Εξοπλισμένος με ένα ξεκάθαρο όραμα και ένα παράτολμο σχέδιο 78 σελίδων, ο Ρίτσαρντ Γουίλιαμς είναι αποφασισμένος να γράψει ιστορία μαζί με τις κόρες του, Βένους και Σερένα. Με σκληρές προπονήσεις στα εγκαταλελειμμένα γήπεδα της Καλιφόρνια, τα δύο ακατάβλητα κορίτσια σφυρηλατήθηκαν από την ανυποχώρητη αφοσίωση του πατέρα τους και την ισορροπημένη προσέγγιση της μητέρας τους, για να αντιμετωπίσουν ανυπέρβλητα εμπόδια και να ξεπεράσουν κάθε προσδοκία.

Ο Γουίλ Σμιθ πρωταγωνιστεί στη συναρπαστική αληθινή ιστορία του προπονητή, μέντορα και πατέρα που μας χάρισε τις θρυλικές τενίστριες Βένους και Σερένα Γουίλιαμς. Η ταινία διηγείται την πραγματική ιστορία μιας οικογένειας που χάρη στην ακλόνητη θέληση και πίστη ανέθρεψε στους κόλπους της δύο από τους μεγαλύτερους θρύλους στον παγκόσμιο πρωταθλητισμό. Μια βιογραφία με ισορροπημένες ερμηνείες, χιούμορ και κοινωνικοπολιτικές αναφορές, που χάρισε στο Γουίλ Σμιθ το πρώτο –επεισοδιακό- όσκαρ του (Α’ Aνδρικού ρόλου).

21:00 - Το Μονοπάτι των Χαμένων Ψυχών

Ο Τζέικομπ και η Μόνικα σε μία προσπάθεια για ένα καλύτερο οικονομικό μέλλον για αυτούς και τα παιδιά τους, μετακομίζουν από την Καλιφόρνια σε μία φάρμα στο Αρκάνσας.  Οι δυσκολίες θα είναι από την αρχή απογοητευτικές για όλα τα μέλη της οικογένειας όμως η άφιξη της γιαγιάς από την Κορέα θα δώσει νέα διάσταση στην καθημερινότητά τους. Πραγματικά είναι δύσκολο να αντισταθείς στις εμψυχωτικές προθέσεις του "Μinari" και στην αγνή συγκίνηση που προσφέρει χρησιμοποιώντας αγνό συναίσθημα και όχι συναισθηματισμούς. Η Γιουν Γιου-τζουνγκ κέρδισε το Όσκαρ Β' γυναικείου ρόλου για την ερμηνεία της στην ταινία, στην 93η Τελετή Απονομή των Όσκαρ.

"Αν μοιάζει εξαιρετικά βιωμένο και αυθεντικό είναι επειδή το Minari βασίζεται στις εμπειρίες του δημιουργού του, Lee Isaac Chung, που μαζί με τον διευθυντή φωτογραφίας Lachlan Milne συνθέτουν ένα κλίμα παρατηρημένης πραγματικότητας για τους ήρωες της ταινίας, σχεδόν σα να κρυφακούς τη ζωή τους." - Oneman.gr

Η "πολλά υποσχόμενη νεαρή γυναίκα", ξεσκεπάζει την παθογένεια και την υποκρισία μιας βαθιά άρρωστης κοινωνίας, επιχειρεί και τα καταφέρνει να αναλύσει το ψυχογράφημα των βιαστών και των εν δυνάμει βιαστών καθώς και τη συγκάλυψη αυτών. Η ηρωίδα μας, η  Κάσι (πολύ καλή η ερμηνεία της Κάρεϊ Μάλιγκαν) δεν είναι η ίδια θύμα βιασμού. Ωστόσο μιλά από την πρώτη στιγμή για αυτό που έχει συμβεί στην επιστήθια φίλη της. Μιλά με διάφορους τρόπους γιατί νιώθει ότι και η ίδια βιάζεται από μια κοινωνία που αδιαφορεί, που μοναδικό της μέλημα είναι η συγκάλυψη. Και μιλώντας ανακαλύπτει και τους τρόπους της σωστής απεύθυνσης. Γιατί δεν αρκεί απλά να μιλήσεις. Οφείλεις να αντιληφθείς και το κοινωνικοπολιτικό  περιβάλλον μέσα στο οποίο απευθύνεσαι και από εκεί να αντλήσεις τα "εργαλεία" που θα τα στρέψεις εναντίον του. Για να μην πέσεις στην παγίδα να υποκύψεις σε αυτό. Για να μην πέσεις στην παγίδα να εργαλειοποιηθείς από αυτό. Για να μην πέσεις στην παγίδα να αποτελέσεις και εσύ μέρος ενός συστήματος που θα σε μετατρέψει και εσένα, με την ανοχή σου, σε παθητικό δέκτη των όσων συμβαίνουν.

Δεν είναι εύκολο να κατανοήσεις ότι για να ακουστεί η φωνή σου και να είναι αποτελεσματική προκειμένου να δοθεί ένα τέλος στην άσκηση εξουσίας και στην χρησιμοποίηση της γυναίκας ως αντικείμενο, θα πρέπει να τα βάλεις με πολλούς και πολλά. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κατανοήσεις την συμπεριφορά των θυτών που μπορεί να είναι απόρροια του φόβου τους, των απωθημένων και συμπλεγμάτων που τους έχουν κατασταλεί από την ίδια τη δομή της κοινωνίας όπου τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις και ό,τι βολεύει την ενδυνάμωση των εξουσιαστικών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα, καλά κρατεί, καλά αναπαράγεται. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις ότι αν ο εφιάλτης των ανδρών που έχουν παρενοχλήσει σεξουαλικά γυναίκες είναι να μην αποκαλυφθεί ποτέ η αλήθεια, ο εφιάλτης των  θυμάτων τους είναι να ζουν σε μια κοινωνία όπου το πρώτο μέλημά της είναι η συγκάλυψη, η αποδοχή, "τα ’θελε και τα ’παθε" η υποκρισία, "νεαροί είναι, βράζει το αίμα τους ή άντρες είναι τι περιμένεις όταν και εσύ τους προκαλείς..." η ευκολία αναγνώρισης ελαφρυντικών προς τον θύτη (στον άντρα οι πράξεις του δικαιολογούνται εξαιτίας του μεθυσιού του, στη γυναίκα όχι) και ταυτόχρονα η πάση θυσία αναζήτηση επιβαρυντικών στοιχείων ή και η επινόηση αυτών που σχετίζονται με τη συμπεριφορά του θύματος. 

Δεν είναι εύκολα όλα αυτά. Αναδεικνύονται, όμως, όλα μέσα στην ταινία υποσκελίζοντας τις όποιες σεναριακές ατέλειες (κάποια χαλαρότητα στο σενάριο κάποιες "εύκολες" λύσεις προκειμένου να  "προχωρήσει" η ταινία).

Αξίζει και με το παραπάνω η θέασή της, γιατί δεν παρουσιάζει απλά το πρόβλημα αλλά προχωρά και πέρα από αυτό. Προχωρά πέρα από το  "Me Too" με έντονη διάθεση να καταγγείλει αλλά και να αναδείξει τα αίτια που το προκαλούν. 

Στην ταινία, απονεμήθηκε το βραβείο Πρωτότυπου Σεναρίου, στην 93η Τελετή Απονομή των Όσκαρ.