Στον κινηματογράφο έγραφε ο Ταρκόφσκι στο «Σμιλεύοντας τον χρόνο» μόνο ένας τρόπος σκέψης υπάρχει: Ο ποιητικός. Μόνο με την ποιητική προσέγγιση έγραφε ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης λύνεται κάθε τι ασυμφιλίωτο και παράδοξο, μόνο έτσι γίνεται ο κινηματογράφος επαρκής τρόπος έκφρασης των σκέψεων και των αισθημάτων του δημιουργού. Μέσα από αυτή την ποιητική προσέγγιση για την οποία μιλούσε ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης συναντάμε τους κόσμους των ηρώων της ταινίας «Περασμένες ζωές». Μία ποιητική προσέγγιση την τέχνη της οποίας οι Κορεάτες σκηνοθέτες μας έχουν αποδείξει ότι γνωρίζουν πολύ καλά.
Ένα voice over καλύπτει τι φωνές τριών ανθρώπων σε ένα μπαρ της Νέας Υόρκης στις 4.00 τα ξημερώματα. Δύο άντρες ο ένας Νοτιοκορεάτης και ο άλλος Αμερικάνος και μία γυναίκα Νοτιοκορεάτισσα και εκείνη. Μιλούν χαλαρά και χαμογελούν μεταδίδοντάς μας την αίσθηση μιας ευχάριστης και ήρεμης ατμόσφαιρας που υπάρχει ανάμεσά τους. Δεν τους ακούμε, απλά τους παρατηρούμε προσπαθώντας να καταλάβουμε με ποιον τρόπο συνδέονται μεταξύ τους οι άνθρωποι αυτοί. Μέχρις ότου το βλέμμα της γυναίκας πέφτει ξαφνικά πάνω μας. ‘Ένα ελκυστικό και προκλητικό συνάμα βλέμμα που μας συμπαρασύρει σε ένα ταξίδι στον χρόνο. ‘Ένα ταξίδι σε κάποιες περασμένες ζωές...Και αυτό το βλέμμα μας καλεί να σταματήσουμε τις εικασίες μας για τη σχέση των τριών αυτών ανθρώπων, εικασίες που προσιδιάζουν στα όσα ακούγονται στην αφήγηση που συνοδεύει τη σκηνή, και να σταματήσουμε για λίγο τη γραμμική πορεία του χρόνου, προκειμένου να εξερευνήσουμε μαζί με τους ήρωές μας ό,τι δεν εντάσσεται σε αυτή. Το ανεξήγητο, το σύνθετο, που η λήθη , απόρροια της γραμμικότητας του χρόνου, τείνει να εξαφανίσει.

Ένας παιδικός έρωτας ανάμεσα στη Να Γιανγκ (που μετονομάστηκε σε Νόρα, στην καινούρια της πατρίδα, την Αμερική) και τον Χάε Σανγκ (που παρέμεινε στην χώρα του τη Νότια Κορέα) διακόπτεται απότομα όταν η Να Γιανγκ μεταναστεύει με την οικογένειά της στην Αμερική αναζητώντας μια καλύτερη ζωή. Για την ακρίβεια αποφασίζοντας, όπως λέει χαρακτηριστικά η μητέρα της σε μια σκηνή της ταινίας, «κάτι να χάσουν αφήνοντάς το πίσω και κάτι να κερδίσουν φεύγοντας». Ο προορισμός τους άλλωστε, η χώρα της ελευθερίας και των ευκαιριών, έχει προ πολλού πάψει να θεωρείται ως τέτοιος και το Άγαλμα της Ελευθερίας είναι εκεί λειτουργώντας μόνο ως τουριστική ατραξιόν. Ίσως αυτό που κάνει κάποιους ανθρώπους, στην προκειμένη την οικογένεια της Να Γιανγκ και την ίδια, να αναζητούν κάτι σε αυτή τη χώρα είναι μια βαθύτερη ανάγκη μετακίνησης, ένα φευγιό προς κάτι άλλο, κάτι διαφορετικό που πιθανό να τους βοηθήσει να βρουν αυτό που ψάχνουν, πιθανόν και όχι. Φεύγοντας όμως η μικρή Να Γιανγκ αφήνει πίσω της τον παιδικό της έρωτα που οι τίτλοι τέλους του πέφτουν με ένα απλό «αντίο».
Ένας παιδικός έρωτας όμως, που με το πέρασμα των χρόνων δεν θα ξεχαστεί δεν θα προσπεραστεί έτσι απλά, αλλά θα εξελιχθεί σε μία ασίγαστη ερωτική επιθυμία που διαπνέει την ταινία από την αρχή μέχρι το τέλος της. Και ενώ οι οι αισθήσεις κυριαρχούν, και ενώ η παρεπόμενη συνέπεια του κυρίαρχου αισθησιασμού, τα συναισθήματα διαχέονται σε όλη την ταινία, ο λογικός συγκρατημός ,η συνείδηση του πρεπούμενου και του άπρεπου , η ηθική γραμμή και αισθηματικός έλεγχος, αλλά και ο φόβος για μια παραπάνω εξωτερίκευση αυτών, οδηγούν σε μια στάση αυτοσυγκράτησης των δύο βασικών μας ηρώων.
Σε όλη τη διάρκεια της ταινίας, το ερωτικό πάθος θα εκδηλωθεί μέσω αμήχανων αρχικά, αλλά τρυφερών στη συνέχεια αγκαλιασμάτων, καθώς και μέσω αμήχανων πάλι, αλλά βαθιά ενδοσκοπικών βλεμμάτων. Βλέμματα που σε πολλές σκηνές ο κινηματογραφικός χρόνος διάρκειάς τους ταυτίζεται με τον πραγματικό. Ίσως γιατί αντανακλούν κάποιες βαθιά ριζωμένες εικόνες, αυτές της ανέμελης παιδικής ηλικίας όπου αυτό που έφερνε κοντά τα δύο παιδιά ήταν απαλλαγμένο από κάθε σκοπιμότητα, από κάθε εκλογικευμένη λήψη αποφάσεων. Και είναι ίσως αυτές οι εικόνες που διατηρούν ζωντανή και ζεστή τη σχέση δύο ανθρώπων που έχουν να συναντηθούν πάνω από είκοσι χρόνια αλλά που όταν συναντιούνται και όποτε τους δίνεται η δυνατότητα να έρθουν σε επαφή, νιώθουν ότι δεν πέρασε ούτε μία μέρα από τότε που είπαν το πρώτο τους «αντίο». Ένα «αντίο» που σταδιακά θα μετατραπεί σε ένα «καλή αντάμωση».

Στον κινηματογράφο έγραφε ο Ταρκόφσκι στο «Σμιλεύοντας τον χρόνο» μόνο ένας τρόπος σκέψης υπάρχει: Ο ποιητικός. Μόνο με την ποιητική προσέγγιση έγραφε ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης λύνεται κάθε τι ασυμφιλίωτο και παράδοξο, μόνο έτσι γίνεται ο κινηματογράφος επαρκής τρόπος έκφρασης των σκέψεων και των αισθημάτων του δημιουργού.
Και το ασυμφιλίωτο εδώ , είναι ο χρόνος, είναι οι νοοτροπίες που διαφοροποιούνται και διακρίνονται ανάλογα με τα κοινωνικά και πολιτισμικά περιβάλλοντα, είναι η ανεκπλήρωτη ερωτική επιθυμία, που η μη πλήρωσή της συμπορεύεται με τη διαφορετική προσέγγιση της ζωής. Μία προσέγγιση όμως ,που καθώς τα άτομα έρχονται όλο και πιο κοντά, επανερμηνεύεται κυρίως από τις πρακτικές που την χαρακτηρίζουν. Οι ήρωες της ταινίας είναι πιασμένοι στα γρανάζια της σύγχρονης πραγματικότητας και αγωνίζονται να βρουν τους εαυτούς τους, χωρίς δραματικές εξάρσεις , χωρίς πικρόχολους σαρκασμούς, χωρίς στομφώδεις ρητορίες και οξύτητα. Και καταφέρνουν οι διαφορές τους να μην γίνονται αιτία ψυχρότητας , αλλά αφορμή προσέγγισης και επαναπροσδιορισμού της θέσης τους σε ένα διαφορετικό χωροχρονικό περιβάλλον.
Αυτούς λοιπόν τους κόσμους που συναντάμε στην πρώτη σκηνή της ταινίας στις 4.00 τα ξημερώματα σε ένα μπαρ της Νέας Υόρκης, εξερευνούμε, αυτούς κατανοούμε, είτε μέσω της ταύτισής μας, είτε μέσω της προβολής μας πάνω στους ήρωές μας, είτε μέσω της αναγνώρισης πολλών δικών μας κόσμων, πολλών δικών μας περασμένων ζωών, πολλών δικών μας ανεξερεύνητων εαυτών. Μέσα από αυτή την ποιητική προσέγγιση για την οποία μιλούσε ο μεγάλος Ρώσος σκηνοθέτης, την τέχνη της οποίας οι Κορεάτες σκηνοθέτες μας έχουν αποδείξει ότι γνωρίζουν πολύ καλά!
 

Το γραφείο των καθηγητών μάς ανοίγει τις πόρτες του και αντικρίζουμε ένα σχολείο που αποτελεί το «πρότυπο» για όσους αρέσκονται να πιστεύουν ότι οι πειθαρχημένοι μαθητές, οι άριστες εγκαταστάσεις και η πειθήνια προσήλωση των καθηγητών στο διδακτικό τους καθήκον είναι τα βασικά στοιχεία που συνιστούν το «άριστο» εκπαιδευτικό σύστημα.
Ο Ιλκέρ Τσατάκ (Γερμανός σκηνοθέτης, τουρκικής καταγωγής) διεισδύει στο άβατο του γραφείου των καθηγητών και μας αποκαλύπτει ότι οι «συλλογικές» αποφάσεις υφίστανται κατ’ επίφαση, η «δημοκρατία» υπάρχει όσο εξυπηρετεί την πολιτική της διεύθυνσης. Μία πολιτική που το μοτο της είναι η φράση: «Μηδενική ανοχή στις παραβάσεις του κανονισμού». Μόνο που οι εντεταλμένοι εκτελεστές αυτής της φράσης, η διεύθυνση και το μεγαλύτερο μέρος των καθηγητών που συμφωνούν με αυτή εμμονικά (ως βασιλικότεροι του βασιλέως) και προσπαθούν να εφαρμόσουν, δεν έχουν μπει ποτέ στη διαδικασία να την κρίνουν.
Ίσως, γιατί έχουν αποδεχτεί παθητικά ότι σε αυτή τη ζωή τη «βγάζεις καθαρή» όταν απλά αποδέχεσαι και δεν αντιδράς.
Ίσως, γιατί αρέσκονται στον βαυκαλισμό που τους παρέχει η ψευδοδημοκρατία.
Ίσως, γιατί αν τολμήσουν να αναλύσουν τη φράση αυτή, θα διαπιστώσουν ότι το «μηδενική ανοχή» που θέλουν να το εφαρμόζουν στους άλλους -τους μαθητές- δεν το εφαρμόζουν στους εαυτούς τους, που ανέχονται πολλά. Όπως για παράδειγμα το να γνωρίζουν ότι οι μέθοδοι που χρησιμοποιούν για να διαλευκάνουν την υπόθεση των μικροκλοπών που λαμβάνει χώρα στο σχολείο τους δεν έχει καμία σχέση με την έννοια της δημοκρατίας. Γιατί το να ανακρίνεις τους εκπροσώπους της τάξης και να τους καλείς να «δώσουν» ονόματα είναι ίσως πολύ χειρότερο από το να βάζεις την κουκούλα στον μαθητή και να τον καλείς να δείξει τους ύποπτους συμμαθητές του. Στη δεύτερη περίπτωση, το τοπίο είναι ξεκάθαρο και εκεί υποχρεώνεσαι να πάρεις θέση και να εγείρεις τα γνήσια δημοκρατικά ένστικτα που μπορεί να ωθήσουν σε μία εξέγερση, σε μία καθολική αντίδραση. Στην πρώτη περίπτωση, θολώνεις το τοπίο μέσω της επίφασης μίας «δημοκρατίας» – εκπρόσωποι μαθητών που έχουν προκύψει από δημοκρατικές διαδικασίες, τις οποίες όμως ταυτόχρονα αναιρείς μέσω της παρότρυνσης αυτών να προδώσουν. Κατασταλτικοί μηχανισμοί αυτού του είδους και επίφαση της δημοκρατίας δημιουργούν το συνονθύλευμα μιας σαπίλας που στο τέλος και εσύ ο ίδιος που καλείσαι να ασκήσεις παιδαγωγικό έργο, έχεις απομακρυνθεί ήδη πολύ από αυτό, γιατί απλά συνηθίζεις να ζεις σε αυτή τη σαπίλα.
Το γραφείο των καθηγητών αποτελεί μικρογραφία μιας κοινωνίας όπου οι άνθρωποι αδυνατούν να αντιδράσουν, αδυνατούν να δουν το πρόβλημα στη ρίζα του, αδυνατούν να δουν το πόσο εύκολα μπορεί να διαστρεβλωθεί η αλήθεια, το πόσο εύκολα μπορεί το πλήθος να μετατραπεί σε αγέλη, έτοιμη να κατασπαράξει όποιον προσπαθήσει να ανακαλύψει τις ρίζες μίας παθογενούς κατάστασης, όπου τα φαινόμενα απέχουν πολύ από τα πραγματικά αίτια αυτής της παθογένειας.
Το γραφείο των καθηγητών μάς ανοίγει τις πόρτες του και αντικρίζουμε ένα σχολείο που αποτελεί το «πρότυπο» για όσους αρέσκονται να πιστεύουν ότι οι πειθαρχημένοι μαθητές, οι άριστες εγκαταστάσεις και η πειθήνια προσήλωση των καθηγητών στο διδακτικό τους καθήκον είναι τα βασικά στοιχεία που συνιστούν το «άριστο» εκπαιδευτικό σύστημα.
Η Κλάρα Νόβακ (Λεονί Μπενές) η ιδεολόγος καθηγήτρια, έρχεται να μας τα ανατρέψει όλα αυτά, να μας αποδείξει ότι οι ενδείξεις, ό,τι βλέπουμε σε όλους τους τομείς δεν αποδεικνύουν απολύτως τίποτα. Οι ενδείξεις μπορεί να εμπεριέχουν ένα μικρό ποσοστό μιας κάποιας αλήθειας, αλλά περιέχουν επίσης και το ποσοστό της προσωπικής μας «αλήθειας» που αντανακλούν μέσα μας αυτές οι ενδείξεις. Αντανακλάσεις που φιλτράρονται από μηχανισμούς που έχουν να κάνουν με προϋπάρχουσες ρατσιστικές νοοτροπίες, δειλία απέναντι σε ό,τι δεν είμαστε συνηθισμένοι να βλέπουμε ή και σε ό,τι απειλεί το περιχαράκωμα της σκέψης μας, σε ό,τι τείνει να γκρεμίσει τα τείχη που χτίσαμε γύρω μας. Ο Ιλκέρ Τσατάκ μετατρέπει το γραφείο των καθηγητών σε ένα φρούριο περιχαρακωμένων ανθρώπων που δρουν ως υποχείρια της της αδυναμίας μιας σφαιρικής και διεισδυτικής θέασης της πολύπλοκης πραγματικότητας, απόρροια της δειλίας να αντιμετωπίσουν αυτό που θα αντικρίσουν αν αποφασίσουν να σηκώσουν το χαλί για να δουν τι κρύβεται από κάτω.
Η ηρωίδα του, η Κλάρα δεν φοβάται. Τολμά. Σηκώνει το χαλί.
Τι κερδίζει; Να φέρει στο φως, όχι την αλήθεια, αλλά την υποκρισία στο μεγαλείο της. Τι άλλο; Έναν κώδικα επικοινωνίας με τον μαθητή της. Σε ένα εξαιρετικό φινάλε –φοβερής σκηνοθετικής έμπνευσης, ο Ιλκέρ Τσατάκ ξεσκεπάζει την υποκρισία ενός συστήματος και μιας πολιτικής που όλοι βιώνουμε και που δεν διστάζει -αυτή η πολιτική- να αποκαλύψει το αδίστακτο πρόσωπό της όταν διαισθανθεί τον κίνδυνο ανατροπής της.
Η ταινία απευθύνεται σε θεατές που ήδη βλέπουν ή που θέλουν να δουν πού οδηγεί αυτή η πολιτική, ερχόμενοι και οι ίδιοι αντιμέτωποι με τις ευθύνες που τους αναλογούν στο κατά πόσο αποδέχονται στην καθημερινότητά τους το αφήγημα της ψευδεπίγραφης ελευθερίας που εδραιώνει την ύπαρξη αυτής της πολιτικής. Που δεν φοβούνται, ούτε ταράζονται, από τις κραυγές που κρύβουν μέσα τους όλα τα ανείπωτα.
Στους θεατές που θέλουν και εκείνοι να κραυγάσουν…

 

📅Δευτέρα 24/6/2024  | Είσοδος Ελεύθερη

21:00 - Ένας Μεταφραστής  

📌Συνεργασία Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης με τον Ελληνοκουβανικό Σύνδεσμο. Θα ακολουθήσει συζήτηση με εκπροσώπους του Ελληνοκουβανικού Συνδέσμου της Αθήνας.

📝Ένας Μεταφραστής | EDITORIAL 

 

📅Τρίτη 25/6/2024

21:00 - Άγνωστοι Μεταξύ Μας 

23:00 - Άγνωστοι Μεταξύ Μας 

🏆Υποψήφια για Χρυσή Σφαίρα πρώτου αντρικού ρόλου , υποψήφια για Bafta καλύτερης βρετανικής ταινίας, σκηνοθεσίας, δεύτερου αντρικού ρόλου (Paul Mescal), δεύτερου γυναικείου ρόλου (Claire Foy), σεναρίου και κάστινγκ

📅Τετάρτη 26/6/2024

📍Αφιέρωμα για την παγκόσμια ημέρα κατά των ναρκωτικών | Είσοδος Ελεύθερη

21:00 - Η επιστροφή του Μπεν 

📌 Θα ακολουθήσει συζήτηση με εκπροσώπους Κέντρων Πρόληψης Εξαρτήσεων.

 

📅Πέμπτη 27/6/2024

21:00 - Άγνωστοι Μεταξύ Μας

23:00 - Άγνωστοι Μεταξύ Μας

 

📅Παρασκευή 28/6/2024 - Κυριακή 30/6/2024

21:00 - Ένα ταξίδι για πάπιες  [Παιδική]

 

23:00 - Η αδελφότητα της καπνιστής σάουνας

🏆Βραβείο σκηνοθεσίας στο Φεστιβάλ του Sundance και επίσημη πρόταση της Εσθονίας στα Όσκαρ.