Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα review. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα review. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 17 Ιουνίου 2022

"Τέρμα τα ψέματα" - The Batman | EDITORIAL


"What does a liar do when he’s dead? - 
He lies still."

"Πέμπτη 31 Οκτωβρίου. Οι δρόμοι της πόλης είναι γεμάτοι για τις διακοπές. Ακόμη και με τη βροχή... 2 χρόνια οι νύχτες με έχουν μετατρέψει σε νυκτόβιο ζώο. Πρέπει να διαλέξω τους στόχους μου προσεκτικά. Είναι μεγάλη πόλη. Δε μπορώ να είμαι παντού. Αλλά δεν ξέρουν πού βρίσκομαι. Ο φόβος είναι εργαλείο. Νομίζουν ότι κρύβομαι στις σκιές...Αλλά εγώ είμαι οι σκιές. Η πόλη τρώει τον εαυτό της. Ίσως να μη μπορεί να σωθεί, αλλά πρέπει να προσπαθήσω". Με αυτό το μονόλογο και με το "Something in the way" των Nirvana να ακούγεται στο backgound, ξεκινάει το νουάρ θρίλερ με πρωταγωνιστή τον Bruce Wayne.

Το "The Batman" του Matt Reeves δεν είναι ταινία με υπερήρωες όπως τις ξέρουμε. Ναι, όλα τα στοιχεία είναι εκεί: το Batmobile, το στιβαρό κοστούμι, τα gadgets - ευγενική προσφορά του έμπιστου μπάτλερ Άλφρεντ. Ο Matt Reeves πήρε αυτό που μπορεί να μοιάζει με γνώριμο παραμύθι και το έκανε επικό. Ο Batman του μοιάζει περισσότερο με ένα σκληρό αστυνομικό δράμα, επιβλητικό και σκοτεινό, μια ταινία που αγγίζει την πολιτική συνείδηση του θεατή. Mε μια σειρά από δολοφονίες υψηλού προφίλ που οδηγούν την πλοκή, μερικές φορές αισθάνεσαι σαν ο δολοφόνος του Zodiac να τρομοκρατεί τους πολίτες του Gotham.

Και με τον Robert Pattinson να αναλαμβάνει τον ρόλο του Bruce Wayne, έχουμε έναν ηθοποιό που δεν είναι απλώς προετοιμασμένος, αλλά πεινασμένος να εξερευνήσει τα περίεργα, σκοτεινά ένστικτα αυτού του εναλλακτικού Batman. Δεν είναι ο τολμηρός κληρονόμος μιας περιουσίας που περιπλανιέται, ως τιμωρός με την cool στολή. Είναι ο Travis Bickle ("Ο Ταξιτζής") , αποστασιοποιημένος και απογοητευμένος. 

Το Renewal Project είναι η νομοθετική κληρονομιά του αείμνηστου Thomas Wayne, πατέρα του Bruce, και έχει καθορίσει το πολιτικό τοπίο του Gotham για δεκαετίες. Αλλά η έννοια της ανανέωσης πηγαίνει πιο βαθιά από ένα σημείο πλοκής. Στην πραγματικότητα είναι ο θεματικός πυρήνας ολόκληρης της ταινίας. Το Gotham κανιβαλίζεται, οι φόνοι, οι ληστείες και οι επιθέσεις είναι παντού. Ο άρχοντας του εγκλήματος Carmine Falcone είναι αυτός που ελέγχει ουσιαστικά τις πολιτικές υποθέσεις. Ο δήμαρχος, η αστυνομία και η "δικαιοσύνη" - όλοι αναφέρονται στον Falcone. Και ο Bruce έχει χαθεί στο σύμπαν του Batman, στην ιδέα της "εκδίκησης". Η θλίψη του είναι μια ανοιχτή πληγή και τον οδηγεί σε μία συνεχή προσπάθεια να σώσει την πόλη του. Ενώ κάνει καλό ή προσπαθεί να κάνει καλό, αυτό υποκινείται από τα άλυτα ζητήματά του, μια αγωνία που δεν μπορεί να τον αφήσει να ηρεμήσει. Ένας ήρωας και μια πόλη που μπορούν περισσότερα από αυτό που είναι τώρα, αλλά είναι και οι δύο επιβαρυμένοι από το παρελθόν τους. Το Renewal Project του Thomas Wayne ήταν ένα ταμείο που δωρίστηκε στην πόλη, που υποτίθεται ότι θα ξεπερνούσε τη γραφειοκρατία της κυβέρνησης. Όταν ζούσε ο Thomas Wayne, λειτούργησε χρηματοδοτώντας το θαλάσσιο τείχος της πόλης, το ορφανοτροφείο όπου μεγάλωσε ο Riddler (Paul Dano) και βοήθησε την ανάπτυξη και τη σταθεροποίηση του Gotham. Ο Falcone σκοτώνει τον Thomas Wayne και τα χρήματα του ταμείου άρχισαν να χρηματοδοτούν "έργα" των εγκληματιών και των διεφθαρμένων αξιωματούχων. Σημαντικά πράγματα, όπως το ορφανοτροφείο του Riddler, αφέθηκαν στο περιθώριο -"Renewal is a lie." 

Τελικά, ο Bruce συνειδητοποιεί την κληρονομιά της Ανανέωσης (Renewal Project) και τη δική του ευθύνη, καθώς ήταν ο μόνος που μπορούσε να κάνει οτιδήποτε για το ταμείο. Είναι τα χρήματα της οικογένειάς του.  Αντί να το συνειδητοποιήσει και να το αποδεχτεί, άφησε τους γύπες και τις ύαινες να καταβροχθίσουν το ταμείο ενώ όλοι οι άλλοι υπέφεραν. - "The Sins of the Father".

Δεν είναι τυχαία η επιλογή του Matt Reeves να βάλει το Riddler να γκρεμίσει τα τείχη και να πλημμυρίσει το Gotham. Είναι ένας μοναδικός τρόπος για να απειλήσει ολόκληρη την πόλη και να αναβαθμίσει τον Riddler από μικρό μανιακό σε επικίνδυνο ψυχοπαθή. Αλλά είναι επίσης και η αρχή της θεματικής ανανέωσης τόσο του Gotham όσο και του Batman. Ένα ηλεκτροφόρο καλώδιο απειλεί να πέσει στο πάτωμα της πλημμυρισμένης αρένας και να προκαλέσει ηλεκτροπληξία σε εκατοντάδες ανθρώπους. Ο Batman το κόβει, εξουδετερώνοντας την απειλή, αλλά αυτό τον κάνει να πέσει κατακόρυφα στο νερό από κάτω. Αυτή η βουτιά είναι η βάπτισή του. Η ανανέωσή του. Όταν σηκώνεται, δεν είναι πλέον ο εκδικητής. Ξαναγεννήθηκε προστάτης, φύλακας και σώζει το γιο του δολοφονημένου δημάρχου, που 20 χρόνια πριν ήταν εκείνος, και τον οδηγεί μέσα στο νερό και έξω από το σκοτάδι. "I'm vengeance" λέει ο Riddler στον Batman και είναι αυτή η στιγμή που ο Bruce, ακούγοντας τα λόγια του Batman να βγαίνουν από το στόμα ενός δολοφόνου-τρομοκράτη, συνειδητοποιεί ότι η αρνητική, εμπνευσμένη από τον πόνο στάση του, ενέπνεε λάθος συμπεριφορές.

"Τετάρτη 6 Νοεμβρίου. Η πόλη είναι υποβρύχια...Έχει επιβληθεί στρατιωτικός νόμος. Όμως το εγκληματικό στοιχείο δεν κοιμάται ποτέ. Λεηλασίες. Και η ανομία θα είναι ανεξέλεγκτη στα μέρη της πόλης που δεν μπορεί να φτάσει κανείς. Τα πράγματα θα χειροτερέψουν πριν βελτιωθούν. Και κάποιοι θα αδράξουν την ευκαιρία να αρπάξουν ό,τι μπορούν... Η εκδίκηση δεν θα αλλάξει το παρελθόν. Το δικό μου ή οποιουδήποτε άλλου... Οι άνθρωποι χρειάζονται ελπίδα. Για να γνωρίζουν ότι κάποιος είναι εκεί έξω για αυτούς. Η πόλη είναι θυμωμένη. Σημαδεμένη. Σαν εμένα. Τα τραύματά μας μπορούν να μας καταστρέψουν, αλλά αν επιβιώσουμε μπορούν να μας μεταμορφώσουν. Μπορούν να μας δώσουν τη δύναμη να παλέψουμε."

Είναι αυτή η καλύτερη ταινία του Batman; Κάποιοι θα πουν ναι, άλλοι όχι. Για μένα, είναι στο ίδιο επίπεδο με το The Dark Knight και λίγο πιο πάνω. Μια ταινία με ουσιαστικό περιεχόμενο και προβληματισμούς, όπως ο Joker του Τοντ Φίλιπς 2019. Δεν είναι η μεταμόρφωση του Gotham ή του Batman. Eίναι η ανανέωση του πνεύματος, η ανανέωση της πίστης στους θεσμούς, η ανανέωση της ελπίδας.

Δείτε το στο Cine "Πετρούπολις" >>

-------------------------------------------------------------------------------------

Αφροδίτη Παπαδάκη
Μένει στην Πετρούπολη και είναι μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 2011. Ασχολείται με τα οικονομικά και το χορό. Στον ελεύθερο χρόνο της κάνει γιόγκα, διαβάζει βιβλία και βλέπει πολλές ταινίες και ξένες σειρές.
Instagram: @alpha.pi






Δείτε ακόμη:


Παρασκευή 10 Ιουνίου 2022

Κριτική ταινίας: Το Γεγονός/ L’Événement | EDITORIAL



Σκηνοθεσία: Οντρέ Ντιγουάν,  με την Αναμαρία Βαρτολομέι

"Ήθελα να σεβαστώ το βιβλίο, αλλά και να βρω τη δική μου θέση σε αυτό. Αρχικά, περάσαμε μια μέρα μαζί με την συγγραφέα Ανί Ερνό, (πάνω στο βιβλίο της οποίας είναι βασισμένο το σενάριο της ταινίας) κατά τη διάρκεια της οποίας η Ανί συμφώνησε να με πάει πίσω σε αυτές τις τρεις μέρες και να ρίξει φως σε ορισμένα «τυφλά» σημεία του κειμένου. Αυτό με βοήθησε να έχω μια πιο ξεκάθαρη εικόνα του πολιτικού πλαισίου και να καταλάβω τον φόβο που καταλάμβανε τις γυναίκες από τη στιγμή που έπαιρναν την απόφασή τους. Έπειτα της ζήτησα να διαβάσει το σενάριο σε διάφορα στάδια. Με βοήθησε να βρω την πιο ειλικρινή προσέγγιση. Τέλος, λίγο πριν το γύρισμα, μου έστειλε μια φράση του Τσέχωφ: «Να είσαι ακριβής, τα υπόλοιπα θα έρθουν εν ευθέτω χρόνω". – Οντρέ Ντιγουά (Σκηνοθέτιδα της ταινίας «Το γεγονός»)

Και η Ντιγουά ακολούθησε κατά γράμμα αυτή την ακρίβεια. Αυτή την ακρίβεια που χαρακτηρίζει το βιβλίο της Ερνό, «Το γεγονός» . Ένα βιβλίο που αξίζει να διαβαστεί γιατί δεν καταγράφει απλά το γεγονός που συνέβη στην ίδια την συγγραφέα (είναι αυτοβιογραφικό) αλλά περιγράφει με ένα ιδιαίτερο λογοτεχνικό ύφος, χρησιμοποιώντας πολλά μέσα, όπως την αναζήτηση και την παρατήρηση της λεπτομέρειας, τη χρήση ενός περιγραφικού παρελθόντος, την ανάλυση των γεγονότων, εκφράζοντας όπως γράφει η ίδια στο βιβλίο της, την αφόρητη βραδύτητα ενός χρόνου ο οποίος μεγάλωνε δίχως να προχωρά, ακριβώς όπως ο χρόνος των ονείρων. 

Στην ταινία, παρακολουθούμε την Αν (Αναμαρία Βαρτολομέι) μια έξυπνη και επιμελή νεαρή φοιτήτρια, να της συμβαίνει αυτό που όλα τα κορίτσια εκείνης της εποχής φοβόντουσαν περισσότερο. Πάσχει «από εκείνη την ασθένεια που πλήττει μόνο γυναίκες και τις μεταμορφώνει σε νοικοκυρές» όπως αναφέρει χαρακτηριστικά στον καθηγητή της , όταν εκείνος παρατηρώντας τη μειωμένη απόδοση της στα μαθήματα του Πανεπιστημίου τη ρωτά τι της συμβαίνει. Οι σπουδές και το μέλλον της Αν απειλούνται από μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη. Στη Γαλλία του 1963 ωστόσο, η άμβλωση είναι παράνομη, επικίνδυνη και επώδυνη, και κανείς δεν βοηθά την φοβισμένη Αν να διακόψει την εγκυμοσύνη της. Στο άκουσμα και μόνο της λέξης «έγκυος» οι φίλες και οι φίλοι της, τρομοκρατούνται. Και στην προκειμένη το τελευταίο πράγμα που χρειάζεται η Αν, είναι ο φόβος των άλλων. Της αρκεί ο δικός της. Στα βλέμματα άλλων, συναντά την απαξίωση, την προσβολή, ενδεχομένως και τη ζήλια. Γιατί η Αν κινείται σύμφωνα με τις επιθυμίες της, τις επιθυμίες του σώματος και της ψυχής αψηφώντας τους νόμους που μπαίνουν εμπόδιο σε αυτές τις επιθυμίες και αυτό προκαλεί τον φθόνο. 

Η Αν προέρχεται από μία φτωχή οικογένεια που κάνει τα πάντα προκειμένου το παιδί τους να ξεφύγει από τη φτώχεια και να μην καταλήξει να δουλεύει στο εργοστάσιο της περιοχής. Στην χαρισματική Αν βλέπουν τις δικές τους επιθυμίες και όνειρα να πραγματώνονται. Όμως και η ίδια η Αν θέλει πολύ μέσα της να ασχοληθεί με την λογοτεχνία που τόσο αγαπά και να γίνει κάποια στιγμή συγγραφέας. Νιώθοντας αποκλεισμένη από όλους και όλα αποφασίζει να πάρει τη ζωή της στα χέρια της και με κάθε ρίσκο να οδηγηθεί προς την απόφασή της που στην πραγματικότητα έχει να κάνει με την αυτοδιάθεση του σώματός της και την προσωπική της απελευθέρωση.

Αποφεύγοντας τους λυρισμούς της οργής και της οδύνης, των προσβολών, της μοναξιάς, της απαξίωσης, της ταξικής διάκρισης που βιώνει έντονα η ηρωίδα μας, η Ντιγουά παραμένοντας πιστή στο βιβλίο της Ερνό, καταγράφει σκληρά και λιτά τον αγώνα της Αν να φέρει σε πέρας την εξαρχής ειλημμένη απόφαση της, να ξεφορτωθεί τη ζωή που κυοφορεί και που θα της στερήσει τη δική της ζωή, τα δικά της όνειρα, τη δική της ελευθερία. Και σήμερα που η έκτρωση δεν είναι πια κάτι το απαγορευμένο, αποτυπώνεται στον κινηματογράφο το γεγονός της απόφασης της έκτρωσης σε μια εποχή που ήταν παράνομη, προκειμένου να αναδειχθεί διαχρονικά το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και ο αγώνας που κάθε φορά δίνεται από το άτομο σε όλες τις εποχές, σχετικά με το πώς μπορείς να διεκδικήσεις την ελευθερία σου μέσα σε περιβάλλοντα που πάντα ο νόμος βρίσκεται εκεί για να σου την στερεί. Γιατί πάντα σε όλες τις κοινωνίες ανακύπτουν παρόμοια ζητήματα που έχουν να κάνουν με την διαχείριση του σώματός μας, την ηθική, τη ζωή, τον θάνατο, το απαγορευμένο, τον νόμο. Τον νόμο που διαχρονικά, όπως επισημαίνει η συγγραφέας στο βιβλίο της, οι άνθρωποι κρίνουν σύμφωνα με αυτόν, αλλά αποφεύγουν να κρίνουν αυτόν. Και πάντα ανακύπτει το ζήτημα του κατά πόσο η στάση μας απέναντι σε όλα αυτά φιλτράρεται μέσα από το σώμα μας, τις αισθήσεις μας, τις προσωπικές μας ανάγκες και σκέψεις και κατά πόσο οι αποφάσεις που τελικά παίρνουμε λαμβάνουν υπόψη όλα αυτά ή τελικά ενδίδουμε στις επιταγές των εκάστοτε κανόνων και φορμών. 

Και βιβλίο και ταινία διεισδύουν στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής με έναν οικουμενικό, θαρραλέο και σκληρό συνάμα τρόπο. Η δεύτερη δε, σκηνοθετείται με απόλυτο σεβασμό προς το πρώτο. Η ταινία απέσπασε το Χρυσό Λιοντάρι και το βραβείο των κριτικών στο Φεστιβάλ Βενετίας. 

Και τα δύο, ταινία (προβάλλεται στους κινηματογράφους) και βιβλίο τα συνιστώ ανεπιφύλακτα!

Δείτε το στο Cine "Πετρούπολις" >>

--------------------------------

Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της…


Δείτε ακόμη:

Τετάρτη 5 Ιανουαρίου 2022

Η Νύμφη του Νερού (Undine) | EDITORIAL

Γερμανογαλλική ταινία (2020), σκηνοθεσία Κρίστιαν Πέτζολντ με τους: Πάουλα Μπέερ, Φραντς Ρογκόφσκι, 

Ο ακριβοθώρητος έρωτας των παραμυθιών, η παραμυθένια διάσταση της αγάπης που μπορεί με τη δύναμή της να συνενώσει δύο ανθρώπους και να τους κάνει ένα , να ζει ο ένας μέσα από τον άλλο , να αναπνέει μέσα από τον άλλον, να αφουγκράζεται τους ήχους της καρδιάς του και να συντονίζει τους παλμούς της δικής του καρδιάς με τους παλμούς του συντρόφου του, να καταλαβαίνει μέσα από το βλέμμα την αλήθεια και το ψέμα του άλλου, αναβιώνει μέσα από τον μύθο της Ουντίνε . Της νύμφης του νερού που στον μύθο είναι η προδομένη γυναίκα του νερού. Σύμφωνα με αυτόν, ζει στον βυθό μιας λίμνης, και σκοτώνει τον άνδρα που τον αγάπησε και την αγάπησε σε έναν απέλπιδο έρωτα παίρνοντας την εκδίκησή της για την προδοσία του έρωτά της, αφού ο άντρας δεν τήρησε την απαράβατη συνθήκη της αγάπης τους και άφησε την Ουντίνε προκειμένου να παντρευτεί την πρώτη του αγάπη. Η Ουντίνε η νεράιδα του νερού στον μύθο πνίγει τον αγαπημένο της γιατί ως νεράιδα θέλει να τον κρατά για πάντα δέσμιο εγκλωβισμένο στο παρελθόν της δικής τους αγάπης του δικού τους έρωτα που είναι ένας και μοναδικός και δεν μπορεί να ξαναδημιουργηθεί σε καμία άλλη συνθήκη με κανένα άλλο πρόσωπο σε καμία άλλη εποχή. Είναι αυτός ο έρωτας των παραμυθιών όπου μέσα στον μύθο ο έρωτας βιώνεται ως μία υπαρξιακή κατάσταση που εκδηλώνεται μέσω ενεργειών επιλογής,απώθησης αλληλενέργειας, αποκλειστικότητας όπου ο χώρος και ο χρόνος δεν αποτελούν κανένα εμπόδιο στην εκδήλωση των ακραίων πράξεων της εκδήλωσης των αρχέγονων συναισθημάτων της αγάπης, της ζήλιας της εκδίκησης ως μιας έμφυτης τάσης του ανθρώπου να φέρει σε αρμονία τη διατάραξη της συμπαντικής ισορροπίας.

Η δική μας Ουντίνε στην ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ αναβιώνει αυτό τον μύθο προσδίδοντας του όμως νέα στοιχεία προσαρμόζοντάς τον στη σύγχρονη πραγματικότητα, σε μια προσπάθεια της να διατηρήσει και η ίδια αυτή την αρμονία που απειλείται πλέον από τις ενέργειες του σύγχρονου ανθρώπου. Η δική μας ηρωίδα ζει το παρόν στην πόλη του πρώην ανατολικού Βερολίνου δουλεύοντας ως ιστορικός πόλεων και κάνοντας ξεναγήσεις για τη Διεύθυνση Αστικής Ανάπτυξης της Γερουσίας. Σε αυτές τις ξεναγήσεις της η Ουντίνε παρουσιάζει στους επισκέπτες τις δύο διαφορετικές μακέτες της πόλης του πριν και του μετά. Τη μακέτα της πόλης πριν την πτώση του τείχους και τη μακέτα του σήμερα. Οπότε εμείς παρακολουθούμε μια σύγχρονη νεράιδα που ακροβατεί στην πόλη του χθες και του σήμερα. Και ως θεατές αναζητούμε τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα μιας πόλης που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Στην πόλη που προέκυψε μετά την ενοποίηση μας ξεναγεί η Ουντίνε και κατά τη διάρκεια της ξενάγησης, ζει τον δικό της μύθο που τοποθετείται χωροχρονικά στη σύγχρονη πραγματικότητα αλλά που υποδηλώνει την απέλπιδη προσπάθειά της να φύγει από έναν κόσμο που η σύγχρονη δυτική αστυακή ανάπτυξη κατέστησε αφιλόξενο αφού η απροσωπία και τα δεινά αυτής είναι η απτή απόδειξη των καταστροφικών συνεπειών του βιομηχανικού πολιτισμού. Μια απροσωπία που αποτυπώνεται στις σύγχρονες μακέτες, όσο και ωραιοποιημένων να φαίνονται, που δηλώνεται επίσης με τη σύγχρονη άποψη της μοντέρνας αρχιτεκτονικής ότι ο σχεδιασμός ενός κτιρίου μπορεί να προκύψει από την καλύτερη δυνατή προσέγγιση της προβλεπόμενης χρήσης του. Η εμφάνιση αποτελεί συνεπακόλουθο της χρήσης. Και παρατηρούμε και την αντίφαση που παρατηρείται και σε αυτό που κτίρια όπως το ανάκτορο του Βερολίνου που είχε καταστραφεί,να ξαναχτίζεται πάλι με τη μορφή που του είχαν δώσει οι ηγεμόνες του 18ου αιώνα για να χρησιμέψει ως ένα σύγχρονο μουσείο. 
Είναι άραγε μια ένδειξη αποστροφής προς τη σύγχρονη πραγματικότητα των κλειστών αστικών πόλεων όπου ο δημόσιος χώρος και οι δημόσιες συναθροίσεις πλέον καταργούνται και μια έντονη διάθεση νοσταλγίας και επιστροφής στη ρομαντική φυγή από την πραγματικότητα μέσα από την αναβίωση μύθων όπου το ακραίο των συναισθημάτων και των ενεργειών που απορρέουν μέσα από αυτά αντισταθμίζει κατά κάποιο τρόπο τον φόβο της απροσωπίας που βιώνει σήμερα ο άνθρωπος και που με τη σειρά του ο φόβος αυτός ενθαρρύνει τις φαντασιώσεις του; Μπορεί... 
Μέσα από την έμπειρη σκηνοθετική και διεισδυτική ματιά του ο Κρίστιαν Πέτζολντ που προσωπικά τον λάτρεψα από «Το τραγούδι του Φοίνικα», κάμπτουμε τις όποιες αντιστάσεις μας στο μεταφυσικό και αφηνόμαστε στη μαγεία της ξενάγησής μας στον μύθο που ζωντανεύει τα συναισθήματα των ανθρώπων που οι μακέτες των σύγχρονων μεγαλουπόλεων κρατούν εγκλωβισμένα στα χρηστικά κτίρια -όπου όμως η χρήση αυτών βρίσκεται μακριά από την εκδήλωση ειλικρινών συγκινησιακών σχέσεων- όπου η φαντασίωση αποδεσμεύεται από τη σύγχρονη τάση που θέλει τη δομή των κινήτρων του κάθε ατόμου να είναι κοινή και να υπάγεται στην ίδια ενορμητική ζωή. 
Ο παραμυθένιος έρωτας που αποδίδεται εξαιρετικά από τους ήρωές μας Πάουλα Μπέερ και Φραντς Ρογκόφσκι, σηματοδοτεί μέσα μας έντονες συναισθηματικές καταστάσεις που καλώς η κακώς (μάλλον το δεύτερο) κρατάμε φοβικά εγκλωβισμένες μέσα μας φοβούμενοι την ανατροπή της κανονικότητάς μας που πάντα και διαχρονικά προβάλλει εμπόδια στο ολοκληρωτικό βίωμα μιας πλήρους απελευθερωτικής κατάστασης στην οποία μπορεί να οδηγήσει η συνύπαρξη και ολοκληρωτική συνένωση δυο ανθρώπων. Μίας κατάστασης που αποδεσμεύει το άτομο από τον χώρο και τον χρόνο και το κάνει να νικήσει την επερχόμενη φθορά που ξεκινά από τη στιγμή που γεννιέται και έρχεται από την πρώτη μέρα κιόλας της ζωής του αντιμέτωπο με την υπέρτατη υπαρξιακή του μοναξιά... 
Η ταινία απέσπασε τόσο την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου όσο και το Ευρωπαϊκό Βραβείο για την ερμηνεία της Πάουλα Μπέερ.

--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...

Δείτε ακόμη:

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021

Ένας Ήσυχος Άνθρωπος | EDITORIAL

Ένας Ήσυχος Άνθρωπος του Τάσου Γερακίνη
«Στους "ήσυχους ανθρώπους" θα έλεγα να αμφισβητούν καθημερινά τις βεβαιότητές τους και να φέρνουν στην επιφάνεια την ανήσυχη πλευρά τους...» αναφέρει μεταξύ άλλων σε συνέντευξή του, ο σκηνοθέτης της ταινίας « Ένας ήσυχος άνθρωπος» Τάσος Γερακίνης.
Και αυτό κάνει ο ήρωας του ο Μάκης. Μόνο που οι βεβαιότητές του, πριν προλάβει καν να τις αμφισβητήσει ο ίδιος, καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Και βέβαια μπρος σε αυτήν την κατάρρευση όχι μόνο τις αμφισβητεί, όχι μόνο τις αποδομεί αλλά καταφέρνει μέσα από τα συντρίμμια τους να σώσει την τελευταία στιγμή ό,τι μπορεί να σωθεί. Και αυτό που έχει πλέον πιθανότητες να σωθεί είναι ό,τι περιέχει μέσα του αλήθεια. Αυτή την αλήθεια που ούτε και ο ίδιος ο Μάκης δεχόταν να δει εξαιτίας της ασφυκτικής και αποπνικτικής ατμόσφαιρας της επαρχίας που ζει. Μιας επαρχίας που κάτω από τη φαινομενική της ησυχία βράζει. Βράζει μέσα στα στερεότυπά της μέσα στην πατριαρχία της μέσα μέσα στα απωθημένα που δημιουργούνται εξαιτίας της φοβερής καταπίεσης. Μιας επαρχίας που πίσω από τη φαινομενική της ησυχία βιώνονται ανθρώπινα δράματα που δύσκολα έρχονται στο φως για να μην διασαλευτεί αυτή η ησυχία. Μιας επαρχίας που ταυτίζει την έννοια της ησυχίας με την υποταγή. 
Ο ήσυχος Μάκης που μέχρι τώρα δεν είχε απασχολήσει την κλειστή κοινωνία του ακριτικού νησιού, μετατρέπεται σε έναν δυναμικό πατέρα όταν αντιλαμβάνεται και διαπιστώνει ότι πίσω από την επιβεβλημένη ησυχία μέσα στην οποία είχε οριοθετήσει τη ζωή του, καταδίκαζε σε θάνατο (μεταφορικά) όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Όταν διαπιστώνει πως χρόνια τώρα υπέτασσε τις ανάγκες, τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, την ελευθερία του την ίδια στο παράλογο μιας κλειστής κοινωνίας που δέχεται αξιωματικά τις αρχέτυπες καταβολές που θέλουν τον "πατέρα αφέντη" να επιβάλλει και να καθορίζει ο ίδιος τις ζωές των μελών της οικογένειάς του. Πολλές φορές μέσα στην ταινία αναφέρονται φράσεις του τύπου: «τι πατέρας είσαι εσύ;» ή «τέτοιος που ήσουν τι να περιμένουμε από την κόρη σου...» ή «το μήλο κάτω από τη μηλιά...» που προσδίδουν στον πατέρα αυτή την υπέρμετρη εξουσία της καταδυνάστευσης και της παντοδυναμίας και βέβαια της απόδοσης εξ ολοκλήρου της ευθύνης που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στον ρόλο αυτό. Λόγια που δεν ειπώνονται παρά μόνο πίσω από τις πλάτες ή σε μη ελεγχόμενες καταστάσεις , λόγια που τροφοδοτούνται από το συσσωρευμένο δηλητήριο των ανικανοποίητων παθών των άσβεστων πόθων, των απραγματοποίητων ονείρων που όλα μαζί αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα απωθημένων που το ξέσπασμά του δεν αργεί να εκδηλωθεί και να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του νησιού, που η φυσική του ομορφιά δεν καταφέρνει να φέρει την εσωτερική γαλήνη αφού αυτή διαταράσσεται από την άγρια κοινωνία των ανθρώπων.
Παρακολουθούμε έναν εξαιρετικό Τάκη Σακελλαρίου που υποδύεται τον φιλήσυχο οινοποιό, τον Μάκη που ζει απομονωμένος σ’ ένα ακριτικό νησί μαζί με την κόρη του, ο οποίος πέφτει θύμα ομηρίας από έναν επικίνδυνο δραπέτη που παγιδεύεται στο χωριό κοντά στα σύνορα, προσπαθώντας να φύγει στη γειτονική χώρα. Ο Μάκης δεν βρίσκεται αντιμέτωπος μόνο με την προσωπική του ομηρία αλλά και αντιμέτωπος με τον κίνδυνο η κόρη του να συνάψει σχέσεις με τον δραπέτη και να μετατραπεί σε υποχείριο αυτού. Παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο οι ήρωες προκειμένου να ξεφύγουν από τη μια μορφή καταπίεσης, πολύ εύκολα υποκύπτουν σε μια άλλη, αναπαράγοντας τον φαύλο κύκλο της στέρησης της ελευθερίας τους. Αποδίδεται με πολύ ωραίο ο τρόπο η δημιουργία σχέσεων εξάρτησης που παραχαράζουν την ταυτότητα του κάθε ατόμου και που έγκειται πλέον στο θάρρος του καθενός να αντικρίσει κατάματα την αλήθεια του. Τα λάθη του παρελθόντος με τα οποία αναγκάστηκε να συμβιβαστεί, το κακό που άθελά του μπορεί να προξένησε στους αγαπημένους του, και στον ίδιο του τον εαυτό. Ο ρόλος του δραπέτη δρα καταλυτικά στην περίπτωση του Μάκη.Τον βοηθά να συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω καθόλου ανώδυνα . Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε την πορεία αυτογνωσίας του μέσα από έναν βουβό πόνο που ζωγραφίζεται στο κουρασμένο, λυπημένο και απογοητευμένο από τις πολλές ματαιώσεις και απανωτά λάθη πρόσωπό του. Μια πορεία όμως που τον οδηγεί τελικά στο να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να δράσει. Από θύμα να μετατραπεί σε ενεργό υποκείμενο. Και εδώ αυτό πλέον που έχει σημασία δεν είναι αν πράττει το σωστό ή το λάθος, αλλά το ότι σπάει τα δεσμά της υποταγής του, σπάει τις αλυσίδες του φόβου και γίνεται αυτό που νιώθει, αυτό που είναι μέσα του, προκειμένου να φέρει εις πέρας τον πραγματικό ρόλο του πατέρα. Που δεν είναι άλλος από το να προστατέψει το παιδί του. Έναν ρόλο που καμία σχέση δεν έχει με τα πατριαρχικά στερεότυπα της κλειστής κοινωνίας που ζει. 
Μια ταινία που παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον (εμπεριέχει έντονα τα στοιχεία του ψυχολογικού θρίλερ) μία ταινία που έρχεται να αναδείξει και τις δικές μας βεβαιότητες που τελικά δεν είναι και τόσο δεδομένες και που εύκολα σε κάποια φάση της ζωής μας μπορούν να ανατραπούν, μια ταινία που έρχεται να μας πει ότι η μοναδική βεβαιότητα βρίσκεται στη διαρκή μας ανησυχία του να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε πίσω από κάθε πράξη μας την αλήθεια που βρίσκεται σε αυτή. Και για την ακρίβεια, του πόσο στον προσδιορισμό αυτής της αλήθειας συμμετέχουμε εμείς και πόσο οι αντιλήψεις των άλλων. «Ο ήσυχος άνθρωπος» προβλήθηκε πέρυσι στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο ενός πολλά υποσχόμενου, κατά τη γνώμη μου, σκηνοθέτη του Τάσου Γερακίνη.Προβάλλεται αποκλειστικά από τις 25 Νοεμβρίου στον κινηματογράφο Άστυ.
--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...

Δείτε ακόμη:

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2021

"Ζούσε τη ζωή της" (Vivre sa Vie) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ

"Ζούσε τη ζωή της" του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ με τους: Ανα Καρίνα, Αντρέ Λαμπάρτ, Σαντί Ρεμπό, Ζεράρ Οφμάν, Γκιλέν Σλουμπεργκέρ

Όταν επιλέγεις την αντικειμενική ομορφιά (Άννα Καρίνα) όχι για να προβάλλεις το φυσικό κάλλος που αδιαμφισβήτητα εκπέμπεται από αυτήν αλλά για να την τοποθετήσεις μέσα σε μίζερα καταθλιπτικά δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων, αναδεικνύοντας πρωτίστως την εσωτερική σύγκρουση του ωραίου που υπάρχει σε όλους μέσα μας, απέναντι σε μία κοινωνία που έχει πάψει πλέον να το βλέπει, μια κοινωνία που βουλιάζει καθημερινά στον βούρκο της οικονομικής και ιδεολογικής της κατάρρευσης,
...όταν δεν επιδιώκεις να αναδείξεις την πορεία μιας ζωής τοποθετημένης και στοιβαγμένης σε κατευθυνόμενες και προσανατολισμένες κινήσεις, αλλά επιλέγεις στιγμιότυπα μιας ζωής που καθορίζουν και καθορίζονται όχι μόνο από το τυχαίο, αλλά κυρίως από το συνειδητά επιλεγμένο στον δρόμο των υπαρξιακών σου αναζητήσεων, 
...όταν με την άψογη κινηματογράφηση του προσώπου της ηρωίδας σου, καταφέρνεις να «πεις» στον θεατή σου (γιατί έχεις καταφέρει να τον κάνεις να αντικρίζει τα πάντα πλέον μέσα από τα μάτια της ηρωίδας σου) ότι οι σιωπές μας είναι καμιά φορά ο πιο δυνατός τρόπος επικοινωνίας μας, γιατί εμπεριέχουν την ωριμότητα και τη σοφία της αποστασιοποίησης και γιατί πολλές φορές συμβαίνει οι λέξεις να μην μπορούν να εκφράσουν...
όταν σώζεις τις λέξεις από τον ευτελισμό τους, αλλά και την ίδια σου τη σκέψη από τον ευτελισμό αυτό, αφού οι λέξεις είναι τα εργαλεία αποκωδικοποίησης αυτής,
...όταν προσφέρεις πολλά κομμάτια του εαυτού σου, ίσως και πολλούς εαυτούς σου σε μία κοινωνία που αδιαφορεί περιχαρακωμένη στην ηττοπάθεια και τον ναρκισσισμό της, 
...όταν προσφέρεις σε αυτήν όχι για να λάβεις αλλά για να ανακαλύψεις στο τέλος το κομμάτι εκείνο του εαυτού σου που δεν θέλεις να το δώσεις, αυτό που είναι το πολυτιμότερο για εσένα και με αυτό θα πορευτείς για να αντέξεις, για να μπορείς να είσαι καλά και με αυτό πλέον θα ζήσεις τη ζωή σου... 
Τότε φτιάχνεις το αριστούργημα που λέγεται «Ζούσε τη ζωή της» όπου η Άννα Καρίνα, καθ' όλη τη διάρκεια της κινηματογραφικής αφήγησης με το βλέμμα της, τις εκφράσεις της, τις σιωπές της, τις απογοητεύσεις της, τα αδιέξοδά της, τις προσποιήσεις της, την προκλητικότητά της, το θάρρος της, την αφέλειά της, νοηματοδοτεί τις λέξεις «Ζωή» και «Ζω», αποδίδοντας τους την πραγματική τους σημασία.
Και τότε βέβαια, δικαίως σου αποδίδεται ο τίτλος του ΜΕΓΑΛΟΥ σκηνοθέτη που ακούει στο όνομα Ζαν Λυκ Γκοντάρ.
Γιατί είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, όπως γράφει και ο αξέχαστος Β. Ραφαηλίδης αναφερόμενος σε αυτόν τον σκηνοθέτη, να κάνεις ένα σινεμά που δεν έχει το ελατήριο της μυθοπλασίας εντός του μύθου αλλά εντός της κεφαλής του δημιουργού. Εντός μιας εσωτερικής αναγκαιότητας που αγγίζει όλους μας.

--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...



Κυριακή 19 Σεπτεμβρίου 2021

Land | EDITORIAL

Land της Ρόμπιν Ράιτ
-Γιατί με βοηθάς; 
-Γιατί είσαι στον δρόμο μου. 
Συνηθίσαμε το απλό να το κάνουμε περίπλοκο. Οι καχυποψίες μας, οι φόβοι μας, οι εμμονές μας, οι ματαιοδοξίες μας, οι ναρκισσισμοί μας δεν μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε το αυτονόητο . Ότι η βοήθεια από άνθρωπο προς άνθρωπο παρέχεται έτσι απλά. Επειδή μπορεί να βρεθεί στο δρόμο μας και επειδή μπορεί να καταλάβουμε άμεσα -γιατί αυτή η συναισθηματική μας νοημοσύνη είναι που μας ξεχωρίζει από τα άλλα είδη- την ανάγκη του για βοήθεια. 
Η Ίντι απευθύνει την ερώτησή της σε έναν άνθρωπο που μέχρι πριν λίγες μέρες δεν γνώριζε καν. Και εκείνος της απαντά αφοπλιστικά, ειλικρινά και με τη μεγαλύτερη απλότητα και φυσικότητα που μπορεί να αποδοθεί σε μια μεγαλειώδη πράξη βοήθειας και συμπαράστασης προς το άλλον άνθρωπο. Την βοηθά έτσι... γιατί απλά βρέθηκε στον δρόμο της...
Η Ίντι επιλέγει να εγκαταλείψει τη ζωή στην πόλη μετά την ξαφνική απώλεια των δύο πιο αγαπημένων προσώπων της ζωής της. Του μικρού της γιου και του συζύγου της. Αποφασίζει να ζήσει εντελώς απομονωμένη σε μια καλύβα στο βουνό, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς αυτοκίνητο παίρνοντας μαζί της μόνο κάποιες φωτογραφίες κλεισμένες σε ένα κουτί, και κάποιες λιγοστές προμήθειες. Η κολοσσιαία ερημιά που νιώθει εξαιτίας της απώλειας, ανατρέπει την αίσθηση της κλίμακας στην οποία έχει εθιστεί στην προηγούμενη ζωή της από τις καθημερινές προοπτικές των δωματίων και των δρόμων, όλα ξένα και απόμακρα της φαίνονται πλέον και επιχειρεί να δώσει τη δική της πάλη ενάντια στην απώλεια επιλέγοντας να έρθει αντιμέτωπη με το ίδιο το ένστιχτο της αυτοσυντήρησης, απομακρυνόμενη από τους ανθρώπους, από κάθε καταφύγιο, ζεστασιά και βοήθεια.Η Ίντι προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς της δαίμονες τα δικά της εσωτερικά θηρία επιλέγει να έρθει αντιμέτωπη με τα θηρία της φύσης για να πάψει να βασανίζεται από τις αναμνήσεις των αγαπημένων της προσώπων που ξέρει ότι δεν θα ξαναδεί.
Περιπλανιέται στα άγρια τοπία του βουνού αλλά και μέσα στην καλύβα της σαν ένα είδος ανθρωπολόγου της ίδιας της της ύπαρξης.Προτιμά τον εξωτερικό πόνο, τις κακουχίες της απομονωμένης ζωής στο βουνό, την πείνα, την παγωνιά προκειμένου να ανταπεξέλθει σε εκείνη τη δυσβάσταχτη εσωτερική παγωνιά, προκειμένου να αντέξει την ίδια της την ύπαρξη, προκειμένου να βρει μια γη μια πατρίδα που να χωρά σε αυτήν το δυσβάσταχτο φορτίο της. Πατρίδα μας όμως αληθινή και γη που ανήκουμε είναι οι άνθρωποι. Και όσο και η Ίντι προσπαθεί να απομακρυνθεί από αυτούς, εκείνοι , οι άνθρωποι, ο Άνθρωπος τη βρίσκει. Είναι ο Μιγκέλ, απλός, ανεπιτήδευτος που γνωρίζει το πιο βασικό της ανθρώπινης επικοινωνίας. Ότι ο καθένας μας χρειάζεται τον χρόνο του και ότι μέσα στον χρόνο που του δίνουμε για να βρει τα πατήματά του σεβόμαστε την κάθε επιθυμία του και είμαστε εκεί για να τον βοηθήσουμε να την υλοποιήσει χωρίς να κρίνουμε , χωρίς να συμβουλεύουμε διδακτικά χωρίς να τον αντιμετωπίζουμε αφ' υψηλού.Ο Μιγκέλ γνωρίζει πολύ καλά ότι ο πλέον σίγουρος τρόπος για να κάνεις κάποιον να απομακρυνθεί από κοντά σου είναι να τον εμποδίσεις να κάνει αυτά που επιθυμεί γιατί ο ίδιος τα θεωρείς ανοησίες. Ο Μιγκέλ, δίνει πολλά στην Ίντι. Όμως όσο κι αν φαινομενικά μας δίνει την εντύπωση ότι μόνο δίνει, εισπράττει και ο ίδιος πολλά ταυτόχρονα. Γιατί στην ουσιαστική επικοινωνία των ανθρώπων αυτά τα δύο πάνε μαζί. 
Μια πολύ ζεστή πολύ ανθρώπινη, συγκρατημένη ταινία, χωρίς εξάρσεις, χωρίς φτηνούς μελοδραματισμούς, με εξαιρετικές ερμηνείες και από την πρωταγωνίστρια τη Ρόμπιν Ράιτ που έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία αλλά και τον συμπρωταγωνιστή της τον Ντέμιαν Μπισίρ που μας καθηλώνουν και οι δύο με την ερμηνεία τους αφού με πολύ ήσυχο και απλό τρόπο καταφέρνουν να αποδώσουν την εσωτερικότητα του ρόλου τους. 
Μία ταινία για τη μοναξιά μας και την επικοινωνία μας...
Γιατί ο καθένας μας ψάχνει τη δική του χώρα που να χωρά και τα δυο... 
--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...

Δείτε ακόμη:


Ετικέτες

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης dimos petroupolis petroupoli.gov.gr pkdp.gr σινέ πετρούπολις Δήμος Πετρούπολης Θερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης δημοτικός κινηματογράφος πετρούπολης Θερινό Σινεμά Πετρούπολης Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης πολιτιστικό κέντρο πετρούπολης πρόγραμμα 2017 Κινηματοθέατρο Πετρούπολις editorial άρθρα Ελεύθερη είσοδος παιδική ταινία πρόγραμμα 2018 όσκαρ πρόγραμμα 2019 ελληνική ταινία cinelesxi_petroupolis Petroupoli Πετρούπολη καλοκαίρι 2022 Ταινίες Ινστιτούτο Θερβάντες Σινεμά Πετρούπολη καλοκαίρι 2018 πρόγραμμα 2020 καλοκαίρι 2019 καλοκαίρι 2021 Ισπανική πρεσβεία καλοκαίρι 2020 καλοκαίρι 2023 κωμωδία Πρεσβεία Αργεντινής γαλλική ταινία Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ισπανική ταινία πρεσβεία βενεζουέλας Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ιταλική ταινία χειμώνας 2019-2020 Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ιρανική πρεσβεία Πρεσβεία Νορβηγίας ιρανική ταινία Απρίλιος 2019 Ιούνιος 2023 πρόγραμμα 2021 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Πρεσβεία Ουρουγουάης πρεσβεία Ισημερινού