Δευτέρα 29 Νοεμβρίου 2021

Τι είδαμε στο 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης | EDITORIAL


Το 62ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης ολοκληρώθηκε την Κυριακή 14/11/2021, με τις περισσότερες ταινίες να είναι διαθέσιμες και online στην πλατφόρμα του Φεστιβάλ. Το μεγάλο Βραβείο Καλύτερης Ταινίας-Χρυσός Αλέξανδρος "Θόδωρος Αγγελόπουλος" απέσπασε η ταινία "ΤΡΥΦΕΡΟΥΔΙ/SOFTIE" του Σαμουέλ Τεΐς, το Ειδικό Βραβείο της Κριτικής Επιτροπής-Αργυρός Αλέξανδρος, η ταινία "Η ΚΛΑΡΑ ΜΟΝΗ/CLARA SOLA" της Νάταλι Άλβαρες Μεσέν, μια συμπαραγωγή Σουηδίας, Κόστα Ρίκα, Βελγίου και Γερμανίας και το Ειδικό βραβείο της Κριτικής Επιτροπής για Καλύτερη Σκηνοθεσία-Χάλκινος Αλέξανδρος, η ταινία "ΤΟ ΚΟΥΤΙ/THE BOX", που είναι επίσης συμπαραγωγή Μεξικό- ΗΠΑ. 
Η παρουσία μας στο Φεστιβάλ ήταν διαδικτυακή, καθώς δεν είχαμε τη δυνατότητα να παραβρεθούμε στις αγαπημένες μας αίθουσες. 
Ξεκινήσαμε με την ταινία Φλέβα χρυσού / Mother Lode. Μια ταινία του Ματέο Τορτόνε που κέρδισε το βραβείο Eurimages Lab Award (Αγορά Work In Progress, Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης 2019), και μας άρεσε πολύ. Ο Χόρχε εγκαταλείπει την επιχείρηση μοτο-ταξί που διατηρεί στα προάστια της Λίμα μαζί με την οικογένεια του, για να αναζητήσει την τύχη του ως μεταλλωρύχος στο ψηλότερο και πιο επικίνδυνο χρυσωρυχείο των Άνδεων στο Περού. Αφήνει πίσω του την οικογένεια του ψάχνοντας να βρει μια ευκαιρια για να μπορέσει να μεγαλώσει την κόρη του. Κυνηγάει το όνειρο για μια καλύτερη ζωή οπως και άλλοι Περουβιανοί οι οποίοι δεν εγκαταλείπουν τα όνειρα τους. Θαμμένη κάτω από έναν παγετώνα στο βουνό, η Λα Ρινκονάδα είναι η "πιο κοντινή πόλη στον ουρανό". Φιλοξενεί χιλιάδες εποχιακούς εργάτες όπως ο Χόρχε, που αναζητούν μια ευκαιρία και μια καλύτερη ζωή. Εδώ ξεκινά ένα ταξίδι γεμάτο οιωνούς, κατά το οποίο η πραγματικότητα εμπλέκεται με τη μαγεία και ο μύθος του πλούτου βασίζεται σε μια θυσία: κάθε τόσο, εργάτες του ορυχείου εξαφανίζονται μυστηριωδώς. "Ο χρυσός ανήκει στον Διάβολο. Το μαθαίνεις στα 13 όταν πας στο ορυχείο για πρώτη φορά..Λένε ότι ο Διάβολος είναι ένας ανθρωπάκος ντυμένος μεταλλωρύχος, που περιφέρεται στο ορυχείο με τη λάμπα και την αξίνα του, έχει λευκό μούσι και το χλωμό πρόσωπο ενός γκρίνγκο". Όταν η φλέβα του χρυσού λεπταίνει, ο Ελ Τίο ντε λα Μίνα απαιτεί θυσίες και ο Διάβολος θα δείξει την ευγνωμοσύνη του. 
Δεν πρόκειται για μία μόνο ιστορία, αλλά για πολλές. Οι ιστορίες δε μιλούν για κανέναν, αλλά θα μπορούσαν να μιλούν για οποιονδήποτε. Είναι ιστορίες που μιλούν για την τιμή του χρήματος και τις συνέπειές του και δεν έχουν τέλος,γιατί στο σκοτάδι ενός τούνελ τα ονόματα ξεχνιούνται και οι αναμνήσεις των ανθρώπων εξαφανιζονται στο χιόνι και το κρύο. 
Το κουτί / La Caja. Μια ταινία του Λορένσο Βίγας που βραβεύτηκε με το Χάλκινο Αλέξανδρο και κέρδισε το Golden Lion Καλύτερης Ταινίας στο 72ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Βενετίας. Ο έφηβος Ατζίν καταφθάνει στην μέση του πουθενά να παραλάβει το κουτί με τα απομεινάρια του πατέρα του. Ομως κάτι δεν πάει καλά. Αυτός ο εργοδηγός που συναντά τυχαία, μοιάζει στον μπαμπά του, δεν μπορεί να τον γελούν τα μάτια του. Κι αν τον έχει ξεγελάσει ο μπαμπάς του; Άλλαξε όνομα, εργασιακή ηθική, ζωή. Και τι είναι καλύτερο τελικά; Που τον βρήκε ζωντανό κι έχει μια ελπίδα να κερδίσει την αγάπη και τη σχέση του μαζί του; Ή να έπαιρνε το κουτί, να έβαζε και μέσα την καρδιά και την αθωότητα του και να έφευγε; Οι αποφάσεις που έπρεπε να πάρει σε μια ηλικία που όλα θα τον στιγματίσουν πολλές και όλες βασισμένες σε μια ωριμότητα που δεν έχει προλάβει να αναπτύξει. Γυρισμένο στη συνοριακή πόλη Σιουδάδ Oυάρες, αποκαλύπτει το παζλ της απίστευτης βιαιότητας και τα εκβιαστικά δίκτυα εγκληματικής διακίνησης που εκμεταλλεύονται τα όνειρα των μεταναστών στα εργοστάσια του Μεξικού, τοποθετώντας τους ανθρώπους σε άψυχα αντικείμενα χωρίς καμία οντότητα αλλά μόνο σαν ένα γραναζι της μηχανής του καπιταλισμού και του καταναλωτισμού.  Ταυτόχρονα αποτελεί ένα δράμα ενηλικίωσης και μια σπαρακτική μελέτη σχετικά με τους τεταμένους οικογενειακούς δεσμούς.
Saison Morte. Η πρώτη μεγάλου μήκους ταινία του Θανάση Τότσικα στην οποία πρωταγωνιστούν οι Δημήτρης Λάλος, Τζένη Θεωνά, Ορέστης Τζιόβας, Τόνια Σωτηροπούλου, Θανάσης Ταταύλαλης. Όταν ξεκινά μια σειρά από βίαιες δολοφονίες, ο Χρήστος είναι ο μόνος που μπορεί να εξηγήσει τι συνέβη. Ξεκινάει να αφηγείται σε δύο αστυνομικούς μια ιστορία στην οποία κανένας δεν είναι αυτό που φαίνεται και όλα ή όλοι αλλάζουν ρόλους και θέσεις μέχρι την τελική ανατροπή. Όλοι έχουν τους δικούς του εγωιστικους σκοπους και δεν θα σταματήσουν πουθενά για την επίτευξη τους. Μια ιστορία για την εξαπάτηση, για την αφήγηση που χειραγωγεί και κατευθύνει τον θεατή μέχρι το τελευταίο της λεπτό.  Κλασική, ατμοσφαιρική αφήγηση που εκμεταλλεύεται με ουσιαστικό τρόπο το φυσικό σκηνικό της Μήλου, και μας ξετυλίγει ένα μυστήριο γεμάτο απληστία, έρωτα, προδοσία και θυμό.

Διαγράφοντας τον Φρανκ / Eltörölni Frankot. 1983, πίσω από το Σιδηρούν Παραπέτασμα της Ανατολικής Ευρώπης στη Βουδαπέστη: Ο Φρανκ είναι ο χαρισματικός τραγουδιστής ενός παράνομου πανκ συγκροτήματος που ενσαρκώνει τη φωνή της γενιάς του ενάντια στο απολυταρχικό καθεστώς. Σε μια εποχή που το καλό και το κακό, το σωστό και το λάθος ήταν έννοιες προκαθορισμένες, η πανκ μουσική και η διαφορετικότητα θεωρουνταν ενάντια στην ηθική που το ίδιο ανήθικο καθεστώς είχε ορίσει. Όταν η αστυνομία τον οδηγεί σε μια ψυχιατρική κλινική με σκοπό την απομόνωση και τη σιωπή του, ο Φρανκ θα θυσιάσει τα πάντα για να αντισταθεί. Μια κλινική με μόνο σκοπό την αφαίρεση οποιασδήποτε ιδεολογίας και της ταυτότητας των τροφίμων της. Μια εναλλακτική μορφή ντοκιμαντέρ και κοινωνικού δράματος, που αφήνει περιθώριο στο κοινό του να βιώσει μια ακατέργαστη εμπειρία εντός μιας απάνθρωπης οργουελιανής πραγματικότητας. Ο αφανισμος παίρνει τη μορφή της διαγραφής της ταυτότητας του επαναστάτη, με ένα διφορούμενο τέλος και την κριτική του σκηνοθέτη για την πολιτική ψυχιατρική.

---------------------------------
Αφροδίτη Παπαδάκη
Μένει στην Πετρούπολη και είναι μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης από το 2011. 
Ασχολείται με τα οικονομικά και το χορό. 
Στον ελεύθερο χρόνο της κάνει γιόγκα, διαβάζει βιβλία και βλέπει πολλές ταινίες και ξένες σειρές.
Instagram: @aphrobooky

Δείτε ακόμη:
                            

Σάββατο 27 Νοεμβρίου 2021

Ένας Ήσυχος Άνθρωπος | EDITORIAL

Ένας Ήσυχος Άνθρωπος του Τάσου Γερακίνη
«Στους "ήσυχους ανθρώπους" θα έλεγα να αμφισβητούν καθημερινά τις βεβαιότητές τους και να φέρνουν στην επιφάνεια την ανήσυχη πλευρά τους...» αναφέρει μεταξύ άλλων σε συνέντευξή του, ο σκηνοθέτης της ταινίας « Ένας ήσυχος άνθρωπος» Τάσος Γερακίνης.
Και αυτό κάνει ο ήρωας του ο Μάκης. Μόνο που οι βεβαιότητές του, πριν προλάβει καν να τις αμφισβητήσει ο ίδιος, καταρρέουν σαν χάρτινος πύργος. Και βέβαια μπρος σε αυτήν την κατάρρευση όχι μόνο τις αμφισβητεί, όχι μόνο τις αποδομεί αλλά καταφέρνει μέσα από τα συντρίμμια τους να σώσει την τελευταία στιγμή ό,τι μπορεί να σωθεί. Και αυτό που έχει πλέον πιθανότητες να σωθεί είναι ό,τι περιέχει μέσα του αλήθεια. Αυτή την αλήθεια που ούτε και ο ίδιος ο Μάκης δεχόταν να δει εξαιτίας της ασφυκτικής και αποπνικτικής ατμόσφαιρας της επαρχίας που ζει. Μιας επαρχίας που κάτω από τη φαινομενική της ησυχία βράζει. Βράζει μέσα στα στερεότυπά της μέσα στην πατριαρχία της μέσα μέσα στα απωθημένα που δημιουργούνται εξαιτίας της φοβερής καταπίεσης. Μιας επαρχίας που πίσω από τη φαινομενική της ησυχία βιώνονται ανθρώπινα δράματα που δύσκολα έρχονται στο φως για να μην διασαλευτεί αυτή η ησυχία. Μιας επαρχίας που ταυτίζει την έννοια της ησυχίας με την υποταγή. 
Ο ήσυχος Μάκης που μέχρι τώρα δεν είχε απασχολήσει την κλειστή κοινωνία του ακριτικού νησιού, μετατρέπεται σε έναν δυναμικό πατέρα όταν αντιλαμβάνεται και διαπιστώνει ότι πίσω από την επιβεβλημένη ησυχία μέσα στην οποία είχε οριοθετήσει τη ζωή του, καταδίκαζε σε θάνατο (μεταφορικά) όχι μόνο τον εαυτό του αλλά και τα αγαπημένα του πρόσωπα. Όταν διαπιστώνει πως χρόνια τώρα υπέτασσε τις ανάγκες, τις επιθυμίες του, τα όνειρά του, την ελευθερία του την ίδια στο παράλογο μιας κλειστής κοινωνίας που δέχεται αξιωματικά τις αρχέτυπες καταβολές που θέλουν τον "πατέρα αφέντη" να επιβάλλει και να καθορίζει ο ίδιος τις ζωές των μελών της οικογένειάς του. Πολλές φορές μέσα στην ταινία αναφέρονται φράσεις του τύπου: «τι πατέρας είσαι εσύ;» ή «τέτοιος που ήσουν τι να περιμένουμε από την κόρη σου...» ή «το μήλο κάτω από τη μηλιά...» που προσδίδουν στον πατέρα αυτή την υπέρμετρη εξουσία της καταδυνάστευσης και της παντοδυναμίας και βέβαια της απόδοσης εξ ολοκλήρου της ευθύνης που δεν κατάφερε να ανταποκριθεί στον ρόλο αυτό. Λόγια που δεν ειπώνονται παρά μόνο πίσω από τις πλάτες ή σε μη ελεγχόμενες καταστάσεις , λόγια που τροφοδοτούνται από το συσσωρευμένο δηλητήριο των ανικανοποίητων παθών των άσβεστων πόθων, των απραγματοποίητων ονείρων που όλα μαζί αποτελούν ένα εκρηκτικό μείγμα απωθημένων που το ξέσπασμά του δεν αργεί να εκδηλωθεί και να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά του νησιού, που η φυσική του ομορφιά δεν καταφέρνει να φέρει την εσωτερική γαλήνη αφού αυτή διαταράσσεται από την άγρια κοινωνία των ανθρώπων.
Παρακολουθούμε έναν εξαιρετικό Τάκη Σακελλαρίου που υποδύεται τον φιλήσυχο οινοποιό, τον Μάκη που ζει απομονωμένος σ’ ένα ακριτικό νησί μαζί με την κόρη του, ο οποίος πέφτει θύμα ομηρίας από έναν επικίνδυνο δραπέτη που παγιδεύεται στο χωριό κοντά στα σύνορα, προσπαθώντας να φύγει στη γειτονική χώρα. Ο Μάκης δεν βρίσκεται αντιμέτωπος μόνο με την προσωπική του ομηρία αλλά και αντιμέτωπος με τον κίνδυνο η κόρη του να συνάψει σχέσεις με τον δραπέτη και να μετατραπεί σε υποχείριο αυτού. Παρουσιάζει πολύ μεγάλο ενδιαφέρον ο τρόπος με τον οποίο οι ήρωες προκειμένου να ξεφύγουν από τη μια μορφή καταπίεσης, πολύ εύκολα υποκύπτουν σε μια άλλη, αναπαράγοντας τον φαύλο κύκλο της στέρησης της ελευθερίας τους. Αποδίδεται με πολύ ωραίο ο τρόπο η δημιουργία σχέσεων εξάρτησης που παραχαράζουν την ταυτότητα του κάθε ατόμου και που έγκειται πλέον στο θάρρος του καθενός να αντικρίσει κατάματα την αλήθεια του. Τα λάθη του παρελθόντος με τα οποία αναγκάστηκε να συμβιβαστεί, το κακό που άθελά του μπορεί να προξένησε στους αγαπημένους του, και στον ίδιο του τον εαυτό. Ο ρόλος του δραπέτη δρα καταλυτικά στην περίπτωση του Μάκη.Τον βοηθά να συνειδητοποιήσει όλα τα παραπάνω καθόλου ανώδυνα . Καθ’ όλη τη διάρκεια της ταινίας παρακολουθούμε την πορεία αυτογνωσίας του μέσα από έναν βουβό πόνο που ζωγραφίζεται στο κουρασμένο, λυπημένο και απογοητευμένο από τις πολλές ματαιώσεις και απανωτά λάθη πρόσωπό του. Μια πορεία όμως που τον οδηγεί τελικά στο να πάρει την κατάσταση στα χέρια του και να δράσει. Από θύμα να μετατραπεί σε ενεργό υποκείμενο. Και εδώ αυτό πλέον που έχει σημασία δεν είναι αν πράττει το σωστό ή το λάθος, αλλά το ότι σπάει τα δεσμά της υποταγής του, σπάει τις αλυσίδες του φόβου και γίνεται αυτό που νιώθει, αυτό που είναι μέσα του, προκειμένου να φέρει εις πέρας τον πραγματικό ρόλο του πατέρα. Που δεν είναι άλλος από το να προστατέψει το παιδί του. Έναν ρόλο που καμία σχέση δεν έχει με τα πατριαρχικά στερεότυπα της κλειστής κοινωνίας που ζει. 
Μια ταινία που παρακολουθείται με αμείωτο ενδιαφέρον (εμπεριέχει έντονα τα στοιχεία του ψυχολογικού θρίλερ) μία ταινία που έρχεται να αναδείξει και τις δικές μας βεβαιότητες που τελικά δεν είναι και τόσο δεδομένες και που εύκολα σε κάποια φάση της ζωής μας μπορούν να ανατραπούν, μια ταινία που έρχεται να μας πει ότι η μοναδική βεβαιότητα βρίσκεται στη διαρκή μας ανησυχία του να προσπαθούμε να ανακαλύψουμε πίσω από κάθε πράξη μας την αλήθεια που βρίσκεται σε αυτή. Και για την ακρίβεια, του πόσο στον προσδιορισμό αυτής της αλήθειας συμμετέχουμε εμείς και πόσο οι αντιλήψεις των άλλων. «Ο ήσυχος άνθρωπος» προβλήθηκε πέρυσι στο 61ο Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης και αποτελεί το κινηματογραφικό ντεμπούτο ενός πολλά υποσχόμενου, κατά τη γνώμη μου, σκηνοθέτη του Τάσου Γερακίνη.Προβάλλεται αποκλειστικά από τις 25 Νοεμβρίου στον κινηματογράφο Άστυ.
--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...

Δείτε ακόμη:

Πέμπτη 7 Οκτωβρίου 2021

"Ζούσε τη ζωή της" (Vivre sa Vie) του Ζαν-Λικ Γκοντάρ

"Ζούσε τη ζωή της" του Ζαν-Λυκ Γκοντάρ με τους: Ανα Καρίνα, Αντρέ Λαμπάρτ, Σαντί Ρεμπό, Ζεράρ Οφμάν, Γκιλέν Σλουμπεργκέρ

Όταν επιλέγεις την αντικειμενική ομορφιά (Άννα Καρίνα) όχι για να προβάλλεις το φυσικό κάλλος που αδιαμφισβήτητα εκπέμπεται από αυτήν αλλά για να την τοποθετήσεις μέσα σε μίζερα καταθλιπτικά δωμάτια φτηνών ξενοδοχείων, αναδεικνύοντας πρωτίστως την εσωτερική σύγκρουση του ωραίου που υπάρχει σε όλους μέσα μας, απέναντι σε μία κοινωνία που έχει πάψει πλέον να το βλέπει, μια κοινωνία που βουλιάζει καθημερινά στον βούρκο της οικονομικής και ιδεολογικής της κατάρρευσης,
...όταν δεν επιδιώκεις να αναδείξεις την πορεία μιας ζωής τοποθετημένης και στοιβαγμένης σε κατευθυνόμενες και προσανατολισμένες κινήσεις, αλλά επιλέγεις στιγμιότυπα μιας ζωής που καθορίζουν και καθορίζονται όχι μόνο από το τυχαίο, αλλά κυρίως από το συνειδητά επιλεγμένο στον δρόμο των υπαρξιακών σου αναζητήσεων, 
...όταν με την άψογη κινηματογράφηση του προσώπου της ηρωίδας σου, καταφέρνεις να «πεις» στον θεατή σου (γιατί έχεις καταφέρει να τον κάνεις να αντικρίζει τα πάντα πλέον μέσα από τα μάτια της ηρωίδας σου) ότι οι σιωπές μας είναι καμιά φορά ο πιο δυνατός τρόπος επικοινωνίας μας, γιατί εμπεριέχουν την ωριμότητα και τη σοφία της αποστασιοποίησης και γιατί πολλές φορές συμβαίνει οι λέξεις να μην μπορούν να εκφράσουν...
όταν σώζεις τις λέξεις από τον ευτελισμό τους, αλλά και την ίδια σου τη σκέψη από τον ευτελισμό αυτό, αφού οι λέξεις είναι τα εργαλεία αποκωδικοποίησης αυτής,
...όταν προσφέρεις πολλά κομμάτια του εαυτού σου, ίσως και πολλούς εαυτούς σου σε μία κοινωνία που αδιαφορεί περιχαρακωμένη στην ηττοπάθεια και τον ναρκισσισμό της, 
...όταν προσφέρεις σε αυτήν όχι για να λάβεις αλλά για να ανακαλύψεις στο τέλος το κομμάτι εκείνο του εαυτού σου που δεν θέλεις να το δώσεις, αυτό που είναι το πολυτιμότερο για εσένα και με αυτό θα πορευτείς για να αντέξεις, για να μπορείς να είσαι καλά και με αυτό πλέον θα ζήσεις τη ζωή σου... 
Τότε φτιάχνεις το αριστούργημα που λέγεται «Ζούσε τη ζωή της» όπου η Άννα Καρίνα, καθ' όλη τη διάρκεια της κινηματογραφικής αφήγησης με το βλέμμα της, τις εκφράσεις της, τις σιωπές της, τις απογοητεύσεις της, τα αδιέξοδά της, τις προσποιήσεις της, την προκλητικότητά της, το θάρρος της, την αφέλειά της, νοηματοδοτεί τις λέξεις «Ζωή» και «Ζω», αποδίδοντας τους την πραγματική τους σημασία.
Και τότε βέβαια, δικαίως σου αποδίδεται ο τίτλος του ΜΕΓΑΛΟΥ σκηνοθέτη που ακούει στο όνομα Ζαν Λυκ Γκοντάρ.
Γιατί είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, όπως γράφει και ο αξέχαστος Β. Ραφαηλίδης αναφερόμενος σε αυτόν τον σκηνοθέτη, να κάνεις ένα σινεμά που δεν έχει το ελατήριο της μυθοπλασίας εντός του μύθου αλλά εντός της κεφαλής του δημιουργού. Εντός μιας εσωτερικής αναγκαιότητας που αγγίζει όλους μας.

--------------------------------
Καλλίτσα Βλάχου
Μέλος της Κινηματογραφικής Λέσχης Πετρούπολης. Είναι εκπαιδευτικός. Τον ελεύθερο χρόνο της, διαβάζει, βλέπει ταινίες, και παρακολουθεί τα τεκταινόμενα που λαμβάνουν χώρα στο κοινωνικό γίγνεσθαι. Τον υπόλοιπο ελάχιστο ελεύθερο χρόνο της, απλά προσπαθεί να διατηρεί την ψυχραιμία της...

Δείτε ακόμη:

Δευτέρα 4 Οκτωβρίου 2021

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης 2021 | "Αποχαιρετούμε τη θερινή σεζόν"


Μεταφερθήκαμε στον κυκεώνα του μυαλού του «πατέρα» Άντονι Χόπκινς, υποκλινόμενοι στο μεγαλείο του τεράστιου αυτού ηθοποιού, και κάπου εκεί στις περίπλοκες διαδρομές του συναντήσαμε και  τους δικούς μας μικρούς μπαμπάδες που κάποτε αναζήτησαν τη δική μας αγκαλιά, τη δική μας ζεστασιά για να βρουν τη δική τους γαλήνη.

Ακολουθήσαμε τη Φράνσις Μακ Ντόρμαντ στο «Nomadland» στις δικές της μοναχικές διαδρομές μέσα στον κόσμο των σύγχρονων νομάδων της Αμερικής αναζητώντας την προσωπική της λύτρωση από την δική της απώλεια αλλά και την απώλεια ενός κόσμου που κατακερματίζεται, που ψάχνει τρόπους να αντέξει την καθημερινή απαξίωση της ανθρώπινης ζωής από ένα παγκόσμιο σύστημα που συνθλίβει.

Στροβιλιστήκαμε στον μεθυσμένο χορό του Μαντς Μίκελσεν στο «Another round» αναζητώντας μαζί του τη νηφαλιότητα που αφήσαμε να χαθεί από τη ζωή μας .

Παρακολουθήσαμε με αγωνία  τη διαδρομή της «Υποσχόμενης νέας γυναίκας» και μαζί της  ξεσκεπάσαμε την παθογένεια μιας κοινωνίας που με την βαθιά υποκρισία της υποθάλπει την έμφυλη βία.   

Συναισθανθήκαμε μέσα από το αναλυτικό ψυχογράφημα των αδελφών   Νταρντέν του «Νεαρού Άχμεντ»  τα αδιέξοδα του νεαρού εφήβου.

Ταξιδέψαμε με την εξαιρετική φωτογραφία του Γ. Καρβέλα στα άγρια τοπία του όρους Χολομώντα , στο «Digger»  ένα σύγχρονο γουέστερν.

Διαπιστώσαμε πόσο κοινά είναι τα αδιέξοδα των ανθρώπων που παλεύουν να διατηρήσουν τα «Χαρακτηριστικά τους γνωρίσματα» αντιστεκόμενοι στην ισοπέδωση αυτών.

Βιώσαμε το προσωπικό δράμα του Σαμί Μπουαζιλά  του πατέρα που αναζητά κάθε τρόπο για να σώσει τον «γιο του».

Αφεθήκαμε στο κινηματογραφικό σύμπαν της «Ερωτικής επιθυμίας»του Γουόνγκ Καρ-Βάι που μετατρέπει την ασχήμια σε ομορφιά και που με την σκηνοθετική του δεινότητα δημιουργεί ποίηση.

Κρατηθήκαμε από το «Σωσίβιο» του Παναγιωταράκου διαπιστώνοντας ότι τα αληθινά μας  σωσίβια είναι η αλληλεγγύη και η αντίσταση στην ηθική μας κατάρρευση.

Συνομιλήσαμε με τον Σερβετάλη στα «Μήλα» στην προσπάθειά του να ανακτήσει τη μνήμη του αντιμέτωπος με τη λαίλαπα της τεχνολογίας.

Συγκινηθήκαμε με το ζευγάρι στο «Μonday» που δεν μπορεί να χαρεί τον έρωτά του γιατί βιώνει και εκείνο μια απώλεια μνήμης. Αυτή του πώς είναι να επικοινωνείς ουσιαστικά με τον άλλον.

Εμείς ως Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης επιλέξαμε 35 ταινίες, που η προβολή τους ολοκληρώθηκε στις 30/9 ανάμεσα στις οποίες και οι προαναφερθείσες, για το καλοκαίρι που μας πέρασε, έχοντας ως μοναδικό κριτήριο επιλογής μας την αναγκαιότητα της τέχνης στη ζωή μας που διαχρονικά καθίσταται επιτακτική και του τεράστιου ρόλου που διαδραματίζει σε αυτήν. Γιατί γνωρίζουμε πολύ καλά ότι  κάθε φορά που ταξιδεύουμε στους κόσμους των ταινιών που μας έρχονται από όλα τα μήκη και πλάτη της γης, κάτι αλλάζει μέσα μας ,κάτι που μας κάνει καλύτερους και μας βοηθά να βλέπουμε με άλλα μάτια την περιρρέουσα πραγματικότητα.

Σε συνεργασία πάντα με τη Δημοτική Αρχή και τη ΔΗ.Κ.Ε.ΠΕ που αποτελούν τους βασικούς στυλοβάτες της πολιτιστικής αναβάθμισης μιας τοπικής κοινωνίας και της δημιουργίας της πολιτιστικής της κουλτούρας, και πιστεύοντας ότι θα μεριμνήσουν προκειμένου να ξεπεραστούν τα τεχνικά προβλήματα που υπήρχαν προ  κορονοϊού και για τα οποία  η Δημοτική  Αρχή είχε δεσμευτεί  ότι θα φροντίσει για την επίλυσή τους, ανανεώνουμε το ραντεβού μας τον χειμώνα στο Κινηματοθέατρο Πετρούπολης έχοντας όλη την καλή διάθεση να προτείνουμε ένα σύνολο ταινιών από τον ελληνικό και διεθνή κινηματογράφο, που θα μας κρατήσουν συντροφιά και θα ζεστάνουν τις ψυχές μας με τον μοναδικό τρόπο που μόνο η τέχνη γνωρίζει να αγαλλιάζει και να γαληνεύει αυτές.

Σας ευχαριστούμε πολύ που και αυτό το καλοκαίρι συνταξιδέψατε μαζί μας και που τόσα χρόνια είστε δίπλα μας και μας στηρίζετε με την παρουσία σας.

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης

#staytuned

Ετικέτες

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης dimos petroupolis petroupoli.gov.gr pkdp.gr σινέ πετρούπολις Δήμος Πετρούπολης Θερινός Κινηματογράφος Πετρούπολης δημοτικός κινηματογράφος πετρούπολης Θερινό Σινεμά Πετρούπολης Πνευματικό Κέντρο Πετρούπολης πολιτιστικό κέντρο πετρούπολης πρόγραμμα 2017 Κινηματοθέατρο Πετρούπολις editorial άρθρα Ελεύθερη είσοδος παιδική ταινία πρόγραμμα 2018 όσκαρ πρόγραμμα 2019 ελληνική ταινία cinelesxi_petroupolis Petroupoli Πετρούπολη καλοκαίρι 2022 Ταινίες Ινστιτούτο Θερβάντες Σινεμά Πετρούπολη καλοκαίρι 2018 πρόγραμμα 2020 καλοκαίρι 2019 καλοκαίρι 2021 Ισπανική πρεσβεία καλοκαίρι 2020 καλοκαίρι 2023 κωμωδία Πρεσβεία Αργεντινής γαλλική ταινία Φεστιβάλ Ντοκιμαντέρ Θεσσαλονίκης ισπανική ταινία πρεσβεία βενεζουέλας Γαλλικό Ινστιτούτο Αθηνών ιταλική ταινία χειμώνας 2019-2020 Ιταλικό Μορφωτικό Ινστιτούτο Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους Δράμας ιρανική πρεσβεία Πρεσβεία Νορβηγίας ιρανική ταινία Απρίλιος 2019 Ιούνιος 2023 πρόγραμμα 2021 Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης Πρεσβεία Ουρουγουάης πρεσβεία Ισημερινού