Η Έλενα αντικρίζει τον εαυτό της στον καθρέφτη και το είδωλο που βλέπει δεν της αρέσει. Βλέπει κάτι που δεν έχει ζωή , που καταλαμβάνει πολύ χώρο, που κουβαλάει πολλές έννοιες και σκοτούρες, πολλά βάρη που ούτε ο ίδιος ο καθρέφτης δεν αρκεί για να χωρέσουν όλα αυτά εκεί μέσα. Αντί να σπάσει τον καθρέφτη, αποφασίζει να τα παρατήσει όλα και να φύγει σε μια προσπάθεια να καταφέρει να βρει τον χαμένο της εαυτό, αυτόν που ο καθρέφτης δεν της δείχνει. Η γνωριμία της με τον Αντώνη,θα λειτουργήσει καταλυτικά και θα τη βοηθήσει να κάνει τα πρώτα βήματα σε ένα ανεξερεύνητο για αυτή πεδίο , που όμως στο επίκεντρό του πλέον βρίσκεται η ίδια...

Μαγνητικά πεδία ο τίτλος της ταινίας που μας παραπέμπει στον φυσικό ορισμό της έννοιας του όρου. Κάθε μαγνήτης δημιουργεί γύρω του ένα μαγνητικό πεδίο. Και κάθε σιδερένιο αντικείμενο που θα βρεθεί στον χώρο αυτό αποκτά μαγνητικές ιδιότητες. Και προσανατολίζεται σε γραμμές που ξεκινούν από τον μαγνήτη και καταλήγουν σε αυτόν. Το πεδίο του μαγνήτη είναι πολύ ισχυρό στα άκρα και όσο απομακρυνόμαστε από αυτά εξασθενεί. Εκτός του πεδίου, το αντικείμενο απομαγνητίζεται και χάνει τις ιδιότητές του και τον προσανατολισμό του. 

Ο Αντώνης λοιπόν βρίσκεται στο πεδίο της Έλενας ,τυχαία. Αναζητά έναν χώρο να θάψει τα οστά μιας μακρινής του θείας.  Ο τόπος όμως αφιλόξενος, οι άνθρωποι εχθρικοί και δεν υπάρχει ένα κομμάτι γης για να φιλοξενήσει ό,τι απέμεινε από μια ζωή. Η αντίστιξη ανάμεσα στους ζωντανούς και τους νεκρούς μας ξενίζει, αλλά παρακολουθώντας την ταινία αρχίζουμε να ανακαλύπτουμε ένα πλέγμα δεσμών και δυνάμεων που δημιουργούνται ανάμεσά τους. Στο κάδρο βρίσκονται και οι τρεις. Το κουτί με τα οστά της θείας, ο Αντώνης και η Έλενα. Το πεδίο της Έλενας, σταδιακά  ισχυροποιείται, καθώς η Έλενα αρχίζει να ξαναγεννιέται, να αποδέχεται το γεγονός ότι το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της ήταν ένα μεγάλο λάθος , να συνειδητοποιεί ότι για χρόνια βρισκόταν στα πεδία άλλων και η ίδια άγονταν και φέρονταν χωρίς να έχει ποτέ αναρωτηθεί αν ήταν τα πεδία που της ταίριαζαν. Και σιγά σιγά μέσα από αυτή την ισχυροποίηση της, αρχίζει να έλκει σταδιακά και τον Αντώνη που και εκείνος άγεται και φέρεται μόνο που αυτό δεν τον ενοχλεί. Απλά το έχει αποδεχτεί. Στη νέα κατάσταση που έχει δημιουργήσει πλέον η Έλενα, βρίσκουν τον χώρο τους και ο Αντώνης και η θεία. Οι ισορροπίες έρχονται φυσικά και διαρκούν, γιατί η δύναμη του μαγνήτη μπορεί και τις διατηρεί. Ισορροπίες που έχουν να κάνουν με τη θέση, τον ρόλο, την ανάγκη να ανήκεις κάπου που να μπορείς να αναπνέεις ,να μπορείς να νιώθεις. Δεν έχει σημασία τι νιώθεις, αν νιώθεις μεγάλη  χαρά ή μεγάλη λύπη, αλλά αυτό που έχει τεράστια σημασία είναι να κινητοποιείται μέσα σου το συναίσθημα. Να νιώθεις ζωντανός. Να μην είσαι νεκρός. Και οι λύσεις και οι ισορροπίες αποκαθίστανται όταν οι ζωντανοί νιώθουν πραγματικά ζωντανοί. Οπότε αντιλαμβάνονται και το πού ανήκουν αυτοί, άρα και το πού ανήκουν οι νεκροί. Γιατί πλέον αντιλαμβάνονται και τις ουσιαστικές διαφορές τους. 

Με πολύ όμορφα κινηματογραφικά πλάνα που αναδεικνύουν τον μοναχικό αγώνα του ανθρώπου να υπάρξει και να βρει τη θέση του σε ένα σύμπαν που ο νόμοι του είναι προκαθορισμένοι και που πρέπει μέσα σε αυτό να βρεις τρόπους, να φτιάξεις τους δικούς σου νόμους, τα δικά σου πεδία ύπαρξης , που πρέπει να κόψεις γέφυρες με ό,τι εξ ορισμού σε συνδέει και να χαράξεις τις δικές σου διαδρομές, τα μαγνητικά πεδία, μία road movie ταινία, έρχονται να μας ταξιδέψουν σε μία υπέροχη διαδρομή υπαρξιακής αναζήτησης .

Η ταινία απέσπασε έξι βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και πέντε βραβεία Ίρις της Ελληνικής Ακαδημίας Κινηματογράφου.

Μία ταινία με χαμηλό budget που μας αποδεικνύει για μια ακόμη φορά, ότι η τέχνη δεν θέλει και πολλά για να μεγαλουργήσει, αρκεί στο επίκεντρό της να βρίσκεται ο άνθρωπος. Ο ίδιος ο άνθρωπος, από μόνος του αποτελεί τεράστια πηγή πλούτου και έμπνευσης. Και όσοι ασχολούνται με την πραγματική τέχνη, αυτό το γνωρίζουν πολύ καλά. Και οι συντελεστές της ταινίας, ο πρωτοεμφανιζόμενος σκηνοθέτης, Γιώργος Γούσης και οι ήρωές του -πρωταγωνιστές, Έλενα  Τοπαλίδου και  Αντώνης Τσιοτσιόπουλος, που προσυπογράφουν και το σενάριο μαζί του, προφανώς και το γνώριζαν!

"Oι πελάτες του ξενοδοχείου εμάς τις καμαριέρες μας θέλουν αόρατες", λέει η Ζουλί η κεντρική ηρωίδα της ταινίας, στη νέα καμαριέρα που έχει έρθει στο πεντάστερο ξενοδοχείο, που βρίσκεται στο κέντρο του Παρισιού και έχει αναλάβει την εκπαίδευσή της. Βέβαια, η ελίτ αυτής της κοινωνίας, η άρχουσα τάξη, δεν είναι μόνο που τις θέλει αόρατες, αφού αυτό που την ενδιαφέρει είναι να απολαμβάνει τις υπηρεσίες που εξασφαλίζει μέσω της υπερεκμετάλλευσης της εργασίας αυτών των γυναικών, αλλά είναι και που έχει καταφέρει να τις μετατρέψει σε αόρατες με το μαγικό ραβδάκι που ακούει στο όνομα πλουτοκρατία. Μέσα στο πεντάστερο καμία οπτική επαφή δεν υπάρχει, ανάμεσα στους πελάτες και το προσωπικό καθαριότητας, που φροντίζει να εξαφανίζεται φυσικά όταν εμφανίζονται οι πρώτοι.

Αυτό όμως που η Ζουλί δεν έχει συνειδητοποιήσει παρόλο που το βιώνει στην καθημερινότητά της , είναι το ότι και η ίδια έχει εξαφανίσει τον εαυτό της από τους γύρω της. Εδώ το μαγικό ραβδί λέγεται εξαντλητικοί ρυθμοί εργασίας ή αλλιώς full time ωράριο εργασίας. Βλέπει ελάχιστα τα παιδιά της που σχεδόν όλη τη μέρα τους την περνούν με την ηλικιωμένη γειτόνισσα που τα φροντίζει, είναι απούσα από τον ίδιο της τον εαυτό, αφού οι προσωπικές της ανάγκες είναι βαθιά καταχωνιασμένες, είναι απούσα από τους κοινωνικούς αγώνες. Και είναι απούσα γιατί τρέχει διαρκώς για να προλάβει. Και μαζί της τρέχουμε και εμείς συναισθανόμενοι την αγωνία της να φτάσει εγκαίρως εκεί που πρέπει. Μόνο που μέσα σε αυτούς τους καταιγιστικούς ρυθμούς τρεξίματος χάνουμε τον ουσιαστικό προορισμό. Ή, για την ακρίβεια, όταν τον βρει εκείνη και μαζί της και εμείς, δεν ξέρουμε αν πρέπει να χαρούμε ή να λυπηθούμε γιατί τελικά δεν ξέρουμε αν μέσα σε όλον αυτό τον πανικό ήταν τελικά αυτός που η ίδια ήθελε να φτάσει.

Με φόντο τις μεγάλες απεργιακές κινητοποιήσεις εκατομμυρίων εργαζομένων από όλους τους κλάδους, ανάμεσά τους και των κίτρινων γιλέκων στο κέντρο του Παρισιού, που προκαλούσαν παράλυση στη γαλλική πρωτεύουσα για μεγάλο χρονικό διάστημα, με μεγάλες ματαιώσεις δρομολογίων μετρό και λεωφορείων από και προς το κέντρο, η Ζουλί δίνει καθημερινά τον δικό της αγώνα δρόμου (κυριολεκτικά αγώνα δρόμου) για να βρίσκεται εγκαίρως στην εργασία της. Και την έχει μεγάλη ανάγκη αυτή την εργασία γιατί μεγαλώνει μόνη της τα δύο ανήλικα παιδιά της και γιατί ο πρώην σύζυγός της δεν είναι συνεπής στη διατροφή που οφείλει προς την οικογένειά του.

Υπομονετικά, ταυτόχρονα όμως και με έναν έντονο θυμό που υποβόσκει, αλλά φουντώνει όλο και πιο πολύ, η Ζουλί ανέχεται τις δυσκολίες της καθημερινότητάς της (κατοικεί σε ένα χωριό μακριά από το κέντρο γιατί δεν θέλει όπως λέει η ίδια τα παιδιά της να ζουν σε «κλουβιά» και εδώ τίθεται το ερώτημα: και είναι καλύτερα να μεγαλώνουν με τη μητέρα τους απούσα σχεδόν από τη ζωή τους; Αλλά ούτε και αυτό προλαβαίνει να σκεφτεί η Ζουλί). Αναγκάζεται λοιπόν να διανύει καθημερινά μια πολύ μεγάλη απόσταση με τα ΜΜΜ όταν και όποτε τα βρίσκει, αλλά ταυτόχρονα ελπίζει ότι θα βρει μια πολύ καλύτερη δουλειά με δεδομένο ότι έχει σπουδάσει οικονομικά και σαφώς επιθυμεί μια δουλειά που σχετίζεται με τις σπουδές της.

Ξημερώματα φεύγει η Ζουλί από το σπίτι της, με τη δύση του ηλίου επιστρέφει. Με αποτέλεσμα να μην έχει χρόνο να ασχοληθεί με τίποτα πέραν της εργασίας της και της διαδρομής της από και προς αυτήν. Κοινωνικά αποκομμένη από όλους και όλα, με μοναδική επαφή το ραδιόφωνο που την ενημερώνει για την κατάσταση που επικρατεί στο κέντρο εξαιτίας των απεργιών. «Κοιτάζω κυρίως πώς θα αποφύγω τις απεργίες και όχι πως θα συμμετέχω σε αυτές» λέει σε μία σκηνή της ταινίας σε έναν γείτονά της που τη ρωτά αν έχει σκεφτεί ποτέ να κατέβει και η ίδια σε απεργία. Αδιανόητη για τη Ζουλί η συμμετοχή της στα κοινωνικά δρώμενα. Πουθενά δεν μετέχει, με κανέναν δεν αλληλεπιδρά. Η μόνη της συνάντηση και επαφή είναι με τους εφιάλτες της που έρχονται να της υπενθυμίσουν, να την τσιγκλίσουν, να την ταρακουνήσουν μήπως και κάνει μία στάση σε αυτό το ανελέητο τρέξιμο και τις προσπάθειες  που καταβάλλει διαρκώς για να τα προλάβει όλα.