Επιστρέφοντας από τη φυλακή όπου έχει εκτίσει την ποινή που του έχει επιβληθεί για εμπρησμό, ο Αμαδόρ έρχεται αντιμέτωπος με μια πιο σκληρή φυλακή αυτή των ανθρώπων που έχουν εγκλωβίσει τους εαυτούς τους και τους έχουν κρατήσει μακριά από τη φύση αντιμετωπίζοντας αυτήν ως εχθρό και καταστρέφοντας την. 

Στο εντυπωσιακό πρώτο πλάνο της ταινίας οι πανύψηλοι και αγέρωχοι ευκάλυπτοι γκρεμίζονται από ένα τεράστιο μηχάνημα που καθοδηγείται από την ανθρώπινη απληστία και το καταστροφικό μένος που ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση. Άρρηκτα δεμένος με την παράδοση και τις αρχέγονες μεθόδους της ανθρώπινης επιβίωσης ο Αμαδόρ προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του με τον τρόπο που πάντα ήξερε, φροντίζοντας τα ζώα της 84χρονης μητέρας του και κάνοντας  αγροτικές δουλειές. Στιγματισμένος λόγω του εγκλεισμού του στη φυλακή και αποκομμένος από το ανθρωπογενές περιβάλλον του χωριού του, ο Αμαδόρ βιώνει έντονα την μοναξιά του καταβάλλοντας μάταιες προσπάθειες να αποδράσει από αυτήν. Δεν μπορεί όμως  γιατί ο τρόπος ζωής του είναι άμεσα εξαρτημένος από τη φύση. Λειτουργεί φυσικά, σκέφτεται φυσικά …Και αυτό του δημιουργεί έντονα προβλήματα επικοινωνίας με τους άλλους που τον αντιμετωπίζουν ως «παράξενο». Μόνο με τη μητέρα του μπορεί και επικοινωνεί και μέσα από τη δίοδο επικοινωνίας που αναπτύσσεται ανάμεσά τους αφήνει να ελευθερωθούν τα πλούσια συναισθήματα που τρέφει προς αυτήν. Σε έναν από τους λιγοστούς διαλόγους ανάμεσά τους ο Αμαδόρ της περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται τα δέντρα , οι ευκάλυπτοι που στην πρώτη σκηνή έχουμε δει να κατακρημνίζονται, λέγοντάς της ότι οι ρίζες τους απλώνονται πολύ βαθιά στο έδαφος στραγγαλίζοντας οποιοδήποτε άλλο δέντρο ή φυτό που θα προσπαθήσει να μεγαλώσει κοντά τους. Και η σοφή μητέρα του, που η σοφία της έχει έρθει από την 84χρονη επαφή της με τη φύση και τον καθημερινό της αγώνα να επιβιώσει μέσα στις δύσκολες συνθήκες του απομονωμένου ορεινού της χωριού, του απαντά ότι οι περήφανοι ευκάλυπτοι βλάπτουν τα άλλα φυτά γιατί πονάνε και αυτοί. Δίνοντας με τον τρόπο αυτό τη δική της ερμηνεία, ίσως και την πιο σωστή,  στο ερώτημα γιατί η φύση μας εκδικείται. Δίνοντας ταυτόχρονα και την δική της ερμηνεία στο πώς ο πόνος που προέρχεται από την αποκοπή από το περιβάλλον σου από την αποξένωσή σου από αυτό, και το ανθρώπινο και το φυσικό, μπορεί να σε κάνει να προκαλέσεις και εσύ πόνο απομακρύνοντας τους άλλους από δίπλα σου εμποδίζοντας και στραγγαλίζοντας την όποια προσπάθεια πλησιάσματός σου. 

Με δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς που δεν έχουν παίξει ξανά στον κινηματογράφο με έντονα τα στοιχεία του ντοκιμαντέρ, σε αργούς αφηγηματικούς ρυθμούς πλαισιωμένους από έξοχη φωτογραφία, η ταινία καθηλώνει τον θεατή φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με την απόλυτη μοναξιά του ήρωα αλλά και την δική του που την αντικρίζει μαζί με την φωτιά που έρχεται...

Γυρισμένη στη Γαλικία, επαρχία της βορειοδυτικής Ισπανίας  με το άγριο αλλά και πανέμορφο τοπίο της, η ταινία απέσπασε το Βραβείο Επιτροπής στις Κάννες, στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα 2019, καθώς και τον Χρυσό Αλέξανδρο στη Θεσσαλονίκη.

Δύο αχώριστες αδερφές, στο Ρίο ντε Τζανέιρο της δεκαετίας του ’50, αναγκάζονται να αποχωριστούν η μία την άλλη. Η Γκουίδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να μεγαλώσει ολομόναχη το εκτός γάμου παιδί της, ενώ η Ευρυδίκη εξωθείται σε έναν νερόβραστο γάμο, εγκαταλείποντας το πάθος της για το πιάνο. Μια έξυπνη αναφορά στον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, μα πάνω απ’ όλα ένας ύμνος στο γυναικείο σθένος. Ένας φόρος τιμής στις αμέτρητες γυναίκες που στερήθηκαν τη δυνατότητα να διαθέσουν το σώμα και το πνεύμα τους όπως οι ίδιες επιθυμούσαν, προκειμένου να στριμωχτούν σε ασφυκτικά πατριαρχικά καλούπια.

Βραβείο του τμήματος "Ένα Κάποιο Βλέμμα" στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών.

Διαβάστε την κριτική μας :  Η Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο | EDITORIAL

"Ανόθευτο μελόδραμα που ποτέ δεν ντρέπεται για τις καταβολές του, μένοντας προσηλωμένο σε αυτό που πρεσβεύει, χωρίς art-house «δηθενιές» και φιοριτούρες. Λαϊκών καταβολών κινηματογράφος γυναικείας (περισσότερο) θεματολογίας, χωρίς όμως φεμινιστικού τύπου κορώνες, αλλά με ιστορία προς αφήγηση που αφορά (είναι αδύνατο να μην διακρίνει κάποιος τις κοινές παραδόσεις και τα ήθη ανάμεσα σε βραζιλιάνικα και ελληνικά λαϊκά στρώματα της τότε εποχής). Πραγματικά υπέροχες ερμηνείες από τις πρωτοεμφανιζόμενες Ζούλια Στόκλερ και Κάρολ Ντουάρτε. Εύφημος μνεία στην ολοζώντανη πολύχρωμη φωτογραφία της Ελέν Λουβάρ. Να είστε έτοιμοι για πολλά δάκρυα. Εγώ, πάντως, λύγισα." - Freecinema.gr

"Σε ένα απρόσμενο flash forward, η σπουδαία Φερνάντα Μοντενέγκρο (Κεντρικός Σταθμός), στα 90 της χρόνια, μας ξεναγεί σε μια συμπυκνωμένη αναδρομή με λίγα λόγια και τις απολύτως απαραίτητες εκφράσεις ‒ μια υπέροχη σεκάνς επιλόγου, απολύτως σύμμετρη με τη διάρκεια και τους ρυθμούς της ταινίας. " - Lifo.gr

"Μελόδραμα φτιαγμένο με τα κλασικά υλικά του είδους, έχοντας ρίζες στην ελληνική μυθολογία και καρπούς πλούσιο συναισθηματικά σχόλιο για την πατριαρχική κοινωνία της Βραζιλίας. " - Cinemagazine.gr

"...είναι μια γλυκιά και ειλικρινής ιστορία για το θάρρος που θα θέλαμε να έχουμε και για τους ανθρώπους που μας εμπνέουν να κάνουμε αυτό το παραπάνω βήμα έξω απο την ζώνη ασφάλειάς μας. Τελικά αξίζει να θυμάστε, η μαγεία υπάρχει, θα τη βρείτε στους ανθρώπους γύρω σας." - Μoveitmag.gr

Παρασκευή 11/9 - Κυριακή 13/9/2020 

"Ασταμάτητα υποκινούμενο από το σβέλτο μοντάζ της Λέιμ και το βομβικό σάουντρακ του Γκόρανσον (Όσκαρ για τον Μαύρο Πάνθηρα), το Tenet παίρνει μερικές απαραίτητες ανάσες για χαλαρό Q&A πρακτόρων που φαντάζουν δανεικοί στο προσωρινό παρόν, διασχίζοντας σε παράλληλη ακολουθία την πολύστροφη δράση του σε σκηνές που απαιτούν προσήλωση και αξιώνουν τον θαυμασμό." - Lifo.gr

"...υπενθυμίζει -μετά από καιρό- την κινηματογραφική μαγεία στην μεγάλη οθόνη και πόσο μας είχε λείψει." - Moveitmag.gr

"Είτε την λατρέψετε, είτε δεν σας αρέσει τόσο, δεν μπορείτε παρά να παραδεχτείτε ότι έχει γίνει με μεράκι, έχει πολλές έξυπνες ιδέες και σίγουρα αν μπεις στο κλίμα της, αποκλείεται να μην περάσετε καλά." - Cineramen.gr

Nοέμβριος 1999 . Ο 67χρονος Τροντ ταξιδεύει σε έναν απομονωμένο οικισμό στην νορβηγική ενδοχώρα, όπου σκοπεύει να περάσει την πρωτοχρονιά μόνος του.  Ενώ καταφτάνει ο χειμώνας, ανακαλύπτει πως έχει γείτονα, έναν άντρα που είχε γνωρίσει όντας παιδί  το καλοκαίρι του 1948, όταν παράλληλα ο πατέρας του τον προετοίμαζε για την επερχόμενη εξαφάνιση του. Εκείνο το μακρινό καλοκαίρι ο Τροντ ενηλικιώθηκε και μύρισε το άρωμα της γυναίκας που λαχταρούσε. Την ίδια γυναίκα που είχε επιλέξει ο πατέρας του για σύντροφο της ζωής του.

Το παγκόσμιο best seller του Νορβηγού Περ Πέτερσον μεταφέρεται στη μεγάλη οθόνη από τον Χανς Πέτερ Μόλαντ (“Ψυχρή Καταδίωξη”, “Με Σειρά Εξαφάνισης”), με τον χαρισματικό Στέλαν Σκάρσγκαρντ να κυριαρχεί στο παγωμένο Νορβηγικό τοπίο, άρτια καλλιτεχνικά αποτυπωμένο από τον βραβευμένο διευθυντή φωτογραφίας Ράσμους Βίντεμπεκ .

"Ένα ώριμο, συγκινητικό δράμα για τις στιγμές της ζωής μας που δεν επιλέγουμε, αλλά πολύ απλά συμβαίνουν. Προάγοντας το μοιραίο, χωρίς όμως να είναι μοιρολατρικό, εντοπίζει κάτι ουσιώδες για την ανθρώπινη φύση: στο τέλος όλοι είναι υπεύθυνοι για το τι επιλέγουν να θυμούνται." - Cinemagazine.gr

20:30 - Μπάτε σκύλοι αλέστε 2 >> (Παιδική)

Το αιώνιο ερώτημα παραμένει: τι κάνουν τα κατοικίδια στο σπίτι όταν λείπουν τα αφεντικά; Ο ήρωας της ιστορίας, ο Μαξ, είναι το Τζακ Ράσελ Τεριέ που περνάει μια παράξενη φάση ζωής. Η ιδιοκτήτριά του, έχει πλέον παντρευτεί και έχει αποκτήσει ένα παιδάκι, το οποίο ο Μαξ αισθάνεται ότι είναι ανυπεράσπιστο και πρέπει να προστατέψει με κάθε τρόπο. Αυτή η αίσθηση καθήκοντος θα του δημιουργήσει πολλά νευρικά τικ και νευρώσεις συμπεριφοράς. Ένα ταξίδι στην εξοχή, μαζί με τον αδελφό του, τον μαλλιαρό Δούκα, ίσως να δώσει τη λύση σε όλα.

Δείτε περισσότερα >>

22:30 -  Έγκλημα στο Όριεντ Εξπρές >> (Μυστηρίου)

Ο Ηρακλής Πουαρό ταξιδεύει με το Οριάν Εξπρές, αλλά εξαιτίας μιας χιονοθύελλας, το τρένο σταματά στα μισά της διαδρομής Κωνσταντινούπολης-Παρισιού. Ξαφνικά, ένας από τους επιβάτες του τρένου, ύποπτος για την υπόθεση απαγωγής και δολοφονίας ενός μικρού κοριτσιού, βρίσκεται δολοφονημένος. Ο Πουαρό αναλαμβάνει να ρίξει φως στην υπόθεση. Όλοι έχουν κίνητρο, όλοι είναι ύποπτοι, αλλά όλοι έχουν ένα καλό άλλοθι. 

Δείτε περισσότερα >>

Γενική Είσοδος 5€-Παιδιά έως 12 ετών 2€

Δημοτικός Θερινός Κινηματογράφος Cine Πετρούπολις

25ης Μαρτίου 168, Πετρούπολη 

Δείτε ακόμη:

• Οι ταινίες μου: Requiem for a Dream | EDITORIAL
• Οι ταινίες μου: Bram Stoker’s Dracula | EDITORIAL
• Δυο Πόρτες Έχει η Ζωή
• Το παράσιτο και ο ξενιστής
• O Joker συναντά τον Travis Bickle 
  
• "I used to think that my life was a tragedy, but now I realize, it’s a comedy" - Joker 
  
• Cine Πετρούπολις - Καλοκαίρι 2020
• Πόνος και δόξα... Μια ταινία αυστηρά κατάλληλη για ενήλικες
• Η Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς του Γιάννη Οικονομίδη

Μέσα από αυτή την σειρά "άρθρων-παρουσιάσεων" θα σας μιλώ για τις ταινίες που λάτρεψα, που με έκαναν να ερωτευθώ ακόμη περισσότερο το κινηματογραφικό πανί και καθόρισαν το γούστο μου. Σίγουρα δεν θα βρεις αριστουργήματα που ίσως να περίμενες, αλλά η λίστα έχει προσωπικό τόνο και κάποιες ενοχικές απολαύσεις.

To 1897, ο Bram Stoker θα υπογράψει ένα από σημαντικότερα έργα της φανταστικής λογοτεχνίας και του γοτθικού τρόμου, το οποίο μετά από έναν αιώνα συνεχίζει να τρομάζει και να γοητεύει. Η πλοκή διαδραματίζεται σε ημερολογιακές αφηγήσεις και επιστολές των χαρακτήρων του. Ο "Δράκουλας" του Stoker δεν αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα για βρικόλακες και βαμπίρ, μιας και ο ίδιος εμπνεύστηκε από έργα του Τζον Πολιντόρι, του Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού και της Εμίλυ Γκέραρντ. Η πρώτη κινηματογραφική αποτύπωση του  θρύλου του Κόμη Δράκουλα έγινε με το εμβληματικό Nosferatu του Φρίντριχ Μουρνάου το 1922 το οποίο βασίστηκε στην ιστορία του Stoker, αλλά δεν ήταν πιστή αναφορά στους χαρακτήρες και την πλοκή του βιβλίου. Ο επόμενος κινηματογραφικός Δράκουλας ήταν ο γνωστός για τους ρόλους του σε ταινίες τρόμου και sci-fi, Μπέλα Λουγκόζι όπου έμελλε πριν την ενσάρκωση του Κόμη από τον Κρίστοφερ Λι (που τον υποδύθηκε 10 φορές) να είναι ο πιο αναγνωρίσιμος Δράκουλας στην ιστορία του σινεμά.

Ύστερα από αρκετές ταινίες και κυρίως sequel, το 1992 ο Φράνσις Φορντ Κόπολα μετά τον "Νονό ΙΙΙ" και ύστερα από προτροπή της Γουινόνα Ράιντερ θα διαβάσει ένα σενάριο με τίτλο "Dracula: The Untold Story" και θα πειστεί να δουλέψει επάνω στο συγκεκριμένο πρότζεκτ.  Άλλωστε ο ίδιος σε συνέντευξη του μετά από χρόνια θα δηλώσει ότι ήταν λάτρης τόσο του βιβλίου του Stoker όσο και της ταινίας "Nosferatu". Επιλέγει τον τίτλο "Bram Stoker’s Dracula" σεβόμενος το έργο και την πρωτότυπη πηγή του συγγραφέα όπως ακριβώς είχε πράξει και στην τριλογία του Νονού προσθέτοντας στον τίτλο το όνομα του συγγραφέα, Mario Puzo. Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και ύστερα από αρκετά δοκιμαστικά άλλων ηθοποιών, όπως ο Βίργκο Μόντερσεν, θα επιλεχθεί ο Γκάρι Όλντμαν. Ο Κόπολα θα τον πλαισιώσει με δύο νέους και ανερχόμενους ηθοποιούς στο Χόλιγουντ τη δεκαετία του 1990, την Γουινόνα Ράιντερ και τον Κιάνου Ρίβς (που υποδύονται την Μίνα και τον Τζόναθαν Χάρκερ αντίστοιχα), ενώ ο ρόλος του Βαν Χέλσινγκ θα δοθεί στον Άντονυ Χόπκινς. 

Η ταινία θα ξεκινήσει με την πρωτότυπη ιστορία του Βλαντ Ντράκουλα το 1462 ο οποίος ορκίζεται στον θεό ότι θα πάρει εκδίκηση για τον θάνατο της γυναίκας του Ελιζαμπέτα η οποία πληροφορήθηκε τον θάνατο του στο πεδίο της μάχης και αυτοκτόνησε. Ύστερα από την εισαγωγή μεταφερόμαστε στο 1897 στο τρένο με τον Τζόναθαν Χάρκερ, έναν δικηγόρο από το Λονδίνο που ταξιδεύει στην Τρανσυλβάνια για να αναλάβει έναν πελάτη, τον Κόμη Δράκουλα, ο οποίος απέκτησε κινητή περιουσία στο Λονδίνο. Ο Κόμης αφού δει μια φωτογραφία της Μίνα, μνηστής του Χάρκερ και πειστεί για την εκπληκτική ομοιότητα της με την νεκρή γυναίκα του, αποφασίζει να ταξιδέψει στην Αγγλία αφού παγιδέψει τον Τζόναθαν στο κάστρο του. Σε σύγκριση με το βιβλίο του Stoker, δεν εντοπίζονται πολλές διαφορές στο σενάριο, ωστόσο στην ταινία βλέπουμε ότι αναπτύσσεται ρομαντικό ειδύλλιο ανάμεσα στον Κόμη και την Μίνα.

Η ερμηνεία του Γκάρι Όλντμαν είναι αξιομνημόνευτη με αρκετούς αυτοσχεδιασμούς (παράδειγμα η σκηνή που γεύεται με πάθος το αίμα από το ξυραφάκι του Χάρκερ) ενώ έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στο μακιγιάζ του Δράκουλα ο οποίος αποτυπώνεται με όλες τις μορφές του, αποκρουστικές και μη. Ο Κόπολα κάνει φόρο τιμής σε αρκετές ταινίες τρόμου από το παρελθόν (η σκιά της μπέρτας και της σιλουέτας του ήρωα που καθιερώθηκε από το Nosferatu) αλλά δίνει μια πιο στιβαρή και gothic προσέγγιση στον θρύλο του Δράκουλα που φτάνει στα όρια του τρόμου σε αρκετές περιπτώσεις. Ίσως αυτή η ταινία και ο "Πορφυρός Λόφος" να είναι από τις πιο αυθεντικές gothic-horror παραγωγές του Αμερικανικού σινεμά. Αν μη τι άλλο ο σχεδιασμός των κουστουμιών (βραβεύτηκε με Όσκαρ στην συγκεκριμένη κατηγορία) έρχεται να τονώσει το κλίμα και το ύφος που θέλει να αποδώσει ο Κόπολα. Ο σχεδιασμός ειδικά του νυφικού φορέματος της Lucy (θύμα του Δράκουλα) όταν γίνεται βαμπίρ από την Eiko Ishioka είναι ενδεικτική. Η σκηνή στο νεκροταφείο είναι επικίνδυνα όμορφα τρομακτική με τον Κόπολα να την γυρίζει σε reverse ανεβάζοντας τα ρίγη του τρόμου κατακόρυφα.

Αυτό που δρα αρνητικά στην ταινία είναι η χλιαρή αποτύπωση και παρουσίαση του Τζόναθαν Χάρκερ, με αποτέλεσμα η ερμηνεία του Κιάνου Ρίβς να κυμαίνεται σε αρκετά μέτριο επίπεδο. Η Ράιντερ συνεχίζει ένα καλό σερί ερμηνειών και συμμετοχών σε μεγάλες παραγωγές (που δεν κράτησε πολύ), όντας εκείνη την περίοδο μια από τις πιο υψηλά αμοιβόμενες ηθοποιούς στο Χόλιγουντ ενώ ο Χόπκινς είναι η τέλεια επιλογή για τον Βαν Χέλσινγκ. Ο Όλντμαν ως ένας "chameleon" της υποκριτικής μπορεί να υποδυθεί τα πάντα και να μεταμορφωθεί σε οτιδήποτε του ζητηθεί, δείχνοντας τα διαπιστευτήρια του πως πρόκειται για έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς στην ιστορία του κινηματογράφου. 

Δεν θα προχωρήσω σε σύγκριση ποιος είναι καλύτερος ως Κόμης Δράκουλας γιατί θα ήταν άδικο για τις ερμηνείες των Λι και Λουγκόζι με την κάθε μια να έχει τελείως διαφορετικά στοιχεία. Την ερμηνεία που θα ξεχωρίσω προσωπικά είναι αυτή της Σάνι Φροστ ως Lucy, γιατί κατάφερε και προκάλεσε πολλούς εφιάλτες στους πάντες και ιδιαιτέρως σε εμένα όταν είχα πρωτοδεί την ταινία σε μικρή ηλικία.

Ο Δράκουλας του Κόπολα είναι μια από τις ταινίες τρόμου που λατρεύω. Είναι η τελευταία μεγάλη ταινία του και σίγουρα αν δεν την έχεις δει ή την έχεις προσπεράσει μην διαστάσεις να την δεις ακόμα και να την θυμηθείς.

ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ: Την σκηνή με την Lucy ως βρικόλακα να κατεβαίνει στο νεκροταφείο

ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ: Την χλιαρή ερμηνεία του Κιάνου Ριβς

ΗΞΕΡΕΣ: Ότι η Μόνικα Μπελούτσι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο κινηματογραφικό πανί, υποδυόμενη τη Νύφη του Κόμη Δράκουλα;

Η βραβευμένη με Emmy Ελίζαμπεθ Μος (Us, The Handmaid’s Tale) πρωταγωνιστεί σε μια τρομακτική και σύγχρονη ιστορία εμμονής, η οποία αντλεί έμπνευση από το κλασικό, αρχετυπικό τέρας της Universal, τον Αόρατο Άνθρωπο.

"...Απλά, απολαυστικό mainstream σινεμά για κάθε είδους κοινό που σε παίρνει μαζί του για ένα δίωρο, ελέγχει τις αισθήσεις σου και σε κάνει να το ευγνωμονείς γιατί ξέχασες οτιδήποτε μπορούσε να σε απασχολεί σε αυτό το χρονικό διάστημα. Πανέξυπνο το casting της Ελίζαμπεθ Μος, το εύθραυστο πρόσωπο της οποίας μπορεί να σου προκαλέσει αβάσταχτο πόνο ταύτισης έως και… θυμό σπασμένων νεύρων!"  - Freecinema.gr

"...είναι η ύπαρξη μιας πραγματικά ουσιώδους μεταφοράς, ενός φιλμ σύγχρονου που είναι πλασμένο από κλασικά υλικά, φιλικού προς το ευρύ κοινό και απαιτητικού σε όποιον θέλει να σταθεί στις ψυχολογικές του προεκτάσεις." - Cinemagazine.gr

"Όχι απλώς ένα reboot μιας κλασικής ιστορίας, αλλά μια ταινία τρόμου για τις μέρες του #metoo και του τέλους της ιδιωτικότητας που βρίσκεται μια κλάση πάνω από τα συνηθισμένα, χάρη και στην εξαιρετική ερμηνεία της Ελίζαμπεθ Μος..." - Flix.gr

Φαντασίας (2020) | Διάρκεια: 120' | Ιταλογαλλική ταινία, Σκηνοθεσία Ματέο Γκαρόνε με τους: Μαρίν Βακτ, Ρομπέρτο Μπενίνι, Φεντερίκο Ιελάπι, Ρόκο Παπαλέο

Ο Πινόκιο, μια μαριονέτα, αρχίζει να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος. Ο δημιουργός του, ο Τζεπέτο, τον έχει σαν γιο του. Όταν ο Πινόκιο περιπλανηθεί και χάσει το δρόμο του, θα του τύχουν έναν σωρό μπελάδες. Στο ταξίδι της αναζήτησης του εαυτού του θα έχει για μοναδικό του σύμμαχο μια νεράιδα. Η επιθυμία του Πινόκιο, όμως, να μοιάσει στα υπόλοιπα αγόρια παραμένει…

"...Ο Garrone φαίνεται να αφήνει ελεύθερο τον Benigni να προσαρμόσει στα δικά του εκφραστικά μέσα τον Τζεπέτο, μιας και είναι βγαλμένος από δική του ταινία διατηρώντας την κωμική του φλέβα με μία δόση ήπιας μελαγχολίας στην έκφραση. Βαθιά ανθρώπινο, συγκινητικό αλλά ποτέ μελοδραματικό, απλό αλλά όχι τρομερά απλοϊκό, ένα σινεμά μαγείας..." - Moveitmag.gr

"Ο Ματέο Γκαρόνε του Γκομόρα καταπιάνεται με τον «ιερό» Πινόκιο του Κάρλο Κολόντι και καταφέρνει να προσδώσει νατουραλισμό στην ιστορία του ξύλινου αγοριού και του ασυνάρτητου πατέρα του, διατηρώντας τον ρεαλισμό της φτωχής Ιταλίας της περιφέρειας και τον παραμυθένιο πυρήνα μιας πολύπλοκης αλληγορίας..." - Lifo.gr

Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλά είναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεται ζοφερό. Ο γιος της οικογενείας βρίσκει δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων κι ελπίζει επιτέλους σε σταθερό εισόδημα. Κουβαλώντας τις προσδοκίες όλης του της οικογένειας, πηγαίνει για συνέντευξη στο σπίτι των Παρκ. Μετά την πρώτη συνάντηση, ξεκινάει ένας χείμαρρος ατυχών συμβάντων.

Είναι το ανύπαρκτο σχέδιο το καλύτερο; Ή το σχέδιο που στηρίζεται στην οργανωμένη και συλλογική δράση και περιλαμβάνει όλους εκείνους που ανήκουν στην ίδια τάξη με σένα; Και πώς τελικά αποδομείς την εγκαθιδρυμένη από γεννησιμιού σου αντίληψη ότι δεν είναι η θέση που καθορίζει το "είναι" σου αλλά το "είναι" σου που καθορίζει τη θέση σου; Αυτά και πολλά άλλα θίγονται στην εξαιρετική αυτή ταινία του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη.

Διαβάστε το άρθρο: Το παράσιτο και ο ξενιστής

Τα Παράσιτα πραγματοποίησαν την παγκόσμια πρεμιέρα τους στο φεστιβάλ των Κανών το Μάιο του 2019, όπου έγιναν η πρώτη κορεατική ταινία που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα. Η ταινία έλαβε πολύ καλές κριτικές και κατατάχθηκε ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας.

Στα Όσκαρ ήταν υποψήφια σε 6 κατηγορίες κερδίζοντας τέσσερα, Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου και Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας. Στις Χρυσές Σφαίρες κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και έλαβε επίσης 4 υποψηφιότητες στα BAFTA.

"...Ένα φιλμ βαθιά πολιτικό για θεατές που μπορούν να δουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και δεν θέλουν το σινεμά τους να αντικαθιστά το θρησκευτικό κήρυγμα ή τον πολιτικό προσηλυτισμό. Μοντέρνο κι ευρηματικό, καυστικό και σαρδόνιο, ιδιοφυές και οργισμένο, το «Parasite» είναι μια σπουδαία και σκληρή ταινία που σε κάνει να γελάς πικρά στην αποκάλυψη της εικόνας μιας κοινωνικής πραγματικότητας που είτε το θέλεις είτε όχι σε αφορά." - Flix.gr

"...Τα Παράσιτα, που σίγουρα οι αδελφοί Κοέν θα ζήλευαν και ο Ταραντίνο θα χειροκροτούσε δακρυσμένος, δεν είναι μόνο μια ταινία για τη διάκριση, του πλούτου, της κάστας ή της μόρφωσης, αλλά μια μεθυστική διασταύρωση κινηματογραφικών ειδών, από τη μαύρη κωμωδία εκδίκησης ως την αγωνιώδη περιπέτεια, οικουμενική, αιχμηρή και ψυχαγωγικά φρέσκια, για τη σημασία της δεύτερης, ή και τρίτης, ευκαιρίας. Από έναν δεξιοτέχνη master, μία από τις κορυφαίες ταινίες των τελευταίων χρόνων."- Lifo.gr

"...τα «Παράσιτα» είναι ένα παράδοξα χιουμοριστικό «παραμύθι» για την πάλη των τάξεων, την ευκολόπιστη φύση του ανθρώπινου είδους απέναντι στην άλλη όψη του, εκείνη του ψεύδους, της μοχθηρίας και της βίας που σε καθιστά νικητή ώστε να κρατηθείς στην επιφάνεια και ουχί στα… έγκατα της ζωής..." - Freecinema.gr

"...Ο Μπονγκ παρατηρεί -αλλά σπάνια κρίνει- ένα σωρό θέματα και προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Γρήγορα και εύστοχα, καθώς ο στόχος του ως γνήσιου διασκεδαστή, είναι να πει σωστά μια ιστορία...Ο Τζουν - Χο Μπονγκ δεν έχει καμιό διάθεση να κάνει σινεμά για λίγους ή για δύσκολους κριτικούς. Η αλληγορία και οι συμβολισμοί είναι πολύ δυνατοί, αλλά ακόμα κι αν δεν τους... πιάσεις, πάλι καλά θα περάσεις." - Moveitmag.gr