Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα editorial. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα editorial. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2018

10 ταινίες τρόμου για το 2018

10 - Slender Man
Στην ταινία παρακολουθούμε τέσσερις μαθήτριες γυμνασίου, που ζουν σε μία επαρχιακή πόλη της Μασαχουσέτης. Μία μέρα  αποφασίζουν, να οργανώσουν ένα τελετουργικό στο όνομα μίας υπερφυσικής παρουσίας, του Slender Man. Όλα φαίνονται φυσιολογικά, μέχρι που ένα μέλος της παρέας τους εξαφανίζεται μυστηριωδώς. Σιγά, σιγά αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι έκαναν ένα τεράστιο λάθος. Δεν έχουν ιδέα τι είναι αυτό το πλάσμα που κάλεσαν στην πόλη τους και δεν έχουν επίσης ιδέα πως θα το διώξουν…
Σύμφωνα με τον μύθο ο Slender Man είναι μία ψηλόλιγνη και απρόσωπη τρομακτικής φιγούρας ντυμένης στα μαύρα, με μακρυά χέρια και πόδια. Η φιγούρα αυτή καταδιώκει και απαγάγει παιδιά, υποχρεώνοντας τα να κάνουν φρικιαστικά πράγματα χωρίς εκείνα να το θέλουν.
Πρωταγωνιστούν: Stars: Joey King, Julia Goldani Telles, Jaz Sinclair
9 - Truth or Dare
Ένα φαινομενικά ακίνδυνο παιχνίδι «Θάρρος ή Αλήθεια» μεταξύ φίλων καταλήγει αιματηρό, όταν κάποιος ή κάτι, απειλεί θανάσιμα όσους δεν αποφασίζουν να ακολουθήσουν τους κανόνες και να «τολμήσουν» ή να «πουν την αλήθεια»...
Πρωταγωνιστούν:  Lucy Hale, Tyler Posey, Violett Beane
8 - The Strangers: Prey at night
H Σίντι και ο Μάικ ξεκινούν οδικώς για την εξοχή μαζί με την ατίθαση έφηβη κόρη τους, Κίνσι, και τον μεγάλο τους γιο, Λουκ. Κανείς δεν φαντάζεται ότι αυτό που ξεκίνησε σαν μια συνηθισμένη οικογενειακή εκδρομή, θα καταλήξει στον μεγαλύτερο εφιάλτη τους… Κατά την άφιξή τους σε ένα απομονωμένο πάρκο για τροχόσπιτα, ένα χτύπημα στην εξώπορτα θα οδηγήσει σε μία νύχτα απερίγραπτου τρόμου. Τρεις άγνωστοι ψυχοπαθείς με μάσκες και θανατηφόρες προθέσεις θα αναγκάσουν τα μέλη της οικογένειας να παλέψουν για τη ζωή τους.
Πρωταγωνιστούν: Christina Hendricks, Martin Henderson, Bailee Madison, Lewis Pullman
7 - The Fisrt Purge
Για να μειώσουν το ποσοστό της εγκληματικότητας κάτω από το 1% για τον υπόλοιπο χρόνο, οι Νέοι Εθνοπατέρες της Αμερικής δοκιμάζουν μια κοινωνιολογική θεωρία που επιτρέπει την απρόσκοπτη εκτόνωση βίας για ένα βράδυ σε μια απομονωμένη κοινότητα. Όταν, όμως, η βία των τυράννων συναντά την οργή των κοινωνικά περιθωριοποιημένων, αυτό που ξεκίνησε σε μια κοινότητα, δοκιμαστικά, θα ξεχυθεί και θα εξαπλωθεί σε όλο το έθνος.
Πρωταγωνιστούν:  Y'lan Noel, Lex Scott Davis, Joivan Wade
6 - The Meg
Ένα βαθυσκάφος που παίρνει μέρος σ΄ ένα διεθνές πρόγραμμα υποθαλάσσιας παρατήρησης δέχεται επίθεση από ένα τεράστιο πλάσμα που θεωρούνταν εξαφανισμένο και ως αποτέλεσμα βρίσκεται ακινητοποιημένο στο βάθος του Ειρηνικού, με όλο το πλήρωμά του παγιδευμένο. Με το χρόνο να τελειώνει, ο εμπειρογνώμονας δύτης διάσωσης Τζόνας Τέιλορ (Τζέισον Στέιθαμ) προσλαμβάνεται από έναν οραματιστή Κινέζο ωκεανογράφο (Γουίνστον Τσάο), και ενάντια στην επιθυμία της της κόρης του,Σουγίν (Λι Μπινγκμπίνγκ), ξεκινά για να σώσει το πλήρωμα - και τον ίδιο τον ωκεανό - από την απειλή: ένα προϊστορικό καρχαρία μήκους 75 ποδιών που είναι γνωστός ως Megalodon. Αυτό που δεν περνά από το μυαλό κανενός είναι ότι πολλά χρόνια πριν, ο Τέιλορ είχε ξανασυναντήσει το ίδιο τρομακτικό πλάσμα. Τώρα, με τη βοήθεια της Σουγίν, πρέπει ν’ αντιμετωπίσει τους φόβους του να έρθει ξανά αντιμέτωπος με το μεγαλύτερο αρπακτικό όλων των εποχών και να ρισκάρει τη ζωή του για να σώσει όλους τους παγιδευμένους στο βυθό.
Πρωταγωνιστούν:  Jason Statham, Bingbing Li, Rainn Wilson
5 - The Nun
Όταν μια νεαρή καλόγρια αυτοκτονεί σ΄ένα μοναστήρι της Ρουμανίας, ένας ιερέας με θολό παρελθόν και μία ασκούμενη μοναχή, στέλνονται από το Βατικανό για να διερευνήσουν το θάνατό της, όμως στην πορεία έρχονται αντιμέτωποι με μία σειρά από ένοχα μυστικά. Διακινδυνεύοντας όχι μόνο τη ζωή τους αλλά και την πίστη και τις ίδιες τις ψυχές τους, παλεύουν τις δαιμονικές δυνάμεις που εμφανίζονται στο διάβα τους παίρνοντας τη μορφή της δαιμονικής μοναχής που τρομοκράτησε το κοινό στο «The Conjuring 2». Την ίδια στιγμή, η μονή γίνεται ένα τρομακτικό πεδίο μάχης ανάμεσα στους ζωντανούς και των καταραμένους. 
Πρωταγωνιστούν:  Demián Bichir, Taissa Farmiga, Jonas Bloquet
4 - Unsane
Η Σόγιερ Βαλεντίνι της Κλερ Φόι μόλις μετακόμισε από την Βοστόνη στην Πενσιλβάνια για να κάνει μια νέα αρχή. Τα πράγματα δεν είναι εύκολα, οι ρυθμοί είναι απαιτητικοί και οι αγαπημένοι της άνθρωποι βρίσκονται μακριά, γεγονός που κάνει ακόμα πιο έντονες τις καθημερινές δυσκολίες. Όταν όμως βρεθεί – ενάντια στη θέλησή της – κλεισμένη σε μία ψυχιατρική κλινική, η Σόγιερ θα αναγκαστεί να καταφύγει σε όσα τελευταία αποθέματα δυνάμεων διαθέτει για να αντιμετωπίσει μετωπικά τον χειρότερό της φόβο και να αποδείξει πέραν κάθε αμφιβολίας πως τίποτα από όσο την κυνηγούν δεν είναι προϊόν της φαντασίας.
Πρωταγωνιστούν:  Claire Foy, Joshua Leonard, Jay Pharoah 
Πρεμιέρα 23/3/2018 στις ΗΠΑ
3 - A Quiet Place
Μια οικογένεια ζει σε ένα ήσυχο και απομονωμένο αγρόκτημα στο δάσος. Χρησιμοποιούν τη γλώσσα των κωφαλάλων, δεν κάνουν τον παραμικρό ήχο, αλλά όχι επειδή έχουν κάποιο σωματικό πρόβλημα. Και ο λόγος είναι τρομακτικά απλός: εάν δεν μπορούν να σε ακούσουν, δεν μπορούν να σε κυνηγήσουν.
Με τους: Emily Blunt, John Krasinski, Noah Jupe
2 - Annihilation
Μία βιολόγος παίρνει μέρος σε μια απόρρητη και επικύνδινη αποστολή, σε ένας μέρος όπου οι φυσικοί νόμοι δεν ισχύουν.
Είναι μια ταινία για τη δυαδικότητα, για την αυτοκαταστροφή, την εξέλιξη, τη βιολογία και για το αν μπορούμε να εμπιστευόμαστε το μυαλό ή το σώμα μας. 
Πρωταγωνιστούν: Natalie Portman, Jennifer Jason Leigh, Tessa Thompson
1 - Hereditary
Μια οικογένεια με τα μέλη της μάλλον αποστασιοποιημένα μεταξύ τους, αλλά όχι πολύ διαφορετική από εκείνη της διπλανής πόρτας, οι Γκρέιαμ συνέρχονται από τον πρόσφατο θάνατο της αινιγματικής γιαγιάς της οικογένειας. Μιας γυναίκας με την οποία κανείς τους δεν δείχνει να είχε πραγματικά ισχυρούς συναισθηματικούς δεσμούς, αλλά που ο χαμός της μοιάζει με κάποιον τρόπο να έχει ξεκλειδώσει κάτι ανομολόγητο, δοκιμάζοντας σταδιακά τα όρια της ανοχής τους στον τρόπο που αντιμετωπίζουν τις μεταξύ τους σχέσεις αλλά και τις καθημερινές τους συνήθειες. Όταν μια δεύτερη, ακόμα μεγαλύτερη τραγωδία χτυπά την οικογένεια, κινηματογραφημένη με έναν σχεδόν πρωτόγνωρα σοκαριστικό τρόπο, οι ισορροπίες εκτροχιάζονται χωρίς επιστροφή.
Με τους: Toni Collette, Milly Shapiro, Gabriel Byrne

Τρίτη 3 Ιουλίου 2018

"Το σχήμα και το χρώμα του νερού" | Editorial

Με άρτια παραγωγή, πανέμορφα σκηνικά και εκπληκτικές ερμηνείες, ο Γκιγιέρμο ντελ Τόρο κατάφερνει να  παραδώσει ένα αριστούργημα της έβδομης τέχνης, και την ταινία της χρονιάς. Η βασική ιδέα είναι μια παραλλαγή του μύθου της Πεντάμορφης και του Τέρατος. Μια πεντάμορφη, που είναι μια αλλιώτικη πριγκίπισσα με κόκκινα γοβάκια και ένα τέρας που έρχεται να προστεθεί σε μια μεγάλη σειρά από κινηματογραφικά τέρατα, με μια σημαντική διαφορά: εδώ όλοι αναγνωρίζουν την ομορφιά και τη μοναδικότητά του. Με τη δύναμη της αγάπης, δεν αλλάζει η εμφάνιση του τέρατος, αλλά αλλάζει η Πεντάμορφη και οι άνθρωποι γύρω της. 

Ακολουθούν spoiler!! 

Η πεντάμορφη, εδώ δεν είναι παρά μια απλή , περιθωριοποιημένη κοπέλα με ειδικές ανάγκες. Αυτή και οι υπόλοιποι άνθρωποι που περιβάλλουν και υποστηρίζουν το Πλάσμα, είναι φαινομενικά μια ετερόκλητη ομάδα αλλά έχουν ένα κοινό χαρακτηριστικό. Είναι όλοι άνθρωποι που με έναν τρόπο ή με άλλο η κοινωνία τους έχει περιθωριοποιήσει. Μια άλαλη, μια μαύρη , ένας ομοφυλόφιλος και ένας Σοβιετικός κατάσκοπος , αυτή είναι η ομάδα που συμμαχεί για τη διάσωσή του Πλάσματος. Είναι άτομα που βιώνουν κάθε μέρα ρατσισμό, ομοφοβία και άλλες διακρίσεις , και είναι ταιριαστό να ενώνουν τις δυνάμεις τους για να σώσουν ένα ακόμα πλάσμα του περιθωρίου. Είναι άτομα που νιώθουν – και είναι – μόνοι, όπως το Πλάσμα, και παραδόξως μέσα από τη μοναξιά που τους ενώνει, καταφέρνουν να δράσουν συλλογικά.
Με μια άλλη ανάγνωση, δύο μέλη της εργατικής τάξης , ένας καλλιτέχνης και ένας επιστήμονας, είναι αυτοί που βλέπουν πέρα από το συμφέρον, για να διασώσουν ένα πλάσμα σε ανάγκη. Οι αφετηρίες είναι ελαφρά διαφορετικές: οι καθαρίστριες από αγάπη και αλληλεγγύη, ο καλλιτέχνης από ευαισθησία, ο επιστήμονας από θαυμασμό.  Είναι εμφανές ότι οι μικροαστοί της μεσαίας τάξης βρίσκονται στο αντίπαλο στρατόπεδο , με κύριο εκπρόσωπο τον Στρίκλαντ, που ζει το Αμερικάνικο Όνειρο των προαστίων, με την τέλεια γυναίκα και το αυτοκίνητο του μέλλοντος. Όμως το όνειρο αυτό σκιάζεται από κάτι σάπιο, όπως το δάχτυλο του Στρίκλαντ, και κάτι αηδιαστικό, όπως οι πίτες της καφετέριας. 
Και οι δύο αναγνώσεις, συγκλίνουν σε μια σύγκρουση των αξιών, που υποβόσκει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας. Όλοι οι « κακοί» της ταινίας εκπροσωπούν συντηρητικές ιδέες και αξίες, και μιλούν συνέχεια για ένα αόριστο Μέλλον. Η ομάδα, όμως, των πρωταγωνιστών , ζητά νεωτεριστικές ιδέες και τις διεκδικεί στο παρόν, χωρίς να μιλά για το μέλλον. Η Ελάιζα και ο Τζάιλς διεκδικούν ελευθερία στον έρωτα. Η Ζέλντα διεκδικεί ισότητα στο γάμο. Ο Ντιμίτρι διεκδικεί μια διαφυγή από την Ψυχροπολεμική πλάνη. Αυτό είναι ένα μέλλον που οι εγκλωβισμένοι στο σύστημα μικροαστοί  (ο νεαρός της καφετέριας, ο εκδότης, ο σύζυγος της Ζέλντα, ο Στρίκλαντ) δε μπορούν καν να φανταστούν. 
Η ταινία, όμως , πέρα από αυτά, δεν παύει να είναι πάνω απ’όλα μια ιστορία αγάπης. Η αγάπη είναι αυτή που βγάζει την Ελάιζα από την αυστηρή ρουτίνα της, στην οποία τη βρίσκουμε στην αρχή της ταινίας, όπου μέχρι και οι βασικές απολαύσεις της είναι ενταγμένες σε πρόγραμμα. Η αγάπη σταδιακά την ελευθερώνει και η Ελάιζα μεταμορφώνεται μπροστά στα μάτια μας, καθώς αρχίζει να αποδέχεται και να αποζητά το τυχαίο. Χάρη στην εκπληκτική ερμηνεία της Σάλυ Χώκινς, μέχρι και τα χαρακτηριστικά της αλλάζουν χάρη στην αγάπη. Καθώς το Πλάσμα ζει σε ένα κόσμο χωρίς χρόνο, έτσι και η Ελάιζα σταδιακά απαρνείται το χρόνο και τις συμβάσεις της κοινωνίας στην οποία ζει, για να βυθιστεί – μεταφορικά και κυριολεκτικά – σε έναν άχρονο κόσμο. Κάνοντας την υπέρτατη θυσία, αρνείται κάθε έκφανση της μέχρι τότε ζωής της, μέχρι και τη ζωή της την ίδια, και δίνεται ολοκληρωτικά στην αγάπη. 
Η χρήση του λόγου φαίνεται να δυσχεραίνει, παρά να διευκολύνει τον έρωτα και την επικοινωνία. Η αγάπη της  Ελάιζα για το Πλάσμα δε στηρίζεται σε λόγια, αφού είναι και οι δύο αδύνατο να τα χρησιμοποιήσουν. Στηρίζεται σε πράξεις αγάπης, αφού η Ελάιζα του προσφέρει αυγά (σύμβολο γονιμότητας) και του βάζει μουσική. Παράλληλα, παρακολουθούμε τις υπόλοιπες ερωτικές ιστορίες ,μεταξύ ατόμων που χρησιμοποιούν το λόγο, να αποτυγχάνουν δραματικά. Ο ομοφυλόφιλος καλλιτέχνης προσπαθεί μάταια να φλερτάρει. Η Ζέλντα έχει αδυναμία επικοινωνίας με τον άντρα της. Μέχρι και ο Στρίκλαντ, αδυνατεί να επικοινωνήσει με τη γυναίκα του. 
Η χρήση του χρώματος παίζει μεγάλο ρόλο στην ταινία. Το δυσοίωνο μέλλον, όπως μας υπενθυμίζουν πολλοί δευτερεύοντες χαρακτήρες, είναι σε τόνους του πράσινου, με παραδείγματα τις πίτες, το αυτοκίνητο και τους τοίχους του εργαστηρίου. Το σπίτι της Ελάιζα είναι όλο υδάτινο, γεγονός που προοικονομεί και το φινάλε της ταινίας. Ο χώρος του και ο κινηματογράφος, χώροι ασφαλείς και αγαπημένοι, είναι βαμμένοι με τα ζεστά χρώματα του καφέ και της σέπιας. Το αποστειρωμένο σπίτι του Στρίκλαντ, ωστόσο, είναι σε παστέλ τόνους του μουσταρδί. 
Η αγάπη και το πάθος έχουν το χρώμα κόκκινο, όπως το αίμα στο εργαστήριο. Η δε Ελάιζα εξαρχής φοράει κόκκινα παπούτσια, δηλώνοντας την αντίθεσή της με τις κοινωνικές συμβάσεις, και σταδιακά μετά την ερωτική πράξη φοράει κόκκινη κορδέλα και κόκκινο παλτό.
Ο σχεδιασμός του Πλάσματος αξίζει ξεχωριστής μνείας, καθότι βρίθει διαφόρων χρωμάτων, με πιο έντονο το τυρκουάζ  και το λιλά σε σκούρο φόντο, και παραπέμπει έντονα στα χρώματα του γαλαξία. Εξάλλου δεν είναι τυχαίο που Ρώσοι και Αμερικάνοι διεκδικούν το Πλάσμα, όπως και την κυριαρχία του γαλαξία, αδιαφορώντας για το κόστος.

https://www.cinepetroupolis.gr/2018/07/i-morfi-tou-nerou.html
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------


Βικτώρια Αθανασοπούλου
Μένει στην Πετρούπολη και είναι μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 2003. 
Αγαπημένες της ταινίες είναι το Persona και το Evil Dead II.
Στον ελεύθερο χρόνο της παίζει φλάουτο και ταίζει πολλές γάτες.



Τρίτη 26 Ιουνίου 2018

"Οι Τρεις Πινακίδες Έξω από το Έμπινγκ, στο Μιζούρι" ή αλλιώς "Η κόλαση είναι οι άλλοι" | Editorial


Μετά την εκπληκτική "Αποστολή στη Μπριζ", ο Μάρτιν μακ Ντόνα μας μεταφέρει στο Μιζούρι, σε μία τυπική κωμόπολη στον αμερικανικό Νότο, όπου σχεδόν όλοι οι χαρακτήρες ψάχνουν αφορμή να παρεξηγήσουν ή να τσακωθούν με κάποιον. Ένα κωμικό δράμα, ή μάλλον μια δραματική κωμωδία, αβίαστα αστεία, παρά το βαρύ θέμα της.
Η σκηνοθεσία και η φωτογραφία είναι αψεγάδιαστη, και πραγματικά δεν υπάρχουν λόγια για τις ερμηνείες, τόσο των πρωταγωνιστών που δίκαια απέσπασαν Όσκαρ Α' Γυναικείου και Β'  Ανδρικού ρόλου, όσο και του υπόλοιπου καστ.  Αυτό όμως που πραγματικά μένει στο θεατή είναι οι χαρακτήρες και η βαθιά ανθρωπιά τους. Γιατί στις «Τρεις πινακίδες», οι χαρακτήρες είναι εμποτισμένοι με ανθρώπινα ψεγάδια, κάτι που καθιστά τις πληγές που προκαλούν ο ένας στον άλλο αληθινά αιχμηρές.  Έτσι μπορούν να είναι ανά στιγμές κωμικοί  ή τραγικοί, και ο θεατής τους νιώθει ρεαλιστικούς, παρά την υπερβολή τους.
Τα κυριότερα θέματα της ταινίας, όπως και σε κάποιες από τις προηγούμενες ταινίες του σκηνοθέτη, είναι η δυνατότητα εξιλέωσης και ο κύκλος της βίας.

(ακολουθούν spoiler, διαβάστε αφού τη δείτε! )

Η βία εισέρχεται στις «Τρεις πινακίδες» με το αποτρόπαιο έγκλημα που είχε ως θύμα την κόρη της πρωταγωνίστριας Μίλντρεντ, αλλά όχι μόνο. Πράξεις βίας φαίνεται να προϋπήρχαν στη μικρή πόλη, με θύμα την ίδια τη Μίλντρεντ, αλλά και γενικά τους κοινωνικά αδύναμους. Η ίδια η πρωταγωνίστρια, απρόθυμα και δικαιολογημένα στην αρχή, αλλά με βεβαιότητα που στη συνέχεια μοιάζει ολοένα και περισσότερο με φασισμό, απορροφά τη βία γύρω της και την επιστρέφει στην κοινωνία που τη δημιούργησε. Γεγονός που παρασύρει το θεατή, ο οποίος εξαρχής συμπάσχει και συμμαχεί μαζί της, να την ακολουθήσει σε ηθικά γκρίζες ζώνες.
Το άλλο θέμα που κυριαρχεί στις «Τρεις πινακίδες», όπως και στις περισσότερες ταινίες του Μάρτιν Μακ Ντόνα, είναι το θέμα της εξιλέωσης. Άνθρωποι χωρίς ηθική, χωρίς παιδεία, άνθρωποι φαινομενικά ανάξιοι συμπάθειας ή οίκτου, προσπαθούν να εξιλεωθούν με περισσότερη ή λιγότερη επιτυχία για τις πράξεις τους. Αυτή είναι και η ρίζα της αντιπαράθεσης που προκάλεσαν οι «Τρεις πινακίδες», και πιθανώς και ο λόγος που δεν κέρδισε το όσκαρ καλύτερης ταινίας.
Ο απροκάλυπτα ρατσιστής, ομοφοβικός και βίαιος σερίφης, συμπεριφέρεται στο μεγαλύτερο μέρος της ταινίας σαν υπάνθρωπος. Όμως, όταν με τη σειρά του θυματοποιείται, η συμπάθεια της ταινίας και αναγκαστικά του θεατή γυρίζουν υπέρ του. Όταν δε η βία του στρέφεται προς την ίδια κατεύθυνση με της πρωταγωνίστριας, κερδίζει και τη δική της αναγνώριση. Αυτό κρίθηκε αρκετά προκλητικό στην Αμερική της αστυνομικής βίας και του Black lives matter και θεωρήθηκε ότι η ταινία κατά βάση εξιλεώνει έναν ρατσιστή.
Παρ’όλα αυτά, το φιλμ δίνει πολλά περισσότερα, και καθώς όλοι οι χαρακτήρες κινούνται σε τόνους του γκροτέσκου, είναι άδικο να της αποδοθούν ρατσιστικές προθέσεις. Ο Μάρτιν Μακ Ντόνα γενικά ελκύεται από αυτό, και οι περισσότεροι χαρακτήρες του είναι ένα ιδιαίτερο κράμα ανθρωπιάς, σαρκασμού αλλά και βίας.
Όσον αφορά το πρωτότυπο φινάλε, η τελική απόφαση των χαρακτήρων προσομοιώνει κάποιας μορφής happy end, αλλά ταυτόχρονα συνιστά και μια γροθιά στο στομάχι, καθώς πιθανότατα ο κύκλος της βίας θα συνεχιστεί, αυτή τη φορά με τη μορφή της αυτοδικίας. Ωστόσο, η συμμαχία μεταξύ των δύο πρωταγωνιστών φέρει συναισθηματικά μία λύτρωση και φαίνεται σαν αυτό να ήταν το ζητούμενο: έστω ένας άνθρωπος, να μπορέσει να κατανοήσει και να στηρίξει τον άλλο.
Και αυτό καθιστά την ταινία μια σπουδή, κυρίως πάνω στις ανθρώπινες σχέσεις και στην ανάγκη για αποδοχή, καθώς και στο χάσμα ανάμεσα στο «Εγώ» και στο μεγάλο «Άλλο».
www.cinepetroupolis.gr/2018/06/three-Billboards.html
-------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------



Βικτώρια Αθανασοπούλου
Μένει στην Πετρούπολη και είναι μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 2003. 
Αγαπημένες της ταινίες είναι το Persona και το Evil Dead II.
Στον ελεύθερο χρόνο της παίζει φλάουτο και ταίζει πολλές γάτες.



Παρασκευή 8 Ιουλίου 2016

Ταινίες που βασίστηκαν σε Video Games που θέλουμε να ξεχάσουμε…. ( Μέρος 2ο) | Editorial


Hitman 
Ο Agent 47 είναι μια από τις πιο αναγνωρίσιμες μορφές στο χώρο του gaming, κατέχοντας μια ξεχωριστή θέση στη καρδιά των gamers και δη αυτών που λατρεύουν το stealth και τη τακτική. O μυστηριώδης και αινιγματικός χαρακτήρας συμπεριλαμβανομένου των δολοφονικών του ικανοτήτων είναι οι βάσεις των παιχνιδιών Hitman. Η ταινία που κυκλοφορεί το 2007 με τον Timothy Olyphant στο βασικό ρόλο, απογοήτευσε του πάντες προσφέροντας ένα αρκετά ρηχό αποτέλεσμα. Ωστόσο, το πρόσφατο reboot, Hitman: Agent 47, ήταν σαφέστατα λίγο καλύτερο από το προηγούμενο έργο χωρίς να κάνει τη διαφορά.

Doom
Ο κανόνας (ταινίες που βασίζονται σε Video Games είναι κακές) δεν θα μπορούσε να μην ισχύει και για το Doom. Το παιχνίδι είναι ένα αρκετά ιδιαίτερο FPS (First Person Shooter) με σπουδαία κληρονομία στο χώρο. Το 2005 κυκλοφορεί η ταινία Doom με τον The Rock στο ρόλο του πρωταγωνιστή. Το σενάριο δεν είχε καμία σχέση με αυτό των παιχνιδιών Doom και αναμενόμενα η ταινία πήρε τον κατήφορο εισπράττοντας απογοητευτικές κριτικές.

Far Cry
Απλά άλλη μια κακή ταινία που βασίστηκε σε σειρά παιχνιδιών. Μάλλον μόνον ο τίτλος είναι κοινός γιατί στην ουσία η ταινία έχει ένα τελείως διαφορετικό ύφος (μην πούμε για το σενάριο) από τα γνωστά FPS. Ακόμη και οι fans του είδους θα θέλουν να ξεχάσουν το οικτρό πόνημα του Uwe Boll που βγήκε στις αίθουσες το 2008.

Need For Speed
Η σειρά ταινιών Fast & Furious είναι κυρίαρχος στη κατηγορία των ταινιών ταχύτητας. Κάτι ανάλογο ισχύει και για τη σειρά Need For Speed στο χώρο των video games. To 2014 θα κυκλοφορήσει και η ομώνυμη ταινία Need For Speed με τον Aaron Paul (γνωστό από τη σειρά Breaking Bad). Η ταινία ουσιαστικά πέρασε αδιάφορη χωρίς στην ουσία να έχει αφήσει κάτι το ιδιαίτερο αποτελώντας ένα κακό αντίγραφο των  Fast & Furious.
------------------------------------------------------------------------

Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros

Τρίτη 21 Ιουνίου 2016

Ταινίες που βασίστηκαν σε Video Games που θέλουμε να ξεχάσουμε… ( Μέρος 1ο ) | Editorial

Τα τελευταία χρόνια η βιομηχανία των video games έχει εισχωρήσει σημαντικά στο χώρο της έβδομης τέχνης. Ωστόσο και ο ίδιος ο κινηματογράφος επιχειρεί πολλές φορές να μεταφέρει στο πανί παραγωγές που έκαναν τεράστια εμπορική επιτυχία αλλά και έμειναν ανεξίτηλες στη συνείδηση των gamers.
Το αποτέλεσμα όμως στη πλειοψηφία των περιπτώσεων ήταν ιδιαιτέρως φτωχό και αρνητικό με τους κινηματογραφόφιλους και τους gamers να εκφράζουν τη δυσαρέσκεια τους . Υπάρχουν και κάποιες εξαιρέσεις (αν μπορούν να χαρακτηριστούν έτσι) που όμως δεν ξεφεύγουν και πολύ από τον κανόνα.
Resident Evil
Το 1996 είναι μια εμβληματική χρονιά για την κατηγορία των παιχνιδιών τρόμου. Ο Shinji Mikami δημιουργεί έναν τίτλο που θα προκαλέσει το φόβο των παικτών και θα γίνει η βάση για την κυκλοφορία μελλοντικών sequels με τη δική τους ξεχωριστή επιτυχία. Αυτή η επιτυχία δεν θα μπορούσε να μην εξαργυρωθεί από τους παραγωγούς ταινιών με αποτέλεσμα το 2002 να κυκλοφορήσει στις αίθουσες προβολών και η ομώνυμη ταινία. Παρά όμως την αρχική ανυπομονησία των fans των παιχνιδιών Resident Evil, η ταινία θα διαψεύσει εντελώς τις προσδοκίες τους. Η έλλειψη της αυθεντικής σκοτεινής ατμόσφαιρας, το ύφος της ταινίας (περισσότερο action και λιγότερο horror) καθώς και η επιφανειακή προσέγγιση των χαρακτήρων, θα προκαλέσει τη δυσφορία των φανατικών του είδους και όχι μόνο. Οι ταινίες που ακολούθησαν ήταν περίπου στο ίδιο ύφος, χωρίς να ακολουθούν τη σειρά παιχνιδιών.

Silent Hill
To Silent Hill είναι μια ακόμη αγαπημένη και επιτυχημένη σειρά παιχνιδιών τρόμου. Πέρα από το φόβο και την ατμόσφαιρα, οι παίκτες απολαμβάνουν το εξαιρετικά δομημένο σενάριο και τους ενδιαφέροντες χαρακτήρες in game. Το 2006 βγαίνει η ταινία Silent Hill που απέσπασε θετικές κριτικές από το κοινό και τους κριτικούς, αν και θα μπορούσε να εκμεταλλευτεί ακόμη περισσότερο το background του σεναρίου και των χαρακτήρων του παιχνιδιού. Αντιθέτως, το Silent Hill: Revelation 3D που είναι και η τελευταία ταινία Silent Hill απογοήτευσε οικτρά κοινό (μαζί και τους φανατικούς του είδους) και κριτικούς.

Super Mario Bros
Ο Mario είναι από τους πιο αγαπημένους χαρακτήρες στην ιστορία των βιντεοπαιχνιδιών και όχι μόνο. Ο χαρακτήρας του Shigeru Miyamoto και το φανταστικό σύμπαν του δεν θα μπορούσε να μην εισχωρήσει στα χωράφια της έβδομης τέχνης. Η ταινία Super Mario Bros (με τον Bob Hoskins στο ρόλο του Mario και του John Leguizamo στο ρόλο του πιστού του φίλου Luigi) που βγήκε το 1993 ήταν από μέτρια ως κακή. Μέχρι και ο ίδιος ο Hoskins δήλωσε ότι ήταν μια από τις χειρότερες ταινίες που έκανε ποτέ και έκτοτε ο αγαπημένος μουστακαλής υδραυλικός δεν εμφανίστηκε στο σινεμά.

Tomb Raider
Η αρχαιολόγος Lara Croft κατακτά αμέσως τους απανταχού gamers με τις ακροβατικές της  ικανότητες και την εκρηκτική της εμφάνιση. Το franchise ‘’ Tomb Raider ‘’ είναι από τα πιο επιτυχημένα στην ιστορία του gaming. Τα παιχνίδια έχουν επηρεάσει κατά πολύ το είδος του platform gaming όπως και των adventure. H Angelina Jolie αναλαμβάνει το ρόλο της αρχαιολόγου με την ταινία να μην ξεφεύγει από τα κλισέ των πολλών εκρήξεων και υπερβολών. Το μυστήριο ήρθε σε δεύτερη μοίρα χωρίς βέβαια στην ουσία να παρουσιάζει κάτι ενδιαφέρον. Η επόμενη ταινία, Το Λίκνο της Ζωής θα μπορούσε να χαρακτηριστεί λίγο καλύτερη αλλά μέχρι εκεί.

Max Payne
Τα παιχνίδια Max Payne έχουν ένα λυπητερό-σκοτεινό ύφος λόγω της τραγικότητας του ίδιου του ήρωα που σε συνδυασμό με τη noire ατμόσφαιρα δίνουν έναν ξεχωριστό τόνο στη σειρά. Αντιθέτως η ταινία (το ρόλο του Payne αναλαμβάνει ο Mark Wahlberg) ξεφεύγει τελείως από το ύφος και τη φύση του Max Payne, παρουσιάζοντας ένα άκρως απογοητευτικό κινηματογραφικό αποτέλεσμα.

----------------------------------------------------------------------------------------------



Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Τέχνη και Λογοκρισία στην Ελλάδα | Editorial

Τέχνη και Λογοκρισία στην Ελλάδα
 από τον Σάββα Σκληρό
<< Ο σκοπός της τέχνης είναι να δώσει στη ζωή σχήμα.>>    Σαίξπηρ

Τι στόχο έχει η Τέχνη; Να ψυχαγωγήσει, να αφυπνίσει συνειδήσεις, να προκαλέσει συναισθήματα; Ή μήπως κάτι παραπάνω;

Στις μέρες μας, η ζωή είναι πιο δύσκολη από άλλες εποχές διότι επικρατεί μια σύγχυση στόχων και μια κοινωνική αναταραχή. Γίνεται λοιπόν σαφές ότι η Τέχνη δεν θα μπορούσε να μην είναι ο χώρος έκφρασης των κοινωνικά και πολιτικά ‘’αντιμαχόμενων’’ εννοιών. Επειδή όμως η Τέχνη εκφράζει και πολλές φορές θίγει τις αλληλεξαρτώμενες σχέσεις πολιτικής εξουσίας – κοινωνικού κράτους, ηθικής πλευράς και ανήθικης αλλά και θρησκείας-επιστήμης, λογοκρίνεται με αποτέλεσμα ο λόγος  των δημιουργών να ‘’φιμώνεται’’.
Η λογοκρισία είναι αποτέλεσμα του ίδιου του δημοσίου λόγου που αναπτύσσεται γύρω από ένα αμφιλεγόμενο ζήτημα. Οι κατακραυγές ενός μέρους της κοινωνίας και άλλων φορέων άλλοτε οδηγούν και άλλοτε εξουσιοδοτούν τη πολιτεία να επέμβει καθοριστικά. Σε μη δημοκρατικά καθεστώτα η ίδια η πολιτεία έχει προετοιμαστεί είτε θεσπίζοντας νόμους ή δρώντας παρασκηνιακά με μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα. Αλλά ακόμη και σε δημοκρατικές πολιτείες η λογοκρισία συνεχίζει να υφίσταται κυρίως όταν θίγονται θέματα ιδεολογίας, θρησκείας, επιστήμης και αισθητικής.
Στην Ελλάδα το φαινόμενο της λογοκρισίας σε καλλιτεχνικά έργα είναι αρκετά συχνό. Το 1975 με την ψήφιση του Μεταπολιτευτικού Συντάγματος ορίζεται ότι «η τέχνη και η επιστήμη, η έρευνα και η διδασκαλία είναι ελεύθερες· η ανάπτυξη και η προαγωγή τους αποτελεί υποχρέωση του Κράτους» (16§1). Ακόμη, κατά το Σύνταγμα, «ο τύπος είναι ελεύθερος. H λογοκρισία και κάθε άλλο προληπτικό μέτρο απαγορεύονται» (14§2), αλλά προβλέπονται κατασχέσεις «εφημερίδων και άλλων εντύπων» για διάφορους λόγους, μεταξύ τους «η προσβολή της χριστιανικής και κάθε άλλης γνωστής θρησκείας» και τα «άσεμνα δημοσιεύματα που προσβάλλουν ολοφάνερα τη δημόσια αιδώ, στις περιπτώσεις που ορίζει ο νόμος» (14§2).
Ωστόσο σε μια εποχή, τομή για την πολιτική και κοινωνική ζωή της χώρας όπου οι τέχνες και ο πολιτισμός αν και απελευθερώνονται από τα δεσμά του αυστηρού ελέγχου της κρατικής εξουσίας που επιβάλλεται και αποφασίζει για το περιεχόμενο των καλλιτεχνιών, έρχονται αντιμέτωπες και πάλι με το φάσμα της ‘’έντεχνης’’ λογοκρισίας.
Ακολουθούν κάποια τρανταχτά παραδείγματα λογοκρισίας στην Ελλάδα της Μεταπολιτευτικής περιόδου:

 Το 1979 κυκλοφόρησε η πρώτη έκδοση βιβλίου του Μαρκησίου ντε Σαντ στην Ελλάδα, «H Φιλοσοφία στο Μπουντουάρ» από τις εκδόσεις Εξάντας. Η κυκλοφορία του βιβλίου απαγορεύτηκε με δικαστική εντολή.

 Το 1980 ο συγγραφέας του βιβλίου «Οι αντιφάσεις της καινής διαθήκης» Θωμάς Μάρας, μιας μελέτη των ευαγγελίων ιδωμένη μέσα από μια άθεη – μαρξιστική σκοπιά που έλεγε ότι η θρησκεία λειτούργησε σαν το όπλο το κλήρου για την διατήρηση των ταξικών και οικονομικών προνομίων του, καταδικάστηκε σε 10 μήνες φυλακή για προσβολή της θρησκείας.

Το 1989 η κυκλοφορία της ταινίας «Ο Τελευταίος Πειρασμός» σε σκηνοθεσία του Μάρτιν Σκορσέζε (βασισμένη στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Νίκου Καζαντζάκη) θα πυροδοτήσει τις αντιδράσεις της εκκλησίας και του θρησκευτικού κόσμου με αποτέλεσμα οι προβολές τις ταινίας να διακοπούν.

 Στις εικαστικές τέχνες , το 1988 σε έκθεση έργων του Κλεάνθη Χατζηνίκου κάποιοι πίνακες του θεωρήθηκαν άσεμνοι , με αποτέλεσμα την ακύρωση της έκθεσης την καταδίκη του ζωγράφου και την καταστροφή ενός έργου ως τεκμήριο εγκλήματος.

Το 2003 στην έκθεση σύγχρονης τέχνης Οutlook , για ένα έργο του Βέλγου καλλιτέχνη Τιερί ντε Κορντιέ με τίτλο Asperges στο οποίο εικονιζόταν ο Ιησούς Χριστός πάνω στον σταυρό και στα αριστερά του ένα πέος μετά από παρεμβάσεις του τύπου , το έργο αφαιρέθηκε από τους υπεύθυνους της έκθεσης , ασκήθηκε δίωξη κατά του επιμελητή της έκθεσης Χρήστου Ιωακειμίδη και τελικά απαλλάχτηκε από τις κατηγορίες το 2006.

To 2007 η αστυνομία κατάσχεσε έργο της σκηνοθέτιδας Εύας Στεφανή, με τίτλο Εθνικός Ύμνος, ύστερα από ανώνυμη καταγγελία, για λόγους «προσβολής δημοσίας αιδούς και εθνικών συμβόλων» και συνέλαβε το γενικό διευθυντή της έκθεσης Μιχάλη Αργυρού. Το έργο ήταν ένα μικρο βίντεο που έδειχνε ένα χέρι να προσεγγίζει ένα αιδοίο ενώ ακουγόταν ο εθνικός ύμνος.

Το πιο πρόσφατο παράδειγμα λογοκρισίας της τέχνης στην Ελλάδα είναι το κατέβασμα του θεατρικού έργου «Η Ισορροπία του Nash» με απόφαση του ίδιου του Εθνικού Θεάτρου. Το έργο βασίστηκε σε κείμενα καθώς και σε πρακτικά της δίκης της 17 Νοέμβρη και το βιβλίο του Σάββα Ξηρού «Η Μέρα εκείνη.. ».

Τείνουμε λοιπόν να φτάσουμε στο συμπέρασμα ότι η λογοκρισία θα συνεχίζει να υφίσταται και να τρέφεται όταν οι ίδιοι οι φορείς της εξουσίας δεν σταματήσουν να επεμβαίνουν στα καλλιτεχνικά δρώμενα αλλά και να μην επιτρέπουν τη πρόσβαση του κοινού σε αυτά. O καλλιτέχνης από τη φύση του δεν θα σταματήσει να εκφράζει τις ανησυχίες του και να προβληματίζεται μέσα από τα δημιουργήματά του. Οι δημοκρατικές κοινωνίες πρέπει να διασφαλίζουν τον ελεύθερο καλλιτεχνικό μονόλογο που μέσα από την απρόσκοπτη διάχυσή του στους κόλπους της κοινωνικής ζωής μετατρέπεται σε έναν επικερδή διάλογο με τη κοινωνία και την πολιτεία. Η ελευθερία του λόγου αποτελεί κατάκτηση της άμεσης δημοκρατίας και ταυτόχρονα είναι ο κινητήριος μοχλός της.

Για να απαντήσουμε στο αρχικό μας ερώτημα, καλό είναι να σκεφτούμε το ρόλο και τη θέση της Τέχνης όταν υπάρχει λογοκρισία. Η Τέχνη είναι η ελευθερία του λόγου. Με τη λογοκρισία η ελευθερία του λόγου και συνεπώς η κίνηση των ιδεών είναι ανώφελη. Είναι αυτό που έχει πει ο Άλμπερτ Καμύ... :

<< Μια ένοχη συνείδηση έχει ανάγκη να εξομολογηθεί. Ένα έργο τέχνης είναι μια εξομολόγηση>>    
----------------------------------------------------------------------
Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros

Ετικέτες

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης dimos petroupolis petroupoli.gov.gr pkdp.gr σινέ πετρούπολις Δήμος Πετρούπολης Θερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης δημοτικός κινηματογράφος πετρούπολης Θερινό Σινεμά Πετρούπολης Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης πολιτιστικό κέντρο πετρούπολης πρόγραμμα 2017 Κινηματοθέατρο Πετρούπολις editorial άρθρα Ελεύθερη είσοδος παιδική ταινία πρόγραμμα 2018 όσκαρ πρόγραμμα 2019 ελληνική ταινία cinelesxi_petroupolis Petroupoli Πετρούπολη καλοκαίρι 2022 Ταινίες Ινστιτούτο Θερβάντες Σινεμά Πετρούπολη καλοκαίρι 2018 πρόγραμμα 2020 καλοκαίρι 2019 καλοκαίρι 2021 Ισπανική πρεσβεία καλοκαίρι 2020 καλοκαίρι 2023 κωμωδία Πρεσβεία Αργεντινής γαλλική ταινία Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ισπανική ταινία πρεσβεία βενεζουέλας Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ιταλική ταινία χειμώνας 2019-2020 Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ιρανική πρεσβεία Πρεσβεία Νορβηγίας ιρανική ταινία Απρίλιος 2019 Ιούνιος 2023 πρόγραμμα 2021 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Πρεσβεία Ουρουγουάης πρεσβεία Ισημερινού