργών. Αν και φέτος λείπουν οι κωμωδίες, αρκετοί σκηνοθέτες έχουν επιλέξει να διηγηθούν μετααποκαλυπτικές ιστορίες για το ζοφερό αύριο ενός πολιτισμού σε παρακμή.
Οι ανθρώπινες σχέσεις, η διαχείριση της απώλειας, η οικογένεια και ο έρωτας συνεχίζουν σταθερά να εμπνέουν τους δημιουργούς, ενώ κάποιοι τολμούν να θίξουν θέματα ταμπού (όπως οι ομοφυλοφιλικές ερωτικές σχέσεις μεταξύ Ελληνοκύπριων και Τουρκοκύπριων).
Από φέτος, στο Εθνικό Φεστιβάλ, θεσπίζεται ένα ακόμα βραβείο για ταινίες που αφορούν στην κλιματική αλλαγή και το φυσικό περιβάλλον. Το βραβείο θα συνοδεύεται από χρηματικό έπαθλο 4.000 ευρώ και προσφέρεται από την εταιρεία «Κύκλωψ».
Τα μέλη της φετινής κριτικής επιτροπής είναι κινηματογραφιστές που στο παρελθόν έχουν βραβευθεί στο Φεστιβάλ Δράμας.
Πρόεδρος: Βασίλης Καρδάσης, πρόεδρος του Ελληνικού Ανοιχτού Πανεπιστημίου
Μέλη (με αλφαβητική σειρά):
Βαγγέλης Λυμπερόπουλος, σκηνοθέτης, παραγωγός
Έλενα Μαυρίδου, ηθοποιός
Άρης Σταύρου, κινηματογραφιστής
Γιώργος Τελτζίδης, σεναριογράφος, σκηνοθέτης
Τον ρόλο του κριτικού σχολιαστή του φετινού ελληνικού προγράμματος (Grand Temoin) έχει αναλάβει η ιστορικός κινηματογράφου και διδάσκουσα ιστορίας κινηματογράφου Γιάννα Αθανασάτου.
Ακολουθεί η λίστα των ταινιών που προκρίθηκαν:
  1. Πέρα από τ' Αστέρια της Στελάνας Κληρή
  2. Thin Green Line του Μάριου Ψαρά
  3. Κιόκου Πριν Έρθει το Καλοκαίρι του Κωστή Χαραμουντάνη
  4. Άβανος του Παναγιώτη Χαραμή
  5. Just Love του Μιχάλη Χαπέσιη
  6. Νάρκη του Δημήτρη Τσαλαπάτη
  7. Ντάνια της Μάρσιας Τζιβάρα
  8. Εντροπία του Χρήστου Τάτση
  9. Versus του Κώστα Τατάρογλου
  10. Check In του Κωνσταντίνου Στραγαλινού
  11. Η Στιγμή του Γιάννη Στεφανάκι
  12. Live του Βασίλη Σταυρόπουλου
  13. Newstria του Κώστα Σταματόπουλου
  14. Tropical Dreams της Βαγγελιώς Σουμέλη
  15. Όλα για Όλα του Μαρίνου Σκλαβουνάκη
  16. Η Φάμπρικα του Αλέξανδρου Σικαλιά
  17. The Sound του Άντονι Πέτρου
  18. 30 του Κωνσταντίνου Πατσαλίδη
  19. Η Γυναίκα στο Δωμάτιο του Ρωμανού Παπαϊωάννου
  20. Παρεμπιπτόντως του Κωνσταντίνου Οικονόμου
  21. Ομπρέλα της Αμέρισσας Μπάστα
  22. Μόλλυ 6 με 8 του Ευθύμη Μιχελουδάκη
  23. Όταν Ήμουν στο Λύκειο, Ήμουν Ερωτευμένος με την Άννα της Ελένης Μητροπούλου
  24. Τυφλόμυγα της Δέσποινας Μαυρίδου
  25. Το Τηλεφώνημα του Ανδρέα Μαριανού
  26. Διάβαση του Νίκου Μαθιού
  27. Βουρβουρού της Καρίνας Λογοθέτη
  28. 37 Μέρες της Νικολέτας Λεούση
  29. Sunday 11.00 - 12.00 του Στέλιου Κουκουβιτάκη
  30. Let's Talk About Love του Αλέξη Κουάντα
  31. Η Σιγή των Ψαριών Όταν Πεθαίνουν του Βασίλη Κεκάτου
  32. Fake News του Δημήτρη Κατσιμίρη
  33. Η Τελευταία Κόρη της Εύης Καραμπάτσου
  34. Selfitis της Πέγκυς Ζούτη
  35. Springtime Rest του Γιάννη Ζαφείρη
  36. En Partie της Αναστασίας Μελίας Ελευθερίου
  37. Τέταρτος Τοίχος του Δημήτρη Γκότση
  38. Ο Συλλέκτης του Θοδωρή Βουρνά
  39. Yawth των Δημήτρη Τσακαλέα και Λήδας Βαρτζιώτη
  40. Deathcar του Ανδρέα Βακαλιού
  41. Άρια της Μυρσίνης Αριστείδου
  42. Hippo του Θεοφύλακτου Αργυρού
  43. Natron των Άρη Απαρτιάν και Σοφίας Αβραμίδου
  44. Calling - Άρτεμις Αναστασιάδου
  45. Quidnunc του Χάρη Αγιώτη
  46. 3-0 στο 89' του Μπόρις Στάουτ
  47. Sisters της Λιούμπα Κριβοχίζα
  48. Muffin του Ντάνιελ Μπόλντα
  49. Πολυέλαιος του Αντώνη Γλαρού
  50. Grief της Αλεξάνδρας Ματθαίου
  51. Βασιλεία της Αναστασίας Κρατίδη
  52. Έξοδος του Αλκιβιάδη Παπαδόπουλου
  53. Shapes of Mine του Γιώργου Καψανάκη
  54. O Ήχος του Βλαδιβοστόκ του Μάριου Ιωάννου Ηλία
  55. The Penal Colony των Μάνου Τσίζεκ και Λίντσεϊ Αλικσανιάν
  56. Ρίτα του Γιώργου Δανόπουλου
  57. Τεμπέλης του Διονύσιου Χρονόπουλου
  58. Έκτορας Μαλό: Η Τελευταία Μέρα της Χρονιάς της Ζακλίν Λέντζου
  59. You Should Know Better του Θάνου Τοπούζη
  60. Δεσμοί του Ανδρόνικου-Κωνσταντίνου Δημόπουλου 
  61. Άγγελος Νομάς του Σήφη Στάμου
  62. Ο Αδερφός μου του Θοδωρή Παπαδουλάκη
  63. Beyond Good & Evil or (The Exuberantly Painful Process of Teething) του Αλέξανδρου Παπαθανασόπουλου
  64. Ο Ευρωπαίος Πολίτης του Νίκου Καμπέρη
  65. Φλεγύας του Δημήτρη Αντζου
  66. Open Up της Κάτια Κορνίλοβα
  67. Ave Eva της Ολίβια Τβαρντόσκα

Τρίτη 3 Ιουλίου 2018

"Το σχήμα και το χρώμα του νερού" | Editorial

Με άρτια παραγωγή, πανέμορφα σκηνικά και εκπληκτικές ερμηνείες, ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο κατάφερνει να  παραδώσει ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης, και την ταινία της χρονιάς. Η βασική ιδέα είναι μια παραλλαγή του μύθου της Πεντάμορφης και του Τέρατος. Μια πεντάμορφη, που είναι μια αλλιώτικη πριγκίπισσα με κόκκινα γοβάκια και ένα τέρας που έρχεται να προστεθεί σε μια μεγάλη σειρά από κινηματογραφικά τέρατα, με μια σημαντική διαφορά: εδώ όλοι αναγνωρίζουν την ομορφιά και τη μοναδικότητά του. Με τη δύναμη της αγάπης, δεν αλλάζει η εμφάνιση του τέρατος, αλλά αλλάζει η Πεντάμορφη και οι άνθρωποι γύρω της. 

Ακολουθούν spoiler!! 

Η πεντάμορφη, εδώ δεν είναι παρά μια απλή , περιθωριοποιημένη κοπέλα με ειδικές ανάγκες. Αυτή και οι υπόλοιποι άνθρωποι που περιβάλλουν και υποστηρίζουν το Πλάσμα, είναι φαινομενικά μια ετερόκλητη ομάδα αλλά έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι όλοι άνθρωποι που με έναν τρόπο ή με άλλο η κοινωνία τους έχει περιθωριοποιήσει. Μια άλαλη, μια μαύρη , ένας ομοφυλόφιλος και ένας Σοβιετικός κατάσκοπος , αυτή είναι η ομάδα που συμμαχεί για τη διάσωσή του Πλάσματος. Είναι άτομα που βιώνουν κάθε μέρα ρατσισμό, ομοφοβία και άλλες διακρίσεις , και είναι ταιριαστό να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν ένα ακόμα πλάσμα του περιθωρίου. Είναι άτομα που νιώθουν – και είναι – μόνοι, όπως το Πλάσμα, και παραδόξως μέσα από τη μοναξιά που τους ενώνει, καταφέρνουν να δράσουν συλλογικά.
Με μια άλλη ανάγνωση, δύο μέλη της εργατικής τάξης , ένας καλλιτέχνης και ένας επιστήμονας, είναι αυτοί που βλέπουν πέρα από το συμφέρον, για να διασώσουν ένα πλάσμα σε ανάγκη. Οι αφετηρίες είναι ελαφρά διαφορετικές: οι καθαρίστριες από αγάπη και αλληλεγγύη, ο καλλιτέχνης από ευαισθησία, ο επιστήμονας από θαυμασμό.  Είναι εμφανές ότι οι μικροαστοί της μεσαίας τάξης βρίσκονται στο αντίπαλο στρατόπεδο , με κύριο εκπρόσωπο τον Στρίκλαντ, που ζει το Αμερικάνικο Όνειρο των προαστίων, με την τέλεια γυναίκα και το αυτοκίνητο του μέλλοντος. Όμως το όνειρο αυτό σκιάζεται από κάτι σάπιο, όπως το δάχτυλο του Στρίκλαντ, και κάτι αηδιαστικό, όπως οι πίτες της καφετέριας. 
Και οι δύο αναγνώσεις, συγκλίνουν σε μια σύγκρουση των αξιών, που υποβόσκει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Όλοι οι « κακοί» της ταινίας εκπροσωπούν συντηρητικές ιδέες και αξίες, και μιλούν συνέχεια για ένα αόριστο Μέλλον. Η ομάδα, όμως, των πρωταγωνιστών , ζητά νεωτεριστικές ιδέες και τις διεκδικεί στο παρόν, χωρίς να μιλά για το μέλλον. Η Ελάιζα και ο Τζάιλς διεκδικούν ελευθερία στον έρωτα. Η Ζέλντα διεκδικεί ισότητα στο γάμο. Ο Ντιμίτρι διεκδικεί μια διαφυγή από την Ψυχροπολεμική πλάνη. Αυτό είναι ένα μέλλον που οι εγκλωβισμένοι στο σύστημα μικροαστοί  (ο νεαρός της καφετέριας, ο εκδότης, ο σύζυγος της Ζέλντα, ο Στρίκλαντ) δε μπορούν καν να φανταστούν. 
Η ταινία, όμως , πέρα από αυτά, δεν παύει να είναι πάνω απ’όλα μια ιστορία αγάπης. Η αγάπη είναι αυτή που βγάζει την Ελάιζα από την αυστηρή ρουτίνα της, στην οποία τη βρίσκουμε στην αρχή της ταινίας, όπου μέχρι και οι βασικές απολαύσεις της είναι ενταγμένες σε πρόγραμμα. Η αγάπη σταδιακά την ελευθερώνει και η Ελάιζα μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας, καθώς αρχίζει να αποδέχεται και να αποζητά το τυχαίο. Χάρη στην εκπληκτική ερμηνεία της Σάλυ Χώκινς, μέχρι και τα χαρακτηριστικά της αλλάζουν χάρη στην αγάπη. Καθώς το Πλάσμα ζει σε ένα κόσμο χωρίς χρόνο, έτσι και η Ελάιζα σταδιακά απαρνείται το χρόνο και τις συμβάσεις της κοινωνίας στην οποία ζει, για να βυθιστεί – μεταφορικά και κυριολεκτικά – σε έναν άχρονο κόσμο. Κάνοντας την υπέρτατη θυσία, αρνείται κάθε έκφανση της μέχρι τότε ζωής της, μέχρι και τη ζωή της την ίδια, και δίνεται ολοκληρωτικά στην αγάπη. 
Η χρήση του λόγου φαίνεται να δυσχεραίνει, παρά να διευκολύνει τον έρωτα και την επικοινωνία. Η αγάπη της  Ελάιζα για το Πλάσμα δε στηρίζεται σε λόγια, αφού είναι και οι δύο αδύνατο να τα χρησιμοποιήσουν. Στηρίζεται σε πράξεις αγάπης, αφού η Ελάιζα του προσφέρει αυγά (σύμβολο γονιμότητας) και του βάζει μουσική. Παράλληλα, παρακολουθούμε τις υπόλοιπες ερωτικές ιστορίες ,μεταξύ ατόμων που χρησιμοποιούν το λόγο, να αποτυγχάνουν δραματικά. Ο ομοφυλόφιλος καλλιτέχνης προσπαθεί μάταια να φλερτάρει. Η Ζέλντα έχει αδυναμία επικοινωνίας με τον άντρα της. Μέχρι και ο Στρίκλαντ, αδυνατεί να επικοινωνήσει με τη γυναίκα του. 
Η χρήση του χρώματος παίζει μεγάλο ρόλο στην ταινία. Το δυσοίωνο μέλλον, όπως μας υπενθυμίζουν πολλοί δευτερεύοντες χαρακτήρες, είναι σε τόνους του πράσινου, με παραδείγματα τις πίτες, το αυτοκίνητο και τους τοίχους του εργαστηρίου. Το σπίτι της Ελάιζα είναι όλο υδάτινο, γεγονός που προοικονομεί και το φινάλε της ταινίας. Ο χώρος του και ο κινηματογράφος, χώροι ασφαλείς και αγαπημένοι, είναι βαμμένοι με τα ζεστά χρώματα του καφέ και της σέπιας. Το αποστειρωμένο σπίτι του Στρίκλαντ, ωστόσο, είναι σε παστέλ τόνους του μουσταρδί. 
Η αγάπη και το πάθος έχουν το χρώμα κόκκινο, όπως το αίμα στο εργαστήριο. Η δε Ελάιζα εξαρχής φοράει κόκκινα παπούτσια, δηλώνοντας την αντίθεσή της με τις κοινωνικές συμβάσεις, και σταδιακά μετά την ερωτική πράξη φοράει κόκκινη κορδέλα και κόκκινο παλτό.
Ο σχεδιασμός του Πλάσματος αξίζει ξεχωριστής μνείας, καθότι βρίθει διαφόρων χρωμάτων, με πιο έντονο το τυρκουάζ  και το λιλά σε σκούρο φόντο, και παραπέμπει έντονα στα χρώματα του γαλαξία. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που Ρώσοι και Αμερικάνοι διεκδικούν το Πλάσμα, όπως και την κυριαρχία του γαλαξία, αδιαφορώντας για το κόστος.

https://www.cinepetroupolis.gr/2018/07/i-morfi-tou-nerou.html
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Βικτώρια Αθανασοπούλου
Μένει στην Πετρούπολη και είναι μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 2003. 
Αγαπημένες της ταινίες είναι το Persona και το Evil Dead II.
Στον ελεύθερο χρόνο της παίζει φλάουτο και ταίζει πολλές γάτες.



Τρίτη 26 Ιουνίου 2018

"Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι" ή αλλιώς "Η κόλαση είναι οι άλλοι" | Editorial


Μετά την εκπληκτική "Αποστολή στη Μπριζ", ο Μάρτιν μακ Ντόνα μας μεταφέρει στο Μιζούρι, σε μία τυπική κωμόπολη στον αμερικανικό Νότο, όπου σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες ψάχνουν αφορμή να παρεξηγήσουν ή να τσακωθούν με κάποιον. Ένα κωμικό δράμα, ή μάλλον μια δραματική κωμωδία, αβίαστα αστεία, παρά το βαρύ θέμα της.
Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι αψεγάδιαστη, και πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για τις ερμηνείες, τόσο των πρωταγωνιστών που δίκαια απέσπασαν Όσκαρ Α' Γυναικείου και Β'  Ανδρικού ρόλου, όσο και του υπόλοιπου καστ.  Αυτό όμως που πραγματικά μένει στο θεατή είναι οι χαρακτήρες και η βαθιά ανθρωπιά τους. Γιατί στις «Τρεις πινακίδες», οι χαρακτήρες είναι εμποτισμένοι με ανθρώπινα ψεγάδια, κάτι που καθιστά τις πληγές που προκαλούν ο ένας στον άλλο αληθινά αιχμηρές.  Έτσι μπορούν να είναι ανά στιγμές κωμικοί  ή τραγικοί, και ο θεατής τους νιώθει ρεαλιστικούς, παρά την υπερβολή τους.
Τα κυριότερα θέματα της ταινίας, όπως και σε κάποιες από τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, είναι η δυνατότητα εξιλέωσης και ο κύκλος της βίας.

(ακολουθούν spoiler, διαβάστε αφού τη δείτε! )

Η βία εισέρχεται στις «Τρεις πινακίδες» με το αποτρόπαιο έγκλημα που είχε ως θύμα την κόρη της πρωταγωνίστριας Μίλντρεντ, αλλά όχι μόνο. Πράξεις βίας φαίνεται να προϋπήρχαν στη μικρή πόλη, με θύμα την ίδια τη Μίλντρεντ, αλλά και γενικά τους κοινωνικά αδύναμους. Η ίδια η πρωταγωνίστρια, απρόθυμα και δικαιολογημένα στην αρχή, αλλά με βεβαιότητα που στη συνέχεια μοιάζει ολοένα και περισσότερο με φασισμό, απορροφά τη βία γύρω της και την επιστρέφει στην κοινωνία που τη δημιούργησε. Γεγονός που παρασύρει το θεατή, ο οποίος εξαρχής συμπάσχει και συμμαχεί μαζί της, να την ακολουθήσει σε ηθικά γκρίζες ζώνες.
Το άλλο θέμα που κυριαρχεί στις «Τρεις πινακίδες», όπως και στις περισσότερες ταινίες του Μάρτιν Μακ Ντόνα, είναι το θέμα της εξιλέωσης. Άνθρωποι χωρίς ηθική, χωρίς παιδεία, άνθρωποι φαινομενικά ανάξιοι συμπάθειας ή οίκτου, προσπαθούν να εξιλεωθούν με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία για τις πράξεις τους. Αυτή είναι και η ρίζα της αντιπαράθεσης που προκάλεσαν οι «Τρεις πινακίδες», και πιθανώς και ο λόγος που δεν κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Ο απροκάλυπτα ρατσιστής, ομοφοβικός και βίαιος σερίφης, συμπεριφέρεται στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας σαν υπάνθρωπος. Όμως, όταν με τη σειρά του θυματοποιείται, η συμπάθεια της ταινίας και αναγκαστικά του θεατή γυρίζουν υπέρ του. Όταν δε η βία του στρέφεται προς την ίδια κατεύθυνση με της πρωταγωνίστριας, κερδίζει και τη δική της αναγνώριση. Αυτό κρίθηκε αρκετά προκλητικό στην Αμερική της αστυνομικής βίας και του Black lives matter και θεωρήθηκε ότι η ταινία κατά βάση εξιλεώνει έναν ρατσιστή.
Παρ’όλα αυτά, το φιλμ δίνει πολλά περισσότερα, και καθώς όλοι οι χαρακτήρες κινούνται σε τόνους του γκροτέσκου, είναι άδικο να της αποδοθούν ρατσιστικές προθέσεις. Ο Μάρτιν Μακ Ντόνα γενικά ελκύεται από αυτό, και οι περισσότεροι χαρακτήρες του είναι ένα ιδιαίτερο κράμα ανθρωπιάς, σαρκασμού αλλά και βίας.
Όσον αφορά το πρωτότυπο φινάλε, η τελική απόφαση των χαρακτήρων προσομοιώνει κάποιας μορφής happy end, αλλά ταυτόχρονα συνιστά και μια γροθιά στο στομάχι, καθώς πιθανότατα ο κύκλος της βίας θα συνεχιστεί, αυτή τη φορά με τη μορφή της αυτοδικίας. Ωστόσο, η συμμαχία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών φέρει συναισθηματικά μία λύτρωση και φαίνεται σαν αυτό να ήταν το ζητούμενο: έστω ένας άνθρωπος, να μπορέσει να κατανοήσει και να στηρίξει τον άλλο.
Και αυτό καθιστά την ταινία μια σπουδή, κυρίως πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ανάγκη για αποδοχή, καθώς και στο χάσμα ανάμεσα στο «Εγώ» και στο μεγάλο «Άλλο».
www.cinepetroupolis.gr/2018/06/three-Billboards.html
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Βικτώρια Αθανασοπούλου
Μένει στην Πετρούπολη και είναι μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 2003. 
Αγαπημένες της ταινίες είναι το Persona και το Evil Dead II.
Στον ελεύθερο χρόνο της παίζει φλάουτο και ταίζει πολλές γάτες.



Τετάρτη 15 Φεβρουαρίου 2017

“ Η καρδιά των Σινεφίλ χτυπά στον Δήμο Πετρούπολης” – Η Αγγελική Τσιώλη συζητά με την ομάδα της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης | Athenswest.gr

Απόγευμα Τετάρτης.
Τοποθεσία: Πνευματικό Κέντρο του Δήμου Πετρούπολης.
Εδώ, οι Τετάρτες είναι σινεφίλ. Πλημμυρίζουν από κινηματογραφικά καρέ. Μοσχοβολούν βούτυρο και ποπ-κορν.
Γεμίζουν με μπλε, ζεστές πολυθρόνες και μας περιμένουν για δωρεάν προβολές.
Θα συναντήσω την οικογένεια της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης.
Πρόκειται για μια ομάδα εφοδιασμένη με αγάπη, στοργή και αφοσίωση για τον κινηματογράφο.
Η παράδοση της Λέσχης κληροδοτείται από γενιά σε γενιά, ενώ περίπου τριάντα έτη σινέ ζωής κρύβονται από πίσω.
Η Ρούλα Τζιωρτζιώτη- Αλατζάκη (πρόεδρος), ο Σάββας Σκληρός και η Αφροδίτη Παπαδάκη (γραμματείς), μέλη του ΔΣ της Λέσχης, θα με υποδεχτούν.
«Είμαστε όλοι ένα σώμα, εδώ, μια γροθιά, μια παρέα , μια αγκαλιά», θα μας αφηγηθούν σε λίγο.
Ας τους αφήσουμε να μας μυήσουν στη μαγεία του δικού τους ονείρου.
Ο κινηματογράφος αποτελεί το καλειδοσκόπιο της καθημερινότητάς μας, άλλωστε.
Πού μπορούμε να απολαύσουμε τις κινηματογραφικές προβολές που φιλοξενείτε; Ποια είναι τα κριτήρια συγκομιδής των ταινιών που προβάλλετε;
Το πνευματικό κέντρο του Δήμου Πετρούπολης φιλοξενεί τις χειμερινές μας προβολές. Μόλις υποδεχτούμε την άνοιξη, μεταφερόμαστε στο χώρο του Θερινού κινηματογράφου, όπου ταξιδεύουμε τα ζεστά θερινά απογεύματα. Διαβάστε περισσότερα >>

Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Ταινίες που βασίστηκαν σε Video Games που θέλουμε να ξεχάσουμε…. ( Μέρος 2ο) | Editorial


Hitman 
Ο Agent 47 είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές στο χώρο του gaming, κατέχοντας μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά των gamers και δη αυτών που λατρεύουν το stealth και τη τακτική. O μυστηριώδης και αινιγματικός χαρακτήρας συμπεριλαμβανομένου των δολοφονικών του ικανοτήτων είναι οι βάσεις των παιχνιδιών Hitman. Η ταινία που κυκλοφορεί το 2007 με τον Timothy Olyphant στο βασικό ρόλο, απογοήτευσε του πάντες προσφέροντας ένα αρκετά ρηχό αποτέλεσμα. Ωστόσο, το πρόσφατο reboot, Hitman: Agent 47, ήταν σαφέστατα λίγο καλύτερο από το προηγούμενο έργο χωρίς να κάνει τη διαφορά.

Doom
Ο κανόνας (ταινίες που βασίζονται σε Video Games είναι κακές) δεν θα μπορούσε να μην ισχύει και για το Doom. Το παιχνίδι είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο FPS (First Person Shooter) με σπουδαία κληρονομία στο χώρο. Το 2005 κυκλοφορεί η ταινία Doom με τον The Rock στο ρόλο του πρωταγωνιστή. Το σενάριο δεν είχε καμία σχέση με αυτό των παιχνιδιών Doom και αναμενόμενα η ταινία πήρε τον κατήφορο εισπράττοντας απογοητευτικές κριτικές.

Far Cry
Απλά άλλη μια κακή ταινία που βασίστηκε σε σειρά παιχνιδιών. Μάλλον μόνον ο τίτλος είναι κοινός γιατί στην ουσία η ταινία έχει ένα τελείως διαφορετικό ύφος (μην πούμε για το σενάριο) από τα γνωστά FPS. Ακόμη και οι fans του είδους θα θέλουν να ξεχάσουν το οικτρό πόνημα του Uwe Boll που βγήκε στις αίθουσες το 2008.

Need For Speed
Η σειρά ταινιών Fast & Furious είναι κυρίαρχος στη κατηγορία των ταινιών ταχύτητας. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τη σειρά Need For Speed στο χώρο των video games. To 2014 θα κυκλοφορήσει και η ομώνυμη ταινία Need For Speed με τον Aaron Paul (γνωστό από τη σειρά Breaking Bad). Η ταινία ουσιαστικά πέρασε αδιάφορη χωρίς στην ουσία να έχει αφήσει κάτι το ιδιαίτερο αποτελώντας ένα κακό αντίγραφο των  Fast & Furious.
------------------------------------------------------------------------

Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros

Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Ταινίες που βασίστηκαν σε Video Games που θέλουμε να ξεχάσουμε… ( Μέρος 1ο ) | Editorial

Τα τελευταία χρόνια η βιομηχανία των video games έχει εισχωρήσει σημαντικά στο χώρο της έβδομης τέχνης. Ωστόσο και ο ίδιος ο κινηματογράφος επιχειρεί πολλές φορές να μεταφέρει στο πανί παραγωγές που έκαναν τεράστια εμπορική επιτυχία αλλά και έμειναν ανεξίτηλες στη συνείδηση των gamers.
Το αποτέλεσμα όμως στη πλειοψηφία των περιπτώσεων ήταν ιδιαιτέρως φτωχό και αρνητικό με τους κινηματογραφόφιλους και τους gamers να εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους . Υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις (αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι) που όμως δεν ξεφεύγουν και πολύ από τον κανόνα.
Resident Evil
Το 1996 είναι μια εμβληματική χρονιά για την κατηγορία των παιχνιδιών τρόμου. Ο Shinji Mikami δημιουργεί έναν τίτλο που θα προκαλέσει το φόβο των παικτών και θα γίνει η βάση για την κυκλοφορία μελλοντικών sequels με τη δική τους ξεχωριστή επιτυχία. Αυτή η επιτυχία δεν θα μπορούσε να μην εξαργυρωθεί από τους παραγωγούς ταινιών με αποτέλεσμα το 2002 να κυκλοφορήσει στις αίθουσες προβολών και η ομώνυμη ταινία. Παρά όμως την αρχική ανυπομονησία των fans των παιχνιδιών Resident Evil, η ταινία θα διαψεύσει εντελώς τις προσδοκίες τους. Η έλλειψη της αυθεντικής σκοτεινής ατμόσφαιρας, το ύφος της ταινίας (περισσότερο action και λιγότερο horror) καθώς και η επιφανειακή προσέγγιση των χαρακτήρων, θα προκαλέσει τη δυσφορία των φανατικών του είδους και όχι μόνο. Οι ταινίες που ακολούθησαν ήταν περίπου στο ίδιο ύφος, χωρίς να ακολουθούν τη σειρά παιχνιδιών.

Silent Hill
To Silent Hill είναι μια ακόμη αγαπημένη και επιτυχημένη σειρά παιχνιδιών τρόμου. Πέρα από το φόβο και την ατμόσφαιρα, οι παίκτες απολαμβάνουν το εξαιρετικά δομημένο σενάριο και τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες in game. Το 2006 βγαίνει η ταινία Silent Hill που απέσπασε θετικές κριτικές από το κοινό και τους κριτικούς, αν και θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ακόμη περισσότερο το background του σεναρίου και των χαρακτήρων του παιχνιδιού. Αντιθέτως, το Silent Hill: Revelation 3D που είναι και η τελευταία ταινία Silent Hill απογοήτευσε οικτρά κοινό (μαζί και τους φανατικούς του είδους) και κριτικούς.

Super Mario Bros
Ο Mario είναι από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών και όχι μόνο. Ο χαρακτήρας του Shigeru Miyamoto και το φανταστικό σύμπαν του δεν θα μπορούσε να μην εισχωρήσει στα χωράφια της έβδομης τέχνης. Η ταινία Super Mario Bros (με τον Bob Hoskins στο ρόλο του Mario και του John Leguizamo στο ρόλο του πιστού του φίλου Luigi) που βγήκε το 1993 ήταν από μέτρια ως κακή. Μέχρι και ο ίδιος ο Hoskins δήλωσε ότι ήταν μια από τις χειρότερες ταινίες που έκανε ποτέ και έκτοτε ο αγαπημένος μουστακαλής υδραυλικός δεν εμφανίστηκε στο σινεμά.

Tomb Raider
Η αρχαιολόγος Lara Croft κατακτά αμέσως τους απανταχού gamers με τις ακροβατικές της  ικανότητες και την εκρηκτική της εμφάνιση. Το franchise ‘’ Tomb Raider ‘’ είναι από τα πιο επιτυχημένα στην ιστορία του gaming. Τα παιχνίδια έχουν επηρεάσει κατά πολύ το είδος του platform gaming όπως και των adventure. H Angelina Jolie αναλαμβάνει το ρόλο της αρχαιολόγου με την ταινία να μην ξεφεύγει από τα κλισέ των πολλών εκρήξεων και υπερβολών. Το μυστήριο ήρθε σε δεύτερη μοίρα χωρίς βέβαια στην ουσία να παρουσιάζει κάτι ενδιαφέρον. Η επόμενη ταινία, Το Λίκνο της Ζωής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λίγο καλύτερη αλλά μέχρι εκεί.

Max Payne
Τα παιχνίδια Max Payne έχουν ένα λυπητερό-σκοτεινό ύφος λόγω της τραγικότητας του ίδιου του ήρωα που σε συνδυασμό με τη noire ατμόσφαιρα δίνουν έναν ξεχωριστό τόνο στη σειρά. Αντιθέτως η ταινία (το ρόλο του Payne αναλαμβάνει ο Mark Wahlberg) ξεφεύγει τελείως από το ύφος και τη φύση του Max Payne, παρουσιάζοντας ένα άκρως απογοητευτικό κινηματογραφικό αποτέλεσμα.

----------------------------------------------------------------------------------------------



Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros

Ετικέτες

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης dimos petroupolis petroupoli.gov.gr pkdp.gr σινέ πετρούπολις Δήμος Πετρούπολης Θερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης δημοτικός κινηματογράφος πετρούπολης Θερινό Σινεμά Πετρούπολης Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης πολιτιστικό κέντρο πετρούπολης πρόγραμμα 2017 Κινηματοθέατρο Πετρούπολις editorial άρθρα Ελεύθερη είσοδος παιδική ταινία πρόγραμμα 2018 όσκαρ πρόγραμμα 2019 ελληνική ταινία cinelesxi_petroupolis Petroupoli Πετρούπολη καλοκαίρι 2022 Ταινίες Ινστιτούτο Θερβάντες Σινεμά Πετρούπολη καλοκαίρι 2018 πρόγραμμα 2020 καλοκαίρι 2019 καλοκαίρι 2021 Ισπανική πρεσβεία καλοκαίρι 2020 καλοκαίρι 2023 κωμωδία Πρεσβεία Αργεντινής γαλλική ταινία Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ισπανική ταινία πρεσβεία βενεζουέλας Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ιταλική ταινία χειμώνας 2019-2020 Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ιρανική πρεσβεία Πρεσβεία Νορβηγίας ιρανική ταινία Απρίλιος 2019 Ιούνιος 2023 πρόγραμμα 2021 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Πρεσβεία Ουρουγουάης πρεσβεία Ισημερινού