Υπάρχουν ντοκιμαντέρ που πληροφορούν. Και υπάρχουν κι εκείνα που σου προκαλούν μια αίσθηση οικειότητας - σαν να σε ξέρουν. Το "Εδώ μιλάνε για λατρεία" του Βύρωνα Κριτζά ανήκει στη δεύτερη κατηγορία: ένα έργο γεμάτο μνήμη, συναισθηματική ακρίβεια και αγάπη για μια μπάντα που δεν ζήτησε ποτέ να γίνει μύθος - έγινε.

Η ταινία δεν αποδομεί, ούτε εξιδανικεύει. Παρακολουθεί την πορεία των Κόρε. Ύδρο. με μια ήρεμη, σιωπηλή αγάπη, από τα πρώτα βήματα στη σκοτεινή, εσωτερική Κέρκυρα - που πίσω από τη γοητευτική ομορφιά της υπάρχει και το άλλο πρόσωπο της συντηρητικής κλειστής κοινωνίας - στην απρόσμενη απογείωση, μέχρι την αναπόφευκτη αποσύνθεση. Και από εκεί, στη σιωπή και στους απόηχους που ακόμα αντηχούν. Παρουσιάζει τη διαδρομή σαν κύκλο: τη γέννηση, τη φλόγα, τη στάχτη και μετά... κάτι καινούργιο. Τη ζωή μετά τη διάλυση, την καθημερινότητα των μελών, και - ίσως πιο συγκινητικό απ’ όλα - το πώς η μουσική τους συνεχίζει να ανακαλύπτεται από ανθρώπους που δεν υπήρχαν όταν αυτοί δημιουργούσαν.

Καμία Χριστίνα δεν τους κράτησε στη γη. Μόνο η ανάμνηση έμεινε. Και τα τραγούδια.

Η αφήγηση δεν βασίζεται σε ημερομηνίες - κι όμως, ακολουθεί μια λεπτή, σχεδόν αόρατη χρονολογική γραμμή. Είναι σαν τα ίδια τα τραγούδια να λένε την ιστορία: από τις πρώτες "Νύχτες χωρίς εσένα", σταδιακά στα "Βράδια της κρίσης", καθώς η πορεία του συγκροτήματος πλησίαζε το τέλος της.

Το ντοκιμαντέρ δεν εξηγεί τα πάντα - και αυτή είναι η δύναμή του. Αφήνει χώρο στον θεατή να βάλει το δικό του φορτίο. Για εκείνον που άκουσε το "Όχι πια έρωτες" και ένιωσε να παγώνει. Για εκείνον που άκουσε τα "Χάδια" και κατάλαβε τι σημαίνει να ζητάς λίγα - και να τα χρειάζεσαι απελπισμένα. Για εκείνον που έζησε το "Τώρα που δεν έχω κανέναν" και το ένιωσε μέχρι το κόκαλο. Και για όσους κάποτε πίστεψαν πως κάποια παρουσία θα τους γείωνε, θα τους λύτρωνε, αλλά δεν έγινε έτσι - Καμία Χριστίνα δεν τους κράτησε στη γη. Μόνο η ανάμνηση έμεινε. Και τα τραγούδια.

Ίσως αυτή να είναι τελικά η μαγεία της μουσικής των Κόρε. Ύδρο.: μια σταθερά που, όσο την κοιτάς, τόσο σε ξαφνιάζει.

Και ναι, όσο κι αν δεν το περιμένεις, το ντοκιμαντέρ είναι και ευχάριστο. Σε κάνει να χαμογελάς, ακόμη και να γελάς. Όχι με ειρωνεία, αλλά με αληθινή ανακούφιση- σα να ζεις "Άλλη μια Νύχτα Σύγχυσης και Γέλιου". Με τη χαρά του να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να μιλούν για τον εαυτό τους με χιούμορ, με ενσυναίσθηση, με την τρυφερότητα που έρχεται όταν κάποιος έχει σταματήσει να προσποιείται.

Το είδα ήδη τρεις φορές. Όχι γιατί περίμενα να αλλάξει κάτι, αλλά γιατί κάθε φορά έβλεπα λεπτομέρειες που πριν μου είχαν ξεφύγει. Ίσως αυτή να είναι τελικά η μαγεία της μουσικής των Κόρε. Ύδρο.: μια σταθερά που, όσο την κοιτάς, τόσο σε ξαφνιάζει.

Το προτείνω σε όσους υπήρξαν κάποτε "Εραστές του Tίποτα" - και σε όσους νιώθουν πως όταν είναι μαζί με κάποιον, όλα αποκτούν νόημα, έστω και για λίγο.

 

Ένα ταξίδι στην πλούσια μουσική πορεία του συνθέτη Γιάννη Σπανού. Από το παιδικό του σπίτι στο Κιάτο, τις μεγάλες συνεργασίες στο Παρίσι, μέχρι την επιτυχία του στην Ελλάδα, η ταινία παρουσιάζει σπάνια ντοκουμέντα και συνεντεύξεις με συνεργάτες και θαυμαστές του. Μέσα από την προσωπική αναζήτηση ενός λάτρη της μουσικής του, διερευνάται γιατί ο Σπανός επέλεξε να παραμένει πίσω από τα φώτα, αφήνοντας το έργο του να μιλήσει.

📝"Γιάννης Σπανός: Πίσω απ’ τη μαρκίζα" του Άρη Δόριζα | EDITORIAL

📃 Η ταινία έκανε παγκόσμια πρεμιέρα στο 26ο Διεθνές Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης.

 

📃 Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 26ο Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης και έχει προβληθεί σε διάφορες κινηματογραφικές αίθουσες, λαμβάνοντας θετικές κριτικές για την ιστορική της αξία και την κινηματογραφική της προσέγγιση.

Ένα συγκινητικό ντοκιμαντέρ που μας μεταφέρει στον κλειστό κόσμο των γυναικείων φυλακών Κορυδαλλού. Η ταινία εστιάζει στις ιστορίες των έγκλειστων γυναικών, μέσα από τις προσωπικές τους αφηγήσεις και τις σχέσεις που διαμορφώνουν εντός των τειχών της φυλακής.

Μέσα από την ευαίσθητη ματιά της Εύας Στεφανή, το ντοκιμαντέρ εξερευνά την καθημερινότητα, τις ελπίδες και τους φόβους των κρατουμένων. Δεν είναι απλώς μια καταγραφή της ζωής πίσω από τα κάγκελα, αλλά μια βαθιά ανθρώπινη ιστορία για την ανάγκη της επικοινωνίας, της αποδοχής και της αξιοπρέπειας.

📃Το φιλμ συνδυάζει αρχειακό υλικό, συνεντεύξεις και κινηματογράφηση μέσα στη φυλακή, προσφέροντας μια σπάνια και ειλικρινή ματιά στον κόσμο των φυλακισμένων γυναικών στην Ελλάδα.