Ένα τρυφερό, συναισθηματικά ψύχραιμο, ανθρώπινο και συγκινητικό δράμα, στεφανωμένο με δύο εξαιρετικές ερμηνείες από τον Στάνλεϊ Τούτσι και Κόλιν Φερθ.

Στην προπολεμική  Νάπολη, όταν η άνοδος του Σοσιαλιστικού Κόμματος καθρέφτιζε την όξυνση των ταξικών αντιθέσεων, ένας ανειδίκευτος εργάτης, ο Μάρτιν, κατατρύχεται από φιλοδοξίες και αγωνίες . Φιλοδοξίες να ξεφύγει από το προδιαγεγραμμένο μέλλον που του επιφυλάσσει η ταπεινή κοινωνική και οικονομική του κατάσταση, και αγωνίες να βοηθήσει όπως μπορεί τους φτωχούς ανθρώπους του κύκλου του. Ο Μάρτιν πιστεύει, και δίκαια, πως μόνο η μόρφωση μπορεί να τον εφοδιάσει  με ό,τι χρειάζεται για να επιτύχει τους σκοπούς του. Μέ τη μόρφωση, θα μπορέσει ο μη προνομιούχος Ναπολιτάνος να γίνει ένας συγγραφέας που θα αποτυπώσει στο χαρτί, θα απαθανατίσει τη στέρηση τον πόνο και την αδικία που υφίσταται η τάξη του. Τα πράγματα αλλάζουν ριζικά όταν ο Μάρτιν γνωρίζει την νεαρή και όμορφη Έλενα. Η κοπέλα είναι μεγαλοαστή, μια μορφωμένη και καλλιεργημένη κόρη οικογένειας βιομηχάνων, δηλαδή ανήκει στο απέναντι ταξικό στρατόπεδο. Η γέφυρα μεταξύ τους είναι ο έρωτας, που θα φέρει τους δυο νέους κοντά, οδηγώντας όμως παράλληλα και στην σύγκρουση μεταξύ των τάξεων, στις οποίες ανήκουν. Ο Μάρτιν θα καταφέρει να σπουδάσει, με τη βοήθεια ενός ηλικιωμένου φίλου του και ενεργού Σοσιαλιστή, και θα αγγίξει το συγγραφικό του όνειρο, κάτι όμως που είναι κυριολεκτικά και μεταφορικά ένα κόκκινο πανί για την οικογένεια της καλής του...

Διασκευή του ομότιτλου ημι-αυτοβιογραφικού  κλασικού βιβλίου του Τζακ Λόντον  και τοποθετημένο στην Νάπολη στα μέσα του 20oύ αιώνα, το Martin Eden του Πιέτρο Μαρσέλο έχει ως πρωταγωνιστή ένα διαχρονικό ήρωα που αγωνίζεται ενάντια στις κοινωνικές ανισότητες και ονειρεύεται να φτάσει πιο πέρα από εκεί που του επιτρέπει η λαϊκή καταγωγή του...

Ο πρωταγωνιστής Λούκα Μαρινέλι, τιμήθηκε με το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στο Φεστιβάλ Βενετίας, για τον ρόλο του Μάρτιν Ίντεν, ενώ στο Φεστιβάλ του Τορόντο, η ταινία απέσπασε το Βραβείο Καλύτερης Ταινίας Platform.

Ο Άγγελος Φραντζής μετά το "Ακίνητο Ποτάμι", σκηνοθετεί μια ταινία-ωδή στις αναμνήσεις των στίχων της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου στην ψυχή των ανθρώπων, ξετυλίγοντας το κουβάρι από το δράμα της Μικρασιατικής Καταστροφής.

Απέσπασε 8 Βραβεία Ίρις από την Ελληνική Ακαδημία Κινηματογράφου στις κατηγορίες: Καλύτερης ταινίας, Α' Ανδρικού Ρόλου (Π. Δαδακαρίδης), Β' Γυναικείου (Κ.Γκουλιώνη), Β' Ανδρικού (Θ.Τοκάκης), Σκηνογραφίας, Ενδυματολογίας, Ήχου και Μακιγιάζ

Διαβάστε το άρθρο: Δυο Πόρτες Έχει η Ζωή

"...σκιαγραφεί με καθαρό συναίσθημα και ταλέντο μια μοναδική γυναίκα που έχει την ευτυχία να ερμηνεύεται από δύο υπέροχες ηθοποιούς." - Flix.gr

"...Το χιούμορ συμπορεύεται με το δράμα, οι τρομερά αστείες σκηνές βγαλμένες από τον κλασικό ελληνικό κινηματογράφο με μοντέρνες πινελιές, εναλλάσσονται με βαριές, δύσκολες σκηνές που μετά βίας συγκρατείται το δάκρυ, χωρίς όμως να εκβιάζεται συναισθηματικά ο θεατής. Όλα γίνονται φυσικά και αβίαστα....Η δεκαετία του 2010 δεν θα μπορούσε να κλείσει με καλύτερο τρόπο για το ελληνικό σινεμά." - Moveitmag.gr