Επιλέξαμε και φέτος 4 ταινίες που διαγωνίστηκαν στο 42ο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας, για ένα μικρό αφιέρωμα με θέμα τις οικογενειακές σχέσεις (προβληματικές ή μη), ταινίες που θα μας προβληματίσουν και θα μας παρακινήσουν να κάνουμε όμορφες συζητήσεις.
Το Φεστιβάλ Δράμας ταξιδεύει στην Πετρούπολη.(11-14/2/2020) #dramafestival
4 ημέρες αφιερωμένες στις βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους του 42ου Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας στο Κινηματοθέατρο "Πετρούπολις". Το Φεστιβάλ πραγματοποιήθηκε 15-21 Σεπτεμβρίου 2019 με 199 από 64 χώρες.
Πώς θα σας φαινόταν αν μαθαίνατε ότι τουρίστες από όλο τον κόσμο αφιερώνουν το χρόνο τους για να δουν τα γκράφιτι της Αθήνας και όχι την Ακρόπολη ή τα μουσεία της; Κι όμως το κάνουν!
Τα γκράφιτι, η τέχνη του δρόμου και οι δημόσιες τοιχογραφίες αποτελούν τελικά τέχνη ή είναι απλά μουτζούρες; Ομορφαίνουν ή ασχημαίνουν την πόλη μας; Όποια και να είναι η προσωπική σας άποψη, η Αθήνα θεωρείται από πολλούς ως η «Μέκκα της τέχνης του Δρόμου» στην Ευρώπη. Παρά τις όποιες αντιρρήσεις, οι δημόσιες τοιχογραφίες δίνουν χρώμα και πνοή στο γκρίζο κέντρο της Αθήνας και αφορμή για σκέψη και συζήτηση. Ωστόσο, όπως κάθε έργο τέχνης, έτσι και αυτά τα εντυπωσιακά έργα βρίσκονται εκτεθειμένα στη φθορά του χρόνου, μακριά από μουσειακή προστασία χωρίς προθήκες και τζάμια, χωρίς έλεγχο υγρασίας, χωρίς φύλαξη. Ανυπεράσπιστα.
Μια ομάδα όμως, με τον τίτλο «St.A.Co», πήρε την πρωτοβουλία από το φθινόπωρο του 2012 να προστατεύσει αυτά τα έργα του δρόμου όταν αυτά δεν θίγουν ιστορικά κτήρια και μνημεία.
Το όνομα της ομάδας προκύπτει από τα αρχικά Street Art Conservators, δηλαδή συντηρητές της τέχνης του δρόμου και τα μέλη της αποτελούνται από φοιτητές, απόφοιτους και καθηγητές του ΤΕΙ Αθήνας του Tμήματος Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης.
Ποιοι είναι οι λόγοι όμως που τους οδήγησαν να βγουν από το εργαστήριό τους για να προστατέψουν τις σύγχρονες τοιχογραφίες και τα γκράφιτι;
Ο σκηνοθέτης Ηλίας Δημητρίου με την κάμερα της ΕΡΤ εδώ και τρία χρόνια παρακολουθεί τις δράσεις τους και συνομιλεί μαζί τους.
Η ταινία συμμετείχε στο 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.
Έξι Έλληνες ανεβάζουν τις αληθινές τους ιστορίες στη σκηνή και αναρωτιούνται αν πρέπει να φύγουν ή να μείνουν στην Ελλάδα της κρίσης, ένας Γερμανός προσπαθεί να καταλάβει τι φταίει και όλοι μαζί επιχειρούν ένα νέο είδος θεάτρου που μετατρέπει το ντοκουμέντο σε παράσταση. Ο κινηματογραφικός φακός παρακολουθεί τις αληθινές ζωές των ηρώων στο Βερολίνο και στην Αθήνα και εμπλέκεται μαζί με τους θεατές της παράστασης στις πραγματικές ιστορίες των πρωταγωνιστών που υποδύονται τους εαυτούς τους στη σκηνή. Τελικά θα μείνουν ή θα φύγουν;
Ένας διάσημος ηθοποιός του θεάτρου, μετά από ένα έμφραγμα, καλεί κοντά του τις δύο κόρες του, από το Βέλγιο και τη Γαλλία. Προσπαθώντας να τις κρατήσει δίπλα του, τους προτείνει να ανεβάσουν μαζί έναν “Μάκβεθ για τρεις”. Στη διάρκεια των προβών έρχονται στην επιφάνεια σκληρές αλήθειες για το παρελθόν, πικρίες και θυμοί απέναντι σε ένα πατέρα απόντα, δοσμένο ολοκληρωτικά στην τέχνη του. Εκείνος προκαλεί τις ηθοποιούς-κόρες τους να χρησιμοποιήσουν το τραυματικό αυτό παρελθόν στην ερμηνεία των ρόλων. Μέσα από την εγγύτητα των διαδοχικών προβών τα ψυχικά ρήγματα βαθαίνουν.
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Η Τέχνη, ως γνωστόν, σώζει. Επίσης, πίσω από την Τέχνη - την ισχυρότερη μορφή εξουσίας, τη λεγόμενη «πνευματική» - έχουν καλυφθεί εγκλήματα κατά της ζωής, της ζωής ανθρώπων που βρέθηκαν δίπλα στους καλλιτέχνες. Ιδιαίτερα οι «μεγαλοφυείς» δημιουργοί χαίρουν μιας ιδιότυπης ασυλίας, της ασυλίας του Ωραίου. Αυτή η αντίφαση - να δημιουργείς ομορφιά σκορπίζοντας γύρω καταστροφή – είναι το θέμα αυτής της ταινίας μέσα από τις σχέσεις μιας οικογένειας ηθοποιών.
Ο Νίκος Κορνήλιος γεννήθηκε στην Αθήνα και έζησε ένα μεγάλο διάστημα στο Παρίσι. Δίδαξε υποκριτική στο Θεατρικό Εργαστήρι του Antoine Vitez στο Theatre des Quartiers και στη Δραματική Σχολή του Εθνικού Θεάτρου. Δίδαξε επίσης υποκριτική και κινηματογράφο στις σχολές Αρχή, Θέατρο των Αλλαγών και Εμπρός.
Το Αθώο Σώμα (1997), τρία κρατικά βραβεία, συμμετοχή στα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Στρασβούργου και Καλκούτας.
Ο Κόσμος Ξανά (2002), συμπαραγωγή Ελλάδας, Γαλλίας, επίσημη συμμετοχή στα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Karlovy-Vary, Montpellier και Tiburon-California.
Η Μουσική των Προσώπων (2008), ανεξάρτητη ψηφιακή παραγωγή. Ειδικό βραβείο της επιτροπής του Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης.
Τρίτη (2010). Συμμετοχή στα φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, Mar del Plata, Chennai-Madras και στο φεστιβάλ Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου του Σικάγο.
11 Συναντήσεις με τον Πατέρα μου (2012). Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου και στα διεθνή φεστιβάλ Sao Paulo, Montpellier, Lecce, Yerevan καθώς, στο Φεστιβάλ Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων Βαρκελώνης-Παρισιού-Νέας Υόρκης και στο Forum Ελληνικού Κινηματογράφου του Μονάχου.
Μητριαρχία (2014). Με τη συμμετοχή 60 γυναικών, ηθοποιών και προσωπικοτήτων. Συμμετοχή στις Νύχτες Πρεμιέρας, στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και στο Διεθνές Φεστιβάλ του Sao Paulo. Η ταινία, υπό την αιγίδα της Διεθνούς Αμνηστίας, προβλήθηκε από πολλές κοινωνικές συλλογικότητες διεθνώς (Βαρκελώνη, Μπουένος Άιρες…) καθώς στην Ελλάδα.
Το Κυπαρίσσι του Βυθού (2015). Πειραματική. Συμμετοχή στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, στο φεστιβάλ Ποίησης και Κινηματογράφου του Όσλο και στο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου της Αθήνας.
Έχει γυρίσει επίσης την πειραματική μουσική ταινία Trois Mouvements (1982) και το ψηφιακό video-dance Το Μάτι του Ζώου (1996).
Θέατρο
Κυριότερες παραστάσεις :
Η Νύχτα των Ικέτιδων, στο Theatre National de Chaillot | Η Έβδομη Πύλη, στο Theatre National de Chaillot | Η Μίμηση της Σιωπής, στο Φεστιβάλ της Avignon | Ψευδώνυμοι, στο Κέντρο Σύγχρονης Τέχνης της Πόλης του Παρισιού | Hχόπολις, αστικό θέαμα μέσα στην πόλη του Ivry | Όπως Σας Αρέσει, στην Πειραματική Σκηνή του Εθνικού Θεάτρου | Οδός Μάμποτ, στο Θέατρο Ροές | Ο Χοντρός και ο Λιγνός πάνε στον Παράδεισο, στο Θέατρο Σφενδόνη | Χαμ και Κλοβ, στο Booze | Τα Πικρά Δάκρυα της Πέτρα φον Κάντ, στο θέατρο Χώρα | Τα Μονόπρακτα του Χάρολντ Πίντερ, στο θέατρο Αλκμήνη | Ονειρόδραμα, στο θέατρο Αλκμήνη | Χορός σε Κύκλο, στο Θέατρο Skrow | Αποσύμπλεξη, στο Θέατρο Skrow
Μουσική
Έγραψε έργα για μουσικά σύνολα που παίχτηκαν σε πολλά ευρωπαϊκά φεστιβάλ (Ρώμη, Άμστερνταμ, Στρασβούργο, Ορλεάνη, Λονδίνο, Κάννες…). Έγραψε επίσης τη μουσική για τις θεατρικές παραστάσεις και τις ταινίες του.
Με αφορμή τα 30 χρόνια από την ίδρυση της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης, διοργανώνουμε το 1ο Φεστιβάλ Ισπανόφωνου Κινηματογράφου στην Πετρούπολη σε συνεργασία με την Ισπανική πρεσβεία, το Ινστιτούτο Θερβάντες, την πρεσβεία της Αργεντινής και της Ουρουγουάης. Festival de Cine Hispanohablante de Petrúpolis #FeCHPe Είσοδος ελεύθερη
Σας ευχαριστούμε όλους για την ανταπόκρισή σας για μία ακόμη χρονιά! Δίνουμε ραντεβού στο θερινό κινηματογράφο "Σινέ Πετρούπολις"! Καλό Πάσχα! #staytuned
Η Λάρα κάτοικος Ισλανδίας, ανύπαντρη μητέρα, πρώην τοξικομανής. Η Άντζα,
πρόσφυγας από τη Γουινέα Μπισσάου της Δυτικής Αφρικής , από τις πιο φτωχές
χώρες του κόσμου που τα τελευταία χρόνια έχει μετατραπεί σε διαμετακομιστικό
κέντρο ναρκωτικών που προέρχονται από τη Λατινική Αμερική και έχουν προορισμό
την Ευρώπη. Η πρώτη ξένη στην ίδια της τη χώρα. Η δεύτερη, ξένη παντού. Η πρώτη
σε διαδικασία συνειδητοποίησης. Προσπαθεί να καταλάβει πού ανήκει και να
αυτοπροσδιοριστεί. Η θέση εξουσίας που κατέχει, δουλεύει στον έλεγχο
διαβατηρίων του αερολιμένα της χώρας της, της δίνει την ψευδαίσθηση ότι μπορεί
να διεκδικήσει κάτι καλύτερο στη ζωή της γι αυτήν και το παιδί της, βοηθώντας
στην πάταξη της παρανομίας.
Όταν λοιπόν ανακαλύπτει ότι η Άντζα προσπαθεί να
περάσει παράνομα μέσα από τη χώρα της την καταδίδει, κάνοντας τη ζωή της Άντζας
ακόμα πιο δύσκολη. Και εκεί, είναι που έρχεται η συνειδητοποίηση. Ποιος τελικά
παρανομεί; Η Άντζα; Που διεκδικεί τα αυτονόητα για τον εαυτό της, όπως και κάθε
πρόσφυγας; Ή το απρόσωπο σκληρό κράτος που εφαρμόζει το νόμο ανεξέλεγκτα χωρίς
να λάβει υπόψη του τις ιδιαιτερότητες του κάθε ατόμου, που αυτές θα έπρεπε να
είναι το κύριο μέλημα του; Να στέκεται δηλαδή δίπλα στον άνθρωπο και όχι
απέναντι. Και αυτά όλα είναι γνωστά.
Αυτό που εμένα όμως προσωπικά με συγκινεί
κάθε φορά και εναποθέτω τις ελπίδες μου σε αυτό, είναι οι ανθρώπινες
υπερβάσεις. Είναι οι άνθρωποι που παρατηρούν προσεκτικά τα τεκταινόμενα, που
συνειδητοποιούν ότι αποτελούν και αυτοί μέρος του προβλήματος, που μέσα από
αυτή τη διαδικασία αντιλαμβάνονται τελικά, ότι μπορούν με τη δική τους συμβολή,
ακόμα και μέσα από τα λάθη τους που πίστεψαν σε ένα σύστημα και αφέθηκαν να
γίνουν υποχείριά του, ότι μπορούν με έναν τρόπο να επανορθώσουν και να κάνουν
αυτό που το σύστημα, η εξουσία αρνείται. Να σταθούν δίπλα στον άνθρωπο. H Λάρα
λοιπόν, εκμεταλλεύεται την εξουσία που της παρέχεται, για να βοηθήσει τον
συνάνθρωπό της. Και δε φτάνει αγόγγυστα σ’ αυτήν την απόφασή της. Έχει
καταλάβει, ότι το παιχνίδι με την εξουσία παίζεται σωστά , όταν στην
πραγματικότητα αποποιηθείς εσύ ο ίδιος κάθε μορφή εξουσίας.
Όταν καταλάβεις ότι
αυτό που σου δίνει δύναμη δεν είναι η θέση αλλά η ανθρωπιά του άλλου και η
ικανότητά σου να βλέπεις στην ψυχή του και να παραδέχεσαι ότι αν και κοινωνικά
βρίσκεται σε υποδεέστερη θέση από εσένα, έχει πιο πολλή δύναμη και μπορεί
πράγματι να σε βοηθήσει. Είναι η παραδοχή της δικής σου αδυναμίας που κανένας
δοτός ρόλος δεν την μετατρέπει σε δύναμη. Και είναι που αφήνεις τον άλλον να σε
βοηθήσει να ορθοποδήσεις. Και στη συνέχεια πατώντας γερά στα πόδια σου , τότε
ανταποδίδεις.
Όταν λοιπόν στην τελευταία σκηνή της ταινίας οι δύο γυναίκες ανταλλάσσουν μεταξύ
τους το «ευχαριστώ» στην πραγματικότητα ευχαριστούν για τη βοήθεια που έδωσε η
μία στην άλλη, να αντισταθούν, να πάνε κόντρα σε ένα μηχανισμό που τις ήθελε
υποχείριά του.
Από τη μεριά μου, εγώ ευχαριστώ για άλλη μια φορά, την έβδομη τέχνη που ανοίγει
διάπλατα τα παράθυρά της, στην ευαισθητοποίηση, στην αφύπνιση στην ολοκληρωμένη
αντίληψη μιας πραγματικότητας που σκόπιμα το σύστημα προσπαθεί να θολώσει και
να μας κάνει να χαθούμε σ’ αυτήν.
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της ,διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της , απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…
Η Κινηματογραφική Λέσχη του Δήμου Πετρούπολης είναι μία ομάδα εθελοντών, που δραστηριοποιείται από το 1989, με σκοπό την διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών και τη διαμόρφωση του προγράμματος των ταινιών που προβάλλονται κάθε χρόνο στο Θερινό και τον Χειμερινό Κινηματογράφο του Δήμου Πετρούπολης. Προγραμματίζονται προβολές με γνώμονα την πιο αντιπροσωπευτική και πληρέστερη παρουσίαση ταινιών από το σύγχρονο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό και Αμερικανικό Κινηματογράφο, τα νέα ρεύματα της παγκόσμιας κινηματογραφικής τέχνης και τις βραβευμένες ταινίες από τα διεθνή φεστιβάλ.
