Τι είδαμε στο 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης | EDITORIAL

Η παρουσία μας στο Φεστιβάλ ήταν διαδικτυακή, καθώς δεν είχαμε τη δυνατότητα να παραβρεθούμε στις αγαπημένες μας αίθουσες. 

Ξεκινήσαμε με την ταινία Φλέβα χρυσού / Mother Lode. Μια ταινία του Ματέο Τορτόνε που κέρδισε το βραβείο Eurimages Lab Award (Αγορά Work In Progress, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2019), και μας άρεσε πολύ. Ο Χόρχε εγκαταλείπει την επιχείρηση μοτο-ταξί που διατηρεί στα προάστια της Λίμα μαζί με την οικογένεια του, για να αναζητήσει την τύχη του ως μεταλλωρύχος στο ψηλότερο και πιο επικίνδυνο χρυσωρυχείο των Άνδεων στο Περού. Αφήνει πίσω του την οικογένεια του ψάχνοντας να βρει μια ευκαιρια για να μπορέσει να μεγαλώσει την κόρη του. Κυνηγάει το όνειρο για μια καλύτερη ζωή οπως και άλλοι Περουβιανοί οι οποίοι δεν εγκαταλείπουν τα όνειρα τους. Θαμμένη κάτω από έναν παγετώνα στο βουνό, η Λα Ρινκονάδα είναι η "πιο κοντινή πόλη στον ουρανό". Φιλοξενεί χιλιάδες εποχιακούς εργάτες όπως ο Χόρχε, που αναζητούν μια ευκαιρία και μια καλύτερη ζωή. Εδώ ξεκινά ένα ταξίδι γεμάτο οιωνούς, κατά το οποίο η πραγματικότητα εμπλέκεται με τη μαγεία και ο μύθος του πλούτου βασίζεται σε μια θυσία: κάθε τόσο, εργάτες του ορυχείου εξαφανίζονται μυστηριωδώς. "Ο χρυσός ανήκει στον Διάβολο. Το μαθαίνεις στα 13 όταν πας στο ορυχείο για πρώτη φορά..Λένε ότι ο Διάβολος είναι ένας ανθρωπάκος ντυμένος μεταλλωρύχος, που περιφέρεται στο ορυχείο με τη λάμπα και την αξίνα του, έχει λευκό μούσι και το χλωμό πρόσωπο ενός γκρίνγκο". Όταν η φλέβα του χρυσού λεπταίνει, ο Ελ Τίο ντε λα Μίνα απαιτεί θυσίες και ο Διάβολος θα δείξει την ευγνωμοσύνη του. 

Δεν πρόκειται για μία μόνο ιστορία, αλλά για πολλές. Οι ιστορίες δε μιλούν για κανέναν, αλλά θα μπορούσαν να μιλούν για οποιονδήποτε. Είναι ιστορίες που μιλούν για την τιμή του χρήματος και τις συνέπειές του και δεν έχουν τέλος,γιατί στο σκοτάδι ενός τούνελ τα ονόματα ξεχνιούνται και οι αναμνήσεις των ανθρώπων εξαφανιζονται στο χιόνι και το κρύο. 

Το κουτί / La Caja. Μια ταινία του Λορένσο Βίγας που βραβεύτηκε με το Χάλκινο Αλέξανδρο και κέρδισε το Golden Lion Καλύτερης Ταινίας στο 72ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Ο έφηβος Ατζίν καταφθάνει στην μέση του πουθενά να παραλάβει το κουτί με τα απομεινάρια του πατέρα του. Ομως κάτι δεν πάει καλά. Αυτός ο εργοδηγός που συναντά τυχαία, μοιάζει στον μπαμπά του, δεν μπορεί να τον γελούν τα μάτια του. Κι αν τον έχει ξεγελάσει ο μπαμπάς του; Άλλαξε όνομα, εργασιακή ηθική, ζωή. Και τι είναι καλύτερο τελικά; Που τον βρήκε ζωντανό κι έχει μια ελπίδα να κερδίσει την αγάπη και τη σχέση του μαζί του; Ή να έπαιρνε το κουτί, να έβαζε και μέσα την καρδιά και την αθωότητα του και να έφευγε; Οι αποφάσεις που έπρεπε να πάρει σε μια ηλικία που όλα θα τον στιγματίσουν πολλές και όλες βασισμένες σε μια ωριμότητα που δεν έχει προλάβει να αναπτύξει. Γυρισμένο στη συνοριακή πόλη Σιουδάδ Oυάρες, αποκαλύπτει το παζλ της απίστευτης βιαιότητας και τα εκβιαστικά δίκτυα εγκληματικής διακίνησης που εκμεταλλεύονται τα όνειρα των μεταναστών στα εργοστάσια του Μεξικού, τοποθετώντας τους ανθρώπους σε άψυχα αντικείμενα χωρίς καμία οντότητα αλλά μόνο σαν ένα γραναζι της μηχανής του καπιταλισμού και του καταναλωτισμού.  Ταυτόχρονα αποτελεί ένα δράμα ενηλικίωσης και μια σπαρακτική μελέτη σχετικά με τους τεταμένους οικογενειακούς δεσμούς.

Διαγράφοντας τον Φρανκ / Eltörölni Frankot. 1983, πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα της Ανατολικής Ευρώπης στη Βουδαπέστη: Ο Φρανκ είναι ο χαρισματικός τραγουδιστής ενός παράνομου πανκ συγκροτήματος που ενσαρκώνει τη φωνή της γενιάς του ενάντια στο απολυταρχικό καθεστώς. Σε μια εποχή που το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος ήταν έννοιες προκαθορισμένες, η πανκ μουσική και η διαφορετικότητα θεωρουνταν ενάντια στην ηθική που το ίδιο ανήθικο καθεστώς είχε ορίσει. Όταν η αστυνομία τον οδηγεί σε μια ψυχιατρική κλινική με σκοπό την απομόνωση και τη σιωπή του, ο Φρανκ θα θυσιάσει τα πάντα για να αντισταθεί. Μια κλινική με μόνο σκοπό την αφαίρεση οποιασδήποτε ιδεολογίας και της ταυτότητας των τροφίμων της. Μια εναλλακτική μορφή ντοκιμαντέρ και κοινωνικού δράματος, που αφήνει περιθώριο στο κοινό του να βιώσει μια ακατέργαστη εμπειρία εντός μιας απάνθρωπης οργουελιανής πραγματικότητας. Ο αφανισμος παίρνει τη μορφή της διαγραφής της ταυτότητας του επαναστάτη, με ένα διφορούμενο τέλος και την κριτική του σκηνοθέτη για την πολιτική ψυχιατρική.

---------------------------------