Η Ελίζαμπεθ, μητέρα του εξάχρονου Αρμάντ και οι γονείς του Γιον -συμμαθητή του Αρμάντ- η Σάρα και ο Άντερς καλούνται από τη διεύθυνση του σχολείου, προκειμένου να συζητήσουν ένα πρόβλημα που έχει προκύψει στις σχέσεις των παιδιών τους. Ένα πρόβλημα για το οποίο η Ελίζαμπεθ δεν έχει ενημερωθεί, αντίθετα οι γονείς του Γιον είναι ενήμεροι από τον ίδιο τους τον γιο, που ισχυρίζεται ότι έχει υποστεί σεξουαλική παρενόχληση από τον Αρμάντ. Η συνάντηση των γονέων γίνεται  στο σχολείο, το οποίο σταδιακά, από τόπος συνάντησης μετατρέπεται σε πεδίο μάχης. Ένα πεδίο μάχης στο οποίο ο τελικός σκοπός της συνάντησης που είναι να ερευνηθεί το περιστατικό, να αποκαλυφθεί η αλήθεια των γεγονότων και να ληφθούν μέτρα προς όφελος και των δύο παιδιών για οτιδήποτε έχει συμβεί, καθίσταται ανέφικτος. Ο χώρος του σχολείου μετατρέπεται σε ένα πεδίο έντονων συγκρούσεων και διαξιφισμών που ανασύρουν πολλές αθέατες όψεις της προσωπικότητας, όχι όμως των παιδιών, αλλά των γονιών τους. Γι αυτό και από το κάδρο απουσιάζουν εντελώς τα παιδιά . Στον χώρο του σχολείου λείπουν οι μαθητές, όχι όμως και τα παθογενή περιβάλλοντα μέσα στα οποία αυτοί ζουν. Αυτά τα περιβάλλοντα που κουβαλούν μαζί τους στη σχολική τάξη και που επηρεάζουν άμεσα τη συμπεριφορά τους, χωρίς όμως να μπορούν να ανιχνευθούν εύκολα, πολλές φορές ούτε καν γίνονται αντιληπτά. Η εκπαιδευτικός των δύο μικρών μαθητών, ο διευθυντής και η ψυχολόγος του σχολείου, προσπαθώντας να συντονίσουν τη συζήτηση, καταλήγουν στο τέλος απλά να εποπτεύουν μια κατάσταση την οποία καθίστανται και οι ίδιοι ανίκανοι να ελέγξουν. 

Μία υποβόσκουσα βία που εκδηλώνεται με αφορμή ένα περιστατικό ανάμεσα σε δύο εξάχρονους μικρούς μαθητές σε ένα Δημοτικό Σχολείο στη Νορβηγία, αρχίζει σιγά σιγά να ανεβαίνει προς την επιφάνεια και από λεπτό σε λεπτό να γίνεται όλο και πιο ανεξέλεγκτη, όλο και πιο ορμητική, έτσι που κάθε προσπάθεια ελέγξιμου της κατάστασης μέσω της πολιτικής ορθότητας από τη μεριά της διεύθυνσης του σχολείου, να πέφτει στο κενό. Μία βαθιά ριζωμένη βία που απλώνει τις ρίζες της  σε όλους τους χώρους των κοινωνικών ομάδων που απαρτίζουν το περιβάλλον των μαθητών, καθώς και των θεσμών όπως το σχολείο και η οικογένεια.  

Μία εκπαιδευτικός που νοιάζεται πραγματικά για τα παιδιά, αλλά που δεν μπορεί να παραβλέψει την εντολή του διευθυντή της, που της συστήνει σύνεση και διπλωματία και που της υπενθυμίζει ότι εκπροσωπεί το σχολείο, επομένως η δική της γνώμη δεν μετράει. 

Ένας κουρασμένος διευθυντής που θέλει η υπόθεση των παιδιών να κλείσει όσο το δυνατό πιο σύντομα και πιο μυστικά, για να μην διασυρθεί η φήμη του σχολείου. 

Μια ψυχολόγος που έχει έτοιμο το αλφαβητάρι των ατομικών και γενικών μέτρων που πρέπει να εφαρμοστούν με σκοπό την τροποποίηση της συμπεριφοράς, χωρίς να επιχειρεί μία σε βάθος ανίχνευση των αιτίων της εκάστοτε συμπεριφοράς. 

Και γονείς. Έτοιμοι να δικάσουν. Έτοιμοι να αποδώσουν κατηγορίες, ακόμη κι αν τα στοιχεία που έχουν στη διάθεσή τους είναι φήμες. Γονείς που δημιουργούν μια εικόνα για το παιδί τους που καθρεφτίζει τις δικές τους προσδοκίες, τις δικές τους επιθυμίες, τα δικά τους ανεκπλήρωτα. Και που αντιμετωπίζουν με μεγάλη καχυποψία οτιδήποτε ή οποιονδήποτε επιχειρεί να χαλάσει αυτή την εικόνα. Γονείς τέλος, που δημιουργούν τους δικούς τους ψεύτικους κόσμους για να ξεφύγουν από τις δικές τους ανασφάλειες και τα δικά τους δισεπίλυτα χρόνια καταχωνιασμένα προβλήματα. Που όλη τους η ενεργητικότητα αναλώνεται στη διατήρηση αυτών των κόσμων. Των κόσμων της υποκρισίας, της ψευδαίσθησης, της ματαιότητας.  

Και από την άλλη μεριά η Ελίζαμπεθ (εξαιρετική η ερμηνεία της Ρενάτε Ρέισβε, την έχουμε δει στην ταινία. "Ο Χειρότερος Άνθρωπος στον Κόσμο" και προσφάτως στην ταινία "A Different Man" που προβλήθηκε στο 65ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης) με τον γιο της τον Αρμάντ, αντιμέτωπη με όλους τους παραπάνω. Αγωνιά, ξαφνιάζεται, τρομάζει, ασφυκτιά, νιώθει μόνη, εγκαταλελειμμένη, γεμίζει ενοχές για το αν τελικά είναι καλή μάνα, ξεσπά σε νευρικό γέλιο,μεγάλης διάρκειας, που καταλήγει σε κλάμα εκτονώνοντας όλη την ασφυκτικά βίαιη πίεση που ασκείται πάνω της, και καταδεικνύοντας ταυτόχρονα, την υποκρισία μέσα στην οποία βουλιάζει ένα ολόκληρο σχολείο. 

Στο κινηματογραφικό του ντεμπούτο, ο 35χρονος Χάλφνταν Ούλμαν Τέντελ, εγγονός των Ίνγκμαρ Μπέργκμαν και Λιβ Ούλμαν μας παραδίδει μία ταινία που μπορεί σε κάποια σημεία να χάνει τον ρυθμό της – με την κάπως αταίριαστη, όχι νοηματικά, αλλά σε επίπεδο μορφής, παρεμβολή σκηνών όπου το όνειρο και η φαντασίωση υποκαθιστούν την πραγματικότητα- δείχνει όμως ότι έχει μάθει πολλά από τον παππού του, ξέροντας να χειρίζεται σωστά την κάμερα, που με τα κοντινά πλάνα αναδεικνύει με εξαιρετική πλαστικότητα και φωτισμό τις παραμικρές λεπτομέρειες των προσώπων, εντείνοντας έτσι την αίσθηση του πλησιάσματος και της εμβάθυνσης των χαρακτήρων. 

Θυμίζοντάς μας Θέατρο Δωματίου, λίγα πρόσωπα σε περιορισμένο χώρο, όπου ο κινηματογραφικός χρόνος ταυτίζεται με τον πραγματικό και όπου διερευνάται η ψυχολογία των ηρώων μέσω της οικειότητας και της εγγύτητας που νιώθει ο θεατής με τα πρόσωπα, ο Τέντελ επιχειρεί μια λεπτομερή και βαθιά  ανάλυση του φαινομένου της εσωτερικευμένης βίας ανθρώπων και θεσμών, η οποία όσο και αν επιχειρείται να συγκαλυφθεί, γίνεται αντιληπτή από τα παιδιά, που  τη νιώθουν και αντιδρούν σε αυτήν καλώντας με τον δικό τους τρόπο  σε βοήθεια. 

Παραμένει πάντα ένα ζητούμενο όμως,  αν και κατά πόσο μπορούν αυτές οι  φωνές να ακουστούν, να φτάσουν στους δέκτες τους...

Η ταινία απέσπασε το Βραβείο πρωτοεμφανιζόμενου σκηνοθέτη στο τμήμα «Ένα Κάποιο Βλέμμα» στο Φεστιβάλ των Καννών και το βραβείο της ΠΕΚΚ (Πανελλήνια Ένωση Κριτικών Κινηματογράφου) στις 30ές Νύχτες Πρεμιέρας.

Το Παρίσι του Σουλεϊμάν δεν είναι η Πόλη του φωτός ,των μεγάλων μουσείων, των φημισμένων κήπων, των ανακτόρων . Δεν είναι το  Παρίσι της κοσμοπολίτικης νυχτερινής ζωής, των ρομαντικών περιπάτων στις όχθες του Σηκουάνα και στα πλακόστρωτα της Μονμάρτρης, στα υποφωτισμένα  μπιστρό με τους πελάτες να απολαμβάνουν το ακριβό  γαλλικό κρασί συνοδευόμενο από μελωδίες τύπου "Sous le ciel de Paris" (Κάτω από τον παριζιάνικο ουρανό). Δεν είναι το Παρίσι της μόδας και των διάσημων  σχεδιαστών, των πανάκριβων ρούχων, των  αξεσουάρ και των αρωμάτων. 

Το Παρίσι του Σουλεϊμάν είναι η σκοτεινή και αθέατη πλευρά εκείνης της πόλης που παραμένει μακριά από τους χώρους επίσκεψης των τουριστών με τα γερά πορτοφόλια. 

Το Παρίσι του Σουλεϊμάν είναι η πόλη των μεγάλων ταξικών αντιθέσεων, εκεί όπου η φτώχεια και η αθλιότητα δεν έχουν καμία απολύτως φωτογένεια. Είναι η αθέατη μεριά της τουριστικής γκλαμουριάς, είναι ο άλλος κόσμος που δεν αποτελεί πόλο έλξης για τους επισκέπτες του. Είναι η πόλη των ντελιβεράδων, των μεταναστών, της προσφυγιάς, των ανθρώπων που περνούν τα βράδια τους σε εστίες φιλοξενίας, που αν δεν προλάβουν το νυχτερινό λεωφορείο μπορεί και να περάσουν τη βραδιά τους στην είσοδο μιας πολυκατοικίας. Είναι το Παρίσι των μοναχικών ανθρώπων που αναζητούν τη χαμένη τους ταυτότητα. Των ανθρώπων που αναγκάστηκαν να αναζητήσουν αλλού την τύχη τους και που διαπιστώνουν ότι για αυτούς τα περιθώρια βελτίωσης της ζωής τους είναι ελάχιστα. Των ανθρώπων που αντικρίζουν κατάματα το σκληρό, εχθρικό, βίαιο πρόσωπο του καπιταλισμού και που διαπιστώνουν έντρομοι ότι ελάχιστα απέχει από αυτό που  τους ανάγκασε να εγκαταλείψουν τη δική τους πατρίδα. 

Αντίστροφα μετράει ο χρόνος για τον Σουλεϊμάν τον πρόσφυγα από τη Γουινέα, που στον φιλμικό χρόνο που διαρκεί μιάμιση ώρα, συμπυκνώνεται η ζωή δύο ημερών, όπου μέσα σε αυτές δίνει έναν τιτάνιο αγώνα, προκειμένου να κερδίσει την πολυπόθητη άδεια παραμονής του σε μία χώρα, που με πίκρα διαπιστώνει ότι είναι εξίσου αφιλόξενη- παρά το υψηλό οικονομικό και πολιτιστικό της επίπεδο- με τη χώρα από την οποία προέρχεται. Δεν είναι το ταξίδι, δεν είναι οι κακουχίες, δεν είναι η φρίκη που πέρασε ο Σουλεϊμάν για να φτάσει στον τελικό του προορισμό. Το χειρότερο είναι αυτό που αντικρίζει . Που διαπιστώνει ότι στη νέα του ζωή πρέπει να απαρνηθεί την προηγούμενη. Που πρέπει να γίνει ένας άλλος άνθρωπος ξεριζωμένος, αποκομμένος από τους συναισθηματικούς δεσμούς που τον ενώνουν με ό,τι άφησε πίσω του. Που πρέπει να επινοήσει ένα παραμύθι γιατί το σύστημα τον απορρίπτει. Έχει συγκεκριμένες φόρμες ο καπιταλισμός, στις οποίες εντάσσει τους ανθρώπους στη χοάνη του. Είναι το παράλογο που δεν μπορεί να κατανοήσει, ο Σουλεϊμάν, που μέσα στον ξέφρενο ρυθμό να πραγματοποιήσει τον τελικό του στόχο, που είναι η διαμονή του, συνειδητοποιεί ότι τελικά αυτός ο στόχος είναι ανούσιος. 

Ο Λοζκίν μας παραδίδει μια αμιγώς πολιτική ταινία που αναδεικνύει τους κοινωνικούς σχηματισμούς μέσα στους οποίους εγγράφεται η ιστορία του Σουλεϊμάν, η ιστορία των προσφύγων, των κατατρεγμένων, των ανθρώπων που προσπαθούν να επιβιώσουν στις μεγάλες μητροπόλεις, των ανθρώπων που αντέχουν και όλο αντέχουν... Και εμείς μαζί τους ως ενεργοί θεατές, δεν περιοριζόμαστε στη θέαση, ούτε στην απλή ανάγνωση της ταινίας, αλλά συνειδητοποιούμε και νιώθουμε έντονα ότι στα όρια αυτών των αντοχών κάποτε πρέπει να μπει ένα τέλος, μία κόκκινη γραμμή, μέσω μιας συλλογικής πολιτικής πρακτικής που θα ανατρέπει τους κυρίαρχους ιδεολογικούς μηχανισμούς, έτσι που να πάψει ο κάθε Σουλεϊμάν να αναγκάζεται να αντέχει την ύπαρξή του, και απλά να χαίρεται και να απολαμβάνει που ζει και υπάρχει. 

"Το Παρίσι του Σουλεϊμάν" παρουσιάστηκε στο Φεστιβάλ Καννών 2024 στο τμήμα "Ένα Κάποιο Βλέμμα" και κέρδισε το Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής και το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας για τον Αμπού Σανγκαρέ (ερασιτέχνης ηθοποιός), τιμήθηκε με 3 Σεζάρ αλλά και με το Βραβείο Ανδρικής Ερμηνείας στα Ευρωπαϊκά Βραβεία Κινηματογράφου.

Εκεί θα συναντήσουμε τον  18χρονο Γουέλινγκτον που μόλις αποφυλακίστηκε. Έμεινε δύο χρόνια έγκλειστος. Δεν γνωρίζουμε γιατί. Δεν έχει σημασία, γιατί στην πορεία διαπιστώνουμε πως τα δικά του αδικήματα –όποια κι αν ήταν– ξεθωριάζουν μπροστά στα «εγκλήματα» που διαπράττονται εις βάρος του. Από εκείνους που βρίσκονται έξω από τη φυλακή και έχουν παραχωρήσει αυθαίρετα στον εαυτό τους το "δικαίωμα" να στερούν ελευθερίες και δικαιώματα από ανθρώπους που, λόγω της αδυναμίας τους, δεν μπορούν ούτε να τα διεκδικήσουν ούτε να τα υπερασπιστούν.

Ο Γουέλινγκτον –που θέλει να τον φωνάζουν Baby– ζει μόνος. Όχι επειδή έφυγε από το σπίτι του. Επειδή οι γονείς του έφυγαν από αυτόν.

Μέσα στη φτώχεια και την εγκατάλειψη, το σώμα του γίνεται το μοναδικό του μέσο επιβίωσης. Πέφτει στην πορνεία. Περνά από τα φτηνά πορνοσινεμά και τις γωνιές όπου η ανθρώπινη σάρκα ανταλλάσσεται με χρήμα ή ναρκωτικά. Ζει σε μια άλλη φυλακή. Πιο αόρατη. Πιο ανελέητη.

Κι όμως, είναι μόλις 18. Και, όπως κάθε νέος, ονειρεύεται. Ελπίζει. Ψάχνει μια πατρική φιγούρα. Έναν χώρο που να ανήκει. Μια αγκαλιά που να τον χωρά. Μπορεί να ζει στους δρόμους, αλλά δεν παύει να έχει τις ίδιες ανάγκες με κάθε άλλο νέο της ηλικίας του: την ασφάλεια, τη ζεστασιά, την πίστη ότι κάποιος θα σταθεί δίπλα του.

Και εκεί βρίσκεται η ομορφιά. Όχι στον κόσμο γύρω του, αλλά μέσα του. Και εκεί ακριβώς βρίσκεται και η σκηνοθετική δύναμη του Καετάνο. Ο φακός του διαπερνά την εξωτερική ασχήμια για να σταθεί και να φωτίσει την ομορφιά και την καθαρότητα του ανθρώπινου βλέμματος του νεαρού πρωταγωνιστή του. Ο φακός του διαπερνά τους τοίχους της μιζέριας, ακολουθώντας  τις ψυχές που περιφέρονται πίσω από αυτούς. Και ξεχωρίζει εκείνες που, μέσα στην εξαθλίωση, παραμένουν άθικτες. Καθαρές.

Η ομορφιά του Γουέλινγτον βρίσκεται στην επιμονή του. 

Στην επιμονή, του να ελπίζει. Να αναζητά την οικογένειά του, πιο πολύ για να εντοπίσει τα αίτια της αδυναμίας της να τον συμπεριλάβει στους κόλπους της, με τη διάθεση να συγχωρήσει, παρέχοντας στον εαυτό του τη δυνατότητα να κοιτάξει το μέλλον του με περισσότερη εσωτερική διαύγεια, απαλλαγμένη από βασανιστικά ερωτήματα που όσο παραμένουν αναπάντητα στέκουν εμπόδιο στην εξέλιξη της ζωής του.   

Η ομορφιά του βρίσκεται στην αφέλειά του να ενδίδει στη χειριστική συμπεριφορά του κατά πολύ μεγαλύτερου συντρόφου του, του Ρονάλντο- σκληραγωγημένου από τις εμπειρίες του και  "περπατημένου" στους κακόφημους δρόμους του Σάο Πάολο όπου με τα χρόνια, έχει μάθει τους  τρόπους αυτοπροστασίας του και επιβίωσης του. Κι όμως, η ανισορροπία δύναμης ανάμεσά τους,  δεν λειτουργεί αποτρεπτικά για τον Γουέλινγκτον. Η ανάγκη του να καλύψει το κενό της πατρικής στοργής, η δίψα για αποδοχή  και η επιθυμία να νιώσει ότι κάποιος τον χρειάζεται, βαραίνουν περισσότερο από την επίγνωση του κινδύνου αυτή του η αφέλεια να αποτελέσει αντικείμενο εκμετάλλευσης με όλες τις πιθανές αρνητικές επιπτώσεις στον ίδιο. Είναι το πέρασμα στην ενηλικίωση. Η φάση όπου ακόμα εξιδανικεύει (συνειδητά, ενδεχομένως) τις σχέσεις, παρά τη σκληρότητα που αυτές μπορεί να κρύβουν. Όμως σιγά-σιγά, μέσα από την εμπειρία, αρχίζει να χτίζει άμυνες. Και κάπου εκεί, κάπου ανάμεσα στην πικρή εμπειρία και την ανθεκτική ευαισθησία, αρχίζει η ωρίμανσή του.

Ωραία καδραρίσματα που αφήνουν έξω ορισμένα στοιχεία δράσης (εδώ η έλλειψη λειτουργεί προσθετικά στο φαντασιακό του θεατή οδηγώντας τη σκέψη στο ανώτερο επίπεδο της κρίσης απελευθερώνοντάς την από τις λεπτομέρειες του φαίνεσθαι) εστιάζοντας ταυτόχρονα στις λίγες σημαντικές, αλλά συμβολικές λεπτομέρειες, ισοδύναμες της συνεκδοχής: γκρο πλάνα σε αδηφάγα πρόσωπα λαίμαργων αστών, στο γκλομπ της εξουσίας στην πιο ποταπή εκδοχή της, αλλά και και γκρο στα φωτεινά πρόσωπα των ερωτευμένων που ο έρωτας τα φωτίζει ακόμη πιο πολύ ή και στην τραγική φιγούρα της μάνας που θέλει, αλλά δεν μπορεί.

Παρά τις μικρές σεναριακές αδυναμίες που κάποιες στιγμές δυσκολεύουν την ομαλή παρακολούθηση της εξελικτικής πορείας του ήρωα, η σκηνοθετική ματιά του Καετάνο παραμένει ουσιαστική και απαραίτητη. Είναι μια ματιά που ο σύγχρονος κινηματογράφος έχει ανάγκη — όχι μόνο για να αποτυπώσει τη ζωή των ανθρώπων του περιθωρίου, αλλά για να ανασύρει από αυτή τη ζωή την ομορφιά και την ελπίδα που συνεχίζουν πεισματικά να υπάρχουν.

Μια ομορφιά που αποκαλύπτεται σιγά-σιγά, μέσα από λεπτές, σχεδόν ανεπαίσθητες στιγμές: μια ματιά γεμάτη τρυφερότητα, ένα άγγιγμα καθησυχαστικό, στιγμές ξεγνοιασιάς, μια εσωτερική και βαθιά επικοινωνία  ανάμεσα σε ανθρώπους που μοιράζονται για λίγο μια κοινή ανάσα γαλήνης. Κι εκεί, σε αυτές τις ήσυχες και συχνά απαρατήρητες στιγμές, ίσως βρίσκεται κάτι από την ουσία της ανθρώπινης ύπαρξης — κάτι από το αληθινό της βάθος.