Ο γάτος Παντόφλας έχοντας ζήσει αδέσποτος γνωρίζει τους κινδύνους που κρύβει το άγνωστο και αποφασίζει να αποτρέψει το μοναχογιό του από αυτό, κρατώντας τον στο διαμέρισμα.
Ο Φευγάτος όμως το σκάει από το σπίτι του για να ανακαλύψει τη «Γατοπία» έναν κόσμο μυθικό, όπου εκεί ζουν ελεύθερες οι γάτες. Έτσι ξεκινά ένα θεαματικό, αστείο και επικίνδυνο ταξίδι με τον πατέρα να προσπαθεί να σώσει το γιο.
Ένα όμορφο καρτούν που αποδεικνύει τη δύναμη της φαντασίας και την αξία των οικογενειακών δεσμών. Μεταγλωττισμένη στα ελληνικά.
Ο Τζορτζ, ένας σερίφης που έχει πλέον βγει στη σύνταξη, και η η σύζυγός του, Μάργκαρετ, σε μια προσπάθεια να ξεπεράσουν τον θάνατο του μονάκριβου γιου τους, ξεκινούν ένα ταξίδι ώστε να βρουν τον εγγονό τους και την, ξαναπαντρεμένη πλέον με έναν κακοποιητικό σύζυγο, νύφη τους Λόρνα. Ενώ το πένθος της απώλειας δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει, αυτή η αναζήτηση θα τους φέρει αντιμέτωπους με ένα μεγάλο μυστικό και θα τους οδηγήσει στο κατώφλι της επικίνδυνης οικογένειας που ζει μακριά από τον πολιτισμό και υπακούει στη μητριαρχική φιγούρα της Μπλανς Γουίμποϊ (την υποδύεται η Λέσλι Μάνβιλ), η οποία θα τους αναγκάσει να δώσουν μάχη για τη ζωή τους.
Μία ανθρωποκεντρική, γλυκόπικρη μπαλάντα, με φιλοσοφία νέο-γουέστερν και έντονα στοιχεία σασπένς, τοποθετημένη στις αρχές της δεκαετίας του ’60. Οι Οικογενειακοί Δεσμοί είναι ένα απρόσμενο, αγωνιώδες δράμα χαρακτήρων που διαδραματίζεται στη σύγχρονη Αμερικάνικη Δύση. Μια ιστορία για τη δύναμη των δεσμών αίματος, για την αναγκαιότητα της θυσίας και για την προσωπική εξιλέωση μέσα από τον αγώνα για όσους αγαπάμε.
Ο βουβός θρήνος, η τολμηρή αντίσταση στη σκοτεινή πλευρά της μητριαρχίας, η επιβολή της βίαιης πατριαρχίας, η σιωπηλή κατανόηση μεταξύ ανθρώπων που έχουν ζήσει πολλά χρόνια μαζί, η άρνηση απέναντι στους ψυχολογικούς χειρισμούς, τα καλά θαμμένα τραύματα, οι ενοχές για τα μοιραία λάθη, η ανάγκη για λύτρωση και η αδιαπραγμάτευτη ανιδιοτέλεια των οικογενειακών δεσμών, δένουν αρμονικά σε αυτό το καλοφτιαγμένο δράμα, που επιλέγει να μη φωνάξει τα μαθήματα ζωής που επικοινωνεί, αλλά να μιλήσει διακριτικά για όλα τα διαχρονικά ζητήματα που θέτει στον θεατή.
Η τολμηρή αναζήτηση των δυο κινηματογραφικών ηρώων, είναι βασισμένη στο βιβλίο "Let Him Go" (2013) του συγγραφέα Λάρι Γουάτσον. H ταινία πατάει δραματουργικά σε πολλά είδη – από το πατροπαράδοτο γουέστερν μέχρι το οικογενειακό μελόδραμα, από το θρίλερ αγωνίας μέχρι το αστυνομικό μυστήριο και κινείται ευέλικτα ανάμεσα στο κλειστοφοβικό σασπένς και στο road movie με φόντο τον ανοιχτό ορίζοντα.
Τρεις απελπισμένοι μπαμπάδες είναι πεπεισμένοι πως οι κόρες τους έχουν διαλέξει τον λάθος σύντροφο. Θεωρώντας πως κάνουν το σωστό, ενώνουν τις δυνάμεις τους για να ξεφορτωθούν τους τρεις αντισυμβατικούς μνηστήρες, δοκιμάζοντας την υπομονή των συζύγων τους και ρισκάροντας τελικά τους δικούς τους γάμους...
Οι ξεκαρδιστικές περιπέτειες τριών μπαμπάδων, που προσπαθούν να…συνετίσουν τις ερωτικώς ατίθασες νεαρές θυγατέρες τους! Οι τρεις πενηντάρηδες, φίλοι και συγγενείς, βλέπουν την ήσυχη ζωή τους να τινάζεται στον αέρα με τα καμώματα των κοριτσιών τους: Η Βαλεντίνα, η κόρη του γιάπη δικηγόρου Αρτούρο, παρατάει τον γαμπρό την ημέρα του γάμου τους, για τα μάτια της Άλεξ, μιας απελευθερωμένης μαύρης κοπέλας, βίγκαν και αντικαπνίστριας! Η Μάρτα, η κόρη του αστυνομικού Αντόνιο, τα’ χει φτιάξει με τον Σιμόνε, ένα ζόρικο ράπερ, που καπνίζει χασίς και τα χώνει με τη μουσική του στους «μπάτσους», ενώ η Σάρα, η κόρη του Πόλι, ετοιμάζεται να φύγει για τις Ηνωμένες Πολιτείες για να χαρεί τον έρωτά της με τον Λουίτζι, ένα γυναικά, πρώην συμμαθητή και συνομήλικο του πατέρα της… Είναι αυτονόητο πως οι τρεις συντηρητικοί μπαμπάδες απορρίπτουν μετά βδελυγμίας τις σχέσεις των υπέροχων κοριτσιών τους, θεωρώντας τις εντελώς ακατάλληλες γι’ αυτά. Έτσι, θα ενώσουν τις δυνάμεις τους για να επαναφέρουν τις μικρές στο σωστό δρόμο, ακόμα και με κίνδυνο να κλονιστεί, από τις ανορθόδοξες πράξεις τους, η σχέση τους με τις γυναίκες τους!
Το ντοκιμαντέρ επιχειρεί ενα ταξίδι στην δική μας blue zone δηλώνοντας από την αρχή ότι "...αυτά που θέλω να πω είναι τόσα πολλά, που δεν ξέρω τι να πρωτοπώ".
Το ταξίδι ξεκινά με το πιό όμορφο φεγγάρι που χαρίζει το νησί στη συνάντηση μητέρας γιού, περνά στην Ικαρία του χθες που μπερδεύεται στο σήμερα μέσα από τους πρωταγωνιστές, κι απο εκεί στα δύσκολα παιδικά χρόνια, στο δανεικό φαγητό, την αίσθηση του άγριου Αιγαίου.
Επισκέπτεται τον τόπο που γέννησε τους μύθους, τις καλομοίρες, το ξωτικό, το καλάμι που συντηρεί τη φωτιά, το όνειρο που έδωσε τη γέννηση, το σταμάτημα του χρόνου... Παρακολουθεί την ιστορία της Θεοκτίστης που ξορκίζει την απειλή μιάς αρπαγής και συνομιλεί με τις γυναίκες που κρατούσαν τα σπίτια, χορεύουν ζειμπέκικο σαν να πετάνε και ακούει ιστορίες για την πορεία μέχρι τις σπηλιές του Μωυσέως.
Ακούει ιστορίες για τον νόστο... για τη δυσκολία μιας ολόκληρης γενιάς να ομολογήσει τα συναισθήματα της, την νύφη που στολίζει τον σταυρό, την μοναξιά και τις συζητήσεις που έπρεπε να ξεκινήσουν από την αρχή.
Θυμάται τον φόβο στα παλιά τα χρόνια, τους εξορίστους σαν συγκάτοικους και διώχνει τη μελαγχολία, κρατά την χαρά και την αγάπη για τη ζωή μέσα από την χάρη του τάνγκο και του βαλς.
Βιώματα βρίσκουν κοινή συνισταμένη, ταυτίζεται η πορεία τους στα βήματα του ικαριώτικου που ξυπνά τον Διόνυσο κι αφήνεται στο χορό... χορός κυκλικός, χορός ρυθμός, χορός ζωής...
το νησί ταυτίζεται με τον εαυτό μας, το νησί ως τέλος (σκοπός), ως αγάπη, ως μοίρα…
Η Ικαρία συνεχίζει το ταξίδι της σαν ξεχασμένη κιβωτός, ξεπερνά τα γεωγραφικά της όρια και γίνεται ετσι απλά το σπίτι των παιδικών μας χρόνων, η δική μας Ουτοπία.
Ήταν ένας πολύ δύσκολος χειμώνας, με κυρίαρχα στοιχεία τον φόβο και την
ανασφάλεια. Αναμετρηθήκαμε με έναν απρόβλεπτο, άγνωστο και επικίνδυνο εχθρό.
Δοκιμάστηκαν οι αντοχές μας σε αυτή τη μάχη. Επαναξιολογήσαμε τις προτεραιότητες
της ζωής μας.
Εμείς, ως Κινηματογραφική Λέσχη, προσπαθήσαμε να αντισταθούμε στη σαρωτική
επιδρομή των εξωγενών παραγόντων που διαμόρφωσαν ένα δυστοπικό περιβάλλον. Με
την ομαδικότητά μας, τη συνεργασία και τη μεταξύ μας εμπιστοσύνη,
σταθερούς συμμάχους μας χρόνια τώρα, καθώς και τη συνεργασία μας με τον Δήμο
Πετρούπολης, είμαστε στην ευχάριστη θέση να σας παρουσιάσουμε μια σειρά
ταινιών που έρχονται να αγκαλιάσουν όλα τα γούστα και να αγγίξουν την ψυχή
σας.
Η
Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης, σε όλη τη διάρκεια του εγκλεισμού μας, δεν αδράνησε. Ήταν εκεί στα
κινηματογραφικά δρώμενα που λάμβαναν χώρα μέσα από τις πλατφόρμες. Βρεθήκαμε
στο 43ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας, στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ
Κινηματογράφου της Αθήνας Νύχτες Πρεμιέρας, στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου
Θεσσαλονίκης, στο 23ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στο 23ο Διεθνές
Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για Παιδιά και Νέους, στο 33ο Πανόραμα
Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και εξακολουθούμε να βρισκόμαστε όπου λαμβάνουν χώρα
κινηματογραφικά events και να "συναντιόμαστε", σε αυτό το υπέροχο ταξίδι
μας, με εξαιρετικές ταινίες, με εξαιρετικούς δημιουργούς, με όμορφους
κόσμους. Προσπαθήσαμε μέσα στον περιορισμένο αριθμό που μας επιτρέπεται
(ελπίζουμε μόνο για φέτος), να συμπεριλάβουμε ταινίες που καλύπτουν όλες τις
προσδοκίες του κάθε θεατή, που για τους δικούς του λόγους επιλέγει να
παρακολουθήσει μία ταινία.
Βραβευμένες ταινίες σε διεθνή Φεστιβάλ και Διαγωνισμούς, αλλά και ταινίες που
δεν ακούστηκαν και τόσο, όμως ανέβηκαν στις πλατφόρμες και είχαν πολλά "να μας
πουν", έρχονται κοντά σας και σας δίνεται η δυνατότητα να τις παρακολουθήσετε
καθόλη τη διάρκεια του καλοκαιριού και του Σεπτεμβρίου, στον Θερινό
Κινηματογράφο της Πετρούπολης, ένα από τα στολίδια της πόλης μας.
Σας περιμένουμε να μοιραστούμε μαζί σας την αγάπη μας για τον κινηματογράφο,
που αποτελεί και το μοναδικό μας κίνητρο που διατηρεί ζωντανή και σε εγρήγορση
τη Λέσχη μας, τα τελευταία 32 χρόνια. Μια Λέσχη που προσπαθεί με κάθε τρόπο
και με πολλές δράσεις, που έχουν πάντα ως σημείο αναφοράς αγαπημένες ταινίες,
να βρίσκεται κοντά σας. Παραμένουμε ενεργοί, παραμένουμε ζωντανοί γιατί όπως
λέει και ο ποιητής μας Γ. Σεφέρης "είτε βραδιάζει είτε φέγγει, μένει λευκό το
γιασεμί".
Σας ευχαριστούμε για την στήριξή σας όλα αυτά τα χρόνια και σας ευχόμαστε να
έχετε ένα όμορφο καλοκαίρι, γεμάτο υγεία και εμπειρίες που θα έρθουν να
γεμίσουν τα κενά που άφησε πίσω του ο δύσκολος χειμώνας.
Ξεκινάμε με την πρεμιέρα της ταινίας "Ταξίδι στην Ικαρία - Ουτοπία;" του Μανώλη Παπαδάκη. Μια πρεμιέρα με εκλήξεις και όμορφες συναντήσεις.
Για τη Μικρή Σάμα / For Sama (Ντοκιμαντέρ 2020) των Γουάντ αλ-Κατέμπ και Έντουαρντ Γουάτς
Αν κάτι πρέπει να κρατήσεις από αυτό το ντοκιμαντέρ , δεν είναι η φρίκη , η κτηνωδία το αποτρόπαιο του πολέμου. Δεν είναι μόνο το πώς μέσα σε μια δεκαετία μια ολόκληρη χώρα καταστράφηκε. Δεν είναι πώς μια πόλη όπως το Χαλέπι που έσφυζε από ζωή και πολιτισμό μετατράπηκε σε ένα απέραντο νεκροταφείο. Αυτά είναι ήδη γνωστά. Αυτό που αναδεικνύεται μέσα από το ντοκιμαντέρ αυτό, είναι το τι σημαίνει επαναστατική πράξη. Όταν ο κλοιός γύρω σου σφίγγει, όταν οι περισσότεροι σιγά σιγά εγκαταλείπουν, όταν η Διεθνής κοινότητα στέκει άπραγη στις επιθέσεις νοσοκομείων, σχολείων και εσύ μένεις και αγωνίζεσαι με την ομάδα σου με τους συνανθρώπους σου, αυτοοργανώνεστε, προσπαθείτε να πάρετε την κατάσταση στα χέρια σας και ξαναστήνετε νοσοκομεία για να σώσετε, για να βοηθήσετε πηγαίνοντας κόντρα σε ένα παγκόσμιο σύστημα που αδιαφορεί , αυτό είναι μία γνήσια επαναστατική πράξη. Όταν παρόλο που διαισθάνεσαι το μάταιο του αγώνα σου και παρόλο που βλέπεις απροσπέλαστα εμπόδια να υψώνονται εμπρός σου, παρόλο που βλέπεις το χάος να σε κατακλύζει, εσύ δεν εγκαταλείπεις, δεν εγκαταλείπεις το όνειρο να μην αφήσεις τη χώρα σου, να σώσεις τους συνανθρώπους σου που κινδυνεύουν και να ελπίζεις ότι κάποτε θα τελειώσει όλο αυτό και θα ξαναχτίσετε τη χώρα σας (θέλω να γίνω αρχιτέκτονας όταν μεγαλώσω για να ξαναχτίσω το Χαλέπι από την αρχή, λέει ένα μικρό παιδί που η οικογένειά του αρνείται να φύγει από την πόλη αυτή) αυτό είναι μία γνήσια επαναστατική πολιτική πράξη. Γιατί στηρίζεις το όνειρο αυτού του παιδιού. Όταν αποφασίζεις να φέρεις εν μέσω πολέμου ένα παιδί γιατί δεν θέλεις να πεθάνει η ελπίδα, όταν καταφέρνεις να σώσεις μια τραυματισμένη έγκυο από θραύσματα βόμβας και να βγάλεις από μέσα της το παιδί της και καταφέρνεις στο παραπέντε να το σώσεις και όταν το γοερό κλάμα του μωρού που περιμένεις πώς και πώς να ακούσεις φτάνει στα αυτιά σου πιο δυνατό από τις βόμβες που σκάνε λίγα μέτρα πιο πέρα, και είναι αυτό που σε «σώζει» από αυτές, που σε ενδυναμώνει, που σε κάνει να μην λυγίσεις, να μην εγκαταλείψεις, τότε αυτό είναι μια γνήσια επαναστατική πράξη γιατί ξέρεις κατά βάθος ότι στάθηκες γενναίος μπροστά σε μια φαινομενικά αδύναμη επιλογή (ποιος είσαι εσύ να τα βάλεις με τη σαρωτική δύναμη του ιμπεριαλισμού) κατά βάθος όμως τη μοναδική επιλογή που στηρίζει την ελπίδα για έναν καλύτερο κόσμο. Μια ελπίδα που βοήθησες στο να διατηρηθεί.
Η Γυαάντ αλ-Κατέμπ ήταν ένα κορίτσι που, γύρω στο 2015,άφησε την οικογένειά της στην επαρχία της Συρίας και πήγε στο Χαλέπι για να σπουδάσει οικονομικά. Είχε μια βιντεοκάμερα και της άρεσε να καταγράφει τους φίλους της, τη ζωή στο πανεπιστήμιο , τη ζωή στην πόλη. Μέσα από τη βιντεοκάμερά της μας μεταδίδει το κλίμα της αραβικής άνοιξης που ήταν και η αιτία των λαϊκών εξεγέρσεων που είχαν ήδη ξεκινήσει από το 2012 στις οποίες και η ίδια συμμετείχε ολόψυχα, πεπεισμένη και η ίδια και οι σύντροφοί της ότι η ανατροπή του Άσαντ του ανθρώπου που εκπροσωπούσε τη διαφθορά, την αδικία και την καταστολή ήταν θέμα χρόνου. Σε καμία περίπτωση δεν φανταζόταν ούτε η ίδια ούτε και ο λαός που με τις ειρηνικές του διαδηλώσεις ζητούσε την ανατροπή του προέδρου ότι θα οδηγούνταν σε έναν διευρυμένο εμφύλιο σπαραγμό και σε καμία περίπτωση δεν φανταζόταν ότι η χώρα τους θα μετατρεπόταν σε ένα εργαστήριο πειραμάτων του διεθνούς ιμπεριαλισμού. Κατά τη διάρκεια της φοιτητικής της ζωής η Γουάντ ,γνωρίζει , ερωτεύεται και παντρεύεται τον ακτιβιστή γιατρό Χάμζα και αποφασίζουν να φέρουν στον κόσμο ένα παιδί τη Σάμα.
Η Σάμα (το όνομα στα αραβικά σημαίνει ουρανός) γεννιέται μέσα στο 2016 όταν πλέον η κατάσταση στο Χαλέπι έχει φτάσει στο απροχώρητο. Η πόλη βρίσκεται σε καθεστώς πολιορκίας, με ένα εκατομμύριο ανθρώπους σε ολόκληρη τη Συρία να οδηγούνται στη λιμοκτονία, ενώ βομβαρδίζονται ανηλεώς από τις δυνάμεις του Άσαντ και της Ρωσίας. Παρόλα αυτά μέσα σε κατάσταση πολιορκίας οι κάτοικοι στο Χαλέπι δεν το βάζουν κάτω και εξακολουθούν να αναλαμβάνουν πρωτοβουλίες αυτοοργάνωσης οι οποίες είχαν ξεκινήσει αρκετά νωρίτερα όταν ο Άσαντ κατέστειλε με σφαίρες, σφαγές και εφόδους ένστολων μισθοφόρων την εξέγερση του λαού εναντίον του.
Και αποφασίζουν να μείνουν μαζί με ένα μεγάλο κομμάτι του πληθυσμού μέσα σε μία απομονωμένη πόλη που βομβαρδίζεται ανελέητα και που οι κάτοικοί της αναλαμβάνουν τη συλλογική διαχείριση τροφής και στέγης, την αυτοοργάνωση σπιτιών σε αυτοσχέδια νοσοκομεία, σχολεία, αυτοοργανωμένα media, ομάδες διάσωσης, αυτοδιαχείριση ρεύματος και νερού. Στηρίζουν δηλαδή την αντίσταση στην πόλη τους ακόμα και υπό το καθεστώς πολιορκίας και συνεχών βομβαρδισμών. Μέχρι τότε δεν τους πτοούν ούτε η χρήση απαγορευμένων από τις διεθνείς συνθήκες χημικών όπλων, ούτε το γεγονός ότι δεν υπάρχουν πλέον τρόφιμα ή φάρμακα, και ο πληθυσμός των 300000 που έχει απομείνει στο ανατολικό τμήμα της μεγαλύτερης πόλης της Συρίας, λιμοκτονεί.
Και εγκαταλείπουν, μόνο όταν το Χαλέπι έχει καταστραφεί ολοσχερώς και μόνο όταν καταστρέφεται και το τελευταίο αυτοοργανωμένο νοσοκομείο.
Όλα αυτά καταγράφονται μέσα από τη βιντεοκάμερα της Γουάντ. Γιατί το υλικό αυτής θέλει να το αφήσει παρακαταθήκη στην κόρη της, μαζί με ένα νοερό γράμμα όπου της εξηγεί τους λόγους του αγώνα του δικού της και των συνανθρώπων της . Να δείξει στην ίδια και σε όλο τον κόσμο τη φρίκη του πολέμου αλλά και την τεράστια δύναμη που έχουν οι άνθρωποι μέσα τους, μια δύναμη που τους κάνει να αντιστέκονται και να δημιουργούν μέσα στον πόλεμο ένα αντιπολεμικό κίνημα που θέτει ως στόχο του τον τερματισμό των διεθνών στρατιωτικών επεμβάσεων και αντιπαρατίθεται στον ολοκληρωτισμό που επελαύνει.
Ένα πολύ σκληρό ντοκιμαντέρ. Που όμως αναρωτιέσαι βλέποντας το. Ποια γροθιά στο στομάχι είναι πιο δυνατή. Το να βλέπεις να βομβαρδίζουν το μοναδικό νοσοκομείο της περιοχής που έχει απομείνει και να ψεκάζουν με χλώριο τους ανθρώπους, προσωπικό και ασθενείς που βρίσκονται εκεί ή να περνάει στα ψιλά γράμματα το ναυάγιο των 170 προσφύγων που σημειώθηκε πριν λίγες μέρες γιατί κανένα κράτος δεν αναλάμβανε την ευθύνη να σώσει αυτούς τους ανθρώπους αφήνοντάς τους να θαλασσοπνιγούν όταν αναποδογυρίστηκαν οι βάρκες τους στα ανοιχτά της Μεσογείου. Και τι είναι πιο σκληρό τελικά… να βλέπεις τους ανθρώπους μέχρι την τελευταία στιγμή να μην θέλουν να εγκαταλείψουν την κατεστραμμένη πόλη τους, να μην έχουν κλάψει καθόλη τη διάρκεια των βομβαρδισμών και της πολιορκίας της πόλης τους, να μην έχουν λυγίσει από όλα αυτά τα αποτρόπαια που βλέπουν να συμβαίνουν γύρω τους, και να κλαίνε όταν αναγκάζονται να την εγκαταλείψουν ή να αναλογίζεσαι τη σκληρότητα που βίωσαν και που βιώνουν οι άνθρωποι αυτοί όταν πέρασαν τα σύνορα των πολιτισμένων δυτικών χωρών. Αναρωτιέσαι, αναλογίζεσαι αλλά κυρίως αφυπνίζεσαι .
Γιατί ο κινηματογράφος δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Όμως μπορεί να αφυπνίσει συνειδήσεις.
Και στο ντοκιμαντέρ αυτό η Γουάντ αλ-Κατέμπ, με τη συνεργασία του βραβευμένου με Emmy Βρετανού Έντουαρντ Γουάτς πετυχαίνουν σε εξαιρετικό βαθμό να αφυπνίσουν και να στείλουν το μήνυμα που αποτελεί και τον επίλογο του νοερού γράμματος της Γουάντ προς την Σάμα και προς όλα τα παιδιά του κόσμου.
«Παλέψαμε για τον πιο σημαντικό σκοπό αυτού του κόσμου. Εσύ και όλα τα παιδιά μας να μην ζήσετε ποτέ ξανά αυτό που ζήσαμε εμείς. Παλέψαμε για έναν ουρανό χωρίς μαχητικά αεροσκάφη ,χωρίς βόμβες…
Παλέψαμε για έναν καθαρό ουρανό...»
--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...
Η Κινηματογραφική Λέσχη του Δήμου Πετρούπολης είναι μία ομάδα εθελοντών, που δραστηριοποιείται από το 1989, με σκοπό την διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών και τη διαμόρφωση του προγράμματος των ταινιών που προβάλλονται κάθε χρόνο στο Θερινό και τον Χειμερινό Κινηματογράφο του Δήμου Πετρούπολης. Προγραμματίζονται προβολές με γνώμονα την πιο αντιπροσωπευτική και πληρέστερη παρουσίαση ταινιών από το σύγχρονο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό και Αμερικανικό Κινηματογράφο, τα νέα ρεύματα της παγκόσμιας κινηματογραφικής τέχνης και τις βραβευμένες ταινίες από τα διεθνή φεστιβάλ.
