Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ντοκιμαντέρ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα ντοκιμαντέρ. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Κυριακή 12 Ιανουαρίου 2025

Τετάρτη 15/1/2025 | Γιάννης Θεοδωράκης "Ναι μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε"

 
Ελλάδα (2022) | Διάρκεια: 60' | Σκηνοθεσία-Σενάριο: Αντώνης Διαμαντής | Διεύθυνση Φωτογραφίας: Χρήστος Παπαμέτης, Θεόδωρος Παπαμέτης, Κώστας Κοσμαδάκης | Μοντάζ: Αλέξανδρος Φερεντίνος, Νίκος Βασιλάκη | Αφήγηση: Ανδρέας Κωνσταντίνου
Μία αποκαλυπτική και συγκινητική ματιά στη ζωή και το έργο ενός από τους πιο σπουδαίους και επιδραστικούς Έλληνες συνθέτες του 20ού αιώνα. Ο Γιάννης Θεοδωράκης υπήρξε μία κεντρική φιγούρα στην πολιτιστική και κοινωνική ζωή της Ελλάδας, με την μουσική του να συνδέεται άρρηκτα με τους αγώνες του ελληνικού λαού για δικαιοσύνη, ελευθερία και δημοκρατία. 
Το ντοκιμαντέρ καταγράφει την πορεία του Θεοδωράκη από τα πρώτα του βήματα στη μουσική μέχρι την παγκόσμια αναγνώριση. Περιλαμβάνει αρχειακό υλικό, προσωπικές συνεντεύξεις και την εμπειρία του ίδιου του συνθέτη, προσφέροντας μια βαθιά ανάλυση της μουσικής του, των πολιτικών του απόψεων και των προσωπικών του αγώνων.
Μέσα από τις μουσικές του συνθέσεις, που αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της ελληνικής πολιτιστικής κληρονομιάς, το ντοκιμαντέρ μας θυμίζει την αδιάκοπη ανάγκη για αντίσταση και ελπίδα. Το έργο του Θεοδωράκη, από την "Ελλάδα" και το "Μαουτχάουζεν" έως τις συνθέσεις του για την κινηματογραφική και θεατρική σκηνή, αποτελεί μία συνεχιζόμενη πρόσκληση για ελπίδα και αλλαγή, με το χαρακτηριστικό μήνυμα του: "Ναι, μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε".
Σημείωμα Σκηνοθέτη
Το να σκηνοθετείς  ένα ντοκιμαντέρ για τη ζωή ενός ανθρώπου είναι σχήμα οξύμωρο.Τη στιγμή μάλιστα που αυτός ο άνθρωπος ήταν ένας  ποιητής   και ένας μάχιμος πολιτικός δημοσιογράφος που τα άρθρα του αποκάλυπταν κοινωνικές αλήθειες . Το ντοκιμαντέρ  αυτό είναι το πρώτο που  σκηνοθετώ,  πάνω στη ζωή και το έργο του Γιάννη Θεοδωράκη. Πάντα με  ενδιέφερε στην Τέχνη  το υλικό δουλειάς το οποίο  περιέχει ένα ντοκουμέντο.Δηλαδή  να ξεκινά η  δημιουργία από την ζωή, από ένα πραγματικό γεγονός.Η δουλειά  που κάνω στο θέατρο βασίζεται επίσης  πάνω σε αυτήν την προσέγγιση.
Το ντοκουμέντο σαν είδος καλλιτεχνικής δημιουργίας κινείται  κάπου στο λυκόφως μεταξύ αλήθειας και μύθου.Ο δημιουργός προσπαθεί να  εξισορροπήσει ανάμεσα σε αυτά  τα δύο. Όταν ξεκίνησα να ασχολούμαι με το σχεδιασμό της σκηνοθεσίας  της ταινίας δεν με αποθάρρυνε τόσο η απελπιστική έλλειψη μέσων για να το  πραγματοποιήσω.Εξάλλου, το δικαιολόγησα όλο αυτό με την σκέψη  :"ο καθένας πληρώνει για την ελευθερία  του" μιας και δεν είχαμε από πουθενά χορηγία παρά μόνο τη βοήθεια κάποιων φίλων,έτσι μπορούσαμε να επιλέξουμε με τον αδελφό μου να κάνουμε αυτό που νομίζαμε ότι ήταν το καλύτερο. Το πιο δύσκολο για μένα ήταν να βρώ και να παρουσιάσω μέσα από τις μαρτυρίες αυτών  που μιλάνε  για τον Γιάννη, το ιστορικό πρόσωπο από τη μία αλλά και το "ιδιωτικό" πρόσωπο από την άλλη.
Ποιός  αλήθεια  όμως ήταν  ο Γιάννης;Το κεντρικό στοιχείο που μου κέντρισε το ενδιαφέρον προέκυψε από μία  διαπίστωση που  ακούγεται ως μαρτυρία μέσα στην ταινία και που όταν την άκουσα  συνειδητοποίησα  για ποιο λόγο ήθελα να   κάνω αυτό το ντοκιμαντέρ: "ήταν πάντα "πίσω"..... που συνήθως οι "από πίσω" είναι και πολύ σημαντικοί".
Αυτή η φράση νομίζω χαρακτηρίζει την ουσία της ζωής του Γιάννη Θεοδωράκη , την ουσία της Τέχνης αλλά και της ίδιας της ζωής. Της νίκης του  φωτός  πάνω στο σκοτάδι.Της δύναμης του ανθρώπου να σηκώνεται όταν πέφτει.Την αγάπη στην ελευθερία,την αξιοπρέπεια ,την ισότητα,την φύση ολάκαιρη.
Η Κρητική του  ρίζα είναι επισφράγισμα της σεμνότητάς  του,της σιωπής που υποδείκνυε με την ποίησή του,του  δεσίματός του με την φύση, την αγάπη του  για τον άνθρωπο και την καλή ζωή.Αξίες που απέχουν του  «φαίνεσθαι» ,της πρόσκαιρης αναγνώρισης ,των ανούσιων συναναστροφών και της ματαιοδοξίας.
Ο άλλος μεγάλος  παγκοσμίως  γνωστός Κρητικός συγγραφέας, Νίκος Καζαντζάκης,βάζει ως υπότιτλο στο βιβλίο του "Ασκητική " τη φράση : Salvadores Dei .Αυτή ακριβώς είναι και η ζωή και το έργο του Γιάννη Θεοδωράκη : Μία πάλη ,ένας αγώνας  για να  "Σώσει  τον Θεό" όπως καταδεικνύει  και η “Καζαντζάκια”ματιά στην ύπαρξη.
Ο Καζαντζάκης γράφει:
 “Σκάψε! Τι βλέπεις; -
Ανθρώπους και πουλιά, νερά και πέτρες! –Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις; -
Ιδέες κι ονείρατα, αστραπές και φαντάσματα. -Σκάψε ακόμα! Τι βλέπεις; Δε βλέπω τίποτα! Νύχτα βουβή, πηχτή σα θάνατος.
Θα 'ναι ο θάνατος. -Σκάψε ακόμα! –
Αχ! Δεν μπορώ να διαπεράσω το σκοτεινό μεσότοιχο! Φωνές γρικώ και κλάματα, φτερά γρικώ στον άλλον όχτο! –
Μην κλαις! Μην κλαις! Δεν είναι στον άλλον όχτο! Οι φωνές, τα κλάματα και τα φτερά είναι η καρδιά σου!”
Αυτή  η καρδιά λοιπόν το κέντρο και η ουσία της  ζωής  του ποιητή και αγωνιστή  Γιάννη Θεοδωράκη   είναι που μας στέλνει το μήνυμα:"Ναι….μπορούμε και πάλι να ελπίζουμε".
📜Το ντοκιμαντέρ έχει ήδη αποσπάσει θετικά σχόλια για την ολοκληρωμένη και πιστή αναπαράσταση του έργου του Θεοδωράκη, καθώς και για την ιστορική του αξία. Πολλοί κριτικοί αναγνωρίζουν την ταινία ως ένα σημαντικό πολιτιστικό έργο που αναδεικνύει τη διαχρονικότητα της μουσικής και της πολιτικής δράσης του συνθέτη, καθώς και την επίδρασή της στην ελληνική κοινωνία και στο εξωτερικό.
📅 Τετάρτη 15/1/2025
Ώρα προβολής 20:00 
Είσοδος Ελεύθερη
🎹Την προβολή θα πλαισιώσει μουσικά η Νατάσα Μωυσόγλου
✔ Θα ακολουθήσει συζήτηση με το σκηνοθέτη και τη λογοτέχνη Αναστασία Βούλγαρη μετά το τέλος της προβολής
Δείτε ακόμη:

Παρασκευή 24 Μαΐου 2024

Είναι οι «Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι...» Οι δικοί μας ήρωες! | EDITORIAL

Έρευνα – Σενάριο – Σκηνοθεσία: Γιάννης Ξύδας
Κέρδισαν τον σεβασμό και την εκτίμηση της κοινωνίας, κατάφεραν μια σειρά ασφαλιστικών και συνταξιοδοτικών κατακτήσεων , λύγισαν το αήττητο της αστυνομικής βαρβαρότητας...
Είναι οι «Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι...» Οι δικοί μας ήρωες!!!
Αντικρίζεις την καθαρότητα της ματιάς τους και σε αυτήν την καθαρότητα ανακαλύπτεις σιγά σιγά τον ηρωισμό των πράξεων τους. Και διαπιστώνεις ότι οι ηρωικές πράξεις είναι άμεσα συνυφασμένες με το συλλογικό στοιχείο, την αλληλεγγύη που αναπτύσσεται μέσα στην ομάδα, μέσα στο σωματείο, καθώς και με την καλλιέργεια του πνεύματος η οποία το διατηρεί σε μία εγρήγορση, προκειμένου το άτομο να αντιλαμβάνεται πού βρίσκεται , πού θέλει να πάει και πώς μπορεί με τις δυνάμεις που διαθέτει να προχωρήσει μέσα σε ένα περιβάλλον που είναι εχθρικό απέναντί του. Να αντιλαμβάνεται ότι για την διεκδίκηση των δικαιωμάτων του, ο μοναδικός δρόμος, για να έχει αποτελεσματικότητα αυτή η διεκδίκηση, είναι η ενότητα. Μία ενότητα που προκύπτει από τη βαθύτερη υπαρξιακή ανάγκη του ανθρώπου να μοιράζεται, να εκφράζεται, να νιώθει ότι τα βιώματά του συγγενεύουν με τα βιώματα των άλλων, να νιώθει πολύ πιο δυνατός με τους άλλους στο πλάι του. 
Δεν φοβήθηκαν τη δουλειά , δεν φοβήθηκαν το κυνηγητό , δεν φοβήθηκαν τις διώξεις, δεν φοβήθηκαν τη φτώχεια , γιατί είχαν να κρατηθούν ο ένας από τον άλλον. Είναι οι ηρωικοί οικοδόμοι που μας τους συστήνει στο ντοκιμαντέρ του ο Γιάννης Ξύδας. Οι παρακατιανοί μέχρι το 1960 που δεν τους επέτρεπαν οι εισπράκτορες να ανέβουν στο λεωφορείο με τα εργαλεία της δουλειάς τους, την τσάπα και το φτυάρι-για να μην λερώσουν- που μέχρι τότε δούλευαν από την ανατολή μέχρι τη δύση του ηλίου ανασφάλιστοι, που άλλη δουλειά δεν υπήρχε για αυτούς πλην της οικοδομής. Ήταν οι πολιτικά στιγματισμένοι, από όλους διωγμένοι στο μετεμφυλιακό κράτος λόγω των πολιτικών τους φρονημάτων, ήταν οι πάμπτωχοι εσωτερικοί μετανάστες που ανήλικοι ακόμη συνέρρεαν στις μεγάλες πόλεις να γλιτώσουν από τη φτώχεια και την πείνα του χωριού τους. ‘Ένας από αυτούς, μας περιγράφει στο ντοκιμαντέρ την πρώτη μέρα που πήγε στη δουλειά , στις 6.30 το πρωί όπου βρήκε δύο μεγαλύτερούς του να ζεσταίνονται σε μία φωτιά που είχαν ανάψει, και που το πρώτο πράγμα που του είπαν ήταν την επόμενη να ερχόταν νωρίτερα στη δουλειά του, χωρίς να του εξηγήσουν τον λόγο. Και όταν εκείνος πήγε την επόμενη στις 6.00 το πρωί, φοβούμενος ότι κάθε μέρα έπρεπε να ξεκινά τη βαριά δουλειά της οικοδομής από τόσο νωρίς, εντυπωσιάστηκε όταν ανακάλυψε τον λόγο της τόσο πρωινής άφιξής του. Και ο λόγος ήταν ότι μέχρι το ξεκίνημα της δουλειάς, στο μισάωρο που μεσολαβούσε οι δύο μεγαλύτεροι πολιτικά οργανωμένοι, αριστεροί συνάδελφοί του ήθελαν να συζητούν μαζί του για την κατάσταση των πραγμάτων, για τις άθλιες συνθήκες εργασίας και για την εξεύρεση τρόπων ανατροπής αυτών των συνθηκών. ‘Έτσι σιγά σιγά τα σωματεία των οικοδόμων άρχισαν να αποκτούν δύναμη, γιατί τα μέλη τους συνειδητοποιούσαν μέσα από τις διαρκείς συζητήσεις ότι μπορούν να καλυτερέψουν τις συνθήκες της ζωής τους και σιγά σιγά να κερδίσουν και οι ίδιοι τον σεβασμό και την εκτίμηση της κοινωνίας. 
Τα σωματεία των οικοδόμων ανδρώθηκαν μέσα από τα γιαπιά και τις πιάτσες όπου καθημερινά συγκεντρωνόταν μεγάλος αριθμός οικοδόμων που είτε περίμεναν για δουλειά είτε περίμεναν τον εργοδότη τους να τους πληρώσει. Και μέσα σε αυτές τις πιάτσες γινόταν ατελείωτες συζητήσεις για τον τρόπο διεξαγωγής της πάλης τους, μίας πάλης όμως, όχι περιορισμένης στα στενά συντεχνιακά πλαίσια, αλλά μιας πάλης που εμπεριείχε μέσα της πολιτικές θέσεις απέναντι σε κάθε τι που καταδυνάστευε τις ζωές τους. Τα σωματεία των οικοδόμων πέτυχαν να κατοχυρώσουν μέσω των αγώνων τους πολλά δικαιώματα που βελτίωσαν τις συνθήκες της ζωής τους γιατί οι αγώνες αυτοί είχαν ταξικό και πολιτικό πρόσημο. Γιατί οι κινητοποιήσεις τους συμπεριλάμβαναν καλέσματα προς όλες τις κοινωνικές ομάδες που τα δικαιώματά τους καταπατούνταν. Γιατί οι ίδιοι μέσα από τις συζητήσεις τους αντιλαμβάνονταν ότι σε ένα κράτος ουραγό των ΗΠΑ και της ΕΟΚ δεν ήταν δυνατή καμία βελτίωση ζωής σε κανένα επίπεδο. Η συνειδητοποίηση της πάλης του ατόμου που αντιλαμβάνεται τον εαυτό του ως μέρος του κοινωνικού συνόλου και όχι ως μέρος του εαυτού του και μόνο, είναι αυτή που τους έδωσε τη δύναμη να αποτινάξουν κάθε φόβο, κάθε προσωπική δέσμευση από πάνω τους και να μετατραπούν ο καθένας σε έναν μικρό ήρωα. Έναν μικρό ήρωα που δεν φοβόταν τον χαφιέ και τον ασφαλίτη που παρεισέφρεαν παντού και που στόχο είχαν να διαλύσουν κάθε μορφή πάλης. Να αποτινάξουν από πάνω τους τον φόβο της καταστολής, να λυγίσουν το αήττητο της αστυνομικής βαρβαρότητας και να δώσουν στο εργατικό κίνημα την πραγματική του φυσιογνωμία απαλλάσσοντάς το από τους εργατοπατέρες που άκουγαν στο όνομα Λυκιαρδόπουλος και Μακρής και που το αντικομουνιστικό τους μένος τούς καθιστούσε βασικούς εχθρούς του εργατικού κινήματος. 

Οι οικοδόμοι ύψωσαν μέσα από τη Συντονιστική τους Επιτροπή -που αντιπροσώπευε τα μαζικά σωματεία τα οποία δεν γίνονταν δεκτά στην εργατοπατερική Ομοσπονδία Οικοδόμων του εγκάθετου Λυκιαρδόπουλου- το ταξικό και πολιτικό τους ανάστημα τις δεκαετίες του ΄50 και του ΄60 οδηγώντας το εργατικό κίνημα σε μεγάλες νίκες και κατακτήσεις με αποκορύφωμα τη μεγαλειώδη απεργία της 1ης Δεκέμβρη του 1960 αλλά και τη συμμετοχή τους στη μεγάλη πορεία την ημέρα της κηδείας του Σωτήρη Πέτρουλα, καθώς και την επίσης μαζική κινητοποίηση τους 9 μέρες πριν το στρατιωτικό πραξικόπημα της 21ης Απριλίου του 1967 στο θέατρο Περοκέ. Μιας κινητοποίησης που σκοπό είχε να αποτρέψει το επερχόμενο στρατιωτικό πραξικόπημα και που η απόφαση αυτής της κινητοποίησης πάρθηκε από τη Συντονιστική Επιτροπή των Οικοδόμων. 
Το ντοκιμαντέρ «Συνάδελφοι ηρωικοί οικοδόμοι» έρχεται να προστεθεί στα προηγούμενα ντοκιμαντέρ «Οι Παρτιζάνοι των Αθηνών» και «Καινούργιος Ουρανός: Οι γυναίκες στον Δημοκρατικό Στρατό Ελλάδας» όπου η ανεξάρτητη ομάδα Συλλογική Μνήμη ερευνά τα ιστορικά γεγονότα αποτυπώνοντας τα στον κινηματογραφικό φακό μέσω της προφορικής ιστορίας ανθρώπων που μετείχαν σε αυτά σε μία προσπάθεια διάσωσης της συλλογικής μνήμης που δέχεται ανελέητη επίθεση από τα συστημικά μέσα που προσπαθούν με κάθε τρόπο να εξαφανίσουν. Η έρευνα, η σκηνοθεσία και το σενάριο του νέου αυτού ντοκιμαντέρ ανήκουν στον Γιάννη Ξύδα που καταφέρνει όχι μόνο να αποσπάσει μαρτυρίες ντοκουμέντα από τους ηρωικούς οικοδόμους, αλλά να μας μεταδώσει όλο το κλίμα της εποχής και τη σταδιακή μεταμόρφωση των ανθρώπων που δεν είχαν στον ήλιο μοίρα σε πρωτεργάτες και διδάξαντες του πώς δημιουργούνται τα λαϊκά εργατικά κινήματα και του πώς αυτά μπορούν να φέρουν την ανατροπή. «Η ταξική τοποθέτηση» μας λέει ένας από τους πρωταγωνιστές του ντοκιμαντέρ , πρώην οικοδόμος, «είναι ένας τρόπος μέτρησης της ποιότητας ενός μέρους της ζωής του ανθρώπου». Και πράγματι. Ο ταξικός και πολιτικός χαρακτήρας της πάλης των οικοδόμων κατάφερε ακριβώς αυτό: να ανεβάσει πολύ ψηλά την ποιότητα της ζωής τους και να δείξει τον δρόμο στις επόμενες γενεές πώς αυτή η ποιότητα μπορεί να παραμείνει ψηλά ακόμη και στις πιο αντίξοες συνθήκες. Δηλαδή στις τωρινές! 

📌Το ντοκιμαντέρ προβλήθηκε on line στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης (7-17 Μαρτίου 2024)
--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...

Κυριακή 25 Φεβρουαρίου 2024

Τετάρτη 28/2/2024 | Πέρασα κι εγώ από 'κει, κι είχα παπούτσια από χαρτί

 

Ελλάδα (2014) | Διάρκεια: 91' | Σκηνοθεσία: Βασίλης Λουλές | Σενάριο: Βασίλης Λουλές, Κώστας Μαχαίρας | Μοντάζ: Κινάν Ακάουϊ | Διεύθυνση φωτογραφίας: Μιχάλης Γερανιός | Φωτογραφίες γυρισμάτων: Μάνος Κριτσωτάκης | Μουσική: Νίκος Κυπουργός

📃Ένα ταξίδι στον μαγικό κόσμο των παραμυθιών. Γιαγιάδες και παππούδες, λαϊκοί παραμυθάδες της ελληνικής υπαίθρου αφηγούνται στον κινηματογραφικό φακό παραμύθια και ιστορίες με τρόπο άμεσο και παραστατικό, με φρεσκάδα και χιούμορ. Μια ταινία για τους τελευταίους, ίσως, ανθρώπους της αγροτικής ζωής μέσα στους οποίους είναι ακόμα ζωντανός ο απόηχος αιώνων προφορικής αφήγησης. Παραμύθια του κάμπου και των βουνών. Παραμύθια για πάντα.

📌Ένα ντοκιμαντέρ που το Πανεπιστήμιο ΧΑΡΒΑΡΝΤ των ΗΠΑ συμπεριέλαβε στη συλλογή του με ταινίες από όλο τον κόσμο, ώστε να χρησιμοποιείται για ερευνητικούς σκοπούς αλλά και στην εκπαιδευτική διαδικασία.
📝"...Το ντοκιμαντέρ Πέρασα κι εγώ από κει κι είχα παπούτσια από χαρτί δεν αρκείται όμως στην καταγραφή του λόγου και στη διάσωση της προφορικής παράδοσης της περιοχής, δεν αναδεικνύει μόνο τον πλούτο των παραλλαγών πάνω στο ίδιο παραμύθι —από στόμα σε στόμα, από τόπο σε τόπο— αλλά προσθέτει και κάτι περισσότερο, κάτι που μόνον ο κινηματογράφος μπορεί: φέρνει στο φως τις χειρονομίες του αφηγητή, τις εκφράσεις του προσώπου, τις σιωπές και τις εντάσεις, τη γλώσσα του σώματος. Όλα αυτά ακριβώς τα στοιχεία τα οποία προσδίδουν την δύναμη και την ιδιαιτερότητα στον κάθε παραμυθά. Η ντοπιολαλιά είναι όμορφη στα παραμύθια, ζωντανεύει τις εικόνες που περιγράφουν, ενώ τα εκφραστικά πρόσωπα των γερόντων είναι σαν ένα απέραντο τοπίο που δεν χορταίνεις να παρατηρείς, να θαυμάζεις, να απολαμβάνεις. Πρόσωπα που, ακούγοντάς τα, μάς γεννούν εικόνες στο μυαλό και μας κάνουν να θέλουμε να πούμε ιστορίες κι εμείς, με τη σειρά μας. Όλοι εμείς, και οι μεγάλοι και τα παιδιά. Γιατί όλοι θέλουμε να ακούμε παραμύθια κι όλοι μας έχουμε ένα δικό μας παραμύθι να μοιραστούμε. Οι γιαγιάδες κι οι παππούδες του ντοκιμαντέρ μάς δίνουν το χέρι. Τι λέτε, θα το πιάσουμε; "
 
Τετάρτη 28/2/2024 
Ώρα προβολής 20:00
Είσοδος Ελεύθερη
Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με το σκηνοθέτη.
.
Δείτε ακόμη:

Κυριακή 18 Φεβρουαρίου 2024

Τετάρτη 21/2/2024 | Brucia Ancora Dentro [2ο Solidarity Film Festival "Killah P"]

Ιταλία (2023) | Διάρκεια: 70' | Σκηνοθεσία: Francesco Manzato, Paolo Pioltelli, Filippo Repishti | Μουσική: Claudio Giuntini
Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης συμμετείχε στο 2ο Solidarity Film Festival "Killah P", και εξασφάλισε το ντοκιμαντέρ Brucia Ancora Dentro.
Μετά από δεκαετίες, το Μιλάνο ξανάγινε το σκηνικό ενός πολιτικού φόνου: στις 16 Μαρτίου 2003, ο Νταξ, ένας νεαρός αντιφασίστας, δολοφονήθηκε από τρεις ακροδεξιούς εξτρεμιστές. Ήταν η Μαύρη Νύχτα στο Μιλάνο και από τότε, η ιστορία του Νταξ έγινε κοινή κληρονομιά, στην Ιταλία και στην Ευρώπη.
Οι Francesco Manzato, Paolo Pioltelli, Filippo Repishti συνεργάζονται εδώ και περισσότερα από δέκα χρόνια στην οργάνωση πολιτικών και πολιτιστικών εκδηλώσεων. Για μια ακόμη φορά. τα βλέμματά τους είναι στραμμένα σε ένα σημαντικό κομμάτι κοινής εμπειρίας, διασταυρώνοντας τις απόψεις δύο διαφορετικών γενεών.

🎥Τετάρτη 21/2/2024 
Ώρα προβολής 20:00
Είσοδος Ελεύθερη
Μετά την προβολή θα ακολουθήσει συζήτηση με το κοινό.
.
Δείτε ακόμη:

Παρασκευή 26 Ιανουαρίου 2024

Τετάρτη 31/1/2024 | Ο κύριος Λεονάρδος και οι άλλοι

 

Ελλάδα (2008) | Διάρκεια: 67' | Σενάριο/Σκηνοθεσία: Νίκος Θεοδοσίου | Μοντάζ: Νίκος Θεοδοσίου, Γιώργος Κουρμούζας
Ο κ. Λεονάρδος, ένας πλανόδιος κινηματογραφιστής, έφτασε στο Καστόρι της Λακωνίας το 1905 για να δώσει δυο παραστάσεις κινηματογράφου, Δεν πρόλαβε όμως γιατί αρρώστησε και πέθανε. Η ταινία αναζητά αυτούς που συνέχισαν το έργο του. Η κάμερα διατρέχει όλη την Ελλάδα και συναντά ανθρώπους μοναδικούς, γεμάτους πάθος, βάσανα και νοσταλγίες. Τους βλέπει να ανασκαλεύουν παλιές μηχανές προβολής σε σκοτεινά υπόγεια, να ξεθάβουν κιτρινισμένα χαρτιά και φωτογραφίες, να αγγίζουν το κινηματογραφικό  φιλμ λες και πρόκειται για μετάξι και χάνεται στις αναμνήσεις τους καταγράφοντας απίθανες ιστορίες.
🎥Τετάρτη 31/1/2024 
Ώρα προβολής 20:00
Είσοδος Ελεύθερη
❗Ο σκηνοθέτης θα είναι μαζί μας και θα ακολουθήσει συζήτηση μετά την προβολή.

Δείτε ακόμη:

Πέμπτη 4 Ιανουαρίου 2024

Τετάρτη 10/01/2024 | Η Μητέρα του Σταθμού

Ελλάδα (2022) |  Διάρκεια: 80' | Σκηνοθεσία: Κωστούλα Τωμαδάκη | Διεύθυνση φωτογραφίας: Κατερίνα Μαραγκουδάκη | Μουσική: Δημήτρης Μαραμής
Το ντοκιμαντέρ "Η Μητέρα του Σταθμού" της Κωστούλας Τωμαδάκη, ακολουθεί τη ζωή εκείνων των "αόρατων" γυναικών που ένα βράδυ πήραν το τρένο και έφυγαν μετανάστριες από τα φτωχά χωριά της Ελλάδας για Γερμανία τις δεκαετίες του '60 και του '70, αναζητώντας μία καλύτερη ζωή.
Η κάμερα ακολουθεί σε απόσταση αναπνοής τις "αόρατες" γυναίκες που κουβάλησαν τις πίκρες και τις χαρές, την ιστορία τους, φωτίζοντας τα κίνητρα της μετανάστευσης, την ανάγκη και το όνειρο για έναν καλύτερο κόσμο. Οι αναμνήσεις, οι μαρτυρίες, συνδυάζονται με τα επίσημα αρχεία που μέχρι σήμερα δεν έχουν δει το φως, αλλά κυρίως τα προσωπικά αρχεία των γυναικών που από μόνα τους αποτελούν ιστορικό αρχείο ανεκτίμητου πλούτου για την ιστορία της ελληνικής μετανάστευσης.

Η Μητέρα του Σταθμού έκανε πρεμιέρα το 2022 ως υποψήφια για βραβείο στο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βομβάης. Έως σήμερα τo ντοκιμαντέρ έχει πάρει μέρος και έχει αποσπάσει βραβεία σε κινηματογραφικά φεστιβάλ στην Ελλάδα και στο εξωτερικό.

Τετάρτη 10/01/2024
Ώρα προβολής 20:00
Είσοδος Ελεύθερη
Η σκηνοθέτης θα είναι μαζί μας και θα ακολουθήσει συζήτηση μετά την προβολή.

Δείτε ακόμη:
Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης dimos petroupolis petroupoli.gov.gr pkdp.gr σινέ πετρούπολις Δήμος Πετρούπολης Θερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης δημοτικός κινηματογράφος πετρούπολης Θερινό Σινεμά Πετρούπολης Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης πολιτιστικό κέντρο πετρούπολης πρόγραμμα 2017 editorial άρθρα Κινηματοθέατρο Πετρούπολις Ελεύθερη είσοδος παιδική ταινία πρόγραμμα 2018 όσκαρ πρόγραμμα 2019 ελληνική ταινία cinelesxi_petroupolis Petroupoli Πετρούπολη καλοκαίρι 2022 Ταινίες Ινστιτούτο Θερβάντες Σινεμά Πετρούπολη καλοκαίρι 2018 πρόγραμμα 2020 καλοκαίρι 2019 καλοκαίρι 2021 Ισπανική πρεσβεία καλοκαίρι 2020 καλοκαίρι 2023 κωμωδία Πρεσβεία Αργεντινής Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης γαλλική ταινία καλοκαίρι 2024 Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ισπανική ταινία πρεσβεία βενεζουέλας ιταλική ταινία χειμώνας 2019-2020 Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ιρανική πρεσβεία Πρεσβεία Νορβηγίας ιρανική ταινία Απρίλιος 2019 Ιούνιος 2023 πρόγραμμα 2021 Ιανουάριος 2024 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Μάρτιος 2024 Πρεσβεία Ουρουγουάης πρεσβεία Ισημερινού