Το Renoir της Chie Hayakawa (Plan 75) ξεκινά με αυτή τη φράση. Από εκεί ξεκινά μια ιστορία που δεν αναζητά απαντήσεις. Μόνο σιωπές, βλέμματα, αναμνήσεις που μετατρέπονται σε παρηγοριά.

Το καλοκαίρι του 1987, η 11χρονη Φούκι ζει ένα τέλος που δεν μπορεί να ονομάσει. Ο πατέρας της πεθαίνει αργά, η μητέρα της, εξαντλημένη από τη φροντίδα και την αγωνία, απομακρύνεται βυθισμένη στη σιωπή της. Δεν είναι σκληρή, είναι απλώς μια γυναίκα που δεν έχει πια τη δύναμη να μιλήσει. Η Φούκι την κοιτάζει, προσπαθεί να την καταλάβει, να διαβάσει στα μάτια της κάτι που μοιάζει με τρυφερότητα, αλλά το μόνο που βρίσκει είναι σιωπή. Εκείνη τη βαριά, αμήχανη σιωπή που γεννιέται όταν ο πόνος δεν χωρά σε λέξεις. Όταν ο πατέρας φεύγει, η Φούκι δεν τον αποχαιρετά πραγματικά. Συνεχίζει να του μιλά, να τον φαντάζεται παρόντα, να τον ακούει μέσα στη σιωπή. Η παιδική της σκέψη γίνεται καταφύγιο. Ένα μέρος όπου ο θάνατος δεν είναι τέλος, αλλά μια μεταμόρφωση της αγάπης. Κι εκεί, ανάμεσα στο παιδί και τη μητέρα, δημιουργείται ένα αόρατο κενό, μια απόσταση που γεφυρώνεται μόνο από την ανάγκη να αγαπήσουν αυτόν που λείπει.

Η Hayakawa κοιτάζει τον κόσμο μέσα από τα μάτια του παιδιού χωρίς να τον μικραίνει. Κάθε σκηνή ανασαίνει αργά, σαν να φοβάται να διακόψει τη σιωπή. Οι ήχοι του καλοκαιριού, οι σκιές στους τοίχους, το βλέμμα της Φούκι που αλλάζει καθώς η μέρα φεύγει. Όλα μιλούν για τη λεπτή στιγμή που η ζωή συνεχίζει ενώ κάτι μέσα της τελειώνει. Δεν υπάρχει δράμα, ούτε κορύφωση. Μόνο εκείνη η αδιόρατη θλίψη που κουβαλάμε όταν συνειδητοποιούμε πως η παιδική ασφάλεια έχει ήδη χαθεί.

Η ταινία κυλά σαν ανάμνηση που ξετυλίγεται αργά. Ο χρόνος ακολουθεί την καρδιά ενός παιδιού που προσπαθεί να καταλάβει τι σημαίνει απουσία. Και μέσα από αυτή τη ρυθμική, σχεδόν μουσική ησυχία, ξεδιπλώνεται κάτι οικείο: το πένθος που δεν ξέρει ακόμα το όνομά του.

Δεν αφηγείται τον θάνατο, αλλά την παρουσία μέσα στην απώλεια. Ο τρόπος που η Φούκι παρατηρεί τον κόσμο γύρω της, το φως που σβήνει σιγά σιγά, το άγγιγμα ενός χεριού, το βλέμμα που μένει μετέωρο, θυμίζει πως η ζωή δεν σταματά, απλώς αλλάζει μορφή. Η απουσία του πατέρα γίνεται το κέντρο ενός ήσυχου σύμπαντος όπου ο χρόνος δεν μετριέται σε μέρες αλλά σε αναμνήσεις. Κάθε βλέμμα της μικρής ηρωίδας είναι μια προσπάθεια να κατανοήσει την έννοια του "για πάντα".

-------------------------------------------------------------------------------------

Η ζωή τα έφερε διαφορετικά για τους ήρωές μας, τον Τιμπό και τον Τζίμι, τα δύο αδέλφια από τη Γαλλία που αγνοούσαν ο ένας την ύπαρξη του άλλου, αφού όταν γεννήθηκαν δόθηκαν σε διαφορετικές οικογένειες για υιοθεσία. Η ίδια η ζωή με τα δικά της παιχνίδια, αυτά που δεν υπόκεινται σε κανέναν ανθρώπινο νόμο και που δεν μπορούν να ελεγχθούν από την ανθρώπινη επέμβαση, αυτά στα οποία ο άνθρωπος όταν τα βλέπει να παίζονται εμπρός του ανακαλύπτει με τρόμο την ανημποριά του, συνειδητοποιώντας την αδυναμία του και βιώνοντας το συναίσθημα του πώς είναι να χάνεις τον έλεγχο των πραγμάτων και ό,τι με κόπο έχτισες στη ζωή σου, να σε προσπερνά, να σε κάνει στην άκρη, σαν αυτή η ζωή να σου γίνεται ξαφνικά άγνωστη, αυτή η ζωή, με αυτά τα απρόβλεπτα παιχνίδια της, τους ξαναφέρνει κοντά. Όταν ο Τιμπό, αναζητώντας δότη μυελού οστών, έκπληκτος θα ανακαλύψει την ύπαρξη του αδελφού του.

Ο Τιμπό (Μπενζαμέν Λαβέρν), που είναι ένας διεθνούς φήμης αναγνωρισμένος διευθυντής ορχήστρας, δεν έφτασε τυχαία στη θέση που βρίσκεται. Η δόξα του και η αναγνωρισιμότητά του είναι αποτέλεσμα σκληρής και επίμονης δουλειάς που απαιτούσε από αυτόν για 20 χρόνια, 15 ώρες καθημερινής μουσικής μελέτης. Οι συνθήκες της οικογενειακής ζωής του τον ευνόησαν. Βρέθηκε σε ένα περιβάλλον που του δόθηκε η δυνατότητα να αναπτύξει και να καλλιεργήσει στον μέγιστο βαθμό το ταλέντο του. Ο κόσμος που δημιούργησε, ένας κόσμος κλειστός, γεμάτος μουσική - δύσκολη μουσική και στο άκουσμά της και στην τεχνική της ενορχήστρωσής της - τον κράτησε μακριά από τον καθημερινό αγώνα της βιοπάλης, τον αγώνα για επιβίωση, τον αγώνα να κρατηθείς όρθιος σε μια κοινωνία που η ταξική της διάρθρωση δεν επιτρέπει σε όλους ισότιμη διεκδίκηση δικαιωμάτων, δεν δίνει σε όλους τη δυνατότητα να καλλιεργήσουν τα δικά τους ταλέντα, να ακολουθήσουν τις δικές τους κλίσεις, να γίνουν οι ενορχηστρωτές της δικής τους ζωής. Για την ακρίβεια, επιτρέπει όλα τα παραπάνω στους λίγους και εκλεκτούς της, αυτούς που ο βιοπορισμός τους είναι κάτι δεδομένο και πολύ έξω από τα θέματα που τους απασχολούν. Αυτούς που ζουν σε έναν άλλον κόσμο.

Και από την άλλη, ο Τζίμι (Πιερ Λοτάν). Ο Τζίμι που ζει σε ένα βόρειο προάστιο της Γαλλίας όπου η ανεργία μαστίζει την περιοχή, τα εργοστάσια κλείνουν το ένα μετά το άλλο και ο ίδιος, με την απειλή της ανεργίας να αιωρείται πάνω από το κεφάλι του, βρίσκει διέξοδο στη φιλαρμονική ορχήστρα του εργοστασίου. Μία μπάντα (στο μυαλό μας έρχεται εκείνη η εξαιρετική ταινία του Μαρκ Χέρμαν "Οι Βιρτουόζοι") που η εργατική κοινότητα της περιοχής βρίσκει εκεί το αποκούμπι της, αυτό της ενότητας και του συλλογικού πνεύματος, σε μία εποχή όπου και τα δύο βάλλονται ανελέητα από τη σαρωτική λαίλαπα της κερδοφορίας και του πλουτισμού. Η μπάντα για τον Τζίμι αποτελεί τη μικρή κοινωνία των ανθρώπων όπου τα μέλη της, παρά το πλήθος των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν, προβλήματα που τους κάνουν πολλές φορές να απομακρύνονται ο ένας από τον άλλον και να χάνουν στιγμιαία τους συνεκτικούς τους δεσμούς, ωστόσο νιώθουν μέσα στον μικρόκοσμο αυτής της κοινωνίας ότι είναι ισότιμα. Η μικρή και ασήμαντη για τους άλλους μπάντα τους είναι η κοινωνία που, για να ευημερήσει, λειτουργεί εντελώς διαφορετικά από την έξω κοινωνία. Είναι το μέρος που δεν αφήνει ατροφικά κάποια μέλη της, παρέχοντας τη δυνατότητα σε άλλα να αναπτυχθούν, όπως συμβαίνει στην ευρύτερη κοινωνία στην οποία ζουν. Είναι ο χώρος όπου τα ατομικά προβλήματα βρίσκουν τις λύσεις τους μέσα στο συλλογικό πνεύμα της ατομικής έκθεσης από τη μία, και της αναγνώρισης από την άλλη, του αντίκτυπου που μπορεί να έχει αυτή η έκθεση στην ευημερία και στο κοινό καλό όλων.

Καταλυτικό ρόλο στη συνάντηση των δύο αδελφών διαδραματίζει η μουσική. Η μουσική που για τον καθένα σημαίνει πολλά και διαφορετικά. Που μπορεί να αποτελεί το πεδίο απόδρασης από μία στυγνή πραγματικότητα ή το πεδίο έμπνευσης και δημιουργίας με την αίσθηση της πληρότητας που απορρέει από αυτά ή που μπορεί να αποτελεί τον χώρο όπου συναντιούνται ίδιες σκέψεις, ίδιες αγωνίες, ίδιες αναζητήσεις ανθρώπων που ποτέ δεν έχουν συναντηθεί και που οι ζωές τους απέχουν τεράστια απόσταση η μία από την άλλη. Τα δύο αδέλφια συναντιούνται με έναν αργό βηματισμό στον πυρήνα της πραγματικής τέχνης. Στην υπέρβαση που συντελείται μέσω αυτής. Γιατί η τέχνη αυτό κάνει. Διεισδύει στις ζωές των ανθρώπων και αρχίζει να αφαιρεί από αυτές ό,τι άχρηστο και ανούσιο υπάρχει, μεταφέροντάς τες σε ένα άλλο σύμπαν όπου οι αξίες νοηματοδοτούνται διαφορετικά και βρίσκουν τη θέση που τους αρμόζει. Τι κρίμα που όλες αυτές οι νοηματοδοτήσεις συντελούνται όταν η ίδια η ζωή, παίζοντας τα δικά της απρόβλεπτα παιχνίδια, κινητοποιεί τους μηχανισμούς εγρήγορσης και επαναπροσδιορισμού του πραγματικού λόγου της ύπαρξής μας...

Ο Μάλερ, ο Μπετόβεν, ο Μπαχ, ο Βέρντι συναντούν τον Ραβέλ στους ήχους του "Μπολερό", αυτού του πολύ ιδιαίτερου μουσικού κομματιού που ξεκινά από μια πολύ απλή επαναλαμβανόμενη μελωδία, η οποία σταδιακά μεταμορφώνεται σε μουσική πανδαισία, απελευθερώνοντας όλες τις νότες που μέχρι εκείνη τη στιγμή δεν συμμετείχαν. Σαν οι νότες αυτές να είναι οι ζωές των ανθρώπων που στέκουν στο περιθώριο, αόρατοι, ασήμαντοι για πολλούς, αλλά που κρύβουν μέσα τους ένα τεράστιο απόθεμα δημιουργίας που εκρήγνυται όταν ανακαλύπτουν τη ζεστασιά της αλληλεγγύης, της κατανόησης, της ανθρώπινης επικοινωνίας. Και είναι εκεί, σε αυτή τη μεγαλειώδη συνάντηση, που ο καλλιτέχνης συνειδητοποιεί τη ματαιότητα της ατομικής ευχαρίστησης και το ανούσιο αυτής, όταν το δημιούργημά του δεν δίνει τη σκυτάλη στους αποδέκτες του να συνεχίσουν το έργο του, ο καθένας με τον δικό του τρόπο, από εκεί που εκείνος το άφησε. Γιατί μέσα από αυτή τη συνέχεια έρχεται η ενότητα, όλοι γίνονται ένα και η μοναξιά, η απώλεια όλων αυτών που θεωρούμε τα πιο σημαντικά στη συμβατική ζωή μας, παύουν να καθίστανται τραυματικά, παύουν να μας πληγώνουν, παύουν να αποτελούν το κέντρο της ύπαρξής μας.

Ο σκηνοθέτης της ταινίας "Ένας Θρίαμβος", ο Εμμανουέλ Κουρκόλ, καταφέρνει για άλλη μία φορά να μας κάνει να συγκινηθούμε, να γελάσουμε, να κλάψουμε με τα μικρά μεγάλα της ζωής μας και να μας μεταδώσει, σε μια πολύ ζεστή και ανθρώπινη ταινία, πως η τέχνη υπάρχει για να ενώνει, να απελευθερώνει και να μας ταξιδεύει στα ηλιόλουστα μονοπάτια της, εκεί όπου η ματαιότητα των πράξεων που πηγάζει από την εγωκεντρική ματιά μας παραχωρεί τη θέση της στην παραδοχή της βαθιάς ανάγκης μας για συμπόρευση σε έναν κοινό αγώνα, που η ομορφιά του βρίσκεται στο βίωμα της αρμονικής συνύπαρξης.

Δεν είναι μόνο οι πολιτικοί και θρησκευτικοί περιορισμοί που καταπιέζουν τις ζωές των ανδρών και των γυναικών στο Ιράν. Είναι και ο ηλικιακός ρατσισμός που δεν συναντάται μόνο στο Ιράν. Είναι η εσωτερίκευση του απαγορευτικού δικαιώματος στην τρίτη ηλικία να ερωτευτεί. Είναι η παραίτηση των ανθρώπων αυτής της ηλικίας να αναζητήσουν στη συντροφικότητα αυτό που λείπει από τη ζωή τους. Να γεμίσουν το κενό της μοναξιάς τους που γίνεται ανυπόφορη, όταν στα μάτια των άλλων αντιμετωπίζονται ως άτομα που καλό είναι να κάτσουν στη γωνίτσα τους και να μην ενοχλούν, ως άτομα που περνούν απαρατήρητα, ως άτομα που στην καλύτερη των περιπτώσεων αντιμετωπίζονται στοργικά από τους οικείους τους και στη χειρότερη αποτελούν βάρος για αυτούς. Ο Φαραμάρζ και η Μαχίν διεκδικούν ό,τι έχουν στερηθεί. Και η διεκδίκηση τούς αλλάζει. Τους μεταμορφώνει. Τους αναζωογονεί. Τα πόδια δεν σέρνονται βαριά και νωχελικά, αλλά απογειώνονται στον χορό, αποκτούν την ενέργεια που τους έλειπε τόσο χρόνια, μια ενέργεια που εξωτερικεύεται και αντιλαμβανόμαστε τη δυναμική της, στα βλέμματα που συναντιόνται, στα χέρια που αγγίζονται, στα σώματα που ανακαλύπτουν τους δικούς τους ρυθμούς και αφήνονται να παρασυρθούν σε αυτούς, εκφράζοντας χωρίς ενδοιασμούς και υπεκφυγές, αλλά με απόλυτη ειλικρίνεια και μια φυσική ευγένεια, την επιθυμία να ζήσουν, να αγαπηθούν, να μοιραστούν, να προσφέρουν ο ένας στον άλλον τον εσωτερικό τους πλούτο που κρατούσαν φυλακισμένο στα σώματα αυτά.

Η ερωτική περιπέτεια και των δύο ξεπερνά τα γεωγραφικά και εθνογραφικά σύνορα. Γιατί εδώ πρόκειται για μια υπέρβαση που δεν έχει να κάνει μόνο με τις χρόνια συσσωρευμένες καταπιέσεις, πολλές από τις οποίες προέρχονται και από το ίδιο το καθεστώς. Έχει να κάνει κυρίως με την υπέρβαση δύο μεγάλων ανθρώπων που ενώ πίστευαν  ότι η ζωή τους έχει τελειώσει - ίσως γιατί εκπαιδευόμαστε από μικροί να πιστεύουμε ότι μετά τα 70 έρωτες και αγάπες δεν χωράνε - τελικά ανακαλύπτουν πώς όχι μόνο δεν έχει τελειώσει, αλλά μπορεί να τους δώσει μέσα σε λίγες στιγμές την πραγματική ευτυχία που στα προηγούμενα χρόνια δεν είχαν καν διανοηθεί ότι μπορεί να βιώσουν. Μία ευτυχία που χτίζεται με απλά πράγματα, μόνο που τα απλά αυτά πράγματα έχουν μέσα τους όλη την  αλήθεια και όλο το απόσταγμα εκείνης της γλύκας που φωλιάζει στις ψυχές των ανθρώπων που δεν θέλουν μόνο να αγαπηθούν, αλλά που μπορούν και να αγαπήσουν. Εκείνης της γλύκας του αγαπημένου τους γλυκού που περιμένουν να το μοιραστούν, γιατί η μοιρασιά, αλλά και η αναμονή της μοιρασιάς το κάνει πάντα πιο γλυκό...