Για μία ακόμη χρονιά, η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης βρέθηκε στο επετειακό 60ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης. Είδαμε όσες περισσότερες ταινίες άντεξαν τα μάτια μας, παράλληλα με τις εκθέσεις, τα events, τις ομιλίες καλλιτεχνών...απολαυστικές ημέρες από κάθε άποψη.

Το Φεστιβάλ ολοκληρώθηκε την Κυριακή 10/11/2019 απονέμοντας τα βραβεία: ο Χρυσός Αλέξανδρος πήγε στο Fire Will Come του Oliver Laxe, με τον αντίστοιχο Αργυρό να πηγαίνει στο The Dever της Maya Da-Rin, και το Βραβείο Σκηνοθεσίας στην Melina Leon για το Song Without a Name. Επίσης, το Βραβείο Κοινού πήγε στο Ο Απόστρατος του Ζαχαρία Μαυροειδή. Υπήρχαν ταινίες που λατρέψαμε, και κάποιες που θέλαμε πολύ να τις δούμε, αλλά δεν προλάβαμε!

Ξεκινήσαμε με την ελληνική πρεμιέρα της ταινίας Το θαύμα της θάλασσας των Σαργασσών, η οποία προκάλεσε αίσθηση στην παγκόσμια πρεμιέρα της στο Φεστιβάλ Βερολίνου και θα κυκλοφορήσει στους Κινηματογράφους στις 21/11/2019 από τη Strada Films. H τρίτη ταινία του Σύλλα Τζουμέρκα, παρακολουθεί δυο γυναίκες, μια αστυνομικό, πρώην στέλεχος της αντιτρομοκρατικής, και μια εργάτρια σε ένα εργοστάσιο παραγωγής χελιών, που ζουν σε μια επαρχιακή πόλη της Δυτικής Ελλάδας. Όταν μια μυστηριώδης αυτοκτονία θα φέρει τα πάνω-κάτω στη μικρή πόλη και θα πυροδοτήσει έναν άγριο κύκλο βίας, οι ζωές των δύο γυναικών που μέχρι χθες αγνοούσαν η μία την ύπαρξη της άλλης, θα αρχίσουν να συγκλίνουν. Στους δύο κεντρικούς ρόλους η Αγγελική Παπούλια και η Γιούλα Μπούνταλη. Μια ταινία για τη χαμένη αξιοπρέπεια, τη λύτρωση και τα μυστικά που κρύβουν οι βάλτοι. Ειδικό Βραβείο της Επιτροπής Νεότητας στο 60ο ΦΚΘ "για την ευρηματικότητα, την πρωτοτυπία και το εύρος των χαρακτήρων της".

Γεννημένος 8η Μαρτίου του Λυμπέρη Διονυσόπουλου. Μια ιδιαίτερη περίπτωση ταινίας no budget, με μια έξυπνη ιδέα, που κατάφερε να μπει σε μεγάλο φεστιβάλ, από τον 20χρονο σκηνοθέτη, ίσως ο νεότερος του Φεστιβάλ. Οι γυναίκες έχουν καταλάβει τον κόσμο και έχουν εκτελέσει όλο τον αντρικό πληθυσμό. Ένας ταγμένος μισογύνης, ο Λεωνίδας, θα καταφέρει να επιζήσει. Όταν θα γνωρίσει την Οφηλία, μια νεαρή επαναστάτρια και εξίσου σινεφίλ όσο ο ίδιος, τα πράγματα θα πάρουνε μια περίεργη τροπή.

"Η ταινία ξεκίνησε σαν ένας φόρος τιμής στις ταινίες που λατρεύω, στους δημιουργούς που αγαπώ αλλά έχει καταλήξει περισσότερο να μοιάζει με παρωδία αυτών. Είναι σαν το Scary Movie για κουλτουριάρηδες", αναφέρει ο ίδιος. 

Winona.  Η νέα ταινία του Αλέξανδρου Βούλγαρη (The Boy) ήταν μια ευχάριστη και τρυφερή στιγμή του 60ου ΦΚΘ, μια ταινία που μας αιφνιδίασε, γιατί μας συγκίνησε με τρόπο που δεν περιμέναμε. Γυρισμένη εξ ολοκλήρου σε μια παραλία της Άνδρου με μια παρέα από τέσσερα νεαρά κορίτσια, η Winona μοιάζει να είναι μια ταινία γεμάτη με στιγμές, όνειρα, πλάκες, αστεία, επιθυμίες, καημούς, τραγούδια. Μέχρι που η μέρα σβήνει και πρέπει να αποχαιρετίσουν την παραλία τους. Υποβλητικά μυστηριώδης και βαθιά συγκινητική, η Winona μας αποκαλύπτεται, διατηρώντας το συγκλονιστικό της μυστικό μέχρι τέλους. Οι ερμηνείες των τεσσάρων πρωταγωνιστριών (Ανθή Ευστρατιάδου, Ηρώ Μπέζου, Σοφία Κόκαλη, Δάφνη Πατακιά) σε μαγνητίζουν, και η μουσική του Αλέξανδρου Βούλγαρη είναι εξαιρετική. Θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους από τη Weird Wave. 

Οι Τρεις Αδελφές / Α tale of three sisters. Τρεις αδερφές, που είχαν σταλεί παρακόρες σε πλούσιες οικογένειες στην πόλη, συναντιούνται ξανά μετά από χρόνια, όταν αναγκάζονται, για διαφορετικούς λόγους, να επιστρέψουν στο πατρικό τους σε ένα φτωχό χωριό της ορεινής Ανατολίας. Στη σκιά των χιονισμένων βουνοκορφών, υπό το βλέμμα του αυταρχικού πατέρα, οι τρεις γυναίκες μοιάζει να επαναλαμβάνουν τα λάθη του παρελθόντος, σε ένα ζοφερό υπνωτιστικό παραμύθι που συνδυάζει Τσέχοφ και αδερφούς Γκριμ. Με φόντο ένα μαγευτικό αλλόκοσμο τοπίο, που τη νύχτα μεταμορφώνεται σε τρομακτικό τόπο αθέατων κινδύνων, η ζωή αποτυπώνεται ως αέναη κυκλική πορεία –πολλές σκηνές μάλιστα φαίνεται να επαναλαμβάνονται–, η οποία οδηγεί αναπόδραστα στην καταστροφή. Η τρίτη μεγάλου μήκους ταινία του Tούρκου σκηνοθέτη Emin Alper δείχνει με μεγάλη ειλικρίνεια και ρεαλισμό τον τρόπο ζωής στην Ανατολία, τις σχέσεις των ανθρώπων και την αλληλεπίδραση των φύλων, μένοντας σε έναν πιο παραδοσιακό τρόπο ζωής από τον οποίον αδυνατούν να ξεφύγουν.

Ανοιχτή πόρτα / Open Door. Η Ρουντίνα κουβαλά ολομόναχη στις πλάτες της ένα βουνό από ευθύνες: σπίτι, δουλειά, ηλικιωμένα πεθερικά και, κυρίως, τη φροντίδα του μικρού της γιου. Τα πράγματα δυσκολεύουν ακόμα περισσότερο όταν επιστρέφει στην Αλβανία η Έλμα, η μικρότερη αδερφή της, η οποία περιμένει παιδί εκτός γάμου. Στο ταξίδι τους στο απόμερο ορεινό χωριό όπου ζει ο παλαιών αρχών πατέρας τους, οι δύο αδερφές θα έρθουν αντιμέτωπες με τις προκαταλήψεις και τον συντηρητισμό μιας πατριαρχικής κοινωνίας. Μια σφιχτοδεμένη ταινία δρόμου από τη σύγχρονη Αλβανία για τα οικογενειακά δεσμά, η οποία μας ξεναγεί σε μια χώρα που αναζητά ταυτότητα και προοπτική στο μεταίχμιο παράδοσης και σύγχρονου κόσμου.

Μια νύχτα μαγική / Chambre 212. Η Μαρία και ο Ρίτσαρντ είναι παντρεμένοι εδώ και 20 χρόνια. Όταν οι απιστίες της πρώτης έρχονται στο φως, η σχέση τους κλονίζεται. Η Μαρία εγκαταλείπει το διαμέρισμά τους και εγκαθίσταται σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου ακριβώς απέναντι, με την ελπίδα να παρατηρήσει τη ζωή της εξονυχιστικά, από μια προνομιακή θέση απόστασης. Στη διάρκεια μιας παραισθησιογόνου νύχτας, ένα πλήθος επισκέπτες θα περάσουν από το δωμάτιό της, καταθέτοντας την άποψή τους για την κρίση που περνά ο γάμος της. Ανάμεσα σε αυτούς θα είναι και ο σύζυγός της σε νεότερη ηλικία, ο οποίος όμως γνωρίζει την τωρινή κατάσταση. Μια παιχνιδιάρικη και καλοκουρδισμένη φάρσα δωματίου, που εξερευνά τις έννοιες της επιθυμίας, του συμβιβασμού και της νοσταλγίας. Θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους από την One from the Heart.

Ποιος άρπαξε τον Τζόνι / Who Took Johnny. (True Crime Story από τη λίστα του John Waters για το επετειακό 60ο ΦΚΘ). Στις 5 Σεπτεμβρίου 1982, ο δωδεκάχρονος Τζόνι Γκος εξαφανίστηκε μυστηριωδώς στο Γουέστ Ντε Μόιν, στην πολιτεία της Άιοβα. Η ταινία επικεντρώνεται στη σπαρακτική ιστορία της μητέρας που δεν έχει πάψει να αναζητά την αλήθεια για τη μοίρα του παιδιού της. Στην πορεία, περίεργες ενδείξεις, αντιφατικές αποκαλύψεις και η συνάντηση με ένα πρόσωπο που ισχυρίζεται πως βοήθησε στην απαγωγή του Τζόνι, συμπληρώνουν τις μηχανορραφίες και τις θεωρίες συνωμοσίας που έρχονται στο φως. Ένα ξεχωριστό ντοκιμαντέρ που συνομιλεί με αυτόπτες μάρτυρες, συλλέγει στοιχεία που σοκάρουν και ανασύρει απωθημένα συναισθήματα, σε ένα οδοιπορικό 30 ετών από την πιο συνταρακτική υπόθεση εξαφάνισης στην ιστορία των ΗΠΑ. 

Χρονιά χωρίς πρόγραμμα / Das freiwillige Jahr. Ο Ουρς είναι γιατρός σε μια επαρχιακή πόλη στη Γερμανία, όπου ζει με τη δεκαοκτάχρονη κόρη του, τη Γιέτε. Σε μια παράδοξη αντιστροφή των ρόλων, ο Ουρς, που υπαγορεύει στη Γιέτε πώς να ζήσει τη ζωή της, καταβάλει τεράστιες προσπάθειες να την πείσει να ανοίξει τα φτερά της και να περάσει ένα έτος εθελοντικής εργασίας στην Κόστα Ρίκα. Εκείνη, από την άλλη, αυτό που θέλει πραγματικά είναι να μην το κουνήσει ρούπι και να περάσει τον χρόνο αυτόν τριγυρίζοντας άσκοπα με τον φίλο της. Ένα πνευματώδες κράμα οικογενειακού δράματος και κωμωδίας καθημερινών καταστάσεων από τη Γερμανία, για τις δύσκολες επιλογές που οδηγούν στην ενηλικίωση.

Πολιορκία στην οδό Λιπέρτη του Σταύρου Παμπαλλή. Η οικονομική κρίση τούς στέρησε τα πάντα εκτός από το σπίτι τους. Σήμερα κινδυνεύει και αυτό. Αυτή τη φορά όμως είναι διατεθειμένοι να παλέψουν, σαν μια οικογένεια που δεν έχει τίποτα να χάσει. Πρωταγωνιστούν οι: Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης, Δάφνη Αλεξάντερ, Ακύλλας Καραζήσης, Νιόβη Χαραλάμπους. Κέρδισε συνολικά 4 βραβεία: βραβείο καλύτερης ελληνικής ταινίας από τους κριτικούς της FIPRESCI (Διεθνούς Ομοσπονδίας Κριτικών Κινηματογράφου) και της Π.Ε.Κ.Κ. (Πανελλήνιας Ένωσης Κριτικών Κινηματογράφου), βραβείο κοινού της ΕΡΤ στο οποίο η Ελληνική Ραδιοφωνία-Τηλεόραση απονέμει χρηματικό έπαθλο 2.000 ευρώ, βραβείο κοινού FISCHER Ελληνικής Ταινίας-Μιχάλης Κακογιάννης καλύτερης ταινίας στο τμήμα "Φεστιβάλ Ελληνικού Κινηματογράφου".

Ζίζοτεκ / Zizotek του Βαρδή Μαρινάκη. Ο Ιάσονας ταξιδεύει μαζί με την μητέρα του σε ένα πανηγύρι στην ελληνική επαρχία όμως εκείνη τον εγκαταλείπει χωρίς προειδοποίηση. Μετά από περιπλάνηση δυο ημερών, ο Ιάσονας βρίσκει μέσα στο δάσος την καλύβα του Μηνά, ενός άγριου μεσήλικα. Ενώ η μητέρα του Ιάσονα δεν δίνει κάποιο σημάδι ζωής, ο Μηνάς ξεκινά μία ήρεμη ζωή με τον μικρό και δημιουργούν τον δικό τους κώδικα επικοινωνίας. Ο σκηνοθέτης από το "Μαύρο Λιβάδι" εμπνεύστηκε από κάποιο του όνειρο την ιστορία του μικρού Ιάσονα και την εμπλούτισε με λεπτομέρειες της σύγχρονης κοινωνίας. Με αισθητική αρτιότητα, που αξιοποιεί στο έπακρο το φυσικό τοπίο της Θράκης, όπου πραγματοποιήθηκαν τα γυρίσματα, δημιουργώντας ένα μυσταγωγικό περιβάλλον.

Αύριο περνάω απέναντι / Demain, je traverse της Sepideh Farsi. Πρόκειται για τη συνάντηση μεταξύ δύο ευαίσθητων και εύθραυστων ανθρώπων σε μια δύσκολη καμπή της ζωής τους. Της Μαρίας, μιας Ελληνίδας αστυνομικού που παίρνει μετάθεση για τη Λέσβο, και ενός Σύριου πρόσφυγα που καταφθάνει εκεί. Η σχέση τους θα είναι μικρή, αλλά έντονη, και θα αλλάξει τον τρόπο που βλέπουν τον κόσμο. Η ταινία συμμετείχε στο τμήμα "Ξεπερνώντας τα σύνορα" με πρωταγωνίστρια τη Μαρίσσα Τριανταφυλλίδου (Η δουλεία της) που συνεχίζει να μας εκπλήσσει με το υπέροχα εκφραστικό πρόσωπό της και το ταλέντο της.

Γη του Νώε / Nuh Tepesi του Σενκ Ερτούρκ. Έχοντας διαγνωστεί με μια ανίατη ασθένεια, ο Ιμπραήμ, που νιώθει το τέλος να πλησιάζει, ζητά από τον αποξενωμένο του γιο να τον μεταφέρει στη γενέτειρά του, ένα απομακρυσμένο χωριό στην τουρκική επαρχία. Η τελευταία του επιθυμία είναι να ταφεί στον ίσκιο του ελαιόδεντρου που –όπως ισχυρίζεται– φύτεψε ο ίδιος πριν από μερικές δεκαετίες. Ωστόσο, τα πράγματα περιπλέκονται, αφού οι ντόπιοι πιστεύουν πως πρόκειται για δέντρο ιερό, το οποίο προήλθε από τον σπόρο που έθαψε στη γη ο Νώε, αμέσως μετά τον Κατακλυσμό. Μια ευρηματική παραβολή για τη μετάνοια, την εμπιστοσύνη και τη δύναμη της συγχώρεσης στις ανθρώπινες σχέσεις, από το τμήμα "Ματιές στα Βαλκάνια".

Δε θέλω να γίνω δυσάρεστος, αλλά πρέπει να µιλήσουµε για κάτι πολύ σοβαρό του Γιώργου Γεωργόπουλου. O Άρης είναι ένα πετυχημένο στέλεχος μιας μεγάλης εμπορικής εταιρείας. Η ζωή του θα αλλάξει οριστικά όταν πληροφορηθεί πως είναι φορέας ενός σεξουαλικά μεταδιδόμενου ιού, θανατηφόρου μόνο για τις γυναίκες. Η ελπίδα για τη δημιουργία ενός εμβολίου μετατίθεται πάνω του, καθώς θα πρέπει να βρει ποια από τις πρώην σχέσεις του τού μετέδωσε το αρχικό στέλεχος του ιού. Ο Άρης ξεκινάει ένα υπαρξιακό ταξίδι συναντήσεων με τις πρώην του, όπου θα έρθει αντιμέτωπος με τις συνέπειες των επιλογών του. Ο σκηνοθέτης του «Tungsten», παρουσιάζει την ταινία με τον μεγαλύτερο τίτλο στο φετινό Φεστιβάλ, σε ένα δυστοπικό σύμπαν. Μία καυστική κατάμαυρη κωμωδία που λέει τα πιο σοβαρά, δυσάρεστα πράγματα για την ανθρώπινη φύση και τις μοντέρνες σχέσεις. Πρωταγωνιστούν οι: Όµηρος Πουλάκης, Κόρα Καρβούνη, Ιωάννα Παππά, Βαγγέλης Μουρίκης, Ιωάννα Κολλιοπούλου, Βίκυ Παπαδοπούλου, Mari Yamamoto, Σίσσυ Τουμάση, Προμηθέας Αλειφερόπουλος, Χριστίνα Μάντεση. Βραβείο Ιδρύματος Ιωάννου Κωστόπουλου στο 60ο ΦΚΘ.

Δόλωμα / Bait του Mark Jenkin. Σε ένα παραθαλάσσιο ψαροχώρι της Κορνουάλης, οι συνήθειες έχουν αλλάξει δραματικά. Το τοπικό στοιχείο αποτελεί πια ντεκόρ σε καρτ ποστάλ και η αλιεία έχει παραδώσει τη σκυτάλη στον τουρισμό – οι κάτοικοι έχουν μετατρέψει τον πατροπαράδοτο τρόπο ζωής σε «δόλωμα», προκειμένου να προσελκύσουν εύρωστους επισκέπτες. Δύο αδέρφια, ο υπέρμαχος της παράδοσης Martin και ο πραγματιστής Steven, ενσαρκώνουν τις δύο όψεις της νέας πραγματικότητας. Η ένταση αυξάνει επικίνδυνα, και η επερχόμενη τραγωδία θα σφραγίσει αμετάκλητα τη μοίρα τους. Ένα τραχύ και υπνωτιστικό οδοιπορικό σε κιαροσκούρο αποχρώσεις, γυρισμένο σε φιλμ 16 χιλιοστών με κάμερα Bolex. Ένα δυσοίωνο όνειρο που προφητεύει το τέλος ενός κόσμου που φθίνει αργά και βασανιστικά.
Οι δυο μας / Two of Us του Filippo Meneghetti. Η Νίνα μένει ακριβώς απέναντι από τη Μαντλέν, με την οποία διατηρεί μακροχρόνιο δεσμό από τότε που πέθανε ο σύζυγός της. Οι δυο γυναίκες περνούν τον περισσότερο χρόνο τους μαζί στο σπίτι της Μαντλέν, ώσπου ένα καρδιακό επεισόδιο αναγκάζει τη Νίνα να απομακρυνθεί από τη σύντροφό της και να επιστρέψει στο δικό της διαμέρισμα. Με το πρόσχημα της φίλης-γειτόνισσας, η Νίνα πασχίζει να είναι από κοντά στη δύσκολη ανάρρωση της Μαντλέν, η οποία περιστοιχίζεται διαρκώς απ’ τα παιδιά της, που δεν γνωρίζουν τίποτα για την ερωτική της σχέση. Ένα λεπτοδουλεμένο κοινωνικό μελόδραμα, με επιδέξιες πινελιές αγωνίας, για την αγάπη που επιμένει παρά τα όσα εμπόδια. Θα κυκλοφορήσει στους κινηματογράφους από την FilmTrade.

Εξορία του Βασίλη Μαζωμένου. Ο Άρης, ένας απελπισμένος Έλληνας, προσπαθεί να φύγει από τη χώρα χρησιμοποιώντας μια βάρκα. Αφού διασώζεται από βέβαιο πνιγμό, από άντρες της Aκτοφυλακής, επιστρέφει στη χώρα του όπου αγωνίζεται να επιβιώσει ανορθόδοξα. Βιώνει όλες τις «αμαρτίες» και τις ακρότητες ενός ανθρώπου που βρίσκεται εκτός συστήματος. Κλέβει, γίνεται σκλάβος και σκοτώνει. Είναι άραγε αυτή η ιστορία ενός σύγχρονου Οδυσσέα ή ο εφιάλτης ενός συνηθισμένου ανθρώπου; Μετά τις «Γραμμές» ο Βασίλης Μαζωμένος αναζητά την επόμενη μέρα της ελληνικής κρίσης, μέσω ενός υπερρεαλιστικού δράματος με στοιχεία μαύρης κωμωδίας. Ηθοποιοί: Στέφανος Κακαβούλης, Δημήτρης Σιγανός, Αγγελική Καρυστινού, Κατερίνα Τσάση, Πάνος Μπόρας, Φάνης Μιλλεούνης, Πάνος Ζουρνατζίδης, Αλέξιος Κοτσώρης, Δημήτρης Φουρλής, Χρήστος Ζαχάρωφ, Κωστής Σαββιδάκης, Νίκος Παντελίδης, Αγγελική Μπίνη, Χαρά Κονταξάκη, Αλεξία Μπογδάνου, Νίκος Σεβαστόπουλος, Γεωργία Μαυροϊδοπούλου
Παπίσα / Papicha της Mounia Meddour. Αλγερία, 1997. Η χώρα σπαράσσεται από εμφύλιο πόλεμο, φέρνοντας την αυταρχική κυβέρνηση αντιμέτωπη με τρομοκρατικές ομάδες φονταμενταλιστών, που επιθυμούν να μετατρέψουν τη χώρα σε θεοκρατικό ισλαμικό κράτος. Σε αυτό το πνιγηρό περιβάλλον, οι γυναίκες που αρνούνται να συμμορφωθούν με τον ατελείωτο κατάλογο απαγορεύσεων γίνονται αντικείμενο βίαιων επιθέσεων και διώξεων. Μια νεαρή φοιτήτρια, παθιασμένη με τη μόδα, αποφασίζει να επαναστατήσει από το δικό της μετερίζι. Πείθει τις γυναίκες που φοιτούν στο πανεπιστήμιό της να διοργανώσουν μια επίδειξη μόδας, η οποία αποκτά συμβολικές διαστάσεις αντίστασης ενάντια στον σκοταδισμό. Ο γρήγορος ρυθμός της ταινίας δεν την εμποδίζει να είναι ποιητική στην εικόνα και στους διαλόγους. Μια ταινία ωδή στην ελευθερία, στην πολύπλευρη φύση της γυναίκας και ένα δυνατό χαστούκι στο θεοκρατικό ισλαμικό κράτος και σε κάθε σύστημα που θέλει τη γυναίκα υποδουλωμένη.
Ατλαντίδα / Atlantis του Valentyn Vasyanovych από το τμήμα "Ανοιχτοί Ορίζοντες". Ανατολική Ουκρανία, έτος 2025, στον απόηχο ενός ολέθριου πολέμου. Το περιβάλλον έχει πληγεί ανεπανόρθωτα, ολόκληρη η περιοχή έχει κηρυχθεί μη κατοικήσιμη και οι άνθρωποι περιφέρονται σαν στοιχειά γυρεύοντας τρόπο να νιώσουν ζωντανοί. Ο Σέργκιϊ, ένας πρώην στρατιώτης που υποφέρει από μετατραυματικό στρες, συμμετέχει σε μια εθελοντική ομάδα που ταυτοποιεί τους νεκρούς των μαζικών τάφων. Η παγωμένη φωνή του ιατροδικαστή συνυφαίνεται με την ωμότητα και την ψυχρή μουντάδα του μεταποκαλυπτικού τοπίου, σε μια δυστοπική παραβολή για την ελπίδα που φυτρώνει στα πιο ανέλπιστα μέρη και την ανθρωπιά που επιζεί κάτω απ’ τα χαλάσματα.
Ήμουν στο σπίτι, αλλά / Ich war zuhause, aber της Γερμανίδας Angela Schanelec. Ο δεκατριάχρονος Φίλιπ επέστρεψε σπίτι, σαν να μην συνέβη τίποτα, αφού αγνοούνταν για μια ολόκληρη εβδομάδα. Η εξαφάνιση του αγοριού είχε βυθίσει την οικογένειά του αλλά και την τοπική κοινωνία σε μια πένθιμη αγωνία, αλλά –όσο κι αν ακούγεται παράδοξο– η επανεμφάνισή του είναι ο καταλύτης που θα πυροδοτήσει μια έκρηξη υπαρξιακής απόγνωσης. Μια φιλοσοφική σπουδή στη σύγχρονη αποξένωση, διανθισμένη με προσεγμένες πινελιές αντισυμβατικού χιούμορ, στην οποία οι άνθρωποι, οι λέξεις και οι σχέσεις περιφέρονται σαν φαντάσματα, θαρρείς εμβρόντητοι μπροστά στο θέαμα της ζωής. Ένα αινιγματικό πορτρέτο μιας οικογενειακής κρίσης, λουσμένο σε ένα εκτυφλωτικό φθινοπωρινό φως.
Καμηλοπάρδαλη / Giraffe της Anna Sofie Hartmann. Ένα υπό κατασκευή τούνελ, που συνδέει το νησί Λόλαντ της Δανίας με τη Γερμανία, θα αλλάξει άρδην το τοπίο μιας αγροτικής κοινότητας. Η Ντάρα είναι μια εθνολόγος που επιστρέφει στον τόπο της για να καταγράψει έναν τρόπο ζωής που χάνεται. Ο Λούσεκ είναι ένας Πολωνός εργάτης που κατέφθασε στη Σκανδιναβία γεμάτος όνειρα, αλλά γρήγορα προσγειώθηκε στην πραγματικότητα. Η Κάτε, μια εργαζόμενη σε φέριμποτ, πλάθει με τη φαντασία της ολόκληρη τη ζωή κάθε επιβάτη που περνά φευγαλέα από τα μάτια της. Μια ταινία που εντρυφεί στους άρρηκτους δεσμούς ανάμεσα στους ανθρώπους και τους τόπους, υμνώντας την απροσμέτρητη ομορφιά που κρύβει μέσα της κάθε ανθρώπινη ιστορία.
Μοντενέγκρο: γουρούνια και μαργαριτάρια / Montenegro eller Pärlor och svin από το αφιέρωμα του Φεστιβάλ στον Ντούσαν Μακαβέγιεφ. Η Αμερικανίδα Μέριλιν Τζόρνταν ζει στη Στοκχόλμη, είναι παντρεμένη με έναν πλούσιο Σουηδό επιχειρηματία κι έχει δύο φαινομενικά αψεγάδιαστα παιδιά· μια ζωή που στην ίδια προκαλεί κατάθλιψη. Η προκλητική και κοινωνικά αδέξια συμπεριφορά της, η οποία αγγίζει συχνά τα όρια της τρέλας, δεν είναι παρά μια μάταιη προσπάθεια να νοστιμίσει τη βαρετή καθημερινότητά της. Όταν γνωρίσει μια παρέα από Γιουγκοσλάβους μετανάστες, θα αφεθεί σε έναν σουρεαλιστικό κόσμο απαγορευμένων απολαύσεων, σε μια απόπειρα διαφυγής καταδικασμένη να τελειώσει άδοξα και βίαια. Μια απολαυστική μαύρη κωμωδία ηθών, που κινείται επιδέξια από το διασκεδαστικά παράδοξο στο εξόχως αμήχανο.
Το νου σου στα παιδιά / Barn του Νορβηγού σκηνοθέτη Dag Johan Haugerud. Όσλο, σε ένα μεσοαστικό προάστιο. Η κόρη ενός εξέχοντος μέλους του Σοσιαλιστικού Κόμματος προκαλεί άθελά της τον θάνατο ενός συμμαθητή της, γιου ενός διακεκριμένου πολιτικού της Δεξιάς. Οι συντετριμμένοι γονείς, το προσωπικό του σχολείου, αλλά και ολόκληρη η τοπική κοινωνία, καλούνται να διαχειριστούν μια τραυματική κατάσταση, που επιδεινώνεται ακόμη περισσότερο από έναν ιστό κρυφών σχέσεων και αντικρουόμενων συναισθημάτων που συνδέει όλους τους εμπλεκόμενους. Το κερασάκι στην τούρτα έρχεται όταν αντιφατικές εκδοχές του τραγικού συμβάντος βγαίνουν στην επιφάνεια, ενισχύοντας την αμφιβολία και το αίσθημα ματαιότητας. Ένα χαμηλόφωνο δράμα χαρακτήρων που ψηλαφεί την αδυναμία επικοινωνίας και στο οποίο άπαντες είναι δικαιωμένοι και υπόλογοι την ίδια ακριβώς στιγμή. Από τις καλύτερες ταινίες του 60ού ΦΚΘ. Βραβείο Διεθνούς Ομοσπονδίας των Κριτικών Κινηματογράφου ( FIPRESCI).

"-You don’t listen, do you?

- Are you talking to me?"

Βγαίνοντας χθες από την κατάμεστη αίθουσα προβολής μου ήρθε αμέσως στο μυαλό η φιγούρα του Travis Bickle του "Ταξιτζή" του Scorsese δίπλα στην παρανοϊκή φυσιογνωμία του Arthur Fleck. Ο Ταξιτζής γυρισμένος στην ταραχώδη περίοδο μετά τον πόλεμο του Βιετνάμ , σε μια Νέα Υόρκη που προσπαθεί να επανέλθει από τα ψυχικά τραύματα ενός χαμένου και αναίτιου πολέμου, φέρνει στο προσκήνιο την όψη της ανθρώπινης μοναξιάς σε ένα καταπιεσμένο περιβάλλον, της "ηθικής" μέσα στην ανηθικότητα των βρώμικων δρόμων που εδρεύει η εγκληματικότητα, του κοινωνικού στιγματισμού και του αναστήματος του ανθρώπου απέναντι στην ανισότητα και την αυθαιρεσία της πολιτικής εξουσίας. 

Ο Travis Bickle βυθισμένος στην κατάθλιψη και την απομόνωση, σεργιανίζει με το ταξί του στους δρόμους της Νέας Υόρκης βιώνοντας έναν κόσμο που χρειάζεται κάποιον "Μεσσία", "για να καθαρίσει τη βρωμιά" και να αποδώσει μια δικαιοσύνη που σκόπιμα αδυνατεί το πολιτικό σύστημα για εκείνον να δώσει την τελική λύση. Η αριστουργηματική κάμερα του Σκορσέζε ακολουθεί τον ήρωα από τα αρχικά στάδια της ψυχολογικής κατάρρευσης μέχρι την τελειωτική λύτρωση που θυμίζει αρχαία ελληνική τραγωδία. Ξυρίζοντας το κεφάλι του, μοϊκάνα, εμφανίζεται για την τελευταία παράσταση που θα προκαλέσει το χύσιμο αίματος. Τα πλάνα των δρόμων με τα φαντασμαγορικά νέον δείχνουν μια λάμψη που έρχεται τελικά να καλύψουν αυτό που όλοι θέλουν να κρύψουν, το απέραντο σκοτάδι των στενών της φτώχειας και της ανεξέλεγκτης βίας.

Μετά από 43 χρόνια ο Todd Phillips στήνει ένα παρόμοιο σκηνικό στη Gotham με κεντρική φιγούρα τον Arthur Fleck. Σε αντίθεση με τον Travis Bickle, ο Fleck παλεύει με την ψύχωση και μια ιδιαίτερη ψυχική διαταραχή. Κοινό μονοπάτι και των δύο είναι η προσπάθεια τους για αναγνώριση και ένταξη σε αυτό που αργότερα θα εναντιωθούν και θα προσπαθήσουν να γκρεμίσουν. Ο Fleck θέλει να μοιάσει σε εκείνους που αναγράφονται στις φωτισμένες ταμπέλες των θεάτρων με μεγάλα γράμματα και να περπατήσει με χάρη στα τηλεοπτικά πλατό κερδίζοντας την προσοχή του φακού και του κοινού. Θεωρεί ότι η μοναδική διέξοδος από τον αυτοκαταστροφικό του χαρακτήρα είναι να μοιάσει και να ενταχθεί στο κοινωνικό μοτίβο που του αποδεικνύει με τον πιο σκληρό και πρωτοφανή τρόπο πως αποτελεί ένα απλό ‘’αστείο’’, ένα σκουπίδι. Έτσι και εκείνος θα φτάσει στο τέλος της πορείας, ντυμένος κλόουν ,έτσι ακριβώς όπως αντιμετωπίζονται άνθρωποι σαν εκείνον, με σκοπό να αποδώσει εσωτερική δικαιοσύνη. Ο δρόμος του σε αντίθεση με εκείνον του Travis,διαφέρει στην τελική στροφή. 

Ο Ταξιτζής, σαν έτοιμος από καιρό, θα προσπαθήσει να περισώσει ότι κατέστρεψε η πολιτική μισαλλοδοξία, η κοινωνική ανισότητα χτυπώντας το έγκλημα στους δρόμους και τα βρώμικα κτήρια της πόλης. Ο Fleck μιας και είναι ο καρπός όλων αυτών, τσαλακώνει στο πρόσωπο τις ευθύνες του ίδιου του συστήματος , γίνεται αυτό που εκτρέφει και το εκθέτει ανεπανόρθωτα. Είναι ο ίδιος το έγκλημα. 

"Are you talking to me??" λέει στην κάμερα και τον καθρέφτη του ο Travis Bickle σημαδεύοντας (μας) με το όπλο προειδοποιώντας ότι δεν δέχεται και δεν ανέχεται πλέον άλλο, έτοιμος να τιμωρήσει και να αποδώσει δικαιοσύνη. "You Don’t listen, do you??" λέει ψυχρά ο Joker στην κοινωνική λειτουργό και σε εμάς, προετοιμάζοντας όλους μας να βιώσουμε όσα περιθωριοποιούμε ,ξεχνάμε χτυπάμε, βιάζουμε, με τον πιο αιματηρό τρόπο. Θα μπορούσε να είναι και ένας απευθείας διάλογος μεταξύ των δύο δίνοντας ο ένας στον άλλο εκείνο που πραγματικά "αξίζει".

------------------------------------------------------------------------

Μια γερμανική πολυεθνική εταιρεία αποφασίζει να απολύσει 1100 εργαζόμενους σε ένα από τα εργοστάσια της που βρίσκεται στη Γαλλία. Η αντίδραση και ο αγώνας καθώς και οι δοκιμασίες μέσα από τις οποίες περνά ο αγώνας αυτός , αποτελούν τα κεντρικά σημεία πάνω στα οποία εξελίσσεται η πλοκή της ταινίας. Σκηνοθετημένη με έντονα τα στοιχεία του ντοκιμαντέρ και παρόλο που πρόκειται για μυθοπλασία ο τρόπος που καταγράφονται τα γεγονότα και κυρίως η θεματική αυτών, σου δίνουν την αίσθηση ότι πρόκειται για πραγματικά γεγονότα. Καθημερινά άλλωστε δεν κλείνουν εργοστάσια όχι γιατί δεν είναι κερδοφόρα αλλά γιατί η μεταφορά τους σε άλλες χώρες με φτηνό εργατικό προσωπικό, εξασφαλίζει πολλά περισσότερα κέρδη στους μεγαλομετόχους;

Οι εργαζόμενοι λοιπόν βρίσκονται σε πόλεμο με:

Την εταιρεία που ενδιαφέρεται για το μέγιστο κέρδος των μεγαλομετόχων της και που δεκάρα τσακιστή δε δίνει για το μέλλον των εργαζομένων.

Το κράτος που επιδιώκει να προβάλλει ένα καθαρό πρόσωπο προς τον εργαζόμενο. Δείχνει λοιπόν ότι ενδιαφέρεται για τα συμφέροντά του και δρα προστατευτικά προς αυτόν , αλλά επί της ουσίας στηρίζει την εταιρεία.

Τη δικαιοσύνη που πατρονάρεται από το κράτος , άρα και αυτή προασπίζει τα συμφέροντα της εταιρείας.

Όλους τους παραπάνω αντίπαλους έχουν να αντιμετωπίσουν στη μάχη αυτή, οι εργαζόμενοι.

Και μέσα σ’ αυτόν τον πόλεμο αναδεικνύεται η μορφή του ήρωά μας, του Λοράν, ενός εργαζόμενου που μετέχει στο συντονισμό της δράσης , την οργάνωση του αγώνα και τις διαπραγματεύσεις.

Σε ένα σύστημα που έχει φυσικά φροντίσει να μετατρέψει τους ανθρώπους σε αντικείμενα, πόσο μπορεί ο κοινός αγώνας , η θυσία η στέρηση, η αλληλεγγύη, η ενότητα να αποτελέσουν ισχυρά κίνητρα για την επίτευξη στόχων που δεν αφορούν μόνο εσένα τον ίδιο αλλά και τους επόμενους που θα ΄ρθουν; Όταν η εξάρτησή σου από το χρήμα είναι άμεση τι θα προτιμήσεις; Τα ψίχουλα της εταιρείας με αντάλλαγμα τον προσωπικό σου εξευτελισμό και την υποταγή σου στο κυρίαρχο σύστημα ή τη διεκδίκηση των στοιχειωδών δικαιωμάτων σου; Με το ρίσκο βέβαια να τα χάσεις όλα εκτός από την αξιοπρέπειά σου;

Ο ήρωάς μας αντιλαμβάνεται ότι σε ένα καπιταλιστικό σύστημα οι αποτελεσματικές διεκδικήσεις είναι αυτές που στοχεύουν στην ανατροπή του ίδιου του συστήματος. Πρέπει όμως να πείσει και τους άλλους γι αυτό. Αναλαμβάνει λοιπόν το ρίσκο του αγώνα που απαιτεί ενότητα , σκέψη, αφοσίωση πίεση έντονη προς την πολυεθνική και τους στυγνούς εκπροσώπους της, αναπλαισίωση των στόχων και των οραμάτων, ταξική συνείδηση, αλληλεγγύη.

Η πολιτική της πολυεθνικής γνωστή. Να σπείρει το «διαίρει και βασίλευε» στους εργαζόμενους. Το σύστημα φοβάται τη δύναμη των δούλων του. Μόνο που οι ίδιοι δεν το καταλαβαίνουν.

«Μη νομίζετε ότι τα αφεντικά μας δεν τρώγονται σαν εμάς…» αναφέρει προς το τέλος της ταινίας ο Λοράν. «Η διαφορά μας είναι ότι όταν αποκτούν ένα στόχο που δεν είναι άλλος από την αύξηση των κερδών τους φυσικά, γίνονται μια γροθιά. Ενώ εμείς δρούμε διασπαστικά . Γιατί δεν μπορούμε να βρούμε τον κοινό μας στόχο». Και έχει απόλυτο δίκιο.

Όταν η διάσπαση επέρχεται και όλα αποτυγχάνουν , ο Λοράν αναλαμβάνει να πληρώσει το τίμημα της επιλογής του…

Μια εξαιρετική ταινία βαθύτατα υπαρξιακή, ανθρώπινη , πολιτική. Εξαιρετική και η ερμηνεία του Βενσάν Λιντόν που τον είχαμε απολαύσει στο « Νόμο της Αγοράς» του ίδιου σκηνοθέτη.

Τη συνιστώ ανεπιφύλακτα.

Σε πόλεμο / At War>>

---------------------------------

Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου (γεννήθηκε το 1943 στην Αγριά του Βόλου) αποτελεί αναμφίβολα έναν από τους σπουδαιότερους συνθέτες εν ζωή. Η φήμη του εξαπλώνεται έξω από τα ελληνικά σύνορα ήδη από τη δεκαετία του 1960 όταν και συντάραξε τη μουσική βιομηχανία με την ψυχεδελική νότα του "666" των Aphrodite’s Child , συγκρότημα το οποίο συμπλήρωναν οι Ντέμης Ρούσσος και Λουκάς Σιδεράς εδραιώνοντας κατά κάποιο τρόπο το ψυχεδελικό ροκ στο διεθνές μουσικό στερέωμα.

Ωστόσο, το μουσικό ταλέντο του Vangelis ήταν αστείρευτο. Κατάφερε και εδραιώθηκε χάρη στην επανάσταση που έφερε στα πλήκτρα και στον ήχο δημιουργώντας μάλιστα αποκλειστικά δικό του στούντιο μουσικών ηχογραφήσεων στο Λονδίνο. Επίσης οι συνθέσεις του για τα ταξίδια της NASA στο διάστημα και η κυκλοφορία των δίσκων Albedo 0,39 και Spiral του απέφεραν εκτός από Βραβεία και διεθνή αναγνώριση, την ονομασία ενός αστεροειδούς σε : 6534 Vangelis.

Δεν θα μπορούσε βέβαια ο Παπαθανασίου να μη ντύσει με την εμβληματική του μουσική κινηματογραφικές ταινίες. Μερικά score έχουν μείνει στην ιστορία ενώ δεν έχει παραλείψει να συνθέσει μουσική για ντοκιμαντέρ και τηλεοπτικές παραγωγές.

Ακολουθούν τα 5 καλύτερα (σύμφωνα με την άποψη μου) Soundtracks για ταινίες από τον Vangelis:

1. BLADE RUNNER (1982)

Όσο εμβληματικό έργο είναι το Blade Runner του Ridley Scott άλλο τόσο είναι και το μουσικό ντύσιμο από τον Παπαθανασίου. Ταινία που σημάδεψε την κατηγορία του νουάρ και της επιστημονικής φαντασίας ,παραμένει αξεπέραστη μέχρι και σήμερα. Βέβαια η ενορχήστρωση του Vangelis είναι μια κατηγορία από μόνη της. Ίσως το μεγαλύτερο, το πιο ολοκληρωμένο και επαναστατικό του έργο. Κυκλοφόρησε μάλιστα και σε επανέκδοση το 2007 για την επέτειο 25 χρόνων από την προβολή της ταινίας!

2. CHARIOTS OF FIRE (1981)

Η ταινία πραγματεύεται το όνειρο και την υπεράνθρωπη προσπάθεια Άγγλων αθλητών να συμμετάσχουν στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Παρισιού το 1924. Ο Vangelis γίνεται ο δεύτερος Έλληνας συνθέτης μετά τον Μάνο Χατζιδάκι (Τα Παιδιά του Πειραιά) που κερδίζει Όσκαρ, συγκεκριμένα στην κατηγορία της Πρωτότυπης Μουσικής το 1982. Η μουσική των "Δρόμων της Φωτιάς" πλέον έχει αναδειχθεί σε σύμβολο του αθλητισμού, του ανθρώπινου κόπου για διάκριση και των Ολυμπιακών Αγώνων.

3. 1492-CONQUEST OF PARADISE (1992)

Το ταξίδι του Χριστόφορου Κολόμβου στην ανακάλυψη της Αμερικής συνοδεύτηκε από την επική μουσική του Vangelis για την οποία βραβεύτηκε με Χρυσό Λέοντα (Φεστιβάλ Βενετίας) και Echo Awards.

4. ALEXANDER (2007)

Ο Όλιβερ Στόουν κάνει μια ακριβή παραγωγή για τη ζωή του Μεγάλου Αλεξάνδρου και επιλέγει τον Βαγγέλη Παπαθανασίου να γράψει τη μουσική. Παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του συνθέτη τελικά πείθεται και δημιουργεί άλλο ένα αριστούργημα που αντιθέτως της μέτριας απήχηση της ταινίας σε κοινό και κριτικούς καταφέρνει να διακριθεί.

5. ANTARCTICA (1983)

Το "Antarctica" είναι Ιαπωνική ταινία που πραγματεύεται την επιστημονική εξερεύνηση του Βόρειου Πόλου και τη σχέση των επιστημόνων με τους ντόπιους κατοίκους. Ο Βαγγέλης Παπαθανασίου υπογράφει και εδώ τη μουσική της ταινίας που κυκλοφόρησε αποκλειστικά για κάποια χρόνια στην Ιαπωνία ενώ το 1988 θα διατεθεί παγκοσμίως.

------------------------------------------------------------------------

Αν πάμε πίσω στο 2002 θα διαπιστώσουμε πόσο ακαριαία άλλαξε η καθημερινότητα μας. Ίσως ακόμη κάποιοι να βρίσκονται στο ίδιο ροζ σύννεφο ανέμελοι, θαυμάζοντας και καρτερώντας τη λάμψη και την ανάπτυξη που θα φέρουν οι Ολυμπιακοί Αγώνες. Η τηλεόραση εκτρέφει και χορεύει στους ρυθμούς του lifestyle ,του δικού μας "Αμερικανικού Ονείρου", τα δάνεια και οι πιστωτικές κάρτες έχουν εισβάλει στην ελληνική οικογένεια ενώ το ελληνικό σινεμά παράγει αυτό που επιτάσσει η εποχή: τον απόλυτο χαβαλέ!

Μέσα σ’αυτή λοιπόν την ουτοπία θα προβληθεί δειλά στις αίθουσες το "Σπιρτόκουτο" του Γιάννη Οικονομίδη. Ο φακός στην καθημερινότητα μιας τυπικής ελληνικής μικροαστικής οικογένειας γίνεται το επίκεντρο της ταινίας. Ο Οικονομίδης θα προσπαθήσει να εισβάλει και να δει μέσα από την κλειδαρότρυπα της κλειστής πόρτας της ελληνικής οικογένειας. Το "Σπιρτόκουτο" τότε (αλλά και μέχρι προσφάτως) αντιμετωπίστηκε από κριτικούς και μεγάλο μέρος του κοινού ως ένα λούμπεν του "weird wave" του ελληνικού σινεμά με δικαιολογία το πλήθος των επιτηδευμένων βωμολοχιών ενώ απομονώθηκαν διάλογοι των ηθοποιών και στιγμές έκρηξης μεταξύ των μελών της οικογένειας για να καυτηριαστούν και να χλευαστούν επιβεβαιώνοντας όμως αβίαστα τον επικρατούμενο "απόλυτο χαβαλέ" της ελληνικής κοινωνίας. 

Ο Δημήτρης κάνει σχέδια για νέα επιχείρηση. Θέλει να ανοίξει ένα εστιατόριο στον Κορυδαλλό. Εκεί ζει με τη γυναίκα και δυο τους παιδιά. Είναι ιδιοκτήτης καφετέριας και με τον κουνιάδο του κάνουν τα νέα επαγγελματικά σχέδια. Μια μέρα με καύσωνα, σε σπίτι με χαλασμένο κλιματισμό, ξεκινά η πορεία προς την οριστική ρήξη. Ο αδερφός της γυναίκας του κάνει δεύτερες σκέψεις και

πλέον η αμφιβολία και η αμφισβήτηση εισχωρούν στην εύθραυστη κανονικότητα της οικογένειας. Τίποτα όμως δεν είναι δεδομένο!

Τότε η οικογένεια που σκιαγραφεί η ταινία ήταν μακριά από το πρότυπο και την εικόνα που είχαμε πλάσει στο μυαλό μας για τον ρόλο και τα χαρακτηριστικά που έχει. Ο Οικονομίδης έκανε σμπαράλια τον μικρόκοσμο που ζούσαμε, επιβεβαίωσε τις χειρότερες υποψίες και τους φόβους μας και αποτύπωσε με τρόπο σχεδόν εξωπραγματικό τις οριακές ανθρώπινες σχέσεις που επικρατούν μέσα σε τέσσερις τοίχους. "Ο Πόλεμος σε τέσσερις τοίχους" (το σλόγκαν της ταινίας) σου γκρεμίζει κάθε στερεότυπο μέσα σε 80 λεπτά που διαρκεί το έργο. Η αφθονία και η απληστία που μας διακατέχει είναι έτοιμες να δώσουν τη χαριστική βολή στον άνθρωπο που έχει χάσει κάθε ευκαιρία να ξαναβρεί τον σεβασμό, να συναισθανθεί, να νιώσει την αλληλεγγύη και να ανακτήσει τη χαμένη του φιλοδοξία.

Ο άνθρωπος γκρεμίζει μονομιάς ότι έχει δημιουργήσει όταν τα πράγματα εξωθούνται στα άκρα. Περιμένει ένα ξέσπασμα σε έναν χώρο με συνεχείς κόντρες μεταξύ των μελών, βρισιές, ακαταστασία και αφόρητη ζέστη. Η έκρηξη είναι αναπόφευκτη, σίγουρη αλλά άκρως απαραίτητη. Στο τέλος θα

μείνουν τα σώματα των ανθρώπων κενά από κάθε σπίθα συναισθήματος.

Το "Σπιρτόκουτο" είναι αναμφίβολα μια γροθιά στο στομάχι ακόμη και σήμερα που η κρίση επιβεβαιώνει τους τριγμούς στις σχέσεις και την ψυχολογία των μελών της οικογένειας, Σε εξοντώνει μπορεί και να σε εκνευρίζει αλλά ο αυθορμητισμός που βγάζουν οι ηθοποιοί ίσως σε κάνουν και να χαμογελάσεις…

------------------------------------------------------------------------

- Πριν σας πω οτιδήποτε, πρέπει πρώτα να σας αναφέρω, κ. Σιμιτζή ότι αποτελείτε λαμπρό παράδειγμα υπαλλήλου. Ωστόσο βρίσκομαι στη δυσάρεστη θέση να σας ανακοινώσω ότι η εταιρεία μας δεν έχει πλέον ανάγκη τις υπηρεσίες σας.

-Μα δεν είναι δυνατόν, χτες υπέγραψα ανανέωση της σύμβασής μου!

-Λάθος κυρία μου, χτες υπογράψατε την παραίτησή σας.

Ναι, την παραίτησή της υπέγραψε χτες. Αλλά τώρα συνειδητοποιεί, ποια παραίτηση. 

Την παραίτηση από τη θέση του καταπιεζόμενου. Τώρα… 

Αφού δέχτηκε τη βία του άνδρα εξουσιαστή, πρότυπο της αρχετυπικής οικογένειας, αφού δέχτηκε τη βία της εξουσίας της γνώσης και της τεχνολογίας, η ίδια λειτουργικά και τεχνολογικά αναλφάβητη, αφού δέχτηκε τη βία των κοινωνικών δομών και της υποκρισίας τους, που οι εκπρόσωποί τους σπανίως μπαίνουν στον κόπο σου, αντιμετωπίζοντάς σε συνήθως από θέση ισχύος, αφού τέλος δέχτηκε τη χειρότερη μορφή βίας αυτή του καπιταλισμού, αφού υπέκυψε σε όλες τις παραπάνω μορφές βίας, υπομένοντάς τες αγόγγυστα, σκύβοντας το κεφάλι όλο και πιο πολύ με μια ιώβεια υπομονή, αφού δεν της έμεινε τίποτα πλέον να κρατηθεί, τώρα ναι. Τώρα παραιτείται. Από τους ρόλους που τη ’θελαν όλοι να υπηρετεί για να τους εξυπηρετεί. Και ως καθαρίστρια , καθάρισε. Για την ακρίβεια ξεκαθάρισε. Έφτασε στα άκρα της στα όρια που την κρατούσαν εγκλωβισμένη σκυφτή να ανέχεται κάθε μορφή βίας, και επιτέλους τα γκρέμισε. Και η αρχή έγινε με την παραδοχή της ήττας της. Της συνολικής της ήττας. Του να καταλάβει πόσο λάθος ήταν να νομίζει μια ζωή, ότι ζώντας μέσα σ’ ένα σύστημα δομημένο στις σχέσεις εξουσιαστή- εξουσιαζόμενου, δομημένο πάνω στην καταπίεση που προκύπτει φυσικά από αυτή τη σχέση, θα την σκαπουλάρεις, σκύβοντας όλο και πιο πολύ το κεφάλι…

"Δουλειά της" τώρα, να ξαναγεννηθεί αποδεχόμενη τις εντολές από τον μοναδικό που έχει δικαίωμα να ασκεί εξουσία πάνω της …

Τον ίδιο της τον εαυτό…

Μην τη χάσετε!

Η Δουλειά της / Her Job >>

---------------------------------