Αν ανοίξουμε την πόρτα του δωματίου του έφηβου γιου μας και αντικρίσουμε τον γιο μας να κοιμάται αγκαλιά με τον κολλητό του φίλο, ποια θα είναι η πρώτη μας σκέψη για τη μεταξύ τους σχέση; Και πόσο διαφορετικά θα είναι τα συναισθήματά μας από μια άλλη εικόνα που ενδόμυχα θα θέλαμε να δούμε; Την εικόνα του γιου μας αγκαλιά με ένα κορίτσι; Πόσο έχουμε καλλιεργήσει σαν ενήλικες τη σκέψη ότι η έλξη δύο ανθρώπων του ιδίου φύλου σε αυτή την ηλικία  όπου εκδηλώνονται τα πρώτα ερωτικά ενδιαφέροντα και οι σεξουαλικοί πειραματισμοί, μπορεί να εντάσσονται στη φυσιολογική διαδικασία της συναισθηματικής και κοινωνικής ωρίμανσης του εφήβου; Και πόσο έτοιμοι είμαστε να αποδεχτούμε τις επιλογές τους που οι ίδιοι θα οδηγηθούν προκειμένου να ανακαλύψουν μόνοι τους όλες τις παραμέτρους μίας σχέσης που θα τους οδηγήσει στο να αξιολογήσουν οι ίδιοι σωστά αυτή τη σχέση και να της δώσουν το σχήμα και τη μορφή που ικανοποιεί τις δικές τους βαθύτερες ανάγκες; Ανάγκες που μπορεί και να μην γνωρίζουμε; Ή να μην θέλουμε να δούμε;Πόσο κοντά βρίσκεται ο έρωτας στη δυνατή φιλία ; Και πώς αυτός εκδηλώνεται; Ποιοι παράγοντες επεμβαίνουν στο να αλλοιώνουν μία πολύ δυνατή σχέση καλουπώνοντάς την στις νόρμες και τα στερεότυπα της κοινωνίας που δεν εμβαθύνει, που δυσκολεύεται πολύ να αποδεχτεί το διαφορετικό όσο και αν οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες επαίρονται για τα βήματα προόδου που έχουν κάνει σε αυτόν τον τομέα; Νόρμες που ενδόμυχα έχουμε αποδεχτεί και οικειοποιηθεί;

Τα ερωτήματα αυτά θέτονται στην ταινία του Βέλγου σκηνοθέτη και οι απαντήσεις τους δίνονται σκληρά ,αλλά με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια, στον προαύλιο χώρο του σχολείου όπου οι δύο κολλητοί φίλοι  ο Λεό και ο Ρεμί έρχονται αντιμέτωποι με έναν άλλον κόσμο έξω από τον δικό τους κλειστό κόσμο , έναν κόσμο που έρχεται σε μία πολύ μεγάλη σύγκρουση με τον δικό τους , σηματοδοτώντας τη βίαιη μετάβαση από την παιδική ηλικία στον κόσμο της σταδιακής εισόδου στην ενήλικη ζωή. Και δίνονται οι απαντήσεις στον τρόπο που τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζονται από τους συμμαθητές τους . Έναν τρόπο που αντανακλά τον τρόπο  διαπαιδαγώγησης των συμμαθητών τους, μία διαπαιδαγώγηση που δυστυχώς έχει στηριχτεί στα στερεότυπα που για πολλά χρόνια, αιώνες θα λέγαμε, παρεμποδίζουν την ομαλή και φυσιολογική εξέλιξη των ανθρωπίνων σχέσεων.

Ο φόβος της ομοφυλοφιλίας πάντα υπάρχει, πάντα καραδοκεί στις οικογένειες και παρόλα τα βήματα προόδου που έχουν σημειωθεί, και παρά τις θεωρητικές δηλώσεις του τύπου το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η ευτυχία του παιδιών , ωστόσο πρόκειται για ένα θέμα ταμπού που αποσιωπάται, γιατί  παραμένει ταμπού στο μυαλό των ενήλικων, στο μυαλό των γονέων, στο μυαλό των ανθρώπων που ασχολούνται με την εκπαίδευση και την ψυχική υγεία των παιδιών. Που δεν τολμούν να μιλήσουν ανοιχτά για αυτά τα θέματα δίνοντας τους τις πραγματικές τους διαστάσεις μέσα στα πλαίσια της προσωπικής εξέλιξης και της ελεύθερης επιλογής του κάθε ατόμου. Ένας φόβος που καλλιεργείται  εντέχνως από το ίδιο το σύστημα που τροφοδοτεί την ομοφοβία, προκειμένου να την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν όταν και όποτε χρειαστεί να αποδώσει ευθύνες στα δικά του εγκλήματα. Ενός συστήματος που πάντα φροντίζει να περιθωριοποιεί ομάδες που αποτελούν για αυτό τα μαξιλαράκια ασφαλείας , αυτά της απόδοσης και της μετάθεσης των δικών του ευθυνών που σχετίζονται με παντός τύπου εγκλήματα που το ίδιο διαπράττει (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά).

Μία πολύ δυνατή σχέση αγάπης, εμπιστοσύνης, ασφάλειας, κατανόησης και βαθιάς ενσυναίσθησης έχει αναπτυχθεί  ανάμεσα στους δύο εφήβους τον Λεό και τον Ρεμί που από μικροί μεγαλώνουν μαζί και δεν αποχωρίζονται ποτέ ο ένας τον άλλον. Μία σχέση που δείχνει ότι θα λειτουργεί  προστατευτικά και δεν πρόκειται να την αμαυρώσει κανένα γεγονός στην περαιτέρω πορεία της ζωής τους. Η ξενοιασιά της παιδικής ηλικίας στη φύση, η ίδια η ευεργετική επίδραση της φύσης, τα παιχνίδια τους σε αυτήν,  η βραδινή συντροφιά που κρατά ο ένας στον άλλον κατευνάζοντας τις εφηβικές τους  ανησυχίες, όλα αυτά δεν προοικονομούν με τίποτα αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Αυτό που θα συμβεί  όταν οι δύο κολλητοί βρεθούν στον προαύλιο χώρο του σχολείου , ενός άλλου κόσμου, έξω από τον δικό τους, ξεκινώντας τη νέα σχολική τους χρονιά. Εκεί για τον Λεό, η ταυτότητά του που επισφραγίζεται από την βαθιά φιλία του με τον Ρεμί δεν θα είναι αρκετή για να του δώσει τα διαπιστευτήρια εισόδου στο νέο κόσμο του σχολικού περιβάλλοντος. Έναν κόσμο που θέτει αυστηρά και σκληρά κριτήρια για την αποδοχή του. Έναν κόσμο που το άγγιγμα, η σωματική επαφή, το ακούμπημα του κεφαλιού του ενός στον ώμο του άλλου θα αποτελέσουν αντικείμενο σχολίων των συμμαθητών τους, που θα σπεύσουν να χαρακτηρίσουν ομοφυλοφιλική τη σχέση των δύο φίλων. Εκεί ο Λεό θα αναγκαστεί να αναζητήσει την κοινωνική του ταυτότητα που όμως θα την πληρώσει με πολύ μεγάλο τίμημα.

Οι στερεοτυπικές καταβολές και η ομοφοβία έρχονται στο προσκήνιο της ταινίας. Μέχρι πού επιτρέπεται να αγγίζω και να ακουμπώ τον άλλον; Από μικροί μαθαίνουμε να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας και να ελέγχουμε τη γλώσσα του σώματος προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Μαθαίνουμε να μην εκφραζόμαστε. Να «καταπίνουμε» τη γλώσσα του σώματος και να της επιτρέπουμε να εκφράζεται εκεί που οι άλλοι της το επιτρέπουν. Ο φόβος του Λεό μήπως τον πουν ομοφυλόφιλο έρχεται να διαταράξει τις σχέσεις του με τον κολλητό του φίλο. Ο φόβος αυτός που αρχίζει σταδιακά να εσωτερικεύεται έρχεται να σταθεί εμπόδιο στην φυσιολογική του ωρίμανση και στην επιλογή της σεξουαλικής του ταυτότητας. Μιας ταυτότητας που εκβιάζεται, που η ομοφοβία δεν θα την κάνει ποτέ να αποκαλυφθεί. Με έναν πολύ βίαιο , επώδυνο  εσωτερικά τρόπο ο Λεό αποχαιρετά την παιδική του ηλικία , αποχαιρετά τον φίλο του...

Όταν στην τελευταία σκηνή  στρέφει το βλέμμα του προς τα πίσω δεν αποχαιρετά μόνο αυτά, αλλά στρέφει το βλέμμα του και προς εμάς καλώντας μας  να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες για αυτόν τον βίαιο αποχωρισμό, να αναζητήσουμε τις πραγματικές αιτίες σε αυτό που συμβαίνει στον ψυχισμό ενός παιδιού που η κοινωνία το θέλει αλλιώς  και παρεμβαίνει βίαια για να κατευθύνει αυτή την αλλαγή. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στον κολλητό του, τον Ρεμί  που δεν αντέχει αυτή την καταστροφική της επέμβαση στον δικό του κόσμο. Να πάρουμε θέση απέναντι στη στάση μιας κοινωνίας  που για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι η συγκάλυψη . Μία συγκάλυψη που μας απομακρύνει μέρα με τη μέρα από τη φυσιολογική εξέλιξη, μια εξέλιξη που παρεμποδίζεται και που κανείς δεν έχει τη διάθεση να διαλύσει αυτά τα εμπόδια, ίσως γιατί πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο που η συγκάλυψη έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μας σε τέτοιο βαθμό που να τη θεωρούμε μέρος πλέον και της δικής μας  πορείας σε αυτή τη ζωή.

Πολύ δυνατά κοντινά πλάνα, πολύ δυνατά τα βλέμματα ,πολύ δυνατές οι σιωπές, μας αποκαλύπτουν το αθέατο κόσμο του ψυχισμού των παιδιών-εφήβων. Τις στιγμιαίες αντιδράσεις τους και τα έντονα συναισθηματικά τους ξεσπάσματα, που όμως παραβλέπουμε, ενδεικτικά  των κραυγών βοήθειας και των μηνυμάτων που μας στέλνουν τα παιδιά σε ένα σύστημα που δεν τα βοηθά να εκφραστούν διαφορετικά. Και που εμείς οι ενήλικες  δεν θέλουμε να διαταράξουμε, γιατί  το βόλεμα που μας παρέχει έχει έρθει να καλύψει τα πάντα. Αρκούμαστε λοιπόν στην επιφανειακή διαχείριση τους, συγκαλύπτοντας τις κραυγές απόγνωσης αφήνοντας πίσω αυτούς που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτό, προχωρώντας μπροστά... Μόνο που το "μπροστά" θα είναι πάντα λειψό και θα αναζητά διαρκώς το γνήσιο, το ουσιαστικό που άφησε αβοήθητο πίσω να χαθεί.

Λούκας Ντοντ: Ο Βέλγος  νεαρός  σκηνοθέτης που μας έχει αποδείξει πολύ καλά (προηγούμενη ταινία του το «Girl») ότι ξέρει να κινηματογραφεί τα συναισθήματα των εφήβων, τον τρόπο να τα προβάλλει και να  φέρνει τη διαλεκτική τους αντιμέτωπη με τα στεγανά μιας κοινωνίας που αρνείται πεισματικά αυτή τη διαλεκτική.

Η ταινία έχει αποσπάσει το  Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες και ήταν υποψήφια για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. 

Τα αιώνια υπαρξιακά προβλήματα καθώς και οι μεταφυσικές αγωνίες που απασχολούν τον άνθρωπο από την αρχή της ύπαρξής του στον πλανήτη, αποτελούν το κεντρικό θέμα της ταινίας του Πάλμασον (γνωστός μας από την ταινία "Μια λευκή, λευκή μέρα"). Μιας ταινίας όπου ο ρεαλισμός συνοδοιπορεί με τη μαγεία. Και τη φαντασία ταυτόχρονα. Μια φαντασία που οδηγεί σε έναν κόσμο παραισθήσεων μέχρι που αυτές οι παραισθήσεις να βρουν διέξοδο στην πραγματικότητα και να κλείσουν έτσι τον κύκλο της ανθρώπινης ζωής που περιέχει μέσα της αυτή την αιώνια διαπάλη. Της ανημπόριας του ανθρώπου να υποτάξει αυτό που γνωρίζει ότι δεν μπορεί, αλλά που παλεύει εναγωνίως να το νικήσει. Τον θάνατο. Το πιο δυνατό και ανίκητο όπλο της φύσης.

Χωρίς να συνειδητοποιεί αρχικά ο ιερέας τι είναι αυτό που του ζητείται, να εμφυσήσει δηλαδή στους ανθρώπους του νησιού τον σπόρο της υποταγής, κάτι που βολεύει πολύ την εδραίωση της αποικιοκρατικής πολιτικής της Δανίας που χρησιμοποιεί φυσικά την εκκλησία προς επίτευξη του σκοπού της (και κάτι που ιστορικά το συναντάμε πολύ συχνά, χέρι-χέρι εκκλησία και κράτος έχουν διαπράξει τα μεγαλύτερα εγκλήματα αποικιοκρατικής πολιτικής) ξεκινά το οδοιπορικό ενός μεγάλου ταξιδιού που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό και τις ψευδαισθήσεις που ο ίδιος είχε καλλιεργήσει μέσω της πίστης προς τον Θεό. Μίας πίστης ξεκομμένης από τα ανθρώπινα, ξεκομμένης από την ζωή των ανθρώπων που η επιβίωσή τους είναι ένας διαρκής αγώνας και που δεν τους επιτρέπει τα περιθώρια της πνευματικής αναζήτησης. Ωστόσο όμως, η σκληρότητα των πράξεων στις οποίες προβαίνουν προκειμένου να επιβιώσουν, ανασύρει μέσα τους την ανάγκη εύρεσης μιας ισορροπίας που θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν τα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς και πότε αυτή γίνεται ανήθικη καταστρέφοντας τις ζωές των άλλων ανθρώπων. Όρια που είναι διακριτά στην παιδική σκέψη (εξαιρετική η σκηνή του μονόλογου της μικρής που απευθύνεται προς τον ιερέα) που χάνονται όμως στην πορεία όταν ο άνθρωπος μόνος του παλεύει με τα στοιχεία της φύσης, μιας φύσης που δεν χαρίζεται.

Ο ιερέας-ήρωάς μας, ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο κατευθύνσεις. Από τη μία η απεικόνιση στο νοησιαρχικό του σύμπαν των πνευματικών αληθειών που αναζητούν το αντίκρισμά τους στον πραγματικό κόσμο και από την άλλη η επιθυμία του να αποδοθεί ένα αντίγραφο του πραγματικού κόσμου. Για αυτό και καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του αποθανατίζει φωτογραφικά τα τοπία και τους ανθρώπους που συναντά. Η λήψη των φωτογραφιών με τα μέσα της εποχής του 19ου αιώνα (εξαιρετική η απόδοση των μέσων λήψης φωτογραφίας-γυάλινες φωτογραφικές πλάκες, αυτοσχέδιοι φωτογραφικοί σκοτεινοί θάλαμοι εμφάνισης των φωτογραφιών, ασήκωτο φορτίο όλος ο εξοπλισμός- προγόνων των σημερινών ψηφιακών μέσων) υπερβαίνει τον φωτογραφικό ρεαλισμό που θέλει τον άνθρωπο που χειρίζεται την κάμερα να επεμβαίνει δευτερογενώς. Εδώ η επέμβαση είναι πρωτογενής, γιατί ο ιερέας ελκύεται από τη δύναμη της αντικειμενικότητας του αναπαριστώμενου όχι μόνο για να αποδώσει την πιστή εικόνα της πραγματικότητας, αλλά γιατί γοητεύεται από το πάγωμα του ωραίου. Είναι ίσως και το μοναδικό του όπλο απέναντι στη φθορά, απέναντι σε ό,τι πεθαίνει κάθε στιγμή που περνά.

Και είναι ίσως και η απάντηση που εμείς ως θεατές θα δίναμε στην ερώτηση του ντόπιου κατοίκου. Θεός είναι η ομορφιά γύρω μας που δεν την βλέπουμε στην καθημερινότητά μας, που την αγνοούμε, που δεν την "ακούμε". Προσπαθούμε να την μιμηθούμε καταφεύγοντας σε εξωτερικούς καλλωπισμούς, στημένους τις περισσότερες φορές, αναζητώντας μία αισθητική που απέχει από τη φυσική ομορφιά (ενδεικτική η σκηνή που ο ιερέας προσπαθεί να στήσει το κάδρο με τη μικρή πάνω στο άλογο χάνοντας την ομορφιά της φυσικότητάς της μέσα στο στυλιζάρισμα που επιχειρεί). Και είναι η ίδια η αντικειμενικότητα της ομορφιάς που μιμείται εμάς, "βγάζοντας μας τη γλώσσα της", καταδεικνύοντας έτσι την υποκρισία μας που ορμάται από τον εγκλεισμό μας στην όποια προσωπική ματαιοδοξία μας, και τιμωρώντας μας για αυτήν. Είναι ο Θεός τιμωρός μας.

Κινηματογραφικά κάδρα αξεπέραστης ομορφιάς που μόνο στη μεγάλη οθόνη μπορείς να απολαύσεις μέσα στη σιγαλιά και το απόκοσμο της σκοτεινής κινηματογραφικής αίθουσας (μην επιχειρήσετε πλατφόρμα, θα χάσετε τη μισή ομορφιά!). Ταινία για τους λάτρεις της φύσης, τους λάτρεις της φωτογραφίας και για όσους αναζητούν την κατανόηση του βαθύτερου που καθοδηγεί τις ζωές μας, ελέγξιμου και μη. Ο κινηματογράφος στα καλύτερά του, μας ξεδιπλώνει τον μικτό χαρακτήρα της τέχνης του, μιας μη καθαρολογικής τέχνης που συγχωνεύει στοιχεία πολλών τεχνών θεατρικότητα, φωτογραφία, μουσική, ζωγραφική παράγοντας ένα άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα που αναδεικνύει στον μέγιστο βαθμό αυτό που βρίσκεται έξω από την εξωτερική επιφάνεια του κόσμου γύρω μας.

Η ταινία αναδείχτηκε καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Σικάγο. 

Το Ινίσεριν είναι ένα φανταστικό νησί της Ιρλανδίας στο οποίο λαμβάνει χώρα η σύγκρουση δύο ανδρών, του Κολμ και του Πάντρικ, κάπου στα 1923 στο παρασκήνιο του ιρλανδικού εμφυλίου πολέμου που μαίνονταν στην ενδοχώρα. Τα πραγματικά γυρίσματα της ταινίας έγιναν σε δύο από τα μεγαλύτερα νησιά της Ιρλανδίας ,το Ίνισμορ και το Ακίλ , εκεί όπου οι άνθρωποι, η φύση, τα ζώα (πόνυ, σκυλιά, βοοειδή) συνυπάρχουν αρμονικά, ο χρόνος κυλά με άλλους ρυθμούς σαν να έχει προσαρμοστεί στην ηρεμία που επιβάλλει η ομορφιά της φύσης και οι λιγοστοί κάτοικοι των νησιών αυτών.

Στον κλειστό μικρόκοσμο αυτών των ανθρώπων μας μεταφέρει ο Μάρτιν ΜακΝτόνα. Και δεν μας συστήνει μόνο τους δύο άντρες αλλά και τον κοινωνικό περίγυρο μέσα στον οποίο ζουν.

Ο Κόλμ και ο Πάντρικ είναι αυτό που θα λέγαμε κολλητοί φίλοι παρ όλη τη μεγάλη διαφορά ηλικίας τους. Ο πολύ πιο νέος Πάντρικ,όταν τελειώνει από τις αγροτικές του δουλειές περνά κάθε μεσημέρι από το σπίτι του φίλου του και πηγαίνουν στη μοναδική παμπ του νησιού για να τα πούνε και να τα πιούνε. Περνά ώρες στο σπίτι του φίλου του μιλώντας του για τις καθημερινές λεπτομέρειες της ζωής του στο νησί , μια ζωή που την αγαπά γιατί απλά είναι η ζωή του. Όλα κυλούν ήρεμα, τίποτα δεν φαίνεται να διαταράσσει τη ρουτίνα και την καθημερινότητα των ανθρώπων του νησιού καθώς και τη σχέση των δύο φίλων. Όμως στη μονοτονία του μονότονου και του αδιαφοροποίητου πολλές φορές συμβαίνει να χάσουμε την αίσθηση του μέτρου και να βουλιάξουμε στο άπειρο...

Για τον Πάντρικ η μετρημένη και επαναλαμβανόμενη καθημερινότητά του δείχνει να τον ικανοποιεί. Απολαμβάνει τη ζωή στη φύση, τις εργασίες του εκεί, αγαπά τα ζώα του ιδιαίτερα το μικρό του πόνυ που κρυφά από την αδελφή του -ζουν μαζί-το βάζει στο σπίτι του για να του κρατά συντροφιά. Για τον Κολμ τα πράγματα είναι διαφορετικά. Στη δύση της ζωής του νιώθει ότι η επαναλαμβανόμενη ρουτίνα τον βουλιάζει όλο και πιο βαθιά και νιώθει ξαφνικά ότι θέλει να δραπετεύσει από αυτό το βούλιαγμα. Φλερτάρει με τη μοναξιά του αναζητώντας να δώσει ένα νόημα στο πέρασμά του από τη ζωή, ένα νόημα που δυστυχώς δεν μπορεί να το βρει στη σχέση του με τον Πάντρικ. Έτσι η ταινία ξεκινά με την απόφαση του Κολμ να διακόψει οριστικά τις σχέσεις του με τον φίλο του.

Η απόρριψη, η φιλία, η αγάπη, ο κλειστός περίγυρος μιας κοινωνίας που όλα μαθαίνονται και όλα κρίνονται κάτω από τη συνεχή επίβλεψη της Παναγίας που το άγαλμά της δεσπόζει σε όλο το νησί, ανακύπτουν και ερμηνεύονται με διαφορετικό τρόπο από τον κάθε ήρωα.

Πόσο εύκολο είναι για τον καθένα μας να δεχτούμε την απόρριψη από ανθρώπους που εκτιμούσαμε και τους θεωρούσαμε φίλους μας; Για τον Πάντρικ, η απόρριψή του περνά από πολλές ψυχολογικές διακυμάνσεις. Νιώθει αρχικά ο ίδιος υπεύθυνος για τη ρήξη των σχέσεων με τον φίλο του, προσπαθεί να αλλάξει και να τον προσεγγίσει με έναν διαφορετικό τρόπο, δείχνει έτοιμος να ακολουθήσει ένα νέο πλαίσιο σχέσεων που να εντάσσεται και να προσαρμόζεται στην αλλαγή του χαρακτήρα που παρατηρεί στον παλιό του φίλο. Είναι όμως κάτι που υποκινείται από το πραγματικό ενδιαφέρον για τον φίλο του ή μέσα του κυριαρχεί ο φόβος του τέλους; Πόσο έτοιμος είναι να αποδεχτεί ότι όλα κάποτε τελειώνουν; Φιλία, σχέσεις, ζωές; Και από την άλλη ο Κολμ που αποφασίζει να αλλάξει, πόσο γνήσια είναι αυτή η αλλαγή που επιχειρεί; Είναι προϊόν ενσυνείδητης προσπάθειας για πραγματική αλλαγή ή υποκινείται από τον φόβο του θανάτου;

Παρακολουθώντας τη σχέση των δύο φίλων από τη μεριά του Πάντρικ, νιώθουμε το άδικο της απόρριψης. Ο Πάντρικ είναι αυτός που δίνει και επενδύει σε μία φιλία θεωρώντας δεδομένο ότι ο Κολμ έχει αποδεχτεί τα χαρακτηριστικά του, την καλοσύνη του, την αγνότητά του, την αφέλειά του και αντλεί από αυτά νοηματοδοτώντας τη ζωή του μέσα σε ένα κοινωνικό περιβάλλον που καθόλου δεδομένα δεν είναι. Όμως πόσο καλά γνωρίζει τον φίλο του τον Κολμ και τις πραγματικές ανάγκες αυτού; Και τελικά ενδιαφέρεται να τις γνωρίσει όταν ανακαλύπτει ότι δεν είναι αυτές που νόμιζε; Η μοναξιά που επιζητεί ο Κολμ είναι ο χώρος στον οποίο θεωρεί ότι μπορεί να παράγει κάτι το αυθεντικό και ιδιόρρυθμα ωραίο, κάτι που θα τον λυτρώσει από τη "φυλακή" της κλειστής κοινωνίας από την οποία θέλει να δραπετεύσει και ταυτόχρονα θα τον κάνει να δει με μία άλλη ματιά το αναπόφευκτο του τέλους που πλησιάζει. Γιατί αυτά να μην γίνονται αντιληπτά από τον φίλο του; Εγωισμός, καλοσύνη, αθωότητα, εκδίκηση. Μπορεί να συνυπάρξουν; Ή το ένα επικαλύπτει το άλλο μέχρι που το ένα να υποχωρήσει και να φέρει στην επιφάνεια το άλλο; Και πώς καταφέρνουμε να διατηρήσουμε την καλοσύνη μας και την αγνότητά μας όταν τα άλλα καραδοκούν; Πόσο γνώστες των πραγματικών αναγκών μας είμαστε; Και πόσο γνώστες των πραγματικών αναγκών των άλλων επιδιώκουμε να είμαστε όταν δεν τις αφήνουμε να εξωτερικευτούν και τις ανακόπτουμε προβάλλοντας τις δικές μας πάνω σε αυτές;

Διεισδύοντας στα ενδότερα των δύο φίλων, κάτι που η κινηματογραφική αφήγηση του Μάρτιν ΜακΝτόνα (γνωστός μας από την ταινία του "Οι Τρεις Πινακίδες έξω από το Εμπινγκ, στο Μιζούρι") μας επιτρέπει να κάνουμε, ανακαλύπτουμε τις τεράστιες διαστάσεις που έχουν λάβει οι κόσμοι των ανθρώπων αυτών μέσα στο κλειστό της κοινωνίας που ζουν. Μίας κοινωνίας που στην κορυφή της ιεραρχίας βρίσκονται ο αστυνόμος και ο ιερέας και που "δουλειά" τους είναι να διασπείρουν την ανάγκη της υποταγής . Της υποταγής σε οτιδήποτε αποτελεί κίνδυνο για τη διασάλευση της κοσμικής τάξης, μιας τάξης που καλύπτεται κάτω από το πέπλο της υποκρισίας που με τη σειρά της συνθλίβει την όποια προσπάθεια του ατόμου για ψυχική και πνευματική ανάταση.

Ως θεατές ανακαλύπτουμε σταδιακά το μάταιο και το τραγελαφικό της σύγκρουσης των δύο ηρώων που αδυνατούν να ξεφύγουν από τις μικρότητες που πλέον έχουν γίνει ένα με την ύπαρξή τους. Ένα πόλεμος που μαίνεται δίπλα τους δεν γίνεται καν αντιληπτός παρά μόνο μέσα από τους μακρινούς καπνούς και τους απόηχους των εκρήξεων. Σκοτώνονται ζωές δίπλα τους, όμως οι ήρωές μας και όλοι σχεδόν οι κάτοικοι του νησιού ελάχιστη σημασία αποδίδουν σε αυτό. Στον αντίποδα αποδίδουν τεράστια σημασία στη μικρή καθημερινότητά τους που κανέναν στον κόσμο δεν αφορά. Με τον τρόπο αυτό, χάνουν την ικανότητά τους να διεισδύσουν στον πυρήνα των ουσιαστικών σχέσεων, κάτι που θα βοηθούσε στην αυτονομία του καθενός και την απαλλαγή του από τους βαθύτερους υπαρξιακούς φόβους που πηγάζουν από τον θάνατο όχι μόνο τον φυσικό αλλά και τον ψυχικό. Και κάτι που στην ταινία μας, μόνο η αδελφή του Πάντρικ δείχνει να έχει αντιληφθεί.

Με μία άψογη κινηματογράφηση, άψογη σκιαγράφηση χαρακτήρων, άψογες ερμηνείες των ρόλων(οι Κόλιν Φάρελ και Μπρένταν Γκλίσον δίνουν ρεσιτάλ ερμηνείας καθώς και ο Μπάρι Κιόγκαν- όλο και πιο πολύ μας ξεδιπλώνει το ταλέντο του αυτός ο ηθοποιός, όπως επίσης και η εξαιρετική στον ρόλο της αδελφής, η Κέρι Κόντον) καλούμαστε όχι να κρίνουμε ούτε να πάρουμε το μέρος του ενός ή του άλλου φίλου, αλλά να κατανοήσουμε και να ανακαλύψουμε τα «φορτία» της ύπαρξης του καθενός, καθώς και την αδυναμία απαλλαγής από αυτά. Μία αδυναμία που προκύπτει από την μοναχικότητα που όταν περιορίζει την οπτική του ατόμου μέσα στα επιβαλλόμενα και καθιερωμένα της κάθε κοινωνίας, παύει να λειτουργεί ανατροφοδοτικά, αλλά παράγει το άσχημο, το παράλογο, το ανεπίτρεπτο...

Υποψήφια για 9 Όσκαρ η ταινία προβάλλεται στις μεγάλες οθόνες και νομίζω ότι ο χαρακτηρισμός της ως αριστούργημα δεν θα ήταν και τόσο υπερβολικός...

Αλήθειες που δεν ειπώθηκαν ποτέ. Έρωτας απαγορευμένος, καταστροφικός, αλλά αληθινός. Ενοχές που βρίσκουν τα καταφύγιά τους στον φαύλο κύκλο της εξάρτησης, όπου για λίγο ξαποσταίνουν για να ορμήξουν ξανά με ακόμη μεγαλύτερο μένος  χωρίς ίχνος συμπόνιας. Το θηρίο μέσα μας που αναζητά τρόπους διαφυγής  και που αρνούμαστε να το φέρουμε στο φως προσπαθώντας μια ζωή να το κρύψουμε αντιμετωπίζοντας το σαν εχθρό. Είναι όμως αυτός ο εχθρός; Ή είναι η υποκρισία μας που το τροφοδοτεί που το θρέφει και που το μετατρέπει σε άμυνα; Μία άμυνα  που μας προκαλεί όλο και πιο πολύ  να την εξολοθρεύσουμε; Μία μανία καταδιωκτική που συνοδεύεται από βίαια ξεσπάσματα, διάχυτη οργή, μίσος και προσβολές;

Το "κήτος" στο οποίο έχει μεταμορφώσει τον εαυτό του ο Τσάρλι, αρχίζει να  ξεδιπλώνεται, αρχίζει να αποδομείται σιγά σιγά και πλέον δεν βλέπουμε αυτό, αλλά όλα τα κρυμμένα της ζωής του που φοβόταν να αποκαλύψει. Ένας φόβος αυτοκαταστροφικός που τον κρατούσε απομονωμένο στα πάθη και τη μοναξιά του. Και καθώς εμείς αποκαλύπτουμε τη μεγάλη καρδιά που έχει βρει τον χώρο της στο τεράστιο αρρωστημένο σώμα του Τσάρλι, ταυτόχρονα  μας αποκαλύπτονται οι μεταμφιέσεις που ενδύονται τα πρόσωπα που τον περιβάλλουν. Και πλέον δεν μας σοκάρει η σωματική κατάσταση του ήρωά μας, από κάποιο σημείο και ύστερα δεν την παρατηρούμε καν , αλλά μας σοκάρει  το κοινωνικοπολιτικό τέρας που υπάρχει στους κόλπους μιας δομημένης κοινωνίας που υποσκάπτει  την όποια έκφραση ελευθερίας, που διαπαιδαγωγεί με όρους συμμόρφωσης και όπου βρίσκουν γόνιμο έδαφος καλλιέργειας, η αδιαφορία, η  υποκρισία, η καταπίεση, η απόκρυψη,  ο εγωισμός, το ερμητικό κλείσιμο στους εαυτούς μας και που οι όποιες προσπάθειες αποδέσμευσης από όλα αυτά μοιάζουν σαν αντισυστημικές κραυγές που ταράζουν την κανονικότητα της υποκρισίας. Αυτές τις κραυγές ο Τσάρλι προσπαθεί να διασώσει και να τους δώσει τη μορφή λέξεων, προσπαθώντας να ανοίξει έναν δίαυλο επικοινωνίας που θα αποτελέσει και τη λύτρωση του καθενός. 

Ο υπέρβαρος καθηγητής δεν έχει καμία διάθεση να απαλλαγεί από το βάρος του και τις βουλιμικές του συνήθειες. Έχει επιλέξει να αποσυρθεί από τη ζωή καταδικάζοντας τον εαυτό να  ζει εγκλωβισμένος στα 300 κιλά, μη μπορώντας να αποδράσει από αυτά,  μη μπορώντας να σταματήσει τον κατήφορο της εξάρτησής του από το φαγητό,ίσως και γιατί δεν μπορεί να νοηματοδοτήσει την οποιαδήποτε απόπειρα απεξάρτησης  σε ένα προσωπικό επίπεδο, ίσως και γιατί έχει αποφασίσει να εγκαταλείψει τα εγκόσμια  τιμωρώντας τον ίδιο του τον εαυτό για την πορεία της ζωής του. Θα μπορούσε να είναι μία καταθλιπτική ταινία εάν παρακολουθούσαμε τον ήρωα, απλά να καταστρέφεται . Όμως δεν είναι αυτό. Βασισμένο στο θεατρικό έργο του Σάμιουελ Ντ. Χάντερ και διασκευασμένο σε κινηματογραφικό σενάριο από τον ίδιο τον συγγραφέα, ο Αρονόφσκι  αποδίδει με τον κινηματογραφικό του φακό τις διαστάσεις του θεατρικού δράματος προσεγγίζοντας στο μέγιστο την τραγική ουσία της ύπαρξης του ανθρώπου πίσω από τα 300 κιλά μέσα σε μία συμπαγή ενότητα δράσης, χώρου και χρόνου.

Ο Τσάρλι, ένας υπέρβαρος καθηγητής παραδίδει on line μαθήματα δημιουργικής γραφής στους φοιτητές ενός κολεγίου κρατώντας την κάμερά του κλειστή γιατί φοβάται να αποκαλύψει την αλήθεια της κατάστασής του στους φοιτητές, γιατί φοβάται αυτό που θα αντικρίσει στα βλέμματά τους όταν θα δουν την κατάστασή του. Αυτό που προσπαθεί να κάνει καθ’ όλη τη διάρκεια των μαθημάτων είναι να εκμαιεύσει αλήθειες από τους φοιτητές του.

Στον κόσμο του Τσάρλι, η δημιουργικότητα της γραφής , της σκέψης ορμάται από τις βασικές απλές αλήθειες που φοβόμαστε να αποδεχτούμε και φοβόμαστε να αποκαλύψουμε και στους άλλους. Η έννοια της αποδοχής φιλτράρεται μέσα από την αποδοχή του ίδιου μας του εαυτού. Πόσο αποφασισμένοι είμαστε να αποδεχτούμε τις δικές μας αλήθειες που δεν τολμάμε να αποκαλύψουμε και τις πνίγουμε πίσω από τις δικές μας εξαρτήσεις, πίσω από τις δικές μας βαυκαλιστικές συνήθειες; Και πόσο έτοιμοι είμαστε να αντικρίσουμε αυτές τις αλήθειες στις ζωές των άλλων δημιουργώντας εκείνες τις σχέσεις που θα λειτουργήσουν λυτρωτικά και απελευθερωτικά για όλους μας;

Μια κόρη, μια πρώην σύζυγος, ένας πρώην εραστής, μία φίλη και ένας ιεροκήρυκας  συναντιούνται στο σαλόνι του Τσάρλι, τον χώρο όπου το προσωπικό δράμα του καθενός ξεδιπλώνεται μέσα από τις συγκρούσεις που τις προκαλεί  συνειδητά πλέον ο Τσάρλι.  Και είναι ο ίδιος ο Τσάρλι ο από μηχανής θεός  του δράματος που δίνει τη λύση στην αποδραματοποίηση των μπλεγμένων ζωών όπου ο καθένας πλέον συνειδητοποιεί τον ρόλο, τις ευθύνες του και κυρίως τα εμπόδια που τον κρατούσαν  δέσμιο και που τον οδηγούσαν στην αναπαραγωγή μιας καταστροφής που συμπαρέσυρε όλους όσους βρισκόταν  στο πεδίο του. Μιας αθέατης καταστροφής που έχει το θάρρος να φωτίσει ο Τσάρλι, ανοίγοντας  δρόμους ,προοπτικές και βοηθώντας τους γύρω του  να κατανοήσουν ότι το αληθινό νοιάξιμο προς τον άλλον είναι ίσως η μόνη πυξίδα που οδηγεί στην ουσιαστική αυτοπραγμάτωσή μας , αυτή που μας δίνει τα φτερά για να μπορέσουμε να απεγκλωβιστούμε και να συνυπάρξουμε σε κόσμους που πλέον ορίζονται από την ουσιαστική και αυθεντική μας δημιουργικότητα. Μια δημιουργικότητα που διαχέεται, πυροδοτώντας και ανασύροντας ό,τι όμορφο και αληθινό υπάρχει στον πυρήνα της ατομικής ύπαρξης του καθενός μας.

Κι αν δεν κερδίσει το όσκαρ ο Μπρένταν Φρέιζερ, το έχει κερδίσει στη συνείδησή μας. Και είναι  ίσως το ωραιότερο βραβείο του κάθε ηθοποιού, του κάθε δημιουργού.  

Μας συντρόφεψαν, μας συγκίνησαν , τις αγαπήσαμε, θα τις θυμόμαστε...

10 ξεχωριστές ταινίες που απολαύσαμε στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2022!

1. Ο Πατέρας / Otac του Σρνταν Γκολούμποβιτς

Βασισμένη σε πραγματική ιστορία η ταινία του εξαιρετικού σκηνοθέτη Σρνταν Γκολούμποβιτς θέτει στο επίκεντρό της τον άνθρωπο που με κάθε κόστος προσπαθεί να παραμείνει δυνατός, να κάνει αυτό που θεωρεί ότι είναι το σωστό να κάνει. Και το σωστό υποκινείται από τα γνήσια ειλικρινή συναισθήματα, από το χτίσιμο ουσιαστικών σχέσεων, από τη διάσωση της προσωπικής αξιοπρέπειας, από την ανάγκη του ανθρώπου να προσφέρει σε εκείνους που πραγματικά χρειάζονται. Αυτή η ανάγκη είναι που οδηγεί τον Νίκολα να διανύσει πάνω από 300 χιλιόμετρα, από το χωριό του μέχρι το Βελιγράδι. Αυτή η ανάγκη είναι που τον καθιστά έναν αληθινό ήρωα. Κυρίως στα μάτια των παιδιών του. Την ελπίδα, το μέλλον, την αισιοδοξία της κάθε κοινωνίας.

Μέσα από τη δική του πορεία ο Νίκολα μας ανοίγει δρόμους, γιατί σπάει τον φόβο, καταργεί τις οριοθετικές γραμμές και δεν παραιτείται!

Ο Χανς υπομένει τα πάντα γιατί η αναγκαιότητα του να υπάρξει ελεύθερος, να ερωτευτεί, να αγαπήσει, δεν σκοντάφτει στην αδυνατότητα που φέρει ο εγκλεισμός του στις φυλακές. Δεν σκοντάφτει πάνω στη μανία των βασανιστών του να τον αναμορφώσουν, να διώξουν από πάνω του την "αρρώστια" της ομοφυλοφιλίας. Καταφέρνει, και την αδυνατότητα τη μετατρέπει σε πηγή δύναμης από όπου αντλεί. Καταφέρνει και χτίζει αληθινές σχέσεις που δεν τις προσδιορίζει ο χώρος και ο χρόνος, αλλά η βαθιά ανθρώπινη ανάγκη να αγαπήσει και να αγαπηθεί και έτσι να βιώσει την αληθινή απελευθέρωση

Καθ΄όλη τη διάρκεια της ταινίας ο κεντρικός μας ήρωας, ο Γιουσούκε, συνδιαλέγεται με τους ήρωες του έργου του Α. Τσέχωφ "Ο θείος Βάνιας". Σε έναν εσωτερικό διάλογο όπου οι ρόλοι εναλλάσσονται, γιατί στην πορεία αυτής της εσωτερικής διαδρομής διαπιστώνει ότι πίσω από τον φαινομενικό εαυτό του υπήρχαν πολλοί άλλοι αντιφατικοί εαυτοί που παρεμποδίζονταν να βγουν στην επιφάνεια. Αυτούς τους εαυτούς ανακαλύπτει, τους ανασύρει και προσπαθεί να τους δώσει ετεροχρονισμένα πλέον, την ευκαιρία να εκφραστούν. Δεν τον βοηθά μόνο το θεατρικό έργο σε αυτό, αλλά και οι άνθρωποι που συναντά στην πορεία του.

Εντάσσοντας την ιστορία του -το σενάριο βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα- μέσα στο κοινωνικοπολιτικό πλαίσιο της Αγγλίας του σήμερα, αναδεικνύοντας τις τεράστιες διαφορές που θέλουν την εργατική τάξη να μοχθεί για μία αξιοπρεπή διαβίωση και από την άλλη, την τάξη των πλουσίων που ζουν τη χλιδάτη ανούσια ζωή τους ο Ουμπέρτο Παζολίνι δημιουργεί μια ταινία που μας φέρνει αντιμέτωπους με τις βαθιές υπαρξιακές μας αγωνίες αλλά και με τον τρόπο που ο καθένας μας αξιολογεί την κάθε μέρα που περνά. Μία ταινία που δίνει περιεχόμενο στο «πουθενά» του θανάτου μετατρέποντάς το "για πάντα κοντά σου".

Μία road movie ταινία όπου οι ήρωες αναζητούν τα δικά τους πεδία ύπαρξης χαράζοντας τις προσωπικές τους διαδρομές σε αυτά. Διαδρομές που τους φέρνουν κοντά. Κοντά στην ουσία και το νόημα της ζωής.

6. Το Γεγονός / L'Événement του Οντρέ Ντιγουάν

Αποφεύγοντας τους λυρισμούς της οργής και της οδύνης, των προσβολών, της μοναξιάς , της απαξίωσης, της ταξικής διάκρισης που βιώνει έντονα η ηρωίδα μας, η Ντιγουά παραμένοντας πιστή στο βιβλίο της Ερνό "Το γεγονός", καταγράφει σκληρά και λιτά τον αγώνα της Αν να φέρει σε πέρας την εξαρχής ειλημμένη απόφαση της, να ξεφορτωθεί τη ζωή που κυοφορεί και που θα της στερήσει τη δική της ζωή, τα δικά της όνειρα, τη δική της ελευθερία. Βιβλίο και ταινία διεισδύουν στο βάθος της ανθρώπινης ψυχής με έναν οικουμενικό, θαρραλέο και σκληρό συνάμα τρόπο. Η δεύτερη δε, σκηνοθετείται με απόλυτο σεβασμό προς το πρώτο.

Τα εργασιακά καθεστώτα της σύγχρονης εποχής μας, τα σύγχρονα εργασιακά κάτεργα αναδεικνύονται μέσα από το ασταμάτητο τρέξιμο της κεντρικής ηρωίδας της εξαιρετικής Λορ Καλαμί. Η εργαζόμενη μητέρα, η Ζουλί η κεντρική ηρωίδα της ταινίας, έρχεται να μας υπενθυμίσει ότι όλο το σύστημα είναι λάθος, ότι όλο το τρέξιμο σε ένα λάθος σύστημα είναι μάταιο, ότι ο άνθρωπος δεν γίνεται να ζει αποκομμένος από τον κοινωνικό του περίγυρο, χωρίς ταξική συνείδηση, χωρίς ενεργό συμμετοχή στους αγώνες, γιατί ζώντας έτσι, το μόνο που θα καταφέρνει θα είναι να "φουλάρει" με άχρηστο υλικό τον χρόνο του, αποκομμένος από το προϊόν της εργασίας του. Έτσι η ζωή του θα παραμένει άδεια, κενή. Και η αληθινή, η ουσιαστική θα βρίσκεται, αβίωτη πάντα, κάπου αλλού...

8. Ο χειρότερος άνθρωπος στον κόσμο / The worst person in the world του Γιοακίμ Τρίερ

Η Τζουλί παγιδευμένη σε έναν ανεμοστρόβιλο αναποφασιστικότητας και εξερεύνησης, αλλάζοντας διαρκώς στόχους και επιδιώξεις, μη μπορώντας να βρει αυτό που θα την κάνει να νιώσει πλήρης και ισορροπημένη με τον εαυτό της και τους ανθρώπους που τη συντροφεύουν, θα αλλάξει πολλές "διαδρομές" μέχρι τελικά να καταφέρει να καταλάβει καλύτερα τον εαυτό της και να να έρθει αντιμέτωπη με μια πιο ρεαλιστική εικόνα για το ποια πραγματικά είναι. Παρακολουθώντας την ταινία νιώσαμε πολλές φορές όλα τα αδιέξοδα, τις ανησυχίες και την ανάγκη της ηρωίδας να φεύγει, αναζητώντας πάντα κάτι που να βρίσκεται όσο πιο κοντά στην ίδια γίνεται.

9. Η Χαμένη Σκηνή/One Second, του Ζανγκ Γιμού

Ο Γιμού χρησιμοποιεί τον κινηματογραφικό του φακό που είναι το βασικό του μέσο αφήγησης και κινηματογραφεί τον κινηματογράφο τον ίδιο. Αυτόν τον κινηματογράφο που ενώνει τους ανθρώπους και που μπορεί να τους αλλάξει τη ζωή. Μέσα από ένα πολύ ευρηματικό σενάριο που το συνυπογράφει με τον Ζου Τζινγζί, με συνεχείς ανατροπές και δράση που μας καθηλώνουν και μας κάνουν να μην αντιληφθούμε πώς πέρασαν 104 λεπτά, μέσα από μια εικονοποιία που τον καθιστά μετρ του είδους, μας αποδεικνύει ότι το άτομο μπορεί να ανταπεξέλθει συλλογικά μέσα σε καταστάσεις που μόνο του δεν θα μπορούσε...

10. Αθηνά /Athena του Ρομέν Γαβρά (Η ταινία έκανε πρεμιέρα στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση και προβάλλεται στο Netflix)

Η τυφλή εξέγερση των ταπεινωμένων και καταφρονεμένων μέσα από την κάμερα του Γαβρά λαμβάνει επικές διαστάσεις. Ακροβατώντας στα όρια του ντοκιμαντέρ και της μυθοπλασίας, ο Ρομέν Γαβράς πετυχαίνει να μας συμπαρασύρει στον ξέφρενο ρυθμό της από το πρώτο κιόλας δεκάλεπτο της ταινίας με ένα εντυπωσιακό και άρτια σκηνοθετημένο μονοπλάνο, όπου ο σκηνοθέτης μας αρπάζει από το χέρι και μας βάζει κατευθείαν στον πυρήνα της εξέγερσης που έχει ξεσπάσει και που τίποτα πια δεν την σταματά. Δεν είμαστε πλέον απλοί θεατές, αλλά συμμετέχουμε και εμείς στα δρώμενα και αναλογιζόμαστε ταυτόχρονα τα αίτια της αποτυχίας και του ξεφουσκώματος των εξεγερτικών κινημάτων που διαχρονικά λαμβάνουν χώρα στις σύγχρονες καπιταλιστικές μεταδημοκρατικές χώρες.

Ένας 80χρονος ηλικιωμένος, μη μπορώντας πλέον να ζει μόνος του στο χωριό του  μένει στην πόλη μαζί με τον ένα του  γιο και τη νύφη του.  Με αφορμή την ημέρα των γενεθλίων του, ο γιος του καλεί τα υπόλοιπα μέλη της οικογένειάς του, την αδελφή του με τον σύζυγό της και τον μικρό του αδελφό  για να τους ανακοινώσει πως αυτός και η γυναίκα του αδυνατούν  πλέον να τον φροντίζουν. Θα πρέπει από κοινού τα αδέλφια να βρουν μία άλλη λύση.

Βασισμένη σε ένα δραματικό κείμενο με πρωταγωνιστές έξι πρόσωπα –τα τρία αδέλφια, δύο συζύγους  και τον εορτάζοντα παππού- που βρίσκονται στον περιορισμένο μικρό χώρο του σαλονιού ενός μικροαστικού σπιτιού, ο σκηνοθέτης διερευνά την ψυχολογία των ηρώων και τις μεταξύ τους σχέσεις. Τρία αποξενωμένα αδέλφια, που προσπαθούν να τηρήσουν το πρόσχημα της "καλής" σχέσης ανάμεσά τους μέσα από τις ψευτοευγένειες και τις ανούσιες συζητήσεις, σκιαγραφούνται  αναλυτικά και μας αποκαλύπτονται. Πόσο αυθεντικά είναι τα συναισθήματα τους; Μήπως εντάσσονται σε προκατασκευασμένους τρόπους δημιουργίας τους; Με ποιον τρόπο η κοινωνική θέση και η οικονομική άνεση, αλλά και τα αντίθετα αυτών υπαγορεύουν τους ηθικούς κώδικες του καθενός; 

Όταν η σύγκρουση συμφερόντων ρίχνει τις μάσκες, όταν τα προσωπεία πέφτουν, τότε οι ηθικοί κώδικες καταρρίπτονται και αυτοί. Η περίσσεια χρήματος δεν είναι ικανή να καλύψει τις πραγματικές ανάγκες ,αυτές που εκπληρώνονται μέσα από την ουσιαστική σχέση και μέσα από τη βαθιά επικοινωνία και αλληλεπίδραση των ανθρώπων. Ο μικροαστισμός που έχει εμποτίσει τις συνειδήσεις και έχει διαμορφώσει ωφελιμιστικές και ατομοκεντρικές στάσεις ζωής, δεν αφήνει περιθώρια εκδήλωσης υγιών συναισθημάτων, γιατί αυτά έχουν συνθλιβεί. Ίσως κάποια απομεινάρια αυτών να έρχονται στην επιφάνεια, απότοκα των παιδικών χρόνων, τότε που η αθωότητα επέτρεπε την ανάπτυξη και δημιουργία αληθινών σχέσεων.

Ο οριοθετημένος χώρος μέσα στον οποίο στήνει την ταινία του ο Δημήτρης Κατσιμίρης, ενσωματώνοντας σε αυτήν πολλές θεατρικές τεχνικές, κρατά εγκλωβισμένους τους ήρωές του, ανίκανους να αποδράσουν από αυτόν. Ανίκανους να παράσχουν βοήθεια στον αδύναμο πατέρα τους. Ανίκανους να εισέλθουν στον κόσμο του και να τον ομορφύνουν με την ουσιαστική τους παρουσία. Τους λείπει το ψυχικό σθένος, όχι πλέον της αποδοχής του γκρεμίσματος του αξιακού τους κόσμου, αλλά το σθένος της δημιουργίας ενός άλλου. 

Ο μόνος που δεν εγκλωβίζεται είναι ο πατέρας. Εκείνος που καθ' όλη τη διάρκεια της ταινίας παραμένει σιωπηλός παρατηρώντας τις συμπεριφορές των παιδιών του και διατηρώντας την καθαρότητα της συνείδησης και της σκέψης του. Και η καθαρότητα της σκέψης του τον κάνει να μην έχει αυταπάτες για την εξέλιξη και αλλαγή της συμπεριφοράς των παιδιών του απέναντί του, να μην ζητά εξηγήσεις για το ανάλγητο αυτής της συμπεριφοράς που ίσως και ακόμα και να την δικαιολογεί. Δεν εγκλωβίζεται και έτσι καταφέρνει  να σώσει αυτό που οι άλλοι δεν μπορούν. Την αξιοπρέπειά του! 

Εξαιρετικές οι ερμηνείες από τους Ηλέκτρα Γεννατά, Γιώργο Γερωνυμάκη, Γιάννη Κότσιφα, Μαρούσκα Παναγιωτοπούλου, Θανάση Χαλκιά, Χάρη Τσιτσάκη, Βαγγελιώ Ανδρεαδάκη και Aγγελική Στεφανή. Το μόνο πλέον που μας απομένει είναι η διανομή της ταινίας στις κινηματογραφικές αίθουσες, για να την απολαύσουμε εκεί. Μία ταινία που μας αφορά όλους και που έχει πολλά να μας πει.

--------------------------------