Όταν επιλέγεις την αντικειμενική ομορφιά (Άννα Καρίνα) όχι για να προβάλλεις το φυσικό κάλλος που αδιαμφισβήτητα εκπέμπεται από αυτήν αλλά για να την τοποθετήσεις μέσα σε μίζερα καταθλιπτικά δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων, αναδεικνύοντας πρωτίστως την εσωτερική σύγκρουση του ωραίου που υπάρχει σε όλους μέσα μας, απέναντι σε μία κοινωνία που έχει πάψει πλέον να το βλέπει, μια κοινωνία που βουλιάζει καθημερινά στον βούρκο της οικονομικής και ιδεολογικής της κατάρρευσης,

...όταν δεν επιδιώκεις να αναδείξεις την πορεία μιας ζωής τοποθετημένης και στοιβαγμένης σε κατευθυνόμενες και προσανατολισμένες κινήσεις, αλλά επιλέγεις στιγμιότυπα μιας ζωής που καθορίζουν και καθορίζονται όχι μόνο από το τυχαίο, αλλά κυρίως από το συνειδητά επιλεγμένο στον δρόμο των υπαρξιακών σου αναζητήσεων, 

...όταν με την άψογη κινηματογράφηση του προσώπου της ηρωίδας σου, καταφέρνεις να «πεις» στον θεατή σου (γιατί έχεις καταφέρει να τον κάνεις να αντικρίζει τα πάντα πλέον μέσα από τα μάτια της ηρωίδας σου) ότι οι σιωπές μας είναι καμιά φορά ο πιο δυνατός τρόπος επικοινωνίας μας, γιατί εμπεριέχουν την ωριμότητα και τη σοφία της αποστασιοποίησης και γιατί πολλές φορές συμβαίνει οι λέξεις να μην μπορούν να εκφράσουν...

όταν σώζεις τις λέξεις από τον ευτελισμό τους, αλλά και την ίδια σου τη σκέψη από τον ευτελισμό αυτό, αφού οι λέξεις είναι τα εργαλεία αποκωδικοποίησης αυτής,

...όταν προσφέρεις πολλά κομμάτια του εαυτού σου, ίσως και πολλούς εαυτούς σου σε μία κοινωνία που αδιαφορεί περιχαρακωμένη στην ηττοπάθεια και τον ναρκισσισμό της, 

...όταν προσφέρεις σε αυτήν όχι για να λάβεις αλλά για να ανακαλύψεις στο τέλος το κομμάτι εκείνο του εαυτού σου που δεν θέλεις να το δώσεις, αυτό που είναι το πολυτιμότερο για εσένα και με αυτό θα πορευτείς για να αντέξεις, για να μπορείς να είσαι καλά και με αυτό πλέον θα ζήσεις τη ζωή σου... 

Τότε φτιάχνεις το αριστούργημα που λέγεται «Ζούσε τη ζωή της» όπου η Άννα Καρίνα, καθ' όλη τη διάρκεια της κινηματογραφικής αφήγησης με το βλέμμα της, τις εκφράσεις της, τις σιωπές της, τις απογοητεύσεις της, τα αδιέξοδά της, τις προσποιήσεις της, την προκλητικότητά της, το θάρρος της, την αφέλειά της, νοηματοδοτεί τις λέξεις «Ζωή» και «Ζω», αποδίδοντας τους την πραγματική τους σημασία.

Και τότε βέβαια, δικαίως σου αποδίδεται ο τίτλος του ΜΕΓΑΛΟΥ σκηνοθέτη που ακούει στο όνομα Ζαν Λυκ Γκοντάρ.

Γιατί είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, όπως γράφει και ο αξέχαστος Β. Ραφαηλίδης αναφερόμενος σε αυτόν τον σκηνοθέτη, να κάνεις ένα σινεμά που δεν έχει το ελατήριο της μυθοπλασίας εντός του μύθου αλλά εντός της κεφαλής του δημιουργού. Εντός μιας εσωτερικής αναγκαιότητας που αγγίζει όλους μας.

Διαπιστώσαμε πόσο κοινά είναι τα αδιέξοδα των ανθρώπων που παλεύουν να διατηρήσουν τα «Χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα» αντιστεκόμενοι στην ισοπέδωση αυτών.

Βιώσαμε το προσωπικό δράμα του Σαμί Μπουαζιλά  του πατέρα που αναζητά κάθε τρόπο για να σώσει τον «γιο του».

Αφεθήκαμε στο κινηματογραφικό σύμπαν της «Ερωτικής επιθυμίας»του Γουόνγκ Καρ-Βάι που μετατρέπει την ασχήμια σε ομορφιά και που με την σκηνοθετική του δεινότητα δημιουργεί ποίηση.

Κρατηθήκαμε από το «Σωσίβιο» του Παναγιωταράκου διαπιστώνοντας ότι τα αληθινά μας  σωσίβια είναι η αλληλεγγύη και η αντίσταση στην ηθική μας κατάρρευση.

Συνομιλήσαμε με τον Σερβετάλη στα «Μήλα» στην προσπάθειά του να ανακτήσει τη μνήμη του αντιμέτωπος με τη λαίλαπα της τεχνολογίας.

Συγκινηθήκαμε με το ζευγάρι στο «Μonday» που δεν μπορεί να χαρεί τον έρωτά του γιατί βιώνει και εκείνο μια απώλεια μνήμης. Αυτή του πώς είναι να επικοινωνείς ουσιαστικά με τον άλλον.

Εμείς ως Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης επιλέξαμε 35 ταινίες, που η προβολή τους ολοκληρώθηκε στις 30/9 ανάμεσα στις οποίες και οι προαναφερθείσες, για το καλοκαίρι που μας πέρασε, έχοντας ως μοναδικό κριτήριο επιλογής μας την αναγκαιότητα της τέχνης στη ζωή μας που διαχρονικά καθίσταται επιτακτική και του τεράστιου ρόλου που διαδραματίζει σε αυτήν. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι  κάθε φορά που ταξιδεύουμε στους κόσμους των ταινιών που μας έρχονται από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, κάτι αλλάζει μέσα μας ,κάτι που μας κάνει καλύτερους και μας βοηθά να βλέπουμε με άλλα μάτια την περιρρέουσα πραγματικότητα.

Σε συνεργασία πάντα με τη Δημοτική Αρχή και τη ΔΗ.Κ.Ε.ΠΕ που αποτελούν τους βασικούς στυλοβάτες της πολιτιστικής αναβάθμισης μιας τοπικής κοινωνίας και της δημιουργίας της πολιτιστικής της κουλτούρας, και πιστεύοντας ότι θα μεριμνήσουν προκειμένου να ξεπεραστούν τα τεχνικά προβλήματα που υπήρχαν προ  κορονοϊού και για τα οποία  η Δημοτική  Αρχή είχε δεσμευτεί  ότι θα φροντίσει για την επίλυσή τους, ανανεώνουμε το ραντεβού μας τον χειμώνα στο Κινηματοθέατρο Πετρούπολης έχοντας όλη την καλή διάθεση να προτείνουμε ένα σύνολο ταινιών από τον ελληνικό και διεθνή κινηματογράφο, που θα μας κρατήσουν συντροφιά και θα ζεστάνουν τις ψυχές μας με τον μοναδικό τρόπο που μόνο η τέχνη γνωρίζει να αγαλλιάζει και να γαληνεύει αυτές.

Σας ευχαριστούμε πολύ που και αυτό το καλοκαίρι συνταξιδέψατε μαζί μας και που τόσα χρόνια είστε δίπλα μας και μας στηρίζετε με την παρουσία σας.

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης

#staytuned

Δευτέρα 20/9 - Τρίτη 21/9 | Ώρα προβολής 20:30

Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Γιάννη Παναγιωταράκου, που έχει κάνει και το σενάριο και τη σκηνοθεσία, αποτελεί μια διεισδυτική και αιχμηρή ματιά στη σύγχρονη κοινωνία, καθώς και στην αντίσταση που προβάλλει το άτομο προκειμένου να βρει τα "σωσίβια" του για να σωθεί, σώζοντας όλες εκείνες τις έννοιες που χαρακτηρίζουν τη λέξη "ΑΝΘΡΩΠΟΣ"... Δείτε περισσότερα >>

Δημοτικός Θερινός Κινηματογράφος Cine Πετρούπολις

25ης Μαρτίου 168, Πετρούπολη 

Δείτε ακόμη:

• Η "πολλά υποσχόμενη νεαρή γυναίκα" | EDITORIAL
• The Father | EDITORIAL
• Another Round | EDITORIAL
• Ο Νεαρός Αχμέτ | EDITORIAL
• "Ένα ταξίδι επιβίωσης. Ένα ταξίδι προς την ελευθερία." - Nomadland | EDITORIAL
• Οι ταινίες μου: Requiem for a Dream | EDITORIAL
• Οι ταινίες μου: Bram Stoker’s Dracula | EDITORIAL
• Το παράσιτο και ο ξενιστής
• "I used to think that my life was a tragedy, but now I realize, it’s a comedy" - Joker 
• Πόνος και δόξα... Μια ταινία αυστηρά κατάλληλη για ενήλικες
• Η Μπαλάντα της τρύπιας καρδιάς του Γιάννη Οικονομίδη
• Cine Πετρούπολις - Καλοκαίρι 2021

-Γιατί με βοηθάς; 

-Γιατί είσαι στον δρόμο μου. 

Συνηθίσαμε το απλό να το κάνουμε περίπλοκο. Οι καχυποψίες μας, οι φόβοι μας, οι εμμονές μας, οι ματαιοδοξίες μας, οι ναρκισσισμοί μας δεν μας επιτρέπουν να κατανοήσουμε το αυτονόητο . Ότι η βοήθεια από άνθρωπο προς άνθρωπο παρέχεται έτσι απλά. Επειδή μπορεί να βρεθεί στο δρόμο μας και επειδή μπορεί να καταλάβουμε άμεσα -γιατί αυτή η συναισθηματική μας νοημοσύνη είναι που μας ξεχωρίζει από τα άλλα είδη- την ανάγκη του για βοήθεια. 

Η Ίντι απευθύνει την ερώτησή της σε έναν άνθρωπο που μέχρι πριν λίγες μέρες δεν γνώριζε καν. Και εκείνος της απαντά αφοπλιστικά, ειλικρινά και με τη μεγαλύτερη απλότητα και φυσικότητα που μπορεί να αποδοθεί σε μια μεγαλειώδη πράξη βοήθειας και συμπαράστασης προς το άλλον άνθρωπο. Την βοηθά έτσι... γιατί απλά βρέθηκε στον δρόμο της...

Η Ίντι επιλέγει να εγκαταλείψει τη ζωή στην πόλη μετά την ξαφνική απώλεια των δύο πιο αγαπημένων προσώπων της ζωής της. Του μικρού της γιου και του συζύγου της. Αποφασίζει να ζήσει εντελώς απομονωμένη σε μια καλύβα στο βουνό, χωρίς τηλέφωνο, χωρίς αυτοκίνητο παίρνοντας μαζί της μόνο κάποιες φωτογραφίες κλεισμένες σε ένα κουτί, και κάποιες λιγοστές προμήθειες. Η κολοσσιαία ερημιά που νιώθει εξαιτίας της απώλειας, ανατρέπει την αίσθηση της κλίμακας στην οποία έχει εθιστεί στην προηγούμενη ζωή της από τις καθημερινές προοπτικές των δωματίων και των δρόμων, όλα ξένα και απόμακρα της φαίνονται πλέον και επιχειρεί να δώσει τη δική της πάλη ενάντια στην απώλεια επιλέγοντας να έρθει αντιμέτωπη με το ίδιο το ένστιχτο της αυτοσυντήρησης, απομακρυνόμενη από τους ανθρώπους, από κάθε καταφύγιο, ζεστασιά και βοήθεια.Η Ίντι προσπαθώντας να αντιμετωπίσει τους εσωτερικούς της δαίμονες τα δικά της εσωτερικά θηρία επιλέγει να έρθει αντιμέτωπη με τα θηρία της φύσης για να πάψει να βασανίζεται από τις αναμνήσεις των αγαπημένων της προσώπων που ξέρει ότι δεν θα ξαναδεί.

Περιπλανιέται στα άγρια τοπία του βουνού αλλά και μέσα στην καλύβα της σαν ένα είδος ανθρωπολόγου της ίδιας της της ύπαρξης.Προτιμά τον εξωτερικό πόνο, τις κακουχίες της απομονωμένης ζωής στο βουνό, την πείνα, την παγωνιά προκειμένου να ανταπεξέλθει σε εκείνη τη δυσβάσταχτη εσωτερική παγωνιά, προκειμένου να αντέξει την ίδια της την ύπαρξη, προκειμένου να βρει μια γη μια πατρίδα που να χωρά σε αυτήν το δυσβάσταχτο φορτίο της. Πατρίδα μας όμως αληθινή και γη που ανήκουμε είναι οι άνθρωποι. Και όσο και η Ίντι προσπαθεί να απομακρυνθεί από αυτούς, εκείνοι , οι άνθρωποι, ο Άνθρωπος τη βρίσκει. Είναι ο Μιγκέλ, απλός, ανεπιτήδευτος που γνωρίζει το πιο βασικό της ανθρώπινης επικοινωνίας. Ότι ο καθένας μας χρειάζεται τον χρόνο του και ότι μέσα στον χρόνο που του δίνουμε για να βρει τα πατήματά του σεβόμαστε την κάθε επιθυμία του και είμαστε εκεί για να τον βοηθήσουμε να την υλοποιήσει χωρίς να κρίνουμε , χωρίς να συμβουλεύουμε διδακτικά χωρίς να τον αντιμετωπίζουμε αφ' υψηλού.Ο Μιγκέλ γνωρίζει πολύ καλά ότι ο πλέον σίγουρος τρόπος για να κάνεις κάποιον να απομακρυνθεί από κοντά σου είναι να τον εμποδίσεις να κάνει αυτά που επιθυμεί γιατί ο ίδιος τα θεωρείς ανοησίες. Ο Μιγκέλ, δίνει πολλά στην Ίντι. Όμως όσο κι αν φαινομενικά μας δίνει την εντύπωση ότι μόνο δίνει, εισπράττει και ο ίδιος πολλά ταυτόχρονα. Γιατί στην ουσιαστική επικοινωνία των ανθρώπων αυτά τα δύο πάνε μαζί. 

Μια πολύ ζεστή πολύ ανθρώπινη, συγκρατημένη ταινία, χωρίς εξάρσεις, χωρίς φτηνούς μελοδραματισμούς, με εξαιρετικές ερμηνείες και από την πρωταγωνίστρια τη Ρόμπιν Ράιτ που έχει αναλάβει και τη σκηνοθεσία αλλά και τον συμπρωταγωνιστή της τον Ντέμιαν Μπισίρ που μας καθηλώνουν και οι δύο με την ερμηνεία τους αφού με πολύ ήσυχο και απλό τρόπο καταφέρνουν να αποδώσουν την εσωτερικότητα του ρόλου τους. 

Μία ταινία για τη μοναξιά μας και την επικοινωνία μας...

Γιατί ο καθένας μας ψάχνει τη δική του χώρα που να χωρά και τα δυο... 

Σε μία συνέντευξή του , ο σκηνοθέτης της ταινίας Τζώρτζης Γρηγοράκης είπε το εξής: «Ρώτησα κάποτε τον σκηνοθέτη Μάικλ Τσιμίνο, πώς σκηνοθετείς ένα δάσος και εκείνος μου απάντησε: Το δάσος δεν το σκηνοθετείς εσύ, απλά περιμένεις. Δίνεις χρόνο, και κάποια στιγμή το δάσος σού κάνει ένα δώρο».

Και πάνω ακριβώς σε αυτή την απάντηση δομείται σκηνοθετικά και δραματουργικά όλη η ταινία. Γιατί το δάσος δεν βρίσκεται σε δεύτερη μοίρα. Συμπρωταγωνιστεί με τους ήρωες, μετέχοντας στο προσωπικό τους δράμα μέσα στο οποίο έχει παίξει και τον δικό του ρόλο. Παρατηρεί, ανέχεται και περιμένει. Και άλλοτε δωρίζει, άλλοτε εκδικείται… Και φυσικά και οι ήρωές μας μετέχουν στο δράμα του δάσους. Ενός δάσους που καταστρέφεται. Και μέσα από αυτή την αλληλεπίδραση διαπιστώνεται ότι ο χρόνος και η υπομονή, η περίσκεψη και η επαφή με αυτό που μας περιβάλλει και που μας γαληνεύει είτε λέγεται φύση, είτε αναμνήσεις, είτε μοναχικός μας εαυτός…είναι τα μόνα μας γιατρικά. 

Ο ήρωάς μας, ο Νικήτας, τα έχει καταλάβει όλα αυτά. Βιώνει από την ώρα που γεννιέται το πόσο σκληρές και πόσο αντίξοες είναι οι συνθήκες του να ζεις στη φύση και να εργάζεσαι σε αυτήν με όσο το δυνατό πιο απλά μέσα διαθέτεις για να την προστατεύεις ταυτόχρονα. Γνωρίζει όμως και αυτό που δεν γνωρίζουν οι περισσότεροι . Τα δώρα της που επίσης τα έχει γευτεί και που ξέρει από πρώτο χέρι ότι απαιτούν μεγάλη υπομονή, καθόλου βιάση, για να σου προσφερθούν και να τα απολαύσεις. Και τα ανεκτίμητα δώρα που έχει λάβει είναι που έχει μάθει να «βλέπει» με τα αυτιά του. Να αφουγκράζεται τον κάθε ήχο του δάσους. Να γνωρίζει τον επόμενο που ακολουθεί μετά από κάποιον συγκεκριμένο. Να παρατηρεί τις κινήσεις του σκίουρου και όλων των ζωντανών, να τις θαυμάζει και να τις επεξεργάζεται εν συνεχεία στη σκέψη του δημιουργώντας έτσι και μέσα του τον θαυμαστό κόσμο της τέλειας αρμονίας και ισορροπίας που υπάρχει εκεί και που δημιουργεί και την δική του ψυχική ισορροπία, τη δική του αρμονία. Αυτό τον κόσμο λοιπόν ο Νικήτας προσπαθεί με νύχια και με δόντια να διαφυλάξει, να προστατεύσει όταν απειλείται από την επιθετική επέκταση μιας βιομηχανικής μονάδας. Είναι μόνος του, και αυτό τον κάνει να νιώθει ότι το δάσος που κινδυνεύει τον χρειάζεται ακόμα περισσότερο και αυτό τον κάνει να το αγαπάει διπλά και τριπλά και να εμμένει όλο και πιο πολύ στην προάσπιση αυτού. Και η πλοκή ξεκινά όταν εμφανίζεται ο γιος του που έχει πολλά χρόνια να τον δει, με σκοπό να διεκδικήσει το μερίδιο του κτήματος που κληρονόμησε από τη μητέρα του.

Το «Digger» είναι ένα σύγχρονο γουέστερν, όπου οι δύο άνδρες, πατέρας (εξαιρετικός ο Βαγγέλης Μουρίκης στο ρόλο του Νικήτα) και γιος (επίσης καταπληκτικός ο Αργύρης Πανταζάρας στον ρόλο του γιου ενός ιδιαίτερα απαιτητικού και δύσκολου ρόλου), συγκρούονται μετωπικά, με τη φύση υπομονετικά να τους παρατηρεί και να επεμβαίνει, ενίοτε. Μία σύγκρουση δύο αντίθετων κόσμων που εκπροσωπεί καθένας από τους δύο ήρωές μας. Φαινομενικά όμως αντίθετων. Γιατί ανάμεσά τους υπάρχουν πολλά ανεξερεύνητα σημεία που αναζητούν τη δική τους προσέγγιση, τη δική τους ανασκαφή και ανάδυση, προκειμένου να ανασυσταθούν και να φέρουν αυτούς τους δύο ανθρώπους κοντά. Γιατί η απομάκρυνσή τους η έλλειψη της φυσικής παρουσίας του πατέρα δεν ήταν ικανή να τους απομακρύνει και συναισθηματικά. Πρέπει όμως να έρθουν στην επιφάνεια αυτά τα καταχωνιασμένα συναισθήματα που η χρόνια μη εκδήλωσή τους είχε ως αποτέλεσμα την δημιουργία παραπλανητικών εικόνων του ενός προς τον άλλον και κυρίως του γιου προς τον πατέρα. Και εδώ το δάσος δρα καταλυτικά στο χτίσιμο και στην εδραίωση αυτής της σχέσης.

Ο Νικήτας, αποδεικνύει στον γιο του ότι δεν είναι ο γραφικός τύπος που παραμένει στις ρίζες του εμμονικά, κυριαρχικά, κατακτητικά, εγωιστικά. Αποδεικνύει ότι είναι ένας σύγχρονος αγωνιστής που προσπαθεί να σώσει το δάσος αφού το δάσος είναι ένα με αυτόν. Άρα προσπαθεί να σώσει την ανθρώπινη υπόστασή του που δεν νοείται έξω από την φύση. Ο ίδιος δεν έχει αφήσει κανένα στοιχείο του τεχνολογικού πολιτισμού και της προόδου να τον αλλοτριώσει. Κατά συνέπεια τα μοναδικά του όπλα στον εμφύλιο που μαίνεται γύρω του ( το πιο επικίνδυνο θηρίο του δάσους είναι ο άνθρωπος, αναφέρει χαρακτηριστικά σε μία σκηνή) είναι η βαθιά του σχέση με αυτό. Το ίδιο το δάσος στην πραγματικότητα. 

Το προσωπικό δράμα των δύο ηρώων προκαθορίζεται από το χρονικό παρόν, εκτυλίσσεται μέσα σε αυτό και με έναν υπέροχο σκηνοθετικό τρόπο ο Γρηγοράκης καταφέρνει να πετύχει τη σύζευξη του μικρού δράματος των ηρώων με το μεγάλο ιστορικό –πολιτικό –κοινωνικό που βιώνει η ανθρωπότητα σήμερα που έχει να κάνει με την καταστροφή του περιβάλλοντος. Άνθρωποι παγιδευμένοι , στην φάκα του καπιταλισμού, διατηρώντας τα προσχήματα μιας ψεύτικης ελπίδας παρελαύνουν στην ταινία εμφανιζόμενοι σαν να ζουν μια κανονικότητα ζωής που όμως όταν τα πλάνα ανοίγουν και αντικρίζουμε το φαγωμένο και ανελέητα σκαμμένο από τις μπουλντόζες των ορυχείων βουνό ,αντιλαμβανόμαστε ότι πρόκειται για μια νοσηρή κανονικότητα που απέχει παρασάγγας από την κανονικότητα του Νικήτα που στο απομονωμένο και μισοκατεστραμμένο από τις φθορές του χρόνου και τη δυσκολία της συντήρησής του από έναν και μόνο άνθρωπο, σπιτικό του, βιώνει εκείνη την κανονικότητα που χρειάζεται πραγματικά ο άνθρωπος . Αυτή της ζεστασιάς της φλόγας του ξύλου που καίγεται και του ζεσταίνει την ψυχή , το γνήσιο τσίπουρο που μαζί με τους στίχους του Βαμβακάρη «Τα ματόκλαδα σου λάμπουν βρε σαν τα λούλουδα του κάμπου…» ταξιδεύουν το μυαλό αγαλλιάζουν την ψυχή ενδυναμώνουν το «είναι» για να μπορεί να αντέξει…

Σε κάποια σκηνή της ταινίας ακούγεται το πολύ όμορφο τραγούδι του Άσιμου «Θα ’ρθω να σε βρω».  Μέσα στους στίχους του μεγάλου αυτού τραγουδοποιού, «συναντούμε» και αυτούς που ταιριάζουν απόλυτα στην ιδιοσυγκρασία του Νικήτα, σε αυτό το «είναι» που προσπαθεί να διαφυλάξει και να περισώσει. Λένε λοιπόν οι στίχοι: «Μέσα απ’ τα σκοτάδια κι απ’ το φως /είμαι εγώ ο γιος του καθ’ ενός/ με τη λευτεριά μου έχω γίνει ένα/ και δεν είμαι πιόνι κανενός».

Αυτό συμβαίνει στον πρωταγωνιστή μας, αυτό συμβαίνει σε όλους τους ήρωες της καθημερινότητάς μας. Όποιoς γίνεται ένα με την ελευθερία του, ποτέ δεν γίνεται πιόνι κανενός…

Η ταινία Digger, γυρισμένη στα μαγευτικά και άγρια τοπία του όρους Χολομώντα στη Χαλκιδική, που σάρωσε τα βραβεία Ίρις , που απέσπασε πέντε βραβεία στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης, είναι μια εξαιρετική ταινία που θα σας αποζημιώσει και με το παραπάνω η θέασή της…