"Ζούσε τη ζωή της" (Vivre sa Vie) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ

Όταν επιλέγεις την αντικειμενική ομορφιά (Άννα Καρίνα) όχι για να προβάλλεις το φυσικό κάλλος που αδιαμφισβήτητα εκπέμπεται από αυτήν αλλά για να την τοποθετήσεις μέσα σε μίζερα καταθλιπτικά δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων, αναδεικνύοντας πρωτίστως την εσωτερική σύγκρουση του ωραίου που υπάρχει σε όλους μέσα μας, απέναντι σε μία κοινωνία που έχει πάψει πλέον να το βλέπει, μια κοινωνία που βουλιάζει καθημερινά στον βούρκο της οικονομικής και ιδεολογικής της κατάρρευσης,

...όταν δεν επιδιώκεις να αναδείξεις την πορεία μιας ζωής τοποθετημένης και στοιβαγμένης σε κατευθυνόμενες και προσανατολισμένες κινήσεις, αλλά επιλέγεις στιγμιότυπα μιας ζωής που καθορίζουν και καθορίζονται όχι μόνο από το τυχαίο, αλλά κυρίως από το συνειδητά επιλεγμένο στον δρόμο των υπαρξιακών σου αναζητήσεων, 

...όταν με την άψογη κινηματογράφηση του προσώπου της ηρωίδας σου, καταφέρνεις να «πεις» στον θεατή σου (γιατί έχεις καταφέρει να τον κάνεις να αντικρίζει τα πάντα πλέον μέσα από τα μάτια της ηρωίδας σου) ότι οι σιωπές μας είναι καμιά φορά ο πιο δυνατός τρόπος επικοινωνίας μας, γιατί εμπεριέχουν την ωριμότητα και τη σοφία της αποστασιοποίησης και γιατί πολλές φορές συμβαίνει οι λέξεις να μην μπορούν να εκφράσουν...

όταν σώζεις τις λέξεις από τον ευτελισμό τους, αλλά και την ίδια σου τη σκέψη από τον ευτελισμό αυτό, αφού οι λέξεις είναι τα εργαλεία αποκωδικοποίησης αυτής,

...όταν προσφέρεις πολλά κομμάτια του εαυτού σου, ίσως και πολλούς εαυτούς σου σε μία κοινωνία που αδιαφορεί περιχαρακωμένη στην ηττοπάθεια και τον ναρκισσισμό της, 

...όταν προσφέρεις σε αυτήν όχι για να λάβεις αλλά για να ανακαλύψεις στο τέλος το κομμάτι εκείνο του εαυτού σου που δεν θέλεις να το δώσεις, αυτό που είναι το πολυτιμότερο για εσένα και με αυτό θα πορευτείς για να αντέξεις, για να μπορείς να είσαι καλά και με αυτό πλέον θα ζήσεις τη ζωή σου... 

Τότε φτιάχνεις το αριστούργημα που λέγεται «Ζούσε τη ζωή της» όπου η Άννα Καρίνα, καθ' όλη τη διάρκεια της κινηματογραφικής αφήγησης με το βλέμμα της, τις εκφράσεις της, τις σιωπές της, τις απογοητεύσεις της, τα αδιέξοδά της, τις προσποιήσεις της, την προκλητικότητά της, το θάρρος της, την αφέλειά της, νοηματοδοτεί τις λέξεις «Ζωή» και «Ζω», αποδίδοντας τους την πραγματική τους σημασία.

Και τότε βέβαια, δικαίως σου αποδίδεται ο τίτλος του ΜΕΓΑΛΟΥ σκηνοθέτη που ακούει στο όνομα Ζαν Λυκ Γκοντάρ.

Γιατί είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, όπως γράφει και ο αξέχαστος Β. Ραφαηλίδης αναφερόμενος σε αυτόν τον σκηνοθέτη, να κάνεις ένα σινεμά που δεν έχει το ελατήριο της μυθοπλασίας εντός του μύθου αλλά εντός της κεφαλής του δημιουργού. Εντός μιας εσωτερικής αναγκαιότητας που αγγίζει όλους μας.