Το παράσιτο τρέφεται από τις θρεπτικές ουσίες του ξενιστή. Όταν αποδέχεσαι τη θέση του παράσιτου, αποδέχεσαι και τη θέση του ξενιστή. Και φυσικά εξαρτάσαι από αυτόν. Αποδέχεσαι την υποτελή σου θέση που σου επέβαλαν οι κυρίαρχοι, ως φυσική τάξη πραγμάτων. Και ονειρεύεσαι… Να βρεθείς στη θέση των πλουσίων. Εκεί που το χρήμα εξομαλύνει τις ρυτίδες . Εκεί που η ευγένεια απορρέει από τον πλούτο και όχι από την ανθρωπιά. Εκεί που τα αρνητικά συναισθήματα έχουν επικαλυφθεί από τη λάμψη της πολυτέλειας και της χλιδής. Εκεί που στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένα υγιές συναίσθημα. Εκεί που κατά βάθος μισείς να βρίσκεσαι. Και παρόλο που μισείς να βρίσκεσαι, σχεδιάζεις πώς θα βρεθείς εκεί, επιστρατεύοντας όλες σου τις ικανότητες. Για να καταλήξεις τελικά ότι το καλύτερο σχέδιο είναι η ανυπαρξία σχεδίου. Να καταλήξεις δηλαδή στην τραγική επίγνωση που η άρχουσα τάξη σε ωθεί παρέχοντας σου την ψευδαίσθηση ότι μπορείς, αν επιστρατεύσεις την εξυπνάδα σου και το ξεχωριστό που διαθέτεις ως ανθρώπινη οντότητα, να αποδράσεις από τη φτώχεια και τη μιζέρια σου.
Και εσύ ως θεατής αναρωτιέσαι. Είναι το ανύπαρκτο σχέδιο το καλύτερο; Ή το σχέδιο που στηρίζεται στην οργανωμένη και συλλογική δράση που περιλαμβάνει όλους εκείνους που ανήκουν στην ίδια τάξη με εσένα. Και πώς τελικά αποδομείς την εγκαθιδρυμένη από γεννησιμιού σου αντίληψη ότι δεν είναι η θέση που καθορίζει το «είναι» σου αλλά το «είναι» σου που καθορίζει τη θέση σου; Αυτά και πολλά αλλά θίγονται στην εξαιρετική αυτή ταινία « Τα παράσιτα» του Κορεάτη σκηνοθέτη Μπονγκ Τζουν -Χο…Ταινία
που δικαίως σάρωσε τα φετινά βραβεία Oscar. Η άψογη κινηματογραφική αφήγηση, η ερμηνεία, οι έξυπνοι διάλογοι, οι ίντριγκες, η αγωνία, το
γκροτέσκο, η μουσική επένδυση όλα αυτά συνθέτουν και αποδίδουν κατά τον
καλύτερο τρόπο το παζλ μιας εντελώς λάθος δομημένης κοινωνίας αφήνοντας τον
θεατή προβληματισμένο και βυθισμένο σε χιλιάδες σκέψεις αναζητώντας τρόπους
αποδόμησης και συναρμολόγησης από την αρχή αυτού του περίπλοκου παζλ. Όχι απλά
αξίζει η θέασή της αλλά επιβάλλεται κατά τη γνώμη μου.