"Εδώ μιλάνε για λατρεία" | EDITORIAL

Υπάρχουν ντοκιμαντέρ που πληροφορούν. Και υπάρχουν κι εκείνα που σου προκαλούν μια αίσθηση οικειότητας - σαν να σε ξέρουν. Το "Εδώ μιλάνε για λατρεία" του Βύρωνα Κριτζά ανήκει στη δεύτερη κατηγορία: ένα έργο γεμάτο μνήμη, συναισθηματική ακρίβεια και αγάπη για μια μπάντα που δεν ζήτησε ποτέ να γίνει μύθος - έγινε.

Η ταινία δεν αποδομεί, ούτε εξιδανικεύει. Παρακολουθεί την πορεία των Κόρε. Ύδρο. με μια ήρεμη, σιωπηλή αγάπη, από τα πρώτα βήματα στη σκοτεινή, εσωτερική Κέρκυρα - που πίσω από τη γοητευτική ομορφιά της υπάρχει και το άλλο πρόσωπο της συντηρητικής κλειστής κοινωνίας - στην απρόσμενη απογείωση, μέχρι την αναπόφευκτη αποσύνθεση. Και από εκεί, στη σιωπή και στους απόηχους που ακόμα αντηχούν. Παρουσιάζει τη διαδρομή σαν κύκλο: τη γέννηση, τη φλόγα, τη στάχτη και μετά... κάτι καινούργιο. Τη ζωή μετά τη διάλυση, την καθημερινότητα των μελών, και - ίσως πιο συγκινητικό απ’ όλα - το πώς η μουσική τους συνεχίζει να ανακαλύπτεται από ανθρώπους που δεν υπήρχαν όταν αυτοί δημιουργούσαν.

Καμία Χριστίνα δεν τους κράτησε στη γη. Μόνο η ανάμνηση έμεινε. Και τα τραγούδια.

Η αφήγηση δεν βασίζεται σε ημερομηνίες - κι όμως, ακολουθεί μια λεπτή, σχεδόν αόρατη χρονολογική γραμμή. Είναι σαν τα ίδια τα τραγούδια να λένε την ιστορία: από τις πρώτες "Νύχτες χωρίς εσένα", σταδιακά στα "Βράδια της κρίσης", καθώς η πορεία του συγκροτήματος πλησίαζε το τέλος της.

Το ντοκιμαντέρ δεν εξηγεί τα πάντα - και αυτή είναι η δύναμή του. Αφήνει χώρο στον θεατή να βάλει το δικό του φορτίο. Για εκείνον που άκουσε το "Όχι πια έρωτες" και ένιωσε να παγώνει. Για εκείνον που άκουσε τα "Χάδια" και κατάλαβε τι σημαίνει να ζητάς λίγα - και να τα χρειάζεσαι απελπισμένα. Για εκείνον που έζησε το "Τώρα που δεν έχω κανέναν" και το ένιωσε μέχρι το κόκαλο. Και για όσους κάποτε πίστεψαν πως κάποια παρουσία θα τους γείωνε, θα τους λύτρωνε, αλλά δεν έγινε έτσι - Καμία Χριστίνα δεν τους κράτησε στη γη. Μόνο η ανάμνηση έμεινε. Και τα τραγούδια.

Ίσως αυτή να είναι τελικά η μαγεία της μουσικής των Κόρε. Ύδρο.: μια σταθερά που, όσο την κοιτάς, τόσο σε ξαφνιάζει.

Και ναι, όσο κι αν δεν το περιμένεις, το ντοκιμαντέρ είναι και ευχάριστο. Σε κάνει να χαμογελάς, ακόμη και να γελάς. Όχι με ειρωνεία, αλλά με αληθινή ανακούφιση- σα να ζεις "Άλλη μια Νύχτα Σύγχυσης και Γέλιου". Με τη χαρά του να βλέπεις αυτούς τους ανθρώπους να μιλούν για τον εαυτό τους με χιούμορ, με ενσυναίσθηση, με την τρυφερότητα που έρχεται όταν κάποιος έχει σταματήσει να προσποιείται.

Το είδα ήδη τρεις φορές. Όχι γιατί περίμενα να αλλάξει κάτι, αλλά γιατί κάθε φορά έβλεπα λεπτομέρειες που πριν μου είχαν ξεφύγει. Ίσως αυτή να είναι τελικά η μαγεία της μουσικής των Κόρε. Ύδρο.: μια σταθερά που, όσο την κοιτάς, τόσο σε ξαφνιάζει.

Το προτείνω σε όσους υπήρξαν κάποτε "Εραστές του Tίποτα" - και σε όσους νιώθουν πως όταν είναι μαζί με κάποιον, όλα αποκτούν νόημα, έστω και για λίγο.