Σε μία συνέντευξή του , ο σκηνοθέτης της ταινίας Τζώρτζης Γρηγοράκης είπε το εξής: «Ρώτησα κάποτε τον σκηνοθέτη Μάικλ Τσιμίνο, πώς σκηνοθετείς ένα δάσος και εκείνος μου απάντησε: Το δάσος δεν το σκηνοθετείς εσύ, απλά περιμένεις. Δίνεις χρόνο, και κάποια στιγμή το δάσος σού κάνει ένα δώρο».

Και πάνω ακριβώς σε αυτή την απάντηση δομείται σκηνοθετικά και δραματουργικά όλη η ταινία. Γιατί το δάσος δεν βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα. Συμπρωταγωνιστεί με τους ήρωες, μετέχοντας στο προσωπικό τους δράμα μέσα στο οποίο έχει παίξει και τον δικό του ρόλο. Παρατηρεί, ανέχεται και περιμένει. Και άλλοτε δωρίζει, άλλοτε εκδικείται… Και φυσικά και οι ήρωές μας μετέχουν στο δράμα του δάσους. Ενός δάσους που καταστρέφεται. Και μέσα από αυτή την αλληλεπίδραση διαπιστώνεται ότι ο χρόνος και η υπομονή, η περίσκεψη και η επαφή με αυτό που μας περιβάλλει και που μας γαληνεύει είτε λέγεται φύση, είτε αναμνήσεις, είτε μοναχικός μας εαυτός…είναι τα μόνα μας γιατρικά. 

Ο ήρωάς μας, ο Νικήτας, τα έχει καταλάβει όλα αυτά. Βιώνει από την ώρα που γεννιέται το πόσο σκληρές και πόσο αντίξοες είναι οι συνθήκες του να ζεις στη φύση και να εργάζεσαι σε αυτήν με όσο το δυνατό πιο απλά μέσα διαθέτεις για να την προστατεύεις ταυτόχρονα. Γνωρίζει όμως και αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι . Τα δώρα της που επίσης τα έχει γευτεί και που ξέρει από πρώτο χέρι ότι απαιτούν μεγάλη υπομονή, καθόλου βιάση, για να σου προσφερθούν και να τα απολαύσεις. Και τα ανεκτίμητα δώρα που έχει λάβει είναι που έχει μάθει να «βλέπει» με τα αυτιά του. Να αφουγκράζεται τον κάθε ήχο του δάσους. Να γνωρίζει τον επόμενο που ακολουθεί μετά από κάποιον συγκεκριμένο. Να παρατηρεί τις κινήσεις του σκίουρου και όλων των ζωντανών, να τις θαυμάζει και να τις επεξεργάζεται εν συνεχεία στη σκέψη του δημιουργώντας έτσι και μέσα του τον θαυμαστό κόσμο της τέλειας αρμονίας και ισορροπίας που υπάρχει εκεί και που δημιουργεί και την δική του ψυχική ισορροπία, τη δική του αρμονία. Αυτό τον κόσμο λοιπόν ο Νικήτας προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διαφυλάξει, να προστατεύσει όταν απειλείται από την επιθετική επέκταση μιας βιομηχανικής μονάδας. Είναι μόνος του, και αυτό τον κάνει να νιώθει ότι το δάσος που κινδυνεύει τον χρειάζεται ακόμα περισσότερο και αυτό τον κάνει να το αγαπάει διπλά και τριπλά και να εμμένει όλο και πιο πολύ στην προάσπιση αυτού. Και η πλοκή ξεκινά όταν εμφανίζεται ο γιος του που έχει πολλά χρόνια να τον δει, με σκοπό να διεκδικήσει το μερίδιο του κτήματος που κληρονόμησε από τη μητέρα του.

Το «Digger» είναι ένα σύγχρονο γουέστερν, όπου οι δύο άνδρες, πατέρας (εξαιρετικός ο Βαγγέλης Μουρίκης στο ρόλο του Νικήτα) και γιος (επίσης καταπληκτικός ο Αργύρης Πανταζάρας στον ρόλο του γιου ενός ιδιαίτερα απαιτητικού και δύσκολου ρόλου), συγκρούονται μετωπικά, με τη φύση υπομονετικά να τους παρατηρεί και να επεμβαίνει, ενίοτε. Μία σύγκρουση δύο αντίθετων κόσμων που εκπροσωπεί καθένας από τους δύο ήρωές μας. Φαινομενικά όμως αντίθετων. Γιατί ανάμεσά τους υπάρχουν πολλά ανεξερεύνητα σημεία που αναζητούν τη δική τους προσέγγιση, τη δική τους ανασκαφή και ανάδυση, προκειμένου να ανασυσταθούν και να φέρουν αυτούς τους δύο ανθρώπους κοντά. Γιατί η απομάκρυνσή τους η έλλειψη της φυσικής παρουσίας του πατέρα δεν ήταν ικανή να τους απομακρύνει και συναισθηματικά. Πρέπει όμως να έρθουν στην επιφάνεια αυτά τα καταχωνιασμένα συναισθήματα που η χρόνια μη εκδήλωσή τους είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία παραπλανητικών εικόνων του ενός προς τον άλλον και κυρίως του γιου προς τον πατέρα. Και εδώ το δάσος δρα καταλυτικά στο χτίσιμο και στην εδραίωση αυτής της σχέσης.

Ο Νικήτας, αποδεικνύει στον γιο του ότι δεν είναι ο γραφικός τύπος που παραμένει στις ρίζες του εμμονικά, κυριαρχικά, κατακτητικά, εγωιστικά. Αποδεικνύει ότι είναι ένας σύγχρονος αγωνιστής που προσπαθεί να σώσει το δάσος αφού το δάσος είναι ένα με αυτόν. Άρα προσπαθεί να σώσει την ανθρώπινη υπόστασή του που δεν νοείται έξω από την φύση. Ο ίδιος δεν έχει αφήσει κανένα στοιχείο του τεχνολογικού πολιτισμού και της προόδου να τον αλλοτριώσει. Κατά συνέπεια τα μοναδικά του όπλα στον εμφύλιο που μαίνεται γύρω του ( το πιο επικίνδυνο θηρίο του δάσους είναι ο άνθρωπος, αναφέρει χαρακτηριστικά σε μία σκηνή) είναι η βαθιά του σχέση με αυτό. Το ίδιο το δάσος στην πραγματικότητα. 

Το προσωπικό δράμα των δύο ηρώων προκαθορίζεται από το χρονικό παρόν, εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό και με έναν υπέροχο σκηνοθετικό τρόπο ο Γρηγοράκης καταφέρνει να πετύχει τη σύζευξη του μικρού δράματος των ηρώων με το μεγάλο ιστορικό –πολιτικό –κοινωνικό που βιώνει η ανθρωπότητα σήμερα που έχει να κάνει με την καταστροφή του περιβάλλοντος. Άνθρωποι παγιδευμένοι , στην φάκα του καπιταλισμού, διατηρώντας τα προσχήματα μιας ψεύτικης ελπίδας παρελαύνουν στην ταινία εμφανιζόμενοι σαν να ζουν μια κανονικότητα ζωής που όμως όταν τα πλάνα ανοίγουν και αντικρίζουμε το φαγωμένο και ανελέητα σκαμμένο από τις μπουλντόζες των ορυχείων βουνό ,αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για μια νοσηρή κανονικότητα που απέχει παρασάγγας από την κανονικότητα του Νικήτα που στο απομονωμένο και μισοκατεστραμμένο από τις φθορές του χρόνου και τη δυσκολία της συντήρησής του από έναν και μόνο άνθρωπο, σπιτικό του, βιώνει εκείνη την κανονικότητα που χρειάζεται πραγματικά ο άνθρωπος . Αυτή της ζεστασιάς της φλόγας του ξύλου που καίγεται και του ζεσταίνει την ψυχή , το γνήσιο τσίπουρο που μαζί με τους στίχους του Βαμβακάρη «Τα ματόκλαδα σου λάμπουν βρε σαν τα λούλουδα του κάμπου…» ταξιδεύουν το μυαλό αγαλλιάζουν την ψυχή ενδυναμώνουν το «είναι» για να μπορεί να αντέξει…

Σε κάποια σκηνή της ταινίας ακούγεται το πολύ όμορφο τραγούδι του Άσιμου «Θα ’ρθω να σε βρω».  Μέσα στους στίχους του μεγάλου αυτού τραγουδοποιού, «συναντούμε» και αυτούς που ταιριάζουν απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία του Νικήτα, σε αυτό το «είναι» που προσπαθεί να διαφυλάξει και να περισώσει. Λένε λοιπόν οι στίχοι: «Μέσα απ’ τα σκοτάδια κι απ’ το φως /είμαι εγώ ο γιος του καθ’ ενός/ με τη λευτεριά μου έχω γίνει ένα/ και δεν είμαι πιόνι κανενός».

Αυτό συμβαίνει στον πρωταγωνιστή μας, αυτό συμβαίνει σε όλους τους ήρωες της καθημερινότητάς μας. Όποιoς γίνεται ένα με την ελευθερία του, ποτέ δεν γίνεται πιόνι κανενός…

Η ταινία Digger, γυρισμένη στα μαγευτικά και άγρια τοπία του όρους Χολομώντα στη Χαλκιδική, που σάρωσε τα βραβεία Ίρις , που απέσπασε πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι μια εξαιρετική ταινία που θα σας αποζημιώσει και με το παραπάνω η θέασή της…

-Ποια είσαι εσύ; 

-Ποιος είναι αυτός;

-Ποιος είμαι εγώ;

Όταν πλέον οι αλλοιώσεις του εγκεφάλου του που έχει  προσβληθεί από τη  νόσο  Αλτσχάιμερ, έχουν καταλάβει ένα πολύ μεγάλο μέρος αυτού, ο  83χρονος Άντονι που τον υποδύεται ο επίσης 83χρονος Άντονι Χόπκινς, έχει απολέσει πλέον όλη του τη «νοητική αυτοβιογραφία». Δεν θυμάται ούτε το όνομά του… Δέντρο χωρίς φύλλα που το δέρνουν οι άνεμοι, οι βροχές τα χιόνια… Αντιμέτωπος με την απόλυτη μοναξιά στο πουθενά… Και παραδίδεται πλέον ηττημένος από τη νόσο στη στοργική αγκαλιά της γυναίκας που τον φροντίζει, επιστρέφοντας στην αρχέγονη μήτρα, να βυθίσει την "εμβρυακή" του ύπαρξη εκεί και να γαληνεύσει. Αφήνεται στη φροντίδα της γυναίκας-φροντιστή που στο πρόσωπό της συναντά τη μαμά του. Και εκείνη κατανοώντας τον, εκπληρώνει τον ρόλο αυτό επάξια, προστατεύοντάς τον από την παγωνιά της απώλειας, από το ψύχος του θανάτου. 

Το εναρκτήριο τραγούδι στην πρώτη σκηνή της ταινίας, μας προοικονομεί την ύπαρξη αυτής της απώλειας που ισοδυναμεί με τον ψυχικό θάνατο. 

"Ποιὰ δύναμη εἶσαι ἐσὺ ἀπὸ τὰ βάθη

ποὺ μ᾽ ἔκανες νὰ σηκωθῶ ἀργὰ

καὶ παρὰ τὴ θέλησή μου

ἀπὸ τὶς κλίνες τοῦ παντοτινοῦ χειμώνα;

Δὲν τηρᾶς πόσο ἄκαμπτος, πόσο ἄκαμπτος

καὶ φορτωμένος χρόνους εἶμαι,

μακριὰ ἀπ᾽ τὸ ν᾽ ἀντέξω τὴν ἄγρια παγωνιά;

Μόλις καὶ μετὰ βίας μπορῶ νὰ κινηθῶ καὶ ν᾽ ἀναπνεύσω,

ἄσε με, ἄσε με ξανὰ στὸ ψύχος τοῦ θανάτου" (μτφ. Μένιος Κουμανταρέας)

Είναι τα λόγια του τραγουδιού  "What Power art thou?" ή αλλιώς "Το τραγούδι της παγωνιάς" (από την όπερα King Arthur,του Henry Purcell) που ακούγονται και αποδίδουν ίσως με τον καλύτερο τρόπο την πορεία του Άντονι στην προσπάθεια του τη δική του και των φροντιστών του να επιβραδύνει όσο το δυνατό την εξέλιξη της νόσου…Είναι εκείνη η εσωτερική δύναμη που κάνει τον Άντονι να μην αποδέχεται αρχικά την πάθησή του να αντιστέκεται και να προσπαθεί με νύχια και με δόντια να κρατηθεί στην πραγματικότητα που διαρκώς όμως μέσα στο μυαλό του αλλάζει. Γίνεται δύσθυμος, αντικοινωνικός, σκληρός εκφράζοντας μέσω αυτών των συναισθημάτων του την απέλπιδη προσπάθεια του να κρατηθεί στην πραγματικότητα και να μην χάσει τα πάντα από αυτήν. Όμως ταυτόχρονα γίνεται και πολύ ευαίσθητος και πολύ  τρυφερός νιώθοντας ότι πλέον μόνο με τη βοήθεια των άλλων θα μπορέσει να συνεχίσει τη ζωή του. Νιώθοντας την πλήρη αδυναμία του που έχει επέλθει σταδιακά, τον φόβο και την ανασφάλεια που συνοδεύουν αυτή την αδυναμία...

Διεισδύουμε στον κόσμο του Άντονι. Διεισδύουμε στον κόσμο του Αλτσχάιμερ. Μπερδευόμαστε και εμείς μαζί του. Προσπαθούμε να καταλάβουμε, προσπαθούμε να τοποθετηθούμε χωροχρονικά στον κόσμο του, και δεν τα καταφέρνουμε. Χανόμαστε μαζί του… Καινούρια σπίτια, καινούρια αντικείμενα, καινούρια πρόσωπα προβάλλουν εμπρός μας και μας δημιουργούν μεγάλη σύγχυση. Ζούμε μέσα στον κόσμο του Άντονι. 

Είναι αριστουργηματικός ο τρόπος που ο σκηνοθέτης Φλόριαν Ζέλερ καταφέρνει να μας βάλει σε αυτόν τον κόσμο.  Στον κόσμο της άνοιας. Σκοτεινά δωμάτια, κλειστές πόρτες που όταν ανοίγουν ένας άλλος κόσμος ξεπροβάλει κάθε φορά...Ο κόσμος των σκόρπιων αναμνήσεων που έτσι σκόρπιες, ασύνδετες και απροστάτευτες παύουν πλέον να ανταποκρίνονται στην πραγματικότητα. Ο ίδιος τους αποδίδει και ένα διαφορετικό περιεχόμενο. Αυτό που τον βολεύει κάθε φορά. Αυτό που βολεύει για να συναρμολογήσει τα σπασμένα πλέον κομμάτια τη διαλυμένης του ζωής...Μάταια όμως… 

Το "τραγούδι της παγωνιάς" διαδέχεται η Norma-Casta Diva ερμηνευμένη από την αξεπέραστη Μαρία Κάλλας όπου οι διαρκείς ανατροπές και οι εναλλαγές των συναισθημάτων, το έντονο και το ακραίο αυτών που χαρακτηρίζουν την αγνή ιέρεια, τη Νόρμα και που αποδίδονται άριστα από την άλλη ιέρεια της όπερας, εναρμονίζονται πλήρως με την ψυχική διαταραχή του Άντονι. Για να πάρει τελικά τη θέση όλων αυτών η σύνθεση του Μπιζέ (Les pêcheurs de perles "Οι αλιείς μαργαριταριών") όπου όλοι μαζί , ο Άντονι, η κόρη του και εμείς κλείνουμε τους κύκλους μας επιστρέφοντας στις γλυκές μας αναμνήσεις... Στη μητέρα του  ο Άντονι, στον μικρό της  μπαμπά η κόρη του, και εμείς ακούγοντας το υπέροχο αυτό κομμάτι, επιστρέφουμε σε ό,τι έχει σημαδέψει τη ζωή μας σε ό,τι έχουμε χάσει αλλά και  ό,τι κρατάμε βαθιά μέσα μας ζωντανεύοντας το μέσω της ανάμνησής του κι ας ξέρουμε ότι ποτέ πια δεν θα το ξαναζήσουμε. 

Ο Φλοριάν Ζελέρ πετυχαίνει να κάνει μια αριστουργηματική ταινία. Πολλοί οι λόγοι που οδηγούν σε αυτό. Το σενάριο της ταινίας του βραβευμένου με Όσκαρ Κρίστοφερ Χάμπτον («Επικίνδυνες σχέσεις») είναι βασισμένο στο ομώνυμο θεατρικό έργο του ίδιου σκηνοθέτη. Το μοντάζ που φέρει ιδιαίτερη και ξεχωριστή βαρύτητα στη συγκεκριμένη ταινία επιτυγχάνεται κατά τον καλύτερο τρόπο από τον Γιώργο Λαμπρινό. Η μουσική επένδυση δεν θα μπορούσε να είναι πιο ταιριαστή. Μερικές φορές έχεις την αίσθηση ότι τα κομμάτια γράφτηκαν για την ταινία. Γράφτηκαν για τους ήρωες της ταινίας. Η Ολίβια Κόλμαν υποδύεται άριστα τον ρόλο της κόρης. Της κόρης που φροντίζει, της κόρης που αρνείται να αποδεχτεί ότι χάνει τον πατέρα της, της κόρης που τελικά συνειδητοποιεί, με όλο το βάρος που φέρει αυτή η συνειδητοποίηση, ότι αυτός ο κύκλος της ζωής της έκλεισε οριστικά.

Και βέβαια τη μεγαλύτερη ευθύνη για το άρτιο αποτέλεσμα, φέρει ο πρωταγωνιστής. Υποκλινόμαστε στο μεγαλείο του εξαιρετικού 83χρονου πλέον ηθοποιού Άντονι Χόπκινς. Του πατέρα που μεταμορφώνεται σε μικρό μπαμπά και γίνεται ο μικρός μπαμπάς όλων μας. Που θέλουμε να τον κρατήσουμε στην αγκαλιά μας, που νιώθουμε την ανάγκη να τον γαληνεύσουμε, να τον ζεστάνουμε,  να θυμηθούμε μαζί του τους δικούς μας μικρούς μας μπαμπάδες που όταν ήμασταν μικροί, η αγκαλιά τους ήταν τόσο μεγάλη για εμάς και όταν εκείνοι μίκρυναν χώρεσαν στη δική μας και να θυμηθούμε ότι εκείνες οι στιγμές της αντιστροφής των ρόλων μας ήταν ίσως οι στιγμές που μας έκαναν να νιώσουμε το μεγαλείο της αγάπης. Γιατί η αγάπη αυτό είναι. Καταργεί ρόλους, καταργεί στερεότυπα και είναι εκεί να προσφέρει και να προσφερθεί να ζεστάνει, να γλυκάνει, να λυτρώσει. 

Στην 93η απονομή των βραβείων Όσκαρ, η ταινία απέσπασε το Όσκαρ Διασκευασμένου Σεναρίου και ο Άντονι Χόπκινς κέρδισε επάξια, το βραβείο Α’ Ανδρικού ρόλου για τον ρόλο του σε αυτή την ταινία.

Η "πολλά υποσχόμενη νεαρή γυναίκα", ξεσκεπάζει την παθογένεια και την υποκρισία μιας βαθιά άρρωστης κοινωνίας, επιχειρεί και τα καταφέρνει να αναλύσει το ψυχογράφημα των βιαστών και των εν δυνάμει βιαστών καθώς και τη συγκάλυψη αυτών. Η ηρωίδα μας, η  Κάσι (πολύ καλή η ερμηνεία της Κάρεϊ Μάλιγκαν) δεν είναι η ίδια θύμα βιασμού. Ωστόσο μιλά από την πρώτη στιγμή για αυτό που έχει συμβεί στην επιστήθια φίλη της. Μιλά με διάφορους τρόπους γιατί νιώθει ότι και η ίδια βιάζεται από μια κοινωνία που αδιαφορεί, που μοναδικό της μέλημα είναι η συγκάλυψη. Και μιλώντας ανακαλύπτει και τους τρόπους της σωστής απεύθυνσης. Γιατί δεν αρκεί απλά να μιλήσεις. Οφείλεις να αντιληφθείς και το κοινωνικοπολιτικό  περιβάλλον μέσα στο οποίο απευθύνεσαι και από εκεί να αντλήσεις τα "εργαλεία" που θα τα στρέψεις εναντίον του. Για να μην πέσεις στην παγίδα να υποκύψεις σε αυτό. Για να μην πέσεις στην παγίδα να εργαλειοποιηθείς από αυτό. Για να μην πέσεις στην παγίδα να αποτελέσεις και εσύ μέρος ενός συστήματος που θα σε μετατρέψει και εσένα, με την ανοχή σου, σε παθητικό δέκτη των όσων συμβαίνουν.

Δεν είναι εύκολο να κατανοήσεις ότι για να ακουστεί η φωνή σου και να είναι αποτελεσματική προκειμένου να δοθεί ένα τέλος στην άσκηση εξουσίας και στην χρησιμοποίηση της γυναίκας ως αντικείμενο, θα πρέπει να τα βάλεις με πολλούς και πολλά. Δεν είναι καθόλου εύκολο να κατανοήσεις την συμπεριφορά των θυτών που μπορεί να είναι απόρροια του φόβου τους, των απωθημένων και συμπλεγμάτων που τους έχουν κατασταλεί από την ίδια τη δομή της κοινωνίας όπου τα στερεότυπα, οι προκαταλήψεις και ό,τι βολεύει την ενδυνάμωση των εξουσιαστικών σχέσεων σε όλα τα επίπεδα, καλά κρατεί, καλά αναπαράγεται. Δεν είναι εύκολο να καταλάβεις ότι αν ο εφιάλτης των ανδρών που έχουν παρενοχλήσει σεξουαλικά γυναίκες είναι να μην αποκαλυφθεί ποτέ η αλήθεια, ο εφιάλτης των  θυμάτων τους είναι να ζουν σε μια κοινωνία όπου το πρώτο μέλημά της είναι η συγκάλυψη, η αποδοχή, "τα ’θελε και τα ’παθε" η υποκρισία, "νεαροί είναι, βράζει το αίμα τους ή άντρες είναι τι περιμένεις όταν και εσύ τους προκαλείς..." η ευκολία αναγνώρισης ελαφρυντικών προς τον θύτη (στον άντρα οι πράξεις του δικαιολογούνται εξαιτίας του μεθυσιού του, στη γυναίκα όχι) και ταυτόχρονα η πάση θυσία αναζήτηση επιβαρυντικών στοιχείων ή και η επινόηση αυτών που σχετίζονται με τη συμπεριφορά του θύματος. 

Δεν είναι εύκολα όλα αυτά. Αναδεικνύονται, όμως, όλα μέσα στην ταινία υποσκελίζοντας τις όποιες σεναριακές ατέλειες (κάποια χαλαρότητα στο σενάριο κάποιες "εύκολες" λύσεις προκειμένου να  "προχωρήσει" η ταινία).

Αξίζει και με το παραπάνω η θέασή της, γιατί δεν παρουσιάζει απλά το πρόβλημα αλλά προχωρά και πέρα από αυτό. Προχωρά πέρα από το  "Me Too" με έντονη διάθεση να καταγγείλει αλλά και να αναδείξει τα αίτια που το προκαλούν. 

Στην ταινία, απονεμήθηκε το βραβείο Πρωτότυπου Σεναρίου, στην 93η Τελετή Απονομή των Όσκαρ.

"Η βλακεία είναι ανεπίδεκτη ηλικίας και στο κέντρο της βλακείας είναι η αδυναμία μας να εστιάσουμε το τι ακριβώς σημαίνει για τον άνθρωπο να είναι πνευματική οντότητα και όχι σκέτο έμβιο ον. Καλλιεργούμε πεποιθήσεις όπως το ότι η σοφία και η ωριμότητα αναφύονται με τα χρόνια όπως τα δόντια, το μούσι , παραγνωρίζοντας συστηματικά ότι η σοφία και η θέληση ουδόλως σχετίζονται με τις φυσικές μας λειτουργίες... Στο πνευματικό επίπεδο, ο άνθρωπος δεν επιτυγχάνει τίποτα με φυσιολογικούς τρόπους". (Κίρκεγκωρ)

Ο μεσήλικας που βαρέθηκε το κυνήγι της χαράς μέσω του υλικού ευδαιμονισμού του, της κοινωνικής του καταξίωσης, της υποταγής του στις επιταγές της σύγχρονης κοινωνίας , συνειδητοποιώντας ότι βρίσκεται στο λάθος δρόμο των "υποσχέσεων" που οδηγούν τελικά  στο πουθενά και που αποφασίζει να φύγει από αυτόν, αναζητώντας αυτό το κάτι μαγικό που θα τον μεταφέρει στον δρόμο της "ευτυχίας", αποτελεί το θεματικό κέντρο αυτής της ταινίας. Η ταινία λοιπόν, αφηγείται την ιστορία τεσσάρων φίλων, καθηγητών μέσης εκπαίδευσης, οι οποίοι  προκειμένου να δώσουν λίγο παραπάνω ενδιαφέρον στην αδιάφορη και άχρωμη ζωή τους, πειραματίζονται πάνω στη θεωρία του Νορβηγού ψυχίατρου Finn Skårderud, σύμφωνα με την οποία ο άνθρωπος γεννιέται με έλλειψη 0.05% αλκοόλ στο αίμα του, την οποία πρέπει καθημερινά να αναπληρώνει προκειμένου να βρίσκεται σε μια κατάσταση δημιουργίας και καλής διάθεσης. 

Προσπαθούν λοιπόν μέσω αυτής της θεωρίας να βρεθούν στο σημείο εκείνο που δεν είσαι ούτε νηφάλιος ούτε μεθυσμένος. Πιστεύουν ή θέλουν να πιστέψουν ότι η συνεχής διατήρηση συγκεκριμένου επιπέδου αλκοόλ στο αίμα τους μπορεί να τους βοηθήσει να αποδράσουν από τη δύσθυμη καθημερινή εκπλήρωση του καθήκοντος, της αδιάφορης ρουτίνας τους που τους τροφοδοτεί με μια διαρκή κατάθλιψη.

Έτσι λοιπόν οι ήρωές μας καταναλώνουν αλκοόλ προκειμένου να αντιμετωπίσουν την κρίση της μέσης ηλικίας να βρουν την παλιά τους νεανική διάθεση για ζωή ,το κέφι, τη δυναμικότητα που κάποτε είχαν.

 Είναι όμως αυτές οι πραγματικές τους ελλείψεις; Έτσι νομίζουν. Και γι αυτό επιλέγουν άλλωστε να τις καλύψουν με τη χρήση του αλκοόλ. Και το πετυχαίνουν ως έναν βαθμό. Γιατί φυσικά το αλκοόλ που ρέει στο αίμα τους, τους κάνει ευδιάθετους, δημιουργικούς, τολμηρούς, τους βοηθά να εκδηλωθούν συναισθηματικά , να ξεμπλοκάρουν, να εκτονωθούν. Να ξεπεράσουν την κρίση της μέσης ηλικίας . Γιατί αυτό δεν είναι άλλωστε η κρίση της μέσης ηλικίας; Ενός όρου που «παίζει» πολύ στις Δυτικές κοινωνίες; Αυτό το "Εγώ στα νιάτα μου..." των μεσήλικων το τόσο γεμάτο με αυταπάτες και ψευδαισθήσεις όσο και οι νεανικές φαντασιώσεις. Πίνοντας λοιπόν ξαναγίνονται νέοι. Το παιχνίδι όμως, όπως είναι φυσικό άλλωστε, χάνεται γιατί διαπιστώνουν ότι για να διατηρηθεί όλο αυτό το κατασκεύασμα της επίπλαστης ευτυχίας τους θα πρέπει να καταναλώνουν όλο και περισσότερο αλκοόλ ...και η εξάρτηση από αυτό είναι πλέον αναπόφευκτη, όπως και επίσης αναπόφευκτες είναι και οι καταστροφικές συνέπειες αυτής. Και όταν φτάνουν στον πάτο που σε φέρνει η κατάχρηση, ανακαλύπτουν τελικά ότι αυτό που επεδίωκαν με το ποτό δεν ήταν η ουσιαστική κάλυψη των κενών τους αλλά στην πραγματικότητα επεδίωκαν να βρεθούν μέσα σε ένα ηδονικό κενό χωρίς λύπη, χωρίς χτες, χωρίς σήμερα, χωρίς αύριο. Αυτό το ηδονικό κενό μέσα στο οποίο η παραλυτική τους απάθεια τους κάνει να μην νιώθουν την αβυσσαλέα απόγνωση που τους δημιουργούσε η πραγματική τους ζωή. Και η απόδραση πλέον από το βάθος του κενού στο οποίο έχουν περιέλθει, από ένα κενό στο οποίο και εμείς πολλές φορές βουλιάζουμε καθημερινά ζώντας σε μια κοινωνία που αν μη τι άλλο μας σπρώχνει προς αυτό, που μας θέλει ναρκωμένους- άλλωστε το αλκοόλ επίσημα προωθείται και προβάλλεται αποφέροντας τεράστια κέρδη στις καπιταλιστικές οικονομίες της Δύσης- που μας θέλει μαχητές στο κυνήγι μιας ψεύτικης ευτυχίας , η απόδραση λοιπόν από αυτό το κενό είναι ένα ζητούμενο σε αυτή την ταινία. Είναι ένα ζητούμενο και στη δική μας ζωή. Είναι θέμα ατομικής προσπάθειας μόνο; Είναι θέμα συλλογικής προσπάθειας; Είναι θέμα συνειδητοποίησης της θέσης του προσωπικού μας "εγώ" μέσα σε μία κοινωνία που έχει διαβρώσει την κοινωνική θέληση και ταυτόχρονα απαιτεί από το άτομο να συμβάλλει κοινωνικά μέσα όμως από επίκτητες επιθυμίες και όχι από τις πραγματικές του; Δεν απαντώνται αυτά τα ερωτήματα στην ταινία και πώς θα μπορούσαν άλλωστε. Οι ταινίες όσο καλές και να είναι δεν απαντούν ερωτήματα. Θέτουν ερωτήματα. Και η αξία τους έγκειται στο πόσο μέσω αυτών των ερωτημάτων καταφέρνουν να μας κάνουν να σκεφτούμε όσο πιο βαθιά γίνεται.

Το σάλτο του εξαιρετικού Mads Mikkelsen μπορεί να ερμηνευτεί ως σάλτο προς την προσωπική του ελευθερία αλλά και ως σάλτο απόδρασης από μια κοινωνία που του την στερεί. Οι ερμηνείες είναι καθαρά προσωπική υπόθεση του καθενός και για την ακρίβεια του πόσο διατεθειμένος είναι ο καθένας, η καθεμία μας να φτάσει το μαχαίρι βαθιά ως το κόκαλο.

Μένουμε  στα λόγια του Κίρκεγκωρ. Η απόδραση, η πραγματική ελευθερία βρίσκεται στο να εστιάσουμε στο τι σημαίνει για τον άνθρωπο να είναι πνευματική οντότητα και όχι σκέτο έμβιο ον. Και στο ότι στο πνευματικό επίπεδο η ωρίμανση δεν συμβαδίζει με την ηλικία γι αυτό άλλωστε και καμία κρίση δεν επέρχεται εκεί όταν αυτό αναπτύσσεται και εξελίσσεται. Γιατί πολύ απλά αυτό καθορίζεται από τις επιταγές της ζωτικής ανάγκης του ανθρώπου να υπάρξει, να μάθει, να ανακαλύψει να αυτοπροσδιοριστεί να βρει τη θέση τη δική του και όχι την προκαθορισμένη που η κοινωνία τον θέλει να βρίσκεται.

Το "Another Round" αναδείχθηκε η καλύτερη ευρωπαϊκή ταινία 2020 αποσπώντας ταυτόχρονα και τα βραβεία του καλύτερου ευρωπαίου σκηνοθέτη (Thomas Vinterberg), του καλύτερου ευρωπαίου σεναριογράφου μαζί με τον Τομπίας Λίντχολμ και του καλύτερου ευρωπαίου ηθοποιού (Mads Mikkelsen) στην τελετή απονομής των 33ων Βραβείων της Ευρωπαϊκής Ακαδημίας Κινηματογράφου. Ο Τόμας Βίντερμπεργκ απέσπασε το Όσκαρ Ξένης Ταινίας στην 93η Τελετή Απονομή των Όσκαρ. Η συγκλονιστική του ευχαριστήρια ομιλία ήταν αφιερωμένη στην κόρη του, που σκοτώθηκε τραγικά λίγο αφού είχαν αρχίσει τα γυρίσματα. "Αυτό είναι για σένα" είπε ξεκινώντας την ομιλία του στην τελετή, ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης, αναφερόμενος φυσικά στην κόρη του...

"Είδα πολλά...Μια οικογένεια ελαφιών σε ποταμό στο Αϊντάχο, έναν αργυροπελεκάνο να πέφτει σχεδόν πάνω μου στο Κολοράντο, έναν βράχο με χιλιάδες χελιδονοφωλιές πάνω του και τα χελιδόνια να πετούν γύρω του και να καθρεφτίζονται στο νερό και εγώ να φαίνομαι σαν να πετώ μαζί τους. Ήταν εκπληκτικό! Η ζωή μου ήταν πλήρης. Αν πέθαινα εκείνη τη στιγμή δεν θα με ένοιαζε..."

Σε αυτά τα λόγια μιας μελλοθάνατης ηρωίδας του έργου (οι γιατροί της έχουν δώσει 7 μήνες ζωής) καλούμαστε να αναζητήσουμε τον πυρήνα της εσωτερικής διαδρομής  των ηρώων της ταινίας "Nomadland" αλλά και της δικής μας υπαρξιακής αναζήτησης.

Ένα ταξίδι επιβίωσης. Ένα ταξίδι προς την ελευθερία. Ένας δρόμος δύσβατος, ανηφορικός γεμάτος δυσκολίες. Μοναχικός με πολλά ρίσκα. Και με στιγμές μεγάλης αποφασιστικότητας. Στιγμές όπου πρέπει να επιλέξεις. Ή μάλλον να απαλλαχτείς από την ψευδαίσθηση των επιλογών που σου παρέχει μια χώρα σαν την Αμερική, τη "βασίλισσα" του καπιταλισμού των ψευδαισθήσεων και των μηδενικών, σχεδόν, επιλογών. Να απαλλαγείς, λοιπόν, από αυτές τις ψευδαισθήσεις και να έρθεις κοντά στις πραγματικές σου ανάγκες και κοντά στις βαθύτερες υπαρξιακές σου αγωνίες. Και εκεί να ανακαλύψεις...

Απώλειες, αποχωρισμοί, καταφρόνηση, εγκατάλειψη, τα κυρίαρχα θέματα της ταινίας. Και αναζήτηση τρόπων να τα αντέξεις όλα αυτά. Η κεντρική ηρωίδα, η Φερν, (μία εξαιρετική Φράνσις ΜακΝτόρμαντ) προσπαθεί να αντιμετωπίσει την απώλεια του πολυαγαπημένου της συζύγου, να απαλλαγεί από την επώδυνη ανάμνησή του και να απαγκιστρωθεί από οτιδήποτε υλικό τη συνδέει με εκείνον. Κρατώντας μόνο στιγμές που τις ξαναζεί μέσα από τις λιγοστές φωτογραφίες του αγαπημένου της. Η Φερν επιλέγει να ζήσει σαν νομάς, περιφερόμενη στις δυτικές και μεσοδυτικές Πολιτείες, μέσα στο παλιό βανάκι της. Κάνει διάφορες δουλειές για τα προς το ζην.  Κατά τη διάρκεια του ταξιδιού της συναντάει σύγχρονους νομάδες. Γιατί οι σύγχρονοι νομάδες, οι μεσήλικες που ζουν σε τροχόσπιτα και σε προσωρινές κοινότητες αναζητώντας έναν άλλον τρόπο ζωής μακριά από την Αμερική των πολυεθνικών και της απόλυτης παρακμής, της υπερβολικής αφθονίας αλλά ταυτόχρονα και της υπερβολικής εξαθλίωσης, είναι μια πραγματικότητα. Αποτελούν έναν κόσμο που προσπαθεί να περιορίσει τις ανάγκες του στο έπακρο και να στηρίξει την ύπαρξή του σε αυτό που στον έξω κόσμο χάνεται, καταστρέφεται. Στην επικοινωνία, στην αλληλοβοήθεια, στο ανταλλακτικό εμπόριο  στην επαφή με τον εαυτό τους και με τους άλλους. Η επαφή με τον έξω κόσμο, που η συντήρησή του οδηγεί στην αυτοκαταστροφή του, είναι αναπόφευκτη αλλά προσπαθούν και οι ίδιοι να την ελαχιστοποιήσουν. Όσο πιο πολύ απομακρύνονται από αυτήν, τόσο πιο πολύ φτάνουν κοντά στη ουσία της ύπαρξής τους. Κάποιοι τα καταφέρνουν, κάποιοι όχι. 

Και η κεντρική, μας ηρωίδα, η Φερν βρίσκεται μέσα στον κόσμο των νομάδων ανακαλύπτοντας και εκείνη ότι ο μόνος τρόπος για να διαφυλάξεις την ανθρώπινη υπόστασή σου είναι η εγκατάλειψη  όλων αυτών που σε κρατούν εγκλωβισμένο και σου στερούν ακόμα και τη δυνατότητα να ζήσεις την απώλεια. Η Φερν αναζητά μια στέγη, για να στεγάσει εκεί τον πραγματικό της εαυτό και όλους τους ανθρώπους που κουβαλά μέσα της, να στεγάσει όλες τις εμπειρίες που θέλει να αποκομίσει από το ταξίδι της στη ζωή. Αρέσκεται να λέει, και το επιβεβαιώνει με τη δράση της, ότι δεν είναι άστεγη, απλά δεν έχει σπίτι... Η στέγη της είναι το ταξίδι. Ένα ταξίδι απαλλαγμένο από βάρη και αποσκευές που σε εμποδίζουν να το απολαύσεις. Ένα ταξίδι που περιλαμβάνει τον εαυτό της, τους ανθρώπους που γνωρίζει σε αυτό και τη φύση που απλόχερα της χαρίζει τις ομορφιές της και κινητοποιεί τις εσωτερικές της δυνάμεις που την κάνουν όχι μόνο να αντέξει τις προσωπικές της απώλειες αλλά και να αντέξει την τραγικότητα της ίδιας της ανθρώπινης φύσης, της φθοράς του ανθρώπου που από τη στιγμή που γεννιέται ο χρόνος μετράει αντίστροφα για αυτόν. 

Η Φερν φεύγει...

Φεύγει, όχι για να ξεχάσει, αλλά για να θυμηθεί. Όχι για να αποχωριστεί, αλλά για να ενώσει και να ενωθεί. Όχι για να τα αφήσει όλα πίσω της, αλλά για να επανέλθει σε αυτά ανανεωμένη κάθε φορά με ακόμα πιο πλούσιες εμπειρίες και διευρυμένες οπτικές. Φεύγει για να ζήσει την πληρότητα των στιγμών. Φεύγει αποχαιρετώντας τη ζωή, αλλά γνωρίζοντας και διαπιστώνοντας μέσα από αυτό το φευγιό, ότι μέσα στο ανθρώπινο νομοτελειακό σύμπαν οι αποχωρισμοί δεν εμπεριέχουν τίποτα το οριστικό, αφού τελικά η πορεία σου προς την ελευθερία μέχρι την τελική σου απελευθέρωση από τη ζωή, δεν είναι ευθύγραμμη αλλά βασίζεται σε ομόκεντρους κύκλους, όπου κάθε φορά ξανασυναντάς και ξανασυναντιέσαι μέχρι να καταλήξεις στο κέντρο, τον πυρήνα της ύπαρξής σου. Και όταν φτάσεις εκεί, να επαναλάβεις τα λόγια της μελλοθάνατης..."Και τώρα αν πεθάνω, δεν με νοιάζει. Γιατί η ζωή μου ήταν πλήρης..."

Την Κλόε Ζάο την έχουμε γνωρίσει από την ταινία της "Καλπάζοντας με το όνειρο". Και εκεί οι ήρωες της ταινίας παίζουν δραματοποιημένες εκδοχές των εαυτών τους σε μια πραγματική ιστορία αναζήτησης της ταυτότητας στην Αμερική του σήμερα.

Η σκηνοθέτης καταφέρνει και σε εκείνη την ταινία και σε αυτή να αποσπάσει εξαιρετικές ερμηνείες από τους ηθοποιούς της, γιατί καταφέρνει να τους κάνει να υποκριθούν αυτό που είναι το πιο δύσκολο ίσως σε έναν ηθοποιό. Να αναδείξουν την απλότητα και τη φυσικότητα του ρόλου που υποδύονται. 

Στη χώρα των νομάδων λοιπόν… Μία ταινία που φτιάχτηκε όχι απλά για να παρουσιάσει διαδρομές αλλά για να ανοίξει διαδρομές . Έγκειται στην οπτική του καθενός μας να τις δει…

Η ταινία απέσπασε το Όσκαρ Σκηνοθεσίας στην 93η Τελετή Απονομή των Όσκαρ καθώς και το Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας.

Στην Φράνσις ΜακΝτόρμαντ, δόθηκε το Όσκαρ Α’ Γυναικείου Ρόλου.