Ο Λευτέρης Παπαδόπουλος έχει γράψει για την Ευτυχία του λαϊκού τραγουδιού: "Η Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου… Τη θυμάμαι πάντοτε με ένα μαντίλι στα μαλλιά, να με κοιτάζει με το πονηρό της βλέμμα και ξάφνου να μου πετάει ένα δίστιχο, όπως Σαράντα μέρες κι άλλη μια / περπάτησα στην ερημιά, για να δει, από την έκφραση των ματιών μου, αν μου άρεσε και πόσο. Και άλλοτε να με βρίζει επειδή μου είπε με την βραχνή, τσακισμένη από το τσιγάρο φωνή της, Να’ ταν ο πόνος άνθρωπος / να 'ρχόμαστε στα χέρια, κι εγώ έμεινα απαθής. Και άλλοτε, πάλι, να μου επαναλαμβάνει ένα ολόκληρο πρωινό δύο στίχους για να μου μαλακώσει την ψυχή, επειδή ήμουν σεκλετισμένος: Πέρασα νύχτα απ’ τη ζωή / και με κλειστά τα μάτια…Όλα αυτά χρόνια που την συναντούσα και κουβεντιάζαμε , μου είπε πάρα πολλά για την ζωή της. Ουδέποτε όμως, με μια σειρά. Πάντοτε αποσπασματικά. Ποτέ όμως δεν μου είπε ούτε μια λέξη για το μεγάλο πάθος της. Την χαρτοπαιξία. Το πάθος που την ανάγκασε να δανείζεται – δανεικά και αγύριστα – απ’ όλο τον κόσμο και να αδιαφορεί -αυτή, που υπήρξε μια αρχόντισσα- για την αξιοπρέπειά της".

Ο Άγγελος Φραντζής επιλέγει να αποτυπώσει αυτή την εικόνα της στιχουργού μέσα στην ταινία. Η Μικρασιατική Καταστροφή και το δράμα του ξεριζωμού δεν έρχονται να τεθούν υπό το μικροσκόπιο του σκηνοθέτη και του σεναριογράφου αλλά αποτελούν την αφετηρία της εξιστόρησης της καλλιτεχνικής πορείας της Παπαγιαννοπούλου. Το δράμα της καταστροφής και της τραυματικής μνήμης εκφράζεται μέσα από τα τραγούδια και τους βιωματικούς στίχους της Ευτυχίας, που έρχονται να αντικαταστήσουν από μόνα τους κάθε σκηνή κορυφαίου ανθρωπιστικού και εθνικού δράματος όπως έχουν γυριστεί με το τσουβάλι στο ελληνικό και παγκόσμιο σινεμά. 

Η ταινία είναι μια καθαρή και αυθεντική βιογραφία γύρω από την ζωή της, τα πάθη της και του καλλιτεχνικού έργου της που πέρασε από πολλά κύματα αλλά σημάδεψε την ιστορία του ελληνικού τραγουδιού. Αυτό φαίνεται από την θέση που κατέχουν οι στίχοι της στις καρδιές και τις ψυχές των ανθρώπων ιδιαιτέρως όσων γεύτηκαν τις δύσκολες κοινωνικοοικονομικές μεταβολές της εποχής χωρίς όμως να χάσουν την διαχρονική ταυτότητα και σημασία τους.

Πρόκειται για ένα ανθολόγιο που ξεκινάει με μια γιορτή προς τιμήν της και κάθε συμβάν στη ζωή της έρχεται να διακόψει την ροή, να μας ταξιδέψει στο παρελθόν και να μας αφηγηθεί την ιστορία της Ευτυχίας ξεκινώντας από την καταστροφή της Σμύρνης του 22. Σημαντικοί άνθρωποι που πέρασαν και σημάδεψαν τη ζωή της, οικογενειακές ιστορίες, έρωτες, δυστυχίες και η γνωριμία μαζί με τη σταδιακή αναγνώριση από τα ιερά τέρατα της ελληνικής μουσικής όπως ο Βασίλης Τσιτσάνης. Βλέπουμε μια γυναίκα με κουλτούρα, με γνώση και αγάπη για τις Τέχνες που αναζητά αναγνώριση και επιζητά την ανεξαρτησία της. Είναι μια προσωπική ταινία που θέλει να ξετυλίξει το κουβάρι μιας χαρισματικής προσωπικότητας χωρίς τυμπανοκρουσίες και υπερβολές με κάθε σεβασμό στον άνθρωπο και στα πάθη του. 

Η Κάτια Γκουλιώνη (συνεργάστηκε με τον Φραντζή και στο "Ακίνητο Ποτάμι") σκιαγραφεί τα πρώτα βήματα της Ευτυχίας και παραδίδει με έναν τρόπο σκηνοθετικά και σεναριακά υποδειγματικό την σκυτάλη στην Καρυοφυλλιά Καραμπέτη για την κορύφωση του δράματος. Προσωπικά βρίσκω την επιλογή των δύο ηθοποιών εξαιρετικά εύστοχη και δεν τίθεται θέμα σύγκρισης μιας και οι δύο ερμηνείες αντιπροσωπεύουν δυο διαφορετικές ηλικιακές ψηφίδες. Η Γκουλιώνη ερμηνεύει την αθωότητα και τα πρώτα βήματα πριν την ωρίμανση της Ευτυχίας, ενώ η Καραμπέτη έρχεται για να αναπαραστήσει το προσωπικό δράμα, το πάθος για τα χαρτιά και τις κρυφές πτυχές της ψυχοσύνθεσης της. Αναμφίβολα και το υπόλοιπο καστ έρχεται να τελειοποιήσει και να συμπληρώσει την προσωπογραφία της Ευτυχίας Παπαγιαννοπούλου. Ακόμα και οι ιστορικές καλλιτεχνικές φυσιογνωμίες είναι καλογραμμένες και δεν παρουσιάζονται ως άσεμνες καρικατούρες όπως έχουμε δει αρκετές φορές στο παρελθόν.

Έχουν ειπωθεί και γραφτεί τόσα πολλά για την Ευτυχία Παπαγιαννοπούλου. Η ίδια τα έκανε στίχους και μας τα αφηγήθηκε όλα από μόνη της. Είναι η ζωή του κάθε ανθρώπου, από την γέννηση ως τον θάνατο του. Δυο πόρτες έχει η ζωή, άνοιξα μια και μπήκα, σεργιάνισα ένα πρωινό, κι ώσπου να 'ρθει το δειλινό από την άλλη βγήκα. Η ταινία ακολουθεί αυτή την διαδρομή της ζωής και του έργου της, σε ένα βίωμα που δεν θα σε αφήσει ασυγκίνητο και θα μιλήσει στην καρδιά και την ψυχή σου, όπως άλλωστε και οι στίχοι της Ευτυχίας.

Φαντασίας (2020) | Διάρκεια: 120' | Ιταλογαλλική ταινία, Σκηνοθεσία Ματέο Γκαρόνε με τους: Μαρίν Βακτ, Ρομπέρτο Μπενίνι, Φεντερίκο Ιελάπι, Ρόκο Παπαλέο

Ο Πινόκιο, μια μαριονέτα, αρχίζει να μιλάει και να συμπεριφέρεται σαν άνθρωπος. Ο δημιουργός του, ο Τζεπέτο, τον έχει σαν γιο του. Όταν ο Πινόκιο περιπλανηθεί και χάσει το δρόμο του, θα του τύχουν έναν σωρό μπελάδες. Στο ταξίδι της αναζήτησης του εαυτού του θα έχει για μοναδικό του σύμμαχο μια νεράιδα. Η επιθυμία του Πινόκιο, όμως, να μοιάσει στα υπόλοιπα αγόρια παραμένει…

"...Ο Garrone φαίνεται να αφήνει ελεύθερο τον Benigni να προσαρμόσει στα δικά του εκφραστικά μέσα τον Τζεπέτο, μιας και είναι βγαλμένος από δική του ταινία διατηρώντας την κωμική του φλέβα με μία δόση ήπιας μελαγχολίας στην έκφραση. Βαθιά ανθρώπινο, συγκινητικό αλλά ποτέ μελοδραματικό, απλό αλλά όχι τρομερά απλοϊκό, ένα σινεμά μαγείας..." - Moveitmag.gr

"Ο Ματέο Γκαρόνε του Γκομόρα καταπιάνεται με τον «ιερό» Πινόκιο του Κάρλο Κολόντι και καταφέρνει να προσδώσει νατουραλισμό στην ιστορία του ξύλινου αγοριού και του ασυνάρτητου πατέρα του, διατηρώντας τον ρεαλισμό της φτωχής Ιταλίας της περιφέρειας και τον παραμυθένιο πυρήνα μιας πολύπλοκης αλληγορίας..." - Lifo.gr

Η οικογένεια των Κιμ είναι αγαπημένη, αλλά είναι όλοι τους άνεργοι και το μέλλον τους διαγράφεται ζοφερό. Ο γιος της οικογενείας βρίσκει δουλειά ως καθηγητής ιδιαιτέρων κι ελπίζει επιτέλους σε σταθερό εισόδημα. Κουβαλώντας τις προσδοκίες όλης του της οικογένειας, πηγαίνει για συνέντευξη στο σπίτι των Παρκ. Μετά την πρώτη συνάντηση, ξεκινάει ένας χείμαρρος ατυχών συμβάντων.

Είναι το ανύπαρκτο σχέδιο το καλύτερο; Ή το σχέδιο που στηρίζεται στην οργανωμένη και συλλογική δράση και περιλαμβάνει όλους εκείνους που ανήκουν στην ίδια τάξη με σένα; Και πώς τελικά αποδομείς την εγκαθιδρυμένη από γεννησιμιού σου αντίληψη ότι δεν είναι η θέση που καθορίζει το "είναι" σου αλλά το "είναι" σου που καθορίζει τη θέση σου; Αυτά και πολλά άλλα θίγονται στην εξαιρετική αυτή ταινία του Νοτιοκορεάτη σκηνοθέτη.

Διαβάστε το άρθρο: Το παράσιτο και ο ξενιστής

Τα Παράσιτα πραγματοποίησαν την παγκόσμια πρεμιέρα τους στο φεστιβάλ των Κανών το Μάιο του 2019, όπου έγιναν η πρώτη κορεατική ταινία που κέρδισε το Χρυσό Φοίνικα. Η ταινία έλαβε πολύ καλές κριτικές και κατατάχθηκε ανάμεσα στις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας.

Στα Όσκαρ ήταν υποψήφια σε 6 κατηγορίες κερδίζοντας τέσσερα, Όσκαρ Καλύτερης Ταινίας, Σκηνοθεσίας, Πρωτότυπου Σεναρίου και Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας. Στις Χρυσές Σφαίρες κέρδισε το Βραβείο Καλύτερης Ξενόγλωσσης ταινίας και έλαβε επίσης 4 υποψηφιότητες στα BAFTA.

"...Ένα φιλμ βαθιά πολιτικό για θεατές που μπορούν να δουν κάτω από την επιφάνεια των πραγμάτων και δεν θέλουν το σινεμά τους να αντικαθιστά το θρησκευτικό κήρυγμα ή τον πολιτικό προσηλυτισμό. Μοντέρνο κι ευρηματικό, καυστικό και σαρδόνιο, ιδιοφυές και οργισμένο, το «Parasite» είναι μια σπουδαία και σκληρή ταινία που σε κάνει να γελάς πικρά στην αποκάλυψη της εικόνας μιας κοινωνικής πραγματικότητας που είτε το θέλεις είτε όχι σε αφορά." - Flix.gr

"...Τα Παράσιτα, που σίγουρα οι αδελφοί Κοέν θα ζήλευαν και ο Ταραντίνο θα χειροκροτούσε δακρυσμένος, δεν είναι μόνο μια ταινία για τη διάκριση, του πλούτου, της κάστας ή της μόρφωσης, αλλά μια μεθυστική διασταύρωση κινηματογραφικών ειδών, από τη μαύρη κωμωδία εκδίκησης ως την αγωνιώδη περιπέτεια, οικουμενική, αιχμηρή και ψυχαγωγικά φρέσκια, για τη σημασία της δεύτερης, ή και τρίτης, ευκαιρίας. Από έναν δεξιοτέχνη master, μία από τις κορυφαίες ταινίες των τελευταίων χρόνων."- Lifo.gr

"...τα «Παράσιτα» είναι ένα παράδοξα χιουμοριστικό «παραμύθι» για την πάλη των τάξεων, την ευκολόπιστη φύση του ανθρώπινου είδους απέναντι στην άλλη όψη του, εκείνη του ψεύδους, της μοχθηρίας και της βίας που σε καθιστά νικητή ώστε να κρατηθείς στην επιφάνεια και ουχί στα… έγκατα της ζωής..." - Freecinema.gr

"...Ο Μπονγκ παρατηρεί -αλλά σπάνια κρίνει- ένα σωρό θέματα και προβλήματα του σύγχρονου κόσμου. Γρήγορα και εύστοχα, καθώς ο στόχος του ως γνήσιου διασκεδαστή, είναι να πει σωστά μια ιστορία...Ο Τζουν - Χο Μπονγκ δεν έχει καμιό διάθεση να κάνει σινεμά για λίγους ή για δύσκολους κριτικούς. Η αλληγορία και οι συμβολισμοί είναι πολύ δυνατοί, αλλά ακόμα κι αν δεν τους... πιάσεις, πάλι καλά θα περάσεις." - Moveitmag.gr

Ο  Άρθουρ Φλεκ δουλεύει ως κλόουν το πρωί και ως stand up κωμικός τα βράδια. Μένει μαζί με την μητέρα του στη Γκόθαμ Σίτυ, ενώ το πρόβλημα του να γελάει ασταμάτητα άνευ λόγου τον καθιστά εύκολο στόχο. Κι όσο προσπαθεί να ελέγξει την κατάσταση, τόσο περισσότερο γελοιοποιείται και αφήνει τον εαυτό του εκτεθειμένο, ακόμα και σε περιστατικά βίας. Η ταραγμένη πόλη και η προσωπική του αποτυχία τον φτάνει στα άκρα, με αποτέλεσμα να γίνει ο Joker.

Ο Joker έκανε πρεμιέρα στο 76ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας στις 31 Αυγούστου 2019, όπου κέρδισε τον Χρυσό Λέοντα. Η ταινία προκάλεσε πολωμένες κριτικές, ενώ η ερμηνεία του Φίνιξ εγκωμιάστηκε, ο σκοτεινός τόνος, η απεικόνιση ψυχικών ασθενειών και ο χειρισμός της βίας δίχασαν τις απόψεις. Μόλις από την δεύτερη εβδομάδα κυκλοφορίας της, έγινε η δεύτερη πιο επιτυχημένη ταινία της χρονιάς. 

Βραβεύτηκε με το Όσκαρ Α' Ανδρικού Ρόλου και Όσκαρ Καλύτερης Πρωτότυπης Μουσικής και ήταν υποψήφια σε άλλες 9 κατηγορίες (Καλύτερης ταινίας, Καλύτερου διασκευασμένου σεναρίου, Καλύτερης σκηνοθεσίας).

"Η ψυχική ασθένεια είναι το κυρίως θέμα της. Και καταπιάνεται με αυτό θαρραλέα. Θα υπάρξει κόσμος που θα ενοχληθεί από τη βλοσυρή κοινωνική ματιά του «Joker», άλλοι δεν θα τον βρουν καθόλου ψυχαγωγικό, άλλοι θα βρουν το σύμβολο που έψαχναν για το επόμενο… t-shirt τους, άλλοι θα βαριαναστενάξουν με κατανόηση, κρυφά, μέσα τους. Σε κάθε περίπτωση, μιλάμε για σπουδαίο σινεμά, αψεγάδιαστο..." - Freecinema.gr

"...Η ιστορία του «Joker» είναι μια αυτόφωτη αφήγηση, που λειτουργεί περισσότερο όταν παραμένει αποκομμένη από την υπόλοιπη μυθολογία του Γκόθαμ. Είναι η ευκαιρία του αντι-ήρωα να κερδίσει επιτέλους τη θέση του στη σκηνή. Και κανείς δεν μπορεί να αμφισβητήσει αυτή τη φορά την επιτυχία του." - Flix.gr

"...Αυτός ο Joker είναι αποφασιστικά ρεαλιστικός, αποπνέει μια απειλητική αίσθηση σε κάθε πλάνο του και πυροδοτεί καταστάσεις που γεννιούνται εξίσου από την ψυχή του Φλεκ και από το περιβάλλον στο οποίο κινείται. Δεν είναι μόνος, όσο κι αν αισθάνεται καταφρονεμένος, και μάλιστα μπερδεύει την πραγματικότητα με τη φαντασία." - Lifo.gr

"...Στο «Τζόκερ» η στυγνή, αιμοδιψής φύση του πρωταγωνιστή δε στηλιτεύεται ως αναίτια επιθετικότητα, αφού η παραφροσύνη δικαιολογείται σαν αποτέλεσμα ενός αστικού εμφυλίου πολέμου. Ο Άρθουρ Φλεκ, εν τέλει, αναπαρίσταται ως σκληρός εκδικητής που δεν πασχίζει να αποκαταστήσει τη νομοτέλεια, αλλά να περισώσει τον ελάχιστο αυτοσεβασμό που φωλιάζει μέσα του. Ένας τέτοιος άνθρωπος, όσα κατάπτυστα αδικήματα και αν του πιστώνονται, δεν παύει να σφραγίζει τη ρυπαρή έκφανση της κοινωνίας που τον εξέθρεψε άθελά της, μορφοποιώντας τον σε αμετανόητο villain." - Filmakias.gr

"Μια σπαραχτική ερμηνεία του Γιόακιν Φοίνιξ, είναι αυτό που μένει αξέχαστο από την ταινία του Τοντ Φίλιπς. Απόλυτα δοσμένος στον ρόλο του, στοιχειωτικός με το ανατριχιαστικό γέλιο που δεν τον λυτρώνει αλλά τον βασανίζει, όλα τα καδραρίσματα πάνω του και τα κουμπώνει μαεστρικά, μέχρι και με την περιαθρίτιδα στον ώμο του καταφέρνει να αποδώσει συναίσθημα ο τύπος, κάποιες στιγμές μου θύμησε τον Μάρλον Μπράντο και το ξυρισμένο κεφάλι του στο Αποκάλυψη Τώρα." - Moveitmag.gr