Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 31 Ιουλίου 2022

Δευτέρα 1/8/2022 - Τετάρτη 3/8/2022 | Η Μέθοδος των Γουίλιαμς

 

ΗΠΑ (2021) | Διάρκεια: 145' | Σκηνοθεσία: Ρεϊνάλντο Μάρκους Γκριν | Πρωταγωνιστούν: Γουίλ Σμιθ, Ανζενού Ελις, Σανίγια Σίντνεϊ, Ντέμι Σίνγκλετο
Εξοπλισμένος με ένα ξεκάθαρο όραμα και ένα παράτολμο σχέδιο 78 σελίδων, ο Ρίτσαρντ Γουίλιαμς είναι αποφασισμένος να γράψει ιστορία μαζί με τις κόρες του, Βένους και Σερένα. Με σκληρές προπονήσεις στα εγκαταλελειμμένα γήπεδα της Καλιφόρνια, τα δύο ακατάβλητα κορίτσια σφυρηλατήθηκαν από την ανυποχώρητη αφοσίωση του πατέρα τους και την ισορροπημένη προσέγγιση της μητέρας τους, για να αντιμετωπίσουν ανυπέρβλητα εμπόδια και να ξεπεράσουν κάθε προσδοκία.
Ο Γουίλ Σμιθ πρωταγωνιστεί στη συναρπαστική αληθινή ιστορία του προπονητή, μέντορα και πατέρα που μας χάρισε τις θρυλικές τενίστριες Βένους και Σερένα Γουίλιαμς. Η ταινία διηγείται την πραγματική ιστορία μιας οικογένειας που χάρη στην ακλόνητη θέληση και πίστη ανέθρεψε στους κόλπους της δύο από τους μεγαλύτερους θρύλους στον παγκόσμιο πρωταθλητισμό. Μια βιογραφία με ισορροπημένες ερμηνείες, χιούμορ και κοινωνικοπολιτικές αναφορές, που χάρισε στο Γουίλ Σμιθ το πρώτο –επεισοδιακό- όσκαρ του (Α’ Aνδρικού ρόλου).
Δευτέρα 1/8/2022 - Τετάρτη 3/8/2022
Ώρα προβολής 21:00 
Γενική Είσοδος 5€
Δημοτικός Θερινός Κινηματογράφος Cine "Πετρούπολις"
25ης Μαρτίου 168, Πετρούπολη 
Δείτε ακόμη:



Σάββατο 23 Ιουλίου 2022

Δευτέρα 25/7 έως Τετάρτη 27/7/2022 στο Cine "Πετρούπολις"

O χαρισματικός και φιλόδοξος Στάντον Καρλάιλ γίνεται μέλος ενός περιοδεύοντα θιάσου και κερδίζει την εύνοια του μέντιουμΖίνα και του συζύγου της Πιτ. Σύντομα, θα χρησιμοποιεί τις νέες του γνώσεις για να κάνει κομπίνες σε βάρος της ...Διαβάστε περισσότερα >>

Η «Νύχτα με τις Μάσκες», η πρώτη ταινία της σειράς slasher ταινιών τρόμου κάτω από το όνομα «Halloween» είχε μια αλληγορική διάσταση σχετικά με το «αναίτιο κακό» και γέννησε μια ολόκληρη μυθολογία τρόμου που γέμισε...Διαβάστε περισσότερα >>



Σάββατο 16 Ιουλίου 2022

Δευτέρα 18/7/2022 - Τετάρτη 20/7/2022 | Παράλληλες Μητέρες

Ισπανία (2021) | Διάρκεια: 120' | Σκηνοθεσία - Σενάριο: Πέδρο Αλμοδόβαρ | Πρωταγωνιστούν: Πενέλοπε Κρουζ, Αϊτάνα Σάντεζ-Χιχόν, Μιλένα Σμιτ, Ρόσι ντε Πάλμα

Δύο ετοιμόγεννες γυναίκες συμπίπτουν στο ίδιο δωμάτιο νοσοκομείου. Και οι δύο δεν είχαν προγραμματίσει τις εγκυμοσύνες τους, και οι δύο είναι εκεί χωρίς τους πατεράδες των μωρών τους. Η μεγαλύτερη από τις δύο (Πενέλοπε Κρουζ), Τζάνις, δε μετανιώνει για την επιλογή της να γίνει μητέρα, αντίθετα είναι πανευτυχής. Η Άνα, από την άλλη, είναι έφηβη - και έντρομη και μετανιωμένη για αυτό που συμβαίνει. Η Τζάνις προσπαθεί να την ενθαρρύνει, όσο και οι δυο τους διασχίζουν σαν υπνωτισμένες τους διαδρόμους του νοσοκομείου. Τα λίγα λόγια που θα ανταλλάξουν στις ώρες αυτές θα δημιουργήσουν έναν πολύ στενό δεσμό ανάμεσα στις δυο τους, δεσμός ο οποίος αναπτύσσεται και περιπλέκεται, αλλάζοντας τις ζωές τους για πάντα.
Βραβείο γυναικείας ερμηνείας στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας για την Πενέλοπε Κρουζ.

"Οι Παράλληλες Μητέρες είναι μια από τις καλύτερες ταινίες του των τελευταίων χρόνων, με τις γνώριμες θεματικές και φυσικά χρωματικές και στιλιστικές εμμονές του που όμως διανθίζονται και ωριμάζουν."
 - Moveitmag
"...ο Πέδρο Αλμοδόβαρ κάνει κάτι τελικά παραπάνω από μια (υπέροχη) ταινία. Δημιουργεί ένα safe place και ανοίγει μια κινηματογραφική αγκαλιά. Σαν μια μητέρα. Παράλληλη ή μη." - Flix

Δευτέρα 18/7/2022 - Τετάρτη 20/7/2022
21:00 & 23:15
Γενική Είσοδος 5€
Δημοτικός Θερινός Κινηματογράφος Cine "Πετρούπολις"
25ης Μαρτίου 168, Πετρούπολη 
Δείτε ακόμη:

Τετάρτη 13 Ιουλίου 2022

Πέμπτη 14/7 έως Κυριακή 17/7/2022 στο Cine "Πετρούπολις"


21:00 - 
Lightyear

Μια περιπέτεια δράσης επιστημονικής φαντασίας και η ιστορία προέλευσης του Μπαζ Λάιτγιαρ, του ήρωα που ενέπνευσε το παιχνίδι, το "Lightyear" ακολουθεί τον θρυλικό Αστροφύλακα αφού έχει περιπλανηθεί σε έναν εχθρικό πλανήτη 4,2 εκατομμύρια έτη φωτός από τη Γη μαζί με τον διοικητή του και το πλήρωμά τους. Καθώς ο Μπαζ προσπαθεί...  Διαβάστε περισσότερα >>

Ένα αντρόγυνο βουτηγμένο στα επαγγελματικά άγχη ψάχνει να βρει babysitter για τη μικρή τους κόρη. Ένα ηλικιωμένο ζευγάρι –με τον άντρα να βρίσκεται στα πρώτα στάδια της άνοιας– προσφέρεται να τους εξυπηρετήσει. Ένας δικαστής βλέπει την επικείμενη...Διαβάστε περισσότερα >>

Σάββατο 2 Ιουλίου 2022

"Τα πεδία εντός μας..." | EDITORIAL

Μαγνητικά πεδία του Γιώργου Γούση
Η Έλενα αντικρίζει τον εαυτό της στον καθρέφτη και το είδωλο που βλέπει δεν της αρέσει. Βλέπει κάτι που δεν έχει ζωή , που καταλαμβάνει πολύ χώρο, που κουβαλάει πολλές έννοιες και σκοτούρες, πολλά βάρη που ούτε ο ίδιος ο καθρέφτης δεν αρκεί για να χωρέσουν όλα αυτά εκεί μέσα. Αντί να σπάσει τον καθρέφτη, αποφασίζει να τα παρατήσει όλα και να φύγει σε μια προσπάθεια να καταφέρει να βρει τον χαμένο της εαυτό, αυτόν που ο καθρέφτης δεν της δείχνει. Η γνωριμία της με τον Αντώνη,θα λειτουργήσει καταλυτικά και θα τη βοηθήσει να κάνει τα πρώτα βήματα σε ένα ανεξερεύνητο για αυτή πεδίο , που όμως στο επίκεντρό του πλέον βρίσκεται η ίδια...
Μαγνητικά πεδία ο τίτλος της ταινίας που μας παραπέμπει στον φυσικό ορισμό της έννοιας του όρου. Κάθε μαγνήτης δημιουργεί γύρω του ένα μαγνητικό πεδίο. Και κάθε σιδερένιο αντικείμενο που θα βρεθεί στον χώρο αυτό αποκτά μαγνητικές ιδιότητες. Και προσανατολίζεται σε γραμμές που ξεκινούν από τον μαγνήτη και καταλήγουν σε αυτόν. Το πεδίο του μαγνήτη είναι πολύ ισχυρό στα άκρα και όσο απομακρυνόμαστε από αυτά εξασθενεί. Εκτός του πεδίου, το αντικείμενο απομαγνητίζεται και χάνει τις ιδιότητές του και τον προσανατολισμό του. 
Ο Αντώνης λοιπόν βρίσκεται στο πεδίο της Έλενας ,τυχαία. Αναζητά έναν χώρο να θάψει τα οστά μιας μακρινής του θείας.  Ο τόπος όμως αφιλόξενος, οι άνθρωποι εχθρικοί και δεν υπάρχει ένα κομμάτι γης για να φιλοξενήσει ό,τι απέμεινε από μια ζωή. Η αντίστιξη ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς μας ξενίζει, αλλά παρακολουθώντας την ταινία αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε ένα πλέγμα δεσμών και δυνάμεων που δημιουργούνται ανάμεσά τους. Στο κάδρο βρίσκονται και οι τρεις. Το κουτί με τα οστά της θείας, ο Αντώνης και η Έλενα. Το πεδίο της Έλενας, σταδιακά  ισχυροποιείται, καθώς η Έλενα αρχίζει να ξαναγεννιέται, να αποδέχεται το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ήταν ένα μεγάλο λάθος , να συνειδητοποιεί ότι για χρόνια βρισκόταν στα πεδία άλλων και η ίδια άγονταν και φέρονταν χωρίς να έχει ποτέ αναρωτηθεί αν ήταν τα πεδία που της ταίριαζαν. Και σιγά σιγά μέσα από αυτή την ισχυροποίηση της, αρχίζει να έλκει σταδιακά και τον Αντώνη που και εκείνος άγεται και φέρεται μόνο που αυτό δεν τον ενοχλεί. Απλά το έχει αποδεχτεί. Στη νέα κατάσταση που έχει δημιουργήσει πλέον η Έλενα, βρίσκουν τον χώρο τους και ο Αντώνης και η θεία. Οι ισορροπίες έρχονται φυσικά και διαρκούν, γιατί η δύναμη του μαγνήτη μπορεί και τις διατηρεί. Ισορροπίες που έχουν να κάνουν με τη θέση, τον ρόλο, την ανάγκη να ανήκεις κάπου που να μπορείς να αναπνέεις ,να μπορείς να νιώθεις. Δεν έχει σημασία τι νιώθεις, αν νιώθεις μεγάλη  χαρά ή μεγάλη λύπη, αλλά αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι να κινητοποιείται μέσα σου το συναίσθημα. Να νιώθεις ζωντανός. Να μην είσαι νεκρός. Και οι λύσεις και οι ισορροπίες αποκαθίστανται όταν οι ζωντανοί νιώθουν πραγματικά ζωντανοί. Οπότε αντιλαμβάνονται και το πού ανήκουν αυτοί, άρα και το πού ανήκουν οι νεκροί. Γιατί πλέον αντιλαμβάνονται και τις ουσιαστικές διαφορές τους. 
Με πολύ όμορφα κινηματογραφικά πλάνα που αναδεικνύουν τον μοναχικό αγώνα του ανθρώπου να υπάρξει και να βρει τη θέση του σε ένα σύμπαν που ο νόμοι του είναι προκαθορισμένοι και που πρέπει μέσα σε αυτό να βρεις τρόπους, να φτιάξεις τους δικούς σου νόμους, τα δικά σου πεδία ύπαρξης , που πρέπει να κόψεις γέφυρες με ό,τι εξ ορισμού σε συνδέει και να χαράξεις τις δικές σου διαδρομές, τα μαγνητικά πεδία, μία road movie ταινία, έρχονται να μας ταξιδέψουν σε μία υπέροχη διαδρομή υπαρξιακής αναζήτησης .
Η ταινία απέσπασε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και πέντε βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.
Μία ταινία με χαμηλό budget που μας αποδεικνύει για μια ακόμη φορά, ότι η τέχνη δεν θέλει και πολλά για να μεγαλουργήσει, αρκεί στο επίκεντρό της να βρίσκεται ο άνθρωπος. Ο ίδιος ο άνθρωπος, από μόνος του αποτελεί τεράστια πηγή πλούτου και έμπνευσης. Και όσοι ασχολούνται με την πραγματική τέχνη, αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά. Και οι συντελεστές της ταινίας, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης, Γιώργος Γούσης και οι ήρωές του -πρωταγωνιστές, Έλενα  Τοπαλίδου και  Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, που προσυπογράφουν και το σενάριο μαζί του, προφανώς και το γνώριζαν!

Δείτε το στο Cine "Πετρούπολις" >>

--------------------------------

Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…


Δείτε ακόμη:

Τρίτη 28 Ιουνίου 2022

Full Time - Όσο και να “φουλάρουμε”, η ζωή είναι αλλού… | EDITORIAL

"Oι πελάτες του ξενοδοχείου εμάς τις καμαριέρες μας θέλουν αόρατες", λέει η Ζουλί η κεντρική ηρωίδα της ταινίας, στη νέα καμαριέρα που έχει έρθει στο πεντάστερο ξενοδοχείο, που βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού και έχει αναλάβει την εκπαίδευσή της. Βέβαια, η ελίτ αυτής της κοινωνίας, η άρχουσα τάξη, δεν είναι μόνο που τις θέλει αόρατες, αφού αυτό που την ενδιαφέρει είναι να απολαμβάνει τις υπηρεσίες που εξασφαλίζει μέσω της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας αυτών των γυναικών, αλλά είναι και που έχει καταφέρει να τις μετατρέψει σε αόρατες με το μαγικό ραβδάκι που ακούει στο όνομα πλουτοκρατία. Μέσα στο πεντάστερο καμία οπτική επαφή δεν υπάρχει, ανάμεσα στους πελάτες και το προσωπικό καθαριότητας, που φροντίζει να εξαφανίζεται φυσικά όταν εμφανίζονται οι πρώτοι.
Αυτό όμως που η Ζουλί δεν έχει συνειδητοποιήσει παρόλο που το βιώνει στην καθημερινότητά της , είναι το ότι και η ίδια έχει εξαφανίσει τον εαυτό της από τους γύρω της. Εδώ το μαγικό ραβδί λέγεται εξαντλητικοί ρυθμοί εργασίας ή αλλιώς full time ωράριο εργασίας. Βλέπει ελάχιστα τα παιδιά της που σχεδόν όλη τη μέρα τους την περνούν με την ηλικιωμένη γειτόνισσα που τα φροντίζει, είναι απούσα από τον ίδιο της τον εαυτό, αφού οι προσωπικές της ανάγκες είναι βαθιά καταχωνιασμένες, είναι απούσα από τους κοινωνικούς αγώνες. Και είναι απούσα γιατί τρέχει διαρκώς για να προλάβει. Και μαζί της τρέχουμε και εμείς συναισθανόμενοι την αγωνία της να φτάσει εγκαίρως εκεί που πρέπει. Μόνο που μέσα σε αυτούς τους καταιγιστικούς ρυθμούς τρεξίματος χάνουμε τον ουσιαστικό προορισμό. Ή, για την ακρίβεια, όταν τον βρει εκείνη και μαζί της και εμείς, δεν ξέρουμε αν πρέπει να χαρούμε ή να λυπηθούμε γιατί τελικά δεν ξέρουμε αν μέσα σε όλον αυτό τον πανικό ήταν τελικά αυτός που η ίδια ήθελε να φτάσει.
Με φόντο τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις εκατομμυρίων εργαζομένων από όλους τους κλάδους, ανάμεσά τους και των κίτρινων γιλέκων στο κέντρο του Παρισιού, που προκαλούσαν παράλυση στη γαλλική πρωτεύουσα για μεγάλο χρονικό διάστημα, με μεγάλες ματαιώσεις δρομολογίων μετρό και λεωφορείων από και προς το κέντρο, η Ζουλί δίνει καθημερινά τον δικό της αγώνα δρόμου (κυριολεκτικά αγώνα δρόμου) για να βρίσκεται εγκαίρως στην εργασία της. Και την έχει μεγάλη ανάγκη αυτή την εργασία γιατί μεγαλώνει μόνη της τα δύο ανήλικα παιδιά της και γιατί ο πρώην σύζυγός της δεν είναι συνεπής στη διατροφή που οφείλει προς την οικογένειά του.
Υπομονετικά, ταυτόχρονα όμως και με έναν έντονο θυμό που υποβόσκει, αλλά φουντώνει όλο και πιο πολύ, η Ζουλί ανέχεται τις δυσκολίες της καθημερινότητάς της (κατοικεί σε ένα χωριό μακριά από το κέντρο γιατί δεν θέλει όπως λέει η ίδια τα παιδιά της να ζουν σε «κλουβιά» και εδώ τίθεται το ερώτημα: και είναι καλύτερα να μεγαλώνουν με τη μητέρα τους απούσα σχεδόν από τη ζωή τους; Αλλά ούτε και αυτό προλαβαίνει να σκεφτεί η Ζουλί). Αναγκάζεται λοιπόν να διανύει καθημερινά μια πολύ μεγάλη απόσταση με τα ΜΜΜ όταν και όποτε τα βρίσκει, αλλά ταυτόχρονα ελπίζει ότι θα βρει μια πολύ καλύτερη δουλειά με δεδομένο ότι έχει σπουδάσει οικονομικά και σαφώς επιθυμεί μια δουλειά που σχετίζεται με τις σπουδές της.
Ξημερώματα φεύγει η Ζουλί από το σπίτι της, με τη δύση του ηλίου επιστρέφει. Με αποτέλεσμα να μην έχει χρόνο να ασχοληθεί με τίποτα πέραν της εργασίας της και της διαδρομής της από και προς αυτήν. Κοινωνικά αποκομμένη από όλους και όλα, με μοναδική επαφή το ραδιόφωνο που την ενημερώνει για την κατάσταση που επικρατεί στο κέντρο εξαιτίας των απεργιών. «Κοιτάζω κυρίως πώς θα αποφύγω τις απεργίες και όχι πως θα συμμετέχω σε αυτές» λέει σε μία σκηνή της ταινίας σε έναν γείτονά της που τη ρωτά αν έχει σκεφτεί ποτέ να κατέβει και η ίδια σε απεργία. Αδιανόητη για τη Ζουλί η συμμετοχή της στα κοινωνικά δρώμενα. Πουθενά δεν μετέχει, με κανέναν δεν αλληλεπιδρά. Η μόνη της συνάντηση και επαφή είναι με τους εφιάλτες της που έρχονται να της υπενθυμίσουν, να την τσιγκλίσουν, να την ταρακουνήσουν μήπως και κάνει μία στάση σε αυτό το ανελέητο τρέξιμο και τις προσπάθειες  που καταβάλλει διαρκώς για να τα προλάβει όλα.
Μόνο που το σύστημα έχει φροντίσει να την προλαβαίνει, να βρίσκεται πάντα μπροστά από εκείνη και να της προσφέρει πάντα εκείνα τα μαξιλαράκια της ψευδαίσθησης, της υπεροχής που νομίζει ότι έχει κατακτήσει προκειμένου να δικαιολογήσει την απουσία της από τους πάντες και τα πάντα. Και να δικαιολογήσει πολλές φορές και το ότι χρησιμοποιεί τελικά τον περίγυρό της τους ανθρώπους – αυτούς που θεωρεί κατώτερους- γιατί πάντα πιστεύεις ότι υπάρχουν και πιο κάτω από εσένα τάξεις, “πατώματα” τα έλεγε ο Μπρεχτ – που έχουν τη διάθεση να την βοηθήσουν προκειμένου να ξεφύγει από όλο αυτό και να βρεθεί κάπου που νομίζει (αλλά μάλλον αυταπατάται) ότι θα είναι καλύτερα.
Τα εργασιακά καθεστώτα της σύγχρονης εποχής μας ή τα εργασιακά κάτεργα θα μπορούσαμε πλέον να πούμε, έχουν περιγραφεί έξοχα από πολλούς σκηνοθέτες, ανάμεσά τους (ο Στεφάν Μπριζέ στον «Νόμο της αγοράς» ο Κεν Λόουτς στο «Δυστυχώς Απουσιάζατε», οι αδελφοί Νταρντέν στο «Δύο ημέρες, μία νύχτα»). Και τώρα έρχεται και ο Ερίκ Γκραβέλ να προσθέσει τη δική του φωνή μέσα από την ηρωίδα του την εξαιρετική Λορ Καλαμί, να μας υπενθυμίσει για μια ακόμη φορά ότι όλο το σύστημα είναι λάθος, ότι όλο το τρέξιμο σε ένα λάθος σύστημα είναι μάταιο, ότι ο άνθρωπος δεν γίνεται να ζει αποκομμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο χωρίς ταξική συνείδηση, χωρίς ενεργή συμμετοχή στους αγώνες, γιατί ζώντας έτσι, το μόνο που θα καταφέρνει θα είναι να «φουλάρει» με άχρηστο υλικό τον χρόνο του, αποκομμένος από το προϊόν της εργασίας του. Η ζωή του όμως θα παραμένει άδεια. Κενή. Η πραγματική θα βρίσκεται πάντα κάπου αλλού…

Δείτε το στο Cine "Πετρούπολις" >>

--------------------------------

Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…


Δείτε ακόμη:

Δευτέρα 20 Ιουνίου 2022

"Για Πάντα Κοντά σου" | EDITORIAL

Σκηνοθεσία: Ουμπέρτο Παζολίνι, με τους  Τζέιμς Νόρτον, Ντάνιελ Λάμοντ
Μία ταινία που δίνει περιεχόμενο στο «πουθενά» του θανάτου μετατρέποντάς το «για πάντα κοντά σου». Μία ταινία που το special που αναζητούμε στο σύντομο πέρασμά μας από τη ζωή το κατακερματίζει, αναδεικνύοντας με πολύ απλό και ρεαλιστικό τρόπο ότι το ιδιαίτερο και το ξεχωριστό είναι αυτό που φωλιάζει μέσα μας, στα αληθινά συναισθήματά μας που τα αγνοούμε, που οι εξωτερικές συνθήκες δεν μας αφήνουν να τα ξεδιπλώσουμε να τα αποκαλύψουμε, να τα προσφέρουμε αφιλτράριστα σε αυτούς που αγαπάμε. Και είναι αυτά που αφήνοντάς τα να εκδηλωθούν γνήσια και ανεμπόδιστα, καθοδηγούν και τις πράξεις μας και δίνουν λύσεις στα μεγάλα διλήμματα, στα μεγάλα προβλήματα που προβάλλουν εμπρός μας. 
Ο Τζον είναι ένας 35χρονος χήρος, καθαριστής τζαμιών, ο οποίος πάσχει από μία ασθένεια που του αφήνει μονάχα λίγους μήνες ζωής. Ο τρίχρονος γιος του δεν γνωρίζει κάτι για την κατάσταση του μπαμπά του, και ο Τζον προσπαθεί να βρει την ιδανική οικογένεια για να υιοθετήσει τον μικρό του γιο. 
Ο Τζον όπως και κάθε μελλοθάνατος έχει επίγνωση της θνητότητάς του, κάτι που αποφεύγεται συστηματικά και ηθελημένα από τους υπόλοιπους ανθρώπους. Και νιώθει αυτό το συναίσθημα που νιώθουν όλοι οι μελλοθάνατοι. Πλήρη αδυναμία να αντιμετωπίσει το αναπόφευκτο. Δεν αφήνεται όμως να καταβληθεί από αυτή την αδυναμία γιατί λίγο πριν το τέλος, έχει να εκπληρώσει μία πολύ σημαντική «δουλειά». Να εξασφαλίσει μια καλή οικογένεια που θα αναλάβει την υιοθεσία του τρίχρονου γιου του και με τη σειρά της θα του εξασφαλίσει ένα καλό μέλλον. Και εδώ προκύπτουν και τα τεράστια διλήμματα για τον Τζον. Ποια είναι η κατάλληλη οικογένεια για τον μικρό του γιο; Πόσο καλά γνωρίζει ο ίδιος το μικρό του αγόρι; Πώς είναι δυνατό να γνωρίζει τις μελλοντικές του αντιδράσεις σε μια οικογένεια που και ο ίδιος ελάχιστα γνωρίζει για αυτήν και που δεν θα βρίσκεται στη ζωή να παρακολουθεί την πορεία των σχέσεων που θα αναπτυχθούν ανάμεσα σε αυτήν και τον γιό του; Ο Τζον καλείται να πάρει αποφάσεις μέσα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα που υπό κανονικές συνθήκες θα ήθελε πολλές ζωές για να μπορέσει να τις πάρει. Και αυτή η ασφυκτική πίεση του χρόνου μέσα στην τραγική κατάσταση που βιώνει ο ίδιος είναι αυτή που τον βοηθά να ξεκαθαρίσει να αποβάλλει όλα τα περιττά που στέκουν εμπόδια στην καθημερινότητά του και να συγκεντρωθεί στην αποκλειστικότητα της σχέσης του με το παιδί του. Και εκεί να διαπιστώσει αυτό που εύκολα μπορεί να ειπωθεί αλλά τρομερά δύσκολα να εφαρμοστεί: Φεύγοντας από τη ζωή να έχει αφήσει κάτι πολύ δυνατό στον γιο του πάνω στο οποίο θα μπορεί ο δεύτερος να χτίσει. Ποιο είναι όμως αυτό το «δυνατό», αυτή η βάση πάνω στην οποία θα οικοδομηθεί στέρεα η ζωή του γιου του; Ποια είναι εκείνα τα εφόδια που θα χρειαστεί; Και σε ποια οικογένεια θα τα αναζητήσει; Είναι μία εκπαίδευση σε ακριβά ιδιωτικά σχολεία; Είναι μία πλούσια σε υλικά αγαθά ζωή; Και τι παρακαταθήκη θα έχει να αφήσει ο ίδιος στον γιο του; 
Όταν από τους ψυχολόγους ζητείται από τον Τζον να αφήσει ένα κουτί αναμνήσεων στον μικρό Μάικλ, που ο μικρός μεγαλώνοντας θα ανατρέχει σε αυτό για να θυμάται τον μπαμπά του, ο Τζον έρχεται αντιμέτωπος με το μεγάλο θέμα του απολογισμού της 34χρονης ζωής του. Με αυτό που ο Τολστόι στη νουβέλα του «Ο θάνατος του Ιβάν Ίλιτς» περιγράφει διεξοδικότατα. Εκεί η αρρώστια του Ιβάν Ίλιτς τον αναγκάζει να κοιτάξει κατάματα την προηγούμενη ζωή του και τις επιλογές του και να διαπιστώσει πικρά ότι έχασε πολύ χρόνο σε ανούσια πράγματα, ξόδεψε πολύ ψυχικό απόθεμα σε καταστάσεις που δεν του πρόσφεραν καμία πληρότητα καμία ουσιαστική χαρά. Γι αυτό και έχει να θυμάται ελάχιστα. Και τα περισσότερα από την παιδική του ηλικία. Ακριβώς αντιμέτωπος και με μία τέτοια κατάσταση, βρίσκεται και ο Τζον. Θεωρεί και πιστεύει ότι τίποτα δεν έχει να βάλει μέσα στο κουτί των αναμνήσεων ενοχοποιώντας τον εαυτό του για το ότι τα μόνα που έχει να αφήσει πίσω του είναι η επιλογή μιας συζύγου που εγκατέλειψε το παιδί της, μια οικογένεια που έφερε στον κόσμο ένα παιδί και ταυτόχρονα του την πήρε πίσω, αφήνοντάς το στο έλεος μιας σκληρής κοινωνίας και ενός πατέρα που το μόνο που κατάφερε στη ζωή του είναι να γίνει καθαριστής τζαμιών.
Όμως οι λύσεις στα προβλήματα δεν δίνονται ερήμην των ανθρώπων που είναι πρωταγωνιστές αυτών. Αλλά μέσα από το πλησίασμα, μέσα από την προσέγγιση και μέσα από την εκδήλωση των συναισθημάτων. Είναι εκεί που το ξεδίπλωμα των συναισθημάτων, απλά, αβίαστα χωρίς τα «πρέπει» και τα «δεν πρέπει» που αλλοιώνουν την αυθεντικότητα αυτών, έρχεται σιγά σιγά να ξεμπλέξει το κουβάρι. Έρχεται να τονώσει την αυτοπεποίθηση του Τζον και να τον κάνει να δει με διαφορετική ματιά την κατάσταση που βρίσκεται. Και είναι και ο Μάικλ επίσης που βοηθά πολύ σε αυτό. Το τρίχρονο αγοράκι βοηθά τον πατέρα του να συνειδητοποιήσει πως η ουσία και το βάθος της σχέσης τους που αναδύεται μέσα από την συναισθηματική έκφραση, είναι τελικά η παρακαταθήκη του πατέρα του. Γιατί ο Μάικλ εκδηλώνει όπως και κάθε παιδί, αβίαστα την αγάπη του, τη λατρεία του, την εξάρτησή του από τον πατέρα του. Περιμένει τα πάντα από εκείνον και ο μελλοθάνατος πατέρας παίρνει δύναμη από αυτή την περίσσεια αγάπης και την ανταποδίδει. Και ξέρει ότι αυτή η ανταπόδοση θα μείνει για πάντα φωλιασμένη στην ψυχή αυτού του παιδιού. Και με αυτή την περίσσεια αγάπη βρίσκει το κουράγιο και το θάρρος να γεμίσει το κουτί των αναμνήσεων. Και την αδυναμία του να την μετατρέψει σε δύναμη. Και να μην νιώθει άσχημα που κατάφερε να γίνει καθαριστής τζαμιών γιατί διαπιστώνει στα μάτια του γιου του ότι ο γιος του τον θαυμάζει που είναι καθαριστής τζαμιών. Και είναι κατόρθωμα να σε θαυμάζουν τα πιο αγαπημένα σου πρόσωπα για αυτό που είσαι. Μέσα από το προπέτασμα των τζαμιών, των θολών τζαμιών της καθημερινότητάς του, ο Τζον καταφέρνει να τα καθαρίσει και να αντικρίσει πίσω από τα καθαρά πλέον τζάμια, την ψυχή του παιδιού του. Και να συναντηθούνε. Μέσα από τα βλέμματά τους, μέσα από τον συντονισμό των βημάτων τους, μέσα από το ζεστό κράτημα των χεριών τους, μέσα από το διάβασμα των παραμυθιών τους, μέσα από τις απλές κουβέντες τους που δίνουν τη δυνατότητα στον πατέρα χωρίς ιδιαίτερες βιασύνες και απαλλαγμένος πλέον από το άγχος του «πώς θα το πω στο παιδί μου», να προετοιμάσει τον Μάικλ για το αναπόφευκτο.
Εντάσσοντας την ιστορία του -το σενάριο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα- μέσα στο κοινωνικό πλαίσιο της Βρετανίας, αναδεικνύοντας τις τεράστιες διαφορές που θέλουν την εργατική τάξη να μοχθεί για μία αξιοπρεπή διαβίωση -μέχρι τις τελευταίες στιγμές της ζωής του ο Τζον αναγκάζεται να ανεβαίνει σκάλες για να καθαρίσει τζάμια- και από την άλλη, την τάξη των πλουσίων που ζουν τη χλιδάτη ανούσια ζωή τους χωρίς να έχουν καμία επαφή, για την ακρίβεια χωρίς να τους ενδιαφέρει να έχουν καμία επαφή με τους ανθρώπους του μόχθου και της καθημερινότητας, ο Ουμπέρτο Παζολίνι (καμία σχέση με τον Πιερ Πάολο Παζολίνι, αλλά ανιψιός του Βισκόντι) δημιουργεί μια ταινία που μας φέρνει αντιμέτωπους με τις βαθιές υπαρξιακές μας αγωνίες αλλά και με τον τρόπο που ο καθένας μας αξιολογεί την κάθε μέρα που περνά. Μαθημένοι να προνοούμε για το μέλλον, το δικό μας, των παιδιών μας και των αγαπημένων μας, αλλά αφήνοντας ταυτόχρονα τον χρόνο να ισοπεδώνει τις καθημερινές μας στιγμές που θα μπορούσαμε να απολαύσουμε να αξιοποιήσουμε, εμβαθύνοντας στο παρόν των σχέσεων μας που θα μας κάνει πιο πλούσιους πιο ανθεκτικούς. 
Δείτε απλά την ταινία! Απολαύστε τον εξαιρετικό μικρούλη Ντάνιελ Λάμοντ καθώς και τον επίσης εξαιρετικό Τζέιμς Νόρτον, στον ρόλο του πατέρα. 
Και μην φοβηθείτε να κλάψετε. Αφεθείτε, όχι στο μελόδραμα – αυτό είναι ανύπαρκτο στην ταινία – αλλά στην ευαισθησία της που μας αγγίζει όχι γιατί έχουμε βρεθεί στη θέση του μελλοθάνατου, αλλά γιατί από την αρχή μέχρι το τέλος της ταινίας, νιώθουμε ότι μπορεί και να βρεθούμε. Δεν το κατανοούμε απλά. Το νιώθουμε! Κι από εκεί και μετά κάνουμε και εμείς τους δικούς μας απολογισμούς...

Δείτε το στο Cine "Πετρούπολις" >>

--------------------------------

Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…


Δείτε ακόμη:

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2022

"Τέρμα τα ψέματα" - The Batman | EDITORIAL


"What does a liar do when he’s dead? - 
He lies still."

"Πέμπτη 31 Οκτωβρίου. Οι δρόμοι της πόλης είναι γεμάτοι για τις διακοπές. Ακόμη και με τη βροχή... 2 χρόνια οι νύχτες με έχουν μετατρέψει σε νυκτόβιο ζώο. Πρέπει να διαλέξω τους στόχους μου προσεκτικά. Είναι μεγάλη πόλη. Δε μπορώ να είμαι παντού. Αλλά δεν ξέρουν πού βρίσκομαι. Ο φόβος είναι εργαλείο. Νομίζουν ότι κρύβομαι στις σκιές...Αλλά εγώ είμαι οι σκιές. Η πόλη τρώει τον εαυτό της. Ίσως να μη μπορεί να σωθεί, αλλά πρέπει να προσπαθήσω". Με αυτό το μονόλογο και με το "Something in the way" των Nirvana να ακούγεται στο backgound, ξεκινάει το νουάρ θρίλερ με πρωταγωνιστή τον Bruce Wayne.

Το "The Batman" του Matt Reeves δεν είναι ταινία με υπερήρωες όπως τις ξέρουμε. Ναι, όλα τα στοιχεία είναι εκεί: το Batmobile, το στιβαρό κοστούμι, τα gadgets - ευγενική προσφορά του έμπιστου μπάτλερ Άλφρεντ. Ο Matt Reeves πήρε αυτό που μπορεί να μοιάζει με γνώριμο παραμύθι και το έκανε επικό. Ο Batman του μοιάζει περισσότερο με ένα σκληρό αστυνομικό δράμα, επιβλητικό και σκοτεινό, μια ταινία που αγγίζει την πολιτική συνείδηση του θεατή. Mε μια σειρά από δολοφονίες υψηλού προφίλ που οδηγούν την πλοκή, μερικές φορές αισθάνεσαι σαν ο δολοφόνος του Zodiac να τρομοκρατεί τους πολίτες του Gotham.

Και με τον Robert Pattinson να αναλαμβάνει τον ρόλο του Bruce Wayne, έχουμε έναν ηθοποιό που δεν είναι απλώς προετοιμασμένος, αλλά πεινασμένος να εξερευνήσει τα περίεργα, σκοτεινά ένστικτα αυτού του εναλλακτικού Batman. Δεν είναι ο τολμηρός κληρονόμος μιας περιουσίας που περιπλανιέται, ως τιμωρός με την cool στολή. Είναι ο Travis Bickle ("Ο Ταξιτζής") , αποστασιοποιημένος και απογοητευμένος. 

Το Renewal Project είναι η νομοθετική κληρονομιά του αείμνηστου Thomas Wayne, πατέρα του Bruce, και έχει καθορίσει το πολιτικό τοπίο του Gotham για δεκαετίες. Αλλά η έννοια της ανανέωσης πηγαίνει πιο βαθιά από ένα σημείο πλοκής. Στην πραγματικότητα είναι ο θεματικός πυρήνας ολόκληρης της ταινίας. Το Gotham κανιβαλίζεται, οι φόνοι, οι ληστείες και οι επιθέσεις είναι παντού. Ο άρχοντας του εγκλήματος Carmine Falcone είναι αυτός που ελέγχει ουσιαστικά τις πολιτικές υποθέσεις. Ο δήμαρχος, η αστυνομία και η "δικαιοσύνη" - όλοι αναφέρονται στον Falcone. Και ο Bruce έχει χαθεί στο σύμπαν του Batman, στην ιδέα της "εκδίκησης". Η θλίψη του είναι μια ανοιχτή πληγή και τον οδηγεί σε μία συνεχή προσπάθεια να σώσει την πόλη του. Ενώ κάνει καλό ή προσπαθεί να κάνει καλό, αυτό υποκινείται από τα άλυτα ζητήματά του, μια αγωνία που δεν μπορεί να τον αφήσει να ηρεμήσει. Ένας ήρωας και μια πόλη που μπορούν περισσότερα από αυτό που είναι τώρα, αλλά είναι και οι δύο επιβαρυμένοι από το παρελθόν τους. Το Renewal Project του Thomas Wayne ήταν ένα ταμείο που δωρίστηκε στην πόλη, που υποτίθεται ότι θα ξεπερνούσε τη γραφειοκρατία της κυβέρνησης. Όταν ζούσε ο Thomas Wayne, λειτούργησε χρηματοδοτώντας το θαλάσσιο τείχος της πόλης, το ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσε ο Riddler (Paul Dano) και βοήθησε την ανάπτυξη και τη σταθεροποίηση του Gotham. Ο Falcone σκοτώνει τον Thomas Wayne και τα χρήματα του ταμείου άρχισαν να χρηματοδοτούν "έργα" των εγκληματιών και των διεφθαρμένων αξιωματούχων. Σημαντικά πράγματα, όπως το ορφανοτροφείο του Riddler, αφέθηκαν στο περιθώριο -"Renewal is a lie." 

Τελικά, ο Bruce συνειδητοποιεί την κληρονομιά της Ανανέωσης (Renewal Project) και τη δική του ευθύνη, καθώς ήταν ο μόνος που μπορούσε να κάνει οτιδήποτε για το ταμείο. Είναι τα χρήματα της οικογένειάς του.  Αντί να το συνειδητοποιήσει και να το αποδεχτεί, άφησε τους γύπες και τις ύαινες να καταβροχθίσουν το ταμείο ενώ όλοι οι άλλοι υπέφεραν. - "The Sins of the Father".

Δεν είναι τυχαία η επιλογή του Matt Reeves να βάλει το Riddler να γκρεμίσει τα τείχη και να πλημμυρίσει το Gotham. Είναι ένας μοναδικός τρόπος για να απειλήσει ολόκληρη την πόλη και να αναβαθμίσει τον Riddler από μικρό μανιακό σε επικίνδυνο ψυχοπαθή. Αλλά είναι επίσης και η αρχή της θεματικής ανανέωσης τόσο του Gotham όσο και του Batman. Ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο απειλεί να πέσει στο πάτωμα της πλημμυρισμένης αρένας και να προκαλέσει ηλεκτροπληξία σε εκατοντάδες ανθρώπους. Ο Batman το κόβει, εξουδετερώνοντας την απειλή, αλλά αυτό τον κάνει να πέσει κατακόρυφα στο νερό από κάτω. Αυτή η βουτιά είναι η βάπτισή του. Η ανανέωσή του. Όταν σηκώνεται, δεν είναι πλέον ο εκδικητής. Ξαναγεννήθηκε προστάτης, φύλακας και σώζει το γιο του δολοφονημένου δημάρχου, που 20 χρόνια πριν ήταν εκείνος, και τον οδηγεί μέσα στο νερό και έξω από το σκοτάδι. "I'm vengeance" λέει ο Riddler στον Batman και είναι αυτή η στιγμή που ο Bruce, ακούγοντας τα λόγια του Batman να βγαίνουν από το στόμα ενός δολοφόνου-τρομοκράτη, συνειδητοποιεί ότι η αρνητική, εμπνευσμένη από τον πόνο στάση του, ενέπνεε λάθος συμπεριφορές.

"Τετάρτη 6 Νοεμβρίου. Η πόλη είναι υποβρύχια...Έχει επιβληθεί στρατιωτικός νόμος. Όμως το εγκληματικό στοιχείο δεν κοιμάται ποτέ. Λεηλασίες. Και η ανομία θα είναι ανεξέλεγκτη στα μέρη της πόλης που δεν μπορεί να φτάσει κανείς. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν πριν βελτιωθούν. Και κάποιοι θα αδράξουν την ευκαιρία να αρπάξουν ό,τι μπορούν... Η εκδίκηση δεν θα αλλάξει το παρελθόν. Το δικό μου ή οποιουδήποτε άλλου... Οι άνθρωποι χρειάζονται ελπίδα. Για να γνωρίζουν ότι κάποιος είναι εκεί έξω για αυτούς. Η πόλη είναι θυμωμένη. Σημαδεμένη. Σαν εμένα. Τα τραύματά μας μπορούν να μας καταστρέψουν, αλλά αν επιβιώσουμε μπορούν να μας μεταμορφώσουν. Μπορούν να μας δώσουν τη δύναμη να παλέψουμε."

Είναι αυτή η καλύτερη ταινία του Batman; Κάποιοι θα πουν ναι, άλλοι όχι. Για μένα, είναι στο ίδιο επίπεδο με το The Dark Knight και λίγο πιο πάνω. Μια ταινία με ουσιαστικό περιεχόμενο και προβληματισμούς, όπως ο Joker του Τοντ Φίλιπς 2019. Δεν είναι η μεταμόρφωση του Gotham ή του Batman. Eίναι η ανανέωση του πνεύματος, η ανανέωση της πίστης στους θεσμούς, η ανανέωση της ελπίδας.

Δείτε το στο Cine "Πετρούπολις" >>

-------------------------------------------------------------------------------------

Αφροδίτη Παπαδάκη
Μένει στην Πετρούπολη και είναι μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 2011. Ασχολείται με τα οικονομικά και το χορό. Στον ελεύθερο χρόνο της κάνει γιόγκα, διαβάζει βιβλία και βλέπει πολλές ταινίες και ξένες σειρές.
Instagram: @alpha.pi






Δείτε ακόμη:


Σάββατο 21 Μαΐου 2022

Cine "Πετρούπολις" 2022 - Έναρξη Δευτέρα 23/5/2022


33 χρόνια, η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης, σε συνεργασία με τον Δήμο Πετρούπολης, είναι κοντά σας δημιουργώντας τους δεσμούς εκείνους που καθώς περνάει ο καιρός, γίνονται όλο και πιο δυνατοί, όλο και πιο σταθεροί.  Χρόνο με τον χρόνο δημιουργούμε μια σχέση μαζί σας που  λειτουργεί αλληλοτροφοδοτικά γιατί στηρίζεται στην κοινή αγάπη μας για τον κινηματογράφο, στην κοινή ανάγκη μας να βρισκόμαστε σε έναν χώρο όπου θα μπορούμε να μοιραζόμαστε, να εκφραζόμαστε, να ονειρευόμαστε...
Παρακολουθώντας πάντα από κοντά τα κινηματογραφικά δρώμενα και παρά τις πολλές δυσκολίες που τα τελευταία χρόνια της πανδημίας έχουν επηρεάσει όλους τους τομείς της ζωής μας εμείς, η ομάδα της Κινηματογραφικής Λέσχης, είμαστε πάντα παρόντες και παρούσες στα φεστιβάλ που και αυτή τη χρονιά πραγματοποιήθηκαν στη χώρα μας. Βρεθήκαμε  στο 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης, στο 24ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, στο 24ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Ολυμπίας για παιδιά, στο 28ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Αθήνας-Νύχτες Πρεμιέρας, στο 15ο Φεστιβάλ Ελληνικού Ντοκιμαντέρ-docfest Χαλκίδας, στο 34ο Συνέδριο της Ομοσπονδίας Κινηματογραφικών Λεσχών Ελλάδας, είμαστε παντού, όπου υπάρχουν νέες δημιουργίες, όπου υπάρχουν αφιερώματα, επαναπροβολές ταινιών σε νέα κόπια, όπου υπάρχει το σινεμά, όπου υπάρχει η μαγεία της σκοτεινής αίθουσας. 
Αυτή η μαγεία που μας μεταφέρει και μας ταξιδεύει σε άλλους κόσμους και που μέσα από αυτά τα ταξίδιά μας, επιστρέφουμε πίσω στην πεζή πραγματικότητα  πιο πλούσιοι, πιο σοφοί, πιο διαφορετικοί. Γιατί η τέχνη πάντα μας αλλάζει και αυτή η αλλαγή σηματοδοτεί και την προσωπική μας πρόοδο. 
Σας περιμένουμε και φέτος στον πολύ όμορφο χώρο του δημοτικού θερινού μας κινηματογράφου, να συνεχίσουμε μαζί αυτό το πολύ όμορφο ταξίδι μας σε αυτές τις νύχτες με φεγγάρι, που σε κάποια στιγμή της ζωής μας  χάραξαν -και ελπίζουμε ότι και στις νεότερες γενιές θα χαράξουν στο μέλλον- μια όμορφη πορεία, μια πορεία που τη διανύσαμε παρακολουθώντας αμέτρητες ταινίες. Ταινίες που μας έκαναν να γελάσουμε, να κλάψουμε, να συγκινηθούμε, να προβληματιστούμε, να αυτοαναλυθούμε, να περάσουμε όμορφα με την παρέα μας και κυρίως να επικοινωνήσουμε με το «μέσα» μας και τους γύρω μας. Που μας βοήθησαν  να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι και που μας έκαναν να δούμε τη ζωή με άλλα μάτια. Με τα μάτια του νου, της ψυχής και της καρδιάς μας...
Σας ευχαριστούμε πολύ που όλα αυτά τα χρόνια μοιραζόσαστε μαζί μας αυτό το πολύ όμορφο ταξίδι μας!
Έναρξη, λοιπόν, στις 23/5, με 3 ταινίες με πολύ ενδιαφέρον, που αξίζει να δούμε όλοι μας.
Μαζί μας θα είναι και οι 3 αγαπημένοι σκηνοθέτες Στέλιος Χαραλαμπόπουλος , Τάσος Γερακίνης και  Μενέλαος Καραμαγγιώλης. Και το καλύτερο; Με ελεύθερη είσοδο έως 25/5.
Σας περιμένουμε κι ευχόμαστε σε όλους μας ένα καλό καλοκαίρι! Και μην ξεχνάτε (καλώς εχόντων των πραγμάτων και ιού επιτρέποντος) τον χειμώνα δίνουμε ραντεβού στο Κινηματοθέατρο "Πετρούπολις"!

Δευτέρα 23/5/2022
Τρίτη 24/5/2022

Σάββατο 5 Μαρτίου 2022

Διήμερο αφιέρωμα στην Ημέρα της Γυναίκας | 9-10 Μαρτίου 2022

Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης σε συνεργασία με την Ένωση Συλλόγων Γονέων Πετρούπολης, το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Π.Ε. "Δ.ΓΛΗΝΟΣ" και τη Γ' ΕΛΜΕ Δυτ.Αθήνας διοργανώνει ένα κινηματογραφικό διήμερο αφιέρωμα στην Ημέρα της Γυναίκας στο Κινηματοθέατρο "Πετρούπολις".


Τετάρτη 9/3/2022
Προβολή του Ντοκιμαντέρ "Αυτές, οι άλλες, οι αληθινές... Οι γυναίκες ζαπατίστας" | Ellas, las otras, las de deveras… LAS MUJERES ZAPATISTAS
Ώρα προβολής 19:00 / Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό

Πέμπτη 10/3/2022
Προβολή του Ντοκιμαντέρ "Καινούριος Ουρανός: Οι Γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδος" σε σκηνοθεσία των Γιάννη Ξύδα και Τάσου Κωνσταντόπουλου
Ώρα προβολής 19:00 / Θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό, παρουσία των συντελεστών




Ετικέτες

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης dimos petroupolis petroupoli.gov.gr pkdp.gr σινέ πετρούπολις Δήμος Πετρούπολης Θερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης δημοτικός κινηματογράφος πετρούπολης Θερινό Σινεμά Πετρούπολης Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης πολιτιστικό κέντρο πετρούπολης πρόγραμμα 2017 Κινηματοθέατρο Πετρούπολις editorial άρθρα Ελεύθερη είσοδος παιδική ταινία πρόγραμμα 2018 όσκαρ πρόγραμμα 2019 ελληνική ταινία cinelesxi_petroupolis Petroupoli Πετρούπολη καλοκαίρι 2022 Ταινίες Ινστιτούτο Θερβάντες Σινεμά Πετρούπολη καλοκαίρι 2018 πρόγραμμα 2020 καλοκαίρι 2019 καλοκαίρι 2021 Ισπανική πρεσβεία καλοκαίρι 2020 καλοκαίρι 2023 κωμωδία Πρεσβεία Αργεντινής γαλλική ταινία Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ισπανική ταινία πρεσβεία βενεζουέλας Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ιταλική ταινία χειμώνας 2019-2020 Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ιρανική πρεσβεία Πρεσβεία Νορβηγίας ιρανική ταινία Απρίλιος 2019 Ιούνιος 2023 πρόγραμμα 2021 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Πρεσβεία Ουρουγουάης πρεσβεία Ισημερινού