Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κριτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα κριτική. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 24 Ιουνίου 2020

"I used to think that my life was a tragedy, but now I realize, it’s a comedy" - Joker | EDITORIAL

Πόσες φορές έχουμε αισθανθεί αόρατοι; Πόσες φορές μιλάμε, φωνάζουμε, θυμώνουμε, ενοχοποιούμαστε, μετανιώνουμε και κανείς δε μας προσέχει, κανείς δε μας δίνει σημασία; Πόσες φορές αποφασίζουμε μετά από πολλοστές παραδοχές της ήττας μας να σιωπήσουμε; Και πόσες φορές ελπίζουμε έστω και αυτή η σιωπή να ηχήσει; Μέχρι που ανακαλύπτουμε το μάταιο όλων αυτών. Γιατί παραμένουμε αόρατοι. 
Και τότε οι επιλογές μας είναι τρεις. Ή φοράμε τη μάσκα των ταξικά ανώτερών μας, αυτών που μας καταδυναστεύουν και τότε κερδίζουμε την προσοχή τους και την εύνοιά τους, ή  παραμένουμε αδρανείς παρατημένοι, απογοητευμένοι  και βυθισμένοι σε βαθιά κατάθλιψη ή βγάζουμε την εσωτερική μας μάσκα του θυμού, των απωθημένων, των ματαιώσεων, των αδικιών , του μίσους και τη φοράμε. Και το μέσα μας το φέρνουμε προς τα έξω. Και εδώ είναι το μεγάλο ζητούμενο. Γιατί αυτή η μάσκα παίρνει πολλές μορφές. ανάλογα με την επεξεργασία και το φιλτράρισμα που έχουν υποστεί οι θυμικές μας καταστάσεις. Και οι τρόποι εκτόνωσης μας εξαρτώνται πολύ από τον ρόλο που υποδυόμαστε. Γιατί η μάσκα , καθορίζει και τον ρόλο. Γιατί είσαι υποχρεωμένος να παίξεις έναν ρόλο όταν ζεις καθημερινά το παράλογο σε όλες του τις εκφάνσεις.  
Ο ήρωάς μας κατά τη γνώμη μου, δεν μπορεί να επεξεργαστεί και να διαχειριστεί τα συναισθήματά του. Γι αυτό διαλέγει να υποδυθεί τον ρόλο του εκδικητή. Αντλεί όμως ουσιαστική ικανοποίηση από αυτό; Όχι. Η εξαιρετική σκηνή τη στιγμή που ο ίδιος αποθεώνεται από το φανατισμένο πλήθος, το αίμα που υπάρχει γύρω από τα χείλη του, δε γίνεται από μόνο του χαμόγελο. Δεν αντανακλά εσωτερική ηρεμία. Πρέπει εκείνος να το εκβιάσει και να του δώσει τη μορφή χαμόγελου. Αν το αφήσει ελεύθερο θα μετατραπεί πάλι σε λύπη. Και η διαπίστωσή του; Η φοβερή του  ατάκα: «Μέχρι τώρα νόμιζα ότι η ζωή είναι μια τραγωδία. Τελικά διαπίστωσα ότι η ζωή είναι μια γ…….η κωμωδία». Απέχει πολύ αυτό από την πραγματικότητα που ζούμε; Τι είναι αυτό που  χαρακτηρίζει τη ζωή ως τέτοια; 
Είναι μια κωμωδία που ξεκινώντας να την παρακολουθείς περιμένεις να γελάσεις, να ευχαριστηθείς, να χαρείς και τελικά μένεις με την προσμονή. Μένεις με τη προσπάθεια χαραγμένη ως μειδίαμα στο πρόσωπό σου το οποίο όμως μετά από τόση ώρα προσμονής χαραγμένο εκεί σου προκαλεί πλέον πόνο. Αυτό είναι η «γ……η κωμωδία». Η αναμονή της ευτυχίας που τελικά γίνεται, πόνος, λύπη, τραγωδία…
Η ταινία δίχασε κοινό και κριτικούς για την  υπερβολική χρήση βίας, για τα σεναριακά κενά που στη θέση τους θα μπορούσαν να καταδεικνύονται και άλλες αιτίες που κυρίως θα είχαν να κάνουν με τον εσωτερικό κόσμο του ήρωα και όχι μόνο με την κοινωνία.  Χρειαζόταν , ίσως μια βαθύτερη  σεναριακή ανάλυση των κινήτρων που οδηγούν στην αυτοδικία και όχι απλά μια δικαιολόγηση αυτών.
Ωστόσο, δεν ξέρω πόσο εύκολο και πόση δύναμη έχει ο κινηματογράφος να καταφέρει να κάνει τους αόρατους, ορατούς. Αυτό δεν είναι άλλωστε και το μεγάλο πρόβλημά μας; Το δυσεπίλυτο θα έλεγα. Νομίζω όμως ότι όταν καταφέρνει να το καταδείξει, να ευαισθητοποιήσει και να προβληματίσει και κυρίως τους νεότερους τότε μια μικρή αρχή την έχει κάνει. 
Το κοινό καθηλωμένο, παρακολουθεί έναν Χοακίν Φίνιξ που καταφέρνει να γίνει ορατός έστω και με ανορθόδοξο τρόπο, σε μια ανορθόδοξη όμως κοινωνία. 
---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…


Το παράσιτο και ο ξενιστής | EDITORIAL

Το παράσιτο και ο ξενιστής.

Το παράσιτο τρέφεται από τις θρεπτικές ουσίες του ξενιστή. Όταν αποδέχεσαι τη θέση του παράσιτου, αποδέχεσαι και τη θέση του ξενιστή. Και φυσικά εξαρτάσαι από αυτόν. Αποδέχεσαι την υποτελή σου θέση που σου επέβαλαν οι κυρίαρχοι, ως φυσική τάξη πραγμάτων. Και ονειρεύεσαι… Να βρεθείς στη θέση των πλουσίων. Εκεί που το χρήμα εξομαλύνει τις ρυτίδες . Εκεί που η ευγένεια απορρέει από τον πλούτο και όχι από την ανθρωπιά. Εκεί που τα αρνητικά συναισθήματα έχουν επικαλυφθεί από τη λάμψη της πολυτέλειας και της χλιδής. Εκεί που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα υγιές συναίσθημα. Εκεί που κατά βάθος μισείς να βρίσκεσαι. Και παρόλο που μισείς να βρίσκεσαι, σχεδιάζεις πώς θα βρεθείς εκεί, επιστρατεύοντας όλες σου τις ικανότητες. Για να καταλήξεις τελικά ότι το καλύτερο σχέδιο είναι η ανυπαρξία σχεδίου. Να καταλήξεις δηλαδή στην τραγική επίγνωση που η άρχουσα τάξη σε ωθεί παρέχοντας σου την ψευδαίσθηση ότι μπορείς, αν επιστρατεύσεις την εξυπνάδα σου και το ξεχωριστό που διαθέτεις ως ανθρώπινη οντότητα, να αποδράσεις από τη φτώχεια και τη μιζέρια σου. 

Και εσύ ως θεατής αναρωτιέσαι. Είναι το ανύπαρκτο σχέδιο το καλύτερο; Ή το σχέδιο που στηρίζεται στην οργανωμένη και συλλογική δράση που περιλαμβάνει όλους εκείνους που ανήκουν στην ίδια τάξη με εσένα. Και πώς τελικά αποδομείς την εγκαθιδρυμένη από γεννησιμιού σου αντίληψη ότι δεν είναι η θέση που καθορίζει το «είναι» σου αλλά το «είναι» σου που καθορίζει τη θέση σου; Αυτά και πολλά αλλά θίγονται στην εξαιρετική αυτή ταινία « Τα παράσιτα» του Κορεάτη σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν -Χο… 

Ταινία που δικαίως σάρωσε τα φετινά βραβεία Oscar. Η άψογη κινηματογραφική αφήγηση, η ερμηνεία, οι  έξυπνοι διάλογοι, οι ίντριγκες, η αγωνία, το γκροτέσκο, η μουσική επένδυση όλα αυτά συνθέτουν και αποδίδουν κατά τον καλύτερο τρόπο το παζλ μιας εντελώς λάθος δομημένης κοινωνίας αφήνοντας τον θεατή προβληματισμένο και βυθισμένο σε χιλιάδες σκέψεις αναζητώντας τρόπους αποδόμησης και συναρμολόγησης από την αρχή αυτού του περίπλοκου παζλ. Όχι απλά αξίζει η θέασή της αλλά επιβάλλεται κατά τη γνώμη μου.

---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…




Τρίτη 2 Ιουνίου 2020

Πόνος και δόξα... Μια ταινία αυστηρά κατάλληλη για ενήλικες | EDITORIAL

Η αγάπη μπορεί να μετακινήσει βουνά, δεν μπορεί όμως να σώσει τους αγαπημένους σου…
Πληρώνεις το τίμημα της αγάπης . Όχι γιατί δεν αγαπάς αρκετά. Αλλά γιατί ο καθένας αγαπά με τον τρόπο του. Χάνεσαι ανάμεσα στη μητρική αγάπη την ερωτική, τη φιλική. Και όσο απομακρύνεσαι από τις μεγάλες αγάπες της ζωής σου και όσο αλλάζει ο τρόπος θέασης και όσο μεγαλώνεις τόσο οι μνήμες επανέρχονται. Και όσο παραμένεις απλός θεατής, τόσο επώδυνη είναι η επαναφορά τους. 
Ο Σάλβα ένας σκηνοθέτης που έχει χάσει την έμπνευσή του και έχει αποσυρθεί από την ενεργό δράση , επιστρέφει στο παρελθόν του, επαναφέροντας στη μνήμη του τις πιο σημαντικές στιγμές της ζωής του. Ταυτόχρονα, αναζητά τον πρωταγωνιστή της μεγαλύτερης επιτυχίας του με τον οποίο έχουν να μιλήσουν χρόνια, προκειμένου να αποκαταστήσει τις διαταραγμένες σχέσεις μαζί του.
«Πάντα προσευχόμουν να μη συμβεί τίποτα στους πρωταγωνιστές των φιλμ της νιότης μου», αναφέρει ο ήρωάς μας...Πράγματι. Πάντα προσπαθούμε να σώσουμε τους πρωταγωνιστές της ζωής μας, επιτρέποντάς τους την καταδυνάστευσή που ασκούν πάνω μας λόγω της εξουσίας και της δύναμης που διαθέτουν. Η μάνα, που αγωνίζεται, που θυσιάζεται, που γνωρίζει τα πάντα, που δίνει λύσεις σε όλα, που τα έχει όλα υπό έλεγχο ακόμα και τον ίδιο το θάνατό της, που εξωραΐζει τις ασχήμιες και που η ίδια εξωραΐζεται στα μάτια του γιου της. Και το γαϊτανάκι των μεταθέσεων ξετυλίγεται. Ο γιος μεγαλώνει μαθαίνοντας να υπομένει τα βάρη των ενοχών του. Των ενοχών που τον κάνουν να αποφεύγει να βιώσει τα αληθινά του συναισθήματα γιατί φοβάται μην πληγωθεί. Δε θέλει άλλο να πονέσει. Θέλει να σταματήσει τον πόνο. Και εκεί στο σημείο μηδέν που ο πόνος δεν αντέχεται πια που καμία ψευδαίσθηση δεν σε απαλλάσσει από αυτόν, ο ήρωάς μας αναλαμβάνει να γίνει ο ίδιος πρωταγωνιστής της ζωής του, ο κυρίαρχος του εαυτού του, επιχειρώντας να σώσει πλέον τον ίδιο του τον εαυτό , αφού όμως έχει διαπιστώσει το απλό: Ότι ναι, δε σώζεις αυτούς που αγαπάς, χαράζεις όμως με την αγάπη σου ανεξίτηλα την πορεία της ζωής τους. Και ίσως αυτό είναι και η δική σου σωτηρία. 
Ο πολύ αγαπημένος Πέδρο Αλμοδόβαρ , ο σκηνοθέτης που ξέρει όσο κανείς να κινηματογραφεί με τον δικό του ιδιαίτερο τρόπο, τη ζεστή ευαίσθητη και συγκινητική ματιά του, επιστρέφει με μια αυτοβιογραφική ταινία και με έναν εξαιρετικό Αντόνιο Μπαντέρας να ερμηνεύει με έναν μοναδικό τρόπο τον σκηνοθέτη. Και παρόλο που ο ήρωας, μας αναφέρει σε κάποια σκηνή ότι δεν είναι καλός ηθοποιός αυτός που κλαίει αλλά αυτός που τιθασεύει τα δάκρυά του, ωστόσο είναι πολλές οι στιγμές κατά τη διάρκεια της ταινίας που δακρύζεις. Είναι όμως αυτά τα εξαγνιστικά δάκρυα, που σε απαλλάσσουν και εσένα, τουλάχιστον κατά τη διάρκεια της θέασης αλλά και μετά, από τα δικά σου βάρη. 
Απαιτείται μεγάλη χρονική απόσταση από τα γεγονότα που έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη ζωή σου, απαιτείται μεγάλη ωριμότητα για να συναρμολογήσεις ξανά το παζλ της ζωής σου μέσα από τα κομμάτια της μνήμης, απαιτείται μια διαφορετική οπτική θέασης που απέχει από την οπτική της νιότης σου. Μια ταινία αυστηρά κατάλληλη για ενήλικες!
---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…

Πέμπτη 27 Φεβρουαρίου 2020

Όταν και τα βουνά δακρύζουν… | EDITORIAL

Είναι οι παλιοί Ηπειρώτες μάστορες της πέτρας που έχτισαν γεφύρια, κάστρα, μύλους, εκκλησίες, πολιτείες, οι πρωταγωνιστές της πολύ ωραίας ταινίας «Τα δάκρυα του βουνού».
Ένα μπουλούκι μαστόρων λοιπόν περιπλανώνται. Η φτώχεια, η άγονη και χέρσα γη τους, τους ανάγκασε να στραφούν στην τέχνη της πέτρας και να οργώνουν την Ελλάδα χτίζοντας… Σε πολύ αντίξοες συνθήκες φυσικά…Αυτοί οι σκληραγωγημένοι τεχνίτες που η έλλειψη υλικών αγαθών αντισταθμίζονταν από την ανάπτυξη και την καλλιέργεια του μυαλού. Γιατί μόνο καλλιεργημένα μυαλά θα μπορούσαν να δημιουργήσουν αυτά τα έργα τέχνης που κατασκεύαζαν. Και αντισταθμίζονταν επίσης από τους συνεκτικούς δεσμούς που ανέπτυσσαν στις ομάδες μεταξύ τους , δεσμούς αλληλεγγύης και συνεργασίας. Οργανωμένοι σε μπουλούκια-σινάφια με ένα πρότυπο ιεραρχικό σύστημα στο οποίο ο αρχιμάστορας δεν είχε το ρόλο του εξουσιαστή, αλλά του συντονιστή και βοηθού που έπρεπε να διαθέτει πολλές δεξιότητες, όπως ευρηματικότητα, φαντασία, οργάνωση, ευελιξία, τόλμη για να λειτουργεί αποτελεσματικά η ομάδα. 
Δε σμιλεύεται εύκολα η πέτρα. Φανταστείτε λοιπόν ότι όχι μόνο τη σμίλευαν αλλά και όταν δούλευαν, δούλευαν συνήθως ανά δύο, αντικριστά ο ένας προς τον άλλο και πελεκούσαν με τον ίδιο τρόπο την πέτρα. Ήξερε δηλαδή ο ένας πώς πελεκάει το ταίρι του, έτσι ώστε όταν οι πέτρες τους συναντιόνταν ταίριαζε απόλυτα η μια με την άλλη.. Κούμπωναν δηλαδή.
Κούμπωναν και οι ψυχές τους. Μπορούσαν να νιώσουν ο ένας τον άλλον . Δεν μπορούσαν όμως να κατανοήσουν τα πολιτικά δρώμενα που λάβαιναν χώρα χωρίς τη συμμετοχή τους. Αποκομμένοι από τις οικογένειες τους, το μόνο που επιθυμούσαν ήταν η επιστροφή στα σπίτια τους. 
Ο νόστος κυρίαρχο στοιχείο της ζωής τους. Ζούσαν την προσωπική τους οδύσσεια, ενώ γύρω τους συνέβαιναν μεγάλες πολιτικοκοινωνικές αλλαγές ερήμην τους και εις βάρος τους χωρίς τη δική τους συμμετοχή.
Από το 1949 χρονιά λήξης του εμφυλίου με όλο το κόστος που συνόδευσε τη λήξη αυτή και την Ελλάδα να τίθεται και επίσημα πλέον υπό την κηδεμονία των ξένων δυνάμεων που ο κομμουνισμός αποτελούσε για αυτές μεγάλη απειλή,ο σκηνοθέτης μας μεταφέρει πίσω στο 1899, δυο χρόνια μετά την έναρξη του ελληνοτουρκικού πόλεμου όπου επίσης κατέληξε στην ήττα για τη χώρα μας και την υποβολή της σε διεθνή οικονομικό έλεγχο. Ο σκηνοθέτης, παρακολουθεί την πορεία του μπουλουκιού. Δεν είναι τυχαίο κατά τη γνώμη μου το ιστορικό πλαίσιο που επιλέγει και που τοποθετεί τη δράση των ηρώων του. Σε μια Ελλάδα που δακρύζει, που και τα βουνά της δακρύζουν και που φυσικά και οι άνθρωποί της τελικά, παρά τις πέτρινες αντοχές τους δεν αντέχουν…δακρύζουν και αυτοί… 
Θα μπορούσε να χαρακτηριστεί, ιστορική, κοινωνική, πολιτική και λαογραφική, η ταινία του Στέλιου Χαραλαμπόπουλου. Από όποια οπτική και αν τη δεις θα υπάρχει σίγουρα ένα κομμάτι της που θα σε αγγίξει. Από τις ταινίες που νομίζω οφείλουμε να τις υποστηρίξουμε βλέποντας τες.
Σίγουρα θα μας ανταποδώσουν την υποστήριξή μας…
---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της  ,διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της , απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…

Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2019

"Σε πόλεμο" | EDITORIAL

Μια γερμανική πολυεθνική εταιρεία αποφασίζει να απολύσει 1100 εργαζόμενους σε ένα από τα εργοστάσια της που βρίσκεται στη Γαλλία. Η αντίδραση και ο αγώνας καθώς και οι δοκιμασίες μέσα από τις οποίες περνά ο αγώνας αυτός , αποτελούν τα κεντρικά σημεία πάνω στα οποία εξελίσσεται η πλοκή της ταινίας. Σκηνοθετημένη με έντονα τα στοιχεία του ντοκιμαντέρ και παρόλο που πρόκειται για μυθοπλασία ο τρόπος που καταγράφονται τα γεγονότα και κυρίως η θεματική αυτών, σου δίνουν την αίσθηση ότι πρόκειται για πραγματικά γεγονότα. Καθημερινά άλλωστε δεν κλείνουν εργοστάσια όχι γιατί δεν είναι κερδοφόρα αλλά γιατί η μεταφορά τους σε άλλες χώρες με φτηνό εργατικό προσωπικό, εξασφαλίζει πολλά περισσότερα κέρδη στους μεγαλομετόχους;
Οι εργαζόμενοι λοιπόν βρίσκονται σε πόλεμο με:
Την εταιρεία που ενδιαφέρεται για το μέγιστο κέρδος των μεγαλομετόχων της και που δεκάρα τσακιστή δε δίνει για το μέλλον των εργαζομένων.
Το κράτος που επιδιώκει να προβάλλει ένα καθαρό πρόσωπο προς τον εργαζόμενο. Δείχνει λοιπόν ότι ενδιαφέρεται για τα συμφέροντά του και δρα προστατευτικά προς αυτόν , αλλά επί της ουσίας στηρίζει την εταιρεία.
Τη δικαιοσύνη που πατρονάρεται από το κράτος , άρα και αυτή προασπίζει τα συμφέροντα της εταιρείας.
Όλους τους παραπάνω αντίπαλους έχουν να αντιμετωπίσουν στη μάχη αυτή, οι εργαζόμενοι.
Και μέσα σ’ αυτόν τον πόλεμο αναδεικνύεται η μορφή του ήρωά μας, του Λοράν, ενός εργαζόμενου που μετέχει στο συντονισμό της δράσης , την οργάνωση του αγώνα και τις διαπραγματεύσεις.
Σε ένα σύστημα που έχει φυσικά φροντίσει να μετατρέψει τους ανθρώπους σε αντικείμενα, πόσο μπορεί ο κοινός αγώνας , η θυσία η στέρηση, η αλληλεγγύη, η ενότητα να αποτελέσουν ισχυρά κίνητρα για την επίτευξη στόχων που δεν αφορούν μόνο εσένα τον ίδιο αλλά και τους επόμενους που θα ΄ρθουν; Όταν η εξάρτησή σου από το χρήμα είναι άμεση τι θα προτιμήσεις; Τα ψίχουλα της εταιρείας με αντάλλαγμα τον προσωπικό σου εξευτελισμό και την υποταγή σου στο κυρίαρχο σύστημα ή τη διεκδίκηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων σου; Με το ρίσκο βέβαια να τα χάσεις όλα εκτός από την αξιοπρέπειά σου;
Ο ήρωάς μας αντιλαμβάνεται ότι σε ένα καπιταλιστικό σύστημα οι αποτελεσματικές διεκδικήσεις είναι αυτές που στοχεύουν στην ανατροπή του ίδιου του συστήματος. Πρέπει όμως να πείσει και τους άλλους γι αυτό. Αναλαμβάνει λοιπόν το ρίσκο του αγώνα που απαιτεί ενότητα , σκέψη, αφοσίωση πίεση έντονη προς την πολυεθνική και τους στυγνούς εκπροσώπους της, αναπλαισίωση των στόχων και των οραμάτων, ταξική συνείδηση, αλληλεγγύη.
Η πολιτική της πολυεθνικής γνωστή. Να σπείρει το «διαίρει και βασίλευε» στους εργαζόμενους. Το σύστημα φοβάται τη δύναμη των δούλων του. Μόνο που οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν.
«Μη νομίζετε ότι τα αφεντικά μας δεν τρώγονται σαν εμάς…» αναφέρει προς το τέλος της ταινίας ο Λοράν. «Η διαφορά μας είναι ότι όταν αποκτούν ένα στόχο που δεν είναι άλλος από την αύξηση των κερδών τους φυσικά, γίνονται μια γροθιά. Ενώ εμείς δρούμε διασπαστικά . Γιατί δεν μπορούμε να βρούμε τον κοινό μας στόχο». Και έχει απόλυτο δίκιο.
Όταν η διάσπαση επέρχεται και όλα αποτυγχάνουν , ο Λοράν αναλαμβάνει να πληρώσει το τίμημα της επιλογής του…
Μια εξαιρετική ταινία βαθύτατα υπαρξιακή, ανθρώπινη , πολιτική. Εξαιρετική και η ερμηνεία του Βενσάν Λιντόν που τον είχαμε απολαύσει στο « Νόμο της Αγοράς» του ίδιου σκηνοθέτη.
Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.
---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της  ,διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της , απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…

Κυριακή 12 Μαΐου 2019

Τα φαβορί στη μάχη για εξουσία…- The Favourite | EDITORIAL

Ίντριγκες, δολοπλοκίες, υστεροβουλίες, αθέμιτοι ανταγωνισμοί, σιωπηλές εντάσεις, ήσυχα μίση, ανυπαρξία θετικών συναισθημάτων, άνθρωποι σκιές που περιφέρονται άσκοπα, καταβάλλοντας υπέρμετρες προσπάθειες για την κατοχή μιας θέσης αλλά και για τη διατήρηση αυτής. Και μιλάμε φυσικά για θέση εξουσίας. ‘Ένα συνεχόμενο παιχνίδι προσδιορισμού της ταυτότητας, μέσω της επιβολής της δύναμης του ενός στον άλλον. Ενός παιχνιδιού που οι παίχτες άλλοτε αισθάνονται σίγουροι για τον εαυτό τους, και άλλοτε αντιλαμβάνονται την αδυναμία τους και τη ματαιότητα όλου αυτού. Ματαιότητα, γιατί τα πραγματικά συναισθήματα είναι βαθιά καταχωνιασμένα. Και μαζί με αυτά οι ανθρώπινες ανάγκες με βασικότερη αυτή της ουσιαστικής επικοινωνίας. 
Μέσα σε ένα απομονωμένο και αποκομμένο νοσηρό περιβάλλον- που το συναντάμε συχνά στις ταινίες του Λάνθιμου- παλάτι αυτή τη φορά, οι άνθρωποι παραμορφώνονται και συμπεριφέρονται με την ανάλογη συμπεριφορά που ταιριάζει στους κλειστούς απομονωμένους χώρους. Μια συμπεριφορά που αφορμάται από το ατομικό συμφέρον οπότε είναι καταδικασμένη στο να μην εκπληρώσει τελικά τις ουσιαστικές προσδοκίες των ηρώων. Που δεν είναι φυσικά αυτές που νομίζουν ότι είναι. Γιατί στην πραγματικότητα προσδοκούν αυτό που φοβούνται να ομολογήσουν.
Την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή. Μόνο που είναι αδύνατο να το συνειδητοποιήσουν. Η εξουσία και το κυνήγι αυτής τους τυφλώνει. Και το παράδοξο, πιστεύουν ότι μέσω αυτής θα αντικρίσουν το φως της ευτυχίας που φυσικά δεν έρχεται ποτέ. 
Πολιτική , κοινωνική, ανθρωποκεντρική , πολυεπίπεδη ταινία, άρτια σκηνοθετημένη, με εξαιρετικές ερμηνείες, αξίζει πραγματικά η θέασή της. Εξαιρετική η τελευταία σκηνή, όπου αναδεικνύεται – δε θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα- μια μεγάλη αλήθεια: Είτε ασκείς, είτε σου ασκείται εξουσία, είτε έχεις την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να αντιστρέψεις τους κανόνες του εφιαλτικού αυτού του παιχνιδιού και να βρεθείς εσύ στη θέση του εξουσιαστή, οι ρόλοι στο τέλος και οι φέροντες αυτούς παραμένουν οι ίδιοι. Κυρίως όμως ίδια παραμένει η δυστυχία σας. Γιατί οι ανάγκες παραμένουν ανεκπλήρωτες και μετατρέπονται σε απωθημένα. Απωθημένα που σου τρώνε κάθε μέρα την ψυχή. Τα αθώα τρωκτικά που υπό άλλες συνθήκες θα ομόρφαιναν τη ζωή σου, τώρα σε κατατρώνε μέρα με τη μέρα… Και εδώ οι ρόλοι εξαϋλώνονται και οι φέροντες αυτούς, γίνονται ένα σώμα περιτριγυρισμένο από τα τρωκτικά…
Η Ευνοούμενη / The Favourite >>
---------------------------------

Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της  ,διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της , απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…

Ετικέτες

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης dimos petroupolis petroupoli.gov.gr pkdp.gr σινέ πετρούπολις Δήμος Πετρούπολης Θερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης δημοτικός κινηματογράφος πετρούπολης Θερινό Σινεμά Πετρούπολης Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης πολιτιστικό κέντρο πετρούπολης πρόγραμμα 2017 Κινηματοθέατρο Πετρούπολις editorial άρθρα Ελεύθερη είσοδος παιδική ταινία πρόγραμμα 2018 όσκαρ πρόγραμμα 2019 ελληνική ταινία cinelesxi_petroupolis Petroupoli Πετρούπολη καλοκαίρι 2022 Ταινίες Ινστιτούτο Θερβάντες Σινεμά Πετρούπολη καλοκαίρι 2018 πρόγραμμα 2020 καλοκαίρι 2019 καλοκαίρι 2021 Ισπανική πρεσβεία καλοκαίρι 2020 καλοκαίρι 2023 κωμωδία Πρεσβεία Αργεντινής γαλλική ταινία Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ισπανική ταινία πρεσβεία βενεζουέλας Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ιταλική ταινία χειμώνας 2019-2020 Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ιρανική πρεσβεία Πρεσβεία Νορβηγίας ιρανική ταινία Απρίλιος 2019 Ιούνιος 2023 πρόγραμμα 2021 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Πρεσβεία Ουρουγουάης πρεσβεία Ισημερινού