Πόσο, μα πόσο όμορφος είναι ο ιρανικός κινηματογράφος! Απλός, απέριττος, ουσιώδης, ανθρωποκεντρικός. Με ελάχιστα οικονομικά μέσα παράγονται αριστουργήματα. Και για άλλη μια φορά μας επιβεβαιώνεται ότι αυτό που δίνει αξία σε οποιοδήποτε δημιούργημα είναι η ευαίσθητη διεισδυτική ματιά του δημιουργού και το σημαντικότερο, ότι ο άνθρωπος βρίσκεται στο κέντρο της δημιουργίας του. 

Η συνείδηση, λοιπόν, το θέμα αυτής της ταινίας , η συνείδηση που σαφώς διαμορφώνεται και από το κοινωνικό περιβάλλον, ένα ασφυκτικό περιβάλλον όπου κυριαρχεί ο θρησκευτικός σκοταδισμός, η φτώχεια, η κοινωνική αδικία. 

Και εδώ έρχεται η ανατροπή. Ο ήρωας στέκεται πάνω από τα κοινωνικά δεδομένα. Δεν τα αφήνει να καθορίσουν τις επιλογές του, γιατί γι' αυτόν το βάρος της συνείδησης από το οποίο θέλει να απαλλαγεί, δεν ελαφραίνει καθόλου μα καθόλου από τα πολλά υποσχόμενα οφέλη των κοινωνικών συμβάσεων. Και έτσι παίρνει την απόφαση και πράττει κατά συνείδηση, απαλλασσόμενος από τα δικά του βάρη, αλλά κυρίως απαλλάσσει τους άλλους από τα βάρη της δικής τους συνείδησης. Είναι πολύ σημαντικό σε μια κοινωνία που αρέσκεται στο λιντσάρισμα, που απαθής παρακολουθεί διασκεδάζοντας με τη ανθρώπινη δυστυχία, να προβάλλεται μέσα από την τέχνη το μεγαλείο της ανθρώπινης ψυχής. 

Για μένα αυτό λειτουργεί εξισορροπητικά και λυτρωτικά και φέρνει τα πράγματα εκεί που θα ’πρεπε να βρίσκονται.

Περίπτωση Συνείδησης / No Date, No Signature >>

Καλλίτσα Βλάχου