Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ντοκιμαντέρ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ντοκιμαντέρ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 24 Μαΐου 2024

Είναι οι «Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι...» Οι δικοί μας ήρωες! | EDITORIAL

Έρευνα – Σενάριο – Σκηνοθεσία: Γιάννης Ξύδας
Κέρδισαν τον σεβασμό και την εκτίμηση της κοινωνίας, κατάφεραν μια σειρά ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών κατακτήσεων , λύγισαν το αήττητο της αστυνομικής βαρβαρότητας...
Είναι οι «Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι...» Οι δικοί μας ήρωες!!!
Αντικρίζεις την καθαρότητα της ματιάς τους και σε αυτήν την καθαρότητα ανακαλύπτεις σιγά σιγά τον ηρωισμό των πράξεων τους. Και διαπιστώνεις ότι οι ηρωικές πράξεις είναι άμεσα συνυφασμένες με το συλλογικό στοιχείο, την αλληλεγγύη που αναπτύσσεται μέσα στην ομάδα, μέσα στο σωματείο, καθώς και με την καλλιέργεια του πνεύματος η οποία το διατηρεί σε μία εγρήγορση, προκειμένου το άτομο να αντιλαμβάνεται πού βρίσκεται , πού θέλει να πάει και πώς μπορεί με τις δυνάμεις που διαθέτει να προχωρήσει μέσα σε ένα περιβάλλον που είναι εχθρικό απέναντί του. Να αντιλαμβάνεται ότι για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων του, ο μοναδικός δρόμος, για να έχει αποτελεσματικότητα αυτή η διεκδίκηση, είναι η ενότητα. Μία ενότητα που προκύπτει από τη βαθύτερη υπαρξιακή ανάγκη του ανθρώπου να μοιράζεται, να εκφράζεται, να νιώθει ότι τα βιώματά του συγγενεύουν με τα βιώματα των άλλων, να νιώθει πολύ πιο δυνατός με τους άλλους στο πλάι του. 
Δεν φοβήθηκαν τη δουλειά , δεν φοβήθηκαν το κυνηγητό , δεν φοβήθηκαν τις διώξεις, δεν φοβήθηκαν τη φτώχεια , γιατί είχαν να κρατηθούν ο ένας από τον άλλον. Είναι οι ηρωικοί οικοδόμοι που μας τους συστήνει στο ντοκιμαντέρ του ο Γιάννης Ξύδας. Οι παρακατιανοί μέχρι το 1960 που δεν τους επέτρεπαν οι εισπράκτορες να ανέβουν στο λεωφορείο με τα εργαλεία της δουλειάς τους, την τσάπα και το φτυάρι-για να μην λερώσουν- που μέχρι τότε δούλευαν από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου ανασφάλιστοι, που άλλη δουλειά δεν υπήρχε για αυτούς πλην της οικοδομής. Ήταν οι πολιτικά στιγματισμένοι, από όλους διωγμένοι στο μετεμφυλιακό κράτος λόγω των πολιτικών τους φρονημάτων, ήταν οι πάμπτωχοι εσωτερικοί μετανάστες που ανήλικοι ακόμη συνέρρεαν στις μεγάλες πόλεις να γλιτώσουν από τη φτώχεια και την πείνα του χωριού τους. ‘Ένας από αυτούς, μας περιγράφει στο ντοκιμαντέρ την πρώτη μέρα που πήγε στη δουλειά , στις 6.30 το πρωί όπου βρήκε δύο μεγαλύτερούς του να ζεσταίνονται σε μία φωτιά που είχαν ανάψει, και που το πρώτο πράγμα που του είπαν ήταν την επόμενη να ερχόταν νωρίτερα στη δουλειά του, χωρίς να του εξηγήσουν τον λόγο. Και όταν εκείνος πήγε την επόμενη στις 6.00 το πρωί, φοβούμενος ότι κάθε μέρα έπρεπε να ξεκινά τη βαριά δουλειά της οικοδομής από τόσο νωρίς, εντυπωσιάστηκε όταν ανακάλυψε τον λόγο της τόσο πρωινής άφιξής του. Και ο λόγος ήταν ότι μέχρι το ξεκίνημα της δουλειάς, στο μισάωρο που μεσολαβούσε οι δύο μεγαλύτεροι πολιτικά οργανωμένοι, αριστεροί συνάδελφοί του ήθελαν να συζητούν μαζί του για την κατάσταση των πραγμάτων, για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και για την εξεύρεση τρόπων ανατροπής αυτών των συνθηκών. ‘Έτσι σιγά σιγά τα σωματεία των οικοδόμων άρχισαν να αποκτούν δύναμη, γιατί τα μέλη τους συνειδητοποιούσαν μέσα από τις διαρκείς συζητήσεις ότι μπορούν να καλυτερέψουν τις συνθήκες της ζωής τους και σιγά σιγά να κερδίσουν και οι ίδιοι τον σεβασμό και την εκτίμηση της κοινωνίας. 
Τα σωματεία των οικοδόμων ανδρώθηκαν μέσα από τα γιαπιά και τις πιάτσες όπου καθημερινά συγκεντρωνόταν μεγάλος αριθμός οικοδόμων που είτε περίμεναν για δουλειά είτε περίμεναν τον εργοδότη τους να τους πληρώσει. Και μέσα σε αυτές τις πιάτσες γινόταν ατελείωτες συζητήσεις για τον τρόπο διεξαγωγής της πάλης τους, μίας πάλης όμως, όχι περιορισμένης στα στενά συντεχνιακά πλαίσια, αλλά μιας πάλης που εμπεριείχε μέσα της πολιτικές θέσεις απέναντι σε κάθε τι που καταδυνάστευε τις ζωές τους. Τα σωματεία των οικοδόμων πέτυχαν να κατοχυρώσουν μέσω των αγώνων τους πολλά δικαιώματα που βελτίωσαν τις συνθήκες της ζωής τους γιατί οι αγώνες αυτοί είχαν ταξικό και πολιτικό πρόσημο. Γιατί οι κινητοποιήσεις τους συμπεριλάμβαναν καλέσματα προς όλες τις κοινωνικές ομάδες που τα δικαιώματά τους καταπατούνταν. Γιατί οι ίδιοι μέσα από τις συζητήσεις τους αντιλαμβάνονταν ότι σε ένα κράτος ουραγό των ΗΠΑ και της ΕΟΚ δεν ήταν δυνατή καμία βελτίωση ζωής σε κανένα επίπεδο. Η συνειδητοποίηση της πάλης του ατόμου που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέρος του κοινωνικού συνόλου και όχι ως μέρος του εαυτού του και μόνο, είναι αυτή που τους έδωσε τη δύναμη να αποτινάξουν κάθε φόβο, κάθε προσωπική δέσμευση από πάνω τους και να μετατραπούν ο καθένας σε έναν μικρό ήρωα. Έναν μικρό ήρωα που δεν φοβόταν τον χαφιέ και τον ασφαλίτη που παρεισέφρεαν παντού και που στόχο είχαν να διαλύσουν κάθε μορφή πάλης. Να αποτινάξουν από πάνω τους τον φόβο της καταστολής, να λυγίσουν το αήττητο της αστυνομικής βαρβαρότητας και να δώσουν στο εργατικό κίνημα την πραγματική του φυσιογνωμία απαλλάσσοντάς το από τους εργατοπατέρες που άκουγαν στο όνομα Λυκιαρδόπουλος και Μακρής και που το αντικομουνιστικό τους μένος τούς καθιστούσε βασικούς εχθρούς του εργατικού κινήματος. 

Οι οικοδόμοι ύψωσαν μέσα από τη Συντονιστική τους Επιτροπή -που αντιπροσώπευε τα μαζικά σωματεία τα οποία δεν γίνονταν δεκτά στην εργατοπατερική Ομοσπονδία Οικοδόμων του εγκάθετου Λυκιαρδόπουλου- το ταξικό και πολιτικό τους ανάστημα τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 οδηγώντας το εργατικό κίνημα σε μεγάλες νίκες και κατακτήσεις με αποκορύφωμα τη μεγαλειώδη απεργία της 1ης Δεκέμβρη του 1960 αλλά και τη συμμετοχή τους στη μεγάλη πορεία την ημέρα της κηδείας του Σωτήρη Πέτρουλα, καθώς και την επίσης μαζική κινητοποίηση τους 9 μέρες πριν το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 στο θέατρο Περοκέ. Μιας κινητοποίησης που σκοπό είχε να αποτρέψει το επερχόμενο στρατιωτικό πραξικόπημα και που η απόφαση αυτής της κινητοποίησης πάρθηκε από τη Συντονιστική Επιτροπή των Οικοδόμων. 
Το ντοκιμαντέρ «Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι» έρχεται να προστεθεί στα προηγούμενα ντοκιμαντέρ «Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών» και «Καινούργιος Ουρανός: Οι γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας» όπου η ανεξάρτητη ομάδα Συλλογική Μνήμη ερευνά τα ιστορικά γεγονότα αποτυπώνοντας τα στον κινηματογραφικό φακό μέσω της προφορικής ιστορίας ανθρώπων που μετείχαν σε αυτά σε μία προσπάθεια διάσωσης της συλλογικής μνήμης που δέχεται ανελέητη επίθεση από τα συστημικά μέσα που προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν. Η έρευνα, η σκηνοθεσία και το σενάριο του νέου αυτού ντοκιμαντέρ ανήκουν στον Γιάννη Ξύδα που καταφέρνει όχι μόνο να αποσπάσει μαρτυρίες ντοκουμέντα από τους ηρωικούς οικοδόμους, αλλά να μας μεταδώσει όλο το κλίμα της εποχής και τη σταδιακή μεταμόρφωση των ανθρώπων που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα σε πρωτεργάτες και διδάξαντες του πώς δημιουργούνται τα λαϊκά εργατικά κινήματα και του πώς αυτά μπορούν να φέρουν την ανατροπή. «Η ταξική τοποθέτηση» μας λέει ένας από τους πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ , πρώην οικοδόμος, «είναι ένας τρόπος μέτρησης της ποιότητας ενός μέρους της ζωής του ανθρώπου». Και πράγματι. Ο ταξικός και πολιτικός χαρακτήρας της πάλης των οικοδόμων κατάφερε ακριβώς αυτό: να ανεβάσει πολύ ψηλά την ποιότητα της ζωής τους και να δείξει τον δρόμο στις επόμενες γενεές πώς αυτή η ποιότητα μπορεί να παραμείνει ψηλά ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Δηλαδή στις τωρινές! 

📌Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε on line στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (7-17 Μαρτίου 2024)
--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024

Τετάρτη 28/2/2024 | Πέρασα κι εγώ από 'κει, κι είχα παπούτσια από χαρτί

 

Ελλάδα (2014) | Διάρκεια: 91' | Σκηνοθεσία: Βασίλης Λουλές | Σενάριο: Βασίλης Λουλές, Κώστας Μαχαίρας | Μοντάζ: Κινάν Ακάουϊ | Διεύθυνση φωτογραφίας: Μιχάλης Γερανιός | Φωτογραφίες γυρισμάτων: Μάνος Κριτσωτάκης | Μουσική: Νίκος Κυπουργός

📃Ένα ταξίδι στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών. Γιαγιάδες και παππούδες, λαϊκοί παραμυθάδες της ελληνικής υπαίθρου αφηγούνται στον κινηματογραφικό φακό παραμύθια και ιστορίες με τρόπο άμεσο και παραστατικό, με φρεσκάδα και χιούμορ. Μια ταινία για τους τελευταίους, ίσως, ανθρώπους της αγροτικής ζωής μέσα στους οποίους είναι ακόμα ζωντανός ο απόηχος αιώνων προφορικής αφήγησης. Παραμύθια του κάμπου και των βουνών. Παραμύθια για πάντα.

📌Ένα ντοκιμαντέρ που το Πανεπιστήμιο ΧΑΡΒΑΡΝΤ των ΗΠΑ συμπεριέλαβε στη συλλογή του με ταινίες από όλο τον κόσμο, ώστε να χρησιμοποιείται για ερευνητικούς σκοπούς αλλά και στην εκπαιδευτική διαδικασία.
📝"...Το ντοκιμαντέρ Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί δεν αρκείται όμως στην καταγραφή του λόγου και στη διάσωση της προφορικής παράδοσης της περιοχής, δεν αναδεικνύει μόνο τον πλούτο των παραλλαγών πάνω στο ίδιο παραμύθι —από στόμα σε στόμα, από τόπο σε τόπο— αλλά προσθέτει και κάτι περισσότερο, κάτι που μόνον ο κινηματογράφος μπορεί: φέρνει στο φως τις χειρονομίες του αφηγητή, τις εκφράσεις του προσώπου, τις σιωπές και τις εντάσεις, τη γλώσσα του σώματος. Όλα αυτά ακριβώς τα στοιχεία τα οποία προσδίδουν την δύναμη και την ιδιαιτερότητα στον κάθε παραμυθά. Η ντοπιολαλιά είναι όμορφη στα παραμύθια, ζωντανεύει τις εικόνες που περιγράφουν, ενώ τα εκφραστικά πρόσωπα των γερόντων είναι σαν ένα απέραντο τοπίο που δεν χορταίνεις να παρατηρείς, να θαυμάζεις, να απολαμβάνεις. Πρόσωπα που, ακούγοντάς τα, μάς γεννούν εικόνες στο μυαλό και μας κάνουν να θέλουμε να πούμε ιστορίες κι εμείς, με τη σειρά μας. Όλοι εμείς, και οι μεγάλοι και τα παιδιά. Γιατί όλοι θέλουμε να ακούμε παραμύθια κι όλοι μας έχουμε ένα δικό μας παραμύθι να μοιραστούμε. Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες του ντοκιμαντέρ μάς δίνουν το χέρι. Τι λέτε, θα το πιάσουμε; "
 
Τετάρτη 28/2/2024 
Ώρα προβολής 20:00
Είσοδος Ελεύθερη
Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με το σκηνοθέτη.
.
Δείτε ακόμη:

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2024

Τετάρτη 21/2/2024 | Brucia Ancora Dentro [2ο Solidarity Film Festival "Killah P"]

Ιταλία (2023) | Διάρκεια: 70' | Σκηνοθεσία: Francesco Manzato, Paolo Pioltelli, Filippo Repishti | Μουσική: Claudio Giuntini
Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης συμμετείχε στο 2ο Solidarity Film Festival "Killah P", και εξασφάλισε το ντοκιμαντέρ Brucia Ancora Dentro.
Μετά από δεκαετίες, το Μιλάνο ξανάγινε το σκηνικό ενός πολιτικού φόνου: στις 16 Μαρτίου 2003, ο Νταξ, ένας νεαρός αντιφασίστας, δολοφονήθηκε από τρεις ακροδεξιούς εξτρεμιστές. Ήταν η Μαύρη Νύχτα στο Μιλάνο και από τότε, η ιστορία του Νταξ έγινε κοινή κληρονομιά, στην Ιταλία και στην Ευρώπη.
Οι Francesco Manzato, Paolo Pioltelli, Filippo Repishti συνεργάζονται εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια στην οργάνωση πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων. Για μια ακόμη φορά. τα βλέμματά τους είναι στραμμένα σε ένα σημαντικό κομμάτι κοινής εμπειρίας, διασταυρώνοντας τις απόψεις δύο διαφορετικών γενεών.

🎥Τετάρτη 21/2/2024 
Ώρα προβολής 20:00
Είσοδος Ελεύθερη
Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.
.
Δείτε ακόμη:

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2024

Τετάρτη 31/1/2024 | Ο κύριος Λεονάρδος και οι άλλοι

 

Ελλάδα (2008) | Διάρκεια: 67' | Σενάριο/Σκηνοθεσία: Νίκος Θεοδοσίου | Μοντάζ: Νίκος Θεοδοσίου, Γιώργος Κουρμούζας
Ο κ. Λεονάρδος, ένας πλανόδιος κινηματογραφιστής, έφτασε στο Καστόρι της Λακωνίας το 1905 για να δώσει δυο παραστάσεις κινηματογράφου, Δεν πρόλαβε όμως γιατί αρρώστησε και πέθανε. Η ταινία αναζητά αυτούς που συνέχισαν το έργο του. Η κάμερα διατρέχει όλη την Ελλάδα και συναντά ανθρώπους μοναδικούς, γεμάτους πάθος, βάσανα και νοσταλγίες. Τους βλέπει να ανασκαλεύουν παλιές μηχανές προβολής σε σκοτεινά υπόγεια, να ξεθάβουν κιτρινισμένα χαρτιά και φωτογραφίες, να αγγίζουν το κινηματογραφικό  φιλμ λες και πρόκειται για μετάξι και χάνεται στις αναμνήσεις τους καταγράφοντας απίθανες ιστορίες.
🎥Τετάρτη 31/1/2024 
Ώρα προβολής 20:00
Είσοδος Ελεύθερη
❗Ο σκηνοθέτης θα είναι μαζί μας και θα ακολουθήσει συζήτηση μετά την προβολή.

Δείτε ακόμη:

Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2024

Τετάρτη 10/01/2024 | Η Μητέρα του Σταθμού

Ελλάδα (2022) |  Διάρκεια: 80' | Σκηνοθεσία: Κωστούλα Τωμαδάκη | Διεύθυνση φωτογραφίας: Κατερίνα Μαραγκουδάκη | Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Το ντοκιμαντέρ "Η Μητέρα του Σταθμού" της Κωστούλας Τωμαδάκη, ακολουθεί τη ζωή εκείνων των "αόρατων" γυναικών που ένα βράδυ πήραν το τρένο και έφυγαν μετανάστριες από τα φτωχά χωριά της Ελλάδας για Γερμανία τις δεκαετίες του '60 και του '70, αναζητώντας μία καλύτερη ζωή.
Η κάμερα ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής τις "αόρατες" γυναίκες που κουβάλησαν τις πίκρες και τις χαρές, την ιστορία τους, φωτίζοντας τα κίνητρα της μετανάστευσης, την ανάγκη και το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο. Οι αναμνήσεις, οι μαρτυρίες, συνδυάζονται με τα επίσημα αρχεία που μέχρι σήμερα δεν έχουν δει το φως, αλλά κυρίως τα προσωπικά αρχεία των γυναικών που από μόνα τους αποτελούν ιστορικό αρχείο ανεκτίμητου πλούτου για την ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης.

Η Μητέρα του Σταθμού έκανε πρεμιέρα το 2022 ως υποψήφια για βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βομβάης. Έως σήμερα τo ντοκιμαντέρ έχει πάρει μέρος και έχει αποσπάσει βραβεία σε κινηματογραφικά φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Τετάρτη 10/01/2024
Ώρα προβολής 20:00
Είσοδος Ελεύθερη
Η σκηνοθέτης θα είναι μαζί μας και θα ακολουθήσει συζήτηση μετά την προβολή.

Δείτε ακόμη:

Δευτέρα 6 Νοεμβρίου 2023

Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης τιμά το Σκηνοθέτη Νίκο Καβουκίδη

Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης τιμά το Σκηνοθέτη Νίκο Καβουκίδη με την προβολή δύο ταινιών:
🎥Τετάρτη 15/11/2023
     20:00 - Μνήμες
🎥Πέμπτη 16/11/2023
     20:00 - Μαρτυρίες
Στο τέλος κάθε προβολής θα ακολουθήσει συζήτηση με το σκηνοθέτη.

Ο Νίκος Καβουκίδης είναι καταξιωμένος κινηματογραφιστής, διευθυντής φωτογραφίας και μοντέρ και έχει δουλέψει στον κινηματογράφο, την τηλεόραση και το θέατρο. Είναι γιος του πρωτοπόρου κινηματογραφιστή Γιώργου Καβουκίδη, ο οποίος γύρισε την πρώτη ταινία του Φίνου. Όταν έγινε 15 ετών αποφάσισε να ακολουθήσει τα επάγγελμα του πατέρα του και εργάστηκε για τη Φίνος Φιλμ, με την οποία γύρισε 20 ταινίες.
Δούλεψε στο πλευρό μεγάλων σκηνοθετών και από το 1957 χρησιμοποίησε την κάμερά του για να αποτυπώσει τα κοινωνικοπολιτικά γεγονότα που σημάδεψαν την σύγχρονη ιστορία. Κινηματογράφησε τα γεγονότα του Πολυτεχνείου, τα  οποία συμπεριλήφθηκαν στο ντοκιμαντέρ του 1975 με τίτλο "Μαρτυρίες". Το ντοκιμαντέρ ταξίδεψε στο Φεστιβάλ Καννών και διακρίθηκε σε πολλά φεστιβάλ του εξωτερικού. Τα έργα του καταγράφουν τη σύγχρονη ιστορία μας και την εποχή που η νεολαία έχει εξοικειωθεί σχεδόν απόλυτα με την εικόνα, η συμβολή του στην ιστορική μνήμη είναι πολύτιμη όπως και κάθε καρέ από τις ταινίες του.

Δείτε ακόμη:
Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης dimos petroupolis petroupoli.gov.gr pkdp.gr σινέ πετρούπολις Δήμος Πετρούπολης Θερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης δημοτικός κινηματογράφος πετρούπολης Θερινό Σινεμά Πετρούπολης Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης πολιτιστικό κέντρο πετρούπολης πρόγραμμα 2017 editorial άρθρα Κινηματοθέατρο Πετρούπολις Ελεύθερη είσοδος παιδική ταινία πρόγραμμα 2018 όσκαρ πρόγραμμα 2019 ελληνική ταινία cinelesxi_petroupolis Petroupoli Πετρούπολη καλοκαίρι 2022 Ταινίες Ινστιτούτο Θερβάντες Σινεμά Πετρούπολη καλοκαίρι 2018 πρόγραμμα 2020 καλοκαίρι 2019 καλοκαίρι 2021 Ισπανική πρεσβεία καλοκαίρι 2020 καλοκαίρι 2023 κωμωδία Πρεσβεία Αργεντινής Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης γαλλική ταινία καλοκαίρι 2024 ισπανική ταινία πρεσβεία βενεζουέλας Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ιταλική ταινία χειμώνας 2019-2020 Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ιρανική πρεσβεία Πρεσβεία Νορβηγίας ιρανική ταινία Απρίλιος 2019 Ιούνιος 2023 πρόγραμμα 2021 Ιανουάριος 2024 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Μάρτιος 2024 Πρεσβεία Ουρουγουάης πρεσβεία Ισημερινού