Όταν πριν λίγα χρόνια είδα το Hereditary («Η Διαδοχή») του Άρι Άστερ δεν μπορούσα να καταλάβω αν το συγκεκριμένο είδος «τρόμου» (θεωρώ ότι εν τέλη ο όρος είναι τόσο αδόκιμος και αυθαίρετος) που εισάγει στο πανί  το οποίο και αναμιγνύει με πολλά, διαφορετικά και ξένα μεταξύ τους στοιχεία (και κυρίως στο Αμερικανικό σινεμά τα τελευταία χρόνια) έχει εμφανιστεί ποτέ σε φιλμογραφικό ντεμπούτο. Την απάντηση μέχρι να βγεί στις αίθουσες το «Μεσοκαλόκαιρο» δεν την είχα πάρει. 

Ο Άρι Άστερ μου δίνει την απάντηση ότι ο «τρόμος», έτσι όπως τον έχουμε συνηθίσει στο σινεμά, δεν τον ακουμπά και δεν τον ενδιαφέρει να αποδοθεί όπως κάποιος ίσως να περιμένει. Αρχικά το contrast των χρωμάτων είναι στο τέρμα όπως και το γεγονός ότι όλη η ταινία εκπέμπει φως και όχι σκοτάδι (σήμα κατατεθέν των horror ταινιών) με τα εύσημα εδώ να ανήκουν στον φωτογράφο Πάβελ Γκοβορζόλσκι. 

Η ταινία ξεκινάει με ένα λαμπερό φόντο απέραντης γαλήνης και φυσικής ομορφιάς και στιγμιαία δίνει τη θέση σε ένα φασαριόζικο στιγμιότυπο στο σπίτι της Ντάνι που απαντά σε μια απρόσμενη τηλεφωνική κλήση. Η Ντάνι θα μάθει για την αδερφή της με την οποία έχει να επικοινωνήσει αρκετές ώρες και θα ακολουθήσει μια απροσδόκητη εξέλιξη που θα κάνει τον θεατή να «τρομάξει» και θα είναι η μια και μοναδική φορά που το θέαμα θα θυμίσει κάτι από ταινίες τρόμου και ενδεχομένως να σοκάρει κάποιους. Ο Κρίστιαν, το αίσθημα της Ντάνι αφού ενοχληθεί από τις συνεχείς κλήσεις της το βράδι που διασκέδαζε με τους κολλητούς του σε ένα bar, θα της συμπαρασταθεί και θα της προτείνει να ακολουθήσει εκείνον και τους φίλους του στη Σουηδία. Το ταξίδι έχει ως σκοπό την επίσκεψη και μελέτη μιας «παγανιστικής» γιορτής και τελετής για την ανάγκη πτυχιακής έρευνας. Ο Τζος, ένας από τους κολλητούς του Κρίστιαν, δεν θα δει με καλό μάτι τον ερχομό της Ντάνι στη σκανδιναβική χώρα.

Ο Ηλίας Φραγκούλης στην κριτική του γράφει: "Όπως ένας τουρίστας θαυμάζει το καινούργιο που ξεδιπλώνεται μπροστά στα μάτια του σε ένα παρθενικό του ταξίδι. Σε ένα μέρος στο οποίο μπορεί και να μην επιστρέψει ποτέ. Γι’ αυτό και πρέπει να εντυπώσει τα πάντα καλά στη μνήμη του." Αισθάνθηκα αυτό ακριβώς, ένας εξερευνητής που του ανοίγεται ένας χάρτης και πρέπει να τον ανακαλύψει. Ένας θεατής σε μια γκαλερί ζωγραφικής που παρατηρεί και θαυμάζει έναν πίνακα. Και κάθε φορά ανακαλύπτεις κάτι διαφορετικό, κάτι νέο και έπειτα παρατηρείς πάλι μπας και βρεις μια νέα ανακάλυψη. Ο Άστερ μας εγκαινιάζει ένα πρωτοποριακό σινεμά που για να το καταλάβεις στην ολότητά του θα πρέπει να το επισκεφτείς πολλές φορές. Σε αντίθεση με την Ντάνι, εσύ σαν θεατής έχεις αυτή την ευκαιρία να επιστρέψεις και να αποκομίσεις μια καινούργια εμπειρία. Εγώ το έκανα πέντε φορές πάντως…

Από την αρχή η ταινία σε προϊδεάζει γι αυτό που πρόκειται να συμβεί. Μια διαδρομή μέσα στο πυκνό δάσος με την Ευρυδίκη να χάνεται για λίγο ανάμεσα στα δαιδαλώδη μονοπάτια και τις συστάδες των δέντρων- εμποδίων να υψώνονται αγέρωχα, αδιαφορώντας για τη νεαρή Ευρυδίκη καλύπτοντας με το ύψος τους το φως του ήλιου αφήνοντας χαραμάδες μόνο φωτός. Μέσα σε λίγες μόνο στιγμές, σε μικρογραφία ξεδιπλώνονται τα έντονα συναισθήματα της κοπέλας, ο φόβος για το άγνωστο, η μοναξιά, η ανασφάλεια και η μικρή ελπίδα που δημιουργείται από τη φωνή της αδελφής της που ακούγεται από μακριά και από το λιγοστό φως που υπάρχει γύρω της. 

Συναισθήματα που θα τα βιώσουν έντονα και οι δύο αδελφές κατά τη διάρκεια της ζωής τους , που όμως θα τα διαχειριστούν διαφορετικά. Γιατί απλά δεν είναι ίδιες , είναι διαφορετικές. Για την ακρίβεια η μία αποτελεί συμπλήρωμα της άλλης. Η Γκίντα, τολμηρή, ατίθαση, αυθόρμητη, ασυμβίβαστη. Η Ευρυδίκη, ευαίσθητη με έντονο πάθος για τη μουσική ,ντροπαλή, εσωστρεφής, πάντα έτοιμη να μην δυσαρεστήσει κανέναν, καταπνίγοντας τις ορμές της.