Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα άρθρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα άρθρα. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 2 Σεπτεμβρίου 2020

Οι ταινίες μου: Midsommar | EDITORIAL

Όταν πριν λίγα χρόνια είδα το Hereditary («Η Διαδοχή») του Άρι Άστερ δεν μπορούσα να καταλάβω αν το συγκεκριμένο είδος «τρόμου» (θεωρώ ότι εν τέλη ο όρος είναι τόσο αδόκιμος και αυθαίρετος) που εισάγει στο πανί  το οποίο και αναμιγνύει με πολλά, διαφορετικά και ξένα μεταξύ τους στοιχεία (και κυρίως στο Αμερικανικό σινεμά τα τελευταία χρόνια) έχει εμφανιστεί ποτέ σε φιλμογραφικό ντεμπούτο. Την απάντηση μέχρι να βγεί στις αίθουσες το «Μεσοκαλόκαιρο» δεν την είχα πάρει. 
Ο Άρι Άστερ μου δίνει την απάντηση ότι ο «τρόμος», έτσι όπως τον έχουμε συνηθίσει στο σινεμά, δεν τον ακουμπά και δεν τον ενδιαφέρει να αποδοθεί όπως κάποιος ίσως να περιμένει. Αρχικά το contrast των χρωμάτων είναι στο τέρμα όπως και το γεγονός ότι όλη η ταινία εκπέμπει φως και όχι σκοτάδι (σήμα κατατεθέν των horror ταινιών) με τα εύσημα εδώ να ανήκουν στον φωτογράφο Πάβελ Γκοβορζόλσκι. 
Η ταινία ξεκινάει με ένα λαμπερό φόντο απέραντης γαλήνης και φυσικής ομορφιάς και στιγμιαία δίνει τη θέση σε ένα φασαριόζικο στιγμιότυπο στο σπίτι της Ντάνι που απαντά σε μια απρόσμενη τηλεφωνική κλήση. Η Ντάνι θα μάθει για την αδερφή της με την οποία έχει να επικοινωνήσει αρκετές ώρες και θα ακολουθήσει μια απροσδόκητη εξέλιξη που θα κάνει τον θεατή να «τρομάξει» και θα είναι η μια και μοναδική φορά που το θέαμα θα θυμίσει κάτι από ταινίες τρόμου και ενδεχομένως να σοκάρει κάποιους. Ο Κρίστιαν, το αίσθημα της Ντάνι αφού ενοχληθεί από τις συνεχείς κλήσεις της το βράδι που διασκέδαζε με τους κολλητούς του σε ένα bar, θα της συμπαρασταθεί και θα της προτείνει να ακολουθήσει εκείνον και τους φίλους του στη Σουηδία. Το ταξίδι έχει ως σκοπό την επίσκεψη και μελέτη μιας «παγανιστικής» γιορτής και τελετής για την ανάγκη πτυχιακής έρευνας. Ο Τζος, ένας από τους κολλητούς του Κρίστιαν, δεν θα δει με καλό μάτι τον ερχομό της Ντάνι στη σκανδιναβική χώρα.

Περιμένεις το αναπάντεχο, ότι το κακό θα συμβεί, ότι κανένας δεν θα επιζήσει εκτός από την κεντρική πρωταγωνίστρια στο καινούργιο και «αποκρουστικό» μέρος. Δεν είναι το νόημα αυτό του Midsommar και ο σκηνοθέτης με τις επιλογές και την αισθητική στήνει ένα σκηνικό το οποίο δεν σε προδιαθέτει για το επερχόμενο κακό. (που ξέρεις και φοβάσαι ότι θα έρθει) Το ταξίδι είναι που έχει νόημα και αξία και τι θα ανακαλύψεις σε αυτό τον folklore, αστείο και παραμυθένιο κόσμο που στήνει ο Άστερ. 
Ο Ηλίας Φραγκούλης στην κριτική του γράφει: "Όπως ένας τουρίστας θαυμάζει το καινούργιο που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του σε ένα παρθενικό του ταξίδι. Σε ένα μέρος στο οποίο μπορεί και να μην επιστρέψει ποτέ. Γι’ αυτό και πρέπει να εντυπώσει τα πάντα καλά στη μνήμη του." Αισθάνθηκα αυτό ακριβώς, ένας εξερευνητής που του ανοίγεται ένας χάρτης και πρέπει να τον ανακαλύψει. Ένας θεατής σε μια γκαλερί ζωγραφικής που παρατηρεί και θαυμάζει έναν πίνακα. Και κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι διαφορετικό, κάτι νέο και έπειτα παρατηρείς πάλι μπας και βρεις μια νέα ανακάλυψη. Ο Άστερ μας εγκαινιάζει ένα πρωτοποριακό σινεμά που για να το καταλάβεις στην ολότητά του θα πρέπει να το επισκεφτείς πολλές φορές. Σε αντίθεση με την Ντάνι, εσύ σαν θεατής έχεις αυτή την ευκαιρία να επιστρέψεις και να αποκομίσεις μια καινούργια εμπειρία. Εγώ το έκανα πέντε φορές πάντως…
ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ: Τη σκηνή που η Ντάνι…χορεύει 
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ: Ότι το αριστούργημα του Άστερ αγνοήθηκε από την Αμερικανική Ακαδημία. ΉΞΕΡΕΣ: Πως η Σκανδιναβία γιορτάζει το Μεσοκαλόκαιρο (midsummer, midsommar), την μεγαλύτερη μέρα του χρόνου; Γιορτάζεται μεταξύ 20 και 23 Ιουνίου (κυρίως στις 21 Ιουνίου). Το Καλοκαιρινό Ηλιοστάσιο και η στιγμή που ο ήλιος βρίσκεται στο απόγειο του.  Πρόκειται για τη μεγαλύτερη μέρα και τη μικρότερη νύχτα του έτους.
-----------------------------------------------------------------------

Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros







Η Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο | EDITORIAL

Ρίο ντε Τζανέιρο, δεκαετία του 50. Δύο πολύ δεμένες και αγαπημένες αδελφές αποκόβονται βίαια και άδικα , εκεί κοντά στα 18 τους χρόνια. Τα χρόνια της ξενοιασιάς, της αθωότητας, των εντόνων αλλαγών, των δυνατών συναισθημάτων, της δημιουργίας ισχυρών δεσμών. Ο βίαιος αυτός αποχωρισμός θα σημαδεύσει τις ξεχωριστές πλέον πορείες των ζωών τους με διαφορετικό τρόπο. 
Από την αρχή η ταινία σε προϊδεάζει γι αυτό που πρόκειται να συμβεί. Μια διαδρομή μέσα στο πυκνό δάσος με την Ευρυδίκη να χάνεται για λίγο ανάμεσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια και τις συστάδες των δέντρων- εμποδίων να υψώνονται αγέρωχα, αδιαφορώντας για τη νεαρή Ευρυδίκη καλύπτοντας με το ύψος τους το φως του ήλιου αφήνοντας χαραμάδες μόνο φωτός. Μέσα σε λίγες μόνο στιγμές, σε μικρογραφία ξεδιπλώνονται τα έντονα συναισθήματα της κοπέλας, ο φόβος για το άγνωστο, η μοναξιά, η ανασφάλεια και η μικρή ελπίδα που δημιουργείται από τη φωνή της αδελφής της που ακούγεται από μακριά και από το λιγοστό φως που υπάρχει γύρω της. 
Συναισθήματα που θα τα βιώσουν έντονα και οι δύο αδελφές κατά τη διάρκεια της ζωής τους , που όμως θα τα διαχειριστούν διαφορετικά. Γιατί απλά δεν είναι ίδιες , είναι διαφορετικές. Για την ακρίβεια η μία αποτελεί συμπλήρωμα της άλλης. Η Γκίντα, τολμηρή, ατίθαση, αυθόρμητη, ασυμβίβαστη. Η Ευρυδίκη, ευαίσθητη με έντονο πάθος για τη μουσική ,ντροπαλή, εσωστρεφής, πάντα έτοιμη να μην δυσαρεστήσει κανέναν, καταπνίγοντας τις ορμές της. 
Κατά τη διάρκεια της ταινίας, λοιπόν ξεδιπλώνονται εκ παραλλήλου οι ζωές των δύο αδελφών που αναζητά διαρκώς η μία την άλλη γιατί η μία δεν μπορεί να διαχειριστεί την έλλειψη της άλλης.Διαφορετικές ζωές , εκτυλίσσονται σε μία πατριαρχική καταπιεστική κοινωνία με την τυπική  οικογένεια να υπάρχει ακριβώς για να επιδεικνύεται η εξουσία του πατέρα-αρχηγού, ο οποίος θωρώντας ότι προστατεύει τα μέλη, στην πραγματικότητα τα αποδεκατίζει, τα διαλύει. 
Τα όνειρα, οι ελπίδες, τα ασίγαστα πάθη οι πραγματικές επιθυμίες , όλα σαρώνονται στο πέρασμα του χρόνου. Και μέσα σ’ αυτό το σαρωτικό πέρασμα η κάθε μία αντιστέκεται. Με τον τρόπο της. Αυταπατώνται, εξωραΐζουν, ονειρεύονται την επανένωση για να μπορέσουν να κρατηθούν, να μην ξεχάσουν και να μην ξεχαστούν. Πέφτουν και σηκώνονται, ξαναπέφτουν και ξανασηκώνονται συμβιβάζονται, παραδίνονται, ανακαλύπτουν και προχωρούν. Η ζωή της μίας μέσα στη ζωή της άλλης. Κι ας μην συναντιούνται ποτέ οι ζωές τους. Κι ας μην καταπολεμιέται η έλλειψη. Η αγάπη τους όμως τις κρατά όρθιες και μάχιμες.
Μια ταινία πλημμυρισμένη από συναισθήματα που σε κατακλύζουν. Πόσες φορές δεν εύχεσαι κατά τη διάρκεια της ταινίας, να γύριζε ο χρόνος πίσω και να άλλαζαν εκείνες οι καθοριστικές συμπτώσεις, εκείνα τα τυχαία γεγονότα που όμως σημάδεψαν τις ζωές των ηρωίδων για πάντα. Κι αν εσύ το θέλεις πολύ αυτό , η ταινία έρχεται να συνδιαλλαγεί μαζί σου να σε απαλλάξει από το μοιρολατρικό "αν γυρνούσα τον χρόνο πίσω, θα…." και να σου τονίσει ότι είναι οι ουσιαστικοί δεσμοί που σε κρατάνε κι ας έχουν  κι ας έχουν χαθεί τα πρόσωπα. Είναι η αγάπη, είναι που κάποιος άλλος άντεξε τη ζωή του και συνέχισε γιατί υπήρχες εσύ…  Είναι που εσύ άντεξες γιατί υπήρχε ο άλλος. Είναι που υπήρξατε…
---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…



Δείτε ακόμη:
 

Κυριακή 30 Αυγούστου 2020

"Δυστυχώς απουσιάζατε…" | EDITORIAL


"Κινδυνεύουμε να απελπιστούμε κι όταν υπάρχει τόση απελπισία, η ακροδεξιά το εκμεταλλεύεται - πρέπει να πιστέψουμε ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός κι απαραίτητος." - Κεν Λόουτς

Ο Ρίκι και η Άμπι, τα κεντρικά πρόσωπα της ταινίας του Κεν Λόουτς, «Δυστυχώς απουσιάζατε» είναι τριανταπεντάρηδες με δύο παιδιά, που έχουν πια γονατίσει από τα πολλά χρέη και με τα χίλια ζόρια τα φέρνουν πια βόλτα στο Νιούκαστλ. Ο Ρίκι πιστεύει ότι αν αγοράσει ένα φορτηγάκι και γίνει αυτοαπασχολούμενος μεταφορέας, η ζωή της οικογένειας του θα επανέλθει στους φυσιολογικούς της ρυθμούς πριν την κρίση, και η γυναίκα του, η οποία φροντίζει ηλικιωμένους προσπαθεί να στηρίξει το εγχείρημα του συζύγου της. Όμως αυταπατώνται…
"Πολλές φορές βλέπω τον ίδιο εφιάλτη. Ότι βουλιάζω σε μια κινούμενη άμμο και προσπαθείτε εσύ και τα παιδιά να με σώσετε αλλά δεν τα καταφέρνετε να με βγάλετε από εκεί μέσα…" αναφέρει η Άμπι στον σύζυγό της, τις ελάχιστες ώρες που συναντιούνται εξαιτίας του εξαντλητικού ωραρίου εργασίας τους. Τις ελάχιστες εκείνες ώρες που τους δίνεται η δυνατότητα να συζητήσουν και να θυμηθούν ότι είναι άνθρωποι. Είναι η κινούμενη άμμος, λοιπόν ο καπιταλισμός που όσο δεν διαταράσσεται από εξωτερικούς παράγοντες παραμένει στερεή. Και φυσικά ξεγελά. Και σου δίνει την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να πατήσεις πάνω της και να περπατήσεις. Και μάλιστα να επιλέξεις και τον τρόπο που θα βαδίσεις, που θα κινηθείς. Η ψευδαίσθηση της επιλογής και στο τέλος το βούλιαγμα. Και όταν διαπιστώσεις ότι τίποτα πλέον δε σε σώζει, ούτε ακόμα και οι ισχυροί οικογενειακοί δεσμοί, όταν και το τελευταίο προπύργιό σου καταρρέει... τότε απλά αφήνεσαι να βουλιάξεις. 

Και σ’ αυτήν την ταινία ο Λοουτς δείχνει με τον δικό του σκληρό και ρεαλιστικό τρόπο πώς το σύστημα σε ξεγέλασε, σε απέκοψε από το κοινωνικοπολιτικό σου περιβάλλον σπάζοντας οποιεσδήποτε δυνάμεις συνοχής με αυτό. Πουθενά στην ταινία δεν υπάρχουν εργατικά συνδικάτα να προασπίσουν τα δικαιώματα των εργαζόμενων που έχουν κυριολεκτικά επιστρέψει σε εργασιακό μεσαίωνα. Σε καθεστώτα εργασιακής εφεδρείας σε συμβάσεις μηδενικού ωραρίου, όπου ο εργαζόμενος πρέπει να είναι διαθέσιμος να εργαστεί ανά πάσα στιγμή τον χρειαστεί ο εργοδότης με μισθούς πείνας, σε μέγιστο αριθμό ωρών εργασίας (το οκτάωρο, ούτε για αστείο δεν τολμάς να το αναφέρεις) με το ελάχιστο κέρδος. Πουθενά στην ταινία δεν υπάρχει κρατική παρέμβαση να προστατέψει τον εργαζόμενο στις συναλλαγές του με το ιδιωτικό κεφάλαιο. Πουθενά στην ταινία δεν υπάρχουν συλλογικοί αγώνες. Και δεν υπάρχουν γιατί το σύστημα έχει φροντίσει να τους διαλύσει.
Έτσι δεν δημιουργείται και η κινούμενη άμμος; Από τις υπόγειες πηγές του νερού με αποτέλεσμα η άμμος να χάνει τη συνοχή της και να συμπεριφέρεται η ίδια σαν νερό.
Έτσι δεν λειτουργεί και ο καπιταλισμός; Δρα υπογείως. Σε διαλύει σιγά σιγά, δίνοντας σου την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να σωθείς γιατί όλα εξαρτώνται από εσένα. Και εσύ τον πιστεύεις. Γιατί όταν το σύστημα τη δημιουργούσε εσύ έλειπες. Δυστυχώς απουσίαζες. Ήσουν αλλού… Και έτσι ξεγελιέσαι βαδίζεις πάνω της και πλέον τίποτα δε σε σώζει. Ούτε οι ατομικές σου αξίες που με τόσο κόπο κατάφερες να καλλιεργήσεις και να μεταδόσεις στην οικογένειά σου. Ούτε αυτές …
Μια πολύ σκληρή ταινία που σκοπό έχει, όπως και ο ίδιος ο Λόουτς αναφέρει, όχι να σε βυθίσει στην απελπισία αλλά να πιστέψεις ότι ένας διαφορετικός κόσμος είναι εφικτός κι απαραίτητος. "Χρειαζόμαστε μια σοβαρή αριστερά, η οποία θα μιλήσει πειστικά πάνω στο πώς τα προβλήματα προέρχονται από τις ταξικές ανισότητες και τα κέρδη των πολυεθνικών, πού οφείλεται η υψηλή ανεργία, ποιον ωφελεί και γιατί" δηλώνει μεταξύ άλλων ο σκηνοθέτης και δεν έχει φυσικά άδικο. 
Δείτε την ταινία… Φροντίστε να μην απουσιάσετε… Αξίζει, πραγματικά τον κόπο!

---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…

Υπάρχει Θεός, το Όνομά της Είναι Πετρούνια | EDITORIAL

Σε μια μικρή πόλη της Βαλκανικής σύμφωνα με το έθιμο των Θεοφανίων εκατοντάδες άνδρες βουτάνε να πιάσουν τον σταυρό που ρίχνει  ο ιερέας στα παγωμένα νερά του ποταμού. Αυτός που θα τον πιάσει θα έχει όλη  τη χρονιά καλή τύχη.. Όμως εκείνη τη χρονιά μια νεαρή άνεργη γυναίκα η Πετρούνια πηδάει ξαφνικά στο νερό παραβιάζοντας την παράδοση που θέλει μόνο τους άντρες να πέφτουν στο νερό και να διεκδικούν το σταυρό, και τον πιάνει αυτή. Και φυσικά αυτό εξαγριώνει  τους άντρες ανταγωνιστές που δεν δέχονται με τίποτα ότι ο σταυρός ανήκει στην Πετρούνια. Και ο πόλεμος ξεκινά…Μόνη απέναντι σε ένα αδίστακτο σκοταδιστικό απαρχαιωμένο και προσκολλημένο σε μεσαιωνικές αντιλήψεις σύστημα. Τολμά όμως. Κι όσο το παλεύει τόσο πιο τολμηρή γίνεται.
Η Πετρούνια εξελίσσεται μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Απογοητευμένη, παραιτημένη από τη ζωή, αυτοθεραπεύεται. Και η θεραπεία της  έρχεται σταδιακά. Μέσα από την επίπονη κοινωνική συνδιαλλαγή και την κατανόηση της κοινωνικής πραγματικότητας. Όταν γνωρίζει από κοντά τους στυλοβάτες αυτής της κοινωνίας και διαπιστώνει την έλλειψη επιχειρημάτων και την παραλογία πάνω στην οποία στηρίζουν το σαθρό σύστημα που το υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια γιατί φοβούνται να ζήσουν έξω από αυτό. Από το αστυνομικό τμήμα όπου κρατείται , περνά από μπροστά της  όλος ο μικρόκοσμος της κοινωνίας και εκεί η Πετρούνια, παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της και αρχίζει να χτίζει την αυτοπεποίθησή της. Τη βάση του οικοδομήματος της την έχει βάλει από πριν. Είναι οι καθημερινές της διαπιστώσεις από έναν κόσμο σκληρό προσκολλημένο στα στερεότυπα και τις στείρες πατριαρχικές αντιλήψεις που συνθλίβει κάθε τι το διαφορετικό κάθε τι το μη ταιριαστό σε αυτόν. 
Η Πετρούνια δε θέτει σαν στόχο της ζωής της να αλλάξει το σύστημα. Η ζωή της βρίσκεται σε τέλμα βυθίζεται καθημερινά στα σκοτεινά νερά της κατάθλιψης και την ύστατη στιγμή βουτά στα παγωμένα νερά  του ποταμού. Μόνο που η βουτιά αυτή τη φορά  θα αποτελέσει και την εναρκτήρια διαδικασία της προσπάθειας να βγει στην επιφάνεια να σωθεί. Διαπιστώνει λοιπόν σε πρώτη φάση, αρνείται να αποδεχτεί την κατάσταση στη συνέχεια, κάτι που γίνεται καταστροφικό για την ίδια της τη ζωή και τέλος  αρχίζει να αποδομεί την παραλογία του κόσμου που δεν μπορεί με τίποτα να ταιριάξει με τη δική της απλή, ανθρώπινη λογική. Και χτίζει ξανά τη ζωή της μέσα από τα συντρίμμια της… Η Πετρούνια αποδεικνύει ότι κάθε γυναίκα κρύβει έναν Θεό μέσα της, έναν Θεό που όταν καταφέρει να το βγάλει στην επιφάνεια, σταματά κάθε είδους κακοποίηση, εσωτερική και εξωτερική… και η λύτρωση επέρχεται.
---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…

Κυριακή 2 Αυγούστου 2020

Οι ταινίες μου: Requiem for a Dream | EDITORIAL

Το Requiem for a Dream (Ρέκβιεμ για ένα Όνειρο) είναι ένα ψυχολογικό θρίλερ αμερικανικής παραγωγής που κυκλοφόρησε το 2000 και αποτελεί κινηματογραφική μεταφορά του μυθιστορήματος του Hubert Selby Jr. Σκηνοθετημένο απ’ τον Darren Aronofsky και με πρωταγωνιστές τους Ellen Burstyn, Jared Leto, Jennifer Connelly και Marlon Wayans, η ταινία απεικονίζει πώς ο εθισμός των τεσσάρων πρωταγωνιστών σε διαφορετικές μορφές ναρκωτικών, τους διαλύει τόσο ψυχικά όσο και σωματικά. Ο Darren Aronofsky σκηνοθετεί μια ταινία-σταθμό για το μοντέρνο σινεμά, μια ιστορία για την ανθρώπινη ψυχοσύνθεση και τις εμμονές, τη μοναξιά, αλλά και την άρνηση της πραγματικότητας. Η ταινία προβλήθηκε εκτός συναγωνισμού στο Φεστιβάλ των Καννών το 2000 λαμβάνοντας θριαμβευτικές κριτικές. Η Ellen Burstyn ήταν, δικαιωματικά, υποψήφια για Όσκαρ Α΄ Γυναικείου Ρόλου για την ανατριχιαστική ερμηνεία της.
Η Sarah Goldfarb (Ellen Burstyn) είναι μια ηλικιωμένη, υπέρβαρη χήρα, που ζει στο Μπρούκλιν μία επαναλαμβανόμενη, βαρετή ζωή. Όταν της δίνεται η ευκαιρία να εμφανιστεί σε μια δημοφιλή τηλεοπτική εκπομπή αυτοβοήθειας, αποφασίζει να χάσει βάρος, ώστε να μπορέσει να χωρέσει στο μικρό κόκκινο φόρεμα που φορούσε πριν από την αποφοίτηση του γιου της. Ανίκανη να ακολουθήσει μια υγιεινή διατροφή, στρέφεται σε χάπια, τα οποία αποδεικνύεται ότι δεν κάνουν τίποτα περισσότερο από τη δημιουργία υπερκινητικότητας, που καίει τα κιλά, αλλά με τι κόστος;
Ο προβληματικός γιος της, Χάρι (Jared Leto), ξεκινάει μια μικρή επιχείρηση ναρκωτικών με τη βοήθεια του καλύτερου φίλου του, Tyron (Marlon Wayons). Πολύ γρήγορα πετυχαίνουν, αλλά εθίζονται σε μεγάλο βαθμό στις ουσίες, καθώς αυξάνεται η ανάγκη για δοκιμή των "εμπορευμάτων". 
Καθώς ξεκινάει ο "κατήφορος", ο Χάρι απομακρύνεται από εκείνους που τον φροντίζουν. Αυτός και η μητέρα του χάνουν ο ένας τον άλλον όλο και περισσότερο. Τελικά, ο Χάρι και ο Tyron γίνονται τόσο αποφασισμένοι να αντισταθμίσουν τις οικονομικές απώλειες που προκαλούνται από την κατάχρηση των "προϊόντων τους", που ξεχνούν τη φιλία τους. Βυθισμένη στον δικό της εξευτελιστικό κόσμο, η Μάριον (φίλη του Χάρι) τους αγνοεί όλους, βλέποντας την ηρωίνη ως το κλειδί για την ευτυχία της. Οι χαρακτήρες σταδιακά παραβλέπουν τι τους έκανε να ξεκινήσουν την "κακή" συνήθεια τους, καθώς βυθίζονται όλο και περισσότερο.
Το Requiem for a Dream δεν περιβάλλεται από τις υποτιθέμενες απολαύσεις του εθισμού, αλλά δίνει στον θεατή μια ειλικρινή απεικόνιση του τι θα συμβεί αν αυτό που νομίζεις ότι ελέγχεις, αρχίζει να σε ελέγχει. Η ταινία αρνείται να κάνει τα ναρκωτικά να φαίνονται ελκυστικά. Δεν παίρνει ποτέ την εύκολη διέξοδο και ο Aronofsky παραμένει πιστός στην ιστορία του. Ξέρει ότι για να πει σωστά μια ιστορία σχετικά με τον εθισμό, δεν πρέπει να καταλήξει σε ένα ονειρικό "όλα θα πάνε καλά", δείχνει την ωμή αλήθεια. Καθώς η ταινία φτάνει στο τέλος της, σου αφήνει μια θλίψη και ταυτόχρονα τη συνειδητοποίηση για τις εμμονές που οδηγούν, σχεδόν πάντα. σε αυτοκαταστροφικά αποτελέσματα. 
Σε κάποια σημεία, η ταινία είναι επώδυνη, σχεδόν βασανιστική. Ωστόσο, κοιτάζοντας την ουσία των πραγμάτων και το βαθύτερο νόημα τους, η ταινία θα μείνει χαραγμένη για πολύ καιρό στις μνήμες όσων την παρακολουθήσουν. 
Το καθηλωτικό ομώνυμο soundtrack του Clint Mansell, που μας ανατριχιάζει σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, το ακούμε ακόμα γύρω μας σε ταινίες και διαφημιστικά σποτ, ύστερα από 20 χρόνια!
ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ: Το όνειρο του Χάρι με τη Μάριον στην προβλήτα και φυσικά το τέλος της ταινίας.
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ: Ότι η Ellen Burstyn έχασε το Όσκαρ από τη Julia Roberts (!) 
ΗΞΕΡΕΣ ΟΤΙ: Ο Jared Leto για να μπει στο πετσί του ρόλου, εκτός από την εξαντλητική δίαιτα που τον έκανε για να χάσει 12 κιλά σε 2 μήνες, έκανε αποχή από το σεξ και τη ζάχαρη για να δημιουργήσει σύνδρομα στέρησης;
---------------------------------
Αφροδίτη Παπαδάκη
Μένει στην Πετρούπολη και είναι μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 2011. 
Ασχολείται με τα οικονομικά και το χορό. 
Στον ελεύθερο χρόνο της κάνει γιόγκα, διαβάζει βιβλία και βλέπει πολλές ταινίες και ξένες σειρές.
Instagram: @aphrobooky

Οι ταινίες μου: Bram Stoker’s Dracula | EDITORIAL

Μέσα από αυτή την σειρά "άρθρων-παρουσιάσεων" θα σας μιλώ για τις ταινίες που λάτρεψα, που με έκαναν να ερωτευθώ ακόμη περισσότερο το κινηματογραφικό πανί και καθόρισαν το γούστο μου. Σίγουρα δεν θα βρεις αριστουργήματα που ίσως να περίμενες, αλλά η λίστα έχει προσωπικό τόνο και κάποιες ενοχικές απολαύσεις.
To 1897, ο Bram Stoker θα υπογράψει ένα από σημαντικότερα έργα της φανταστικής λογοτεχνίας και του γοτθικού τρόμου, το οποίο μετά από έναν αιώνα συνεχίζει να τρομάζει και να γοητεύει. Η πλοκή διαδραματίζεται σε ημερολογιακές αφηγήσεις και επιστολές των χαρακτήρων του. Ο "Δράκουλας" του Stoker δεν αποτελεί το πρώτο μυθιστόρημα για βρικόλακες και βαμπίρ, μιας και ο ίδιος εμπνεύστηκε από έργα του Τζον Πολιντόρι, του Τζόζεφ Σέρινταν Λε Φανού και της Εμίλυ Γκέραρντ. Η πρώτη κινηματογραφική αποτύπωση του  θρύλου του Κόμη Δράκουλα έγινε με το εμβληματικό Nosferatu του Φρίντριχ Μουρνάου το 1922 το οποίο βασίστηκε στην ιστορία του Stoker, αλλά δεν ήταν πιστή αναφορά στους χαρακτήρες και την πλοκή του βιβλίου. Ο επόμενος κινηματογραφικός Δράκουλας ήταν ο γνωστός για τους ρόλους του σε ταινίες τρόμου και sci-fi, Μπέλα Λουγκόζι όπου έμελλε πριν την ενσάρκωση του Κόμη από τον Κρίστοφερ Λι (που τον υποδύθηκε 10 φορές) να είναι ο πιο αναγνωρίσιμος Δράκουλας στην ιστορία του σινεμά.
Ύστερα από αρκετές ταινίες και κυρίως sequel, το 1992 ο Φράνσις Φορντ Κόπολα μετά τον "Νονό ΙΙΙ" και ύστερα από προτροπή της Γουινόνα Ράιντερ θα διαβάσει ένα σενάριο με τίτλο "Dracula: The Untold Story" και θα πειστεί να δουλέψει επάνω στο συγκεκριμένο πρότζεκτ.  Άλλωστε ο ίδιος σε συνέντευξη του μετά από χρόνια θα δηλώσει ότι ήταν λάτρης τόσο του βιβλίου του Stoker όσο και της ταινίας "Nosferatu". Επιλέγει τον τίτλο "Bram Stoker’s Dracula" σεβόμενος το έργο και την πρωτότυπη πηγή του συγγραφέα όπως ακριβώς είχε πράξει και στην τριλογία του Νονού προσθέτοντας στον τίτλο το όνομα του συγγραφέα, Mario Puzo. Για τον πρωταγωνιστικό ρόλο και ύστερα από αρκετά δοκιμαστικά άλλων ηθοποιών, όπως ο Βίργκο Μόντερσεν, θα επιλεχθεί ο Γκάρι Όλντμαν. Ο Κόπολα θα τον πλαισιώσει με δύο νέους και ανερχόμενους ηθοποιούς στο Χόλιγουντ τη δεκαετία του 1990, την Γουινόνα Ράιντερ και τον Κιάνου Ρίβς (που υποδύονται την Μίνα και τον Τζόναθαν Χάρκερ αντίστοιχα), ενώ ο ρόλος του Βαν Χέλσινγκ θα δοθεί στον Άντονυ Χόπκινς. 
Η ταινία θα ξεκινήσει με την πρωτότυπη ιστορία του Βλαντ Ντράκουλα το 1462 ο οποίος ορκίζεται στον θεό ότι θα πάρει εκδίκηση για τον θάνατο της γυναίκας του Ελιζαμπέτα η οποία πληροφορήθηκε τον θάνατο του στο πεδίο της μάχης και αυτοκτόνησε. Ύστερα από την εισαγωγή μεταφερόμαστε στο 1897 στο τρένο με τον Τζόναθαν Χάρκερ, έναν δικηγόρο από το Λονδίνο που ταξιδεύει στην Τρανσυλβάνια για να αναλάβει έναν πελάτη, τον Κόμη Δράκουλα, ο οποίος απέκτησε κινητή περιουσία στο Λονδίνο. Ο Κόμης αφού δει μια φωτογραφία της Μίνα, μνηστής του Χάρκερ και πειστεί για την εκπληκτική ομοιότητα της με την νεκρή γυναίκα του, αποφασίζει να ταξιδέψει στην Αγγλία αφού παγιδέψει τον Τζόναθαν στο κάστρο του. Σε σύγκριση με το βιβλίο του Stoker, δεν εντοπίζονται πολλές διαφορές στο σενάριο, ωστόσο στην ταινία βλέπουμε ότι αναπτύσσεται ρομαντικό ειδύλλιο ανάμεσα στον Κόμη και την Μίνα.
Η ερμηνεία του Γκάρι Όλντμαν είναι αξιομνημόνευτη με αρκετούς αυτοσχεδιασμούς (παράδειγμα η σκηνή που γεύεται με πάθος το αίμα από το ξυραφάκι του Χάρκερ) ενώ έχει γίνει εξαιρετική δουλειά στο μακιγιάζ του Δράκουλα ο οποίος αποτυπώνεται με όλες τις μορφές του, αποκρουστικές και μη. Ο Κόπολα κάνει φόρο τιμής σε αρκετές ταινίες τρόμου από το παρελθόν (η σκιά της μπέρτας και της σιλουέτας του ήρωα που καθιερώθηκε από το Nosferatu) αλλά δίνει μια πιο στιβαρή και gothic προσέγγιση στον θρύλο του Δράκουλα που φτάνει στα όρια του τρόμου σε αρκετές περιπτώσεις. Ίσως αυτή η ταινία και ο "Πορφυρός Λόφος" να είναι από τις πιο αυθεντικές gothic-horror παραγωγές του Αμερικανικού σινεμά. Αν μη τι άλλο ο σχεδιασμός των κουστουμιών (βραβεύτηκε με Όσκαρ στην συγκεκριμένη κατηγορία) έρχεται να τονώσει το κλίμα και το ύφος που θέλει να αποδώσει ο Κόπολα. Ο σχεδιασμός ειδικά του νυφικού φορέματος της Lucy (θύμα του Δράκουλα) όταν γίνεται βαμπίρ από την Eiko Ishioka είναι ενδεικτική. Η σκηνή στο νεκροταφείο είναι επικίνδυνα όμορφα τρομακτική με τον Κόπολα να την γυρίζει σε reverse ανεβάζοντας τα ρίγη του τρόμου κατακόρυφα.
Αυτό που δρα αρνητικά στην ταινία είναι η χλιαρή αποτύπωση και παρουσίαση του Τζόναθαν Χάρκερ, με αποτέλεσμα η ερμηνεία του Κιάνου Ρίβς να κυμαίνεται σε αρκετά μέτριο επίπεδο. Η Ράιντερ συνεχίζει ένα καλό σερί ερμηνειών και συμμετοχών σε μεγάλες παραγωγές (που δεν κράτησε πολύ), όντας εκείνη την περίοδο μια από τις πιο υψηλά αμοιβόμενες ηθοποιούς στο Χόλιγουντ ενώ ο Χόπκινς είναι η τέλεια επιλογή για τον Βαν Χέλσινγκ. Ο Όλντμαν ως ένας "chameleon" της υποκριτικής μπορεί να υποδυθεί τα πάντα και να μεταμορφωθεί σε οτιδήποτε του ζητηθεί, δείχνοντας τα διαπιστευτήρια του πως πρόκειται για έναν από τους καλύτερους ηθοποιούς στην ιστορία του κινηματογράφου. 
Δεν θα προχωρήσω σε σύγκριση ποιος είναι καλύτερος ως Κόμης Δράκουλας γιατί θα ήταν άδικο για τις ερμηνείες των Λι και Λουγκόζι με την κάθε μια να έχει τελείως διαφορετικά στοιχεία. Την ερμηνεία που θα ξεχωρίσω προσωπικά είναι αυτή της Σάνι Φροστ ως Lucy, γιατί κατάφερε και προκάλεσε πολλούς εφιάλτες στους πάντες και ιδιαιτέρως σε εμένα όταν είχα πρωτοδεί την ταινία σε μικρή ηλικία.
Ο Δράκουλας του Κόπολα είναι μια από τις ταινίες τρόμου που λατρεύω. Είναι η τελευταία μεγάλη ταινία του και σίγουρα αν δεν την έχεις δει ή την έχεις προσπεράσει μην διαστάσεις να την δεις ακόμα και να την θυμηθείς.

ΘΑ ΘΥΜΑΜΑΙ: Την σκηνή με την Lucy ως βρικόλακα να κατεβαίνει στο νεκροταφείο
ΘΕΛΩ ΝΑ ΞΕΧΑΣΩ: Την χλιαρή ερμηνεία του Κιάνου Ριβς
ΗΞΕΡΕΣ: Ότι η Μόνικα Μπελούτσι εμφανίστηκε για πρώτη φορά στο κινηματογραφικό πανί, υποδυόμενη τη Νύφη του Κόμη Δράκουλα;
------------------------------------------------------------------------

Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros

Τετάρτη 15 Ιουλίου 2020

Δυο Πόρτες Έχει η Ζωή | EDITORIAL

Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έχει γράψει για την Ευτυχία του λαϊκού τραγουδιού: "Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου… Τη θυμάμαι πάντοτε με ένα μαντίλι στα μαλλιά, να με κοιτάζει με το πονηρό της βλέμμα και ξάφνου να μου πετάει ένα δίστιχο, όπως Σαράντα μέρες κι άλλη μια / περπάτησα στην ερημιά, για να δει, από την έκφραση των ματιών μου, αν μου άρεσε και πόσο. Και άλλοτε να με βρίζει επειδή μου είπε με την βραχνή, τσακισμένη από το τσιγάρο φωνή της, Να’ ταν ο πόνος άνθρωπος / να 'ρχόμαστε στα χέρια, κι εγώ έμεινα απαθής. Και άλλοτε, πάλι, να μου επαναλαμβάνει ένα ολόκληρο πρωινό δύο στίχους για να μου μαλακώσει την ψυχή, επειδή ήμουν σεκλετισμένος: Πέρασα νύχτα απ’ τη ζωή / και με κλειστά τα μάτια…Όλα αυτά χρόνια που την συναντούσα και κουβεντιάζαμε , μου είπε πάρα πολλά για την ζωή της. Ουδέποτε όμως, με μια σειρά. Πάντοτε αποσπασματικά. Ποτέ όμως δεν μου είπε ούτε μια λέξη για το μεγάλο πάθος της. Την χαρτοπαιξία. Το πάθος που την ανάγκασε να δανείζεται – δανεικά και αγύριστα – απ’ όλο τον κόσμο και να αδιαφορεί -αυτή, που υπήρξε μια αρχόντισσα- για την αξιοπρέπειά της".
Ο Άγγελος Φραντζής επιλέγει να αποτυπώσει αυτή την εικόνα της στιχουργού μέσα στην ταινία. Η Μικρασιατική Καταστροφή και το δράμα του ξεριζωμού δεν έρχονται να τεθούν υπό το μικροσκόπιο του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου αλλά αποτελούν την αφετηρία της εξιστόρησης της καλλιτεχνικής πορείας της Παπαγιαννοπούλου. Το δράμα της καταστροφής και της τραυματικής μνήμης εκφράζεται μέσα από τα τραγούδια και τους βιωματικούς στίχους της Ευτυχίας, που έρχονται να αντικαταστήσουν από μόνα τους κάθε σκηνή κορυφαίου ανθρωπιστικού και εθνικού δράματος όπως έχουν γυριστεί με το τσουβάλι στο ελληνικό και παγκόσμιο σινεμά. 
Η ταινία είναι μια καθαρή και αυθεντική βιογραφία γύρω από την ζωή της, τα πάθη της και του καλλιτεχνικού έργου της που πέρασε από πολλά κύματα αλλά σημάδεψε την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Αυτό φαίνεται από την θέση που κατέχουν οι στίχοι της στις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων ιδιαιτέρως όσων γεύτηκαν τις δύσκολες κοινωνικοοικονομικές μεταβολές της εποχής χωρίς όμως να χάσουν την διαχρονική ταυτότητα και σημασία τους.
Πρόκειται για ένα ανθολόγιο που ξεκινάει με μια γιορτή προς τιμήν της και κάθε συμβάν στη ζωή της έρχεται να διακόψει την ροή, να μας ταξιδέψει στο παρελθόν και να μας αφηγηθεί την ιστορία της Ευτυχίας ξεκινώντας από την καταστροφή της Σμύρνης του 22. Σημαντικοί άνθρωποι που πέρασαν και σημάδεψαν τη ζωή της, οικογενειακές ιστορίες, έρωτες, δυστυχίες και η γνωριμία μαζί με τη σταδιακή αναγνώριση από τα ιερά τέρατα της ελληνικής μουσικής όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης. Βλέπουμε μια γυναίκα με κουλτούρα, με γνώση και αγάπη για τις Τέχνες που αναζητά αναγνώριση και επιζητά την ανεξαρτησία της. Είναι μια προσωπική ταινία που θέλει να ξετυλίξει το κουβάρι μιας χαρισματικής προσωπικότητας χωρίς τυμπανοκρουσίες και υπερβολές με κάθε σεβασμό στον άνθρωπο και στα πάθη του. 
Η Κάτια Γκουλιώνη (συνεργάστηκε με τον Φραντζή και στο "Ακίνητο Ποτάμι") σκιαγραφεί τα πρώτα βήματα της Ευτυχίας και παραδίδει με έναν τρόπο σκηνοθετικά και σεναριακά υποδειγματικό την σκυτάλη στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη για την κορύφωση του δράματος. Προσωπικά βρίσκω την επιλογή των δύο ηθοποιών εξαιρετικά εύστοχη και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μιας και οι δύο ερμηνείες αντιπροσωπεύουν δυο διαφορετικές ηλικιακές ψηφίδες. Η Γκουλιώνη ερμηνεύει την αθωότητα και τα πρώτα βήματα πριν την ωρίμανση της Ευτυχίας, ενώ η Καραμπέτη έρχεται για να αναπαραστήσει το προσωπικό δράμα, το πάθος για τα χαρτιά και τις κρυφές πτυχές της ψυχοσύνθεσης της. Αναμφίβολα και το υπόλοιπο καστ έρχεται να τελειοποιήσει και να συμπληρώσει την προσωπογραφία της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Ακόμα και οι ιστορικές καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες είναι καλογραμμένες και δεν παρουσιάζονται ως άσεμνες καρικατούρες όπως έχουμε δει αρκετές φορές στο παρελθόν.
Έχουν ειπωθεί και γραφτεί τόσα πολλά για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Η ίδια τα έκανε στίχους και μας τα αφηγήθηκε όλα από μόνη της. Είναι η ζωή του κάθε ανθρώπου, από την γέννηση ως τον θάνατο του. Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα, σεργιάνισα ένα πρωινό, κι ώσπου να 'ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα. Η ταινία ακολουθεί αυτή την διαδρομή της ζωής και του έργου της, σε ένα βίωμα που δεν θα σε αφήσει ασυγκίνητο και θα μιλήσει στην καρδιά και την ψυχή σου, όπως άλλωστε και οι στίχοι της Ευτυχίας.
------------------------------------------------------------------------

Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2020

"I used to think that my life was a tragedy, but now I realize, it’s a comedy" - Joker | EDITORIAL

Πόσες φορές έχουμε αισθανθεί αόρατοι; Πόσες φορές μιλάμε, φωνάζουμε, θυμώνουμε, ενοχοποιούμαστε, μετανιώνουμε και κανείς δε μας προσέχει, κανείς δε μας δίνει σημασία; Πόσες φορές αποφασίζουμε μετά από πολλοστές παραδοχές της ήττας μας να σιωπήσουμε; Και πόσες φορές ελπίζουμε έστω και αυτή η σιωπή να ηχήσει; Μέχρι που ανακαλύπτουμε το μάταιο όλων αυτών. Γιατί παραμένουμε αόρατοι. 
Και τότε οι επιλογές μας είναι τρεις. Ή φοράμε τη μάσκα των ταξικά ανώτερών μας, αυτών που μας καταδυναστεύουν και τότε κερδίζουμε την προσοχή τους και την εύνοιά τους, ή  παραμένουμε αδρανείς παρατημένοι, απογοητευμένοι  και βυθισμένοι σε βαθιά κατάθλιψη ή βγάζουμε την εσωτερική μας μάσκα του θυμού, των απωθημένων, των ματαιώσεων, των αδικιών , του μίσους και τη φοράμε. Και το μέσα μας το φέρνουμε προς τα έξω. Και εδώ είναι το μεγάλο ζητούμενο. Γιατί αυτή η μάσκα παίρνει πολλές μορφές. ανάλογα με την επεξεργασία και το φιλτράρισμα που έχουν υποστεί οι θυμικές μας καταστάσεις. Και οι τρόποι εκτόνωσης μας εξαρτώνται πολύ από τον ρόλο που υποδυόμαστε. Γιατί η μάσκα , καθορίζει και τον ρόλο. Γιατί είσαι υποχρεωμένος να παίξεις έναν ρόλο όταν ζεις καθημερινά το παράλογο σε όλες του τις εκφάνσεις.  
Ο ήρωάς μας κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να επεξεργαστεί και να διαχειριστεί τα συναισθήματά του. Γι αυτό διαλέγει να υποδυθεί τον ρόλο του εκδικητή. Αντλεί όμως ουσιαστική ικανοποίηση από αυτό; Όχι. Η εξαιρετική σκηνή τη στιγμή που ο ίδιος αποθεώνεται από το φανατισμένο πλήθος, το αίμα που υπάρχει γύρω από τα χείλη του, δε γίνεται από μόνο του χαμόγελο. Δεν αντανακλά εσωτερική ηρεμία. Πρέπει εκείνος να το εκβιάσει και να του δώσει τη μορφή χαμόγελου. Αν το αφήσει ελεύθερο θα μετατραπεί πάλι σε λύπη. Και η διαπίστωσή του; Η φοβερή του  ατάκα: «Μέχρι τώρα νόμιζα ότι η ζωή είναι μια τραγωδία. Τελικά διαπίστωσα ότι η ζωή είναι μια γ…….η κωμωδία». Απέχει πολύ αυτό από την πραγματικότητα που ζούμε; Τι είναι αυτό που  χαρακτηρίζει τη ζωή ως τέτοια; 
Είναι μια κωμωδία που ξεκινώντας να την παρακολουθείς περιμένεις να γελάσεις, να ευχαριστηθείς, να χαρείς και τελικά μένεις με την προσμονή. Μένεις με τη προσπάθεια χαραγμένη ως μειδίαμα στο πρόσωπό σου το οποίο όμως μετά από τόση ώρα προσμονής χαραγμένο εκεί σου προκαλεί πλέον πόνο. Αυτό είναι η «γ……η κωμωδία». Η αναμονή της ευτυχίας που τελικά γίνεται, πόνος, λύπη, τραγωδία…
Η ταινία δίχασε κοινό και κριτικούς για την  υπερβολική χρήση βίας, για τα σεναριακά κενά που στη θέση τους θα μπορούσαν να καταδεικνύονται και άλλες αιτίες που κυρίως θα είχαν να κάνουν με τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα και όχι μόνο με την κοινωνία.  Χρειαζόταν , ίσως μια βαθύτερη  σεναριακή ανάλυση των κινήτρων που οδηγούν στην αυτοδικία και όχι απλά μια δικαιολόγηση αυτών.
Ωστόσο, δεν ξέρω πόσο εύκολο και πόση δύναμη έχει ο κινηματογράφος να καταφέρει να κάνει τους αόρατους, ορατούς. Αυτό δεν είναι άλλωστε και το μεγάλο πρόβλημά μας; Το δυσεπίλυτο θα έλεγα. Νομίζω όμως ότι όταν καταφέρνει να το καταδείξει, να ευαισθητοποιήσει και να προβληματίσει και κυρίως τους νεότερους τότε μια μικρή αρχή την έχει κάνει. 
Το κοινό καθηλωμένο, παρακολουθεί έναν Χοακίν Φίνιξ που καταφέρνει να γίνει ορατός έστω και με ανορθόδοξο τρόπο, σε μια ανορθόδοξη όμως κοινωνία. 
---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…

Το παράσιτο και ο ξενιστής | EDITORIAL

Το παράσιτο και ο ξενιστής.

Το παράσιτο τρέφεται από τις θρεπτικές ουσίες του ξενιστή. Όταν αποδέχεσαι τη θέση του παράσιτου, αποδέχεσαι και τη θέση του ξενιστή. Και φυσικά εξαρτάσαι από αυτόν. Αποδέχεσαι την υποτελή σου θέση που σου επέβαλαν οι κυρίαρχοι, ως φυσική τάξη πραγμάτων. Και ονειρεύεσαι… Να βρεθείς στη θέση των πλουσίων. Εκεί που το χρήμα εξομαλύνει τις ρυτίδες . Εκεί που η ευγένεια απορρέει από τον πλούτο και όχι από την ανθρωπιά. Εκεί που τα αρνητικά συναισθήματα έχουν επικαλυφθεί από τη λάμψη της πολυτέλειας και της χλιδής. Εκεί που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα υγιές συναίσθημα. Εκεί που κατά βάθος μισείς να βρίσκεσαι. Και παρόλο που μισείς να βρίσκεσαι, σχεδιάζεις πώς θα βρεθείς εκεί, επιστρατεύοντας όλες σου τις ικανότητες. Για να καταλήξεις τελικά ότι το καλύτερο σχέδιο είναι η ανυπαρξία σχεδίου. Να καταλήξεις δηλαδή στην τραγική επίγνωση που η άρχουσα τάξη σε ωθεί παρέχοντας σου την ψευδαίσθηση ότι μπορείς, αν επιστρατεύσεις την εξυπνάδα σου και το ξεχωριστό που διαθέτεις ως ανθρώπινη οντότητα, να αποδράσεις από τη φτώχεια και τη μιζέρια σου. 

Και εσύ ως θεατής αναρωτιέσαι. Είναι το ανύπαρκτο σχέδιο το καλύτερο; Ή το σχέδιο που στηρίζεται στην οργανωμένη και συλλογική δράση που περιλαμβάνει όλους εκείνους που ανήκουν στην ίδια τάξη με εσένα. Και πώς τελικά αποδομείς την εγκαθιδρυμένη από γεννησιμιού σου αντίληψη ότι δεν είναι η θέση που καθορίζει το «είναι» σου αλλά το «είναι» σου που καθορίζει τη θέση σου; Αυτά και πολλά αλλά θίγονται στην εξαιρετική αυτή ταινία « Τα παράσιτα» του Κορεάτη σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν -Χο… 

Ταινία που δικαίως σάρωσε τα φετινά βραβεία Oscar. Η άψογη κινηματογραφική αφήγηση, η ερμηνεία, οι  έξυπνοι διάλογοι, οι ίντριγκες, η αγωνία, το γκροτέσκο, η μουσική επένδυση όλα αυτά συνθέτουν και αποδίδουν κατά τον καλύτερο τρόπο το παζλ μιας εντελώς λάθος δομημένης κοινωνίας αφήνοντας τον θεατή προβληματισμένο και βυθισμένο σε χιλιάδες σκέψεις αναζητώντας τρόπους αποδόμησης και συναρμολόγησης από την αρχή αυτού του περίπλοκου παζλ. Όχι απλά αξίζει η θέασή της αλλά επιβάλλεται κατά τη γνώμη μου.

---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…

Τετάρτη 10 Ιουνίου 2020

Η Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς του Γιάννη Οικονομίδη | EDITORIAL

Έξι χρόνια μετά το "Μικρό Ψάρι" ο Γιάννης Οικονομίδης, που θεωρείται ένας από τους κορυφαίους δημιουργούς του σύγχρονου ελληνικού σινεμά, σκηνοθετεί και υπογράφει το σενάριο (μαζί με τους Χάρη Λαγκούση και Δημοσθένη Παπαμάρκο) μιας πικρής ερωτικής ιστορίας, που διαδραματίζεται στην ελληνική επαρχία.  
Ο Ηρακλής Σκυλογιάννης (Γιάννης Τσορτέκης), εργοστασιάρχης, με δουλειές όχι απόλυτα νόμιμες, είναι παντρεμένος με μια γοητευτική γυναίκα, την Όλγα (Βίκυ Παπαδοπούλου). Μία γυναίκα, η οποία ξεκινά παράνομη ερωτική σχέση με έναν πρώην λαϊκό τραγουδιστή, το Μάνο Ζαφειρόπουλο (Βασίλης Μπισμπίκης) και ιδιοκτήτη του νυχτερινού κέντρου "Κροκόδειλος". Το παράνομο ζευγάρι αποφασίζει να εξαφανιστεί προκειμένου να ζήσει τον έρωτα του, αρπάζοντας 1.000.000€ του "Σκύλου". Θα ακολουθήσει η αιματηρή κόντρα των δύο αντίζηλων, στην οποία μπλέκουν, πληρωμένοι εκτελεστές μέχρι οι αδίστακτες μαμάδες του Ηρακλή και του Μάνου, που δεν πρόκειται να αφήσουν τίποτα όρθιο, προκειμένου να εκδικηθούν.
"Η Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς" είναι ένα σύγχρονο αστικό γουέστερν, με έντονη δράση και σουρεαλιστικό χιούμορ, το οποίο με τον ακραίο ρεαλισμό του,   αφήνει να αποκαλυφθεί η ασχήμια της κοινωνίας και των ανθρώπων. Η αθυροστομία, τα λεφτά, η βία, τα πισώπλατα μαχαιρώματα είναι και πάλι κυρίαρχα στοιχεία, αλλά μέσα σε ένα γενικό πλαίσιο μαύρης κωμωδίας. Το λυτρωτικό και αισιόδοξο τέλος, τη διαφοροποιούν από τις προηγούμενες ταινίες του.
Οι ακραίες προσωπικότητές του υποκόσμου, θα μπορούσαν να είναι πρωταγωνιστές μιας πραγματικότητας που όντως βρίσκεται κάπου εκεί έξω. Η πανταχού παρούσα Ελληνίδα μάνα που "ευνουχίζει" το γιο της, αλλά δεν αντέχει να τον βλέπει να υποφέρει, θα πάρει τα ηνία. Οι μανάδες του Ηρακλή (Βασιλική Καλλιμάνη) και του Μάνου (Σοφία Κουνιά), θα κάνουν τη Λαμία Far West. 
Ελληνίδα μάνα
Όλοι οι ρόλοι έχουν background, που περιφέρεται στην ατμόσφαιρα, ο Ντίνος (Βαγγέλης Μουρίκης) ένας ευαίσθητος φονιάς στην πιο κωμική του εκδοχή, που κλέβει την παράσταση παρόλο που εμφανίζεται σε λίγες σκηνές, ο "Γλάρος" (Στάθης Σταμουλακάτος) το τσιράκι του Τσέκου που κινεί τα νήματα, ο μπράβος με την ευαίσθητη καρδιά (Αντώνης Κοτζιάς), οι δίδυμοι ιδιοκτήτες του χοιροστασίου, ένας ψαρωμένος γκανγκστερ που μαγειρεύει γεμιστά (Φωκίων Μπόγρης), μια θυμωμένη γραμματέας (Λένα Κιτσοπούλου), ένας μικροσκοπικός μαφιόζος με κινητικά προβλήματα (Πέτρος Ζερβός), η φίρμα του σκυλάδικου (Γιώργος Γιαννόπουλος).
Η πρωτότυπη μουσική της ταινίας, που έγραψε ο διεθνής Γάλλος συνθέτης Jean-Michel Bernard, είναι ένα σημαντικό κομμάτι της ταινίας, καθώς και η rock διασκευή στο θέμα του Καραγκιόζη από τον Μπάμπη Παπαδόπουλο,  αποτελεί το ιδανικό soundtrack για τη Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς. 
---------------------------------
Αφροδίτη Παπαδάκη
Μένει στην Πετρούπολη και είναι μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 2011. 
Ασχολείται με τα οικονομικά και το χορό. 
Στον ελεύθερο χρόνο της κάνει γιόγκα, διαβάζει βιβλία και βλέπει πολλές ταινίες και ξένες σειρές.
Instagram: @aphrobooky




Δείτε ακόμη: 

Τρίτη 2 Ιουνίου 2020

Πόνος και δόξα... Μια ταινία αυστηρά κατάλληλη για ενήλικες | EDITORIAL

Η αγάπη μπορεί να μετακινήσει βουνά, δεν μπορεί όμως να σώσει τους αγαπημένους σου…
Πληρώνεις το τίμημα της αγάπης . Όχι γιατί δεν αγαπάς αρκετά. Αλλά γιατί ο καθένας αγαπά με τον τρόπο του. Χάνεσαι ανάμεσα στη μητρική αγάπη την ερωτική, τη φιλική. Και όσο απομακρύνεσαι από τις μεγάλες αγάπες της ζωής σου και όσο αλλάζει ο τρόπος θέασης και όσο μεγαλώνεις τόσο οι μνήμες επανέρχονται. Και όσο παραμένεις απλός θεατής, τόσο επώδυνη είναι η επαναφορά τους. 
Ο Σάλβα ένας σκηνοθέτης που έχει χάσει την έμπνευσή του και έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση , επιστρέφει στο παρελθόν του, επαναφέροντας στη μνήμη του τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του. Ταυτόχρονα, αναζητά τον πρωταγωνιστή της μεγαλύτερης επιτυχίας του με τον οποίο έχουν να μιλήσουν χρόνια, προκειμένου να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες σχέσεις μαζί του.
«Πάντα προσευχόμουν να μη συμβεί τίποτα στους πρωταγωνιστές των φιλμ της νιότης μου», αναφέρει ο ήρωάς μας...Πράγματι. Πάντα προσπαθούμε να σώσουμε τους πρωταγωνιστές της ζωής μας, επιτρέποντάς τους την καταδυνάστευσή που ασκούν πάνω μας λόγω της εξουσίας και της δύναμης που διαθέτουν. Η μάνα, που αγωνίζεται, που θυσιάζεται, που γνωρίζει τα πάντα, που δίνει λύσεις σε όλα, που τα έχει όλα υπό έλεγχο ακόμα και τον ίδιο το θάνατό της, που εξωραΐζει τις ασχήμιες και που η ίδια εξωραΐζεται στα μάτια του γιου της. Και το γαϊτανάκι των μεταθέσεων ξετυλίγεται. Ο γιος μεγαλώνει μαθαίνοντας να υπομένει τα βάρη των ενοχών του. Των ενοχών που τον κάνουν να αποφεύγει να βιώσει τα αληθινά του συναισθήματα γιατί φοβάται μην πληγωθεί. Δε θέλει άλλο να πονέσει. Θέλει να σταματήσει τον πόνο. Και εκεί στο σημείο μηδέν που ο πόνος δεν αντέχεται πια που καμία ψευδαίσθηση δεν σε απαλλάσσει από αυτόν, ο ήρωάς μας αναλαμβάνει να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής της ζωής του, ο κυρίαρχος του εαυτού του, επιχειρώντας να σώσει πλέον τον ίδιο του τον εαυτό , αφού όμως έχει διαπιστώσει το απλό: Ότι ναι, δε σώζεις αυτούς που αγαπάς, χαράζεις όμως με την αγάπη σου ανεξίτηλα την πορεία της ζωής τους. Και ίσως αυτό είναι και η δική σου σωτηρία. 
Ο πολύ αγαπημένος Πέδρο Αλμοδόβαρ , ο σκηνοθέτης που ξέρει όσο κανείς να κινηματογραφεί με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, τη ζεστή ευαίσθητη και συγκινητική ματιά του, επιστρέφει με μια αυτοβιογραφική ταινία και με έναν εξαιρετικό Αντόνιο Μπαντέρας να ερμηνεύει με έναν μοναδικό τρόπο τον σκηνοθέτη. Και παρόλο που ο ήρωας, μας αναφέρει σε κάποια σκηνή ότι δεν είναι καλός ηθοποιός αυτός που κλαίει αλλά αυτός που τιθασεύει τα δάκρυά του, ωστόσο είναι πολλές οι στιγμές κατά τη διάρκεια της ταινίας που δακρύζεις. Είναι όμως αυτά τα εξαγνιστικά δάκρυα, που σε απαλλάσσουν και εσένα, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της θέασης αλλά και μετά, από τα δικά σου βάρη. 
Απαιτείται μεγάλη χρονική απόσταση από τα γεγονότα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή σου, απαιτείται μεγάλη ωριμότητα για να συναρμολογήσεις ξανά το παζλ της ζωής σου μέσα από τα κομμάτια της μνήμης, απαιτείται μια διαφορετική οπτική θέασης που απέχει από την οπτική της νιότης σου. Μια ταινία αυστηρά κατάλληλη για ενήλικες!
---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…

Τρίτη 28 Απριλίου 2020

Το 22ο ΦΝΘ πάει online!

Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά, 19-28 Μαΐου.
Το 22ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης, το οποίο αναβλήθηκε λόγω της έκτακτης παγκόσμιας συνθήκης με τον κορονοϊό, θα πραγματοποιηθεί διαδικτυακά από την Τρίτη 19 Μαΐου έως την Πέμπτη 28 Μαΐου 2020, με την υποστήριξη του Υπουργείου Πολιτισμού και Αθλητισμού.
Πιο επίκαιρα από ποτέ, σ’ αυτή την πρωτόγνωρη συνθήκη που ζούμε, τα ντοκιμαντέρ που θα προβληθούν στο online 22ο Φεστιβάλ, μας υπενθυμίζουν τι σημαίνει να είσαι άνθρωπος, ποια είναι η σχέση μας με τη φύση, πόσο ευάλωτοι και ταυτόχρονα πόσο δυνατοί είμαστε. Ετοιμαστείτε για συναρπαστικά (νοερά) ταξίδια σε όλο τον κόσμο! Ανάμεσα στις ταινίες, μη χάσετε και 77 ελληνικές πρόσφατες παραγωγές: απ’ την πολιτική, τη μουσική και την Ιστορία, το περιβάλλον, τις ανθρώπινες σχέσεις και τα ανθρώπινα δικαιώματα, αποκαλύπτουν την ίδια τη ζωή.
Οι κριτικές επιτροπές θα παρακολουθήσουν τις ταινίες online και θα απονείμουν τα βραβεία.
Οι ταινίες θα είναι διαθέσιμες δωρεάν για το κοινό και κάθε ταινία θα διατίθεται για 400 θεάσεις, σε χρήστες αποκλειστικά στην Ελλάδα, καθώς το Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης έχει αναλάβει μια διεθνή πρωτοβουλία για την καθιέρωση του γεωγραφικού περιορισμού των προβολών στις online φεστιβαλικές διοργανώσεις, με σκοπό την προστασία των ταινιών και των φεστιβάλ.
Το Φεστιβάλ είναι σε διαρκή συνεργασία με το υπουργείο Πολιτισμού και τις υγειονομικές αρχές και όταν και εφόσον το επιτρέψουν οι εξελίξεις θα εξετάσει το ενδεχόμενο να πραγματοποιήσει και φεστιβαλικές προβολές σε θερινούς κινηματογράφους και σε ανοιχτούς χώρους (λιμάνι, πλατείες, πάρκα κ.α.) της Θεσσαλονίκης μέσα στο καλοκαίρι, λαμβάνοντας φυσικά όλα τα απαραίτητα μέτρα.
Επιπλέον πρόθεση του Φεστιβάλ είναι, σε συνεργασία με το ΥΠΠΟΑ, να προσληφθούν όλοι οι συμβασιούχοι οι οποίοι επρόκειτο να εργαστούν τον Μάρτιο. Για τις ανάγκες διοργάνωσης του διαδικτυακού 22ου Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης θα ενεργοποιηθούν όλες ανεξαιρέτως οι συμβάσεις που δεν είχαν προλάβει να ξεκινήσουν τον Μάρτιο και θα ολοκληρωθούν όλες οι συμβάσεις  που διακόπηκαν, εξαιτίας της αναβολής του Φεστιβάλ.
Επίσης, οι επικεφαλής των τμημάτων του Φεστιβάλ θα μεριμνήσουν για την αναγκαία εκπαίδευση και εξοικείωση των συμβασιούχων με νέες δεξιότητες που απαιτούνται για την online πραγματοποίηση της διοργάνωσης.
Το μεγαλύτερο μέρος των εργασιών θα γίνουν εξ αποστάσεως, αλλά για όσους εργαζόμενους χρειαστεί να έχουν φυσική παρουσία στο γραφείο, θα τηρηθούν αυστηρά όλες οι υγειονομικές υποδείξεις που θα είναι σε ισχύ (αποστάσεις, γάντια, μάσκες, αντισηπτικά).
Σύντομα θα ανακοινωθούν περισσότερες πληροφορίες σχετικά με το πρόγραμμα και τον τρόπο με τον οποίο θα πραγματοποιηθεί η online θέαση των ταινιών.
Μείνετε συντονισμένοι στα online κανάλια του Φεστιβάλ:

Ετικέτες

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης dimos petroupolis petroupoli.gov.gr pkdp.gr σινέ πετρούπολις Δήμος Πετρούπολης Θερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης δημοτικός κινηματογράφος πετρούπολης Θερινό Σινεμά Πετρούπολης Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης πολιτιστικό κέντρο πετρούπολης πρόγραμμα 2017 Κινηματοθέατρο Πετρούπολις editorial άρθρα Ελεύθερη είσοδος παιδική ταινία πρόγραμμα 2018 όσκαρ πρόγραμμα 2019 ελληνική ταινία cinelesxi_petroupolis Petroupoli Πετρούπολη καλοκαίρι 2022 Ταινίες Ινστιτούτο Θερβάντες Σινεμά Πετρούπολη καλοκαίρι 2018 πρόγραμμα 2020 καλοκαίρι 2019 καλοκαίρι 2021 Ισπανική πρεσβεία καλοκαίρι 2020 καλοκαίρι 2023 κωμωδία Πρεσβεία Αργεντινής γαλλική ταινία Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ισπανική ταινία πρεσβεία βενεζουέλας Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ιταλική ταινία χειμώνας 2019-2020 Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ιρανική πρεσβεία Πρεσβεία Νορβηγίας ιρανική ταινία Απρίλιος 2019 Ιούνιος 2023 πρόγραμμα 2021 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Πρεσβεία Ουρουγουάης πρεσβεία Ισημερινού