Περίπτωση συνείδησης, του Βαχίντ Τζαλιλβάντ

Η φετινή πρόταση του Ιράν για Όσκαρ Ξενόγλωσσης ταινίας με 2 Βραβεία στο Φεστιβάλ Βενετίας, Αργυρό Αλέξανδρο και Βραβείο Fipresci στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης έρχεται στους Κινηματογράφους.

Ένας ευυπόληπτος ιατροδικαστής εμπλέκεται σε ένα τροχαίο, όπου τραυματίζεται ένα οχτάχρονο αγοράκι. Ο άνδρας προτίθεται να πληρώσει αποζημίωση στον πατέρα του παιδιού και να το μεταφέρει στο νοσοκομείο, αλλά εις μάτην. Το άλλο πρωί, βρίσκει στο νοσοκομείο το πτώμα του αγοριού που έχει μεταφερθεί εκεί για αυτοψία, αλλά η πρώτη γνωμάτευση δείχνει θάνατο από δηλητηρίαση. Ένα εκλεκτό δείγμα του κινηματογράφου των ηθικών διλημμάτων, μπολιασμένo με την ιρανική κινηματογραφική παράδοση της ενδελεχούς μελέτης χαρακτήρων, μια ελεγεία για τους ανθρώπους που ονειρευόμασταν να γίνουμε κι όμως θάψαμε μέσα μας.

Σημείωμα Σκηνοθέτη

Διάβασα ένα απόσπασμα από τον Rolf Dobelli που έλεγε, «Αυτοί που είναι τολμηροί και γενναίοι σκοτώθηκαν πριν να μεταφέρουν το γονίδιό τους στις επόμενες γενιές. Οι άλλοι, δηλαδή οι δειλοί και οι ευσεβείς, επέζησαν. Είμαστε οι απόγονοί τους».

Έχουμε παράξενες εικόνες των δειλών στο μυαλό μας, αλλά στην πραγματικότητα είναι ακριβώς όπως εμείς. Ίσως είναι και η ανατύπωση της συμπεριφοράς μας. Τη σκληρή συμπεριφορά που έχουμε δικαιολογήσει στο όνομα της σοφίας. Πόσες φορές μέχρι στιγμής ο φόβος και η αδυναμία μας να εκφράσουμε την απλή αλήθεια έχει προκαλέσει μια μεγάλη καταστροφή στη ζωή των άλλων;

Δεν ξέρω τι θα έκανα εάν ήμουν στη θέση του γιατρού πρωταγωνιστή της ταινίας μου, αλλά θυμάμαι πολύ πιο απλά πράγματα από τον εαυτό μου, όταν ξεπέρασα τους φόβους και τις αμφιβολίες μου με σύνεση. Αυτή η ταινία θα μπορούσε να είναι μια ελεγεία στον τάφο ενός ανθρώπου που ονειρευόμουν να είμαι αυτός όσο ζούσε.