Δημοτικός Θερινός Κινηματογράφος Cine "Πετρούπολις"

25ης Μαρτίου 168, Πετρούπολη 

Δείτε ακόμη:

Αν ανοίξουμε την πόρτα του δωματίου του έφηβου γιου μας και αντικρίσουμε τον γιο μας να κοιμάται αγκαλιά με τον κολλητό του φίλο, ποια θα είναι η πρώτη μας σκέψη για τη μεταξύ τους σχέση; Και πόσο διαφορετικά θα είναι τα συναισθήματά μας από μια άλλη εικόνα που ενδόμυχα θα θέλαμε να δούμε; Την εικόνα του γιου μας αγκαλιά με ένα κορίτσι; Πόσο έχουμε καλλιεργήσει σαν ενήλικες τη σκέψη ότι η έλξη δύο ανθρώπων του ιδίου φύλου σε αυτή την ηλικία  όπου εκδηλώνονται τα πρώτα ερωτικά ενδιαφέροντα και οι σεξουαλικοί πειραματισμοί, μπορεί να εντάσσονται στη φυσιολογική διαδικασία της συναισθηματικής και κοινωνικής ωρίμανσης του εφήβου; Και πόσο έτοιμοι είμαστε να αποδεχτούμε τις επιλογές τους που οι ίδιοι θα οδηγηθούν προκειμένου να ανακαλύψουν μόνοι τους όλες τις παραμέτρους μίας σχέσης που θα τους οδηγήσει στο να αξιολογήσουν οι ίδιοι σωστά αυτή τη σχέση και να της δώσουν το σχήμα και τη μορφή που ικανοποιεί τις δικές τους βαθύτερες ανάγκες; Ανάγκες που μπορεί και να μην γνωρίζουμε; Ή να μην θέλουμε να δούμε;Πόσο κοντά βρίσκεται ο έρωτας στη δυνατή φιλία ; Και πώς αυτός εκδηλώνεται; Ποιοι παράγοντες επεμβαίνουν στο να αλλοιώνουν μία πολύ δυνατή σχέση καλουπώνοντάς την στις νόρμες και τα στερεότυπα της κοινωνίας που δεν εμβαθύνει, που δυσκολεύεται πολύ να αποδεχτεί το διαφορετικό όσο και αν οι σύγχρονες δυτικές κοινωνίες επαίρονται για τα βήματα προόδου που έχουν κάνει σε αυτόν τον τομέα; Νόρμες που ενδόμυχα έχουμε αποδεχτεί και οικειοποιηθεί;

Τα ερωτήματα αυτά θέτονται στην ταινία του Βέλγου σκηνοθέτη και οι απαντήσεις τους δίνονται σκληρά ,αλλά με πολύ μεγάλη ειλικρίνεια, στον προαύλιο χώρο του σχολείου όπου οι δύο κολλητοί φίλοι  ο Λεό και ο Ρεμί έρχονται αντιμέτωποι με έναν άλλον κόσμο έξω από τον δικό τους κλειστό κόσμο , έναν κόσμο που έρχεται σε μία πολύ μεγάλη σύγκρουση με τον δικό τους , σηματοδοτώντας τη βίαιη μετάβαση από την παιδική ηλικία στον κόσμο της σταδιακής εισόδου στην ενήλικη ζωή. Και δίνονται οι απαντήσεις στον τρόπο που τα παιδιά αυτά αντιμετωπίζονται από τους συμμαθητές τους . Έναν τρόπο που αντανακλά τον τρόπο  διαπαιδαγώγησης των συμμαθητών τους, μία διαπαιδαγώγηση που δυστυχώς έχει στηριχτεί στα στερεότυπα που για πολλά χρόνια, αιώνες θα λέγαμε, παρεμποδίζουν την ομαλή και φυσιολογική εξέλιξη των ανθρωπίνων σχέσεων.

Ο φόβος της ομοφυλοφιλίας πάντα υπάρχει, πάντα καραδοκεί στις οικογένειες και παρόλα τα βήματα προόδου που έχουν σημειωθεί, και παρά τις θεωρητικές δηλώσεις του τύπου το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι η ευτυχία του παιδιών , ωστόσο πρόκειται για ένα θέμα ταμπού που αποσιωπάται, γιατί  παραμένει ταμπού στο μυαλό των ενήλικων, στο μυαλό των γονέων, στο μυαλό των ανθρώπων που ασχολούνται με την εκπαίδευση και την ψυχική υγεία των παιδιών. Που δεν τολμούν να μιλήσουν ανοιχτά για αυτά τα θέματα δίνοντας τους τις πραγματικές τους διαστάσεις μέσα στα πλαίσια της προσωπικής εξέλιξης και της ελεύθερης επιλογής του κάθε ατόμου. Ένας φόβος που καλλιεργείται  εντέχνως από το ίδιο το σύστημα που τροφοδοτεί την ομοφοβία, προκειμένου να την χρησιμοποιεί κατά το δοκούν όταν και όποτε χρειαστεί να αποδώσει ευθύνες στα δικά του εγκλήματα. Ενός συστήματος που πάντα φροντίζει να περιθωριοποιεί ομάδες που αποτελούν για αυτό τα μαξιλαράκια ασφαλείας , αυτά της απόδοσης και της μετάθεσης των δικών του ευθυνών που σχετίζονται με παντός τύπου εγκλήματα που το ίδιο διαπράττει (κοινωνικά, πολιτικά, οικονομικά).

Μία πολύ δυνατή σχέση αγάπης, εμπιστοσύνης, ασφάλειας, κατανόησης και βαθιάς ενσυναίσθησης έχει αναπτυχθεί  ανάμεσα στους δύο εφήβους τον Λεό και τον Ρεμί που από μικροί μεγαλώνουν μαζί και δεν αποχωρίζονται ποτέ ο ένας τον άλλον. Μία σχέση που δείχνει ότι θα λειτουργεί  προστατευτικά και δεν πρόκειται να την αμαυρώσει κανένα γεγονός στην περαιτέρω πορεία της ζωής τους. Η ξενοιασιά της παιδικής ηλικίας στη φύση, η ίδια η ευεργετική επίδραση της φύσης, τα παιχνίδια τους σε αυτήν,  η βραδινή συντροφιά που κρατά ο ένας στον άλλον κατευνάζοντας τις εφηβικές τους  ανησυχίες, όλα αυτά δεν προοικονομούν με τίποτα αυτό που πρόκειται να ακολουθήσει. Αυτό που θα συμβεί  όταν οι δύο κολλητοί βρεθούν στον προαύλιο χώρο του σχολείου , ενός άλλου κόσμου, έξω από τον δικό τους, ξεκινώντας τη νέα σχολική τους χρονιά. Εκεί για τον Λεό, η ταυτότητά του που επισφραγίζεται από την βαθιά φιλία του με τον Ρεμί δεν θα είναι αρκετή για να του δώσει τα διαπιστευτήρια εισόδου στο νέο κόσμο του σχολικού περιβάλλοντος. Έναν κόσμο που θέτει αυστηρά και σκληρά κριτήρια για την αποδοχή του. Έναν κόσμο που το άγγιγμα, η σωματική επαφή, το ακούμπημα του κεφαλιού του ενός στον ώμο του άλλου θα αποτελέσουν αντικείμενο σχολίων των συμμαθητών τους, που θα σπεύσουν να χαρακτηρίσουν ομοφυλοφιλική τη σχέση των δύο φίλων. Εκεί ο Λεό θα αναγκαστεί να αναζητήσει την κοινωνική του ταυτότητα που όμως θα την πληρώσει με πολύ μεγάλο τίμημα.

Οι στερεοτυπικές καταβολές και η ομοφοβία έρχονται στο προσκήνιο της ταινίας. Μέχρι πού επιτρέπεται να αγγίζω και να ακουμπώ τον άλλον; Από μικροί μαθαίνουμε να ελέγχουμε τα συναισθήματά μας και να ελέγχουμε τη γλώσσα του σώματος προς αποφυγή παρεξηγήσεων. Μαθαίνουμε να μην εκφραζόμαστε. Να «καταπίνουμε» τη γλώσσα του σώματος και να της επιτρέπουμε να εκφράζεται εκεί που οι άλλοι της το επιτρέπουν. Ο φόβος του Λεό μήπως τον πουν ομοφυλόφιλο έρχεται να διαταράξει τις σχέσεις του με τον κολλητό του φίλο. Ο φόβος αυτός που αρχίζει σταδιακά να εσωτερικεύεται έρχεται να σταθεί εμπόδιο στην φυσιολογική του ωρίμανση και στην επιλογή της σεξουαλικής του ταυτότητας. Μιας ταυτότητας που εκβιάζεται, που η ομοφοβία δεν θα την κάνει ποτέ να αποκαλυφθεί. Με έναν πολύ βίαιο , επώδυνο  εσωτερικά τρόπο ο Λεό αποχαιρετά την παιδική του ηλικία , αποχαιρετά τον φίλο του...

Όταν στην τελευταία σκηνή  στρέφει το βλέμμα του προς τα πίσω δεν αποχαιρετά μόνο αυτά, αλλά στρέφει το βλέμμα του και προς εμάς καλώντας μας  να αναλογιστούμε τις δικές μας ευθύνες για αυτόν τον βίαιο αποχωρισμό, να αναζητήσουμε τις πραγματικές αιτίες σε αυτό που συμβαίνει στον ψυχισμό ενός παιδιού που η κοινωνία το θέλει αλλιώς  και παρεμβαίνει βίαια για να κατευθύνει αυτή την αλλαγή. Να στρέψουμε το βλέμμα μας στον κολλητό του, τον Ρεμί  που δεν αντέχει αυτή την καταστροφική της επέμβαση στον δικό του κόσμο. Να πάρουμε θέση απέναντι στη στάση μιας κοινωνίας  που για το μόνο που ενδιαφέρεται είναι η συγκάλυψη . Μία συγκάλυψη που μας απομακρύνει μέρα με τη μέρα από τη φυσιολογική εξέλιξη, μια εξέλιξη που παρεμποδίζεται και που κανείς δεν έχει τη διάθεση να διαλύσει αυτά τα εμπόδια, ίσως γιατί πλέον έχουμε φτάσει στο σημείο που η συγκάλυψη έχει γίνει κομμάτι του εαυτού μας σε τέτοιο βαθμό που να τη θεωρούμε μέρος πλέον και της δικής μας  πορείας σε αυτή τη ζωή.

Πολύ δυνατά κοντινά πλάνα, πολύ δυνατά τα βλέμματα ,πολύ δυνατές οι σιωπές, μας αποκαλύπτουν το αθέατο κόσμο του ψυχισμού των παιδιών-εφήβων. Τις στιγμιαίες αντιδράσεις τους και τα έντονα συναισθηματικά τους ξεσπάσματα, που όμως παραβλέπουμε, ενδεικτικά  των κραυγών βοήθειας και των μηνυμάτων που μας στέλνουν τα παιδιά σε ένα σύστημα που δεν τα βοηθά να εκφραστούν διαφορετικά. Και που εμείς οι ενήλικες  δεν θέλουμε να διαταράξουμε, γιατί  το βόλεμα που μας παρέχει έχει έρθει να καλύψει τα πάντα. Αρκούμαστε λοιπόν στην επιφανειακή διαχείριση τους, συγκαλύπτοντας τις κραυγές απόγνωσης αφήνοντας πίσω αυτούς που δεν μπορούν να αντεπεξέλθουν σε αυτό, προχωρώντας μπροστά... Μόνο που το "μπροστά" θα είναι πάντα λειψό και θα αναζητά διαρκώς το γνήσιο, το ουσιαστικό που άφησε αβοήθητο πίσω να χαθεί.

Λούκας Ντοντ: Ο Βέλγος  νεαρός  σκηνοθέτης που μας έχει αποδείξει πολύ καλά (προηγούμενη ταινία του το «Girl») ότι ξέρει να κινηματογραφεί τα συναισθήματα των εφήβων, τον τρόπο να τα προβάλλει και να  φέρνει τη διαλεκτική τους αντιμέτωπη με τα στεγανά μιας κοινωνίας που αρνείται πεισματικά αυτή τη διαλεκτική.

Η ταινία έχει αποσπάσει το  Μεγάλο Βραβείο της Επιτροπής στις Κάννες και ήταν υποψήφια για το Όσκαρ ξενόγλωσσης ταινίας. 

Πώς επιβιώνει ένας 70χρονος σε έναν κόσμο που η τεχνολογία κυριαρχεί; Ποιος είναι ο ρόλος της πολιτείας σε μια κοινωνία που γερνάει και ταυτόχρονα ψηφιοποιείται; Έχουμε σκεφτεί ποτέ ότι αυτό που για εμάς θεωρείται αυτονόητη γνώση για ένα άτομο μεγαλύτερης ηλικίας δεν είναι; Και τελικά… αναγνωρίζουμε ότι τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας έχουν δικαιώματα στον σύγχρονο ψηφιακό κόσμο;

Στο ντοκιμαντέρ «Μια αγκαλιά για την Τρίτη e-λικία» η Ουρανία, η Πηνελόπη, ο Τάσος, η Ξανθίππη, η Αγγελική και ο Θοδωρής, κάτοικοι Αθήνας και Πάτρας, όλοι άνω των 65 ετών, μιλούν με ειλικρίνεια και χιούμορ για το πώς ήρθαν (ή δεν ήρθαν) σε επαφή με τους υπολογιστές και τον τρόπο με τον οποίον η ψηφιοποίηση του κράτους και των υπηρεσιών έχει αλλάξει τη ζωή τους. Εκπρόσωποι 6 οργανισμών που ασχολούνται με τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας συζητούν για το ρόλο που πρέπει να διαδραματίσει η πολιτεία ώστε να διασφαλίσει την ισότιμη συμμετοχή των ατόμων 65+ στον ψηφιακό κόσμο, ώστε να μην καταπατάται κανένα ανθρώπινο δικαίωμα στην πορεία της τεχνολογικής εξέλιξης.

Σύμφωνα με τις στατιστικές, σε 9 χρόνια από σήμερα υπολογίζεται ότι το 33% του πληθυσμού στην Ελλάδα θα είναι άνω των 60 ετών. Το ποσοστό θα φτάσει στο 40,8% μέχρι το 2050. Είναι η ώρα ν’ αγκαλιάσουμε τα άτομα μεγαλύτερης ηλικίας. Να διασφαλίσουμε ότι ζουν σε έναν κόσμο ισότιμο, που τους περιλαμβάνει όλους, χωρίς να αφήνει κανέναν πίσω. Είναι η ώρα να αγκαλιάσουμε εμάς, όπως θα είμαστε σε λίγα χρόνια.

Ένα ντοκιμαντέρ για την ισότιμη πρόσβαση των ατόμων μεγαλύτερης ηλικίας στον ψηφιακό κόσμο.

Σε συνεργασία με: ΕΝΩΣΗ ΣΥΛΛΟΓΩΝ ΓΟΝΕΩΝ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ, ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΕΚΠΑΙ∆ΕΥΤΙΚΩΝ Π.Ε. «∆. ΓΛΗΝΟΣ», Γ’ ΕΛΜΕ ∆ΥΤ. ΑΘΗΝΑΣ

Όταν η Νορά βλέπει ότι ο Αμπέλ πέφτει θύμα bullying από άλλα παιδιά, σπεύδει να τον προστατεύσει. Όμως ο Αμπέλ της ζητά να μην πει τίποτα. Παγιδευμένη ανάμεσα στον κόσμο των ενηλίκων και τον κόσμο των παιδιών, η Νορά προσπαθεί να βρει τη θέση της.

Υπάρχει κάτι πιο αθώο αλλά ταυτόχρονα τρομακτικό, από την πρώτη μέρα σε καινούριο σχολείο για ένα 7χρονο παιδί; Τυφλόμυγα και τιμωρίες, γέλιο και φόβος, η επίπονη και απαραίτητη ανάγκη του ανήκειν και η δύσκολη συνθήκη του σχολικού εκφοβισμού, μέσα από τα μάτια (και το ύψος) των παιδιών.

Τα αιώνια υπαρξιακά προβλήματα καθώς και οι μεταφυσικές αγωνίες που απασχολούν τον άνθρωπο από την αρχή της ύπαρξής του στον πλανήτη, αποτελούν το κεντρικό θέμα της ταινίας του Πάλμασον (γνωστός μας από την ταινία "Μια λευκή, λευκή μέρα"). Μιας ταινίας όπου ο ρεαλισμός συνοδοιπορεί με τη μαγεία. Και τη φαντασία ταυτόχρονα. Μια φαντασία που οδηγεί σε έναν κόσμο παραισθήσεων μέχρι που αυτές οι παραισθήσεις να βρουν διέξοδο στην πραγματικότητα και να κλείσουν έτσι τον κύκλο της ανθρώπινης ζωής που περιέχει μέσα της αυτή την αιώνια διαπάλη. Της ανημπόριας του ανθρώπου να υποτάξει αυτό που γνωρίζει ότι δεν μπορεί, αλλά που παλεύει εναγωνίως να το νικήσει. Τον θάνατο. Το πιο δυνατό και ανίκητο όπλο της φύσης.

Χωρίς να συνειδητοποιεί αρχικά ο ιερέας τι είναι αυτό που του ζητείται, να εμφυσήσει δηλαδή στους ανθρώπους του νησιού τον σπόρο της υποταγής, κάτι που βολεύει πολύ την εδραίωση της αποικιοκρατικής πολιτικής της Δανίας που χρησιμοποιεί φυσικά την εκκλησία προς επίτευξη του σκοπού της (και κάτι που ιστορικά το συναντάμε πολύ συχνά, χέρι-χέρι εκκλησία και κράτος έχουν διαπράξει τα μεγαλύτερα εγκλήματα αποικιοκρατικής πολιτικής) ξεκινά το οδοιπορικό ενός μεγάλου ταξιδιού που τον φέρνει αντιμέτωπο με τον ίδιο του τον εαυτό και τις ψευδαισθήσεις που ο ίδιος είχε καλλιεργήσει μέσω της πίστης προς τον Θεό. Μίας πίστης ξεκομμένης από τα ανθρώπινα, ξεκομμένης από την ζωή των ανθρώπων που η επιβίωσή τους είναι ένας διαρκής αγώνας και που δεν τους επιτρέπει τα περιθώρια της πνευματικής αναζήτησης. Ωστόσο όμως, η σκληρότητα των πράξεων στις οποίες προβαίνουν προκειμένου να επιβιώσουν, ανασύρει μέσα τους την ανάγκη εύρεσης μιας ισορροπίας που θα τους βοηθήσει να κατανοήσουν τα όρια της ανθρώπινης συμπεριφοράς και πότε αυτή γίνεται ανήθικη καταστρέφοντας τις ζωές των άλλων ανθρώπων. Όρια που είναι διακριτά στην παιδική σκέψη (εξαιρετική η σκηνή του μονόλογου της μικρής που απευθύνεται προς τον ιερέα) που χάνονται όμως στην πορεία όταν ο άνθρωπος μόνος του παλεύει με τα στοιχεία της φύσης, μιας φύσης που δεν χαρίζεται.

Ο ιερέας-ήρωάς μας, ταλαντεύεται ανάμεσα σε δύο κατευθύνσεις. Από τη μία η απεικόνιση στο νοησιαρχικό του σύμπαν των πνευματικών αληθειών που αναζητούν το αντίκρισμά τους στον πραγματικό κόσμο και από την άλλη η επιθυμία του να αποδοθεί ένα αντίγραφο του πραγματικού κόσμου. Για αυτό και καθ’ όλη τη διάρκεια του ταξιδιού του αποθανατίζει φωτογραφικά τα τοπία και τους ανθρώπους που συναντά. Η λήψη των φωτογραφιών με τα μέσα της εποχής του 19ου αιώνα (εξαιρετική η απόδοση των μέσων λήψης φωτογραφίας-γυάλινες φωτογραφικές πλάκες, αυτοσχέδιοι φωτογραφικοί σκοτεινοί θάλαμοι εμφάνισης των φωτογραφιών, ασήκωτο φορτίο όλος ο εξοπλισμός- προγόνων των σημερινών ψηφιακών μέσων) υπερβαίνει τον φωτογραφικό ρεαλισμό που θέλει τον άνθρωπο που χειρίζεται την κάμερα να επεμβαίνει δευτερογενώς. Εδώ η επέμβαση είναι πρωτογενής, γιατί ο ιερέας ελκύεται από τη δύναμη της αντικειμενικότητας του αναπαριστώμενου όχι μόνο για να αποδώσει την πιστή εικόνα της πραγματικότητας, αλλά γιατί γοητεύεται από το πάγωμα του ωραίου. Είναι ίσως και το μοναδικό του όπλο απέναντι στη φθορά, απέναντι σε ό,τι πεθαίνει κάθε στιγμή που περνά.

Και είναι ίσως και η απάντηση που εμείς ως θεατές θα δίναμε στην ερώτηση του ντόπιου κατοίκου. Θεός είναι η ομορφιά γύρω μας που δεν την βλέπουμε στην καθημερινότητά μας, που την αγνοούμε, που δεν την "ακούμε". Προσπαθούμε να την μιμηθούμε καταφεύγοντας σε εξωτερικούς καλλωπισμούς, στημένους τις περισσότερες φορές, αναζητώντας μία αισθητική που απέχει από τη φυσική ομορφιά (ενδεικτική η σκηνή που ο ιερέας προσπαθεί να στήσει το κάδρο με τη μικρή πάνω στο άλογο χάνοντας την ομορφιά της φυσικότητάς της μέσα στο στυλιζάρισμα που επιχειρεί). Και είναι η ίδια η αντικειμενικότητα της ομορφιάς που μιμείται εμάς, "βγάζοντας μας τη γλώσσα της", καταδεικνύοντας έτσι την υποκρισία μας που ορμάται από τον εγκλεισμό μας στην όποια προσωπική ματαιοδοξία μας, και τιμωρώντας μας για αυτήν. Είναι ο Θεός τιμωρός μας.

Κινηματογραφικά κάδρα αξεπέραστης ομορφιάς που μόνο στη μεγάλη οθόνη μπορείς να απολαύσεις μέσα στη σιγαλιά και το απόκοσμο της σκοτεινής κινηματογραφικής αίθουσας (μην επιχειρήσετε πλατφόρμα, θα χάσετε τη μισή ομορφιά!). Ταινία για τους λάτρεις της φύσης, τους λάτρεις της φωτογραφίας και για όσους αναζητούν την κατανόηση του βαθύτερου που καθοδηγεί τις ζωές μας, ελέγξιμου και μη. Ο κινηματογράφος στα καλύτερά του, μας ξεδιπλώνει τον μικτό χαρακτήρα της τέχνης του, μιας μη καθαρολογικής τέχνης που συγχωνεύει στοιχεία πολλών τεχνών θεατρικότητα, φωτογραφία, μουσική, ζωγραφική παράγοντας ένα άρτιο αισθητικό αποτέλεσμα που αναδεικνύει στον μέγιστο βαθμό αυτό που βρίσκεται έξω από την εξωτερική επιφάνεια του κόσμου γύρω μας.

Η ταινία αναδείχτηκε καλύτερη ταινία στο φεστιβάλ του Σαν Σεμπαστιάν και απέσπασε το βραβείο καλύτερης ταινίας στο φεστιβάλ του Σικάγο. 

Ένα ταξίδι στον χρόνο μέσα από τη ματιά δύο γενεών κινηματογραφιστών, στο νησί της Δονούσας από τη δεκαετία του ’70 έως σήμερα. Ο Γιώργος Κολόζης πήγε για πρώτη φορά στη Δονούσα το 1972 – δεν υπήρχε ηλεκτρικό ρεύμα ούτε τουρισμός τότε. Μένοντας μόνος στην παραλία του Κέδρου, απέκτησε το όνομα Ο Γιώργος του Κέδρου. Ο θάνατός του το 2009, οδήγησε τον γιο του, τον Γιάννη, να συνεχίσει το έργο του, δημιουργώντας μια ιστορία στην οποία ο χρόνος αντιμετωπίζεται ως αναθεώρηση της παρούσας στιγμής.

Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης σας καλεί στην εκδήλωση-συζήτηση με θέμα:  "Έμφυλη βία - βία κατά των γυναικών" την Παρασκευή 17 Μαρτίου 2023, στο Κινηματοθέατρο "Πετρούπολις" 

Θα προβληθούν δύο ταινίες μικρού μήκους του Ανέστη Κορνέζου. 

Θα χαρούμε να σας δούμε και να σας ακούσουμε. Η σιωπή και η αδιαφορία σε κάθε μορφή βίας είναι συνενοχή.

Στέφανος Βλάχος (Δήμαρχος Πετρούπολης, ιατρός-καρδιολόγος)

Ανέστης Κορνέζος (Σκηνοθέτης)

Λυώ Καμαρού (Ηθοποιός)

Σάββας Σκληρός (Εγκληματολόγος)

Καλλίτσα Βλάχου (Εκπαιδευτικός, Αντιπρόεδρος Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης)

22 γυναίκες καταθέτουν αυτά που έζησαν από τη δεκαετία του 1930 έως το 1949. Με μεγάλη αγάπη και σεβασμό προς τις ίδιες τις πρωταγωνίστριες του ντοκιμαντέρ, ο Λεωνίδας Βαρδαρός συνθέτει το μεγάλο πορτρέτο των αγώνων του ελληνικού λαού εκείνης της περιόδου, εστιάζοντας ιδιαίτερα στις γυναίκες. Αυτές τις γυναίκες που είδαν τους άνδρες τους, την οικογένειά τους να παίρνει τον δρόμο της φυλακής, της εξορίας, κάποτε και του εκτελεστικού αποσπάσματος. Αυτές τις γυναίκες που βγήκαν στον δρόμο του αγώνα και έγιναν "χείμαρροι για μια νέα ζωή". Αυτές τις γυναίκες που πέρασαν από την αφάνεια στο προσκήνιο της Ιστορίας, συνδεόμενες με την πιο πρωτοπόρα ιδεολογία και τα πιο υψηλά ιδανικά...