Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα editorial. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα editorial. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Τετάρτη 16 Οκτωβρίου 2019

O Joker συναντά τον Travis Bickle | EDITORIAL

"-You don’t listen, do you?
- Are you talking to me?"
Βγαίνοντας χθες από την κατάμεστη αίθουσα προβολής μου ήρθε αμέσως στο μυαλό η φιγούρα του Travis Bickle του "Ταξιτζή" του Scorsese δίπλα στην παρανοϊκή φυσιογνωμία του Arthur Fleck. Ο Ταξιτζής γυρισμένος στην ταραχώδη περίοδο μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ , σε μια Νέα Υόρκη που προσπαθεί να επανέλθει από τα ψυχικά τραύματα ενός χαμένου και αναίτιου πολέμου, φέρνει στο προσκήνιο την όψη της ανθρώπινης μοναξιάς σε ένα καταπιεσμένο περιβάλλον, της "ηθικής" μέσα στην ανηθικότητα των βρώμικων δρόμων που εδρεύει η εγκληματικότητα, του κοινωνικού στιγματισμού και του αναστήματος του ανθρώπου απέναντι στην ανισότητα και την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας. 
Ο Travis Bickle βυθισμένος στην κατάθλιψη και την απομόνωση, σεργιανίζει με το ταξί του στους δρόμους της Νέας Υόρκης βιώνοντας έναν κόσμο που χρειάζεται κάποιον "Μεσσία", "για να καθαρίσει τη βρωμιά" και να αποδώσει μια δικαιοσύνη που σκόπιμα αδυνατεί το πολιτικό σύστημα για εκείνον να δώσει την τελική λύση. Η αριστουργηματική κάμερα του Σκορσέζε ακολουθεί τον ήρωα από τα αρχικά στάδια της ψυχολογικής κατάρρευσης μέχρι την τελειωτική λύτρωση που θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία. Ξυρίζοντας το κεφάλι του, μοϊκάνα, εμφανίζεται για την τελευταία παράσταση που θα προκαλέσει το χύσιμο αίματος. Τα πλάνα των δρόμων με τα φαντασμαγορικά νέον δείχνουν μια λάμψη που έρχεται τελικά να καλύψουν αυτό που όλοι θέλουν να κρύψουν, το απέραντο σκοτάδι των στενών της φτώχειας και της ανεξέλεγκτης βίας.

Μετά από 43 χρόνια ο Todd Phillips στήνει ένα παρόμοιο σκηνικό στη Gotham με κεντρική φιγούρα τον Arthur Fleck. Σε αντίθεση με τον Travis Bickle, ο Fleck παλεύει με την ψύχωση και μια ιδιαίτερη ψυχική διαταραχή. Κοινό μονοπάτι και των δύο είναι η προσπάθεια τους για αναγνώριση και ένταξη σε αυτό που αργότερα θα εναντιωθούν και θα προσπαθήσουν να γκρεμίσουν. Ο Fleck θέλει να μοιάσει σε εκείνους που αναγράφονται στις φωτισμένες ταμπέλες των θεάτρων με μεγάλα γράμματα και να περπατήσει με χάρη στα τηλεοπτικά πλατό κερδίζοντας την προσοχή του φακού και του κοινού. Θεωρεί ότι η μοναδική διέξοδος από τον αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα είναι να μοιάσει και να ενταχθεί στο κοινωνικό μοτίβο που του αποδεικνύει με τον πιο σκληρό και πρωτοφανή τρόπο πως αποτελεί ένα απλό ‘’αστείο’’, ένα σκουπίδι. Έτσι και εκείνος θα φτάσει στο τέλος της πορείας, ντυμένος κλόουν ,έτσι ακριβώς όπως αντιμετωπίζονται άνθρωποι σαν εκείνον, με σκοπό να αποδώσει εσωτερική δικαιοσύνη. Ο δρόμος του σε αντίθεση με εκείνον του Travis,διαφέρει στην τελική στροφή. 
Ο Ταξιτζής, σαν έτοιμος από καιρό, θα προσπαθήσει να περισώσει ότι κατέστρεψε η πολιτική μισαλλοδοξία, η κοινωνική ανισότητα χτυπώντας το έγκλημα στους δρόμους και τα βρώμικα κτήρια της πόλης. Ο Fleck μιας και είναι ο καρπός όλων αυτών, τσαλακώνει στο πρόσωπο τις ευθύνες του ίδιου του συστήματος , γίνεται αυτό που εκτρέφει και το εκθέτει ανεπανόρθωτα. Είναι ο ίδιος το έγκλημα. 
"Are you talking to me??" λέει στην κάμερα και τον καθρέφτη του ο Travis Bickle σημαδεύοντας (μας) με το όπλο προειδοποιώντας ότι δεν δέχεται και δεν ανέχεται πλέον άλλο, έτοιμος να τιμωρήσει και να αποδώσει δικαιοσύνη. "You Don’t listen, do you??" λέει ψυχρά ο Joker στην κοινωνική λειτουργό και σε εμάς, προετοιμάζοντας όλους μας να βιώσουμε όσα περιθωριοποιούμε ,ξεχνάμε χτυπάμε, βιάζουμε, με τον πιο αιματηρό τρόπο. Θα μπορούσε να είναι και ένας απευθείας διάλογος μεταξύ των δύο δίνοντας ο ένας στον άλλο εκείνο που πραγματικά "αξίζει".

------------------------------------------------------------------------

Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros






Σάββατο 7 Σεπτεμβρίου 2019

"Σε πόλεμο" | EDITORIAL

Μια γερμανική πολυεθνική εταιρεία αποφασίζει να απολύσει 1100 εργαζόμενους σε ένα από τα εργοστάσια της που βρίσκεται στη Γαλλία. Η αντίδραση και ο αγώνας καθώς και οι δοκιμασίες μέσα από τις οποίες περνά ο αγώνας αυτός , αποτελούν τα κεντρικά σημεία πάνω στα οποία εξελίσσεται η πλοκή της ταινίας. Σκηνοθετημένη με έντονα τα στοιχεία του ντοκιμαντέρ και παρόλο που πρόκειται για μυθοπλασία ο τρόπος που καταγράφονται τα γεγονότα και κυρίως η θεματική αυτών, σου δίνουν την αίσθηση ότι πρόκειται για πραγματικά γεγονότα. Καθημερινά άλλωστε δεν κλείνουν εργοστάσια όχι γιατί δεν είναι κερδοφόρα αλλά γιατί η μεταφορά τους σε άλλες χώρες με φτηνό εργατικό προσωπικό, εξασφαλίζει πολλά περισσότερα κέρδη στους μεγαλομετόχους;
Οι εργαζόμενοι λοιπόν βρίσκονται σε πόλεμο με:
Την εταιρεία που ενδιαφέρεται για το μέγιστο κέρδος των μεγαλομετόχων της και που δεκάρα τσακιστή δε δίνει για το μέλλον των εργαζομένων.
Το κράτος που επιδιώκει να προβάλλει ένα καθαρό πρόσωπο προς τον εργαζόμενο. Δείχνει λοιπόν ότι ενδιαφέρεται για τα συμφέροντά του και δρα προστατευτικά προς αυτόν , αλλά επί της ουσίας στηρίζει την εταιρεία.
Τη δικαιοσύνη που πατρονάρεται από το κράτος , άρα και αυτή προασπίζει τα συμφέροντα της εταιρείας.
Όλους τους παραπάνω αντίπαλους έχουν να αντιμετωπίσουν στη μάχη αυτή, οι εργαζόμενοι.
Και μέσα σ’ αυτόν τον πόλεμο αναδεικνύεται η μορφή του ήρωά μας, του Λοράν, ενός εργαζόμενου που μετέχει στο συντονισμό της δράσης , την οργάνωση του αγώνα και τις διαπραγματεύσεις.
Σε ένα σύστημα που έχει φυσικά φροντίσει να μετατρέψει τους ανθρώπους σε αντικείμενα, πόσο μπορεί ο κοινός αγώνας , η θυσία η στέρηση, η αλληλεγγύη, η ενότητα να αποτελέσουν ισχυρά κίνητρα για την επίτευξη στόχων που δεν αφορούν μόνο εσένα τον ίδιο αλλά και τους επόμενους που θα ΄ρθουν; Όταν η εξάρτησή σου από το χρήμα είναι άμεση τι θα προτιμήσεις; Τα ψίχουλα της εταιρείας με αντάλλαγμα τον προσωπικό σου εξευτελισμό και την υποταγή σου στο κυρίαρχο σύστημα ή τη διεκδίκηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων σου; Με το ρίσκο βέβαια να τα χάσεις όλα εκτός από την αξιοπρέπειά σου;
Ο ήρωάς μας αντιλαμβάνεται ότι σε ένα καπιταλιστικό σύστημα οι αποτελεσματικές διεκδικήσεις είναι αυτές που στοχεύουν στην ανατροπή του ίδιου του συστήματος. Πρέπει όμως να πείσει και τους άλλους γι αυτό. Αναλαμβάνει λοιπόν το ρίσκο του αγώνα που απαιτεί ενότητα , σκέψη, αφοσίωση πίεση έντονη προς την πολυεθνική και τους στυγνούς εκπροσώπους της, αναπλαισίωση των στόχων και των οραμάτων, ταξική συνείδηση, αλληλεγγύη.
Η πολιτική της πολυεθνικής γνωστή. Να σπείρει το «διαίρει και βασίλευε» στους εργαζόμενους. Το σύστημα φοβάται τη δύναμη των δούλων του. Μόνο που οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν.
«Μη νομίζετε ότι τα αφεντικά μας δεν τρώγονται σαν εμάς…» αναφέρει προς το τέλος της ταινίας ο Λοράν. «Η διαφορά μας είναι ότι όταν αποκτούν ένα στόχο που δεν είναι άλλος από την αύξηση των κερδών τους φυσικά, γίνονται μια γροθιά. Ενώ εμείς δρούμε διασπαστικά . Γιατί δεν μπορούμε να βρούμε τον κοινό μας στόχο». Και έχει απόλυτο δίκιο.
Όταν η διάσπαση επέρχεται και όλα αποτυγχάνουν , ο Λοράν αναλαμβάνει να πληρώσει το τίμημα της επιλογής του…
Μια εξαιρετική ταινία βαθύτατα υπαρξιακή, ανθρώπινη , πολιτική. Εξαιρετική και η ερμηνεία του Βενσάν Λιντόν που τον είχαμε απολαύσει στο « Νόμο της Αγοράς» του ίδιου σκηνοθέτη.
Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.
---------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της  ,διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της , απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…

Σάββατο 13 Ιουλίου 2019

Βαγγέλης Παπαθανασίου: Οι 5 καλύτερες μουσικές επενδύσεις σε κινηματογραφικές ταινίες

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου (γεννήθηκε το 1943 στην Αγριά του Βόλου) αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους σπουδαιότερους συνθέτες εν ζωή. Η φήμη του εξαπλώνεται έξω από τα ελληνικά σύνορα ήδη από τη δεκαετία του 1960 όταν και συντάραξε τη μουσική βιομηχανία με την ψυχεδελική νότα του "666" των Aphrodite’s Child , συγκρότημα το οποίο συμπλήρωναν οι Ντέμης Ρούσσος και Λουκάς Σιδεράς εδραιώνοντας κατά κάποιο τρόπο το ψυχεδελικό ροκ στο διεθνές μουσικό στερέωμα.
Ωστόσο, το μουσικό ταλέντο του Vangelis ήταν αστείρευτο. Κατάφερε και εδραιώθηκε χάρη στην επανάσταση που έφερε στα πλήκτρα και στον ήχο δημιουργώντας μάλιστα αποκλειστικά δικό του στούντιο μουσικών ηχογραφήσεων στο Λονδίνο. Επίσης οι συνθέσεις του για τα ταξίδια της NASA στο διάστημα και η κυκλοφορία των δίσκων Albedo 0,39 και Spiral του απέφεραν εκτός από Βραβεία και διεθνή αναγνώριση, την ονομασία ενός αστεροειδούς σε : 6534 Vangelis.
Δεν θα μπορούσε βέβαια ο Παπαθανασίου να μη ντύσει με την εμβληματική του μουσική κινηματογραφικές ταινίες. Μερικά score έχουν μείνει στην ιστορία ενώ δεν έχει παραλείψει να συνθέσει μουσική για ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές παραγωγές.
Ακολουθούν τα 5 καλύτερα (σύμφωνα με την άποψη μου) Soundtracks για ταινίες από τον Vangelis:

1. BLADE RUNNER (1982)
Όσο εμβληματικό έργο είναι το Blade Runner του Ridley Scott άλλο τόσο είναι και το μουσικό ντύσιμο από τον Παπαθανασίου. Ταινία που σημάδεψε την κατηγορία του νουάρ και της επιστημονικής φαντασίας ,παραμένει αξεπέραστη μέχρι και σήμερα. Βέβαια η ενορχήστρωση του Vangelis είναι μια κατηγορία από μόνη της. Ίσως το μεγαλύτερο, το πιο ολοκληρωμένο και επαναστατικό του έργο. Κυκλοφόρησε μάλιστα και σε επανέκδοση το 2007 για την επέτειο 25 χρόνων από την προβολή της ταινίας!
2. CHARIOTS OF FIRE (1981)
Η ταινία πραγματεύεται το όνειρο και την υπεράνθρωπη προσπάθεια Άγγλων αθλητών να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το 1924. Ο Vangelis γίνεται ο δεύτερος Έλληνας συνθέτης μετά τον Μάνο Χατζιδάκι (Τα Παιδιά του Πειραιά) που κερδίζει Όσκαρ, συγκεκριμένα στην κατηγορία της Πρωτότυπης Μουσικής το 1982. Η μουσική των "Δρόμων της Φωτιάς" πλέον έχει αναδειχθεί σε σύμβολο του αθλητισμού, του ανθρώπινου κόπου για διάκριση και των Ολυμπιακών Αγώνων.
3. 1492-CONQUEST OF PARADISE (1992)
Το ταξίδι του Χριστόφορου Κολόμβου στην ανακάλυψη της Αμερικής συνοδεύτηκε από την επική μουσική του Vangelis για την οποία βραβεύτηκε με Χρυσό Λέοντα (Φεστιβάλ Βενετίας) και Echo Awards.
4. ALEXANDER (2007)
Ο Όλιβερ Στόουν κάνει μια ακριβή παραγωγή για τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και επιλέγει τον Βαγγέλη Παπαθανασίου να γράψει τη μουσική. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του συνθέτη τελικά πείθεται και δημιουργεί άλλο ένα αριστούργημα που αντιθέτως της μέτριας απήχηση της ταινίας σε κοινό και κριτικούς καταφέρνει να διακριθεί.
5. ANTARCTICA (1983)
Το "Antarctica" είναι Ιαπωνική ταινία που πραγματεύεται την επιστημονική εξερεύνηση του Βόρειου Πόλου και τη σχέση των επιστημόνων με τους ντόπιους κατοίκους. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου υπογράφει και εδώ τη μουσική της ταινίας που κυκλοφόρησε αποκλειστικά για κάποια χρόνια στην Ιαπωνία ενώ το 1988 θα διατεθεί παγκοσμίως.
------------------------------------------------------------------------

Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros

Σάββατο 22 Ιουνίου 2019

Ο Μύθος που κατέρριψε το Σπιρτόκουτο | EDITORIAL

Αν πάμε πίσω στο 2002 θα διαπιστώσουμε πόσο ακαριαία άλλαξε η καθημερινότητα μας. Ίσως ακόμη κάποιοι να βρίσκονται στο ίδιο ροζ σύννεφο ανέμελοι, θαυμάζοντας και καρτερώντας τη λάμψη και την ανάπτυξη που θα φέρουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Η τηλεόραση εκτρέφει και χορεύει στους ρυθμούς του lifestyle ,του δικού μας "Αμερικανικού Ονείρου", τα δάνεια και οι πιστωτικές κάρτες έχουν εισβάλει στην ελληνική οικογένεια ενώ το ελληνικό σινεμά παράγει αυτό που επιτάσσει η εποχή: τον απόλυτο χαβαλέ!
Μέσα σ’αυτή λοιπόν την ουτοπία θα προβληθεί δειλά στις αίθουσες το "Σπιρτόκουτο" του Γιάννη Οικονομίδη. Ο φακός στην καθημερινότητα μιας τυπικής ελληνικής μικροαστικής οικογένειας γίνεται το επίκεντρο της ταινίας. Ο Οικονομίδης θα προσπαθήσει να εισβάλει και να δει μέσα από την κλειδαρότρυπα της κλειστής πόρτας της ελληνικής οικογένειας. Το "Σπιρτόκουτο" τότε (αλλά και μέχρι προσφάτως) αντιμετωπίστηκε από κριτικούς και μεγάλο μέρος του κοινού ως ένα λούμπεν του "weird wave" του ελληνικού σινεμά με δικαιολογία το πλήθος των επιτηδευμένων βωμολοχιών ενώ απομονώθηκαν διάλογοι των ηθοποιών και στιγμές έκρηξης μεταξύ των μελών της οικογένειας για να καυτηριαστούν και να χλευαστούν επιβεβαιώνοντας όμως αβίαστα τον επικρατούμενο "απόλυτο χαβαλέ" της ελληνικής κοινωνίας. 
Ο Δημήτρης κάνει σχέδια για νέα επιχείρηση. Θέλει να ανοίξει ένα εστιατόριο στον Κορυδαλλό. Εκεί ζει με τη γυναίκα και δυο τους παιδιά. Είναι ιδιοκτήτης καφετέριας και με τον κουνιάδο του κάνουν τα νέα επαγγελματικά σχέδια. Μια μέρα με καύσωνα, σε σπίτι με χαλασμένο κλιματισμό, ξεκινά η πορεία προς την οριστική ρήξη. Ο αδερφός της γυναίκας του κάνει δεύτερες σκέψεις και
πλέον η αμφιβολία και η αμφισβήτηση εισχωρούν στην εύθραυστη κανονικότητα της οικογένειας. Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο!
Τότε η οικογένεια που σκιαγραφεί η ταινία ήταν μακριά από το πρότυπο και την εικόνα που είχαμε πλάσει στο μυαλό μας για τον ρόλο και τα χαρακτηριστικά που έχει. Ο Οικονομίδης έκανε σμπαράλια τον μικρόκοσμο που ζούσαμε, επιβεβαίωσε τις χειρότερες υποψίες και τους φόβους μας και αποτύπωσε με τρόπο σχεδόν εξωπραγματικό τις οριακές ανθρώπινες σχέσεις που επικρατούν μέσα σε τέσσερις τοίχους. "Ο Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους" (το σλόγκαν της ταινίας) σου γκρεμίζει κάθε στερεότυπο μέσα σε 80 λεπτά που διαρκεί το έργο. Η αφθονία και η απληστία που μας διακατέχει είναι έτοιμες να δώσουν τη χαριστική βολή στον άνθρωπο που έχει χάσει κάθε ευκαιρία να ξαναβρεί τον σεβασμό, να συναισθανθεί, να νιώσει την αλληλεγγύη και να ανακτήσει τη χαμένη του φιλοδοξία.
Ο άνθρωπος γκρεμίζει μονομιάς ότι έχει δημιουργήσει όταν τα πράγματα εξωθούνται στα άκρα. Περιμένει ένα ξέσπασμα σε έναν χώρο με συνεχείς κόντρες μεταξύ των μελών, βρισιές, ακαταστασία και αφόρητη ζέστη. Η έκρηξη είναι αναπόφευκτη, σίγουρη αλλά άκρως απαραίτητη. Στο τέλος θα
μείνουν τα σώματα των ανθρώπων κενά από κάθε σπίθα συναισθήματος.
Το "Σπιρτόκουτο" είναι αναμφίβολα μια γροθιά στο στομάχι ακόμη και σήμερα που η κρίση επιβεβαιώνει τους τριγμούς στις σχέσεις και την ψυχολογία των μελών της οικογένειας, Σε εξοντώνει μπορεί και να σε εκνευρίζει αλλά ο αυθορμητισμός που βγάζουν οι ηθοποιοί ίσως σε κάνουν και να χαμογελάσεις…
------------------------------------------------------------------------


Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros

Δευτέρα 13 Μαΐου 2019

«Κάποτε ο ουρανός μαύριζε απ' τα πουλιά» | EDITORIAL

"Επαναληπτική καραμπίνα!
Στη Δράνα είναι, για χήνες!
Λαθροκυνηγός της περιοχής!
Τους τα 'χω μηνύσει: Μην μπλέξουν μαζί μου."

Τα λόγια του Αντώνη πριν φτάσει στην έσχατη λύση, στη λύτρωση….

Στο Δέλτα του Έβρου , στα όρια του χρόνου, του ανθρώπου, που κάποτε ζούσε σε μια διαφορετική Ελλάδα όπου ο ουρανός μαύριζε από τα πουλιά….

"Η Τελευταία Νανόχηνα" είναι η δεύτερη κατά σειρά ιστορία από την ταινία "Όλα Είναι Δρόμος" του Παντελή Βούλγαρη. Ο γερασμένος φύλακας στο Δέλτα του Έβρου, Αντώνης (Θανάσης Βέγγος), υποδέχεται μια ομάδα ορνιθολόγων που έχουν ταξιδέψει για να μελετήσουν και να παρατηρήσουν μια τελευταία στο είδος της νανόχηνα. Όταν ένας λαθροκυνηγός την σκοτώνει ο Αντώνης τον εκτελεί εν ψυχρώ…

Ένα με τη φύση και βυθισμένος στη μοναξιά με μοναδικό φίλο το τσίπουρο, αποφασίζει να πληρώσει με το ίδιο νόμισμα τον δολοφόνο της αγαπημένης του "Μαιρούλας". Τα πουλιά, οι καλαμιώνες κι ο απέραντος υγρότοπος είναι το δικό του
«σπίτι», αλλά και το πεδίο της "μάχης" όπου άνθρωποι και φύση άλλοτε ζουν αρμονικά κι άλλοτε συγκρούονται, με τη φύση όμως να χάνει συνεχώς έδαφος. Εξιστορεί γεγονότα και εμπειρίες και σε οδηγεί στην ανακάλυψη μιας πτυχής του εαυτού του που κρύβει θυμό, οργή και πόνο. Επιλέγει τον δρόμο του αίματος όχι μόνο για εκδίκηση αλλά και για να λυτρωθεί ο ίδιος. Υπήρξε και εκείνος καταπατητής της αρμονίας και συσσωρεύει το μίσος προς τον ίδιο του τον εαυτό.
Αποτελεί ίσως την πιο συμβολική και συνάμα ρεαλιστική απεικόνιση μιας βαθιάς σύγκρουσης ανάμεσα σε δυο τύπους ανθρώπων, σε δύο πολιτισμούς. Από τη μία ο σύγχρονος άνθρωπος που καταστρέφει τα πάντα και από την άλλη εκείνος που προσπαθεί ακόμα να κρατήσει ζωντανή την ομορφιά και την ελευθερία της φύσης. Ο λαθροκυνηγός είναι η προσωποποίηση της αποξένωσης ενός πολιτισμού που δέχεται να επιμένει να εξαφανίζει, να σκοτώνει το κατανοητό. Ο Αντώνης είναι μάλλον ο συμβολισμός της ίδιας της φύσης που μπορεί πρόσκαιρα να καταπατείται αλλά στο τέλος θα νικήσει. Ο άνθρωπος δεν μπορεί να είναι ανώτερος από αυτή. Είναι ο συνδετικός κρίκος μιας αλυσίδας που επιβάλει την συνύπαρξη. Στην ταινία ο Βούλγαρης δεν βάζει το ηθικό δίλλημα δολοφόνου-θύματος στους δύο ήρωες αλλά σε αυτό του ανθρώπου με τη φύση.
Για τον ιδιόμορφο Αντώνη όπως έχει γράψει ο Τζόν Στάινμπεκ στα "Ανατολικά της Εδέμ" :  " Όλα τα σπουδαία και πολύτιμα πράγματα είναι μοναχικά".  Εγκαινιάζεται μια μυθολογική απάντηση στην αποξένωση η οποία προσπαθεί να κυριαρχήσει μέχρι και τα όρια της φύσης. Η μοναξιά ίσως μιας ηθικής συνείδησης απέναντι στην σημασία του σεβασμού της ύπαρξης της πανίδας και τη χλωρίδας που μέσα στο σύγχρονο κόσμο κάποιοι προσπαθούν να εξαφανίσουν….
------------------------------------------------------------------------


Σάββας Σκληρός 
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού. 
Instagram: @Savas_Skliros

Κυριακή 12 Μαΐου 2019

Τα φαβορί στη μάχη για εξουσία…- The Favourite | EDITORIAL

Ίντριγκες, δολοπλοκίες, υστεροβουλίες, αθέμιτοι ανταγωνισμοί, σιωπηλές εντάσεις, ήσυχα μίση, ανυπαρξία θετικών συναισθημάτων, άνθρωποι σκιές που περιφέρονται άσκοπα, καταβάλλοντας υπέρμετρες προσπάθειες για την κατοχή μιας θέσης αλλά και για τη διατήρηση αυτής. Και μιλάμε φυσικά για θέση εξουσίας. ‘Ένα συνεχόμενο παιχνίδι προσδιορισμού της ταυτότητας, μέσω της επιβολής της δύναμης του ενός στον άλλον. Ενός παιχνιδιού που οι παίχτες άλλοτε αισθάνονται σίγουροι για τον εαυτό τους, και άλλοτε αντιλαμβάνονται την αδυναμία τους και τη ματαιότητα όλου αυτού. Ματαιότητα, γιατί τα πραγματικά συναισθήματα είναι βαθιά καταχωνιασμένα. Και μαζί με αυτά οι ανθρώπινες ανάγκες με βασικότερη αυτή της ουσιαστικής επικοινωνίας. 
Μέσα σε ένα απομονωμένο και αποκομμένο νοσηρό περιβάλλον- που το συναντάμε συχνά στις ταινίες του Λάνθιμου- παλάτι αυτή τη φορά, οι άνθρωποι παραμορφώνονται και συμπεριφέρονται με την ανάλογη συμπεριφορά που ταιριάζει στους κλειστούς απομονωμένους χώρους. Μια συμπεριφορά που αφορμάται από το ατομικό συμφέρον οπότε είναι καταδικασμένη στο να μην εκπληρώσει τελικά τις ουσιαστικές προσδοκίες των ηρώων. Που δεν είναι φυσικά αυτές που νομίζουν ότι είναι. Γιατί στην πραγματικότητα προσδοκούν αυτό που φοβούνται να ομολογήσουν.
Την ουσιαστική ανθρώπινη επαφή. Μόνο που είναι αδύνατο να το συνειδητοποιήσουν. Η εξουσία και το κυνήγι αυτής τους τυφλώνει. Και το παράδοξο, πιστεύουν ότι μέσω αυτής θα αντικρίσουν το φως της ευτυχίας που φυσικά δεν έρχεται ποτέ. 
Πολιτική , κοινωνική, ανθρωποκεντρική , πολυεπίπεδη ταινία, άρτια σκηνοθετημένη, με εξαιρετικές ερμηνείες, αξίζει πραγματικά η θέασή της. Εξαιρετική η τελευταία σκηνή, όπου αναδεικνύεται – δε θα μπορούσε να περιγραφεί καλύτερα- μια μεγάλη αλήθεια: Είτε ασκείς, είτε σου ασκείται εξουσία, είτε έχεις την ψευδαίσθηση ότι μπορείς να αντιστρέψεις τους κανόνες του εφιαλτικού αυτού του παιχνιδιού και να βρεθείς εσύ στη θέση του εξουσιαστή, οι ρόλοι στο τέλος και οι φέροντες αυτούς παραμένουν οι ίδιοι. Κυρίως όμως ίδια παραμένει η δυστυχία σας. Γιατί οι ανάγκες παραμένουν ανεκπλήρωτες και μετατρέπονται σε απωθημένα. Απωθημένα που σου τρώνε κάθε μέρα την ψυχή. Τα αθώα τρωκτικά που υπό άλλες συνθήκες θα ομόρφαιναν τη ζωή σου, τώρα σε κατατρώνε μέρα με τη μέρα… Και εδώ οι ρόλοι εξαϋλώνονται και οι φέροντες αυτούς, γίνονται ένα σώμα περιτριγυρισμένο από τα τρωκτικά…
Η Ευνοούμενη / The Favourite >>
---------------------------------

Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της  ,διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της , απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…

Ετικέτες

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης dimos petroupolis petroupoli.gov.gr pkdp.gr σινέ πετρούπολις Δήμος Πετρούπολης Θερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης δημοτικός κινηματογράφος πετρούπολης Θερινό Σινεμά Πετρούπολης Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης πολιτιστικό κέντρο πετρούπολης πρόγραμμα 2017 Κινηματοθέατρο Πετρούπολις editorial άρθρα Ελεύθερη είσοδος παιδική ταινία πρόγραμμα 2018 όσκαρ πρόγραμμα 2019 ελληνική ταινία cinelesxi_petroupolis Petroupoli Πετρούπολη καλοκαίρι 2022 Ταινίες Ινστιτούτο Θερβάντες Σινεμά Πετρούπολη καλοκαίρι 2018 πρόγραμμα 2020 καλοκαίρι 2019 καλοκαίρι 2021 Ισπανική πρεσβεία καλοκαίρι 2020 καλοκαίρι 2023 κωμωδία Πρεσβεία Αργεντινής γαλλική ταινία Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ισπανική ταινία πρεσβεία βενεζουέλας Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ιταλική ταινία χειμώνας 2019-2020 Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ιρανική πρεσβεία Πρεσβεία Νορβηγίας ιρανική ταινία Απρίλιος 2019 Ιούνιος 2023 πρόγραμμα 2021 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Πρεσβεία Ουρουγουάης πρεσβεία Ισημερινού