Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης σε συνεργασία με την πρεσβεία της Βενεζουέλας
95’, του Olegario Barrera
Υπήρξε η πιο κερδοφόρα ταινία του 2009 και βασίζεται σε μια αληθινή ιστορία που συνέβη στη Βενεζουέλα το 1942 κατά τη διάρκεια του Δευτέρου Παγκοσμίου Πολέμου, όπου ο κόσμος της κατασκοπίας αναμιγνύεται σε ένα ερωτικό τρίγωνο. Το 1942, οι Ναζί καταφέρνουν να διαφύγουν στην Καραϊβική μέσα σε δεξαμενόπλοια με τα οποία γινόταν η προμήθεια των καυσίμων προς τους Συμμάχους κατά τη διάρκεια του Β' Παγκοσμίου Πολέμου. Για να διασφαλιστεί αυτή η προμήθεια ο Στρατός των ΗΠΑ στέλνει στη Βενεζουέλα τον Φρανκ, έναν τεχνικό επικοινωνίας που θα βρεθεί μπλεγμένος σε ένα ερωτικό τρίγωνο με τη Βενέτσια, τη σύζυγο ενός Βενεζουελάνου καπετάνιου.
Ελληνική ταινία, σκηνοθεσία Παντελής Βούλγαρης με τους: Αντρέα Κωνσταντίνου, Αντρέ Χένικε, Βασίλη Κουκαλάνι, Μελία Κράιλινγκ, Τάσο Δήμα
Ο Παντελής Βούλγαρης επιστρέφει στην πολύπαθη σύγχρονη ελληνική ιστορία για να αποδείξει για άλλη μια φορά, την ειλικρίνεια των προθέσεών του και την εξαιρετική του ικανότητα να επικοινωνεί άμεσα με το κοινό.
Η εκτέλεση των 200 κομμουνιστών την Πρωτομαγιά του 1944, η μαζικότερη που έγινε ποτέ στην Ελλάδα, απασχολεί τον Παντελή Βούλγαρη στο Τελευταίο Σημείωμα. Το επίκεντρο είναι ο Ναπολέων Σουκατζίδης (δωρικός, πειστικός ο Ανδρέας Κωνσταντίνου), νέος, αγωνιστής, διερμηνέας του ναζί διοικητή στο Μπλοκ 15 στο Χαϊδάρι, το διαβόητο στρατόπεδο συγκέντρωσης – ευθέως ανάλογο με τα κολαστήρια στη Γερμανία και στην Πολωνία την ίδια περίοδο. Ο Σουκατζίδης δέχτηκε το πόστο αναγκαστικά, απρόθυμα, και λόγω χαρακτήρα όχι αδιαμαρτύρητα, και έπαιξε έναν διπλό ρόλο, ειδοποιώντας τους κρατούμενους συντρόφους του όποτε μπορούσε να αποσπάσει πληροφορίες, την ίδια στιγμή που έκανε τη δουλειά του όσο πιο υπεύθυνα του ζητούσαν οι Γερμανοί. Η σχέση του με τη Χαρά (Μελία Κράϊλινγκ), μια νοσοκόμα που με καρτερία και περηφάνια τον επισκεπτόταν στη φυλακή, λειτουργεί ως υπενθύμιση αλλά και φαντασιακό παράθυρο σε μια ζωή που ίσως ανθούσε κάτω από καλύτερες συνθήκες και ο Βούλγαρης την τοποθετεί ανάμεσα στις προσωπικές συγκρούσεις του ήρωα, το κουράγιο που δεχόταν και έδινε στους συναγωνιστές του αλλά και τη δυσπιστία που αντιμετώπιζε από έναν καλό του φίλο, ο οποίος, δικαίως, δεν έβλεπε με καλό μάτι την ιδιαίτερη μεταχείριση της οποίας έτυχε από τον διοικητή (Αντρέ Χένικε). Ανάμεσα στον Σουκατζίδη και στον άτυπο προϊστάμενό του αναπτύσσεται η πιο ενδιαφέρουσα πτυχή της ταινίας, ένα παιχνίδι επιβολής και ανθεκτικότητας, που συμπυκνώνει το παράλογο του πολέμου, μια άσκηση βαρβαρότητας με ανθρώπινες ανάσες. Επιπλέον, η ματιά του Σίμου Σαρκετζή και η μουσική με τους ήχους του The Boy προσδίδουν μια σύγχρονη στόφα σε ένα κλασικό στόρι που δεξιοτεχνικά ξεφεύγει από το μελό και τον διδακτισμό, με ήρεμη δύναμη και πίστη στους χαρακτήρες.
98’, σκηνοθεσία του Άγγελου Ράλλη, συν-σκηνοθέτης Hans Ulrich Gössl, Μοντέρ : Χρόνης Θεοχάρης.
Tο 2014, το Ισλαμικό Κράτος κατέκτησε την πόλη Σινγκάλ και απήγαγε 3.000 γυναίκες Γεζίντι. Σ’ ένα έρημο ορυχείο άνθρακα στα τουρκικά σύνορα, Γεζίντι πρόσφυγες προσδοκούν την ασφαλή επιστροφή τους. Μέσα από τα μάτια ενός ηλικιωμένου, ενός εφήβου και μιας οικογένειας, το ντοκιμαντέρ παρουσιάζει τα διλήμματα αυτής της διωκόμενης θρησκευτικής μειονότητας. Η οικογένεια Χαβίντ μιλάει στο τηλέφωνο με την απαχθείσα κόρη τους και προσπαθεί απεγνωσμένα να εξαγοράσει την ελευθερία της μέσα από ένα δίκτυο μεσαζόντων. Ο πόνος γίνεται ακόμα πιο ανυπόφορος όταν επισκέπτονται τη Σινγκάλ, που έχει καταστραφεί ολοσχερώς.
Στο τέλος της προβολής θα ακολουθήσει συζήτηση με το σκηνοθέτη.
Ο Στίβεν είναι ένας διαπρεπής καρδιοχειρουργός, παντρεμένος με την Άννα, μία καταξιωμένη οφθαλμίατρο. Είναι ευκατάστατοι και ζουν ευτυχισμένοι με τα δύο τους παιδιά, τη δεκατετράχρονη Κιμ και τον δωδεκάχρονο Μπομπ. O Στίβεν έχει αναπτύξει φιλική σχέση με τον Μάρτιν, ένα δεκαεξάχρονο αγόρι, ορφανό από πατέρα, το οποίο μοιάζει να έχει υπό την προστασία του. Τα πράγματα παίρνουν ολέθρια τροπή όταν ο γιατρός συστήνει τον Μάρτιν στην οικογένεια του, αναστατώνοντας τον κόσμο τους, ενώ ο ίδιος καλείται να επιλέξει ανάμεσα σε μια ασύλληπτη θυσία και τον κίνδυνο να χάσει τα πάντα. Ο Λάνθιμος σημαδεύει με την κάμερά του τη ζωή ανθρώπων που δεν έχουν καμιά απολύτως συνείδηση, πέρα από εκείνη της επαγγελματικής καταξίωσης και της επίπλαστης ευτυχίας (που αμφότερα βασίζονται στον άκρατο υλισμό και την εγωπάθεια) πετυχαίνοντας ακριβώς στο κέντρο το στόχο του. Μια εντυπωσιακή ταινία που απαιτεί σκέψη. Ένα βήμα μπροστά για το σινεμά του Λάνθιμου. Η ταινία ήταν υποψήφια για τον Χρυσό Φοίνικα στο φετινό φεστιβάλ Κανών και έφυγε με το Βραβείο Σεναρίου.
Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης σε συνεργασία με το Ινστιτούτο Θερβάντες και την πρεσβεία της Ισπανίας
88’, της Μπεατρίθ Σαντσίς
Η Λούπε ζει κλεισμένη στο σπίτι της επειδή πάσχει από σοβαρή αγοραφοβία. Όταν τη βλέπει κανείς με ρόμπα και παντόφλες, εξαρτημένη για τα πάντα απ’ τη μάνα της και μ’ έναν έφηβο γιο που τη σιχαίνεται, κανείς δεν φαντάζεται ότι στη δεκαετία του 80 υπήρξε αστέρι της ροκ. Η μάνα της, που δεν αντέχει να την βλέπει έτσι όπως έχει καταντήσει, εγωίστρια και εριστική, τη Νύχτα των Νεκρών αποφασίζει να μιλήσει με τον γιό της τον Ντιέγο, ο οποίος επιστρέφει στο οικογενειακό σπίτι. Αλλά αυτό που κάνει την κατάσταση πολύ ιδιαίτερη είναι το γεγονός ότι ο Ντιέγο είναι νεκρός.
Ένα ζευγάρι, η Μητέρα (Τζένιφερ Λόρενς) κι Εκείνος (Χαβιέ Μπαρδέμ) ζει ήρεμο κι ευτυχισμένο στο απομονωμένο, τεράστιο σπίτι του μέχρι τη στιγμή που απρόσκλητοι και παράξενοι επισκέπτες, ένας άντρας (Εντ Χάρις) και μια γυναίκα (Μισέλ Φάιφερ) κάνουν αναπάντεχα την εμφάνισή τους και ο εφιάλτης ξεκινά… Το σπίτι αρχίζει να καταρρέει, σταγόνες αίματος εμφανίζονται και οι λέξεις «Δολοφόνε!» και «Τρελός» προϊδεάζουν για μια ταινία που θα δε θα αφήσει κανέναν ασυγκίνητο. Γιατί η μητέρα αναγκάζεται να αναθεωρήσει όσα πιστεύει για την αγάπη, την αφοσίωση και τη θυσία… και το τέλος πλησιάζει. Η νέα ταινία του Ντάρεν Αρονόφσκι είναι ένα εξωφρενικό genre movie για τις βαθιές αγωνίες της ανθρωπότητας: την ζωή, τον θάνατο, την δημιουργία, την μητρότητα, την θρησκεία, τους άλλους και κυρίως τις γρατζουνιές στο καινούριο παρκέ!Ο Ντάρεν Αρονοφσκι δηλώνει πως έγραψε την πρώτη εκδοχή του σεναρίου του «mother!» μέσα σε πέντε πυρετικές μέρες που πέρασε σκυμμένος μπροστά στο πληκτρολόγιό του, μόνος σε ένα άδειο σπίτι. Σύμφωνα με τον ίδιο, η έμπνευση για την ιστορία του ήρθε από την παράδοξη συνθήκη στην οποία ζει ο κόσμος μας, μια στιγμή στην οποία ακόμη κι αν δεν το έχουμε συνειδητοποιήσει, ίσως βρισκόμαστε στο χείλος του γκρεμού, το τέλος του είδους μας και του ίδιου μας του πλανήτη.
Η Κινηματογραφική Λέσχη του Δήμου Πετρούπολης είναι μία ομάδα εθελοντών, που δραστηριοποιείται από το 1989, με σκοπό την διοργάνωση κινηματογραφικών προβολών και τη διαμόρφωση του προγράμματος των ταινιών που προβάλλονται κάθε χρόνο στο Θερινό και τον Χειμερινό Κινηματογράφο του Δήμου Πετρούπολης. Προγραμματίζονται προβολές με γνώμονα την πιο αντιπροσωπευτική και πληρέστερη παρουσίαση ταινιών από το σύγχρονο Ελληνικό και Ευρωπαϊκό και Αμερικανικό Κινηματογράφο, τα νέα ρεύματα της παγκόσμιας κινηματογραφικής τέχνης και τις βραβευμένες ταινίες από τα διεθνή φεστιβάλ.