Ο Κοζίνσκι έγραφε στο βιβλίο του ότι αποφάσισε να τοποθετήσει το έργο του σε ένα μυθικό περιβάλλον , στο άχρονο παρόν της μυθοπλασίας , που είναι απαλλαγμένο από τα όρια της γεωγραφίας ή της ιστορίας. Και αυτό το σεβάστηκε ο Μαρχούλ που διάβασε το βιβλίο 30 φορές και χρειάστηκε 11 χρόνια για να φτιάξει μια διαχρονική ταινία.

Το αγόρι που εικονίζεται στη φωτογραφία είναι ένα εξάχρονο αγόρι εβραϊκής καταγωγής, κάπου στην Ανατολική Ευρώπη, κατά τη διάρκεια του Β’ Παγκόσμιου Πολέμου. Οι δοκιμασίες που περνά , η κάθε μορφή βίας που του ασκείται και που βλέπει και το ίδιο να ασκείται στους άλλους, ξεπερνούν και τα πιο διεστραμμένα μυαλά. Όμως θέλει να ζήσει και να διατηρήσει την ανθρώπινη υπόστασή του επειδή οι άνθρωποι γύρω του απλά ζούσαν , επειδή ο κόσμος παρά την ασχήμια του ζούσε… Και για να πετύχει αυτόν τον στόχο περνάει από πολλές δοκιμασίες...

Στρέφεται στον Θεό, όταν βλέπει τη ζωή του να κρέμεται από μια κλωστή, απαρνιέται τον Θεό όταν διαπιστώνει ότι υποβάλλεται άδικα σε εξωφρενικά βασανιστήρια και Εκείνος δεν κάνει τίποτα για να τα σταματήσει. Στρέφεται στον Διάβολο θεωρώντας ότι επιλέχτηκε από αυτόν και οι δοκιμασίες που περνούσε , η ανείπωτη βία που ασκούταν πάνω του από τους χωρικούς, τους Γερμανούς, τους πάντες, ήταν ένα τεστ που αν το περνούσε θα κρινόταν άξιος υπηρέτης του Διαβόλου. Όμως ούτε και σε αυτές τις σκέψεις βρίσκει το καταφύγιό του. Εγκαταλείπει τον Θεό και τον Διάβολο και ακολουθεί τα λόγια των Ρώσων σωτήρων του, των Ρώσων του Κόκκινου Στρατού, που του υποδεικνύουν τον δρόμο της ανθρώπινης βούλησης και της αποκλειστικής ευθύνης των πράξεων των ανθρώπων που καθορίζουν τη ζωή τους και τη ζωή των άλλων… και η οδύσσεια του συνεχίζεται…

Θα μπορούσε να είναι η ιστορία του ανθρώπου και η διαρκής μάχη του να τιθασεύσει τον βαθύ σκοτεινό ψυχισμό του που καθοδηγείται από τα άγρια ένστιχτά του . Ένστιχτα που τροφοδοτούνται από άγριες εξωτερικές καταστάσεις που βιώνει ο άνθρωπος όταν βρίσκεται σε αφιλόξενα περιβάλλοντα που αλλάζουν μορφή στο διάβα της ιστορίας. Ένας διαρκής αγώνας διατήρησης της ατομικής ελευθερίας και ένας διαρκής αγώνας να σώσεις όχι μόνο το σώμα σου, όχι απλά να επιβιώσεις αλλά να σώσεις κυρίως την ψυχή σου, το μυαλό σου, τις σκέψεις που καθοδηγούν το σώμα. Να σώσεις το κεφάλι που είναι έκθετο στα ράμφη των αρπαχτικών που καραδοκούν να το ξεσκίσουν . Γιατί αυτό τους ενδιαφέρει. Εκεί χτυπούν πρώτα. Αυτό είναι το κύριο πιάτο τους. Το υπόλοιπο είναι απλά το επιδόρπιο.

Όταν δεν γνωρίζουμε την αλήθεια τι μας είναι πιο εύκολο; Να την αναζητήσουμε ή να κάνουμε μια υπόθεση θεωρώντας ότι αυτή είναι η αλήθεια και να δεχτούμε ως αληθινό οτιδήποτε βολεύει την υπόθεσή μας;

Ένας δικηγόρος ο Σιγκεμόρι, αναλαμβάνει την υπεράσπιση του Μισούμι του ανθρώπου που σκότωσε το αφεντικό του και που στο μεταξύ έχει ξανακάνει φυλακή για ανθρωποκτονία πριν πολλά χρόνια.  Ο Κόρε-Έντα δεν μας αφήνει καμία αμφιβολία για το ποιος διέπραξε τον φόνο. Άλλωστε ο Μισούμι ομολογεί αμέσως. Όσο όμως η υπόθεση εξελίσσεται, τίποτε δεν είναι τελικά τόσο απλό όσο φάνηκε στην αρχή. Και όσο ο Σιγκεμόρι θα προχωρά προς τη διαλεύκανση των κινήτρων που οδήγησαν τον πελάτη του στη διάπραξη του νέου εγκλήματος, τόσο θα βρίσκεται ο ίδιος μπλεγμένος στις διαφορετικές εκδοχές που θα ξετυλίγει μπροστά του ο πελάτης του. Εκδοχές που κάθε μια τους μπορεί να κρύβει κάποια αλήθεια μέσα της  και που θα κάνουν τον ίδιο τον δικηγόρο να αναθεωρήσει πολλά από τα πιστεύω του καθώς και από τις μεθόδους –τεχνικές υπεράσπισης του πελάτη του. Γιατί οι πραγματικές αλήθειες που του αποκαλύπτονται δεν είναι εκείνες που στηρίζονται στα γεγονότα τα ξένα προς αυτόν αλλά εκείνες που αγγίζουν την ψυχή του και που ερμηνεύουν τα γεγονότα της δικής του ζωής. Οι δεύτερες, ανατρέπουν τις πρώτες και τότε τα διλήμματα μπροστά στα οποία θέτει ο ίδιος τον εαυτό του είναι μεγάλα. Τα δεδομένα παύουν να είναι πλέον δεδομένα και τα ζητούμενα είναι ο κινητήριος μοχλός δημιουργίας νέων  δεδομένων.  

Χάνουμε τον χρόνο μας προσπαθώντας να καταλάβουμε μοναχικούς ανθρώπους που γεννήθηκαν σε συνθήκες που δεν θα ήθελαν να γεννηθούν που έχουν διαπράξει εγκλήματα,  ανθρώπους που ωστόσο ψάχνουν να βρουν σημεία επαφής μαζί μας προσπαθώντας να μας κάνουν να βρεθούμε στον κόσμο τους και να προσδιορίσουμε τα πραγματικά κίνητρα της διάπραξης των εγκλημάτων τους;

Ποιος ο ρόλος του δικηγόρου; Να ακολουθήσει τη στρατηγική που θα επιφέρει στον πελάτη του τη μικρότερη δυνατή ποινή ή να φέρει τον πελάτη του αντιμέτωπο με το έγκλημά του και να τον βοηθήσει να αντιμετωπίσει τις ενοχές του; Και αν υποθέσουμε ότι ο δικηγόρος δώσει μεγαλύτερη βαρύτητα σε αυτή του την προσπάθεια μήπως όλο αυτό αποβαίνει σε βάρος της στρατηγικής του; Μήπως υπερβαίνοντας την επαγγελματική του σχέση και χτίζοντας μια βαθύτερη σχέση με τον πελάτη του βρίσκεται, θέτει τον εαυτό του μπροστά σε δύσκολα μονοπάτια έξω από αυτά που γνωρίζει έξω από τις γνωστές μεθόδους υπεράσπισης που έχει μάθει που έχει διδαχτεί, αυτές που του προσδίδουν το κύρος του καλού δικηγόρου και βρίσκεται σε άγνωστους δρόμους που όμως μπορεί να τον οδηγήσουν στην προσέγγιση της πραγματικής αλήθειας; 

Και πόση αλήθεια μπορεί να αντέξει ο καθένας; Και πόση αλήθεια από αυτή που μπορεί να αντέξει μπορεί να αποκαλύψει στον άλλον; 

Τι είναι πιο εύκολο για τον καθένα; Να δει ή να κάνει ότι δεν βλέπει; Τι είναι πιο εύκολο ; Να σηκώσει ο ίδιος το φορτίο της αποκάλυψης μιας αλήθειας ή να το αφήσει να το επωμιστούν οι άλλοι οι πιο αθώοι, τα παιδιά ενδεχομένως, παραβλέποντάς το ο ίδιος; 

Και για πόσο καιρό τα παιδιά πρέπει να κουβαλούν τις αμαρτίες των γονιών τους; Μέχρι ίσως να βρουν και αυτά κάποιον άλλον να μεταθέσουν το δικό τους φορτίο;

Και ποιος ο ρόλος της δικαιοσύνης; Να αποκαταστήσει το δίκαιο ή πάνω απ’ όλα να διαφυλάξει το κύρος του δικαστή; Ποια είναι αυτή η ανώτερη δύναμη που επηρεάζει τις ζωές των ανθρώπων που τις καθορίζει ανεξάρτητα από τις επιθυμίες τους και πόσο έλεγχο μπορούμε να ασκήσουμε σε αυτή τη δύναμη; Πόσο έλεγχο μπορούμε τελικά να ασκήσουμε στη δική μας ζωή  ή τη ζωή των άλλων μέσα στα στενά όρια της κοινωνικής μας συμβίωσης που ορίζονται από κανόνες και αρχές που πολλές φορές δεν είναι αρκετές να επιτρέψουν την αποκατάσταση της δικαιοσύνης όταν εξόφθαλμα  αυτή παραβιάζεται αλλά οι κοινωνικές συνθήκες εμποδίζουν τη θέαση αυτής της παραβίασης;

Και ποιος είναι τελικά ο κριτής των πράξεων μας όταν επώδυνα ανακαλύπτουμε ότι και εμείς με μεγάλη ευκολία θα παραβιάζαμε τις αρχές και τους νόμους που αποτελούν εμπόδιο στην αποκάλυψη της αλήθειας και στο δίκαιο μοίρασμα των ευθυνών; 

Υπάρχουν άνθρωποι που δεν θα έπρεπε να γεννηθούν; Ή μήπως είναι λάθος το ερώτημα; Μήπως θα έπρεπε να αντικατασταθεί από το ερώτημα μπορεί αυτοί οι  άνθρωποι μέσα στις υπάρχουσες κοινωνικές συνθήκες να ξαναγεννηθούν; 

Καμιά φορά ο τρόπος που ενεργούμε, οι τακτικές που ακολουθούμε είναι λάθος όχι γιατί δεν τις έχουμε προσχεδιάσει σωστά ή δεν τις έχουμε επεξεργαστεί αλλά γιατί τα ερωτήματα που έχουμε θέσει , τα προβλήματα που προσπαθούμε να επιλύσουμε μέσω αυτών των στρατηγικών είναι λάθος. Ίσως γιατί δίνουμε περισσότερο βάρος στην αναζήτηση της αλήθειας, έξω από εμάς. Ίσως γιατί δεν ξεκινάμε την αναζήτηση από μέσα προς τα έξω.

Αυτά και πολλά άλλα βασανιστικά  ερωτήματα θίγονται στην εξαιρετική ταινία του Κόρε Έντα του σκηνοθέτη που με τη ζεστή, ευαίσθητη και διεισδυτική του ματιά μας παρασέρνει στον δικό του κόσμο. Μας κάνει να στρέψουμε τη ματιά μας πέρα από τα αδιαμφισβήτητα γεγονότα στα κίνητρα των πράξεων να ανακαλύψουμε το γιατί να ψάξουμε τις αλήθειες  του ήρωά του και τις  δικές μας ταυτόχρονα να μπούμε στο μυαλό στη θέση του, μακριά από εύκολες κρίσεις και μακριά από τιμωρητικές και εκδικητικές  σκέψεις στις οποίες  εύκολα μπορεί να μας παρασύρουν τα γεγονότα τα ίδια. Αποστασιοποιούμαστε, αργά αλλά σταθερά από τα γεγονότα που ορθώνονται μπροστά μας και κανείς δεν τα αμφισβητεί, που ωστόσο με έναν ανεπαίσθητο τρόπο, χάνουν την δύναμη που τους προσδίδει η ύπαρξη τους και προχωρούμε στην αναζήτηση των μπερδεμένων αιτίων. Και μπορεί αρχικά να αποστρέφουμε το βλέμμα από αυτά γιατί η αδιαφάνεια και η θολούρα που τα περιλούζει αποτελεί εμπόδιο στην εξερεύνησή τους γιατί μας βυθίζει σε σκοτεινούς δρόμους ωστόσο το σκοτάδι γίνεται ελκτικό. Το προτιμάμε από το εκθαμβωτικό φως των γεγονότων που μας τυφλώνει. Που δεν μας αφήνει να δούμε. Και αποσυρόμαστε από τη θέση του κριτή από την ασφάλεια της θέσης μας γιατί αρχίζουμε τη θέση μας να την ορίζουμε εμείς. Μέσα από την επικοινωνία μας με τον άλλον που μας επιτρέπει να επικοινωνήσουμε και με τον ίδιο μας τον εαυτό. 

«Μην χάνεις τον χρόνο σου προσπαθώντας να καταλάβεις τον άλλον. Οι άνθρωποι δεν μπορούν να καταλάβουν την οικογένειά τους. Πόσο μάλλον τον ξένο» ακούγεται η συμβουλή αυτή προς τον δικηγόρο, κατά τη διάρκεια της ταινίας.  Κι όμως αυτό ανατρέπεται. Και γιατί θα έπρεπε άλλωστε να θεωρείται φυσιολογικό; Και πόσες φορές δεν το έχουμε ακούσει; Δεν είναι μονόδρομος η επικοινωνία ούτε περιορίζεται σε πλαίσια και σε είδη ανθρώπων. Είναι διάδραση. Προϋποθέτει αγγίγματα ψυχής εκατέρωθεν. Μέσω ποιων ανθρώπων θα καταφέρεις να επικοινωνήσεις με τους  άλλους που δεν μπορείς αλλά και με τον ίδιο σου τον εαυτό, είναι ένα μεγάλο ζητούμενο που μας καλεί ο εξαιρετικός σκηνοθέτης να το ανακαλύψουμε. 

Αν αγαπήσατε τον Χιροκάζου Κόρε Εντα από τους «Κλέφτες καταστημάτων» από αυτή την ταινία νομίζω ότι θα τον λατρέψετε. 

Ψάξτε την. Αξίζει πραγματικά τον κόπο!

"Κατανοείτε τις ανάγκες του παιδιού σας;", ρωτάει η δασκάλα τη μητέρα που εξαιτίας της δυσμενούς οικονομικής της κατάστασης δεν καταφέρνει να αποκαταστήσει σύντομα την βλάβη του ακουστικού της κωφής κόρης της , η οποία κατά τη διάρκεια παραμονής της  στο σχολείο δεν αντιλαμβάνεται τους κινδύνους και έτσι είναι επιρρεπής στα ατυχήματα. Ένα ατύχημα που έχει σαν αποτέλεσμα να κινδυνεύει η οικογένειά της να χάσει την κηδεμονία και της κόρης και των δύο άλλων παιδιών.  Η Μπέλα και ο Ζότα, είναι Πορτογάλοι μετανάστες και γονείς τριών παιδιών και ζουν στα υποβαθμισμένα προάστια του Λονδίνου. Δίνουν και αυτοί την καθημερινή τους μάχη στον αγώνα για μια αξιοπρεπή διαβίωση και  από μια παρεξήγηση και ένα χαλασμένο ακουστικό έρχονται αντιμέτωποι με τον κίνδυνο της μεγαλύτερης απώλειας που μπορεί να συμβεί σε μία οικογένεια . Την απώλεια των παιδιών της. Έρχονται αντιμέτωποι με το σκληρό και απρόσωπο σύστημα των βρετανικών κοινωνικών υπηρεσιών και προσπαθούν σε μια άνιση μάχη να κρατήσουν την οικογένειά τους μαζί.

Και βέβαια η απάντηση στην παραπάνω ερώτηση θα μπορούσε να είναι: "Εσείς κατανοείτε τις δικές μας ανάγκες;". Μια αλυσίδα αναγκών προβάλλουν στην ταινία αυτή. Και μία αλυσίδα θεσμών επίσης. Πώς μια οικογένεια μπορεί να καλύψει τις ανάγκες των μελών της; Της αρκεί ο θεσμικός της ρόλος; Οι κοινωνικές δομές υποτίθεται ότι συνεπικουρούν προς την κατεύθυνση αυτή. Πόσο προστατευτικές όμως είναι οι δομές αυτές; Και στην τελική ποιους εξυπηρετούν; Με τον νόμο των εξαναγκαστικών υιοθεσιών προστατεύονται άραγε τα μέλη των αδύναμων οικογενειών; Καλύπτονται έτσι οι ανάγκες τους;

Στην ταινία παρακολουθούμε τον νόμο να στέκει ψηλά, απρόσωπος, άτεγκτος, σκληρός, βυθισμένος στα κανάλια της γραφειοκρατίας και στα κουτάκια που οι εντολοδόχοι του απλά τικάρουν . Μπορεί όμως ένα τικαρισμένο κουτάκι να σου αποκαλύψει την αλήθεια που κρύβεται σε ένα παιδί; Μπορεί να σου μιλήσει για τις ανάγκες του; Μπορείς μέσα από τη θλιβερή σου γραφειοκρατία να το ακούσεις; Η μικρή της οικογένειας, μέσα στον κόσμο των σιωπών της μπορεί και ακούει καθαρότερα από τον καθένα τις ανάγκες και τα θέλω της. Η μητέρα της μπορεί και εκείνη και την συναισθάνεται. Την αφουγκράζεται. Γιατί απλά είναι η μητέρα της. Οι υπόλοιποι όμως, οι επίσημοι θεσμοί, ακούν;

Η σκηνοθέτης σε συνέντευξή της αναφέρει ότι ήθελε στην ταινία της να μιλήσει για ένα σύστημα που είναι λάθος ενώ βασίζεται στους σωστούς λόγους που καθιστούν απαραίτητη την ύπαρξή του. Και εδώ βρίσκεται το πρώτο ζητούμενο. Πράγματι οι συνιστώσες του είναι σωστές αφού στηρίζονται στην προστασία των δικαιωμάτων του παιδιού, η εφαρμογή του όμως αποβαίνει εις βάρος του.  Οι ιδανικές συνιστώσες συγκροτούν ιδανικά συστήματα , δυνατά να εφαρμοστούν σε ιδανικά πλαίσια. Και σαφώς το πλαίσιο στο οποίο ζει μια οικογένεια μεταναστών με την φτωχοποίηση και τον εξοβελισμό της από το ίδιο το σύστημα , σαφώς και δεν είναι το ιδανικό.

Ένα δεύτερο ζητούμενο είναι: Μπορεί μια παρεξήγηση ένα λάθος διάβασμα του νόμου να οδηγήσει μια οικογένεια στην καταστροφή; Ενός νόμου που δεν φτιάχτηκε για να προστατέψει τους αδύναμους και οικονομικά ασθενέστερους αλλά για να τους αποδώσει ευθύνες ή για την ακρίβεια να τους μεταθέσει ευθύνες. Όχι για να τους προτείνει αλλά για να τους περιθωριοποιήσει ακόμα πιο πολύ. Η φτώχεια στον πλανήτη μας έχει λάβει διαστάσεις πανδημίας. Αυτό είναι γεγονός. Οι φτωχοί χρεώνονται την αποτυχία τους κουβαλώντας εν είδει σταυρού το βάρος της ατομικής ευθύνης που τους έχει φορτωθεί . Ποιος νόμος λοιπόν προερχόμενος από τους επίσημους θεσμούς μπορεί να τους απαλλάξει από το βάρος αυτό; Προφανώς είναι ο νόμος που πρωτίστως ενδιαφέρεται για την κατάργηση της φτωχοποίησης και για την δημιουργία συνθηκών που δίνουν πραγματικά περιθώρια επιλογής και όχι την ψευδαίσθηση της μηδενικής επιλογής. Μπορεί όμως κάτι τέτοιο να συμβεί σε μια  καπιταλιστική κοινωνία;

Κατά συνέπεια οι όποιες παρανοήσεις και παρεξηγήσεις που προκύπτουν κατά την ανάγνωση του νόμου , είναι λάθος να εκλαμβάνονται ως τέτοιες . Είναι απλά οι ρωγμές , οι χαραμάδες μέσα από τις οποίες αποκαλύπτεται το σκληρό πρόσωπο του καπιταλισμού. Ενός συστήματος που εξαθλιώνει για να έρθει μετά να ελεήσει με τους δικούς του κανόνες και τις δικές του νόρμες.

Ο  Κεν Λόουτς  που κάνει πολιτικό κινηματογράφο όλα αυτά τα περιγράφει διεξοδικότερα στέλνοντας απευθείας το μήνυμα. Η Ana Rocha de Sousa στο Listen μπορεί να μην είχε τέτοιο σκοπό και να ήθελε απλά να περιγράψει το οικογενειακό δράμα που περνά μια οικογένεια μεταναστών εξαιτίας  της αβλεψίας του νόμου, ωστόσο αυτό που ίσως δεν προέβλεψε η δημιουργός είναι ότι όταν το δημιούργημα φύγει από τον δημιουργό του , αυτονομείται εντελώς και φτάνοντας στα δικά μας μάτια και αυτιά το βλέπουμε και το ακούμε με τον δικό μας τρόπο , δίνοντάς του τις διαστάσεις και τις προοπτικές που μπορεί να το μετατρέψουν σε ένα χρήσιμο εργαλείο αφύπνισης, συνείδησης σε μία άνιση μάχη αλλαγής αυτού του κόσμου.

Η ταινία έκανε πρεμιέρα στο 77ο Διεθνές Φεστιβάλ Κινηματογράφου Βενετίας αποσπώντας αρκετά βραβεία ανάμεσά τους τo Βραβείο καλύτερης πρώτης ταινίας Λέοντας του Μέλλοντος - Βραβείο "Λουίτζι Ντε Λαουρέντις" (Lion of the Future - Luigi De Laurentiis) καθώς και το Ειδικό βραβείο της επιτροπής στο τμήμα Ορίζοντες.

Eίχαμε την ευκαιρία να την δούμε στο 61ο Διεθνές Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και θα έχουμε ξανά την ευκαιρία να την δούμε στο 33ο Πανόραμα Ευρωπαϊκού Κινηματογράφου που ξεκίνησε στις 25/11 και ολοκληρώνεται στις 3/12. Οι ταινίες την ημέρα της προβολής τους θα είναι διαθέσιμες από τις 10:00 το πρωί μέχρι τις 10:00 το πρωί της επόμενης μέρας .

Το Listen είναι προγραμματισμένο να παιχτεί την Κυριακή 29/11. Μην το χάσετε!

Το 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε στις 15/11/2020. Κάτω από πολύ δύσκολες πρωτόγνωρες συνθήκες που δεν έχει ξαναζήσει κανείς μας, η τέχνη του κινηματογράφου ήταν εκεί, πυξίδα, πλοηγός στην καθημερινότητά μας να μας δείχνει τον δρόμο μέσα στις σκοτεινές μέρες που ζούμε. Τον δρόμο εκείνο που μας φέρνει πιο κοντά που μας βοηθά να αντιμετωπίζουμε τις καταστάσεις της ζωής μας μέσα από διαφορετικές οπτικές φωτίζοντάς μας έτσι μονοπάτια που κάποια στιγμή θα μας οδηγήσουν στο να βγούμε από τα αδιέξοδα στα οποία μας εγκλωβίζει η καθημερινότητά μας. Γιατί αυτό είναι η τέχνη. Η διαφορετική ματιά. Η διαφορετική οπτική. Η ομορφιά μέσα στην ασχήμια. Το φως μέσα στο σκοτάδι. 

Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης ήταν εκεί.  Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης, είναι εδώ μαζί σας. Μέσα από τις σελίδες μας θα σας κρατάμε ενήμερους και θα σας προτείνουμε πολλές από τις υπέροχες ταινίες που προβλήθηκαν και φέτος στο φεστιβάλ. Θα σας κρατάμε ενήμερους για οτιδήποτε καινούριο προβάλλεται μέσα από πολλά διαδικτυακά φεστιβάλ που λαμβάνουν χώρα και φυσικά θα είμαστε μαζί σας να σας προτείνουμε πολλές ταινίες που έχουν προβληθεί και που κατά τη γνώμη μας αξίζει η θέασή τους. 

Ο καθένας με τον τρόπο του αγωνίζεται προκειμένου και σε αυτή τη μάχη να βγούμε δυνατοί και ενωμένοι. Εμείς ως Κινηματογραφική Λέσχη δεν σταματήσαμε και δεν πρόκειται να σταματήσουμε να αγωνιζόμαστε για αυτό. Γιατί αγαπάμε τη ζωή, αγαπάμε τον άνθρωπο, αγαπάμε την τέχνη του κινηματογράφου. Και γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι μερικά πράγματα στη ζωή, μερικές αξίες παραμένουν για πάντα διαχρονικές. Ανάμεσα σε αυτές και ο κινηματογράφος. 

Και γιατί τέλος, γνωρίζουμε πολύ καλά ότι όταν παλεύεις έντιμα και μέσα από την τέχνη τότε "είτε βραδιάζει είτε φέγγει μένει πάντα λευκό το γιασεμί". Για τη λευκότητα αυτή του γιασεμιού αγωνιζόμαστε. 

Σας ευχαριστούμε που είσαστε κοντά μας.