Αν πάμε πίσω στο 2002 θα διαπιστώσουμε πόσο ακαριαία άλλαξε η καθημερινότητα μας. Ίσως ακόμη κάποιοι να βρίσκονται στο ίδιο ροζ σύννεφο ανέμελοι, θαυμάζοντας και καρτερώντας τη λάμψη και την ανάπτυξη που θα φέρουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Η τηλεόραση εκτρέφει και χορεύει στους ρυθμούς του lifestyle ,του δικού μας "Αμερικανικού Ονείρου", τα δάνεια και οι πιστωτικές κάρτες έχουν εισβάλει στην ελληνική οικογένεια ενώ το ελληνικό σινεμά παράγει αυτό που επιτάσσει η εποχή: τον απόλυτο χαβαλέ!
Μέσα σ’αυτή λοιπόν την ουτοπία θα προβληθεί δειλά στις αίθουσες το "Σπιρτόκουτο" του Γιάννη Οικονομίδη. Ο φακός στην καθημερινότητα μιας τυπικής ελληνικής μικροαστικής οικογένειας γίνεται το επίκεντρο της ταινίας. Ο Οικονομίδης θα προσπαθήσει να εισβάλει και να δει μέσα από την κλειδαρότρυπα της κλειστής πόρτας της ελληνικής οικογένειας. Το "Σπιρτόκουτο" τότε (αλλά και μέχρι προσφάτως) αντιμετωπίστηκε από κριτικούς και μεγάλο μέρος του κοινού ως ένα λούμπεν του "weird wave" του ελληνικού σινεμά με δικαιολογία το πλήθος των επιτηδευμένων βωμολοχιών ενώ απομονώθηκαν διάλογοι των ηθοποιών και στιγμές έκρηξης μεταξύ των μελών της οικογένειας για να καυτηριαστούν και να χλευαστούν επιβεβαιώνοντας όμως αβίαστα τον επικρατούμενο "απόλυτο χαβαλέ" της ελληνικής κοινωνίας.
Ο Δημήτρης κάνει σχέδια για νέα επιχείρηση. Θέλει να ανοίξει ένα εστιατόριο στον Κορυδαλλό. Εκεί ζει με τη γυναίκα και δυο τους παιδιά. Είναι ιδιοκτήτης καφετέριας και με τον κουνιάδο του κάνουν τα νέα επαγγελματικά σχέδια. Μια μέρα με καύσωνα, σε σπίτι με χαλασμένο κλιματισμό, ξεκινά η πορεία προς την οριστική ρήξη. Ο αδερφός της γυναίκας του κάνει δεύτερες σκέψεις και
πλέον η αμφιβολία και η αμφισβήτηση εισχωρούν στην εύθραυστη κανονικότητα της οικογένειας. Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο!
Τότε η οικογένεια που σκιαγραφεί η ταινία ήταν μακριά από το πρότυπο και την εικόνα που είχαμε πλάσει στο μυαλό μας για τον ρόλο και τα χαρακτηριστικά που έχει. Ο Οικονομίδης έκανε σμπαράλια τον μικρόκοσμο που ζούσαμε, επιβεβαίωσε τις χειρότερες υποψίες και τους φόβους μας και αποτύπωσε με τρόπο σχεδόν εξωπραγματικό τις οριακές ανθρώπινες σχέσεις που επικρατούν μέσα σε τέσσερις τοίχους. "Ο Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους" (το σλόγκαν της ταινίας) σου γκρεμίζει κάθε στερεότυπο μέσα σε 80 λεπτά που διαρκεί το έργο. Η αφθονία και η απληστία που μας διακατέχει είναι έτοιμες να δώσουν τη χαριστική βολή στον άνθρωπο που έχει χάσει κάθε ευκαιρία να ξαναβρεί τον σεβασμό, να συναισθανθεί, να νιώσει την αλληλεγγύη και να ανακτήσει τη χαμένη του φιλοδοξία.
Ο άνθρωπος γκρεμίζει μονομιάς ότι έχει δημιουργήσει όταν τα πράγματα εξωθούνται στα άκρα. Περιμένει ένα ξέσπασμα σε έναν χώρο με συνεχείς κόντρες μεταξύ των μελών, βρισιές, ακαταστασία και αφόρητη ζέστη. Η έκρηξη είναι αναπόφευκτη, σίγουρη αλλά άκρως απαραίτητη. Στο τέλος θα
μείνουν τα σώματα των ανθρώπων κενά από κάθε σπίθα συναισθήματος.
Το "Σπιρτόκουτο" είναι αναμφίβολα μια γροθιά στο στομάχι ακόμη και σήμερα που η κρίση επιβεβαιώνει τους τριγμούς στις σχέσεις και την ψυχολογία των μελών της οικογένειας, Σε εξοντώνει μπορεί και να σε εκνευρίζει αλλά ο αυθορμητισμός που βγάζουν οι ηθοποιοί ίσως σε κάνουν και να χαμογελάσεις…
------------------------------------------------------------------------
Σάββας Σκληρός
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης. Γεννήθηκε στη Νέα Ιωνία και κατοικεί από το 1998 στην Πετρούπολη. Είναι απόφοιτος του τμήματος Πολιτικής Επιστήμης και Ιστορίας του Παντείου Πανεπιστημίου. Έχει εργαστεί στον τομέα Ψυχοκοινωνικής Μέριμνας των Ενόπλων Δυνάμεων. Λάτρης του καλού σινεμά, της λογοτεχνίας και του αθλητισμού.
Instagram: @Savas_Skliros
Instagram: @Savas_Skliros
