Από την αρχή η ταινία σε προϊδεάζει γι αυτό που πρόκειται να συμβεί. Μια διαδρομή μέσα στο πυκνό δάσος με την Ευρυδίκη να χάνεται για λίγο ανάμεσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια και τις συστάδες των δέντρων- εμποδίων να υψώνονται αγέρωχα, αδιαφορώντας για τη νεαρή Ευρυδίκη καλύπτοντας με το ύψος τους το φως του ήλιου αφήνοντας χαραμάδες μόνο φωτός. Μέσα σε λίγες μόνο στιγμές, σε μικρογραφία ξεδιπλώνονται τα έντονα συναισθήματα της κοπέλας, ο φόβος για το άγνωστο, η μοναξιά, η ανασφάλεια και η μικρή ελπίδα που δημιουργείται από τη φωνή της αδελφής της που ακούγεται από μακριά και από το λιγοστό φως που υπάρχει γύρω της. 

Συναισθήματα που θα τα βιώσουν έντονα και οι δύο αδελφές κατά τη διάρκεια της ζωής τους , που όμως θα τα διαχειριστούν διαφορετικά. Γιατί απλά δεν είναι ίδιες , είναι διαφορετικές. Για την ακρίβεια η μία αποτελεί συμπλήρωμα της άλλης. Η Γκίντα, τολμηρή, ατίθαση, αυθόρμητη, ασυμβίβαστη. Η Ευρυδίκη, ευαίσθητη με έντονο πάθος για τη μουσική ,ντροπαλή, εσωστρεφής, πάντα έτοιμη να μην δυσαρεστήσει κανέναν, καταπνίγοντας τις ορμές της. 

Η Πετρούνια εξελίσσεται μέσα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Απογοητευμένη, παραιτημένη από τη ζωή, αυτοθεραπεύεται. Και η θεραπεία της  έρχεται σταδιακά. Μέσα από την επίπονη κοινωνική συνδιαλλαγή και την κατανόηση της κοινωνικής πραγματικότητας. Όταν γνωρίζει από κοντά τους στυλοβάτες αυτής της κοινωνίας και διαπιστώνει την έλλειψη επιχειρημάτων και την παραλογία πάνω στην οποία στηρίζουν το σαθρό σύστημα που το υποστηρίζουν με νύχια και με δόντια γιατί φοβούνται να ζήσουν έξω από αυτό. Από το αστυνομικό τμήμα όπου κρατείται , περνά από μπροστά της  όλος ο μικρόκοσμος της κοινωνίας και εκεί η Πετρούνια, παίρνει πολύ στα σοβαρά τον εαυτό της και αρχίζει να χτίζει την αυτοπεποίθησή της. Τη βάση του οικοδομήματος της την έχει βάλει από πριν. Είναι οι καθημερινές της διαπιστώσεις από έναν κόσμο σκληρό προσκολλημένο στα στερεότυπα και τις στείρες πατριαρχικές αντιλήψεις που συνθλίβει κάθε τι το διαφορετικό κάθε τι το μη ταιριαστό σε αυτόν. 

Η Πετρούνια δε θέτει σαν στόχο της ζωής της να αλλάξει το σύστημα. Η ζωή της βρίσκεται σε τέλμα βυθίζεται καθημερινά στα σκοτεινά νερά της κατάθλιψης και την ύστατη στιγμή βουτά στα παγωμένα νερά  του ποταμού. Μόνο που η βουτιά αυτή τη φορά  θα αποτελέσει και την εναρκτήρια διαδικασία της προσπάθειας να βγει στην επιφάνεια να σωθεί. Διαπιστώνει λοιπόν σε πρώτη φάση, αρνείται να αποδεχτεί την κατάσταση στη συνέχεια, κάτι που γίνεται καταστροφικό για την ίδια της τη ζωή και τέλος  αρχίζει να αποδομεί την παραλογία του κόσμου που δεν μπορεί με τίποτα να ταιριάξει με τη δική της απλή, ανθρώπινη λογική. Και χτίζει ξανά τη ζωή της μέσα από τα συντρίμμια της… Η Πετρούνια αποδεικνύει ότι κάθε γυναίκα κρύβει έναν Θεό μέσα της, έναν Θεό που όταν καταφέρει να το βγάλει στην επιφάνεια, σταματά κάθε είδους κακοποίηση, εσωτερική και εξωτερική… και η λύτρωση επέρχεται.