Ελλάδα 2018 | Διάρκεια: 54' | Σκηνοθεσία - Σενάριο: Ηλίας Δημητρίου | Διεύθυνση φωτογραφίας: Γιώργος Παπαϊωάννου | Μοντάζ: Γιώργος Σαββόγλου | Ήχος: Νίκος Παλιατσούδης | Παραγωγή: ΕΡΤ

Πώς θα σας φαινόταν αν μαθαίνατε ότι τουρίστες από όλο τον κόσμο αφιερώνουν το χρόνο τους για να δουν τα γκράφιτι της Αθήνας και όχι την Ακρόπολη ή τα μουσεία της; Κι όμως το κάνουν!

Τα γκράφιτι, η τέχνη του δρόμου και οι δημόσιες τοιχογραφίες αποτελούν τελικά τέχνη ή είναι απλά μουτζούρες; Ομορφαίνουν ή ασχημαίνουν την πόλη μας; Όποια και να είναι η προσωπική σας άποψη, η Αθήνα θεωρείται από πολλούς ως η «Μέκκα της τέχνης του Δρόμου» στην Ευρώπη. Παρά τις όποιες αντιρρήσεις, οι δημόσιες τοιχογραφίες δίνουν χρώμα και πνοή στο γκρίζο κέντρο της Αθήνας και αφορμή για σκέψη και συζήτηση. Ωστόσο, όπως κάθε έργο τέχνης, έτσι και αυτά τα εντυπωσιακά έργα βρίσκονται εκτεθειμένα στη φθορά του χρόνου, μακριά από μουσειακή προστασία χωρίς προθήκες και τζάμια, χωρίς έλεγχο υγρασίας, χωρίς φύλαξη. Ανυπεράσπιστα.

Μια ομάδα όμως, με τον τίτλο «St.A.Co», πήρε την πρωτοβουλία από το φθινόπωρο του 2012 να προστατεύσει αυτά τα έργα του δρόμου όταν αυτά δεν θίγουν ιστορικά κτήρια και μνημεία.

Το όνομα της ομάδας προκύπτει από τα αρχικά Street Art Conservators, δηλαδή συντηρητές της τέχνης του δρόμου και τα μέλη της αποτελούνται από φοιτητές, απόφοιτους και καθηγητές του ΤΕΙ Αθήνας του Tμήματος Συντήρησης Αρχαιοτήτων και Έργων Τέχνης.

Ποιοι είναι οι λόγοι όμως που τους οδήγησαν να βγουν από το εργαστήριό τους για να προστατέψουν τις σύγχρονες τοιχογραφίες και τα γκράφιτι;

Ο σκηνοθέτης Ηλίας Δημητρίου με την κάμερα της ΕΡΤ εδώ και τρία χρόνια παρακολουθεί τις δράσεις τους και συνομιλεί μαζί τους.

Τετάρτη 29/1/2020

Δημοτικός Θερινός Κινηματογράφος Σινέ Πετρούπολις

• 21ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης στο Cine Πετρούπολις
• Παιδικές ταινίες στο Cine Πετρούπολις
• Cine Πετρούπολις - Καλοκαίρι 2019
• Βραβευμένες ταινίες στο Cine Πετρούπολις

Σε ένα χωριό της Καρδίτσας τον Ηλιά , οι λιγοστοί του κάτοικοι, δίνουν τον αγώνα τους να αξιοποιήσουν τα προϊόντα που τους δίνει η γη τους, με απόλυτο σεβασμό και αγάπη προς αυτή, ενώ ταυτόχρονα προσπαθούν να διατηρήσουν και να διασώσουν τις συνθήκες μιας αξιοπρεπούς ζωής. Της δικής τους ζωής φυσικά. Με τον Αλέξανδρο, να αναλαμβάνει το πόνημα ενός δύσκολου εγχειρήματος που συνοψίζεται στα λόγια του ίδιου:

«Είναι ειρωνικό, αλλά ο Χριστόφορος Κολόμβος έφερε πρώτους τους σπόρους ντομάτας στην Ευρώπη και, 500 χρόνια μετά, ένα ελληνικό χωριό χρειάζεται να ξαναστείλει στην Αμερική πραγματικές ντομάτες..»

Έτσι μαζί με τους λιγοστούς συγγενείς του και γείτονες του, αναλαμβάνουν να πακετάρουν σάλτσες ντομάτας, αλλά και άλλες συνταγές που έχουν βάση τη ντομάτα, την αυθεντική όμως ντομάτα και όχι τα μεταλλαγμένα υβρίδια αυτής, και να τα εξάγουν στον κόσμο.

Από την Καρδίτσα λοιπόν που δε φαίνεται καν στον παγκόσμιο χάρτη, οι ντομάτες, επιστρέφουν μετά από 500 χρόνια στον τόπο απ’ όπου προήλθαν , στην Αμερική και όχι μόνο…

Δεν προβάλλονται ιδανικές καταστάσεις… Αντίθετα προβάλλονται όλα τα προβλήματα της ελληνικής επαρχίας, η εγκατάλειψη, η κρίση ,η δυσκολία πραγματοποίησης οραμάτων , η ποιότητα των τροφών που τρώμε… Τα ηθικά διλήμματα του τύπου, «να κάνω έκπτωση στην ποιότητα προκειμένου να εξασφαλίσω κέρδος ή να παραμείνω σταθερός στις ηθικές μου αξίες , που όμως γνωρίζω ότι ποτέ δε θα με κάνουν πλούσιο…» Πολλά λοιπόν τα ζητήματα που τίθενται…

Άνθρωποι βασανισμένοι που η αγάπη τους για τον τόπο τους και οι συνεκτικοί δεσμοί που δημιουργούνται μεταξύ τους και που οι δυσκολίες της ζωής τους και οι απώλειες που συνοδεύουν αυτές, τους ενδυναμώνουν ακόμα περισσότερο.

Μέσα από το φακό της σκηνοθέτιδας, Μαριάννας Οικονόμου, αναδεικνύονται τα ξεχωριστά γνωρίσματα του καθενός. Αγνότητα, καθαρότητα ψυχής και βλέμματος, φυσικότητα, ειλικρίνεια, όρεξη για ζωή, δόσιμο, προσφορά, συνεργασία, πραγματικές φιλίες…

Ένας μικρόκοσμος, οργανωμένος στα ιδανικά πρότυπα οργάνωσης των κοινωνιών που πολύ απέχουν όμως από τη σύγχρονη πραγματικότητα.

Και όλα αυτά επενδυμένα με ένα λεπτό, εκλεπτυσμένο, ιδιαίτερο χιούμορ που καθιστά τη θέαση ιδιαίτερα ευχάριστη ενώ ταυτόχρονα διαχέει μια αισιόδοξη αύρα που τόσο την έχουμε ανάγκη και πρωταγωνιστές και θεατές.

Η μουσική, δημοτική και κλασική (Βάγκνερ), κυρίαρχο στοιχείο και αυτή του ντοκιμαντέρ. Ένα παιχνίδι, ένας κώδικας επικοινωνίας, των ανθρώπων του χωριού. Στη δική μου τη ματιά, με τον Αλέξανδρο και τον ξάδερφό του ενορχηστρωτές, εμπλουτίζει τη ζωή των κατοίκων εντάσσοντας σε αυτή το άλλο το διαφορετικό αυτό που ανοίγει παράθυρα θέασης και άλλης οπτικής … Και όχι μόνο η μουσική. Η τέχνη γενικά. Εξαιρετική η σκηνή που ο Αλέξανδρος αφηγείται στις γυναίκες του χωριού το παραμύθι με την «Λουλουδένια».

Ένα ακόμα εξαιρετικό ντοκιμαντέρ, έρχεται να ανεβάσει τον πήχη των ελληνικών παραγωγών που νομίζω ότι κάθε χρόνο ανεβαίνει όλο και περισσότερο. Και προσωπικά αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα, γιατί πιστεύω πολύ στην τέχνη και στις ανατροπές που μπορεί να επιφέρει στη ζωή μας. Είναι ο θεματοφύλακας των ονείρων μας…

Γιατί είναι πολύ σημαντικό να μην τους αφήνεις να σου κλέβουν τα όνειρά σου…

Έτσι μόνο μπορεί και κάποτε να τα πραγματοποιήσεις…

Όταν ο Βάγκνερ Συνάντησε τις Ντομάτες >>