O φόβος του ανθρώπου, απέναντι στον Θεό (2016) | Σκηνοθεσία: Όζερ Κιζιλτάν

O κινηματογράφος που στέκεται πάνω από θεοκρατικές αντιλήψεις, από οποιαδήποτε θρησκεία και αν προέρχονται, πάνω από προκαταλήψεις και δεισιδαιμονίες, ο κινηματογράφος που προτάσσει την ανάγκη του ανθρώπου να ζήσει ισορροπημένα με τον εαυτό του και τον περίγυρό του πράττοντας απλά το καλό, έρχεται μέσω του Τούρκου σκηνοθέτη Όζερ Κιζιλτάν να μας υπενθυμίσει, να μας προβληματίσει,  να μας κάνει να αναρωτηθούμε: Τα Πάθη του απλού, του αφανούς, του απαρατήρητου ανθρώπου που ανακαλύπτει ότι το καλό που φέρει μέσα του κανένα αντίκρισμα δεν έχει στην κοινωνία που ζει, τα Πάθη αυτού του ανθρώπου, ποιος θα τα κατανοήσει; Ποιος θα τον βοηθήσει να απαλλαγεί από αυτά; Ποιος;

Ο ήρωας της τούρκικης ταινίας "Takva" ο Μουχάρεν τίποτα δεν διεκδικεί για τον εαυτό του απλά εκτελεί τα θρησκευτικά του καθήκοντα ως ένας πιστός μουσουλμάνος. Η θρησκευτική πίστη στο επίκεντρο της πολυβραβευμένης τούρκικης ταινίας του Όζερ Κιζιλτάν του 2006, που δεν έχει να κάνει με το τι πιστεύεις αλλά κυρίως με την σύγκρουση με τον εαυτό σου όταν ανακαλύπτεις ότι η βαθιά σου πίστη δεν είναι αρκετή για να σου δώσει τις λύσεις σε ερωτήματα με τα οποία κάποια στιγμή της ζωής σου έρχεσαι αντιμέτωπος, όχι επειδή το θέλησες αλλά επειδή κάποιες δυνάμεις είτε εσωτερικές είτε ανώτερες από εσένα σε έφεραν αντιμέτωπο με αυτά. Ο Μουχάρεν, λοιπόν, ευσεβής, ταπεινός και υπόδειγμα πιστού ανθρώπου, ήρωας της ταινίας Takva (ο ισλαμικός αυτός όρος αναφέρεται στον φόβο του ανθρώπου, απέναντι στον Θεό) ζει στην Κωνσταντινούπολη μια ήσυχη και θρησκευόμενη ζωή . Υπάκουος στον Αλλάχ εκτελεί μέχρι τελευταίας ρανίδας τα θρησκευτικά του καθήκοντα, απέχοντας από τους εγκόσμιους πειρασμούς και προσπαθώντας να είναι καλός άνθρωπος. Υπηρετεί πιστά τους αφέντες του. Τον Αλλάχ, τους θρησκευτικούς του άρχοντες, τον αφέντη –εργοδότη του, όλο το θρησκευτικό πολιτικό οικονομικό σύστημα της κοινωνίας μέσα στην οποία ζει. Ένα σύστημα που όλες οι συνιστώσες του θρησκεία, οικονομία, πολιτική είναι άμεσα συνυφασμένες και αλληλοεξαρτώμενες η μία από την από το άλλη. Ένα σύστημα που ο Μουχάρεν δεν τολμά να αμφισβητήσει και έτσι η ζωή του κυλά ήρεμα. Όμως από τον κλειστό και μοναχικό του κόσμο έρχεται να τον βγάλει ο θρησκευτικός Άρχοντας της περιοχής που ηγείται της τοπικής Μονής και που εκτιμώντας την αφοσίωση του ταπεινού Μουχάρεν του αναθέτει την είσπραξη των ενοικίων των κτιρίων που ανήκουν στην ιδιοκτησία της Μονής. Και εκεί αρχίζουν τα δύσκολα για τον ήρωά μας. Δυσκολεύεται πολύ να διαχειριστεί την εξουσία που του παρέχεται. 

Μέχρι τώρα είχε βολευτεί στη θέση του εξουσιαζόμενου . Και τα πήγαινε καλά εκεί. Ένιωθε ασφαλής και με τους άλλους και με τον εαυτό του. Αυτό που τον δυσκολεύει όμως ακόμα πιο πολύ είναι ότι η βαθιά θρησκευτική του πίστη τίθεται υπό αμφισβήτηση από αυτόν τον ίδιο.. Γιατί βγαίνοντας από τον ασφαλή μικρόκοσμό του, έρχεται σε επαφή με ένα σωρό αναπάντητα ερωτήματα, σχετικά με τις κοινωνικοοικονομικές ανισότητες, τους πολέμους και τα αθώα θύματα αυτών, την απιστία των ανθρώπων και την συγκατάβαση των θρησκευτικών αρχόντων ως προς αυτή από τη στιγμή που ανταποκρίνονται στις οικονομικές τους υποχρεώσεις απέναντι στη Μονή, αλλά και σχετικά με τον ίδιο του τον εαυτό που οι πειρασμοί ενσαρκωμένοι στο πρόσωπο μιας πολύ γοητευτικής γυναίκας τον επισκέπτονται πολύ συχνά στον ύπνο του.

Οι ενοχές και το βάρος της ατομικής ευθύνης που δεν παραλείπει η θρησκευτική ηγεσία να ρίχνει διαρκώς πάνω του, όταν ο Μουχάρεν καταφεύγει σε αυτή για να ζητήσει βοήθεια, τον οδηγούν σε αδιέξοδο. Σε διαρκή σύγκρουση λοιπόν ο ήρωάς μας, μια σύγκρουση στην οποία όπως αναφέρει και ο Ναζίμ Χικμέτ, οι στίχοι του οποίου παρατίθενται στο τέλος της ταινίας, "είτε θα καταφέρουμε να δώσουμε ψυχή στα άψυχα άστρα, είτε ο θάνατος θα ενσκήψει στον κόσμο μας..."

Εδώ, μπορείτε να παρακολουθήσετε ολόκληρη την ταινία, με ελληνικούς υπότιτλους: 

Γαλλική ταινία (2014) | Σκηνοθεσία Νταβίντ Ελοφέν με τους: Βίγκο Μόρτενσεν, Άντζελα Μολίνα, Βενσάν Μαρτέν, Ρεντά Καντέμπ

Στο σύμπαν του Αλμπέρ Καμύ, η ολική υποταγή του ανθρώπου στη μοίρα του, όπως αυτή έχει καθοριστεί από τις εξωτερικές συνθήκες, ισοδυναμεί με εξευτελισμό. Παύει όμως να υφίσταται ως τέτοια, όταν ο ίδιος ο άνθρωπος αποκτά συνείδηση της τραγικότητάς του. Η συνειδητοποίηση του αναπόδραστου συνοδεύεται από την περιφρόνηση αυτού. Εκεί βρίσκεται και η νίκη του ανθρώπου, στο παράλογο της ύπαρξης. Εκεί και η ελευθερία του. 

Το 1954 στην Αλγερία, ενώ ξεκινά ο αντιαποικιακός αγώνας ενάντια στους Γάλλους, ο Νταρού, ο Γάλλος  δάσκαλος ενός απομονωμένου ορεινού χωριού  αναλαμβάνει, παρά τη θέλησή του, να συνοδεύσει τον Μοχάμεντ, έναν ντόπιο που κατηγορείται για φόνο, μέχρι την πόλη όπου πρόκειται να δικαστεί. Υποχρεωμένος να υπακούσει στις εντολές του νόμου, ο δάσκαλος ξεκινά ένα επικίνδυνο ταξίδι μέσα από έναν αφιλόξενο τόπο,  προσπαθώντας  να προστατεύσει τον αιχμάλωτό του από τους ντόπιους που διψούν για εκδίκηση αλλά και από τους αποίκους που κυνηγούν τους αντάρτες.

Βασισμένη στο διήγημα του Καμύ "Ο φιλοξενούμενος" από τη συλλογή διηγημάτων του "Η εξορία και το βασίλειο", ο σκηνοθέτης Νταβίντ Ελχόφεν, μας μεταφέρει το πνεύμα του Καμύ χρησιμοποιώντας τη βασική ιδέα του διηγήματος, αφήνοντας όμως τη δική του προσωπική πινελιά και διατηρώντας τη δική του διαφορετική ματιά στην πλοκή, το φινάλε αλλά και κυρίως στη σχέση που αναπτύσσεται σταδιακά κατά τη διάρκεια του οδοιπορικού, ανάμεσα στον δάσκαλο και τον χωρικό.

Τιμή, μοναξιά, καθήκον, τόλμη, διαφορετικότητα, επικοινωνία, σκοπός της ύπαρξης, τα θέματα που κυριαρχούν στη γραφή του Καμύ, κυριαρχούν στην ταινία, μόνο που εδώ ο δάσκαλος σαν ένας άλλος Σίσυφος, συνειδητοποιώντας την έκταση της άθλιας ύπαρξης καταφέρνει να απελευθερώσει αφού ο ίδιος έχει απελευθερωθεί. Μέσα σε μια  αφιλόξενη και αχανή έρημο, αυτή της Αλγερίας, όπου ο χρόνος φαίνεται να είναι αδρανής και η ζωή σκληρή σαν το τοπίο αλλά με πολλές κρυμμένες ομορφιές, ο δάσκαλος βιώνει την υπαρξιακή του μοναξιά αφού για τους Γάλλους είναι Άραβας και για τους Άραβες είναι Γάλλος, καταφέρνει όμως να μετουσιώσει αυτή την μοναξιά σε ελευθερία. Μία ελευθερία που βασίζεται στην δική του ηθική που με πολύ κόπο όμως έχει χτιστεί και καλλιεργηθεί.

"Οι ηθικές είναι χτισμένες πάνω στην ιδέα ότι οι συνέπειες μιας πράξης τη νομιμοποιούν ή όχι" αναφέρει ο Καμύ. Και εδώ ο δάσκαλος απαντά: Μία είναι η ηθική. Αυτή που φροντίζει οι συνέπειες της πράξης που καθορίζονται από αυτήν να σέβονται και να θέτουν πάνω από όλους και από όλα, το δικαίωμα της ανθρώπινης ζωής και το δικαίωμα της ατομικής ελευθερίας.

Δεν θα έλεγα ότι η ταινία αποτελεί πιστή μεταφορά του διηγήματος του Καμύ. Θα έλεγα ότι ο σκηνοθέτης έχει ανοίξει έναν διάλογο με τον συγγραφέα-φιλόσοφο, έναν διάλογο που τα μεγάλα διαστήματα σιωπής των δύο εξαιρετικών πρωταγωνιστών του Βίγκο Μόρτενσεν και του  Ρεντά Κατέμπ, μας επιτρέπουν να γίνουμε και εμείς συμμέτοχοι, ερμηνεύοντας τις σκέψεις που συνοδεύουν τις σιωπές. Και θα έλεγα ότι μέσα από αυτόν τον διάλογο συναντάμε και τον σκηνοθέτη και τον συγγραφέα και τον εαυτό μας και πέρα από τα συμπεράσματα του καθενός μας, αυτό που με βεβαιότητα μπορώ να πω είναι ότι χαραγμένα σου μένουν τα λόγια του δασκάλου:

"Έχουμε την τύχη να ζούμε. Οφείλουμε να το σεβαστούμε αυτό και να το υποστηρίξουμε με κάθε τρόπο. Οφείλουμε να υπερασπιστούμε την ελευθερία που γεννιέται μαζί με την ίδια μας την ύπαρξη".

Γι' αυτό αγωνίζεται ο δάσκαλος. Για αυτή την ελευθερία. Και αυτός ο αγώνας είναι που απελευθερώνει και τον ίδιο. Γιατί όπως λέει και ο Γάλλος φιλόσοφος: "Ελεύθερος είναι αυτός που αγωνίζεται για την ελευθερία των άλλων…"

και καθόλου άδικο φυσικά, δεν έχει.

---------------------------------

Επιστρέφοντας από τη φυλακή όπου έχει εκτίσει την ποινή που του έχει επιβληθεί για εμπρησμό, ο Αμαδόρ έρχεται αντιμέτωπος με μια πιο σκληρή φυλακή αυτή των ανθρώπων που έχουν εγκλωβίσει τους εαυτούς τους και τους έχουν κρατήσει μακριά από τη φύση αντιμετωπίζοντας αυτήν ως εχθρό και καταστρέφοντας την. 

Στο εντυπωσιακό πρώτο πλάνο της ταινίας οι πανύψηλοι και αγέρωχοι ευκάλυπτοι γκρεμίζονται από ένα τεράστιο μηχάνημα που καθοδηγείται από την ανθρώπινη απληστία και το καταστροφικό μένος που ενυπάρχει στην ανθρώπινη φύση. Άρρηκτα δεμένος με την παράδοση και τις αρχέγονες μεθόδους της ανθρώπινης επιβίωσης ο Αμαδόρ προσπαθεί να ξαναφτιάξει τη ζωή του με τον τρόπο που πάντα ήξερε, φροντίζοντας τα ζώα της 84χρονης μητέρας του και κάνοντας  αγροτικές δουλειές. Στιγματισμένος λόγω του εγκλεισμού του στη φυλακή και αποκομμένος από το ανθρωπογενές περιβάλλον του χωριού του, ο Αμαδόρ βιώνει έντονα την μοναξιά του καταβάλλοντας μάταιες προσπάθειες να αποδράσει από αυτήν. Δεν μπορεί όμως  γιατί ο τρόπος ζωής του είναι άμεσα εξαρτημένος από τη φύση. Λειτουργεί φυσικά, σκέφτεται φυσικά …Και αυτό του δημιουργεί έντονα προβλήματα επικοινωνίας με τους άλλους που τον αντιμετωπίζουν ως «παράξενο». Μόνο με τη μητέρα του μπορεί και επικοινωνεί και μέσα από τη δίοδο επικοινωνίας που αναπτύσσεται ανάμεσά τους αφήνει να ελευθερωθούν τα πλούσια συναισθήματα που τρέφει προς αυτήν. Σε έναν από τους λιγοστούς διαλόγους ανάμεσά τους ο Αμαδόρ της περιγράφει τον τρόπο με τον οποίο αναπτύσσονται τα δέντρα , οι ευκάλυπτοι που στην πρώτη σκηνή έχουμε δει να κατακρημνίζονται, λέγοντάς της ότι οι ρίζες τους απλώνονται πολύ βαθιά στο έδαφος στραγγαλίζοντας οποιοδήποτε άλλο δέντρο ή φυτό που θα προσπαθήσει να μεγαλώσει κοντά τους. Και η σοφή μητέρα του, που η σοφία της έχει έρθει από την 84χρονη επαφή της με τη φύση και τον καθημερινό της αγώνα να επιβιώσει μέσα στις δύσκολες συνθήκες του απομονωμένου ορεινού της χωριού, του απαντά ότι οι περήφανοι ευκάλυπτοι βλάπτουν τα άλλα φυτά γιατί πονάνε και αυτοί. Δίνοντας με τον τρόπο αυτό τη δική της ερμηνεία, ίσως και την πιο σωστή,  στο ερώτημα γιατί η φύση μας εκδικείται. Δίνοντας ταυτόχρονα και την δική της ερμηνεία στο πώς ο πόνος που προέρχεται από την αποκοπή από το περιβάλλον σου από την αποξένωσή σου από αυτό, και το ανθρώπινο και το φυσικό, μπορεί να σε κάνει να προκαλέσεις και εσύ πόνο απομακρύνοντας τους άλλους από δίπλα σου εμποδίζοντας και στραγγαλίζοντας την όποια προσπάθεια πλησιάσματός σου. 

Με δύο εξαιρετικούς ηθοποιούς που δεν έχουν παίξει ξανά στον κινηματογράφο με έντονα τα στοιχεία του ντοκιμαντέρ, σε αργούς αφηγηματικούς ρυθμούς πλαισιωμένους από έξοχη φωτογραφία, η ταινία καθηλώνει τον θεατή φέρνοντάς τον αντιμέτωπο με την απόλυτη μοναξιά του ήρωα αλλά και την δική του που την αντικρίζει μαζί με την φωτιά που έρχεται...

Γυρισμένη στη Γαλικία, επαρχία της βορειοδυτικής Ισπανίας  με το άγριο αλλά και πανέμορφο τοπίο της, η ταινία απέσπασε το Βραβείο Επιτροπής στις Κάννες, στο τμήμα Ένα Κάποιο Βλέμμα 2019, καθώς και τον Χρυσό Αλέξανδρο στη Θεσσαλονίκη.

Δύο αχώριστες αδερφές, στο Ρίο ντε Τζανέιρο της δεκαετίας του ’50, αναγκάζονται να αποχωριστούν η μία την άλλη. Η Γκουίδα δεν έχει άλλη επιλογή από το να μεγαλώσει ολομόναχη το εκτός γάμου παιδί της, ενώ η Ευρυδίκη εξωθείται σε έναν νερόβραστο γάμο, εγκαταλείποντας το πάθος της για το πιάνο. Μια έξυπνη αναφορά στον μύθο του Ορφέα και της Ευρυδίκης, μα πάνω απ’ όλα ένας ύμνος στο γυναικείο σθένος. Ένας φόρος τιμής στις αμέτρητες γυναίκες που στερήθηκαν τη δυνατότητα να διαθέσουν το σώμα και το πνεύμα τους όπως οι ίδιες επιθυμούσαν, προκειμένου να στριμωχτούν σε ασφυκτικά πατριαρχικά καλούπια.

Βραβείο του τμήματος "Ένα Κάποιο Βλέμμα" στο τελευταίο φεστιβάλ των Καννών.

Διαβάστε την κριτική μας :  Η Αόρατη Ζωή της Ευρυδίκης Γκουσμάο | EDITORIAL

"Ανόθευτο μελόδραμα που ποτέ δεν ντρέπεται για τις καταβολές του, μένοντας προσηλωμένο σε αυτό που πρεσβεύει, χωρίς art-house «δηθενιές» και φιοριτούρες. Λαϊκών καταβολών κινηματογράφος γυναικείας (περισσότερο) θεματολογίας, χωρίς όμως φεμινιστικού τύπου κορώνες, αλλά με ιστορία προς αφήγηση που αφορά (είναι αδύνατο να μην διακρίνει κάποιος τις κοινές παραδόσεις και τα ήθη ανάμεσα σε βραζιλιάνικα και ελληνικά λαϊκά στρώματα της τότε εποχής). Πραγματικά υπέροχες ερμηνείες από τις πρωτοεμφανιζόμενες Ζούλια Στόκλερ και Κάρολ Ντουάρτε. Εύφημος μνεία στην ολοζώντανη πολύχρωμη φωτογραφία της Ελέν Λουβάρ. Να είστε έτοιμοι για πολλά δάκρυα. Εγώ, πάντως, λύγισα." - Freecinema.gr

"Σε ένα απρόσμενο flash forward, η σπουδαία Φερνάντα Μοντενέγκρο (Κεντρικός Σταθμός), στα 90 της χρόνια, μας ξεναγεί σε μια συμπυκνωμένη αναδρομή με λίγα λόγια και τις απολύτως απαραίτητες εκφράσεις ‒ μια υπέροχη σεκάνς επιλόγου, απολύτως σύμμετρη με τη διάρκεια και τους ρυθμούς της ταινίας. " - Lifo.gr

"Μελόδραμα φτιαγμένο με τα κλασικά υλικά του είδους, έχοντας ρίζες στην ελληνική μυθολογία και καρπούς πλούσιο συναισθηματικά σχόλιο για την πατριαρχική κοινωνία της Βραζιλίας. " - Cinemagazine.gr

"...είναι μια γλυκιά και ειλικρινής ιστορία για το θάρρος που θα θέλαμε να έχουμε και για τους ανθρώπους που μας εμπνέουν να κάνουμε αυτό το παραπάνω βήμα έξω απο την ζώνη ασφάλειάς μας. Τελικά αξίζει να θυμάστε, η μαγεία υπάρχει, θα τη βρείτε στους ανθρώπους γύρω σας." - Μoveitmag.gr

Παρασκευή 11/9 - Κυριακή 13/9/2020