Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης σε συνεργασία με την Ένωση Συλλόγων Γονέων Πετρούπολης, το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Π.Ε. "Δ.ΓΛΗΝΟΣ" και τη Γ' ΕΛΜΕ Δυτ.Αθήνας διοργανώνει ένα κινηματογραφικό διήμερο αφιέρωμα στην Ημέρα της Γυναίκας στο Κινηματοθέατρο "Πετρούπολις".
Τετάρτη 9/3/2022
Προβολή του Ντοκιμαντέρ "Αυτές, οι άλλες, οι αληθινές... Οι γυναίκες ζαπατίστας" | Ellas, las otras, las de deveras… LAS MUJERES ZAPATISTAS
Ώρα προβολής 19:00 / Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό
Ο κόσμος της εξηντάχρονης Μέρι, που ζει στο Ντόβερ της Αγγλίας, καταρρέει όταν χάνει ξαφνικά τον αγαπημένο της σύζυγο, τον Αχμέντ, αυτόν που εξαιτίας του έγινε μουσουλμάνα γιατί τον αγάπησε πολύ και η αγάπη της προς αυτόν ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο που προέβαλλε εμπρός τους. Ούτε οι διαφορετικές θρησκείες, ούτε οι ατέλειωτες ώρες μοναξιάς (ο σύζυγός της ήταν ναυτικός) ούτε οι διαφορετικές συνήθειες και παραδόσεις της οικογένειας του Αχμέντ ούτε η επιτακτική ανάγκη να προσαρμοστεί η ίδια σε αυτές για να μπορεί να ζήσει δίπλα στον αγαπημένο της, την έκαναν να λυγίσει. Έζησε μαζί του απόλυτα ικανοποιημένη και εναρμονισμένη με τον κόσμο του Αχμέντ γιατί πολύ απλά τον αγαπούσε. Και γιατί πολύ απλά την αγαπούσε και εκείνος και δεν έπαυε στιγμή να της εκφράζει αυτή του την αγάπη. Μέσα από τα καθημερινά ηχογραφημένα μηνύματα που της στέλνει από τα μακρινά του ταξίδια. Μηνύματα γεμάτα στοργή, ενσυναίσθηση, τρυφερότητα. Μηνύματα που υπερκαλύπτουν την απουσία του.
Ο κόσμος όμως της Μέρι, λυγίζει όταν ο Αχμέντ ξαφνικά πεθαίνει. Και ο ισορροπημένος κόσμος της Μέρι συντρίβεται και καταρρέει συθέμελα όταν ανακαλύπτει ότι ο σύζυγός της είχε δημιουργήσει ταυτόχρονα και άλλη οικογένεια στην απέναντι μεριά των Λευκών γκρεμών του Ντόβερ , στο Καλαί της Γαλλίας. Η Μέρι είναι πλέον αντιμέτωπη όχι μόνο με τη μοναξιά, αλλά και με την απάτη του συζύγου της.
Την απώλεια μπορείς να την ξεπεράσεις όταν έχεις αγαπήσει βαθιά κάποιον. Οι αναμνήσεις, τα ηχογραφημένα ζεστά μηνύματα, είναι το βάλσαμο που αντισταθμίζει τον τεράστιο πόνο της απώλειας. Την απάτη όμως; Πώς την αντιμετωπίζεις; Τη διπλή ζωή του αγαπημένου σου , πώς την ερμηνεύεις; Πώς την εντάσσεις στον κόσμο που νόμιζες ότι οι μόνοι πρωταγωνιστές ήσουν εσύ, ο σύντροφός σου και η αγάπη σας;
Το βάθος και η ποιότητα αυτής της αγάπης είναι τα μοναδικά στοιχεία που δίνουν τη δύναμη στη Μέρι να μην αφεθεί, να μην αφήσει τον εαυτό της να εγκαταλειφθεί στην απόλυτη μοναξιά και την απογοήτευση, να μην αφήσει τα συντρίμμια να θάψουν την ίδια και την προηγούμενη ζωή της στην κατάθλιψη και την απόλυτη ματαίωση. Ψάχνει να ανακαλύψει τα αίτια της απάτης, ερχόμενη σε επαφή με την άλλη οικογένεια του Αχμέντ με την Γαλλίδα σύντροφό του και τον έφηβο γιο τους. Δεν αφήνει τη ζήλια, την εκδίκηση, τον θυμό να εισχωρήσουν στο παραμελημένο κορμί της, ένα κορμί που δόθηκε κυριολεκτικά εσωτερικά και εξωτερικά στον αγαπημένο της σύντροφο. Ένα κορμί που στερήθηκε τη μητρότητα ένα κορμί που τόσο το αγαπάμε, όταν μέσα από την κάμερα του Αλίμ Καν – που δεν υπογράφει μόνο τη σκηνοθεσία αλλά και το σενάριο-το αντικρίζουμε γυμνό στον καθρέφτη με την Μέρι να ψηλαφεί σπιθαμή προς σπιθαμή τις ραγάδες της, το στήθος της, ψάχνοντας να ανακαλύψει τι ήταν αυτό που έκανε τον Αχμέντ να αναζητήσει τη σωματική επαφή σε ένα άλλο κορμί , τι ήταν αυτό που τον έκανε να ξαπλώνει με μια άλλη γυναίκα, να μοιράζεται τη ζωή του εξίσου με μια άλλη γυναίκα, αλλά και πόσα άλλα θα ήθελε να γευτεί αυτό το κορμί πόσα του στερήθηκαν που θα ήθελε να τα ζήσει αλλά δεν....
Οι εσωτερικές διαδρομές που ακολουθεί ο κάθε άνθρωπος προκειμένου να ανακαλύψει τις πικρές αλήθειες που κρύβονται στη ζωή του, δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν σκηνοθετικά με καλύτερο τρόπο κατά τη γνώμη μου. Η Μέρι -εξαιρετικότατη ερμηνεία από την Τζοάνα Σκάνλαν- δεν μιλάει πολύ. Βιώνει βουβά με απόλυτη ψυχραιμία και μία εσωτερική αξιοπρέπεια όλο της το δράμα. Ο τρόπος της όμως αυτός την οδηγεί στο να γνωρίσει πραγματικά τον άλλον κόσμο του Αχμέντ και να μπορέσει έτσι να ξεδιαλύνει το θολό τοπίο της ζωής του αγαπημένου της κατανοώντας τον. Το πένθος, η απώλεια, η απογοήτευση δίνουν τη θέση τους στην κατανόηση που με τη σειρά της ενώνει τους διαφορετικούς κόσμους του Αχμέντ αναδεικνύοντας την ουσιαστική αγάπη, ως εκείνη την κινητήρια δύναμη που πραγματικά κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να σταθεί εμπρός της.
Δεν είναι οι εσωτερικές διαδρομές που μας καθηλώνουν παρακολουθώντας την Μέρι σε αυτές. Είναι που μέσα από αυτές τις διαδρομές, μέσα από τη χαμηλότονη ,αλλά και γεμάτη ένταση ταυτόχρονα αφήγηση του Αλίμ Καν, παρακολουθούμε και τις δικές μας εσωτερικές διαδρομές ,αναζητούμε τις δικές μας αλήθειες, γιατί η Μέρι μας παίρνει από το χέρι και μας ανοίγει δρόμους. Δρόμους που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τις δικές μας απώλειες, τις δικές μας ματαιώσεις, τις δικές μας απάτες, στις δικές μας σιωπηλές ζωές.
Η ταινία θριάμβευσε στα βραβεία του ανεξάρτητου βρετανικού σινεμά και προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους.
--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...
Γερμανογαλλική ταινία (2020), σκηνοθεσία Κρίστιαν Πέτζολντ με τους: Πάουλα Μπέερ, Φραντς Ρογκόφσκι,
Ο ακριβοθώρητος έρωτας των παραμυθιών, η παραμυθένια διάσταση της αγάπης που μπορεί με τη δύναμή της να συνενώσει δύο ανθρώπους και να τους κάνει ένα , να ζει ο ένας μέσα από τον άλλο , να αναπνέει μέσα από τον άλλον, να αφουγκράζεται τους ήχους της καρδιάς του και να συντονίζει τους παλμούς της δικής του καρδιάς με τους παλμούς του συντρόφου του, να καταλαβαίνει μέσα από το βλέμμα την αλήθεια και το ψέμα του άλλου, αναβιώνει μέσα από τον μύθο της Ουντίνε . Της νύμφης του νερού που στον μύθο είναι η προδομένη γυναίκα του νερού. Σύμφωνα με αυτόν, ζει στον βυθό μιας λίμνης, και σκοτώνει τον άνδρα που τον αγάπησε και την αγάπησε σε έναν απέλπιδο έρωτα παίρνοντας την εκδίκησή της για την προδοσία του έρωτά της, αφού ο άντρας δεν τήρησε την απαράβατη συνθήκη της αγάπης τους και άφησε την Ουντίνε προκειμένου να παντρευτεί την πρώτη του αγάπη. Η Ουντίνε η νεράιδα του νερού στον μύθο πνίγει τον αγαπημένο της γιατί ως νεράιδα θέλει να τον κρατά για πάντα δέσμιο εγκλωβισμένο στο παρελθόν της δικής τους αγάπης του δικού τους έρωτα που είναι ένας και μοναδικός και δεν μπορεί να ξαναδημιουργηθεί σε καμία άλλη συνθήκη με κανένα άλλο πρόσωπο σε καμία άλλη εποχή. Είναι αυτός ο έρωτας των παραμυθιών όπου μέσα στον μύθο ο έρωτας βιώνεται ως μία υπαρξιακή κατάσταση που εκδηλώνεται μέσω ενεργειών επιλογής,απώθησης αλληλενέργειας, αποκλειστικότητας όπου ο χώρος και ο χρόνος δεν αποτελούν κανένα εμπόδιο στην εκδήλωση των ακραίων πράξεων της εκδήλωσης των αρχέγονων συναισθημάτων της αγάπης, της ζήλιας της εκδίκησης ως μιας έμφυτης τάσης του ανθρώπου να φέρει σε αρμονία τη διατάραξη της συμπαντικής ισορροπίας.
Η δική μας Ουντίνε στην ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ αναβιώνει αυτό τον μύθο προσδίδοντας του όμως νέα στοιχεία προσαρμόζοντάς τον στη σύγχρονη πραγματικότητα, σε μια προσπάθεια της να διατηρήσει και η ίδια αυτή την αρμονία που απειλείται πλέον από τις ενέργειες του σύγχρονου ανθρώπου. Η δική μας ηρωίδα ζει το παρόν στην πόλη του πρώην ανατολικού Βερολίνου δουλεύοντας ως ιστορικός πόλεων και κάνοντας ξεναγήσεις για τη Διεύθυνση Αστικής Ανάπτυξης της Γερουσίας. Σε αυτές τις ξεναγήσεις της η Ουντίνε παρουσιάζει στους επισκέπτες τις δύο διαφορετικές μακέτες της πόλης του πριν και του μετά. Τη μακέτα της πόλης πριν την πτώση του τείχους και τη μακέτα του σήμερα. Οπότε εμείς παρακολουθούμε μια σύγχρονη νεράιδα που ακροβατεί στην πόλη του χθες και του σήμερα. Και ως θεατές αναζητούμε τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα μιας πόλης που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Στην πόλη που προέκυψε μετά την ενοποίηση μας ξεναγεί η Ουντίνε και κατά τη διάρκεια της ξενάγησης, ζει τον δικό της μύθο που τοποθετείται χωροχρονικά στη σύγχρονη πραγματικότητα αλλά που υποδηλώνει την απέλπιδη προσπάθειά της να φύγει από έναν κόσμο που η σύγχρονη δυτική αστυακή ανάπτυξη κατέστησε αφιλόξενο αφού η απροσωπία και τα δεινά αυτής είναι η απτή απόδειξη των καταστροφικών συνεπειών του βιομηχανικού πολιτισμού. Μια απροσωπία που αποτυπώνεται στις σύγχρονες μακέτες, όσο και ωραιοποιημένων να φαίνονται, που δηλώνεται επίσης με τη σύγχρονη άποψη της μοντέρνας αρχιτεκτονικής ότι ο σχεδιασμός ενός κτιρίου μπορεί να προκύψει από την καλύτερη δυνατή προσέγγιση της προβλεπόμενης χρήσης του. Η εμφάνιση αποτελεί συνεπακόλουθο της χρήσης. Και παρατηρούμε και την αντίφαση που παρατηρείται και σε αυτό που κτίρια όπως το ανάκτορο του Βερολίνου που είχε καταστραφεί,να ξαναχτίζεται πάλι με τη μορφή που του είχαν δώσει οι ηγεμόνες του 18ου αιώνα για να χρησιμέψει ως ένα σύγχρονο μουσείο.
Είναι άραγε μια ένδειξη αποστροφής προς τη σύγχρονη πραγματικότητα των κλειστών αστικών πόλεων όπου ο δημόσιος χώρος και οι δημόσιες συναθροίσεις πλέον καταργούνται και μια έντονη διάθεση νοσταλγίας και επιστροφής στη ρομαντική φυγή από την πραγματικότητα μέσα από την αναβίωση μύθων όπου το ακραίο των συναισθημάτων και των ενεργειών που απορρέουν μέσα από αυτά αντισταθμίζει κατά κάποιο τρόπο τον φόβο της απροσωπίας που βιώνει σήμερα ο άνθρωπος και που με τη σειρά του ο φόβος αυτός ενθαρρύνει τις φαντασιώσεις του; Μπορεί...
Μέσα από την έμπειρη σκηνοθετική και διεισδυτική ματιά του ο Κρίστιαν Πέτζολντ που προσωπικά τον λάτρεψα από «Το τραγούδι του Φοίνικα», κάμπτουμε τις όποιες αντιστάσεις μας στο μεταφυσικό και αφηνόμαστε στη μαγεία της ξενάγησής μας στον μύθο που ζωντανεύει τα συναισθήματα των ανθρώπων που οι μακέτες των σύγχρονων μεγαλουπόλεων κρατούν εγκλωβισμένα στα χρηστικά κτίρια -όπου όμως η χρήση αυτών βρίσκεται μακριά από την εκδήλωση ειλικρινών συγκινησιακών σχέσεων- όπου η φαντασίωση αποδεσμεύεται από τη σύγχρονη τάση που θέλει τη δομή των κινήτρων του κάθε ατόμου να είναι κοινή και να υπάγεται στην ίδια ενορμητική ζωή.
Ο παραμυθένιος έρωτας που αποδίδεται εξαιρετικά από τους ήρωές μας Πάουλα Μπέερ και Φραντς Ρογκόφσκι, σηματοδοτεί μέσα μας έντονες συναισθηματικές καταστάσεις που καλώς η κακώς (μάλλον το δεύτερο) κρατάμε φοβικά εγκλωβισμένες μέσα μας φοβούμενοι την ανατροπή της κανονικότητάς μας που πάντα και διαχρονικά προβάλλει εμπόδια στο ολοκληρωτικό βίωμα μιας πλήρους απελευθερωτικής κατάστασης στην οποία μπορεί να οδηγήσει η συνύπαρξη και ολοκληρωτική συνένωση δυο ανθρώπων. Μίας κατάστασης που αποδεσμεύει το άτομο από τον χώρο και τον χρόνο και το κάνει να νικήσει την επερχόμενη φθορά που ξεκινά από τη στιγμή που γεννιέται και έρχεται από την πρώτη μέρα κιόλας της ζωής του αντιμέτωπο με την υπέρτατη υπαρξιακή του μοναξιά...
Η ταινία απέσπασε τόσο την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου όσο και το Ευρωπαϊκό Βραβείο για την ερμηνεία της Πάουλα Μπέερ.
--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...
"Δεν κάνετε τίποτα για να βγείτε από τον κόσμο σας" αναφέρει σε ένα ξέσπασμα ο δεκάχρονος Τζόνι που έχει αναλάβει πολλούς ρόλους και πολλές ευθύνες μέσα σε μια οικογένεια όπου η μητέρα του και ο εξαφανισμένος πατέρας του αδυνατούν να φέρουν εις πέρας τους δικούς τους ρόλους και να ανταποκριθούν στις ευθύνες που τους αναλογούν όταν επέλεξαν τη δημιουργία αυτής. Και ο κόσμος του Τζόνι αλλά και της οικογένειάς του είναι ένα διαμέρισμα σε μια εργατική πολυκατοικία σε μια άγρια γειτονιά στην Ανατολική Γαλλία.
Μόνο που ο Τζόνι δεν έχει αποδεχτεί τον κόσμο αυτόν δεν έχει αποδεχτεί την περιθωριοποίηση που υπάρχει και επιβάλλεται από τις σύγχρονες δυτικές κοινωνίες, αλλά παρατηρεί αυτόν τον κόσμο μέσα από μια οξυδερκή ματιά διαποτισμένη από τα χαρακτηριστικά αυτής της ηλικίας. Αθωότητα, κυρίαρχη αίσθηση του δικαίου, όραμα και ελπίδα για καλύτερη ζωή, πρώιμα εφηβικά ερωτικά σκιρτήματα αναζήτησης της θέσης και της ταυτότητας του, έντονες ψυχολογικές μεταπτώσεις που συνοδεύουν τη ματαιότητα και την απόρριψη των "θέλω του".
Και μέσα σε αυτόν τον κόσμο της αναζήτησής του η παρουσία ενός νέου δασκάλου στο σχολείο του Τζόνι έρχεται να φωτίσει, να προσθέσει στον κόσμο του Τζόνι ανοίγοντας του άλλους ορίζοντες άλλες προοπτικές. Και ενώ ο Τζόνι κάνει από τη μεριά του τεράστιες προσπάθειες προσέγγισης του δασκάλου του που θαυμάζει και που θεωρεί σανίδα σωτηρίας του από τον περιθωριοποιημένο κόσμο που του έχουν επιβάλλει να ζει, ο δάσκαλος σε όλο αυτό αποδεικνύεται "λίγος". "Λίγος" γιατί δεν έχει συνειδητοποιήσει και ο ίδιος ότι έχει αποδεχτεί τα όρια αυτά. Όρια που τον αποστασιοποιούν από τα πραγματικά προβλήματα των παιδιών που ζουν στις κακόφημες περιοχές. Γιατί μέσα και σε αυτές τις γειτονιές υπάρχουν οι διαχωριστικές γραμμές. Μέσα στην ίδια γειτονιά υπάρχουν οι φτωχές εργατικές πολυκατοικίες που ζει ο Τζόνι και ταυτόχρονα υπάρχουν τα πλούσια προάστια όπου ζει ο διορισμένος δάσκαλος. Ο οποίος εικάζει για τον εαυτό του ότι έχει έρθει σε ένα υποβαθμισμένο σχολείο για να προσφέρει βοήθεια στους φτωχούς και παραμελημένους από το κράτος και τις οικογένειές τους μαθητές. Σε ένα σχολείο που βρίσκεται στον τροχό της κατηγοριοποίησης αφού θεωρείται κακόφημο και κατώτερο των άλλων σχολείων της πόλης και αφού δεν δίνει προοπτικές ανέλιξης των μαθητών που φοιτούν σε αυτό με δεδομένο ότι δεν μπορούν να ανταγωνιστούν τους μαθητές των άλλων «καλών» σχολείων μεταθέτοντας το βάρος της ευθύνης όχι στο σύστημα αλλά στην ατομική ευθύνη του κάθε μαθητή που πρέπει να κυνηγήσει την υποτροφία για να ξεφύγει. Και μέσα σε όλο αυτό ο δάσκαλος που αρνείται να παραβιάσει τα όρια που του θέτει το σύστημα καλλιεργώντας για τον εαυτό του την ψευδαίσθηση ότι κάνει ό,τι μπορεί, ο δάσκαλός που δεν μπαίνει στον κόσμο του μαθητή του αρνούμενος να καταλάβει το τι σημαίνει παιδαγωγικός έρωτας, αρνούμενος να αφήσει το συναίσθημά του να ακουμπήσει πάνω στο δεκάχρονο παιδί που τόσο το έχει ανάγκη γιατί φοβάται μήπως κατηγορηθεί ότι ξεπερνάει τα όρια εκείνα που θέλουν αποστασιοποιημένο τον δάσκαλο από τον μαθητή, αρνούμενος να υποδείξει τις σωστές κατευθύνσεις στον Τζόνι που σε ένα παραλήρημα του παιδικού του μυαλού προβαίνει σε απονενοημένες κινήσεις. Πουθενά δεν βρίσκεται ο δάσκαλος μέσα στον κόσμο του Τζόνι του μαθητή που τόσο θαυμάζει τον δάσκαλό του.
Και όμως προς τα έξω αλλά και προς τον ίδιο του τον εαυτό ο δάσκαλος αυτός, καλλιεργεί την εικόνα, ότι είναι εκεί για να βοηθήσει τους αδύναμους και κατατρεγμένους μαθητές αυτού του συστήματος. Αποδεικνύεται όμως ότι δεν έχει καμία διάθεση να αλλάξει αυτό το σύστημα. Και αυτό το αντιλαμβάνεται ο Τζόνι. Αντιλαμβάνεται πολύ καλά ότι όταν θες πραγματικά να αλλάξεις ένα σύστημα δεν κάθεσαι με σταυρωμένα τα χέρια αλλά πρώτα και κύρια αποφασίζεις να σπάσεις τα όρια. Τα ορατά και τα αόρατα.
Μία ταινία που προχωράει πολύ πέρα από το "φαίνεσθαι" πολύ πιο βαθιά από την εξιδανίκευση των δασκάλων και μαθητών μη έχοντας στόχο την επίρριψη ευθυνών αλλά την ουσιαστική αναζήτηση αιτίων που χρόνια τώρα οδηγούν στη δημιουργία διαχωριστικών γραμμών που αυξάνονται και πληθύνονται.
Μία ταινία που δικαίως κατά τη γνώμη μου απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας - Χρυσός Αλέξανδρος "Θόδωρος Αγγελόπουλος" στο 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, όχι τόσο για το βραβείο αλλά για την ανάδειξή της μέσα από αυτό το βραβείο.
Και για την ανάδειξη ενός μηνύματος που δεν χαϊδεύει καθόλου αυτιά. Για την ανάδειξη μιας προσπάθειας να σου πει όχι το βολικό ότι για όλα φταίει ο καπιταλισμός, αλλά ότι για όλα φταίει αυτό που και εμείς οι ίδιοι αρνούμαστε σθεναρά να δούμε: Φταίει ο ύπουλος τρόπος με τον οποίο ο καπιταλισμός επηρεάζει τις συνειδήσεις μας παρέχοντάς μας την ψευδαίσθηση ότι κάνουμε ό,τι μπορούμε για να αποτρέψουμε την καταστροφική του λαίλαπα.
-------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…
Το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε την Κυριακή 14/11/2021, με τις περισσότερες ταινίες να είναι διαθέσιμες και online στην πλατφόρμα του Φεστιβάλ. Το μεγάλο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας-Χρυσός Αλέξανδρος "Θόδωρος Αγγελόπουλος" απέσπασε η ταινία "ΤΡΥΦΕΡΟΥΔΙ/SOFTIE" του Σαμουέλ Τεΐς, το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής-Αργυρός Αλέξανδρος, η ταινία "Η ΚΛΑΡΑ ΜΟΝΗ/CLARA SOLA" της Νάταλι Άλβαρες Μεσέν, μια συμπαραγωγή Σουηδίας, Κόστα Ρίκα, Βελγίου και Γερμανίας και το Ειδικό βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για Καλύτερη Σκηνοθεσία-Χάλκινος Αλέξανδρος, η ταινία "ΤΟ ΚΟΥΤΙ/THE BOX", που είναι επίσης συμπαραγωγή Μεξικό- ΗΠΑ.
Η παρουσία μας στο Φεστιβάλ ήταν διαδικτυακή, καθώς δεν είχαμε τη δυνατότητα να παραβρεθούμε στις αγαπημένες μας αίθουσες.
Ξεκινήσαμε με την ταινία Φλέβα χρυσού / Mother Lode. Μια ταινία του Ματέο Τορτόνε που κέρδισε το βραβείο Eurimages Lab Award (Αγορά Work In Progress, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2019), και μας άρεσε πολύ. Ο Χόρχε εγκαταλείπει την επιχείρηση μοτο-ταξί που διατηρεί στα προάστια της Λίμα μαζί με την οικογένεια του, για να αναζητήσει την τύχη του ως μεταλλωρύχος στο ψηλότερο και πιο επικίνδυνο χρυσωρυχείο των Άνδεων στο Περού. Αφήνει πίσω του την οικογένεια του ψάχνοντας να βρει μια ευκαιρια για να μπορέσει να μεγαλώσει την κόρη του. Κυνηγάει το όνειρο για μια καλύτερη ζωή οπως και άλλοι Περουβιανοί οι οποίοι δεν εγκαταλείπουν τα όνειρα τους. Θαμμένη κάτω από έναν παγετώνα στο βουνό, η Λα Ρινκονάδα είναι η "πιο κοντινή πόλη στον ουρανό". Φιλοξενεί χιλιάδες εποχιακούς εργάτες όπως ο Χόρχε, που αναζητούν μια ευκαιρία και μια καλύτερη ζωή. Εδώ ξεκινά ένα ταξίδι γεμάτο οιωνούς, κατά το οποίο η πραγματικότητα εμπλέκεται με τη μαγεία και ο μύθος του πλούτου βασίζεται σε μια θυσία: κάθε τόσο, εργάτες του ορυχείου εξαφανίζονται μυστηριωδώς. "Ο χρυσός ανήκει στον Διάβολο. Το μαθαίνεις στα 13 όταν πας στο ορυχείο για πρώτη φορά..Λένε ότι ο Διάβολος είναι ένας ανθρωπάκος ντυμένος μεταλλωρύχος, που περιφέρεται στο ορυχείο με τη λάμπα και την αξίνα του, έχει λευκό μούσι και το χλωμό πρόσωπο ενός γκρίνγκο". Όταν η φλέβα του χρυσού λεπταίνει, ο Ελ Τίο ντε λα Μίνα απαιτεί θυσίες και ο Διάβολος θα δείξει την ευγνωμοσύνη του.
Δεν πρόκειται για μία μόνο ιστορία, αλλά για πολλές. Οι ιστορίες δε μιλούν για κανέναν, αλλά θα μπορούσαν να μιλούν για οποιονδήποτε. Είναι ιστορίες που μιλούν για την τιμή του χρήματος και τις συνέπειές του και δεν έχουν τέλος,γιατί στο σκοτάδι ενός τούνελ τα ονόματα ξεχνιούνται και οι αναμνήσεις των ανθρώπων εξαφανιζονται στο χιόνι και το κρύο.
Το κουτί / La Caja. Μια ταινία του Λορένσο Βίγας που βραβεύτηκε με το Χάλκινο Αλέξανδρο και κέρδισε το Golden Lion Καλύτερης Ταινίας στο 72ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Ο έφηβος Ατζίν καταφθάνει στην μέση του πουθενά να παραλάβει το κουτί με τα απομεινάρια του πατέρα του. Ομως κάτι δεν πάει καλά. Αυτός ο εργοδηγός που συναντά τυχαία, μοιάζει στον μπαμπά του, δεν μπορεί να τον γελούν τα μάτια του. Κι αν τον έχει ξεγελάσει ο μπαμπάς του; Άλλαξε όνομα, εργασιακή ηθική, ζωή. Και τι είναι καλύτερο τελικά; Που τον βρήκε ζωντανό κι έχει μια ελπίδα να κερδίσει την αγάπη και τη σχέση του μαζί του; Ή να έπαιρνε το κουτί, να έβαζε και μέσα την καρδιά και την αθωότητα του και να έφευγε; Οι αποφάσεις που έπρεπε να πάρει σε μια ηλικία που όλα θα τον στιγματίσουν πολλές και όλες βασισμένες σε μια ωριμότητα που δεν έχει προλάβει να αναπτύξει. Γυρισμένο στη συνοριακή πόλη Σιουδάδ Oυάρες, αποκαλύπτει το παζλ της απίστευτης βιαιότητας και τα εκβιαστικά δίκτυα εγκληματικής διακίνησης που εκμεταλλεύονται τα όνειρα των μεταναστών στα εργοστάσια του Μεξικού, τοποθετώντας τους ανθρώπους σε άψυχα αντικείμενα χωρίς καμία οντότητα αλλά μόνο σαν ένα γραναζι της μηχανής του καπιταλισμού και του καταναλωτισμού. Ταυτόχρονα αποτελεί ένα δράμα ενηλικίωσης και μια σπαρακτική μελέτη σχετικά με τους τεταμένους οικογενειακούς δεσμούς.
Saison Morte. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Θανάση Τότσικα στην οποία πρωταγωνιστούν οι Δημήτρης Λάλος, Τζένη Θεωνά, Ορέστης Τζιόβας, Τόνια Σωτηροπούλου, Θανάσης Ταταύλαλης. Όταν ξεκινά μια σειρά από βίαιες δολοφονίες, ο Χρήστος είναι ο μόνος που μπορεί να εξηγήσει τι συνέβη. Ξεκινάει να αφηγείται σε δύο αστυνομικούς μια ιστορία στην οποία κανένας δεν είναι αυτό που φαίνεται και όλα ή όλοι αλλάζουν ρόλους και θέσεις μέχρι την τελική ανατροπή. Όλοι έχουν τους δικούς του εγωιστικους σκοπους και δεν θα σταματήσουν πουθενά για την επίτευξη τους. Μια ιστορία για την εξαπάτηση, για την αφήγηση που χειραγωγεί και κατευθύνει τον θεατή μέχρι το τελευταίο της λεπτό. Κλασική, ατμοσφαιρική αφήγηση που εκμεταλλεύεται με ουσιαστικό τρόπο το φυσικό σκηνικό της Μήλου, και μας ξετυλίγει ένα μυστήριο γεμάτο απληστία, έρωτα, προδοσία και θυμό.
Διαγράφοντας τον Φρανκ / Eltörölni Frankot. 1983, πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα της Ανατολικής Ευρώπης στη Βουδαπέστη: Ο Φρανκ είναι ο χαρισματικός τραγουδιστής ενός παράνομου πανκ συγκροτήματος που ενσαρκώνει τη φωνή της γενιάς του ενάντια στο απολυταρχικό καθεστώς. Σε μια εποχή που το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος ήταν έννοιες προκαθορισμένες, η πανκ μουσική και η διαφορετικότητα θεωρουνταν ενάντια στην ηθική που το ίδιο ανήθικο καθεστώς είχε ορίσει. Όταν η αστυνομία τον οδηγεί σε μια ψυχιατρική κλινική με σκοπό την απομόνωση και τη σιωπή του, ο Φρανκ θα θυσιάσει τα πάντα για να αντισταθεί. Μια κλινική με μόνο σκοπό την αφαίρεση οποιασδήποτε ιδεολογίας και της ταυτότητας των τροφίμων της. Μια εναλλακτική μορφή ντοκιμαντέρ και κοινωνικού δράματος, που αφήνει περιθώριο στο κοινό του να βιώσει μια ακατέργαστη εμπειρία εντός μιας απάνθρωπης οργουελιανής πραγματικότητας. Ο αφανισμος παίρνει τη μορφή της διαγραφής της ταυτότητας του επαναστάτη, με ένα διφορούμενο τέλος και την κριτική του σκηνοθέτη για την πολιτική ψυχιατρική.
---------------------------------
Αφροδίτη Παπαδάκη Μένει στην Πετρούπολη και είναι μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 2011. Ασχολείται με τα οικονομικά και το χορό. Στον ελεύθερο χρόνο της κάνει γιόγκα, διαβάζει βιβλία και βλέπει πολλές ταινίες και ξένες σειρές. Instagram: @aphrobooky
«Στους "ήσυχους ανθρώπους" θα έλεγα να αμφισβητούν καθημερινά τις βεβαιότητές τους και να φέρνουν στην επιφάνεια την ανήσυχη πλευρά τους...» αναφέρει μεταξύ άλλων σε συνέντευξή του, ο σκηνοθέτης της ταινίας « Ένας ήσυχος άνθρωπος» Τάσος Γερακίνης.
Και αυτό κάνει ο ήρωας του ο Μάκης. Μόνο που οι βεβαιότητές του, πριν προλάβει καν να τις αμφισβητήσει ο ίδιος, καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Και βέβαια μπρος σε αυτήν την κατάρρευση όχι μόνο τις αμφισβητεί, όχι μόνο τις αποδομεί αλλά καταφέρνει μέσα από τα συντρίμμια τους να σώσει την τελευταία στιγμή ό,τι μπορεί να σωθεί. Και αυτό που έχει πλέον πιθανότητες να σωθεί είναι ό,τι περιέχει μέσα του αλήθεια. Αυτή την αλήθεια που ούτε και ο ίδιος ο Μάκης δεχόταν να δει εξαιτίας της ασφυκτικής και αποπνικτικής ατμόσφαιρας της επαρχίας που ζει. Μιας επαρχίας που κάτω από τη φαινομενική της ησυχία βράζει. Βράζει μέσα στα στερεότυπά της μέσα στην πατριαρχία της μέσα μέσα στα απωθημένα που δημιουργούνται εξαιτίας της φοβερής καταπίεσης. Μιας επαρχίας που πίσω από τη φαινομενική της ησυχία βιώνονται ανθρώπινα δράματα που δύσκολα έρχονται στο φως για να μην διασαλευτεί αυτή η ησυχία. Μιας επαρχίας που ταυτίζει την έννοια της ησυχίας με την υποταγή.
Ο ήσυχος Μάκης που μέχρι τώρα δεν είχε απασχολήσει την κλειστή κοινωνία του ακριτικού νησιού, μετατρέπεται σε έναν δυναμικό πατέρα όταν αντιλαμβάνεται και διαπιστώνει ότι πίσω από την επιβεβλημένη ησυχία μέσα στην οποία είχε οριοθετήσει τη ζωή του, καταδίκαζε σε θάνατο (μεταφορικά) όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Όταν διαπιστώνει πως χρόνια τώρα υπέτασσε τις ανάγκες, τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, την ελευθερία του την ίδια στο παράλογο μιας κλειστής κοινωνίας που δέχεται αξιωματικά τις αρχέτυπες καταβολές που θέλουν τον "πατέρα αφέντη" να επιβάλλει και να καθορίζει ο ίδιος τις ζωές των μελών της οικογένειάς του. Πολλές φορές μέσα στην ταινία αναφέρονται φράσεις του τύπου: «τι πατέρας είσαι εσύ;» ή «τέτοιος που ήσουν τι να περιμένουμε από την κόρη σου...» ή «το μήλο κάτω από τη μηλιά...» που προσδίδουν στον πατέρα αυτή την υπέρμετρη εξουσία της καταδυνάστευσης και της παντοδυναμίας και βέβαια της απόδοσης εξ ολοκλήρου της ευθύνης που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στον ρόλο αυτό. Λόγια που δεν ειπώνονται παρά μόνο πίσω από τις πλάτες ή σε μη ελεγχόμενες καταστάσεις , λόγια που τροφοδοτούνται από το συσσωρευμένο δηλητήριο των ανικανοποίητων παθών των άσβεστων πόθων, των απραγματοποίητων ονείρων που όλα μαζί αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα απωθημένων που το ξέσπασμά του δεν αργεί να εκδηλωθεί και να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του νησιού, που η φυσική του ομορφιά δεν καταφέρνει να φέρει την εσωτερική γαλήνη αφού αυτή διαταράσσεται από την άγρια κοινωνία των ανθρώπων.
Παρακολουθούμε έναν εξαιρετικό Τάκη Σακελλαρίου που υποδύεται τον φιλήσυχο οινοποιό, τον Μάκη που ζει απομονωμένος σ’ ένα ακριτικό νησί μαζί με την κόρη του, ο οποίος πέφτει θύμα ομηρίας από έναν επικίνδυνο δραπέτη που παγιδεύεται στο χωριό κοντά στα σύνορα, προσπαθώντας να φύγει στη γειτονική χώρα. Ο Μάκης δεν βρίσκεται αντιμέτωπος μόνο με την προσωπική του ομηρία αλλά και αντιμέτωπος με τον κίνδυνο η κόρη του να συνάψει σχέσεις με τον δραπέτη και να μετατραπεί σε υποχείριο αυτού. Παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο οι ήρωες προκειμένου να ξεφύγουν από τη μια μορφή καταπίεσης, πολύ εύκολα υποκύπτουν σε μια άλλη, αναπαράγοντας τον φαύλο κύκλο της στέρησης της ελευθερίας τους. Αποδίδεται με πολύ ωραίο ο τρόπο η δημιουργία σχέσεων εξάρτησης που παραχαράζουν την ταυτότητα του κάθε ατόμου και που έγκειται πλέον στο θάρρος του καθενός να αντικρίσει κατάματα την αλήθεια του. Τα λάθη του παρελθόντος με τα οποία αναγκάστηκε να συμβιβαστεί, το κακό που άθελά του μπορεί να προξένησε στους αγαπημένους του, και στον ίδιο του τον εαυτό. Ο ρόλος του δραπέτη δρα καταλυτικά στην περίπτωση του Μάκη.Τον βοηθά να συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω καθόλου ανώδυνα . Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε την πορεία αυτογνωσίας του μέσα από έναν βουβό πόνο που ζωγραφίζεται στο κουρασμένο, λυπημένο και απογοητευμένο από τις πολλές ματαιώσεις και απανωτά λάθη πρόσωπό του. Μια πορεία όμως που τον οδηγεί τελικά στο να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να δράσει. Από θύμα να μετατραπεί σε ενεργό υποκείμενο. Και εδώ αυτό πλέον που έχει σημασία δεν είναι αν πράττει το σωστό ή το λάθος, αλλά το ότι σπάει τα δεσμά της υποταγής του, σπάει τις αλυσίδες του φόβου και γίνεται αυτό που νιώθει, αυτό που είναι μέσα του, προκειμένου να φέρει εις πέρας τον πραγματικό ρόλο του πατέρα. Που δεν είναι άλλος από το να προστατέψει το παιδί του. Έναν ρόλο που καμία σχέση δεν έχει με τα πατριαρχικά στερεότυπα της κλειστής κοινωνίας που ζει.
Μια ταινία που παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον (εμπεριέχει έντονα τα στοιχεία του ψυχολογικού θρίλερ) μία ταινία που έρχεται να αναδείξει και τις δικές μας βεβαιότητες που τελικά δεν είναι και τόσο δεδομένες και που εύκολα σε κάποια φάση της ζωής μας μπορούν να ανατραπούν, μια ταινία που έρχεται να μας πει ότι η μοναδική βεβαιότητα βρίσκεται στη διαρκή μας ανησυχία του να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε πίσω από κάθε πράξη μας την αλήθεια που βρίσκεται σε αυτή. Και για την ακρίβεια, του πόσο στον προσδιορισμό αυτής της αλήθειας συμμετέχουμε εμείς και πόσο οι αντιλήψεις των άλλων. «Ο ήσυχος άνθρωπος» προβλήθηκε πέρυσι στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο ενός πολλά υποσχόμενου, κατά τη γνώμη μου, σκηνοθέτη του Τάσου Γερακίνη.Προβάλλεται αποκλειστικά από τις 25 Νοεμβρίου στον κινηματογράφο Άστυ.
--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...
Η Κινηματογραφική Λέσχη του Δήμου Πετρούπολης είναι μία ομάδα εθελοντών, που δραστηριοποιείται από το 1989, με σκοπό την διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών και τη διαμόρφωση του προγράμματος των ταινιών που προβάλλονται κάθε χρόνο στο Θερινό και τον Χειμερινό Κινηματογράφο του Δήμου Πετρούπολης. Προγραμματίζονται προβολές με γνώμονα την πιο αντιπροσωπευτική και πληρέστερη παρουσίαση ταινιών από το σύγχρονο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό και Αμερικανικό Κινηματογράφο, τα νέα ρεύματα της παγκόσμιας κινηματογραφικής τέχνης και τις βραβευμένες ταινίες από τα διεθνή φεστιβάλ.
%20_%20EDITORIAL%201.jpg)
%20_%20EDITORIAL%202.jpg)
%20editorial%202.jpg)
%20editorial%203.jpg)
%20editorial%201.jpg)
