Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης σε συνεργασία με την Ένωση Συλλόγων Γονέων Πετρούπολης, το Σύλλογο Εκπαιδευτικών Π.Ε. "Δ.ΓΛΗΝΟΣ" και τη Γ' ΕΛΜΕ Δυτ.Αθήνας διοργανώνει ένα κινηματογραφικό διήμερο αφιέρωμα στην Ημέρα της Γυναίκας στο Κινηματοθέατρο "Πετρούπολις".

Ο κόσμος της εξηντάχρονης Μέρι, που ζει στο Ντόβερ της Αγγλίας, καταρρέει όταν χάνει ξαφνικά τον αγαπημένο της σύζυγο, τον Αχμέντ, αυτόν που εξαιτίας του έγινε μουσουλμάνα γιατί τον αγάπησε πολύ και η αγάπη της προς αυτόν ξεπερνούσε κάθε εμπόδιο που προέβαλλε εμπρός τους. Ούτε οι διαφορετικές θρησκείες, ούτε οι ατέλειωτες ώρες μοναξιάς (ο σύζυγός της ήταν ναυτικός) ούτε οι διαφορετικές συνήθειες και παραδόσεις της οικογένειας του Αχμέντ ούτε η επιτακτική ανάγκη να προσαρμοστεί η ίδια σε αυτές για να μπορεί να ζήσει δίπλα στον αγαπημένο της, την έκαναν να λυγίσει. Έζησε μαζί του απόλυτα ικανοποιημένη και εναρμονισμένη με τον κόσμο του Αχμέντ γιατί πολύ απλά τον αγαπούσε. Και γιατί πολύ απλά την αγαπούσε και εκείνος και δεν έπαυε στιγμή να της εκφράζει αυτή του την αγάπη. Μέσα από τα καθημερινά ηχογραφημένα μηνύματα που της στέλνει από τα μακρινά του ταξίδια. Μηνύματα γεμάτα στοργή, ενσυναίσθηση, τρυφερότητα. Μηνύματα που υπερκαλύπτουν την απουσία του. 

Ο κόσμος όμως της Μέρι, λυγίζει όταν ο Αχμέντ ξαφνικά πεθαίνει. Και ο ισορροπημένος κόσμος της Μέρι συντρίβεται και καταρρέει συθέμελα όταν ανακαλύπτει ότι ο σύζυγός της είχε δημιουργήσει ταυτόχρονα και άλλη οικογένεια στην απέναντι μεριά των Λευκών γκρεμών του Ντόβερ , στο Καλαί της Γαλλίας. Η Μέρι είναι πλέον αντιμέτωπη όχι μόνο με τη μοναξιά, αλλά και με την απάτη του συζύγου της. 

Την απώλεια μπορείς να την ξεπεράσεις όταν έχεις αγαπήσει βαθιά κάποιον. Οι αναμνήσεις, τα ηχογραφημένα ζεστά μηνύματα, είναι το βάλσαμο που αντισταθμίζει τον τεράστιο πόνο της απώλειας. Την απάτη όμως; Πώς την αντιμετωπίζεις; Τη διπλή ζωή του αγαπημένου σου , πώς την ερμηνεύεις; Πώς την εντάσσεις στον κόσμο που νόμιζες ότι οι μόνοι πρωταγωνιστές ήσουν εσύ, ο σύντροφός σου και η αγάπη σας; 

Το βάθος και η ποιότητα αυτής της αγάπης είναι τα μοναδικά στοιχεία που δίνουν τη δύναμη στη Μέρι να μην αφεθεί, να μην αφήσει τον εαυτό της να εγκαταλειφθεί στην απόλυτη μοναξιά και την απογοήτευση, να μην αφήσει τα συντρίμμια να θάψουν την ίδια και την προηγούμενη ζωή της στην κατάθλιψη και την απόλυτη ματαίωση. Ψάχνει να ανακαλύψει τα αίτια της απάτης, ερχόμενη σε επαφή με την άλλη οικογένεια του Αχμέντ με την Γαλλίδα σύντροφό του και τον έφηβο γιο τους. Δεν αφήνει τη ζήλια, την εκδίκηση, τον θυμό να εισχωρήσουν στο παραμελημένο κορμί της, ένα κορμί που δόθηκε κυριολεκτικά εσωτερικά και εξωτερικά στον αγαπημένο της σύντροφο. Ένα κορμί που στερήθηκε τη μητρότητα ένα κορμί που τόσο το αγαπάμε, όταν μέσα από την κάμερα του Αλίμ Καν – που δεν υπογράφει μόνο τη σκηνοθεσία αλλά και το σενάριο-το αντικρίζουμε γυμνό στον καθρέφτη με την Μέρι να ψηλαφεί σπιθαμή προς σπιθαμή τις ραγάδες της, το στήθος της, ψάχνοντας να ανακαλύψει τι ήταν αυτό που έκανε τον Αχμέντ να αναζητήσει τη σωματική επαφή σε ένα άλλο κορμί , τι ήταν αυτό που τον έκανε να ξαπλώνει με μια άλλη γυναίκα, να μοιράζεται τη ζωή του εξίσου με μια άλλη γυναίκα, αλλά και πόσα άλλα θα ήθελε να γευτεί αυτό το κορμί πόσα του στερήθηκαν που θα ήθελε να τα ζήσει αλλά δεν....

Οι εσωτερικές διαδρομές που ακολουθεί ο κάθε άνθρωπος προκειμένου να ανακαλύψει τις πικρές αλήθειες που κρύβονται στη ζωή του, δεν θα μπορούσαν να αποδοθούν σκηνοθετικά με καλύτερο τρόπο κατά τη γνώμη μου. Η Μέρι -εξαιρετικότατη ερμηνεία από την Τζοάνα Σκάνλαν- δεν μιλάει πολύ. Βιώνει βουβά με απόλυτη ψυχραιμία και μία εσωτερική αξιοπρέπεια όλο της το δράμα. Ο τρόπος της όμως αυτός την οδηγεί στο να γνωρίσει πραγματικά τον άλλον κόσμο του Αχμέντ και να μπορέσει έτσι να ξεδιαλύνει το θολό τοπίο της ζωής του αγαπημένου της κατανοώντας τον. Το πένθος, η απώλεια, η απογοήτευση δίνουν τη θέση τους στην κατανόηση που με τη σειρά της ενώνει τους διαφορετικούς κόσμους του Αχμέντ αναδεικνύοντας την ουσιαστική αγάπη, ως εκείνη την κινητήρια δύναμη που πραγματικά κανένα εμπόδιο δεν μπορεί να σταθεί εμπρός της.

Δεν είναι οι εσωτερικές διαδρομές που μας καθηλώνουν παρακολουθώντας την Μέρι σε αυτές. Είναι που μέσα από αυτές τις διαδρομές, μέσα από τη χαμηλότονη ,αλλά και γεμάτη ένταση ταυτόχρονα αφήγηση του Αλίμ Καν, παρακολουθούμε και τις δικές μας εσωτερικές διαδρομές ,αναζητούμε τις δικές μας αλήθειες, γιατί η Μέρι μας παίρνει από το χέρι και μας ανοίγει δρόμους. Δρόμους που μας βοηθούν να κατανοήσουμε τις δικές μας απώλειες, τις δικές μας ματαιώσεις, τις δικές μας απάτες, στις δικές μας σιωπηλές ζωές. 

Η ταινία θριάμβευσε στα βραβεία του ανεξάρτητου βρετανικού σινεμά και προβάλλεται αυτές τις μέρες στους κινηματογράφους.

Ο ακριβοθώρητος έρωτας των παραμυθιών, η παραμυθένια διάσταση της αγάπης που μπορεί με τη δύναμή της να συνενώσει δύο ανθρώπους και να τους κάνει ένα , να ζει ο ένας μέσα από τον άλλο , να αναπνέει μέσα από τον άλλον, να αφουγκράζεται τους ήχους της καρδιάς του και να συντονίζει τους παλμούς της δικής του καρδιάς με τους παλμούς του συντρόφου του, να καταλαβαίνει μέσα από το βλέμμα την αλήθεια και το ψέμα του άλλου, αναβιώνει μέσα από τον μύθο της Ουντίνε . Της νύμφης του νερού που στον μύθο είναι η προδομένη γυναίκα του νερού. Σύμφωνα με αυτόν, ζει στον βυθό μιας λίμνης, και σκοτώνει τον άνδρα που τον αγάπησε και την αγάπησε σε έναν απέλπιδο έρωτα παίρνοντας την εκδίκησή της για την προδοσία του έρωτά της, αφού ο άντρας δεν τήρησε την απαράβατη συνθήκη της αγάπης τους και άφησε την Ουντίνε προκειμένου να παντρευτεί την πρώτη του αγάπη. Η Ουντίνε η νεράιδα του νερού στον μύθο πνίγει τον αγαπημένο της γιατί ως νεράιδα θέλει να τον κρατά για πάντα δέσμιο εγκλωβισμένο στο παρελθόν της δικής τους αγάπης του δικού τους έρωτα που είναι ένας και μοναδικός και δεν μπορεί να ξαναδημιουργηθεί σε καμία άλλη συνθήκη με κανένα άλλο πρόσωπο σε καμία άλλη εποχή. Είναι αυτός ο έρωτας των παραμυθιών όπου μέσα στον μύθο ο έρωτας βιώνεται ως μία υπαρξιακή κατάσταση που εκδηλώνεται μέσω ενεργειών επιλογής,απώθησης αλληλενέργειας, αποκλειστικότητας όπου ο χώρος και ο χρόνος δεν αποτελούν κανένα εμπόδιο στην εκδήλωση των ακραίων πράξεων της εκδήλωσης των αρχέγονων συναισθημάτων της αγάπης, της ζήλιας της εκδίκησης ως μιας έμφυτης τάσης του ανθρώπου να φέρει σε αρμονία τη διατάραξη της συμπαντικής ισορροπίας.

Η δική μας Ουντίνε στην ταινία του Κρίστιαν Πέτζολντ αναβιώνει αυτό τον μύθο προσδίδοντας του όμως νέα στοιχεία προσαρμόζοντάς τον στη σύγχρονη πραγματικότητα, σε μια προσπάθεια της να διατηρήσει και η ίδια αυτή την αρμονία που απειλείται πλέον από τις ενέργειες του σύγχρονου ανθρώπου. Η δική μας ηρωίδα ζει το παρόν στην πόλη του πρώην ανατολικού Βερολίνου δουλεύοντας ως ιστορικός πόλεων και κάνοντας ξεναγήσεις για τη Διεύθυνση Αστικής Ανάπτυξης της Γερουσίας. Σε αυτές τις ξεναγήσεις της η Ουντίνε παρουσιάζει στους επισκέπτες τις δύο διαφορετικές μακέτες της πόλης του πριν και του μετά. Τη μακέτα της πόλης πριν την πτώση του τείχους και τη μακέτα του σήμερα. Οπότε εμείς παρακολουθούμε μια σύγχρονη νεράιδα που ακροβατεί στην πόλη του χθες και του σήμερα. Και ως θεατές αναζητούμε τον συνδετικό κρίκο ανάμεσα στον μύθο και την πραγματικότητα μιας πόλης που αλλιώς ξεκίνησε και αλλιώς κατέληξε. Στην πόλη που προέκυψε μετά την ενοποίηση μας ξεναγεί η Ουντίνε και κατά τη διάρκεια της ξενάγησης, ζει τον δικό της μύθο που τοποθετείται χωροχρονικά στη σύγχρονη πραγματικότητα αλλά που υποδηλώνει την απέλπιδη προσπάθειά της να φύγει από έναν κόσμο που η σύγχρονη δυτική αστυακή ανάπτυξη κατέστησε αφιλόξενο αφού η απροσωπία και τα δεινά αυτής είναι η απτή απόδειξη των καταστροφικών συνεπειών του βιομηχανικού πολιτισμού. Μια απροσωπία που αποτυπώνεται στις σύγχρονες μακέτες, όσο και ωραιοποιημένων να φαίνονται, που δηλώνεται επίσης με τη σύγχρονη άποψη της μοντέρνας αρχιτεκτονικής ότι ο σχεδιασμός ενός κτιρίου μπορεί να προκύψει από την καλύτερη δυνατή προσέγγιση της προβλεπόμενης χρήσης του. Η εμφάνιση αποτελεί συνεπακόλουθο της χρήσης. Και παρατηρούμε και την αντίφαση που παρατηρείται και σε αυτό που κτίρια όπως το ανάκτορο του Βερολίνου που είχε καταστραφεί,να ξαναχτίζεται πάλι με τη μορφή που του είχαν δώσει οι ηγεμόνες του 18ου αιώνα για να χρησιμέψει ως ένα σύγχρονο μουσείο. 

Είναι άραγε μια ένδειξη αποστροφής προς τη σύγχρονη πραγματικότητα των κλειστών αστικών πόλεων όπου ο δημόσιος χώρος και οι δημόσιες συναθροίσεις πλέον καταργούνται και μια έντονη διάθεση νοσταλγίας και επιστροφής στη ρομαντική φυγή από την πραγματικότητα μέσα από την αναβίωση μύθων όπου το ακραίο των συναισθημάτων και των ενεργειών που απορρέουν μέσα από αυτά αντισταθμίζει κατά κάποιο τρόπο τον φόβο της απροσωπίας που βιώνει σήμερα ο άνθρωπος και που με τη σειρά του ο φόβος αυτός ενθαρρύνει τις φαντασιώσεις του; Μπορεί... 

Μέσα από την έμπειρη σκηνοθετική και διεισδυτική ματιά του ο Κρίστιαν Πέτζολντ που προσωπικά τον λάτρεψα από «Το τραγούδι του Φοίνικα», κάμπτουμε τις όποιες αντιστάσεις μας στο μεταφυσικό και αφηνόμαστε στη μαγεία της ξενάγησής μας στον μύθο που ζωντανεύει τα συναισθήματα των ανθρώπων που οι μακέτες των σύγχρονων μεγαλουπόλεων κρατούν εγκλωβισμένα στα χρηστικά κτίρια -όπου όμως η χρήση αυτών βρίσκεται μακριά από την εκδήλωση ειλικρινών συγκινησιακών σχέσεων- όπου η φαντασίωση αποδεσμεύεται από τη σύγχρονη τάση που θέλει τη δομή των κινήτρων του κάθε ατόμου να είναι κοινή και να υπάγεται στην ίδια ενορμητική ζωή. 

Ο παραμυθένιος έρωτας που αποδίδεται εξαιρετικά από τους ήρωές μας Πάουλα Μπέερ και Φραντς Ρογκόφσκι, σηματοδοτεί μέσα μας έντονες συναισθηματικές καταστάσεις που καλώς η κακώς (μάλλον το δεύτερο) κρατάμε φοβικά εγκλωβισμένες μέσα μας φοβούμενοι την ανατροπή της κανονικότητάς μας που πάντα και διαχρονικά προβάλλει εμπόδια στο ολοκληρωτικό βίωμα μιας πλήρους απελευθερωτικής κατάστασης στην οποία μπορεί να οδηγήσει η συνύπαρξη και ολοκληρωτική συνένωση δυο ανθρώπων. Μίας κατάστασης που αποδεσμεύει το άτομο από τον χώρο και τον χρόνο και το κάνει να νικήσει την επερχόμενη φθορά που ξεκινά από τη στιγμή που γεννιέται και έρχεται από την πρώτη μέρα κιόλας της ζωής του αντιμέτωπο με την υπέρτατη υπαρξιακή του μοναξιά... 

Η ταινία απέσπασε τόσο την Αργυρή Άρκτο στο Φεστιβάλ Βερολίνου όσο και το Ευρωπαϊκό Βραβείο για την ερμηνεία της Πάουλα Μπέερ.